ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : PART 4 คำตอบ
PART 4
"ฮัดชิ้ว!!!!"
"นายเป็นหวัดเหรอฮยอกแจ"คนข้างกายถามคนที่จามอย่างเป็นห่วง ฮยอกแจส่ายหน้าน้อยๆ
"ไม่ใช่หรอก คนนินทามั้ง"ฮยอกแจบอกปัด หารู้ไม่ว่าโดนพูดถึงจริงๆ
"นายน่ะต้องดูแลตัวเองมากๆนะเดี๋ยวจะเป็นอะไรไปซะก่อน ถ้าเป็นอย่างนั้น..."ดองแฮหยุดพูดแค่นั้นแล้วก็หันมามองกน้าฮยอกแจจริงจัง
"คงคิดถึงฉันล่ะสิ"ฮยอกแจบอกออกมาพลางยิ้มกว้าง ดองแฮยิ้มตอบ
"ฉันก็ไม่มีลูกไล่สิ เจ้าลิงโง่!!!!"ดองแฮตอบหน้าตายแล้วก็หัวเราะออกมาด้วยความสะใจ ฮยอกแจทำตากลอกไปมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ ก็นึกว่าจะห่วงกันจริงๆจังๆที่ไหนได้ก็แค่แกล้งเท่านั้นเองนายมันสำคัญตัวเองผิดไปแล้วล่ะฮยอกแจเอ๊ย...
"ล้อเล่นน่า นายนี่ทำไมวันนี้ถึงตีหน้าเครียดจังเลย แถมยังงอนอีก"ดองแฮบอกอย่างไม่เข้าใจกับท่าทางแปลกๆของฮยอกแจวันนี้
"แค่เหนื่อยใจน่ะ"
"เรื่องอะไร อ๊ะ!!แหน่ะๆ นายแอบไปหลงรักใครเข้าล่ะสิช่ายมะ บอกมานะ"ดองแฮเอ่ยออกมาพลางยิ้มกว้างไม่คิดจริงจัง แต่ประโยคนั้นกลับทำให้ฮยอกแจเบนสายตามามองดองแฮอย่างมีความหมาย จริงจังและจริงใจ
"ใช่ ฉันไปแอบชอบใครบางคนอยู่"คำพูดนั้นที่ดองแฮคิดไม่ถึงว่าจะได้ยินแต่มันก็หลุดออกมาจากปากของฮยอกแจจนได้ ร่างบางชะงักกึกอย่างไม่เชื่อ
"หา นายมะ มีคนที่ชอบแล้วจริงๆงั้นเหรอ"ดองแฮถามอย่างไม่เชื่อ ใจที่เคยมีราวกับตอนนี้มันว่างเปล่า
"อืม มีแล้วจริงๆแต่เค้าคงไม่ชอบฉันหรอก"ฮยอกแจบอกอย่างปลงตกแล้วเบือนหน้าหนี ราวกับมีใครเอาหัวใจมาคืนให้ ดองแฮถอนหายใจเหมือนกับโล่งอก
"ช่างเหอะน่า นายไม่ต้องมีแฟนหรอก อยู่กับฉันแหละดีแล้ว ว่าแต่คนที่นายชอบเป็นใครเหรอ"ดองแฮแอบถามอย่างอยากรู้ ทั้งๆที่เค้ากับฮยอกแจอยู่ด้วยกันตลอดมีเรื่องอะไรก็บอกกันตลอด แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สำคัญมากทำไมเค้าถึงไม่รู้เลย อย่างน้อยก็น่าจะระแคะระคายบ้างนี่
"ก็ใกล้ๆตัวนี่แหละ"นายไงดองแฮนายคนเดียวที่ฉันจะรัก คนเดียวเท่านั้นจริงๆ
"เอาน่าเดี๋ยวนายก็ลืมเองแหละเรื่องที่เค้าไม่ชอบนายน่ะ"
"ฉันลืมไม่ได้หรอก ไม่มีทางลืมเด็ดขาดว่ารักเค้า"ฮยอกแจบอกย้ำ ดองแฮนิ่งอึ้งไปราวกับคำพูดนั้นปิดทางเดินของดองแฮเอาไว้ มันขังเค้าเอาไว้เอาไปแม้กระทั่งอากาศที่จะหายใจ ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน...
"เจอกันที่โรงเรียนนะดองแฮ"เสียงของฮยอกแจดังขึ้นทำให้ดองแฮตื่นจากภวังค์ ร่างบางพยักหน้าน้อยๆแล้วเดินเข้าบ้านไปอย่างเหม่อๆ
"ฉันอยากให้นายรู้เอาไว้ว่าฉันจะไม่มีทางที่จะรักใครได้อีก คนที่ฉันรักมีแค่นายเท่านั้น"ฮยอกแจมองตามหลังนั้นไปและพึมพำกับตัวเองไม่นานก็พาร่างสูงของตัวเองออกไปจากหน้าบ้านของดองแฮ
"ใครกันที่นายรัก ฮยอกแจ"ดองแฮเอ่ยออกมาอย่างซึมเศร้าดวงตาสวยจ้องมองรูปภาพของเค้ากับฮยอกแจ ทำไมต้องเศร้าใจ ทำไมต้องรู้สึกหดหู่ แล้วทำไมต้องเจ็บปวด ฮยอกแจคือเพื่อนเค้าไม่ใช่เหรอ เพื่อน จะเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่นได้ยังไงกัน...
