รักแสบใสของนายหน้าแมว

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

���� wayo� "ไอ้เก่งทำไมแกทำแบบนี้ หา!" อู๊ย ป๊าเบาๆก็ได้ผมก็แค่ไปมีเรื่องชกต่อยกลางห้างดัง แล้วก็ โดนตำรวจจับ ก็แค่นั่นเองจะอะไรนักหนา ( ไรเตอร์ :-*-) " ฉันจะไปนอนคิดหาวิธีทำโทษแก บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วพรุ่งนี้จะมาบอก เข้าใจไหม" ปัง! นี่เสียงปิดประตูของป๊าผมเองแหละครับอย่าตกใจคิดว่าเป็นเสียงปืน -*- ว่าแต่ว่าผมลืมไรไปน้า ติ๊ก ต๊อก .ติ๊ก ต๊อก.
อ๋อ ผมลืมแนะนำตัวอย่างเป็นทางการนี่เองครับ สวัสดีครับผมชื่อ วาโย อัศวรุ่งเรือง น่ะครับ ตอนนี้ผมกำลังเครียดเลยไม่รู้จะทำไงดี ป๊าจะทำโทษไรผมบ้างน่ะ ป๊าคงไม่เอาผมไปทิ้งกลางถนนหรอกน่ะ ฮื่อ ผมกลัว ( เก่งโหมด ติ๊งต๊อง ) เฮ้อ ผมว่าผมนอนก่อนดีกว่า ง่วงล่ะเมื่อกี้เจอป๊าสวดซะหูชาเหนื่อย ฝันดีน่ะครับทุกคนนนนน คร่อก zZZz หลับแล้ว

�������������������������������������������������� วันต่อมา

" ไอ้เก่งแกตื่นได้แล้ว นี่มันจะบ่ายสองแล้ว" อะไรว่ะคนจะหลับจะนอน� เมื่อคืนก็บ่นจนดึก พอตอนเช้าก็มาตะโกนโหวกเหวกโวยวาย พ่อใครว่ะเนี๊ย� " อะไรป๊าเก่งง่วง"��� "ก็ฉันหาวิธีลงโทษแกได้แล้วน่ะสิ" หา วิธีลงโทษยังจะคิดถึงเรื่องนี้อีกหรอเนี๊ย คนหล่อจะบ้าตาย
�" อาบน้ำ เสร็จลงมาหาฉันข้างล่างน่ะ" สั่งๆๆ ตื่นก็ตื่นว่ะ ยังไงก็หลับต่อไม่ลงแล้วล่ะ

������ หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จก็ลงมาหา ป๊าสุดที่รัก? " มีอะไรครับป๊า " แกล้งถามไปงั้นแหละที่จริงรู้แล้วแหละว่าจะพูดเรื่องลงโทษ คำก็ลงโทษ สองคำก็ลงโทษ จะลงโทษไรนักหนาว่ะ ชิ " ฉันคิดวิธีลงโทษแกได้ล่ะ ฉันจะให้แกไปอยู่ที่คอนโดกระจอก ราคาเดือนล่ะ 1500 แล้วให้เเกหางานทำเลี้ยงตัวแกเอง " หา แน่ใจน่ะว่านั่นราคาค่าเช่าคอนโด ค่ากับข้าวผมมื้อนึงยังแพงกว่านั่นเลย แล้วยังให้ผมทำงานเองอีก โอ๊ย จะรอดไหมเนี๊ยแต่เอาไงเอากัน ลูกผู้ชายทำผิดต้องยอมรับผิด ( แม๊นแมน) " ok ป๊าแต่วันนี้เก่งขอเที่ยวก่อนน่ะ" แล้วผมก็ลุกจากโซฟาอันหรูแล้วเดินออกไปไม่ฟังเสียงห้ามป๊า ขึ้นไปนั่งรถ ราคาเหยียบล้านของผมและขับออกไปอย่างรวดเร็ว�������� เฮ้อแล้ววันนี้ผมจะไปที่ไหนดีน้า ที่ไปแล้วหายเครียด เออ หากินติมดีกว่า ลัลลัลลา นี่ไงผมเห็นร้านไอติมแถวๆข้างทางดูน่ากินดีแวะร้านนี้เลยล่ะกัน� " เรดแมงโก้ สวัสดีค่ะ " พนักงานสาวแสนสวยทักทายผมด้วยรอยยิ้ม แล้วพาผมไปนั่งโต๊ะ ข้างๆหน้าต่าง� ผมจึงเลือกเมนูและสั่งไอติมไป ผมเหม่อลอยออกนอกร้านคิดอะไรเรื่อย " ไอติมมาแล้วครับ " " เฮ้ย"


