คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [MayuAka] Festival of Love (Request : gomgam_nattanit) Ep.00
สีแดง เป็นสีของโลหิต สีของความเหี้ยมโหด สีของฆาตกร
แต่ในทางกลับกัน ยังหมายถึงสีแห่งความรักที่แสนลึกซึ้ง ความรักที่ไม่มีวันจางหายไปจากหัวใจ
เงามืด เป็นสัญลักษณ์แห่งความชั่วร้าย เป็นสิ่งเร้นลับที่แฝงกายอยู่ภายใต้แสงสว่าง
เป็นสิ่งที่ไม่มีใครเคยใส่ใจ เป็นตัวตนที่มีอยู่แต่ก็เหมือนไม่มี หากแต่ทุกสิ่งกลับขาดเงาไปไม่ได้
เช่นเดียวกับ 'สีแดง' ที่ขาด 'เงา' ไม่ได้ และเมื่อทั้งสองอย่าง'ซ้อนทับ'กัน
ก็จะเกิดเป็นสีดำ ซึ่งหากมันเป็นสีของกุหลาบที่เป็นสัญลักษณ์ของความรักแล้ว...
จะมีความหมายว่า “รักชั่วนิรันดร์”
แต่งให้ gomgam_nattanit
Pairing : MayuAka (Mayuzumi Chihiro X Akashi Seijuurou)
Rate : PG-15
Story : มุ้งมิ้ง อยากให้พวกลูกทีมราคุซัน(อิคิจิ เรโอะ โคทาโร่)มีบทด้วยค่ะ มาเป็นตัวแซวหรือตัวตบมุก อะไรก็ได้ค่ะ
to Reader : เป็นคู่ที่แรร์มากเลยจ้า แถมยอมรับเลยว่าต้องศึกษาเพิ่มเติมเยอะพอสมควร ถ้าหากว่ามันยังแสดงบทบาทตัวละครได้ไม่สมจริงหรือไม่ถูกใจก็ขออภัยด้วยนะจ๊ะ คือเห็นว่าเป็นคู่แรร์ก็เลยรู้สึกท้าทายอยากลิ้มลองแต่งดูน่ะ เป็นพวกที่ชอบความท้าทายอะจ้า > <
(เอาบทนำมาเรียกน้ำจิ้มก่อนละกันเนอะ ให้รู้แนวคร่าวๆก่อน)
<Festival of Love>
Ep.00
“เทศกาลแสดงละคร?”
ทุกคนในทีมราคุซันประสานเสียงร่วมกันเมื่อได้ยินการแจ้งข่าวสารจากโค้ชของทีมตนเอง ว่าด้วยเรื่องของเทศกาลแสดงละครที่จะจัดขึ้นในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ซึ่งก็คือภายในเดือนเมษายน โดยเทศกาลนี้มีจุดประสงค์เพื่อกระชับความสัมพันธ์ระหว่างทีมบาสเก็ตบอลระดับมัธยมปลายของแต่ละโรงเรียน นั่นก็แปลว่าทุกโรงเรียนมัธยมปลายก็จะเข้าร่วมเทศกาลนี้ด้วย
“ใช่แล้ว ฉันก็เลยจะบอกให้พวกนายเตรียมซ้อมบทละครไว้แสดงโชว์ในงานด้วย” ชิโรกาเนะ อิจิ โค้ชวัยกลางคนของทีมราคุซันกล่าวขึ้นเพื่อยืนยันจุดประสงค์ที่มาแจ้งข่าวในครั้งนี้
“แต่จู่ๆมาให้พวกผมแสดงละครเนี่ยนะ มันไม่กะทันหันไปหน่อยเหรอครับ?” ฮายามะ โคทาโร่ ประท้วงเล็กน้อยแทนทุกคนในทีม เพราะเขารู้ว่าไม่มีใครในทีมที่อยากแสดงละครนักหรอก
“ฉันหวังว่าทีมบาสแห่งโรงเรียนราคุซันผู้ถูกขนานนามว่าจักรพรรดิผู้สร้างจะไม่ทำให้เสียชื่อในงานเทศกาลครั้งนี้” โค้ชอิจิพูดด้วยน้ำเสียงเฉียดขาดบ่งบอกว่าถึงจะปฏิเสธยังไงสุดท้ายก็ต้องเตรียมการซ้อมละครอยู่ดี
“เอาล่ะ ฉันว่าแทนที่จะมานั่งกลุ้มใจ เราเอาเวลามาช่วยกันคิดก่อนดีไหมว่าจะแสดงเรื่องอะไร”
มิบุจิ เรโอะ รุ่นพี่ปี2ผู้รับตำแหน่งชู้ตติ้งการ์ดพูดขึ้นพร้อมกับตบมือสองทีเพื่อเรียกสมาธิของเพื่อนร่วมทีมกลับคืนมา
“พวกเราต้องแสดงละครอะไรนั่นจริงๆเหรอเนี่ย!” โคทาโร่โพล่งออกมา