"นี่ ฮยอกแจมีคนอยากพบนายน่ะ"เสียงเพื่อนร่วมห้องเรียกฮยอกแจที่นั่งคุยกับเพื่อนๆฮยอกแจพยักหน้าแล้วเดินออกไปจากห้องเพื่อนๆต่างมองตามอย่างสงสัย
"อะ เอ่อ"ฮยอกแจที่ออกมาพบเข้ากับร่างเล็กของใครคนนึงเข้า
"วะ หวัดดี ฉะ ฉันชื่อเรียวอุคอยู่ห้องCน่ะ"คนร่างเล็กแนะนำตัวไม่กล้าสบตากับฮยอกแจ ใบหน้าเรียวเล็กดูน่ารักแดงระเรื่ออย่างเขินอาย
"แล้วมีอะไรกับฉันงั้นเหรอ"ฮยอกแจเอ่ยปากถาม
"ว้าว หมอนั่นต้องชอบฮยอกแจแน่เลย"ซิวอนที่แอบดูอยู่กับฮีชอล คิบอมและดองแฮบอกออกมา ดองแฮมองอย่างหวาดหวั่น ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นเพื่อนแต่ก็อดไม่ได้ที่จะใจหายหากว่าฮยอกแจมีแฟน เจ้านั่นต้องห่างเค้าไปแน่นอน ดองแฮไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลย... คิบอมเหลือบมองสีหน้าของคนข้างตัว
"คะ คือ ฉัน ฉัน"
"ฮยอกแจ มาสอนการบ้านหน่อย"ทั้งฮยอกแจและเรียวอุคหันไปตามเสียงทันที ร่างบางจ้องมองทั้งคู่เคืองๆ ทั้งฮีชอล ซิวอนและคิบอมต่างอึ้งไปตามๆกัน ที่อยู่ๆดองแฮก็พุ่งตัวออกไปหาฮยอกแจกับเรียวอุค เมื่อพูดอย่างนั้นออกไปแล้วดองแฮก็แทบจะตบปากตัวเอง ไม่รู้ตัวเลยว่าหงุดหงิดจนต้องออกมาหยุดสถานการณ์
"อืมๆ ขอโทษทีนะ เอ่อ...เรียวอุคใช่มั้ย"ฮยอกแจพยักหน้า ดองแฮแอบยิ้มดีใจที่ฮยอกแจเลือกเค้ามากกว่าร่างเล็กที่ยืนอยู่ตรงนั้น
"ดะ เดี๋ยว...คือ เย็นนี้ว่างรึเปล่า ขอคุยด้วยหน่อยนะ ที่ร้านเค้กตรงหัวมุม นะขอร้อง"เรียวอุคคว้าแขนของฮยอกแจเอาไว้เมื่อเค้าทำท่าจะเดินเข้าห้องไปกับดองแฮ ยิ่งเห็นยิ่งหงุดหงิด
"อือ ได้แล้วค่อยคุยกันนะ"ฮยอกแจรับคำแล้วร่างเล็กก็ยิ้มน่ารักอีกครั้งก่อนจะเดินกลับห้องเรียนของตัวเองไปแต่ก็ยังหันกลับไปมองร่างสูงนั้น...
"นี่ ดองแฮนายให้ฉันมาสอนการบ้าน แต่นายเอาแต่จ้องหน้าฉันเนี่ยนะ"ดองแฮสะดุ้งเฮือกเมื่อเจ้าของใบหน้าคมนั้นหันมา
"นายจะไปจริงๆเหรอฮยอกแจ"ดองแฮเปลี่ยนเรื่องคุย
"ก็นัดเค้าแล้วนี่ก็ต้องไป นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบผิดสัญญากับใคร"แม้กระทั่งสัญญากับตัวเองว่าจะรักนายคนเดียวก็ด้วย ดองแฮหน้าหงิกงออย่างหงุดหงิดอีกครั้ง
"ชิ ก็แปลว่านายจะไม่กลับบ้านกับฉันใช่มั้ยล่ะ"
"คือ..."ดวงตาคมอีกคู่จ้องมองเค้าราวกับจะบอกว่า'ถึงเวลาแล้ว'
"คิบอมนายช่วยไปส่งดองแฮแทนฉันทีสิ"ประโยคนั้นทำเอาดองแฮเหวอออกไปทันทีร่างบางหันไปมองคิบอมที่ยิ้มกว้างอย่างพอใจผิดกับฮยอกแจที่เบือนหน้าหนี
"รับรองว่าจะไม่ให้มีรอยขีดข่วน"คิบอมรับคำอย่างเต็มใจ ดองแฮได้แต่ยิ้มแห้งๆตอบ ไหนว่างอนนักงอนหนาเรื่องที่ฉันสนใจแต่คิบอมแล้วไหง ทำไมตอนนี้ดันไปหนุนเจ้าคิบอมได้ฟะ ดองแฮคิดในใจ
"อืม ขอบใจฉันว่าฉันไปดีกว่าอาจารย์คงไม่เข้าแล้วล่ะ"ฮยอกแจบอกก่อนจะลุกขึ้นสะพายกระเป๋าแล้วเดินไปลาฮีชอลกับซิวอนที่นั่งคุยกันอยู่ ดองแฮมองตามร่างสูงนั้นอย่างหดหู่ เดี๋ยวนี้นายเย็นชากับฉันจริงๆฮยอกแจ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้นะ...
