ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 5.ตึกตึกตึกตึก
5.
“นี่คือเจ้าหญิงเฟลิโอน่า เกรเดเวล เธอจะมาเป็นสมาชิกคนหนึ่งของป้อมอัศวิน และเธอจะมาอยู่ปีหนึ่ง”
เสียงของโรเวนเอ่ยเรียบๆขณะนัยน์ตาสีน้ำเงินกวาดมองไปรอบๆ
พลันแขนของเด็กปีหนึ่งคนหนึ่งก็ชูขึ้น
“ว่ามา ครี้ด ธันเดอร์”
“แล้วเจ้าหญิงเฟลิโอน่า ไม่ได้ป่วย….”
“หุบปาก!”
เสียงตวาดเสียงดังทำให้เด็กหนุ่มผู้อาจหาญถามคำถามที่ถือว่าเป็นคำถามต้องห้ามสะดุ้ง ขณะที่ผู้ที่เอ่ยตวาดออกมาเสียงดังนั้น กวาดสายตาสีม่วงอะเมทิตย์ไปรอบๆห้อง
“ทำไม่ต้องสั่งให้เขาหุบปากด้วยล่ะค่ะ พี่ลอเรนซ์?”
เสียงนุ่มที่ต่างจากเมื่อวานที่เธอต่อปากต่อคำกับโรเวน ทำให้ลอเรนซ์นึกถึงคำชมเมื่อคืนได้ หน้าของเขาขึ้นสีเล็กน้อยก่อนที่ลอเรนซ์จะรีบก้าวฉับๆหนีไป
“เปล่าน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
“แล้วคนน่ารักจะไปไหนล่ะนั้น”
เสียงเอ่ยแซวของลูคัส ทำให้หน้าที่ขึ้นสี หันมามอง แต่หน้าของเขาออกจะแดงจัดกว่าเดิม ด้วยความโกธรขณะที่
“อยากตายกันนักหรือไง!”
เสียงตวาดออกมาทำให้เฟลิโอน่าเลิกคิ้วขึ้น
“เขาเป็นแบบนี้ประจำเลยเหรอค่ะพี่โรเวน?”
“หมอนั้นมีขี้หงุดหงิด วันๆเอาแต่ตีหน้าบูด นิสัยแบบนั้นของหมอนั้นเป็นตั้งแต่ปีหนึ่ง แก้ยาก”
“โธ่ๆ คนน่ารักอย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิ”
ลูคัสยังคงแหย่ต่อไป ขณะที่เฟลิโอน่ายิ้มออกมาบางๆ ในขณะที่นักเรียนคนอื่นๆที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการ์ณต่างเตรียมที่จะไปหาที่กำบัง
“หยุดเรียกฉันว่า คนน่ารัก ถ้าไม่อยากตาย ลูคัส ซาโดเรีย!”
“แล้วเรียกว่าคนน่ารักมันผิดหรือไงล่ะค่ะ พี่ลอเรนซ์”
เสียงของเฟลิโอน่า ทำให้ทำห้องเงียบกริบ ลอเรนซ์หน้าแดงก่ำทันที
“ผิด ผิดมากๆ”
“ผิดตรงไหนกันค่ะ?”