“อย่าบ่นไปหน่อยเลยน่า โคทาโร่ ยังไงโค้ชก็พูดซะขนาดนั้น” เนบุยะ อิคิจิ เซ็นเตอร์ของทีมราคุซันพูดด้วยน้ำเสียงของคนที่ทำใจได้แล้ว แถมยังมีสีหน้าที่แสดงความเบื่อหน่ายออกมาด้วย
“ว่าไงล่ะ เซย์จัง นายน่าจะพึ่งพาได้ที่สุดในกลุ่มแล้วนะ” เรโอะละสายตาจากเจ้าสองคนที่คิดว่าชาตินี้คงไม่ได้คำตอบที่ดีนักจากพวกเขา หันมาหากัปตันของทีมผู้ถูกขนานนามว่าเป็นจักรพรรดิ อาคาชิ เซย์จูโร่
“เรื่องแบบนั้นผมไม่อยากมีส่วนร่วมหรอกครับ แต่ถ้าจำเป็น ยังไงผมก็ต้องเป็นพระเอกของเรื่อง” อาคาชิที่กำลังจัดเก็บเสื้อผ้าหลังจากฝึกซ้อมเสร็จแล้วพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจเรื่องเทศกาลอะไรนั่นเท่าไรนัก
“เรื่องอะไรดีน้า...เรื่องที่เซย์จังเหมาะที่จะเป็นพระเอก” คำพูดของเรโอะทำให้อาคาชิแอบตอบในใจว่า 'ฉันเป็นพระเอกได้ทุกเรื่องอยู่แล้ว'
ในขณะที่ทุกคนในห้องพักนักกีฬากำลังช่วยกันคิดอยู่ว่าจะแสดงบทละครเรื่องอะไรที่จะให้มีบทพระเอกเหมาะกับกัปตันของพวกเขา ทันใดนั้นเองก็มีผู้กล้าเสนอชื่อเรื่องขึ้นมา
“หนูน้อยหมวกแดง” ข้อเสนอที่หลุดออกมาจากปากของผู้เล่นมายารุ่นใหม่อย่างมายุสุมิ จิฮิโระ ทำให้ทุกคนที่ได้ยินหันขวับไปหาเขาแถมแสดงสีหน้าที่ตะลึงสุดๆอีกด้วย ไม่เว้นแม้แต่อาคาชิเองก็เบิกตาขึ้นเล็กน้อยด้วยความตกใจเช่นกัน
“มายุสุมิ นายไม่กลัวหัวหลุดออกจากบ่าหรือยังไงกันหา!” โคทาโร่เข้าประชิดตำหนิอีกฝ่ายที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเอาซะเลย เสนอเรื่องที่แอ๊บแบ๊วขนาดนั้น แถมตัวละครเอกยังเป็นหนูน้อยซึ่งเป็นผู้หญิงอีกด้วย ใช้สมองส่วนไหนคิดที่จะให้อาคาชิแสดงเป็นตัวเอกของเรื่องนี้
“ฉันคิดว่าไม่มีเรื่องไหนที่จะเหมาะไปกว่าเรื่องนี้แล้วนี่ ผมของอาคาชิก็สีแดงอยู่แล้ว เข้ากับฮู้ดสีแดงดีจะตายไป” มายุสุมิยังคงยืนยันว่าเรื่องหนูน้อยหมวกแดงเหมาะที่จะเป็นเรื่องที่ทีมราคุซันจะจัดแสดงในงานเทศกาลที่จะถึงนี้
“เข้าก็เข้าอยู่หรอกนะ แต่เซย์จังจะยอมหรือเปล่านี่อีกเรื่องนะ...” เรโอะแสดงสีหน้าครุ่นคิดก่อนจะเหลือบมองไปทางผู้ที่จะต้องเป็นตัวละครเอกของเรื่องอย่างอาคาชิว่ามีท่าทีอย่างไรกับความเห็นนี้
“ผมขอกลับไปคิดดูก่อน แล้วถ้าได้เรื่องที่ดีกว่านี้ผมจะมาบอกทุกคนเอง” น้ำเสียงนิ่งเฉยแต่แอบแฝงด้วยพลังอนุภาคดังขึ้นทำให้ทุกคนในที่นี้ไม่คิดจะพูดอะไรใดๆเพิ่มเติมอีก ซึ่งหลังจากนั้นไม่นานก็ถึงเวลาที่ทุกคนต้องแยกย้ายกันเพื่อที่จะกลับบ้านของตนเอง แต่ก่อนที่จะแยกกันไป เสียงของกัปตันก็ดังขึ้น เป็นเสียงที่ไม่มีใครได้ยิน นอกเหนือจากคนที่เขาต้องการจะสื่อไปถึง
“มายุสุมิ วันนี้ช่วยกลับด้วยกันกับผมหน่อยละกัน”
------------to be continued-----------
ถ้าไม่ใช่แนวต้องขออภัยเจ้าของรีเควสจริงๆจ้า T T
พยายามให้ตรงกับเรื่องที่ให้แล้ว นำตัวละครมายกแก๊งราคุซันเลย
และจะมาต่อให้นะจ๊ะ
ความคิดเห็น