"นี่ คิบอมไปกินเค้กกันนะ"ดองแฮเรียกคิบอมที่เดินเคียงข้าง ยิ้มแสนหวานแย้มออกมาอย่างเอาใจ
"ได้สิ ฉันเลี้ยงเองว่าแต่จะไปที่ไหนล่ะฉันพึ่งมาเลยไม่รู้เท่าไหร่"คิบอมทำท่าคิด ดองแฮลอบยิ้ม
"ตามฉันมาเถอะ รับรองร้านนี้อร่อยที่สุดในแถวนี้เลย"
"มารอฉันนานรึเปล่า"ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองคนที่เพิ่งมาร่างสูงนั่งลงฝั่งตรงข้าม ใบหน้าขาวแดงน้อยๆ
"ไม่นานหรอก"เรียวอุคเอ่ยยิ้มๆจนตาหยี
"ว่าแต่เรื่องที่นายจะพูดกับฉันน่ะมันเรื่องอะไรเหรอ"ฮยอกแจเอ่ยปากถามถึงธุระที่คนร่างเล็กต้องการพูดด้วย ใบหน้าเรียวขึ้นสีจนเห็นได้ชัด
"คะ คือว่า"เรียวอุคอ้ำอึ้ง
"ถ้าบอกแล้วนายอย่าเพิ่งโกรธฉันนะ"เรียวอุคถามลองเชิง
"อื้อ ฉันจะไปโกรธนายได้ยังไงกันเล่า"ฮยอกแจบอกอย่างขำๆกับท่าทางน่ารักของคนตรงหน้าที่นั่งบิดไปมาอย่างเขินอาย
"ฉัน...ฉันชอบนาย"
"หา!!!!"ร่างบางไปอยู่ไม่ไกลอุทานออกมาอย่างตกใจแล้วก็รีบอุดปากตัวเองเอาไว้ทันที ดวงตาคมที่นั่งใกล้ๆจ้องมองอย่างรอคอย
"เสียงใครน่ะ"ฮยอกแจมองหาต้นเสียงอุทานนั้น แต่ก็ไม่เห็นดองแฮเพราะมีต้นไม้ที่ใช้ประดับร้านบังอยู่
"ช่างเถอะ ฉันพูดจริงๆนะ ฉันชอบนายจริงๆนะฮยอกแจ"เรียวอุคเรียกฮยอกแจที่มองหาต้นเสียงอย่างร้อนใจ
"คือว่า...ฉัน"ฮยอกแจเกาหัวแกรกๆทำอะไรไม่ถูกใบหน้าขาวแดงระเรื่อ ตั้งแต่เกิดมาก็เพิ่งโดนบอกรักนี่แหละแล้วจะให้ทำไงดีล่ะ
"ยังไม่ต้องให้คำตอบฉันก็ได้นะ ฉันรอได้ แต่อยากให้รู้ว่าฉันชอบนายจริงๆ"พูดไปแล้วก็เขินเองร่างเล็กเขี่ยโต๊ะอย่างเขินอายใบหน้าแดงจนถึงใบหู
"ระ หรือว่านายมีแฟนแล้ว"คำถามนี้เล่นเอาดองแฮที่ซุ่มดูอยู่ถึงกับสะดุ้งรอคอยฟังคำตอบโดยไม่สนใจร่างสูงที่นั่งตรงข้ามแม้แต่น้อย คิบอมถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ
"เปล่าไม่มี"ดองแฮกับเรียวอุคถอนหายใจพรืดอย่างโล่งอก
"แต่...ฉันมีคนที่ชอบ ไม่สิ...รักอยู่แล้ว"ร่างบาง2ร่างแทบตกจากเก้าอี้ แต่ดูท่าร่างที่แอบฟังอยู่จะเป็นฝ่ายตกใจมากกว่า
"งั้นเหรอ"เรียวอุคเอ่ยออกมาอย่างเศร้าซึม
"แต่ก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะปฏิเสธนายนี่ ขอเวลาหน่อยเถอะนะแล้วฉันรับรองว่าฉันจะตอบนาย"ฮยอกแจยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน เรียวอุคมองใบหน้าที่แย้มยิ้มจริงใจ ก็เพราะยิ้มนี้ล่ะที่ทำให้เค้าชอบฮยอกแจ ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มตลอดเวลา แววตาแสนอบอุ่น ท่าทางที่ใจดี เพียงแค่คิดว่าถ้าได้สัมผัสความรู้สึกอย่างนั้นเรียวอุคก็ใจเต้นแรงแล้ว
"ขอบคุณ ฉันจะรอคำตอบของนาย ฉันรอได้เสมอ"เรียวอุคบอก ทั้ง2คนยิ้มให้กัน ดองแฮมองภาพนั้นอย่างไม่สบอารมณ์เป็นที่สุด
"แล้วถึงนายจะยอมคบกับฉัน แค่สมมติน่ะนะ แล้วนายยังจะรักใครคนนั้นอยู่ก็ช่าง ฉันคนนี้จะเป็นคนลบคนๆนั้นออกไปจากความทรงจำนายเอง"เรียวอุคบอกอย่างมาดมั่น ฮยอกแจส่ายหัวน้อยๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น ไม่นานทั้งคู่ก็แยกจากกันตรงหน้าร้าน
"ขอบคุณนะที่รับฟัง"เรียวอุคเอ่ยกับฮยอกแจที่หน้าร้านก่อนจะจาก ฮยอกแจพยักหน้าพลางยิ้มน้อยๆ
