รักแสบใสของนายหน้าแมว

ลำดับตอนที่ #2 : ริทชี่

    zen  

           "ก็ชดใช้ด้วยวิธีนี่ไง " เขาพูดพร้อมเขยิบเข้ามาใกล้ผม ผมก็ถอยหลังทีล่ะก้าว จน จน ชิดผนัง แง พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกด้วย  นายโอโม่ค่อยก้มลงมา ก้มลงมา แล้วก็ เอาแก้มของเขามาชนแก้มผม อ้ากกกกกกกกกก ทำไมทำแค่นี้ เฮ้ย ! ไม่ใช่นายโอโม่บ้านี่มันทำไรของมันเนี่ย " นี่แค่น้ำจิ้มน่ะจ๊ะ" นายโอโม่ก้มลงมากระซิบข้างหูผม แล้วเดินจากไป ผมตั้งสติได้ก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วไปรอรถเมล์เพื่อที่จะกลับบ้าน


                 wayo

  ผมกลับมา ถึงบ้านด้วยอาการเหนื่อยล้า เอิ่ม อย่าเพิ่งคิดน่ะ (เค้ายังไม่ทันคิดไรกันเลย)  ผมเดินขึ้นห้องไปเพื่อจะอาบน้ำแต่ถูกป๊าเรียกซะก่อน " เก่ง พรุ่งนี้รีบตื่นเช้าๆน่ะฉันจะพาไปดูคอนโดใหม่ของแก" อ๋อจะพาไปดูคอนโด1500นี่เอง "ครับ" ผมพูดพร้อมขึ้นไปบนห้องเพื่ออาบน้ำ แต่พอผมกำลังจะถอดเสื้อ ก็เห็นคราบเลอะไอติมทำให้คิดถึงหน้าไอ้หน้าแมวนั้นขึ้นมาทันที "ที่จริงนายก็น่ารักเหมือนกันน่ะ"ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่เฮ้ย ไม่ได้ผมจะมองว่านายนั่นน่ารักไม่ได้ แต่นายนั่นก็น่ารักจริงๆนีนา ไม่จริงๆๆๆ โอ๊ยแล้วผมจะเถียงกับตัวเองทำไมเนี๊ย ผมถอนหายใจก่อนจะถอดเสื้อไปเก็บไว้ในตู้ทำไมน้าผมถึงไม่อยากซักมันเลย



                      Tono

ได้ชิดเพียงลมหายใจ
แค่ได้ใช้เวลาร่วมกัน
แค่เพียงเท่านั้น แต่มันเกินห้ามใจ
ที่ค้างในความรู้สึก ว่าลึกๆเธอคิดยังไง
รักเธอเท่าไร แต่ไม่เคยพูดกัน
อะไรที่อยู่ในใจก็เก็บเอาไว้
มันมีความสุขแค่นี้ก็ดีมากมาย

เธอจะมีใจหรือเปล่า
เธอเคยมองมาที่ฉันหรือเปล่า
ที่เราเป็นอยู่นั้นคืออะไร
เธอจะมีใจหรือเปล่า
มันคือความจริงที่ฉันอยากรู้ติดอยู่ในใจ
แต่ไม่อยากถาม กลัวว่าเธอเปลี่ยนไป

ไม่ถามยังดีซะกว่า
เพราะฉันรู้ถ้าเราถามกัน
กลัวคำๆนั้น อาจทำร้ายหัวใจ

อะไรที่อยู่ในใจก็เก็บเอาไว้
มันมีความสุขแค่นี้ก็ดีมากมาย

เธอจะมีใจหรือเปล่า
เธอเคยมองมาที่ฉันหรือเปล่า
ที่เราเป็นอยู่นั้นคืออะไร
เธอจะมีใจหรือเปล่า
มันคือความจริงที่ฉันอยากรู้ติดอยู่ในใจ
แต่ไม่อยากถาม กลัวรับมันไม่ไหว

 เธอจะมีใจรึเปล่า
เธอเคยมองมาที่ฉันหรือเปล่า
ที่เราเป็นอยู่นั้นคืออะไร
เธอจะมีใจหรือเปล่า
มันคือความจริงที่ฉันอยากรู้
 ติดอยู่ในใจ แต่ไม่อยากถาม กลัวรับมันไม่ไหว

