Romantic in the rain รักที่มากับสายฝน BB,SNSD,2NE1

ลำดับตอนที่ #10 : Romantic in the rain_น้องสาวคนเล็กของพวกพี่ๆ100%

©

Romantic in the rain



 

น้องสาวคนเล็กของพวกพี่ๆ

-------

" กลับมาเกาหลีก่อน....พี่มีงานสำคัญให้ช่วย "




สนามบินนาริตะ คร่ำคร่า ไปด้วยผู้คน มากมาย นักท่องเที่ยว ชาวต่างชาติ เดินสวนไปมาเยอะแยะไปหมด ร่างบางนั่งอยู่ภายในสนามบินเพียงลำพัง ทีมงานคนอื่นๆบอกว่าจะมาส่งเธอ แต่มิยองไม่อยากให้พวกเขาลำบาก ก็เลยเลือกที่จะมาคนเดียว สองวันก่อน ยางฮันซอก โทรมาหาเธอ พี่ชายคนเก่งมีงานสำคัญให้ทำ อาจจะเป็นงานสุดท้ายของเธอ อีกไม่นาน มิยองต้องกลับอังกฤษแล้ว งานที่เธอรักรอเธออยู่

“ ใช้งานน้องสาวอีกแล้ว….ตาแก่เนี่ย……วุ่นวายจริงๆ ”

นึกถึงใครบางคนก็ทำให้เธอ อดที่จะยิ้มไม่ได้ ที่เขาดูจะหัวเสียเหมือนกับพวกเด็กที่ถูกขัดใจ โวยวายไม่พอใจใหญ่เลย เมื่อรู้ว่าเธอต้องกลับเกาหลีก่อนเขา เป็นเดือนๆ  ไอ้ที่หัวเสียคงจะไม่มีใครเรียกใช้นู่นใช้นี้ที สินะ













 อีกครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาขึ้นเครื่อง

ข้อความของจียง 

“ ขอโทษที่ไปส่งไม่ได้ ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ ฉันเป็นห่วง เธอน่ะยิ่งดื้ออยู่ด้วย ”

ข้อความของท็อป
" นั่งคนเดียวไม่เหงาหรือไง "









กดอ่านแต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป








" อ่านแล้วไม่คิดจะตอบบ้างหรือ นั่งยิ้มแบบนั้นน่ะ....ต้องการจะกวนประสาทหรือไงกันเด็กบ้า "








 

ร่างบางขมวดคิ้วด้วยความสงสัย










ใครบางคนมาหยุดตรงหน้าเธอ ร่างสูงในเสื้อฮูด สีดำสนิท สวมผ้าปิดปากสีเดียวกับเสื้อ สวมหมวกไหมพรม ลงมาถึงคิ้ว ให้เห็นแค่ตา เท่านั้น  เดินมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ









" นี่พี่......"

" ชู่ววววว" ร่างสูงรั้งให้เธอเดินตามเขามาที่มุมๆหนึ่ง ที่ค่อนข้างปลอดคน




" นี่พี่ท็อปไม่กลัวแฟนๆจับได้หรือไง....แล้วพี่มาทำไมเนี่ย...." คนตัวเล็กตรงหน้าพยายามพูดให้เบาที่สุดเธอดูตกใจมากที่เห็นเขาที่สนามบิน






" ก็อยากมาส่ง " เสียงแหบทุ้มพยายามพูดให้เบาเหมือนกัน







อดที่จะยิ้มให้ไม่ได้จริงๆเขามันบ้าจริงๆ ชเวซึงฮยอนน่ะบ้าที่สุดเลย






" ไม่เห็นต้องลำบากเลย....แต่ก็ขอบคุณพี่นะ " เธอยิ้มให้เขาเหมือนเช่นเคย  








" อือ......." ท็อปยืน เกาหัวแก้เขิน

มิยองกำลังจะขึ้นเครื่องแล้ว อีกแค่ห้านาทีเท่านั้น
ท็อปเหมือนกำลังตัดสินใจที่จะพูดอะไรบางอย่างออกมา







“ นี่มิยอง ”








“ หะ ”











เขาสวมกอดเธอเอาไว้ ได้กอดเธอแค่ห้านาทีก็ยังดี กว่าจะได้เจอหน้าเธออีกทีก็เป็นเดือน นานเกินไปแล้ว ตั้งเดือนนึง เขาจะทนคิดถึงคนตัวเล็กตรงหน้าได้หรือเปล่า แล้วคนตัวเล็กตรงหน้าจะคิดถึงเขาบ้างหรือเปล่า เขากอดเธออยู่แบบนั้น  ไม่อยากปล่อยเลย  