"ฉันไปส่งมั้ย"
"ไม่ต้องหรอก ฉันกลับเองได้แต่ขออะไรอย่างได้มั้ย"เรียวอุคเอ่ยเบาๆใบหน้าแดง
"อืมว่ามาสิ"ฮยอกแจรับคำ ร่างเล็กยิ้มน้อยๆดวงตาเรียวจ้องมองใบหน้าคมนั้นอย่างมีความหมายก่อนจะโน้มคอนั้นลงมาและประทับจูบเบาๆแบบรวบรัด ร่างสูงยืนนิ่งอึ้งไปทันที ใบหน้าขาวแดงเหมือนถูกทาด้วยสี เรียวอุคยิ้มเขิน
"แค่นี้ก็พอแล้ว บ๊าย บาย เจอกันพรุ่งนี้นะ"เรียวอุครีบบอกลาแล้วออกวิ่งด้วยความเขินไปทันทีทิ้งให้ร่างสูงยืนนิ่งตะลึงกับเหตุการณ์เมื่อครู่อยู่คนเดียว ไม่ต่างจากร่างบางในร้านที่แทบลมจับถ้าไม่อยู่ต่อหน้าคิบอมเค้าคงล้มลงไปกองกับพื้นแล้ว นี่มันอะไรกัน ดองแฮแทบอยากจะร้องออกมาดังๆ
"กลับบ้านกันเถอะดองแฮ"คิบอมเอ่ยออกมาทำลายอาการตื่นตะลึงของดองแฮ ร่างบางจึงรู้สึกตัว ประสาทจึงกลับมารับรู้อีกครั้งว่าคิบอมนั่งอยู่ด้วย
"ขอโทษนะ คิบอม"
"ไม่เป็นไร"คิบอมบอกยิ้มๆ แค่นี้เค้าไม่ยอมแพ้หรอก ตราบใดที่ทั้งฮยอกแจและดองแฮต่างคนต่างไม่พูดเค้าก็มีสิทธิ์ ดองแฮหันไปมองร่างสูงตรงประตูที่หายไปแล้ว ร่างบางถอนหายใจอย่างเซ็งจัด
"นี่ดองแฮ นายกับฮยอกแจสนิทกันมากเลยเนอะ"คิบอมเอ่ยทำลายความเงียบหลังจากออกจากร้านเค้กมา ร่างบางข้างกายเค้าก็นิ่งเงียบราวกับครุ่นคิดเหมือนกับจะช็อคเรื่องเมื่อกี้ไม่หาย
"อืม เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ ฮยอกแจคือคนที่ฉันไว้ใจที่สุด"ดองแฮบอกพร้อมกับยิ้มออกมาดวงตาเมื่อเอ่ยถึงคนๆนั้นมีประกายแห่งความสุขฉายออกมา
"งั้นเหรอ ดีจังฉันก็อยากมีเพื่อนอย่างนี้บ้างจัง"คิบอมบอกยิ้มๆ
"นายก็มีแล้วไง ฉัน ฮยอกแจ พี่ฮีชอล ซิวอน ซองมิน คยูจัง พี่ลีทึก แล้วก็คังอินก็เป็นเพื่อนนายทั้งนั้น"แต่ดูเหมือนบางคนจะไม่ใช่นะ คิบอมคิดในใจ
"อืม ฉันรู้แต่ดูเหมือนเพื่อนนายบางคนจะกีดกันฉันนะ"คิบอมถอนหายใจออกมา
"ใคร?กีดกันเรื่องอะไรงั้นเหรอ"ดองแฮหันไปถามอย่างสงสัย คิบอมแย้มยิ้มออกมา
"ก็เรื่องที่ฉันตามจีบนายไง"
"อ๋อ เรื่องนี้นะเอง หา!!!!!!!!!!!!"ร่างบางสะดุ้งโหยงสุดตัว ดองแฮหันไปมองหน้าคมที่ยิ้มอย่างทองไม่รู้ร้อนทำราวกับการบอกรักเป็นนัยๆนี้เป็นเรื่องธรรมดา
"คือ คือฉัน"ดองแฮหน้าแดงแป้ดอย่างอดไม่ได้ ยิ่งเมื่อดวงหน้าคมยื่นเข้ามามองอย่างรอคำตอบยิ่งเขิน
"ฉันชอบนายจริงๆไม่ได้ล้อเล่น ช่วยเป็นแฟนฉันหน่อยสิ"คิบอมบอกอย่างออดอ้อน
"แต่ฉัน..."
"เอางี้ฉันจะให้เวลานายแล้วกันเหมือนกับคนที่ชื่อเรียวอุคอะไรนั่นให้เวลาฮยอกแจ แต่อย่าเพิ่งปฏิเสธอะไรฉันเลยนะ"คิบอมบอกออกมาอย่างจริงจัง ดองแฮทำท่าครุ่นคิดหนักไม่คิดว่าจะโดนจู่โจมอย่างนี้ ร่างบางพยักหน้าหงึกๆ คิบอมยิ้มอย่างดีใจ
"ถึงบ้านฉันแล้วไปนะ"ดองแฮบอกลาคิบอมก่อนจะรีบวิ่งเข้าบ้านไปทันที คิบอมยิ้มกว้างมองตามร่างบางอย่างดีใจ สำเร็จอย่างน้อยก็ขั้นนึงล่ะนะ
"ฮยอกแจ ฮยอกแจ เป็นอะไรรึเปล่า"เสียงของซองมินเรียกฮยอกแจดังขึ้น เมื่อร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองก็เจอเข้ากับซองมิน ลีทึก และคังอิน
"เป็นอะไรไปน่ะเห็นนั่งซึมคนเดียวอยู่นานแล้วแล้วทำไมไม่มาพร้อมกับดองแฮล่ะ"ลีทึกถามฮยอกแจ