���������������� zen

��� " เฮ้ย" โอ๊ยตายแน่เซนน้อยตายแน่ จะไม่ให้ตายได้ไงล่ะครับก็ผมกำลังจะเดินไป เสริฟ ไอติมลูกค้าโอโม่คนนั่น แต่ผมดันสะดุดขาเก้าอี้ลงไปนั่งทับเขา แถมยังทำไอติมหกเลอะเขาอีกโอ๊ย เซนน้อยอยากตาย ผมรีบสปิงตัวขึ้นแล้วขอโทษท่านลูกค้าโอโม่เป็นการใหญ่ " ขอโทษน่ะครับ ขอโทษจริงๆ ผมไม่ได้ตั้งใจ "� แง เขาทำหน้าดุจะให้อภัยผมไหมอ่า " นี่ นายเดินยังไงหาถึงมาสะดุดทับฉันได้ แถมยังทำไอติมหกเลอะฉันอีก นายรู้ไหมเสื้อตัวนี้ฉันซื้อมาเท่าไหร่ "��� โอ๊ยผมจะไปรู้ได้ไงล่ะ ผมไปซื้อกับคุณซะที่ไหนล่ะ�� " ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆครับ"�� " ขอโทษแล้วมันหายไหม ฉันจะบอกผู้จัดการให้ไล่นายออก" อะไรนักหนาว่ะ เซนน้อยเริ่มฉุนแล้วน่ะ
" นี่ คุณก็ผมบอกขอโทษแล้วไงคุณจะเอาอะไรกับผมนักหนา� ทนไม่ไหวแล้วน่ะเว้ย ไม่ต้องบอกให้ผู้จัดการไล่ออกหรอก ผมออกเอง " ผมเสียงดังเกินไปรึเปล่าน่ะ เพราะตอนนี้คนทั้งร้านจับจ้องมาที่เรา เอ่อ ผมกับนายโอโม่นั่น������ แต่ก็ช่างเถอะ ตอนนี้ผมฉุนอยู่ผมจึงเดินกระทืบเท้าไปหลังร้าน เพื่อไปเปลี่ยนชุด แต่ขณะที่ผมกำลังจะเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุด ก็มีคนพลักผมเข้าไปและเข้ามาตามผม เข้าปิดประตูและล็อกกลอนแน่นหนา ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครนายโอโม่บ้านั่นเอง " ฉันยังไม่หายโกรธนาย นายต้องชดใช้ " ชดใช้ไรฟะไอ้โอโม่บ้า " ผมก็จะชดใช้คุ
รด้วยการลาออกไง "� ใช่ๆผมก็ชดใช้แล้วไงจะเอาอะไรกับผมอีก " นายจะลาออกหรือไม่มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน แต่นายต้องชดใช้ในสิ่งที่ฉันพอใจ" ชดใช้ในสิ่งนี่พอใจ นายบ้ารึเปล่าเนี่ย " ชดใช้อะไรฉันยังต้องชดใช้อะไรนายอีก" "ก็ชดใช้ด้วยวิธีนี่ไง " เขาพูดพร้อมเขยิบเข้ามาใกล้ผม ผมก็ถอยหลังทีล่ะก้าว จน จน ชิดผนัง แง พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกด้วย� นายโอโม่ค่อยก้มลงมา ก้มลงมา แล้วก็


�� __________________________________________________________________________


�สวัสดีค่ะทุกๆคนเป็นไงบ้างค่ะ ช่วยกันอ่านช่วยกันคอมเมนต์แนะนำด้วยน่ะค่ะ� ถ้าแต่งไม่ดีขอโทษด้วยน่ะค่ะ แหะๆ�� สั้นก็โทษด้วยน่ะค่ะ เออ ลืมแนะนำตัวไป ชื่อเนยน่ะค่ะ อายุ 14 ปีค่ะ ช่วยๆกันอ่านด้วยน่ะค่ะ เมนต์ด้วยก็จะขอบคุณมากค่ะ� เป็นฟิคเรื่องแรกน่ะค่ะช่วยแนะนำด้วยค่ะ รักคนอ่าน รักคนเมนต์ที่สุดเลย


������ ����������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������