เฟลิโอน่ายังคงถามต่อ ขณะใบหน้างามยังคงเปื้อนด้วยรอยยิ้ม ขณะที่ทั้งห้องเริ่มมีเสียงซุบซิบมากมาย
“ผิดตรงที่…. ผิดตรงที่ฉันไม่ใช่ คนน่ารัก”
‘เอาแล้วไง มันตอบได้ตรงประเด็นมาก จริงๆเขาก็อยากจะถามเจ้าหญิงข้างตัวเหมือนกันว่าส่วนไหนของมันที่น่ารักในเมื่อหน้ามันก็บูด ออกจะขนาดนั้น’
โรเวนคิดพลางลูบจมูกอย่างเคยชิน ขณะที่ร่างบางข้างกายเขายังคงยิ้มเหมือนเดิม แต่ตอนนี้ดูเหมือนเจ้าหล่อนจะหัวเราะคิกคักกับโซมาเนียมากกว่า ก่อนทั้งคู่จะหันไปมองลอเรนซ์ จนทำให้นักบวชหนุ่ม ต้องหน้าขึ้นสีอีกครั้ง
‘ให้ตายเถอะ เขาไม่เคยรู้สึกขายหน้าเท่านี้มาก่อนเลย’
ไม่ทันที่ลอเรนซ์จะคิดจบ เขาก็ต้องหน้าแดงอย่างหนักจนลามไปถึงหู เมื่อได้ยินคำพูดๆหนึ่ง
“ก็เข้าใจ อย่างพี่น่ะคงไม่เคยถูกชมน่ะสิ เลยไม่รู้ตัว พี่โรเวนกับพี่ลูคัส น่ะ มองว่าพี่ออกจะน่ารัก จนพี่สองคนนั้นออกจะอยากรักพี่ด้วยซ้ำ”
คำพูดที่ทำเอาคนถูกพาดพิงคนแรกถึงกับสะอึก แต่อีกคนกลับยิ้มหน้าบาน
“นี่เธอ อยากตายนักหรือไง!”
เสียงตวาดออกมาจากลอเรนซ์ ทำให้เฟลิโอน่าหัวเราะคิกคักก่อนจะเดินควงแขนโซมาเนียออกจากห้องนั้นไปทันที
“ดีเข้าข้างกันดีนัก ค่อยดูเถอะ!”
เสียงโวยวายของลอเรนซ์ดังขึ้นไม่หยุดขณะที่ใครหลายคนเริ่มกุมขมับ ก่อนจะรีบเดินหนีอย่างเร็วหวังจะหลุดพ้นจากลูกหลง เพราะรู้ว่าผู้คุมกฏนามลอเรนซ์ ดอร์น พร้อมที่จะระเบิดออกมา จนห้องนักเรียนร่วมที่ใช้เป็นที่แจ้งข่าว อาจจะระเบิดและพังทลายในไม่ช้า
“ มาทิลด้า เรน่อน แองจี้ ฝากเฟลิโอน่าด้วยนะ”
เสียงเอ่ยฝากฝังจากรุ่นพี่สาวทำให้ทั้งสามพยักหน้ารับ ขณะที่ผู้ที่ถูกฝากฝังกลับยิ้มหน้าระรื่น ยามหันไปสบตากลับนัยน์ตาสีอะเมทิตย์ที่จ้องมองมาอย่างดุๆ
“เอาล่ะ ถ้าเฟลิโอน่าเป็นอะไรต้องมาเรียกพี่ทันทีเลยนะ เข้าใจไหม”
“ค่ะ”
เสียงสามเสียงเอ่ยประสานกัน ขณะที่เจ้าหญิงคนงามยังคงแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ใครบางคนที่ชักสีหน้าหงุดหงิดกลบความอายหลังจากถูกชมว่าน่ารัก…
‘ให้ตายสิ จะมองมาทำไมนักหนา หันไปทางอื่นสักทีได้ไหม’
นักบวชหนุ่มคิดพลางแทรงหันหน้าหนี ยามที่การประชุมเพิ่งจบไป แต่เขานี่สิถูกโรเวนจับไปนั่งฟังเรื่องกฎต่างๆของป้อม ที่ดูเหมือนว่าเจ้าชายหัวหมอจากเจมิไนจะจงใจบอกเป็นนัยๆว่า เขาน่ะฝ่าฝืนกฎของป้อมไปเกือบจะครบแล้ว
แต่เขาไม่ได้ผิดสักหน่อย คนรอบข้างทำให้เขาต้องฝ่ากฎเองต่างหาก อีกอย่างเขาก็เป็นถึงผู้คุมกฎ เขาทำผิดกฎใครจะมาว่าเขาได้ล่ะ(จริงไหม ผู้อ่าน)
แบร่ๆ
ยัยผู้หญิงรูปร่างผอมบางกำลังแลบลิ้นใส่เขา ให้ตายเถอะ พระเจ้า ทำไมต้องส่งยัยเจ้าหญิงคนงามผู้ขี้โรคผู้เป็นที่รักของใครหลายคนมายุ่งกับผมด้วย เจ้าหล่ีอนน่ารักก็จริง แต่นิสัยเสียแบบนี้.....
