Romantic in the rain รักที่มากับสายฝน BB,SNSD,2NE1

ลำดับตอนที่ #7 : Romantic in the rain_ฉันจะเอาชนะหัวใจเธออีกครั้ง100%

© Tenpoints !

Romantic in the rain

ฉันจะเอาชนะหัวใจเธอ อีกครั้ง
---------
 

" นี่พี่จียง ไปญี่ปุ่นตั้งหลายวัน ฉันเหงาแย่เลย " เสียงของแชรินดังขึ้น เธอยิ้มขี้เล่นมาทางผมเหมือนเช่นเคย

" คิดถึงพี่ล่ะซิ "

" คงงั้นมั้ง " เธอยิ้มจนตาหยี

" น่ารักจริงๆแชรินของพี่ " ผมลูบผมเธอเบาๆเหมือนที่เคยทำ แชรินเป็นน้องรักของผม

" นี่พี่จียง ฝากไปให้พี่ท็อปหน่อยสิ " แชริน ยื่นกล่องคุกกี้ ที่เธอเป็นคนทำด้วยตัวเองให้กับผม



คุกกี้ของแชรินน่ะ ใส่ความรู้สึกไปล้วนๆผมเข้าใจดี ความรู้สึกที่ชอบใครสักคน



" แล้วของพี่ล่ะ ไม่มีหรือไง น้อยใจจัง " ผมทำท่าทางน้อยใจใส่เธอ



" มีสิ ของพี่จียงฉันก็ทำให้เหมือนกัน เพียงแต่ว่าของพี่ท็อปพิเศษกว่า " เธอกำลังเขินอายเมื่อพูดถึงพี่ใหญ่ของวงบิ๊กแบง  ผมรู้ว่าเธอชอบพี่ท็อปมาก ถึงเธอจะพูดว่าพี่เท็ดดี้เป็นผู้ชายในสเปคของเธอก็เถอะ บางทีผมก็อยากให้พี่ท็อปหันมามองเธอบ้าง แชรินน่ะ มีมุมที่น่ารักๆ ที่ใครๆหลายคนไม่เคยเห็น แต่ผมกลับเห็นมัน



" พี่จียง อยู่ญี่ปุ่น ก็ตั้งใจทำงานด้วย ดูแลตัวเองบ้างนะ อย่าลืมซื้อของมาฝากมาให้ฉันด้วย "



" อือ.....กอดหน่อยสิ " ผมสวมกอดเธอเหมือนที่ชอบทำ ผมรู้สึกดีกับแชรินนะ เวลาที่ได้กอดกับเธอ อาจเป็นเพราะผมไม่เคยมีน้องสาว ก็เป็นได้ เวลากอดเธอถึงได้รู้สึกอบอุ่นขนาดนี้ ตัวเธออุ่นจริงๆ








ระหว่างที่เราทั้งหมดนั่งรอขึ้นเครื่องสายตาของผมก็เหลือบไปเห็น มิยองที่เดินตรงมายังพวกเรา เธอถือ แก้วกาแฟ มาให้พี่ท็อป ที่ใช้เธอไปซื้อให้ จะว่าไปพี่ท็อปก็ใช้งานเธอหนักเหมือนกัน




บางทีผมก็อยากให้เธอดูแลผมบ้างถึงจะรู้ว่าที่มิยองดูแลพี่ท็อปมันเป็นแค่หน้าที่ก็เถอะ
กลับมาดูแลห่วงใยกันเหมือนก่อนจะได้ไหม





" นี่ จียงนายอยากดื่มอะไรก่อนขึ้นเครื่องมั๊ย " 

" ไม่ล่ะ " ผมยิ้มน้อยๆให้เธอแล้วหันไปสนใจกับโทรศัพท์ตรงหน้า




มิยองหันไปถามคนอื่นๆบ้าง โดยที่สายตาของพี่ท็อปเอาแต่มองเธอ เหมือนไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่





