ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    TheConanHolic ツ

    ลำดับตอนที่ #13 : CONAN - OTHER The End of CONAN [ เขาว่ากันว่า ] นี่คือโคนันตอนจบ 1

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.31K
      2
      19 เม.ย. 56

    อ่านเล่นๆนะคะ ... ไม่ต้องคิดจริงจังมากมาย ...

    โคนัน (ภาคจบ) ตอน 1
     
    ( ยาวหน่อยนะคะ แต่สนุก(จริงๆ )

    หลังจากที่โคนัน (หรือจริง ๆ แล้วชินอิจินั่นแหละ) เข้าไปอาศัยอยู่ที่สำนักงานนักสืบโมริเป็นเวลานานหลายเดือน ในที่สุดวันนี้ วันที่เขารอคอยก็มาถึง
    โมริ โคโกโร่ ได้รับแจ้งให้ไปสืบคดีฆาตกรรมคดีหนึ่งที่โรงแรมควีนกลางกรุงโตเกียว คดีฆาตกรรมปิดฉากลงเรียบร้อยด้วยฝีมือการคลี่คลายของโคนัน (ถึงแม้ความดีความชอบจะตกเป็นของโคโกโร่ก็เถอะ) แต่โคนันสืบได้ว่าคดีนี้เกี่ยวข้องกับพวกชายชุดดำ เขาเจอสมุดบันทึกเล่มนึงของผู้ตาย และเขาก็เก็บเอามาแล้วด้วย เขาแอบมันไว้ในเสื้อ หลังคดีปิดลงก็มืดพอดี โคนัน รัน โคโกโร่เดินกลับบ้าน ระหว่างทาง
    “พี่รันฮะ คุณลุง ผมจะไปค้างบ้านดร.นะฮะ ตอนกลางวันดร.โทรมาบอกว่ามีของเล่นชิ้นใหม่จะให้เล่น ผมไปนะฮะ” พูดจบโคนันก็วิ่งออกไปทันที ทิ้งให้อีกสองคนมองตามอย่างครุ่นคิด
    ‘นึกว่ามันจะไม่ใช่เด็กธรรมดาซะอีก เฮ้อ สงสัยคิดมากไป’ โคโกโร่คิด
    ‘ความรู้สึกแบบนี้ เหมือนตอนนั้นเลย’ รันคิดทันใดก็มีน้ำตาเอ่ออยู่ที่ตา

    โคนันวิ่งมาจนถึงหัวมุมหนึ่ง เขาไม่ได้ไปบ้านดร.อากาสะ เขาหยุดอยู่ที่หัวมุมนั้น หยิบเอาบันทึกของผู้ตายขึ้นมา เปิดไปที่หน้าที่เขาคั้นเอาไว้ มันเป็นบันทึกของปีที่แล้ว

    วันที่ 19 เดือน 9 ช่วงนี้มีคนสะกดรอยตาม พวกมันอยากได้อะไรกันนะ หรือว่าพวกมันต้องการชีวิตฉัน ไม่นะ ฉันยังไม่อยากตาย

    วันที่ 21 เดือน 9 เมื่อไหร่พวกมันจะเลิกสะกดรอยตามซะทีนะ พวกมันต้องการอะไรกันแน่

    วันที่ 30 เดือน 9 และแล้วความอดทนของฉันก็สิ้นสุดลง วันนี้เองที่ฉันต้อนพวกมันออกมาได้ฉันขู่มันว่าถ้าไม่ออกมาฉันจะแจ้งความ พวกมันออกมา พระเจ้า มันแต่งชุดดำทั้งชุด แม้แต่แววตาของพวกมันยังส่อให้เห็นถึงแววตาโหดเหี้ยมแววตาของปีศาจ หัวหน้าของมันยิ่งหน้ากลัวใหญ่ ผมยาวของมันยิ่งทำให้เค้าหน้ามันดูโหดเหี้ยมยิ่งขึ้น มันบอกฉันว่ามันมีธุระกับฉัน มันจะติดต่อกับฉันอีกที

    “คงจะเป็นยีน ครั้งนี้พวกแกพลาดครั้งใหญ่เลยนะ ปล่อยให้เหยื่อทิ้งหลักฐานชิ้นโตเอาไว้แบบนี้น่ะ” โคนันพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยแล้วอ่านบันทึกเล่มนั้นต่อ

