คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [AkaKuro] Red Legend (Request : ไอริไอ คิน) Ep.00
ประเภท : AU Fic ไม่ได้มีพื้นฐานจากเนื้อเรื่องจริงแต่อย่างใด อ้างอิงเพียงหน้าตาและนิสัยตัวละครเท่านั้น
คุณเคยได้ยินเรื่องเล่าของฮันเซลและเกรเทลหรือเปล่า
เรื่องราวของสองพี่น้องที่เดินทางในป่าจนไปเจอบ้านขนมหวาน
แม่มดใจร้ายที่จับเด็กทั้งสองขังไว้เพื่อรอวันที่จะจับกิน
พี่น้องทั้งสองที่กลายเป็นวีรบุรุษเมื่อสามารถฆ่าแม่มดใจร้ายลงได้
ตำนานนิทานกริมม์ที่มีคนเล่าขานมาหลากหลายรูปแบบ แล้วที่คุณรู้มามันเป็นแบบไหนกันล่ะ? ถ้าหากไม่มั่นใจว่ามันคือความจริงหรือเป็นเพียงตำนานเล่าขาน เราอยากจะขอให้คุณมารู้จักกับเรื่องราวรูปแบบใหม่ ที่ไม่มีทั้งแม่มด ไม่มีพี่น้อง ไม่มีจุดจบที่สดใส มีเพียงแต่ความหรรษาที่ชโลมไปด้วยหยาดเลือดเท่านั้น
แต่งให้ ไอริไอ คิน
Pairing : akashi x kuroko
Rate : PG-15
Story : แนวsmน่ะคะประมาณว่าอาคาชิจับคุโรโกะมาอยู่กับตัว (ที่แต่งมานี่มันใช่เหรอ!?)
[ไรท์บ่น: นี่ข้าพเจ้าแต่งอะไรไปคร้าบ โฮกกก]
<Red Legend>
Ep.00
ลึกลงไปในป่าทึบที่ปราศจากแสงสว่างใดๆ สัตว์ดุร้ายนานาชนิดซุกซ่อนอยู่ตามโพรงไม้หรือต้นไม้สูงใหญ่ เสียงของสัตว์เล็กๆที่วิ่งเล่นบนพื้นหญ้าดังปะปนกับเสียงฝีเท้าของใครบางคน ผู้ซึ่งแม้แต่สัตว์ร้ายอย่างราชันย์แห่งพงไพรยังต้องยอมศิโรราบ
เขาเดินอย่างองอาจมุ่งตรงไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย อันที่จริงต้องบอกว่าเขาหลงป่าน่าจะเหมาะสมกว่า เพียงแต่การหลงป่านั้นไม่ได้ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวเลยสักนิด
เมื่อเวลาผ่านไปแล้วหลายชั่วโมง ในที่สุดเขาก็ได้พบกับสิ่งที่มนุษย์เป็นผู้สร้างขึ้นเสียที แต่ว่ามันอาจจะดูไม่เหมือนคนปกติสร้างเท่าไร เพราะสิ่งๆนั้นมันเป็นสิ่งปลูกสร้างที่ทำขึ้นจากขนมล้วนๆ ถึงมันจะดูน่ากินแค่ไหนแต่น่าเสียดายที่เขาไม่ใช่พวกบ้าขนมหวานก็เลยรู้สึกว่ามันเป็นเพียงอาคารแปลกประหลาดเท่านั้น
เขาผู้มีเรือนผมสีแดงสดคู่กับดวงตาต่างสีทอดสายตาไปรอบๆเพื่อสำรวจบ้านขนมหลังนี้ บริเวณโดยรอบนั้นดูโล่งและสะอาดบ่งบอกถึงนิสัยส่วนตัวของเจ้าของบ้านได้พอสมควร เมื่อเขาคิดว่าบ้านหลังนี้น่าจะไม่มีอันตรายอะไร(เพราะเขาอันตรายกว่า) เขาจึงเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูบ้าน ก่อนจะเอื้อมมือไปจับลูกบิดที่น่าจะทำจากช็อคโกแลตและบิดมันเพื่อทำการเปิดประตู
ประตูไม่ได้ล็อคอย่างที่เขาคิดไว้จริงๆ หรืออาจจะเรียกว่าล็อคไม่ได้มากกว่าเพราะประตูก็ทำจากขนมหวานทั้งสิ้น มันคงจะหาวิธีล็อคประตูได้ยากพอสมควร
เขาถือวิสาสะเข้าบ้านขนมหวานนี้ราวกับตัวเองเป็นเจ้าของพร้อมกับกวาดสายตามองทุกอย่างที่อยู่ในบ้านหลังนี้ ทุกอย่างก็ปกติดีอยู่หรอกนะ เพียงแต่ที่ไม่ปกติก็ตรงที่มันเป็นขนมหวานนี่แหละ ในขณะที่เขาเดินเล่นในบ้านอย่างไม่รู้สึกว่ามันเสียมารยาท จู่ๆก็เกิดเสียงบางอย่างดังขึ้น
แคว่ก แคว่ก กรุบกรับๆ
นั่นเสียงอะไรกันนะ? ฟังดูเหมือนกับ...เสียงของบางอย่างถูกฉีกขาดกับเสียงขบเคี้ยวขนม?