“ โชคดีนะ ” สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้พูดมันออกไป

“ พี่ฉันไปนะ แล้วเจอกัน คนตัวบางยิ้มโบกมือให้ ” แล้วเดินหายขึ้นเครื่องไป

ข้อความจากมิยอง ถูกส่งมา

“คิดถึงกันบ้างนะ แล้วเจอกัน ”  ภายใต้ผ้าปิดปากนั้น มีรอยยิ้มของพี่ใหญ่บิ๊กแบงซ่อนอยู่  ยิ้มที่ทำให้หัวใจอบอุ่น

“ เจอแล้วสินะความรักน่ะ  ”

ร่างสูงของชายหนุ่มยื่นอยู่ในลานจอดรถมุมหนึ่งของสนามบิน ปาร์คเท็ดดี้มารับน้องสาวคนสนิท เพราะเธอเป็นน้องรักเขาเลยต้องมารับ จริงมิยองบอกว่าไม่ต้องมารับ แต่เขาก็อยากมาเพราะเธอ ก็แค่คิดถึงยืนกดโทรศัพท์อยู่นานสองนาน โทรไปก็ไม่รับ ส่งข้อความไปแล้วก็ไม่ตอบกลับมา 




 

“ ปาร์คฮงจุน….คิดถึงจัง  ” เสียงใสๆของเธอดังมาทางด้านหลัง สวมกอดหลังพี่ชายคนสนิททางด้านอย่างเด็กขี้อ้อน  ใบหน้าหวานถูไถไปที่แผ่นหลังอย่างกับลูกแมวที่ชอบคลอเคลียเจ้าของ

“ แกนี่มันจริงๆเลยนะ ชอบทำให้ตกใจอยู่เรื่อย ” พี่ชายตัวโตอย่าง เท็ดดี้ยิ้มออกมา

“ ไปกินข้าวกันวันนี้ฉันเลี้ยง ”

“หูวววว…จริงอ่ะ…..”

“ เออดิวะ”

ร่างบางเดินเข้าไปร้านอาหารที่เท็ดดี้พาเธอมา ร้านอาหารของ ชเวดุกอุค พี่ชายหมายเลขเจ็ด ที่ตั้งแต่มายังไม่ค่อยได้คุยกันเลย พี่ดงอุคของเธอ มัวแต่ยุ่งอยู่กับงานของเขา และตัวเธอเองก็ยุ่งอยู่กับการดูแลพี่ใหญ่บิ๊กแบง  

วันนี้ดูเหมือนทุกคนจะมาพร้อมหน้ากัน พี่ๆที่หายหน้าหายตากันไปนาน

“เห้ย…..มากันได้ไง….นี่ไม่ได้ฝันไปใช่มะ” มิยองพูดออกมา เธอดีใจแค่ไหนที่ได้เจอพวกพี่ๆที่ไม่ได้พบกันนาน บางคนออกจากบริษัท ทำงานเบื้องหลังบ้าง แยกย้ายกันไป

วันไทม์กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง พี่คุช พี่มาต้าวู ก็มา

พี่คอมี กับพี่เล็กซี่ สวยขึ้นเยอะเลย

พี่ดงอุคของเธอที่พาพี่ฮันบยอลมาด้วย สองคนนี้คบกันมานานแล้ว

“เห้ย…..จะร้องไห้แล้วนะ”คนตัวเล็กเบะปาก จะร้องไห้ เธอคิดถึงพวกพี่ๆทุกคนจริงๆ สุดท้ายก็ร้องไห้จนได้ พี่สาวสองคนเดินมากอดปลอบเธอยกใหญ่เลย

“งอแง.....น่าไอ้ตัวแสบของพี่ ” เล็กซี่ลูบหลังคนที่สะอื้นอยู่ในอ้อมกอดเหมือนกับตอนเด็กๆไม่มีผิด

ท่ามกลางเสียงหัวเราะกับรอยยิ้มของทุกคน น้องสาวคนเล็กของทุกคนยังขี้งอแงเหมือนเดิม ต้องคอยให้พี่ๆปลอบอยู่เรื่อย