    วันที่ 3 เดือน 10 หลังจากรอพวกมันให้ติดต่อมาอยู่หลายวัน หลังจากที่ฉันต้องอยู่ในอาการหวาดผวามาตลอด วันนี้หลังกลับจากไปกินเลี้ยงฉันเจอกระดาษแผ่นนึงวางอยู่บนโต๊ะทำงานของฉัน พระเจ้า ฉันอยากจะร้องไห้เหลือเกิน กระดาษแผ่นนั้นเขียนด้วยลายมือเลือด มันน่ากลัวเหลือเกิน แล้วฉันก็ต้องตกใจหนักเข้าไปอีก พวกมันรู้ มันรู้อดีตของฉัน พระเจ้า มันขู่ให้ฉันร่วมมือกับมัน ไม่งั้นมันจะบอกตำรวจ ฉันจะทำยังไง คงต้องร่วมมือกับพวกมันกระมัง

    “บ้าจริง อดีตอะไรกันนะ นายนานาตะมีอดีตอะไรกันแน่นะ” โคนันเริ่มหงุดหงิดแล้วจึงอ่านต่อ

    วันที่ 5 เดือน 10 ฉันตัดสินใจเด็ดขาดแล้วฉันจะร่วมมือกับพวกมัน
    วันที่ 7 เดือน 10 พวกมันติดต่อมาแล้ว พวกมันบอกให้ฉันไปหาที่โรงแรมควีน วันพรุ่งนี้

    วันที่ 8 เดือน 10 พวกมันบอกให้ทำจริง ๆ ทำในสิ่งที่ฉันเลิกทำมานับสิบปี

    วันที่ 10 เดือน 10 ฉันกำลังเริ่มทำ ทำงานให้พวกมัน คิดดูแล้วก็คุ้มเหลือเกิน ทำงานแค่ชิ้นเดียวแต่ได้เงินเยอะเป็นบ้า

    “งานอะไรนะ ทำอะไรกันแน่ นายนานาตะคนนี้มีอดีตอะไรกันนะ มันต้องเป็นอดีตที่ผิดกฎหมายแน่ ๆ ไม่งั้นคงไม่กลัวตำรวจ” โคนันชักโมโห แล้วเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาหยิบโทรศัพท์รูปต่างหูออกมาแล้วโทรไปหาดร.อากาสะ
    “ดร.ช่วยสืบหาข้อมูลของคนที่ชื่อ นานาตะ ซามากิ ให้ผมหน่อยนะครับ”พูดจบก็วางหูทันที

    “นานาตะ ซามากิ” คนอีกฝั่งทวนชื่อนี้ช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงครุ่นคิด
    “ใครโทรมาเหรอ หนูไอ” ความจริงแล้วคนรับโทรศัพท์คือ ไฮบาระ ไอ!!!
    “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เค้าโทรผิดน่ะค่ะ หนูขอตัวขึ้นข้างบนก่อนนะค่ะ” ระหว่างเดินขึ้นบันไดก็คิดอะไรไปมากมาย
    ‘เกิดอะไรขึ้น ทำไมหมอนั่นถึงต้องการข้อมูลของนานาตะ หรือว่า…’ คิดได้แค่นั้นก็แสดงสีหน้าตกใจออกมา

    “บ้าจริง ฝนตก” โคนันพูดอย่างหงุดหงิดเต็มที เขาวิ่งมาหาที่หลบฝน วิ่งมาจนถึงร้านกาแฟแห่งนึง เขาจึงเดินเข้าไปข้างใน นั่งลงที่โต๊ะนึง แล้วอ่านบันทึกต่อ

    วันที่ 16 เดือน 10 และแล้วฉันก็หาส่วนประกอบที่ต้องการทั้งหมดได้ครบแล้ว เอาล่ะ ฉันจะเริ่มทำให้มันเป็นรูปเป็นร่างซะทีล่ะนะ