 เฮ้อ เหนื่อยจริงๆ กว่าจะปิดร้านได้เพลงเมื่อกี้เป็นเพลงที่ผมฟังจนคุ้นหูแล้วล่ะครับเพราะไอ้เตี้ยมันชอบร้องบ่อยๆ จริงๆผมก็รู้น่ะครับว่าไอ้ริทมันชอบผมแต่ผมยังไม่แน่ใจว่าผมชอบมันรึเปล่า แหนะ ทุกคนคงงงล่ะซิว่าผมคือใคร( ไม่เลย: ไรเตอร์) ผมโตโน่ คนโก้ครับทำงานอยู่ที่ร้านอาหารครับออกมาร้องเพลงตอนกลางคืนทุกวัน ตอนเช้าก็หลับแต่ตั้งแต่ผมย้ายบ้านมา ผมไม่เคยได้นอนตอนเช้าเลยล่ะครับเพราะไอ้เตี้ยริทแหละ ( -*- :ริท) ชอบมายุ่งวุ่นวายกับผม หาววว ง่วงซะล่ะกลับบ้านดีกว่า "พี่โน่จะกลับแล้วหรอ" ไอ้กันน้องที่อยู่คอนโดเดียวกับผมและก็ทำงานที่เดียวกันด้วยถาม " อือ พี่ง่วงแล้ว กลับเหอะ" ผมง่วงจริงๆน่ะเนี๊ยตาเหลือชั้นเดียวแล้วเนี๊ย(ได้ข่าวว่าชั้นเดียวแต่แรกแล้วนิ : ไรเตอร์) "ป่ะกลับก็กลับ กูกลับแล้วน่ะเว้ย" ไอ้กันบอกผมพร้อมลาเพื่อน   ผมกับไอ้กันมาถึงคอนโดแล้วขึ้นลิฟกดชั้นที่6 ผมกับไอ้กันแยกกันตรงหน้าลิฟเพราะไอ้กันอยู่ห้องเบอร์3 ผมอยู่ห้องเบอร์6 ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคอนโดนี้ต้องเอาห้องเบอร์7ไปไว้ตรงข้ามกับห้องเบอร์1ด้วยผมจึงต้องอยู่ใกล้ห้องไอ้ริทซึ่งอยู่ห้องเบอร์8 ขณะที่ผมกำลังไขกุญแจห้องอยู่นั่น" พี่โต่โน่วววววว กับมาแว้ววววววว "(วบพฟ) นั้นไงไอ้เตี้ยยังไม่หลับไม่นอนอีกหรอเนี๊ย " นี่ไอ้เตี้ยแกยังไม่นอนอีกหรอ" นี่มันก็ดึกมาล่ะทำไมไอ้เตี้ยมันยังไม่นอน "ก็ผมรู้ว่าพี่โน่ตองยังไม่ได้กินข้าวก็เลยลงไปซื้อบะหมี่มาให้ และก็นั่งรอ "  "เออขอบใจมาก" แล้วทำไมต้องซื้อมา2ถุงด้วยล่ะหรือว่า"ริทก็ยังไม่ได้กินเหมือนกันพี่โน่ให้ริทไปกินด้วยน่ะริทไม่อยากกินคนเดียว" นั่นไง ไอ้ริทพูดพร้อมทำหน้าตาน่าสงสาร"เออ ก็ได้เข้ามาสิ"  "เย้ พี่โน่ใจดีที่สุดเลย" หลังจากที่กินบะหมี่เสร็จผมจึงขอตัวไปอาบน้ำ ไม่รู้ไอ้ริทจะเเอบดูรึเปล่า -*-   แต่...พอผมออกมาก็เห็นไอ้ริทนอนฟุบกับโต๊ะกับข้าวแล้ว เฮ้อ ผมจึงจัดการ อุ้มไอ้ริทกลับห้องแต่ผมดันหากุญแจไอ้ริทไม่เจอมันเก็บไว้ที่ไหนเนี๊ย ผมจึงอุ้มไอ้ริทกลับมาห้องผมแล้วอุ้มมันขึ้นไปนอนบนเตียง แล้วผมก็ขึ้นไปนอนข้างๆ "เฮ้อ ไอ้ตัวยุ่งเอ๊ย"ผมพูดกับมันก่อนที่จะหลับไป




