แค้นซ่อนรัก

ลำดับตอนที่ #6 : แค้นซ่อนรัก 5

“แกไปสืบมาว่าคนในรูปนี้ เป็นใครมาจากไหนแล้วมาเกี่ยวข้องกับคุณภาคินได้อย่างไร”  หญิงสาวส่งรูปให้นังสืบส่วนตัวก่อนจะกำชับอีกครั้ง

“แล้วแกก็คอยดูด้วยว่ามันกับภาคิน ไปที่ไหน ทำอะไร แล้วคอยรายงานฉันด้วย”

“ครับ คุณหนู” ชายนักสืบพยักหน้าเพื่อรับคำสั่งก่อนเดินจากไป

กวาง

คู่หมั้นของภาคินซึ่งถูกพ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายจับหมั้นกันตั้งแต่เด็กแต่ภาคินเห็นเธอเป็นแค่เพื่อนหรือน้องสาวเท่านั้น เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของ พ่อเลี้ยงศุภรุจ ตระกูลของเธอเป็นเจ้าของธุรกิจเกี่ยวกับการไม้ที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดเชียงใหม่ และมีอิทธิพลมากที่สุดในเชียงใหม่เช่นกัน แต่เนื่องจากแม่ของเธอเสียไปตั้งแต่เธอยังเด็ก เธอจึงถูกเลี้ยงดูแบบตามใจทุกอย่างอยากได้สิ่งไหนก็ต้องได้และก็มีนิสัยที่ไม่ยอมแพ้ใครง่ายๆ

“อีกไม่นานฉันก็จะได้รู้สักทีว่านายมาเพื่อจุดประสงค์อะไร   นายกัน!”

ที่บ้านของกัน

วันนี้กันตั้งใจทำอาหารสุดฝีมือให้น้องสาวทาน และเป็นไถ่โทษเพราะตั้งแต่นทย้ายเข้ามาอยู่กับเขา กันก็ไม่ค่อยมีเวลาสนใจพาไปเที่ยวไหนหรือพาไปทานอาหารอร่อยๆ

สายตาคู่เล็กมองจ้องจานอาหารที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งแต่ละอย่างล้วนแต่ชวนน่ากินทั้งนั้น มือเล็กไม่รอช้าหยิบช้อนตักอาหารคำโตใส่ปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยก่อนเอ่ยปากชมพี่ชายที่น่ารักของเขา

“อร่อยจังเลยอาหารฝีมือพี่กันนี่ไม่เคยเปลี่ยนจริงๆ”

“กินดีๆสิยัยนท เป็นผู้เหย้าผู้หญิงดูทำเข้า”

“ก็มันอร่อยนิ ใครได้พี่กันเป็นแฟนคงสบายไปทั้งชาติ” เมื่อกันได้ยินถึงกับหน้าแดงขึ้นมา

“ไอ้น้องบ้า รีบกินเลยแล้วเอาจานไปล้างด้วย”

“คร้าบบบบผม”

หลังจากที่ทั้งสองทานข้าวกันเสร็จกันก็ออกมาเดินเล่นหน้าบ้านเพื่อย่อยอาหารที่เพิ่งทานมา อย่างอิ่มๆ ก่อนจะเดินมานั่งที่ตะหินออ่นหน้าบ้าน

~~ยังรักเธอไม่พอใช่มั้ย รึเธอขอมันมากไป ถ้ารู้รักยังน้อยไป ฉันก็พร้อมจะทำให้เธอ~~

มือเรียวล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดูก่อนจะเห็นชื่อคนที่เขาเกลียดที่สุดโชว์ขึ้นมาอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ “ภาคิน” กันอุทานขึ้นมาเบาๆก่อนกดรับสาย

“สวัสดีครับ คุณมีธุระกับผมเหรอครับ”

(ผมต้องมีธุระด้วยเหรอ ถึงต้องโทรหาคุณได้) ปลายสายพูดด้วยอาการน้อยใจ

“เปล่าหรอก ถ้าไม่มีอะไรผมวางสายนะครับ”

(เดี่ยวก่อนคุณ ผมแค่อยากชวนคุณไปเที่ยวพรุ่งนี้คุณว่างรึเปล่าครับ)

กันชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งว่าจะเอาอย่างไร ก่อนความคิดหนึ่งจะผุดขึ้นในหัวจนเขายิ้มออกมา

“ตกลงครับ”

(งั้นพรุ่งนี้ผมไปรับคุณที่บ้านนะครับ) ปลายสายพูดด้วยความดีใจ

“คุณรู้จักทางมาบ้านผมเหรอ” กันถามขึ้น

(รู้สิ แค่คุณบอกมาว่าไปทางไหนผมรู้จักหมดทุกเส้นทางนั้นแหละ)

“งั้นก็ได้ครับ”

(OK ครับ แค่นี้ก่อนนะครับ ฝันดีนะครับ)

Gun

ถึงเวลาที่ฉันต้องเอาจริงสินะ ฉันจะใช้ความไว้ใจที่นายมีให้ฉัน เป็นเครื่องมือในการแก้แค้นนายจนนายคาดไม่ถึง   ภาคิน!!