    “ลูกพี่ วันนี้สะใจจริง ๆ เลยนะ” เสียงใครสักคนที่นั่งอยู่หลังโคนันดังขึ้น
    ‘พูดเสียงดังอย่างงี้ แย่จริง เสียสมาธิหมด’ โคนันคิด
    “พูดเบา ๆ ซิวะ อยากให้ใครเค้าได้ยินรึไง” เสียงนี้ทำให้โคนันถึงกับสะดุ้ง
    “ว็อดก้านี่นา” โคนันพูดกับตัวเองเบา ๆ
    “ฮะฮ้า มาให้ดมกลิ่นถึงที่เลยนะ คงไม่ปฏิเสธล่ะ” โคนันพูดเบา ๆ แล้วแอบฟังพวกคนชุดดำคุยกัน
    “แต่ทำไมวันนี้เราไม่ใช้ยานั่นล่ะพี่” อีกเสียงดังขึ้น
    “ลูกพี่ใหญ่สั่งห้ามใช้” คงหมายถึงยีนนั่นเอง
    โคนันนั่งฟังชายชุดดำคุยกันอย่างสนใจ เขาเก็บสมุดบันทึกเอาไว้ในเสื้อตามเดิม สั่งโกโก้ร้อนมากินไปด้วยเพื่อไม่ให้ใครสงสัย แต่เค้าไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ามีใครคนนึงกำลังแอบมองเขาอยู่เหมือนกัน
    “เหยื่อติดเบ็ดแล้วซินะ” คน ๆ นั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม
    “ว่าไงนะ ได้ ได้ จะรีบกลับไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” เสียงว็อดก้าคุยโทรศัพท์ โคนันรีบจ่ายเงินทันที
    ว็อดก้ากับลูกน้องกำลังออกไปแล้ว โคนันรีบตามทันที เค้าเอาเครื่องดักฟังรูปกระดุมติดไปที่ลูกน้องของว็อดก้าอย่างยากลำบาก แต่ก็สำเร็จ ข้างนอกฝนหยุดตกแล้ว

    “เอาล่ะ เดี๋ยวค่อยตาม” เขาพูดกับตัวเองเบา ๆ โดยไม่รู้เลยว่ามีใครกำลังตามเขามาอย่างเงียบ ๆ
    “ทำไมดร.ไม่โทรกลับมาซะทีนะ” โคนันพูดกับตัวเองอีกครั้งในขณะที่เดินอยู่ ตอนนี้เขากำลังสะกดรอยตามพวกชายชุดดำอยู่
    “เอ๋ พวกมันจะไปไหนกันนะ ทำไมสัญญาณมันเคลื่อนที่เร็วอย่างงี้ล่ะ คงจะไปรถซินะ เอาล่ะ ยืมหน่อยนะ” พูดกับตัวเองแต่ก็คว้ารถจักรยานเด็กที่จอดอยู่ใกล้ ๆ ไป
    “ชิ” เสียงดังขึ้นจากริมฝีปากของใครคนหนึ่งที่สะกดรอยตามโคนันมา มันรีบเดินไปคว้ารถจักรยานอีกคันที่เป็นของผู้ใหญ่ตามโคนันไป
    “หรือว่ามันจะรู้ตัวแล้ว” ใครคนนั้นเหมือนจะพึมพำกับตัวเองซะมากกว่า
    “ไม่หรอกน่า ไม่มีทางหรอก” มันพูดอีกครั้ง

    “อ้าว จะไปไหนน่ะ” เสียงของโคโกโร่ดังขึ้น
    “หนูรู้สึกใจไม่ดีน่ะค่ะพ่อ จะไปดูโคนันที่บ้านดร.ซะหน่อย” รันตอบ
    “นั่นซินะ วันนี้พ่อเองก็ใจไม่ดีเหมือนกัน รู้สึกเป็นห่วงเจ้าเปี๊ยกนั่นตะหงิด ๆ ไปดูมันซะหน่อยก็ดี ไปเถอะ” โคโกโร่ว่า

