คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Romantic in the rain_หัวใจที่แห้งเหี่ยว 100%
Romantic in the rain
หัวใจที่แห้งเหี่ยว มันขาดคนดูแล มานานมากแล้ว
--------------------
สายฝนยังคงโปรยปรายลงมา ไม่ขาดสาย อากาศที่ลอนดอนเหนือ ค่อนข้างเย็นชื้น กลิ่นของกระไอดิน ยังคงลอยคุ้งไปทั่วบริเวณ ฝนมักจะตกในทุกๆวัน แม้จะไม่มีทีท่าว่าจะตกลงมา แต่ก็ยังตกลงมาจนได้ ที่นี้ลมแรงตลอดปี ชินแล้วกับสภาพอากาศแบบนี้ จะเรียกว่าหลงรักสภาพอากาศของที่นี้ก็ว่าได้
หลงรักที่นี่ จนไม่อยากจากไปไหน
Marlboro มวนสีขาว ถูกหยิบขึ้นมาจุดเพื่อสูบมัน ริมฝีปากคู่สวยปล่อยควันสีเทาๆของมันออกมา พร้อมกับลมหายใจที่ ปล่อยตามออกมา ใบหน้าสวยหวานดูไม่เข้ากับมันเอาเสียเลย ถ้าเป็นที่ เกาหลีเธอคงจะโดนพี่ชายบ่นออกมาแน่ๆ อดที่จะคิดถึงคนที่อยู่ที่ห่างออกไปคนละซีกโลกไม่ได้จนจริงๆ
คิดถึงบ้านเกิด คิดถึงพี่ชาย คิดถึงทุกคน ที่อยู่ที่นั้น นานหลายปีแล้วที่ไม่ได้กลับไป นับตั้งแต่มาเรียนต่อและตัดสินใจที่จะทำงานที่นี้ เพียงเพราะอยากเติบโตด้วยตัวเอง ไม่อยากถูกมองว่า ว่าเป็นคนที่ไม่เอาไหน ต้องคอยให้พี่ชายดูแลอยู่เรื่อย
" ตาแก่ นั้นจะเป็นยังไงบ้างป่านนี้คงดื่มกับพวกศิลปินในค่ายหรือว่าเล่นอยู่กับหลานๆ กันนะ ”
ฉัน มีพี่ชายเป็นถึงประธานบริษัท ยักษ์ใหญ่ของเกาหลี วายจีเอ็นเตอร์เท็นเม้น ยาง ฮันซอก แม้จะอายุห่างกัน ยี่สิบกว่าปี แต่ก็ไม่ได้ทำให้ ความสัมพันธ์ของเราสองคนพี่น้องห่างเหินกัน ออกจะสนิทกันด้วยซ้ำ พี่ยางกูล เป็นทุกอย่างสำหรับฉัน
" มาช่วยงานพี่ที่บริษัทหน่อยสิ ตัวแสบของพี่ " เป็นคำขอร้องของพี่ชายที่ถูกเอ่ยออกมาบ่อยครั้ง
รู้ทั้งรู้ว่าถ้ากลับไป ก็ต้องไปเจอกับจียงยัง ยังจะให้กลับไปอีกหรอ กลับไปเจอคนที่ทิ้งกันได้หน้าตาเฉยแบบ นั้นน่ะหรอคงไม่กลับไปเจอคนแบบนั้นหรอก ไม่อยากกลับ
" จิตใจนายทำด้วยอะไรนะ ควอนจียง "
ชีวิตในลอนดอน ไม่ได้เงียบเหงาเลยสักนิด มีอะไรหลายๆอย่างให้ทำ แม้จะดูยุ่งเหยิงไปบ้างก็เถอะ สตูดิโอเขียนรูป ขนาดเล็ก ที่มักจะใช้ชีวิตทำงานศิลปะ อยู่ที่นั้นมากกว่าบ้านเสียอีก
"ถึงแม้ไม่เงียบเหงา แต่หัวใจมันกลับแห้งเหี่ยว อย่างบอกไม่ถูก
" พี่อยากให้เธอไปเป็น ผู้จัดการส่วนตัว ให้ศิลปินในค่ายของพี่ "
ดูแลใครไม่เป็นหรอก แค่ตัวเองยังแย่เลย นับภาษาอะไรจะไปดูแลคนอื่น
" ไม่ไปหรอก งานที่นี่ยุ่งจะตาย " เคยตอบปฏิเสธไปหลายครั้งแล้ว ตาแก่นั้นยังโทรมาตื้ออยู่นั้นแหล่ะ
แต่คราวนี้มาแปลก
" สาวน้อยของพี่ หลานๆคิดถึงเธอนะ ยูจินบ่นถึงคุณอาทุกวันเลย ไม่คิดถึงหลานบ้างหรอห่ะ "
เอา พี่สะใภ้มาเกลี่ยกล่อม เอาหลานสาววัย กำลังน่ารักมาล่อ มาส่งเสียงอยากเจอคุณอา อย่างนู้นอย่างนี้ คิดถึงคุณอาจะแย่แล้ว
สุดท้ายก็ใจอ้อนจนได้
" โอเคก็ได้ แค่ชั่วคราวนะ " ตอบตกลงไป
เดินออกไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย อยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว รู้จักทุกซอกทุกมุม ของที่นี่หลับตาเดินยังทำได้เลย