ถ้าเกิดว่าพี่ชายของผมจะรู้สึกดีกับเธอ แล้วผมจะทำยังไงดีล่ะ
บางทีผมแค่ต้องทำอะไรสักอย่างแล้วสิ
ขโมยหัวใจของเธอมาก่อน ที่พี่ท็อปจะเอามันไป







" นั่งลง " เสียงทุ้มของคนที่นั่งไขว่ห้างสั่งให้เธอนั่งลง ท็อปดึงมือคนตรงหน้าให้นั่งลงข้างๆเขาแขนข้างหนึ่งโอบไหล่คนตัวเล็กกว่าเอาไว้ 



" ไม่เหนื่อยหรอไง เดินไปนู้นไปนี่ที " พรางหันไปมองคนตัวเล็กกว่าที่นั่งลงข้างๆอย่างว่าง่าย



" ฉันชินแล้ว " มิยองโดนพวกน้องๆของเขาใช้ให้ไปซื้อของตามที่ตัวเองสั่ง พวกนั้นคงคิดว่าเพราะหากถ้าเดินไปด้วยตัวเอง สนามบินคงต้องแตกแน่ๆ พวกแฟนคลับได้รุมทึ้งพวกเขาแน่



" พอได้แล้ว อยู่นิ่งๆซะ " ท็อปพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆติดจะไม่พอใจนัก



" อะไรของพี่เนี่ย" คนตัวเล็กเบ้ปากใส่เขานั่งกอดอก หน้ามุ่ย อยู่ข้างๆเขา



" โหย.....พี่ท็อป......ขี้หวงอ่ะ " เสียงของ ซังรีแซวออกมา

" เออ " ยักคิ้วใส่ซังรี น้องเล็กของวง ที่ทำท่าทางล้อเลียนเขา เรียกเสียงหัวเราะจากคนอื่นๆ




ท่าทางของพี่ท็อปในตอนนี้เหมือนพวกเด็กที่หวงของเล่นเลย แตกต่างเพียง แค่ว่าของเล่นชิ้นนี้มันมีชีวิตเท่านั้น




ก็เขาหวงของเขา 




" นี่มิยอง "


" อือ "


" เจ้าพวกนั่นน่ะ ร้ายกาจจะตายไป อยู่ห่างๆไว้ "


" พี่นั่นแหล่ะที่ร้ายกาจ  ฮ่าาาาาา "



" เด็กบ้า "





ยิ่งมองสองคนนั้นผมกลับยิ่งรู้สึกไม่ชอบใจเอาเสียเลย สองคนอยู่ด้วยกันทุกวัน ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดบางทีผมก็กลัวว่า พวกเขาสองคนจะตกหลุมรักกัน อดที่จะสงสาร น้องสาวคนสนิทของผมอย่างแชรินไม่ได้ แต่ความจริง ผมมันก็แค่คนเห็นแก่ตัวที่หวงแฟนเก่าอย่างเธอ และผมก็อยากได้เธอคืนมาด้วย 





เรามาถึงที่พัก ที่ญี่ปุ่นได้ ชั่วโมงกว่าๆแล้ว พรุ่งนี้บิ๊กแบงมีอัดรายการ วาไรตี้  แล้วก็สัมภาษณ์กับนิตยสารต่างๆ สมาชิกคนอื่นๆต่างก็เหนื่อยล้ากับการเดินทาง จึงแยกกันไปพักที่ห้องของตัวเอง ผมพักกับพี่ท็อป




ในห้องกว้าง 



มีเพียงผมที่นั่งเขียนเพลงอยู่



จู่ๆก็อยากจะแต่งเพลงรักหวานๆให้ใครสักคน



เพลงรักที่มาจากความรู้สึกรักของผมจริงๆ



อยากแต่งให้เธอคนนั้น คนที่ผมรัก








เสียงเคราะประตูดังขึ้น


" ไง " 


" ฝากนี่ให้พี่ท็อปด้วย " มิยองยื่นเบียร์ญี่ปุ่นกระป๋องหนึ่งมาให้กับผม 


" เอ๋? "