เสียงประหลาดนั้นทำให้เขาเกิดความสงสัย เขาจึงพยายามหาต้นตอของเสียงเหล่านั้น และเหมือนสวรรค์จะเข้าข้างเขา จึงทำให้สายตาของเขาเหลือบไปเห็นแสงไฟระยิบๆมาจากหน้าต่างบานเล็กที่ติดอยู่บนประตูของห้องๆหนึ่ง ซึ่งถ้าให้เดาก็คงจะเป็นห้องครัว
เขาเดินตรงไปยังห้องๆนั้นพร้อมกับเปิดประตูออก และสิ่งที่เห็นถึงกับทำให้เขาผงะไปชั่วครู่ ภาพเบื้องหน้าของเขาเต็มไปด้วยสีแดงเข้มของโลหิตสดๆ รวมถึงเศษซากของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นปะปนกับกองเลือดเหล่านั้น
สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือมันมีคนอยู่ในนั้นด้วย ! เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วเขาจึงรีบเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายเพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงเป็นผู้(กำลัง)เคราะห์ร้าย
เมื่อเขาเข้าไปใกล้อีกฝ่ายแล้วจึงรีบดึงตัวอีกฝ่ายเข้ามาหาตน แต่ด้วยแรงที่เผลอออกมากเกินไปจึงทำให้อีกฝ่ายนั้นล้มเซมาแนบอกของเขาอย่างไม่ตั้งใจ
“นี่เธอ ไม่สิ นายมาทำอะไรในนี้?” เขาเอ่ยถามอีกฝ่ายที่กำลังมองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่แอบแฝงไปด้วยเสน่ห์ที่ราวกับเป็นผู้หญิง ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ใช้สรรพนามผิดในทีแรก
“ผมต้องถามคุณมากกว่านะครับ ว่าคุณมาทำอะไรในบ้านของผม” อีกฝ่ายพูดโดยที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา ขนาดตัวของอีกฝ่ายก็พอๆกับเขาแต่เล็กกว่านิดหน่อย เรือนผมสีฟ้าอ่อนของหมอนี่ทำให้เขารู้สึกสนใจอีกฝ่ายเป็นพิเศษ
“ฉันหลงป่า บังเอิญมาเจอที่นี่ก็เลยเข้ามา” เขาตอบ “ถึงตาที่นายต้องตอบคำถามฉันแล้ว”
“ผมกำลังให้อาหารสัตว์เลี้ยงครับ” เจ้าของเรือนผมสีฟ้าอ่อนตอบกลับมาเช่นนั้น ซึ่งนั่นไม่ได้ช่วยให้เขารู้สึกเข้าใจมากขึ้นเลยสักนิด “นั่นครับ เบอร์สอง” อีกฝ่ายชี้ออกไปซึ่งนั่นก็ทำให้เขามองตามทิศทางที่นิ้วเรียวนั่นชี้
พอเขาเห็นดังนั้นแล้วจึงเข้าใจทันที ก็เจ้าเบอร์สองที่อีกฝ่ายเรียกมันคือสุนัขตัวเบ้อเริ่มที่ขนาดตัวเกือบจะใหญ่เท่ารถคันหนึ่ง ในปากของเจ้านั่นยังมีเศษอวัยวะของคนคาอยู่ด้วย ตามปกติแล้วถ้าคนทั่วไปเจอเหตุการณ์แบบที่เขาเจอก็คงขนหัวลุกจนวิ่งหนีไปหรือสลบคาที่ แต่สำหรับเขาผู้ซึ่งไร้ความหวาดกลัวต่อสิ่งใดๆ กลับรู้สึกว่ามัน
น่าสนใจ...
น่าสนใจไปหมด...ทั้งบ้านขนม เจ้าหมาตัวโต กลิ่นคาวเลือด การกินมนุษย์
โดยเฉพาะเจ้าหนุ่มผมสีฟ้าผู้ซึ่งเกี่ยวข้องกับเรื่องราวทั้งหมด
--------To be Continued--------
เรื่องนี้มีหลายตอนนะจ๊ะ ไม่รู้จะจบกี่ตอนซะด้วย //ฮา
ไม่รู้จะตรงกับที่เจ้าของรีเควสขอหรือเปล่าด้วย แลดูออกทะเลไปไกล
ไม่โอเคยังไงก็ขออภัยนะครับ T T แต่จะแต่งให้จบแน่นอน
ความคิดเห็น