the diary

ลำดับตอนที่ #1 : บัณทึกหน้าแรก

            ตัวฉันนั้นได้แต่รอเธอตั้งแต่เวลาเช้าสายบ่ายเย็น แม้กระทั่งเวลาฝนตกฉันก็ได้แต่พียงนั่งรอเธอ เธอคนนั้นจะคิดถึงฉันบ้างไหมนะทั้งที่ฉันคิดถึงเขาขนาดนี้ทำไมเขาถึงไม่กลับมาฉันสักทีทั้งที่เวลาได้ผ่านเลยไปเนิ่นนานขนาดนี้แล้วแท้ๆ ตัวฉันนั้นได้แต่เพียงวิงวรณ์ ต่อแสงอาทิตย์และแสงจันทร์ทุกวันร่ำไป ช่างเจ็บปวดใจยิ่งนักที่เขานั้นทำกับเราขนาดนี้ทำไมเราถึงยังรักเขาได้อยู่ นี่สินะที่เรียกว่าความรัก แต่ต่อนี้ไปเราจะไม่เศร้าจะไม่เสียน้ำตาอีกต่อไปแล้วเราจะต้องเริ่มชีวิตใหม่ชีวิตที่ดีกว่า แล้วสักวันหนึ่งอาจจะเจอคนที่ดีกว่าก็ได้แต่ทว่าเวลาจะเปลี่ยนไปนานเราอาจจะไม่มีทางลืมเขาคนนั้นเลยก็ได้













ขอโทษทีถ้าเริ่มเรื่องห่วยไปนิด พิมพ์ครั้งเเรกด้วยปิกติได้เเต่อ่าน
คอมเม้นบอกกันด้วยนะ