" พี่ท็อปบอกว่าจะดื่มมันน่ะ คืนนี้เขาจะเขียนเพลง " คนตรงหน้ายิ้มๆแหยๆให้ท็อปชอบใช้ให้เธอซื้อของแบบนี้อยู่เรื่อย ถึงแม้เธอจะบ่นแต่ก็ต้องซื้อให้เขาอยู่ดี



" มิยองเข้ามาก่อนสิ " เธอยืนอยู่ข้างนอกนานนับนาทีแล้ว 



" ไม่ล่ะ.....ฉันจะออกไปข้างนอกพอดี.....อยากได้อะไรหรือเปล่า "






" ถ้างั้นไปด้วยสิ "

" อือ "  มิยองมีทาทีลังเลในตอนแรกแต่ก็ยอมให้เขาตามไปด้วย

มิยองเดินเขาออกนำไป จียงคว้าเสื้อคลุมแขนยาวกับหมวก ที่พอจะอำพรางตัวติดไปด้วย เพราะกลัวว่าแฟนคลับ จะจำเขาได้ จียงเขียนอะไรบางอย่างใส่กระดาษแผ่นเล็กๆ แล้ววางไว้ 





ตลอดทางเดิน มิยองเอาแต่เงียบ เธอไม่ได้พูดอะไรออกมา





เดินออกไปเรื่อยๆ ผ่านผู้คนที่ดูหนาตาตาในช่วงดึก  ท่ามกลางแสงไฟที่เปิดสว่างตามร้านค้านย่านต่างๆ 





ไอศกรีม โคนรส วานิลลา  ถูกยื้นให้เจ้าของร่างบางตรงหน้า จียงซื้อให้เธอ


" อือ...ขอบใจนะ " มิยองรับมาอย่าง งงๆ 


" เธอชอบรสนี้ ฉันจำได้ "


" ยังจำได้อยู่หรอ นึกว่าลืมไปแล้ว " ดวงตากลมโตจ้องมองมาทางเขา



" จำได้สิ ฉันซื้อให้เธอกินปล่อยจะตายไป " เขายิ้มให้เธอ






" นี่ยังเหมือนเดิมเลยนะ ชอบกินแล้วเลอะปากอยู่เรื่อยเลย " 
มือเรียวของชายหนุ่ม หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดที่ริมฝีปากบาง ที่เปื้อนคราบไอศกรีม อย่างเบามือ ใบหน้าของเขายื่นเข้ามาใกล้ๆเธอ แล้วยิ้มออกมาตามสไตล์จีดราก้อน มันเป็นรอยยิ้มที่หวานที่สุดของเขาเลยก็ว่าได้




ดวงตากลมโตได้เพียงมองเขาตาปริบๆมิยองไม่ได้พูดอะไรออกมา





" บ้าจริง " ร่างบางคิดในใจ เมื่อหัวใจของเธอมันเริ่มเต้นแรงเรื่อยๆ 







" ถ้าฉันจะจีบเธอ อีกครั้งล่ะ เริ่มต้นใหม่ทุกอย่าง "  ตอนที่หน้าของเขาใกล้กับเธอจนแทบจะชิดกัน




" ฉันจะเอาชนะหัวใจเธออีกครั้ง  " มือเรียวของเขาบิดจมูกเธออย่ามั่นเขี้ยว 





" ไม่มีทางหรอก ฉันใจแข็งจะตาย " ร่างบางหัวเราะออกมา



" งั้นหรอ " จียงคว้ามือเธอ แล้วพากันวิ่งฝ่าฝูงชนที่แน่น ถนัดตา  ส่งเสียงหัวเราะดังลั่น รวมทั้งเธอด้วย มิยองไม่คิดว่าจียงจะกล้าทำแบบนั้น นี่เขาไม่กลัวแฟนๆจำตัวเองได้หรือไง บ้าจริงๆเลย







" จีดราก้อน บ้าจริงๆ "