                                        Rit


 หาวววววว อรุณสวัสดิ์ทุกคนครับผมริท หรือไอ้เตี้ยที่พี่โน่เรียกนั่นเอง แต่เอ๊ะ ทำไมห้องผมมันแปลกๆ  เฮ้ย นี่มันห้องพี่โน่นิ เมื่อคืนผมเผลอหลับไปหรอเนี๊ย ทำไมพี่โน่ถึงไม่พาผมไปส่งห้องล่ะ หรือว่าพี่โน่คิดไรกับผมเนี๊ย แอร็ยยยยยย เขิล>////////<  "ทำไรอยู่อ่ะไอ้เตี๊ยหน้าแดงเชียว" พี่โน่นี่นาเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ ใส่ผ้าขนหนูคลุมเฉพาะส่วนล่าง โห ซิกแพ็ก กรี๊ดดดดดด  -*-ไม่ใช่ล่ะ "เป็นไรรึเปล่าทำไมหน้าแดงขึ้นๆล่ะ"  พี่โน่พูดพร้อมเดินเข้ามาใกล้ผมทำท่าจะเอามือแตะหน้าผากผม นี่พี่โน่ยิ่งพี่ทำแบบนี้ริทยิ่งหน้าแดงสิ ผมจึงเด้งตัวขึ้นมาก่อนที่จะเขิลไปมากกว่านี้ "พี่โน่ริทกลับห้องไปอาบน้ำ แปรงฟังก่อนน่ะเหม็นขี้ปากตัวเองจะเเย่อยู่แล้ว" ผมพูดพร้อมวิ่งออกไปจากห้องพี่โน่      ปัง! โอ๊ยอย่าเพิ่งงงว่ามันเป็นเสียงอะไรมันเป็นเสียง ประตูแกล้งริทนั่นเองเพราะมันไม่ยอมหลบริท แง (สรุปฉันผิด : ประตู) เออแล้วกุญแจผมหายไปไหนเนี๊ย เออใช่เมื่อวานผมเอาไปฝากเซนเพราะกลัวออกไปข้างนอกแล้วทำกุญแจหาย ตอนขากลับก็ลืมไปเอา        ผมเดินไปยังห้องหมายเลข5 แล้วเคาะประตู ก๊อกๆๆๆๆ  "ใครครับ" เสียงนัวเนียดังมาจากในห้อง "ริทเอง"  เจ้าของห้องรีบมาเปิด  ซึ่งเจ้าของห้องก็คือเซนนั่นเอง "มาเอากุญแจ"  "นึกว่านอนข้างถนนไปแล้วซะอีก เห็นไม่มาเอากุญแจ" ปากหรอนั่น " แล้ววันนี้เซนไม่ไปทำงานหรอ " "เซนลาออกแล้วล่ะ " "เฮ้ย ทำไมอ่า "   " มีเรื่องกับลูกค้านิดหน่อย "  จากนั้นผมก็ไปนั่งคุยกับเซนเป็นการเป็นงาน บลาๆๆๆๆ
  ____________________________________________________________________________________
เป็นไงบ้างค่ะ สนุกไหม  ต้องขอบคุณทั้งสามคอมเมนต์ด้วยน่ะค่ะรักจัง จุ๊บๆๆ  ขอบคุณ เด็กดี  TheLittleStar♥P'Amp  และก็แอล มากเลยน่ะ สำหรับTheLittleStar♥P'Amp เรียกอะไรก็ได้ จ้า เนย พี่เนย หรืออะไรก็ได้ ไม่ว่าหรอก  และก็แนะนำตัวกันด้วยก็ได้น้า จะได้รู้จักเนอะ ^_______^  ตอนแรกนึกว่าจะไม่มีคนอ่านซะแล้ว มีคนอ่าน แถมมีคอมเมนต์ด้วย กำลังใจเพิ่มขึ้นร้อยเท่า55+ ขอให้ติดตามต่อไปน้า เนยอยากแต่งแล้วมีคนอ่านอ่า บายๆจุ๊บๆ พรุ่งนี้มาอัพใหม่