"ไม่ล่ะ คงมีคนไปรับเจ้านั่นแทนผมแล้วล่ะฮะ"ฮยอกแจส่ายหน้าน้อยๆ ยังไม่อยากเจอหน้าดองแฮหรอก เค้ารู้สึกไม่ดีเท่าไหร่หากจะเห็นดองแฮมีคิบอมคลอเคลียอยู่ข้างกาย
"นี่ล่ะน้าาาาา ไม่บอกไปซะทีแล้วเมื่อไหร่จะได้กิน เดี๋ยวก็โดนเจ้าเด็กใหม่คาบไปหรอกฮยอกน้อยๆ"คังอินบอกยิ้มๆ
"ก็เรื่องของเค้าสิ ถ้าดองแฮเต็มใจฉันก็ไม่มีสิทธิ์อะไรไปห้ามหรอก แค่เห็นดองแฮมีความสุขฉันก็มีความสุขที่สุดแล้ว"
"พระเอกจริงนะ คอยดูเถอะโดนแย่งชัวร์"ซองมินประชดประชัน
"ไอ้ลิงโง่!!!!!ทำไมไม่ไปรับฉัน"ดองแฮที่หัวกระเซิงตะโกนเรียกฮยอกแจอย่างหงุดหงิดเต็มที่มีคิบอมยืนอยู่ข้างๆ ตามเป็นเงาเชียวนะ เพื่อนๆต่างคิดในใจเหมือนกัน
"ก็เห็นว่านายมีคนไปรับฉันก็เลยไม่ไป"ฮยอกแจตอบหน้าซื่อๆ
"ชิ ไอ้หน้าลิงแกโกหก" ดองแฮบอกหงุดหงิดเต็มที่
"เอาเหอะๆพวกเราไปเรียนกันเถอะ พี่ฮีชอลกับซิวอนไปรอก่อนแล้ว"ซองมินบอกพลางลากฮยอกแจให้เดิน
"อ้าว!แล้วคยูล่ะซองมิน"ดองแฮถามอย่างสงสัย
"คยูจังไม่สบายน่ะเลยนอนซมที่บ้าน"ซองมินบอกก่อนลากแขนฮยอกแจให้เดิน ดองแฮมองอย่างเอะใจ
"นายนี่ยังไงกันฮยอกแจ จะยอมลงให้ไอ้หมอนั่นคาบดองแฮไปรึยังไงกัน"ซองมินถามเบาๆพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้อย่างสงสัย ฮยอกแจมองหน้าซองมินก่อนจะถอนหายใจ
"บอกแล้วไงขึ้นอยู่กับดองแฮ" ฮยอกแจบอก
"เอาหูมานี่มาฉันมีแผน"ซองมินบอกมือเรียวดึงคนที่สูงกว่าลงมาก่อนจะกระซิบข้างหู ดองแฮชะงักกับภาพนั้น 'ใกล้ตัวนี้แหละ'ประโยคที่ฮยอกแจเคยพูดไว้เมื่อเค้าถามว่าคนที่ฮยอกแจรักเป็นใคร รึว่า คนๆนั้นคือ ซองมิน
"บ้าน่า!!!"ฮยอกแจเขกกะโหลกที่คลุมด้วยผมสีผมเข้มนั้นอย่างไม่จริงจัง ใบหน้าขาวแดงแป้ดด้วยอาการเก้อเขิน ส่วนซองมินก็ยิ้มกว้างอย่างเปิดเผย ดองแฮมองทั้งสองที่หยอกกันไปมาอย่างหงุดหงิดและโกรธเคือง
"คนที่นายบอกว่าชอบน่ะ ใคร?บอกฉันมานะ"ร่างบางจ้องมองเพื่อนผ่านกระจกห้องน้ำ ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยอกเหนื่อยใจเป็นที่สุดตลอดคาบเช้าดองแฮไม่ยอมคุยกับเค้าเลย แถมยังย้ายไปนั่งข้างๆคิบอมอีก จะให้ฉันบอกนายหรือไงว่าฉันรักนาย จะให้ฉันยอมทำลายความสัมพันธ์นี้อย่างนั้นหรือไง
"อะไรอีกเล่าฉันบอกไปจะได้อะไร"ฮยอกแจหันมาสบตา
"ฉันอยากรู้เท่านั้น บอกฉันไม่ได้หรือไง"ดองแฮกอดอกและจ้องมองอย่างจริงจัง
"อยากรู้ไปทำไมล่ะ"ฮยอกแจเอ่ยถามและจ้องกลับ ดองแฮอึกอักไป
"กะ ก็ ฉันไม่อยากให้นายหักหลังเพื่อนน่ะสิ ที่นายกำลังทำอยู่น่ะมันเรียกว่าหักหลังเพื่อนนะฮยอกแจ"ดองแฮบอกอีกครั้ง ฮยอกแจยืนนิ่งกำลังงงอยู่ว่าเรื่องอะไร
"อะไรใครฉันเนี่ยนะหักหลังเพื่อนไหนลองพูดมาสิว่าฉันหักหลังใคร ลี ดองแฮ"
"ก็นาย...นายต้องเลิกชอบคนที่นายกำลังชอบอยู่ฉันรู้แล้วว่านายชอบใคร"
"หา!!!นะนายรู้แล้วงั้นเหรอ"ฮยอกแจร้องออกมาอย่างตกใจ
"ใช่ และมันก็ผิด ผิดมากด้วย"
"งั้นเหรอมันผิดมากขนาดนั้นเหรอ"ฮยอกแจซึมไป
"..."
"..."แล้วทั้งสองก็เงียบไป ฮยอกแจมองดองแฮอย่างเศร้าใจฉันผิกมากงั้นเหรอที่รักนายดองแฮ
"แล้วซองมินรู้หรือยัง"ดองแฮเอ่ยทำลายความเงียบ
"เรื่อง..."
