คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บันทึกที่ 2
‘วันนี้ก็ต้องมาที่โรงเรียนโดยมีเอด้าติดมาด้วย คงกลัวว่าจะถูกแม่จะจับแต่งตัวสินะเลยตามมา แต่นี่มันทำให้ผมวุ่นวายมากเลยถึงจะไม่น่าเบื่อเหมือนเดิมแล้วก็เหอะนะ’
โรงเรียนเทพธารามีการเรียนการสอนของมัธยมปลายแบบนักศึกษามหาวิทยาลัยดังนั้นการที่จะให้เอด้าไปด้วยจึงไม่เป็นปัญหา (ลงทะเบียนตามแผนโดยไม่จำกัดวิชาทั่วไปแค่ต้องเก็บหน่วยกิตให้ครบเพราะงั้นจึงอาจมีนักเรียนห้องอื่นมาเรียนรวมอยู่ด้วย)
“นา .. ที ..” เอด้าพูดขึ้นและกุมท้อง
“บอกแล้วไงว่าชื่อนที ไม่ใช่ นาที ..” นทีบ่น เขาเห็นว่าเธอกุมท้องอยู่ก็เลยรู้ว่าเธอต้องการอะไร
“ห้องน้ำ พูดซิ”
“หอง.. น่ะ.. นาม”
นทีพาเอด้าไปส่งห้องน้ำเมื่อมาถึงก็พักเที่ยงพอดี
‘เดี๋ยวไปหาอะไรกินก่อนค่อยว่ากัน’ นทีคิดระหว่างรอเอด้าเข้าห้องน้ำ
“นา .. ที .. ”
นทีได้ยินเสียงจากในห้องน้ำหญิง เขาจึงชะโงกหน้าเข้าไปดูในห้องน้ำหญิง มีนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งกำลังรุมถามเอด้าอยู่ โดยที่ไม่เปิดทางให้เธอออกมา
เสียงกรีดร้องของผู้หญิงในนั้นดังขึ้นเพราะเห็นชะโงกหน้าผู้ชายเข้ามา นทีตัดสินใจวิ่งเข้าไปจูงมือเอด้าออกมาก่อนจะพาออกวิ่งไปที่โรงอาหารทันที
“เอด้า.. เป็นไงบ้าง..” เมื่อมาถึงที่หมายนทีเลยถามเอด้าขึ้น
“ada okinane”
“อ่าว ลืมไป พูดคนล่ะภาษานี่หว่า”
“ขาว .. ขาว” เอด้าเห็นของกินจึงพูดขึ้น
“อาหาร พูดซิ”
“อา.. หาน ?”
“จะกินอันไหน เอด้า” นทีพูดและชี้ไปที่เมนู
“จา .. กีน .. อาน..” เอด้าพูด แล้วชี้มั่วไปที่ข้าวผัดกะเพรา
“น้าครับขอผัดกะเพราหนึ่งจากกับข้าวผัดอีกหนึ่งจานครับ”
เมื่อได้อาหารเขาก็พาเอด้าไปนั่งที่โต๊ะเพื่อกินข้าวเที่ยง กินกันสักพักเอด้าก็เอาแต่กินน้ำเพราะกะเพราเผ็ดมากเกิน สุดท้ายเอด้าก็เอาข้าวผัดของนทีไปกินแทน
ครืน ..
เสียงอาคารโรงอาหารสั่นเพราะแผ่นดินไหว นักเรียนหลายคนแตกตื่นพากันมุดลงใต้โต๊ะ
“นา .. ที ..” เอด้าเรียกนทีและโบกมือก่อนจะวิ่งออกไป
“เอด้า ! กลับมามันอันตรายนะ” นทีตะโกนเรียกและวิ่งตามไป
กว่านทีจะตามเอด้าทันก็มาอยู่กลางสนามกีฬาแล้ว จู่ๆพื้นที่รอบๆตัวเขาและเอด้ายืนอยู่ก็มีแสงสว่างจ้าจนนทีต้องหลับตา เมื่อแสงสว่างหายไปทั้งคู่ก็หายไปด้วย!