เช้าวันใหม่

หลังจากอาบนน้ำแต่งตัวเสร็จกันก็ออกมายืนรอภาคินที่หน้าบ้าน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์โทรหาภาคินเพื่อบอกเส้นทางมาบ้านของตัวเอง สักพักรถคันหรูก็มาจอดที่หน้าบ้านของกัน ภาคินเปิดประตูลงจากรถก่อนเดินอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อปิดประตูให้กันนั่ง แล้วเดินกับไปนั่งประจำที่เดิมก่อนขับรถออกไป

“คุณภาคินจะพาผมไปไหนครับ” กันถามภาคินขึ้นหลังจากที่เขาขับรถมาได้สักพัก

“ไม่รู้เหมือนกันครับ” ภาคินหันมาตอบก่อนจะยิ้มแหยๆให้คนนั่งข้างๆ

“ อ้าวนี่คุณโกหกผมหรอ”

“เปล่า ผมก็พาคุณมาเที่ยวนั้นแหละแล้วแต่คุณจะไปไหนล่ะผมจะพาไป”

“ไปไหนก็ได้แล้วแต่คุณจะพาไปว่าแต่คุณนี่ร้ายจริงๆ”

“ร้ายแล้วรักผมรึเปล่าล่ะ” กันได้ยินถึงกับอมยิ้มออกมา

“บ้า” กันเบ้ปากใส่ภาคินก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง

ผ่านไปสักพักรถของภาคินก็มาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่ง บ้านหลังนี้ไม่ใหญ่มากนัก เป็นบ้านชั้นเดียวตกแต่งสไตล์รีสอร์ทข้างหลังบ้านเป็นทะเลกว้างน้ำทะเลสีฟ้าครามตัดกับผืนทรายสีขาวซึ่งถือว่าน่าอยู่เลยทีเดียว ร่างสูงพากันเดินเข้ามาในบ้านก่อนจะเดินเข้าในครัวเพื่อเอาน้ำมาให้แขกพิเศษที่เขาพามา ร่างบางหย่อนตัวนั่งลงที่โซฟาในห้องรับแขกก่อนจะมองรอบๆ ภายในบ้านหลังนี้ดูสะอาดและเรียบร้อยมากเหมือนมีคนคอยดูแลอยู่ตลอดเวลา

“นี่บ้านใครเหรอครับ” กันถามขึ้นเมื่อเห็นภาคินเดินออกมาพร้อมแก้วน้ำสองใบ

“บ้านพักส่วนตัวของผมเองครับ”

“เหรอ ทำไมดูสะอาดเรียบร้อยจัง” กันถามขึ้นเพราะไม่เห็นมีใครนอกจากเขาและก็ภาคิน

“เออพอดีมีป้าแจ่มคอยดูแลนะครับ”

“ครับ” กันแก้วน้ำแล้วดื่มเพื่อดับกระหาย

Gun

 ผมเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็เย็นมากแล้ว นายภาคินก็ไม่รู้ว่าหายไปไหนผมหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหานายภาคินแต่ก็ไม่เห็นมีแต่กระดาษโน๊ตที่เขียนแล้วติดอยู่บนโต๊ะ

“ถ้าคุณตื่นแล้ว ออกมาระเบียงหลังบ้านสิผมมีอะไรจะบอก”

ภาคิน

Gun

ผมทำตามที่นายนั่นบอกอย่างว่าง่าย ผมเดินมาที่ระเบียงหลังบ้านก่อนจะมายืนรับลมที่ริมระเบียงวิวในยามเย็นที่ตอนนี้ท้องฟ้ากลายเป็นสีส้มสดเพราะอาทิตย์ใกล้จะจมผืนน้ำที่อยู่ไกลพันสายลมเย็นๆพัดมาถูกเนื้อตัวผมทำให้ผมเริ่มหนาวขึ้นมาทันที สักก็มีมือหนามาปิดเปลือกตาผมโดยไม่ทันที่ผมตั้งตัว ก่อนที่เจ้าของมือจะถามขึ้นมา