หากกลับไปเจอเขา ก็คงทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไง มันนานมากแล้ว ที่ไม่ได้พบกัน คงทำได้เพียงแค่ยิ้มทักทาย เท่านั้น
" เลิกรักไปแล้ว ผู้ชายแบบนั้นน่ะ "
" ถ้าให้กลับไปเหมือนเดิม คงไม่ เข็ดแล้ว "
" รักตัวเองดีกว่า "
ร่างสูงเดินเข้าบริษัทด้วยสภาพอิดโรย ตารางงาน กำลังจะฆ่าเขาทั้งเป็น ทั้งงานถ่ายภาพพยนต์กับงานเพลง ถูกอัดแน่นไปหมดเปิดประตูเข้าห้องประชุมไป ทักทายทุกคนเหมือนเช่นเคย เหนื่อย จนได้แค่นั่งยิ้ม ฟังสิ่งที่คนอื่นพูด ไม่ได้เสนอความคิดเห็นอะไรมากมาย ดวงตาคมแทบจะปิดลง
" ท็อป " เสียงของท่านประธานเรียกชื่อเขา
" ฮ่ะพี่ " ตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ
" อาทิตย์หน้า ผู้จัดการของนายจะมาแล้ว "
ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาเขาไม่มีผู้จัดการส่วนตัวดูแลเลย พี่ผู้จัดการคนเก่าลาออกไปเรียนต่อที่อเมริกาอย่างกระทันหัน ไม่มีใครที่ไปด้วยทุกๆที ไม่มีใครคอยให้คำปรึกษา
" ฮ่ะ " พยักหน้าเบาๆ
บางครั้งการที่ต้องอยู่คนเดียวก็เป็นแบบนี้แหล่ะ เอาแต่ทำงาน ไม่ได้สนใจสิ่งที่อยู่รอบข้างเลย ไม่รู้ว่าหัวใจตอนนี้มันทั้งด้านชาทั้งแห้งเหี่ยว ไปนานเท่าไหร่แล้ว
หลายปีที่ไม่มีใครเข้ามาดูแลหัวใจ
ไม่ได้พูดจาหวานๆให้ใครสักคนได้ยิน
มีโทรศัพท์ก็เหมือน ไม่มี
ไม่รู้ว่าจะโทรหาใครเป็นพิเศษ นอกจาก ครอบครัว เพื่อนฝูง
ขอแค่มีใครสักคน เข้ามาทำให้หัวใจ ชุ่มช่ำบ้าง มันจะได้ไม่แห้งเหี่ยวแบบนี้
ใครสักคนที่หัวใจตรงกัน
ใครสักคน ที่ทำให้หัวใจเต้นแรง
ใครสักคนที่ตกหลุมรักจนถอนตัวไม่ขึ้น
มองผ่านกระจกห้องอัดเสียงไป ควอน จียง ลีดเดอร์ของวงบิ๊กแบง ยิ้มหัวเราะกับโทรศัพท์จนจะเห็นเหงือกแล้ว บางครั้งก็อดที่จะอิจฉา จียงไม่ได้ ลีดเดอร์ของวง มีสาวๆแวะเวียนมาเยี่ยมหัวใจไม่ขาดสาย ทั้งในทั้งนอกวงการ แต่ละคนก็สวยๆทั้ง นั้น แต่ไม่รู้ทำไม สุดท้ายก็ต้องเลิกลากันไป เพราะจียงเองก็ดูจะล้อเล่นกลับความรู้สึกของสาวๆพวกนั้นมากเกินไป
" จียง พ่อนักรัก "
เปิดประตูห้องอัดเสียงเข้าไป ทักทาย พี่เท็ดดี้ โปรดิวเซอร์ใหญ่ของค่ายกับ จียง และแชริน ที่นั่งทำเพลงกันอยู่เป็นประจำ นั่งลงบนโซฟาอย่างคนเหนื่อยล้า
" เหนื่อยหรือไงมึง " เสียงของพี่เท็ดดี้ถามออกมาเมื่อเห็นสีหน้าของแร็ปเปอร์หนุ่มรุ่นน้อง
" นิดนึงพี่ " ค่อยๆนอนราบกับโซฟา ท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังกระหน่ำ ค่อยๆหลับไปเพราะความเหนื่อยล้า
" ท่าทางมันจะเหนื่อยจริงว่ะ "
สายตาความเป็นห่วงของใครบางคนถูกส่งมา ไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนัก ในช่วงนี้ รุ่นพี่หนุ่มเอาแต่ ยุ่งอยู่กับงานแสดงของตน โอกาสที่จะเห็นเขาในห้องอัด แทบจะไม่มี นานๆถึงจะได้พบกันที
" ดูแลตัวเองบ้างสิค่ะ " ได้เพียงพูดอยู่ภายในใจ แสดงออกไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว
" การแอบชอบใครสักคน มันทรมานความรู้สึก สิ้นดี "
รู้ดีว่าเขาไม่เคยคิด กับเธอเป็นอื่น น้องจากน้องสาวร่วมค่าย
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะค่ะ อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะค่ะ
ความคิดเห็น