"ก็เรื่องที่นายรักซองมินไงเล่า"ดองแฮแหวใส่ ร่างสูงจ้องหน้าดองแฮนิ่งแล้วรอยยิ้มกว้างอบอุ่นก็ผุดขึ้นบนใบหน้าขาวก่อนเสียงหัวเราะจะค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆอย่างอดไม่ได้
"นายบอกว่าฉันชอบซองมินงั้นเหรอ 555 ก๊ากกกกกกกกกก"ฮยอกแจหัวเราะงอหายจนแทบลงไปนอนคลุกกับพื้นห้องน้ำ ใบหน้าขาวของดองแฮแดงระเรื่อ
"อ้าว!แล้วนายไม่ได้ชอบซองมินหรือไง"ดองแฮหน้าเหรอหรา
"บ้าหรือไงฉันจะไปชอบไอ้ฟักทองได้ยังไงกันบ้าหรือไง 555"ฮยอกแจยังหัวเราะไม่หาย
"แล้วเรียวอุคล่ะ"ดองแฮลากเรียวอุคเข้ามาเอี่ยวด้วยอีกคน ทำให้ฮยอกแจที่หัวเราะอย่างขำสุดสะดุดดังเอี๋ยด
"ก็ไม่มีอะไรนี่"ฮยอกแจทำเป็นไม่รู้เรื่อง
"ก็เค้าบอกชอบนายไม่ใช่หรือไง"ดองแฮถามออกไปแล้วก็ต้องปิดปากตัวเองเอาไว้
"นายรู้ได้ยังไง"
"เปล่า...ก็ฉันแค่ไปกินเค้กกับคิบอม แล้ว...แล้วบังเอิญไปได้ยินเข้า"มันอาจจะน่าดีใจกว่านี้ที่ดองแฮแอบไปฟังเรื่องที่เค้ากับเรียวอุคพูดกันแล้วออกอาการหงุดหงิด แต่มันไม่ใช่ตอนนี้ที่ดองแฮพูดถึงคิบอม
"แล้วนายคิดว่าไงล่ะ ฉันควรจะตอบว่ายังไงดี"ฮยอกแจเอ่ยถาม
"เอ้า!!!มันก็เรื่องของนายสิ เกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ"ดองแฮบอกปัดแล้วจะเดินหนีออกจากห้องน้ำไปแต่ฮยอกแจรวบแขนดองแฮและดึงเข้าหาตัว จนร่างทั้งสองร่างแนบชิดกัน
"ถ้านายบอกให้ฉันคบฉันก็จะคบแต่ถ้านายบอกให้ฉันปฎิเสธฉันก็จะทำตาม"ฮยอกแจบอกอย่างจริงจังและจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวยนั้นอย่างสื่อความหมาย ดองแฮหน้าแดงระเรื่อไม่กล้าแม้แต่จะสบตา
"นายจะบ้าหรือไง หัวใจนายนะจะให้ฉันตัดสินใจได้ไงเล่า"ดองแฮพยายามหลุดจากการเกาะกุมนั้นไม่ใช่เพราะรังเกียจ แต่เพราะกลัวอีกฝ่ายรู้ว่าตอนนี้เค้าใจเต้นแรง
"บอกมาสิให้ตอบตกลงหรือปฎิเสธ"
"มันไม่เกี่ยวกับฉันนะ!!!ฮยอกแจนายจะรักชอบใครก็เรื่องของนาย!!!อย่าเอาฉันเข้าไปยุ่งด้วย ปล่อยนะ!!!"ดองแฮบอกและสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุม ฮยอกแจได้แต่มองตามร่างบางที่วิ่งออกไปอย่างเจ็บปวดใจ มือหนาทาบตรงที่หัวใจแผ่วเบาราวกับว่ามันกำลังจะแตกออกจากกัน
"นี่ใช่มั้ยคำตอบของนายดองแฮ..."
"ฮัดชิ้ว!!!!"
"นายเป็นหวัดเหรอฮยอกแจ"คนข้างกายถามคนที่จามอย่างเป็นห่วง ฮยอกแจส่ายหน้าน้อยๆ
"ไม่ใช่หรอก คนนินทามั้ง"ฮยอกแจบอกปัด หารู้ไม่ว่าโดนพูดถึงจริงๆ
"นายน่ะต้องดูแลตัวเองมากๆนะเดี๋ยวจะเป็นอะไรไปซะก่อน ถ้าเป็นอย่างนั้น..."ดองแฮหยุดพูดแค่นั้นแล้วก็หันมามองกน้าฮยอกแจจริงจัง
"คงคิดถึงฉันล่ะสิ"ฮยอกแจบอกออกมาพลางยิ้มกว้าง ดองแฮยิ้มตอบ
"ฉันก็ไม่มีลูกไล่สิ เจ้าลิงโง่!!!!"ดองแฮตอบหน้าตายแล้วก็หัวเราะออกมาด้วยความสะใจ ฮยอกแจทำตากลอกไปมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ ก็นึกว่าจะห่วงกันจริงๆจังๆที่ไหนได้ก็แค่แกล้งเท่านั้นเองนายมันสำคัญตัวเองผิดไปแล้วล่ะฮยอกแจเอ๊ย...