“ทายซิใครเอ่ย” ไม่ต้องทายก็รู้ว่าใคร

“คุณภาคิน” กันตอบเสียงเรียบออกไป

“หว้า รู้ได้ไง”

“ก็จะมีใครอีกล่ะถ้าไม่ใช่คุณ”

“แสดงว่าคุณคิดถึงตลอดเวลาเลยอ่ะสิ”

“บ้า ก็คุณเล่นเขียนโน๊ตบอกขนาดนั้นใครไม่รู้ก็บ้าแล้ว”

“อ้าวเหรอ” ภาคินทำหน้าหงอย

“กัน” ภาคินเรียกชื่อของกันขึ้นก่อนจะคุกเข่าลงแล้วจับมือเรียวของกันขึ้นมาแล้วสบตาของกัน

“นี่คุณเล่นอะไรอีก” กันถามขึ้นด้วยความแปลกใจ

“เป็นแฟนกับผมนะ ผมรู้ว่ามันเร็วเกินไปแต่ผมรักคุณนะผมจะไมคุณเสียใจผมสัญญา”

ภาคินสบตาเพื่อรอคำตอบของคนตรงหน้าอย่างมีความหวัง ด้านกันถึงกับชะงักกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเขาไม่คิดว่าภาคินจะบอกรักเขาเร็วขนาดนี้

“ตกลงครับ” กันตอบเสียงเรียบก่อนจะหลบสายตาของภาคินด้วยความเขิน

หลังจากที่ได้ยินคำตอบของกันหัวใจของหัวใจของภาคินพองโตขึ้นมาทันที เขายิ้มจนแก้มปริก่อนจะสวมกอดร่างบางโดยที่กันไม่ทันตั้วตัว

“นี่คุณทำอะไรอายคนอื่นเค้า” กันพยามแกะมือของภาคินที่กอดเขาแน่น

“อายทำไม คนเป็นแฟนกันกอดกันทำไมต้องอาย” ภาคินกอดกันแน่นขึ้นกว่าเดิม

“ปล่อยผมนะคุณภาคินผมหายใจไม่ออก” กันพยามดิ้นแรงขึ้น

“เรียกผมว่าพี่โน่ก่อน ผมถึงจะปล่อย”

“ก็ได้ พี่โน่ปล่อยกันนะครับกันหายใจไม่ออก” ร่างสูงได้ยินถึงกับอมอิ้มในความน่ารักของแฟนตัวเอง

“ดีมากครับ เป็นแฟนพี่โน่ต้องว่านอนสอนง่ายอย่างนี้สิถึงจะน่ารัก”

“บ้า” กันหน้าแดงขึ้นด้วยความเขินอายก่อนจะวิ่งเข้าบ้านไป

“ถึงบ้าก็บ้ารักนะครับ” โตโน่ตะโกนขึ้นมาทำเอากันเขินเพิ่มขึ้นอีก

ด้านของกวาง

“ว่างตกลงมันเป็นใคร” หน้าสวยพูดขึ้น

“มันชื่อนภัทร อินใจเอื้อ มีมีน้องชายหนึ่งคน  ชื่อเรืองฤทธิ์แต่น้องชายของตายไปเมื่อปีที่แล้วครับ”

“เหรอขอบใจ อ่ะนี่ค่าจ้าของนาย”  กวางหยิบซองกระดาษสีขาวซึ่งในซองมีเงินจำนวนหนึ่งให้กับนังสืบของตัวเอง

“ขอบคุณครับ” ชายนักสืบหยิบซองสีขาวใส่กระเป๋าของตัวเองก่อนจะเดินจากไป

“แกสองพี่น้องนี่ชอบยุ่งวุ่นวายกับของของฉันจริงเลยน่ะ ได้!ฉันจะสนองคืนให้ในเมื่ออยากได้ขของคนอื่มากนักฉันก็จะจัดให้” แววตาคู่สวยแข็งกร้าวไปด้วยความโกรธ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์เพื่อของความช่วยเหลือจากใครบางคน

…………………………………………………………………………………………………………………………..

ตอนนี้หวานแบบเบาๆเพราะต่อไปพี่กันก็จะเริ่มร้ายแล้ว 5555 แล้วใครบางคนของกวางนี่มันคือใครสงสัยจัง (แกเป็นคนแต่งเรื่องไม่ใช่หรอจะสงสัยทำมัย555)