    โคนันสะกดรอยตามพวกว็อดก้ามาจนถึงโรงงานแห่งหนึ่ง โรงงานที่น่ากลัวเหลือเกิน โรงงานที่ให้บรรยากาศเหมือนโรงฆ่าสัตว์ โรงงานที่ทำให้คนมองอยากจะเบือนหน้าหนี
    “นี่คงเป็นรังของพวกมัน” โคนันพึมพำเบา ๆ เขาเอารถจักยานไปแอบไว้หลังพุ่มไม้ แล้วค่อย ๆ ย่องเข้าไปในโรงงานแห่งนั้น เกิดรอยยิ้มเ***้ยมขึ้นที่หน้าของใครอีกคนที่ตามโคนันมา
    “ได้เวลาแล้วซินะ คุโด้ ชินอิจิ” ใครคนนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงของซาตาน

    “อ้าว พี่รัน จะไปไหนค่ะ” มีเสียงทักขึ้นข้างหลัง รันจึงหันไปดู
    “อ้าว อายูมิ พี่จะไปบ้านดร.น่ะจ้ะ เอ๋ อายูมิไม่ได้อยู่ที่นั่นหรอกเหรอ” รันพูดทำหน้าครุ่นคิด
    “เปล่านี่ค่ะ ทำไมเหรอค่ะ” อายูมิจังถาม
    “โคนันบอกพี่ว่าดร.ทำของเล่นชิ้นใหม่ได้น่ะจ้ะ”
    “แย่จัง ไม่เห็นมีใครบอกอายูมิเลยนี่ค่ะ คอยดูนะพรุ่งนี้อายูมิจะโวยวายให้ดู” พูดพลางทำหน้าจริงจังไปด้วย
    “อายูมิจัง กลับบ้านเถอะลูก” แม่ของอายูมิมาตาม
    “ค่ะ ไปนะค่ะพี่รัน” อายูมิโบกมือให้รัน รันได้แต่ยืนมองด้วยแววตาเศร้า ๆ เท่านั้น ในใจเธอเป็นห่วงโคนันเหลือเกิน
    “ในที่สุดก็ถึงซะที ดร.ค่ะ ไฮบาระ โคนัน” รันยืนตะโกนเรียกอยู่หน้าบ้านดร. แต่ทุกอย่างเงียบ ไม่มีใครออกมา ไม่มีเลย
    “ไม่อยู่กันหรอกเหรอ ไปไหนนะ” รันพูด พลางน้ำตาของเธอก็ไหลออกมา เธอนั่งลงที่หน้าบ้านของดร.แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่นึกอายใคร เธอเป็นห่วงโคนันเหลือเกิน เธอเป็นห่วงเค้าคนนั้น