"ล้อเล่นน่า นายนี่ทำไมวันนี้ถึงตีหน้าเครียดจังเลย แถมยังงอนอีก"ดองแฮบอกอย่างไม่เข้าใจกับท่าทางแปลกๆของฮยอกแจวันนี้
"แค่เหนื่อยใจน่ะ"
"เรื่องอะไร อ๊ะ!!แหน่ะๆ นายแอบไปหลงรักใครเข้าล่ะสิช่ายมะ บอกมานะ"ดองแฮเอ่ยออกมาพลางยิ้มกว้างไม่คิดจริงจัง แต่ประโยคนั้นกลับทำให้ฮยอกแจเบนสายตามามองดองแฮอย่างมีความหมาย จริงจังและจริงใจ
"ใช่ ฉันไปแอบชอบใครบางคนอยู่"คำพูดนั้นที่ดองแฮคิดไม่ถึงว่าจะได้ยินแต่มันก็หลุดออกมาจากปากของฮยอกแจจนได้ ร่างบางชะงักกึกอย่างไม่เชื่อ
"หา นายมะ มีคนที่ชอบแล้วจริงๆงั้นเหรอ"ดองแฮถามอย่างไม่เชื่อ ใจที่เคยมีราวกับตอนนี้มันว่างเปล่า
"อืม มีแล้วจริงๆแต่เค้าคงไม่ชอบฉันหรอก"ฮยอกแจบอกอย่างปลงตกแล้วเบือนหน้าหนี ราวกับมีใครเอาหัวใจมาคืนให้ ดองแฮถอนหายใจเหมือนกับโล่งอก
"ช่างเหอะน่า นายไม่ต้องมีแฟนหรอก อยู่กับฉันแหละดีแล้ว ว่าแต่คนที่นายชอบเป็นใครเหรอ"ดองแฮแอบถามอย่างอยากรู้ ทั้งๆที่เค้ากับฮยอกแจอยู่ด้วยกันตลอดมีเรื่องอะไรก็บอกกันตลอด แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สำคัญมากทำไมเค้าถึงไม่รู้เลย อย่างน้อยก็น่าจะระแคะระคายบ้างนี่
"ก็ใกล้ๆตัวนี่แหละ"นายไงดองแฮนายคนเดียวที่ฉันจะรัก คนเดียวเท่านั้นจริงๆ
"เอาน่าเดี๋ยวนายก็ลืมเองแหละเรื่องที่เค้าไม่ชอบนายน่ะ"
"ฉันลืมไม่ได้หรอก ไม่มีทางลืมเด็ดขาดว่ารักเค้า"ฮยอกแจบอกย้ำ ดองแฮนิ่งอึ้งไปราวกับคำพูดนั้นปิดทางเดินของดองแฮเอาไว้ มันขังเค้าเอาไว้เอาไปแม้กระทั่งอากาศที่จะหายใจ ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน...
"เจอกันที่โรงเรียนนะดองแฮ"เสียงของฮยอกแจดังขึ้นทำให้ดองแฮตื่นจากภวังค์ ร่างบางพยักหน้าน้อยๆแล้วเดินเข้าบ้านไปอย่างเหม่อๆ
"ฉันอยากให้นายรู้เอาไว้ว่าฉันจะไม่มีทางที่จะรักใครได้อีก คนที่ฉันรักมีแค่นายเท่านั้น"ฮยอกแจมองตามหลังนั้นไปและพึมพำกับตัวเองไม่นานก็พาร่างสูงของตัวเองออกไปจากหน้าบ้านของดองแฮ
"ใครกันที่นายรัก ฮยอกแจ"ดองแฮเอ่ยออกมาอย่างซึมเศร้าดวงตาสวยจ้องมองรูปภาพของเค้ากับฮยอกแจ ทำไมต้องเศร้าใจ ทำไมต้องรู้สึกหดหู่ แล้วทำไมต้องเจ็บปวด ฮยอกแจคือเพื่อนเค้าไม่ใช่เหรอ เพื่อน จะเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่นได้ยังไงกัน...
"นี่ ฮยอกแจมีคนอยากพบนายน่ะ"เสียงเพื่อนร่วมห้องเรียกฮยอกแจที่นั่งคุยกับเพื่อนๆฮยอกแจพยักหน้าแล้วเดินออกไปจากห้องเพื่อนๆต่างมองตามอย่างสงสัย
"อะ เอ่อ"ฮยอกแจที่ออกมาพบเข้ากับร่างเล็กของใครคนนึงเข้า
"วะ หวัดดี ฉะ ฉันชื่อเรียวอุคอยู่ห้องCน่ะ"คนร่างเล็กแนะนำตัวไม่กล้าสบตากับฮยอกแจ ใบหน้าเรียวเล็กดูน่ารักแดงระเรื่ออย่างเขินอาย
"แล้วมีอะไรกับฉันงั้นเหรอ"ฮยอกแจเอ่ยปากถาม
"ว้าว หมอนั่นต้องชอบฮยอกแจแน่เลย"ซิวอนที่แอบดูอยู่กับฮีชอล คิบอมและดองแฮบอกออกมา ดองแฮมองอย่างหวาดหวั่น ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นเพื่อนแต่ก็อดไม่ได้ที่จะใจหายหากว่าฮยอกแจมีแฟน เจ้านั่นต้องห่างเค้าไปแน่นอน ดองแฮไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลย... คิบอมเหลือบมองสีหน้าของคนข้างตัว
"คะ คือ ฉัน ฉัน"
"ฮยอกแจ มาสอนการบ้านหน่อย"ทั้งฮยอกแจและเรียวอุคหันไปตามเสียงทันที ร่างบางจ้องมองทั้งคู่เคืองๆ ทั้งฮีชอล ซิวอนและคิบอมต่างอึ้งไปตามๆกัน ที่อยู่ๆดองแฮก็พุ่งตัวออกไปหาฮยอกแจกับเรียวอุค เมื่อพูดอย่างนั้นออกไปแล้วดองแฮก็แทบจะตบปากตัวเอง ไม่รู้ตัวเลยว่าหงุดหงิดจนต้องออกมาหยุดสถานการณ์
"อืมๆ ขอโทษทีนะ เอ่อ...เรียวอุคใช่มั้ย"ฮยอกแจพยักหน้า ดองแฮแอบยิ้มดีใจที่ฮยอกแจเลือกเค้ามากกว่าร่างเล็กที่ยืนอยู่ตรงนั้น
"ดะ เดี๋ยว...คือ เย็นนี้ว่างรึเปล่า ขอคุยด้วยหน่อยนะ ที่ร้านเค้กตรงหัวมุม นะขอร้อง"เรียวอุคคว้าแขนของฮยอกแจเอาไว้เมื่อเค้าทำท่าจะเดินเข้าห้องไปกับดองแฮ ยิ่งเห็นยิ่งหงุดหงิด
"อือ ได้แล้วค่อยคุยกันนะ"ฮยอกแจรับคำแล้วร่างเล็กก็ยิ้มน่ารักอีกครั้งก่อนจะเดินกลับห้องเรียนของตัวเองไปแต่ก็ยังหันกลับไปมองร่างสูงนั้น...