“เฟรี่จัง มาเล่นกัน”
เสียงของเจ้าคู่หูทีแ่สนน่ารำคาญทำให้คิ้วสีทองของผู้คุมกฎหน้าบูดขมวดเป็นบรม
“เล่นอะไร เล่นอะไรค่ะพี่ลูคัส”
เสียงใสๆดังอย่างตื่นเต้น ขณะที่ร่างบางก็เขยิบๆเข้าไปใกล้ผู้คุมกฎอารมณ์ดี เจ้าของฉายาซาตานแห่งป้อมอัศวิน
“มานี่สิ มานี่”
มือของลูคัสกวักเรียก ทำให้เจ้าหญิงสองดินแดนยิ้มหน้าบานและเข้าไปใกล้อีก ใบหน้าคมคายหลังกรอบแว่นตาก้มลงกระซิบอะไรข้างหูของเธอทำให้ เจ้าหล่อนหัวเราะออกมาเสีัยงดัง ทำให้คนรอบข้างต้องหันไปมอง โดยเฉพาะลอเรนซ์ที่หันไปมองอย่างสนใจใคร่รู้เป็นพิเศษ
แต่แล้วอยู่ๆ
ลูัคัสก็ตบเบาๆเข้าไปบนหัวของเฟลิโอน่า นัยน์ตาสีน้ำตาลเบิกกว้าง
“นี่หลอกกันนิ” เธอตะโกนออกมาเสียงดังพลางวิ่งไล่ลูคัสที่เริ่มออกวิ่งหนีทันที แต่ร่างของเธอก็กำลังจะวิ่งผ่านตัวลอเรนซ์ไป หากแต่อขาของเธอสะดุดกับขาตัวเอง
แล้ว
ร่างบางก็ล้มลงไป หากแต่มือใหญ่ของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้ากับจับแขนบางเอาไว้ไม่ให้ล้ม แต่หน้าของเธอก็ชนเขากับไหล่ลงเขาเต็มๆ แต่ด้วยความที่ลอเรนซ์ก็ไม่ได้ตั้งตัวนั้น ทำให้
‘ตึกตึกตึกตึก’
ทั้งคู่ล้มลงไป แขนบางยันตัวเองเอาไว้ หากแต่ใบหน้างามก็ห่างจากใบหน้าคมคายไปเพียงคืบ สีแดงๆระบายเต็มใบหน้างาม ขณะที่เธอได้แต่ยิ้มแหย่ๆให้กับเบาะรองที่รับตัวเธอไว้ ใบหน้าของลอเรนซ์ไร้แววดุ หากแต่ใบหน้าของเขาก็เปื้อนไปด้วยสีแดงๆ นัยน์ตาของทั้งคู่มองกันอยู่นาน หากแต่ร่างบางก็ไม่คิดจะลุกขึ้นไปเลย
ลอเรนซ์รวบรวมสติเอ่ยคำพูดออกมาในทันที
“ลุกสักที หนัก”
เสียงที่พยายามจะเอ่ยให้ฟังดูหงุดหงิดที่สุด หากแต่ใบหน้าของเขายังคงแดงจัด
ร่างบางที่ยังคงทับตัวเขาอยู่นั้นก็ไม่มีวี่แววว่าจะลุกขึ้นไปเลย ใบหน้างามงอง่ำ
“จะให้ลุกก็ปล่อยสิ”
เสียงของเธอก็ดังอย่างหงุดหงิดไม่แพ้กัน แต่ใบหน้าขาวก็ยังระบายไปด้วยสีแดง
“ปล่อยอะไรของเธอเล่า”
“แขนน่ะสิ จับไว้แล้วฉันจะลุกยังไงกันเล่า บ้า”
เธอพูดออกมาเสียงดัง มือใหญ่ปล่อยแขนของเธอที่จับไว้ทันที หน้าของเขาเหลือบไปทางอื่นด้วยความหน้าแตก
ขณะที่ร่างบางก็รีบลุกจากตัวเขา และวิ่งเผ่นหนีไปปล่อยให้เขายังนอนค้างอยู่กับพื้น
‘ทำไมเดียวนี้เขาต้องนอนแต่บนพื้นวะเนี่ย’
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น