“ก็พวกพี่ๆอ่ะ พอโตแล้วก็หายไป ” น้องสาวคนเล็ก พูดทั้งน้ำตา

“ 555555 ” ต่างพากันหัวเราะเอ็นดูน้องสาวคนนี้

“ไม่ได้หายกันไปหรอก ก็แค่ไปทำงาน แต่ว่าพี่น่ะ ก็คอยดูเราอยู่นะ แม่อาตติสท์ คนเก่ง ” ครอมีระบายยิ้มออกมา ถึงเธอจะทำงานหนักแค่ไหน ก็ยังคอยดูน้องสาวคนนี้อยู่ห่างๆ

คนอื่นๆก็ทำแบบนั้น คอยดูน้องสาวของพวกเขาเติบโต 

เสียงหัวเราะดังไปทั่วโต๊ะ บรรยากาศเดิมๆกลับคืนมาอีกแล้ว
บรรยากาศของพี่น้อง ครอบครัว 




มิยองชอบบรรยากาศแบบนี้เหลือเกิน 





" มิยองมีแฟนยัง  " เสียงของเบ็คกี้เอ่ยถามอย่างอารมณ์ 

" ยังพี่.......ฉันโสดดดดด " ลากเสียงยาวล้อเลียน





" แล้วไอ่ท็อปล่ะว่ะแมร่งชอบเรียกมึงมาหาที่บริษัทดึกๆดื่น.... " คุชแกล้งแย่บ้าง

 " นั้น......ศิลปินในความดูแล......ต่างหากล่ะพี่..... " แยกเขี้ยวใส่พี่คุช


 

" แน่ใจนะเว้ยไม่ใช่มึงไปตกหลุมรักมันเข้าล่ะ แมร่งยิ่งชอบว่านเสน่ห์อยู่เรื่อย สาวๆติดมันตึม " เบ็คกี้พี่ชายตัวเล็กที่แสนปากจัด ยังแย่น้องสาวคนนี้ไม่เลิก 



" เบ็คกี้ มึงอ่ะไปแย่มัน ตัวมึงหาได้ยังล่ะ" ผู้ชายผิวสีแทนกับเสื้อกล้ามสีขาวตบหัวเพื่อนรักตัวเล็กของเขาไปทีนึง  อิมแทบิน ผู้ชายที่ไม่ว่าจะร้อนจะหนาวกูก็ใส่เสื้อกล้ามอย่างเดียว 



" เชี่ย.......แทบินเจ็บนะเว้ย " คนตัวเล็กกว่าโวยวายใส่

เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้





" ถ้าแมร่งแน่จริง....ก็ผ่านด่านกูให้ได้ก่อน....ถ้าจะจีบน้องกูอ่ะ" เท็ดดี้กอดคอน้องสาวคนสนิท 







" กูว่างานนี้ ถ้าใครจีบมึงนะมิยอง มีหวังโดยไอ้หมีกระซวกคอตายห่าพอดี " มาต้าวูแกล้งแย่

 


" น้องกู....กูก็หวงเมือนกัน...." จินฮวานที่นั่งเงียบอยู่นานพูดเสริมบ้าง ก็ไอ้พวกนี้พูดเก่งกว่าเขาอีก จะอ้าปากพูดทีแมร่งก็พูดกันไปหมด เขาล่ะเซง




" พี่จินฮวาน แมร่งนั่งอยู่นานพูดแค่เนี่ย " ดงอุคเริ่มจะกวนประสาทจินฮวาน สองคนนี้เป็นไม้เบื่อไม้เมากัน ชอบเถียงกันตลอด ไอ้เรื่องปั่นประสาท ต้องยกให้พี่ดงอุคเขา




" แล้วกูจะพูดห่าไรด้ครับบบบพวกมึงเล่นพูดไปหมด ไอ้คุณดงอุค "



" อ่าห์จินฮวาน กูนึกว่ามึงไม่มานะเนี่ยยยยยยย " เสียงแหย่จากเท็ดดี้ดังมา



" เชี่ยยยยยย"




ท่ามกลางเสียงหัวเราะของทุกคน รวมทั้งมิยองที่หัวเราะไม่หยุด พวกพี่ๆของเธอทั้งโหดทั้งตลก แต่เธอก็รักพวกเขาไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด เธอเรียนรู้หลายๆอย่างมาจากพวกเขา 






 

พวกพี่ๆเธอโหดขนาดนี้ใครจะกล้าจีบเธอล่ะ





ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะค่ะ