แสงสว่างสว่างขึ้นจ้าเป็นวงกลมก่อนจะจางหายไป เหลือไว้เพียงคนสองคนท่ามกลางป่าอันเขียวขจีอันน่าพิศวง
“ .. ที .. นา .. ที ”
“หืม.. ”
“นาที..นาที..” เอด้าพยายามปลุกนทีอย่างรีบร้อน
“ฮูมมมมม”
“เฮ้ย ! เสียงอะไร” นทีลุกขึ้นมาอย่างตกใจเพราะเสียงคำราม
“นา.. ที.. ” เอด้าพยายามดึงเขาให้ลุกขึ้น
“อะไร ? ทำไมเอด้า”
ก่อนที่เอด้าจะได้พูดอะไร นทีก็มองเห็นสิ่งหนึ่งก้าวเท้าเข้ามาใกล้พวกเขาเรื่อยๆ สิ่งนั้นมีดวงตาสีแดง รูปร่างเหมือนสิงโตแต่มีหางเป็นงู
“ฮูมมมม”
‘ไคมีร่า’คำรามดังสนั่นจนหูของนทีและเอด้าอื้อไปหมดมันใช้หางรัดเอด้าให้ลอยขึ้น ส่วนนทีก็อึ้งนั่งนิ่งราวกับจะรอให้มันกิน
“อยู่นิ่งๆ รอให้ข้ากินง่ายๆแล้วเจ้าจะไม่ทรมานไอ้หนู”
“ปล่อยเอด้านะไอ้สัตว์ประหลาด” นทีหลุดปากพูดไป
“บังอาจ ! เจ้ากล้าว่าข้าเป็นสัตว์ประหลาดรึ แม้ไคมีร่าเป็นสัตว์ของเผ่าพันธุ์ชั้นต่ำก็จริง แต่พวกข้าตัวแทนของจอมปีศาจ แล้วเจ้ากล้าดียังไงมาสามหาวกับข้า”
“หากเจ้าเป็นตัวแทนของจอมปีศาจจริงก็ปล่อยเธอไปสิ เธอคือตัวแทนของฝ่ายมนุษย์ที่จะมาเจรจานะ” นทีมั่วไปเรื่อยเพื่ออย่างน้อยก็ให้เอด้ารอดไป
“ฮ่าฮ่าฮ่า ตัวแทนมนุษย์ ? เจรจา ? กับเผ่าชั้นต่ำที่เป็นได้แค่คนรับใช้เนี้ยนะเจ้าหนู แกไปโดนใครหลอกให้มาเป็นเครื่องสังเวยของข้ารึไง ฮ่าฮ่าฮ่า”
“ขนาดเจ้ายังเป็นตัวแทนของจอมปีศาจได้ ไม่คิดเหรอว่านางคอยรับใช้ผู้ใด ถึงได้เป็นตัวแทนของเผ่ามนุษย์” นทียังคงแถไปเรื่อยๆแม้ในใจจะกลัวแทบฉี่ราด
“มันคอยรับใช้ผู้ใดถึงได้สามารถเป็นตัวแทนของเผ่ามนุษย์”
ไคมีร่าเริ่มเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแล้ว เมื่อเห็นโอกาสสุดท้ายนี้นทีจึงใช้ข้อมูลที่มีและเขาเคยอ่านหนังสือการ์ตูนแบบนี้อยู่บ้างทำให้ได้ข้อสรุปสุดท้ายที่เขาจำเป็นต้องมั่วกับมัน
“ผู้รับใช้ขององค์หญิงมหาเทพผู้ซึ่งเป็นผู้ที่จะขึ้นครองบัลลังคนต่อไป ผู้ที่มีความสามารถกำหนดความเป็นไปของโลกนี้ได้ ผู้รับใช้ขององค์หญิงมหาเทพสูงสุดไง”
‘เอาวะ มั่วแบบนี้อาจจะรอดก็ได้ T^T’ นทีคิด