ร่างสูงเดินออกมาข้างนอกห้อง ท็อปรอเบียร์ที่เขาให้มิยองไปซื้อมา แต่ก็ไม่เห็นเธอจะเอามาให้สักที สูงเดินตรงมายังโซฟา ที่มีเพียงกระป๋องเบียร์ กระป๋องหนึ่งวางไว้ มันหายเย็นแล้ว พร้อมกับคุกกี้ ที่จียงบอกว่าแชรินเป็นคนทำให้เขา มีเพียงกระดาษแผ่นเล็กๆที่เขียนข้อความทิ้งไว้ให้


" ผมออกไปข้างนอก  อย่าลืมกินคุกกี้ของแชรินแก้มเบียร์นะพี่ "



ร่างสูงทิ้งตัวนั่งบนโซฟา มือข้างหนึ่งกดโทรศัพท์หาหญิงสาวที่เขาควรจะเห็นหน้าเธอในตอนนี้ 


" อยู่ไหน " 




ร่างบางที่เปิดประตูเข้ามากับจียง มิยองชูโทรศัพท์ล้อเล่นกับเขา หัวเราะตลกกับจียง  ทั้งสองซื้อของกินมาเต็มไปหมด ตามด้วยสมาชิกคนอื่นๆ ที่ถูกเรียกให้มารวมตัวกันในห้องนี้ แดซอง กับซังรี ที่เหมือนจะนอนหลับไปแล้ว ยองเบ ที่เดินช่วยถือของมาด้วย จียงกับมิยองช่วยกันทำอาหารโดยที่ ซังรีเป็นลูกมือช่วยอยู่ในห้องครัว


" เป็นไรน่ะพี่ หน้าหงิกเชียว " ยองเบหรือว่าที่แฟนๆมักเรียกว่าเขาแทยังเอ่ยถามพี่ใหญ่ของวง 
" เปล่า " 

" พี่ไม่พอใจที่ไอ้จีมัน ที่ออกไปกับมิยองใช่มั๊ย "
" ตลก น่า ยองเบทำไมฉันต้องไม่พอใจด้วย " 


" งั้นผมคงเข้าใจผิดสินะ " ชายหนุ่มยิ้มส่ายหัวเบาๆให้พี่ใหญ่ของวง 





" ทำไมฉันต้องไม่พอใจด้วยล่ะ " ร่างสูงคิดในใจ พรางหยิบคุกกี้ที่แชรินเป็นคนทำเข้าปาก ตุ้ยๆ





เสียงหัวเราะของทุกคนดังอยู่บนโต๊ะอาหาร แดซองกับซังรี เล่นมุขตลกที่ชอบทำให้พวกพี่ๆดู มิยองหัวเราะชอบใจ จียงเองก็พลอยหัวเราะตามเธอไปด้วย แม้แต่คนที่นั่งหน้าหงิกก็พลอยขำไปกับเขาด้วย



" นี่มิยอง กินเยอะๆนะ " จียงตักเนื้อ ทอดให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าอย่างเอาใจ
" นี่นายกำลังทำให้ฉันอ้วนนะจียง ฮาาาา " คนตรงหน้าคีบชิ้นเนื้อทอดเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย


" พี่จียงอ่ะ คีบเนื้อให้แต่พีมิยอง แล้วผมอ่ะ " ซังรีแกล้งงอแงออกมาบ้าง


" นี่ของนาย กินซะ "


"โห่ คีบอันที่ไหม้ๆมาเนี่ยนะ "


ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า


" จียงนายมันขี้แกล้ง "


" งั้นฉันแกล้งเธอบ้าง "


" ไม่อ้าวววววว " มิยองหัวเราะออกมา ยกจานข้าวหนีจียงที่แกล้งคีบชิ้นเนื้อไหม้ๆให้เธอ




จียงกำลังจะทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม ให้เธอกลับมารักเขาอีกครั้ง

เอาจะหัวใจของเธอ 






" พี่ท็อปผมจะกลับไปจีบมิยองอีกครั้ง "
" อือ.....แล้วยังไง "

"



ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะค่ะ