    โคนันเดินเข้ามาในโรงงานของพวกชายชุดดำ ว็อดก้าเดินเข้าไปในห้อง ๆ นึง ลูกน้องของเขาเข้าไปด้วย โคนันหามุมที่ไม่มีใครเดินผ่านได้ เค้าฟังพวกมันคุยกันผ่านทางเครื่องดักฟัง
    “ทำไมถึงเป็นอย่างงี้ล่ะ” เสียงของว็อดก้า
    “ฉันซิที่ต้องถามพวกแก ว่าทำไมเป็นอย่างงี้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” เสียงใครคนนึงที่คุ้นหูโคนันดังขึ้น แต่เขานึกไม่ออกเลยจริง ๆ ว่ามันเป็นเสียงของใคร
    “หรือว่า จะมีคนทรยศครับ” เสียงนั้นเป็นของว็อดก้า
    “ฉันก็คิดว่าน่าจะเป็นอย่างงั้น แต่ใครกันล่ะที่ทรยศ ใครกัน” เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นอย่างดุดัน
    “เอ่อ หรือว่าจะเป็นลูกพี่…”
    “แกสงสัยชั้นเหรอว็อดก้า” เสียงของยีนดังขึ้น
    “เปล่าครับ ผม…ผมไม่กล้าหรอกครับ” ว็อดก้าแก้ตัวตะกุกตะกัก
    “แต่เมื่อกี้นี้ฉันได้ยิน…”
    “หยุดซะที” เสียงที่คุ้นหูโคนันดังขึ้นอีก โคนันกำลังสงสัยว่าเค้าคงเป็นหัวหน้าของพวกชายชุดดำ
    “แทนที่พวกแกจะมาเถียงกัน ทำไมไม่ลองคิดดูให้ดีว่าใครที่มันทรยศเรา” เสียงนั้นดังขึ้นอีก
    “หรือว่าจะเป็นคริส..” เสียงว็อดก้าดังขึ้นอีก
    “ไม่มีทาง คริสคือคนที่ฉันไว้ใจที่สุด” เสียงของหัวหน้าใหญ่ดังขึ้นอีก
    “หรือว่าแก ว็อดก้า” ยีนพูดขึ้น
    “โธ่ ลูกพี่อย่าพูดเล่นอย่างนี้ซิฮะ ผมไม่กล้าหรอก” ว็อดก้าพูดอย่างรวดเร็ว
    “บางทีอาจจะเป็น…” เสียงหัวหน้าใหญ่ดังขึ้น
    ทันใดนั้นโคนันรู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังมองเค้าอยู่ เมื่อโคนันเงยหน้าขึ้นไปก็เจอกับ
    “อาจารย์โจดี้” โคนันพูด
    “มาแอบฟังอยู่ตรงนี้จะมีอะไรดีขึ้นมาล่ะ คุโด้ ชินอิจิ” คำทักทายแบบนี้ทำเอาโคนันถึงกับสะดุ้ง
    “เอาล่ะคุโด้คุง เราเข้าไปข้างในกันดีกว่า” ว่าพลางก็เอาผ้าเช็ดหน้าที่มียาสลบโปะเข้าใส่โคนันแล้วลากตัวเขาเข้าไปในห้องประชุม
    “สวัสดีค่ะ หัวหน้า ยีน ว็อดก้า” เธอเน้นเสียงหวานที่ชื่อของยีน
    “คริส” ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน
    ที่แท้อาจารย์โจดี้ก็คือ คริส วินยาร์ต นักแสดงชื่อดังจากอเมริกานั่นเอง ที่แท้เธอก็เป็นส่วนหนึ่งของพวกชายชุดดำ
    “เอาล่ะ ฉันมีของขวัญชิ้นพิเศษมาให้กับทุก ๆ คน” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเ***้ยมเกรียม แล้วถอยหลังออกไปนิดหน่อยให้ทุกคนได้เห็นโคนัน
    “โคนัน” เสียงของหัวหน้าใหญ่ดังขึ้น
    “ผิดแล้วล่ะค่ะ เด็กคนนี้คือ คุโด้ ชินอิจิตังหากล่ะคะ” คริสยังพูดต่อไป
    “เธอจับมันได้ที่ไหนคริส” ยีนเอ่ยถามขึ้น
    “ในโรงงานนี่ล่ะ มันสะกดรอยตามว็อดก้ากับแบรคมา” (แบรคคือลูกน้องของว็อดก้าค่ะ)


    “ว็อดก้า ทำไมนายไม่ระวัง” ยีนเอ่ยขึ้นอีก
    “ผมขอโทษ หัวหน้าครับ เราจะทำยังไงกับมันดีล่ะครับ” ว็อดก้าเปลี่ยนเรื่อง
    “เอาไปขังไว้ก่อน” เสียงหัวหน้าใหญ่ฟังดูมีแววเ***้ยมเกรียม

    “เอ๋ พ่อออกไปไหนล่ะเนี่ย สงสัยจะออกไปซื้อเหล้าอีกแล้วล่ะซิ” รันพูดขึ้นหลังจากขึ้นมาบนบ้านแล้ว
    “ป่านนี้หมอนั่นจะเป็นไงบ้างนะ” เธอยังพูดต่อด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ พลันตาก็เหลือบไปเห็นกระดาษบนโต๊ะ
    “พ่อไปเล่นไพ่นกกระจอก ไม่ต้องรอนอนไปก่อนได้เลย” เธออ่านเสียงดังแล้วนั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวแล้วคิดถึงเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมา แต่แววตา ท่าทางครุ่นคิดของเธอต้องสะดุดลงเมื่อมีคนมาเคาะประตูบ้าน เธอลุกขึ้นมาเปิดประตูบ้าน
    “พี่หมอ” รันพูดขึ้นหลังจากเห็นว่าใครที่มาหาเธอ




     

    thank theme - ©Tenpoints !



     ถ้าเอาไปแล้วไม่เครดิตนะ... !!!!
     
     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×