“เป็นไปไม่ได้ทายาทของมหาเทพจะเหลือรอดได้ไง ในเมื่อผู้ที่สังหารมันเหล่านั้นคือข้าเอง.. ไม่สิอาจเป็นไปได้ก็ได้ที่..” ก่อนที่ไคมีร่าตัวนี้จะพูดมากไปกว่านี้ก็มีคนขัดขึ้นก่อน
“มีอะไรรึ ไค” เสียงมาจากผู้ที่สวมชุดเกราะสีดำปิดบังทุกสรรพส่วนของร่างกายด้านหลังมีผ้าคลุมสีแดงฉาน ราวกับเลือดสดๆของมนุษย์
“ข้าจับพวกที่อ้างว่าเป็นตัวแทนของมนุษย์ได้ พวกมันอ้างว่านี่คือนางรับใช้ขององหญิงมหาเทพคนสุดท้าย และมาเพื่อเจรจาต่อรองกับจอมปีศาจ”
“อย่างนั้นเองหรือ นางคือองรับใช้ขององหญิงสินะ แล้วเจ้านั้นล่ะมีหน้าที่เช่นไร”
“ข้า .. หน้าที่ของข้าคือแปลสิ่งที่นางพูด เพราะนางพูดภาษาโบราณที่ครอบครัวข้ารู้จัก ข้าจึงแปลสิ่งที่นางพูดได้ และยังคอยสอนภาษามนุษย์ให้แก่นางอีกด้วย” นทีนึกอะไรไม่ออกนอกจากเรื่องที่พูดไม่รู้เรื่องกับเอด้า จึงหยิบมาอ้าง
“ไค ปล่อยนางลงมาสิ”
เมื่อถูกปล่อยเอด้าก็วิ่งไปอยู่ด้านหลังของนทีทันทีพร้อมกับต่อว่าก่นด่าไคมีร่าในภาษาของตัวเอง ก่อนที่นทีจะได้คิดอะไรมั่วอีก ชายในชุดเกราะก็พูดบางอย่างกับเอด้า พวกเขาพูดภาษาที่นทีไม่เข้าใจ สุดท้ายเอด้าก็ส่ายหน้าแบบงงๆพลางมองหน้านที
“ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าถูกใจเจ้าว่ะไอ้หนู เอาเป็นว่าถ้ารอดจากสนามประลองข้าจะปล่อยพวกเจ้าไปพร้อมกับจะไปบอกจอมปีศาจว่าเจ้าอยากเจรจาด้วยเอาไหม”
“หึ มนุษย์ตัวเล็กๆแบบนี้ให้ไปที่นั้นก็ตายศพไม่สวยสิอาร์ม” ไคมีร่าพูดชายกับชายในชุดเกราะ
“ว่าไง หรือไม่แน่จริง ถ้างั้นก็ตายอยู่ตรงนี้ซะ”
“ตกลง แต่ข้ามีข้อต่อลอง 5 ข้อนะ หนึ่งข้าขอนักโทษเป็นพวกของข้า สองแจกอาวุธให้ทุกคน สามเมื่อข้าชนะต้องปล่อยคนที่รอดทั้งหมด” นทีพูดหลังจากที่คิดดีแล้ว
“อีกสองข้อล่ะไอ้หนู”
“สี่ขอเวลาหนึ่งวัน ห้าขออาหาร 1 มื้อให้ทุกคนกินได้ไม่จำกัด”
“ให้เวลาสองชั่วโมงและนักโทษจะเป็นพวกเจ้าไปจัดการเอง หากสามารถล้มไททันได้ 1 ตัว ข้าจะปล่อยคนที่รอดก็ได้”
นทีได้วางแผนหาพวกไว้แล้วที่เหลือก็แค่เดิมพันธ์กับโชคที่ไม่ค่อยมีของตัวเองว่าจะได้มากี่คน
ความคิดเห็น