"นี่ ดองแฮนายให้ฉันมาสอนการบ้าน แต่นายเอาแต่จ้องหน้าฉันเนี่ยนะ"ดองแฮสะดุ้งเฮือกเมื่อเจ้าของใบหน้าคมนั้นหันมา
"นายจะไปจริงๆเหรอฮยอกแจ"ดองแฮเปลี่ยนเรื่องคุย
"ก็นัดเค้าแล้วนี่ก็ต้องไป นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบผิดสัญญากับใคร"แม้กระทั่งสัญญากับตัวเองว่าจะรักนายคนเดียวก็ด้วย ดองแฮหน้าหงิกงออย่างหงุดหงิดอีกครั้ง
"ชิ ก็แปลว่านายจะไม่กลับบ้านกับฉันใช่มั้ยล่ะ"
"คือ..."ดวงตาคมอีกคู่จ้องมองเค้าราวกับจะบอกว่า'ถึงเวลาแล้ว'
"คิบอมนายช่วยไปส่งดองแฮแทนฉันทีสิ"ประโยคนั้นทำเอาดองแฮเหวอออกไปทันทีร่างบางหันไปมองคิบอมที่ยิ้มกว้างอย่างพอใจผิดกับฮยอกแจที่เบือนหน้าหนี
"รับรองว่าจะไม่ให้มีรอยขีดข่วน"คิบอมรับคำอย่างเต็มใจ ดองแฮได้แต่ยิ้มแห้งๆตอบ ไหนว่างอนนักงอนหนาเรื่องที่ฉันสนใจแต่คิบอมแล้วไหง ทำไมตอนนี้ดันไปหนุนเจ้าคิบอมได้ฟะ ดองแฮคิดในใจ
"อืม ขอบใจฉันว่าฉันไปดีกว่าอาจารย์คงไม่เข้าแล้วล่ะ"ฮยอกแจบอกก่อนจะลุกขึ้นสะพายกระเป๋าแล้วเดินไปลาฮีชอลกับซิวอนที่นั่งคุยกันอยู่ ดองแฮมองตามร่างสูงนั้นอย่างหดหู่ เดี๋ยวนี้นายเย็นชากับฉันจริงๆฮยอกแจ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้นะ...
"นี่ คิบอมไปกินเค้กกันนะ"ดองแฮเรียกคิบอมที่เดินเคียงข้าง ยิ้มแสนหวานแย้มออกมาอย่างเอาใจ
"ได้สิ ฉันเลี้ยงเองว่าแต่จะไปที่ไหนล่ะฉันพึ่งมาเลยไม่รู้เท่าไหร่"คิบอมทำท่าคิด ดองแฮลอบยิ้ม
"ตามฉันมาเถอะ รับรองร้านนี้อร่อยที่สุดในแถวนี้เลย"
"มารอฉันนานรึเปล่า"ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองคนที่เพิ่งมาร่างสูงนั่งลงฝั่งตรงข้าม ใบหน้าขาวแดงน้อยๆ
"ไม่นานหรอก"เรียวอุคเอ่ยยิ้มๆจนตาหยี
"ว่าแต่เรื่องที่นายจะพูดกับฉันน่ะมันเรื่องอะไรเหรอ"ฮยอกแจเอ่ยปากถามถึงธุระที่คนร่างเล็กต้องการพูดด้วย ใบหน้าเรียวขึ้นสีจนเห็นได้ชัด
"คะ คือว่า"เรียวอุคอ้ำอึ้ง
"ถ้าบอกแล้วนายอย่าเพิ่งโกรธฉันนะ"เรียวอุคถามลองเชิง
"อื้อ ฉันจะไปโกรธนายได้ยังไงกันเล่า"ฮยอกแจบอกอย่างขำๆกับท่าทางน่ารักของคนตรงหน้าที่นั่งบิดไปมาอย่างเขินอาย
"ฉัน...ฉันชอบนาย"
"หา!!!!"ร่างบางไปอยู่ไม่ไกลอุทานออกมาอย่างตกใจแล้วก็รีบอุดปากตัวเองเอาไว้ทันที ดวงตาคมที่นั่งใกล้ๆจ้องมองอย่างรอคอย
"เสียงใครน่ะ"ฮยอกแจมองหาต้นเสียงอุทานนั้น แต่ก็ไม่เห็นดองแฮเพราะมีต้นไม้ที่ใช้ประดับร้านบังอยู่
"ช่างเถอะ ฉันพูดจริงๆนะ ฉันชอบนายจริงๆนะฮยอกแจ"เรียวอุคเรียกฮยอกแจที่มองหาต้นเสียงอย่างร้อนใจ
"คือว่า...ฉัน"ฮยอกแจเกาหัวแกรกๆทำอะไรไม่ถูกใบหน้าขาวแดงระเรื่อ ตั้งแต่เกิดมาก็เพิ่งโดนบอกรักนี่แหละแล้วจะให้ทำไงดีล่ะ
"ยังไม่ต้องให้คำตอบฉันก็ได้นะ ฉันรอได้ แต่อยากให้รู้ว่าฉันชอบนายจริงๆ"พูดไปแล้วก็เขินเองร่างเล็กเขี่ยโต๊ะอย่างเขินอายใบหน้าแดงจนถึงใบหู
"ระ หรือว่านายมีแฟนแล้ว"คำถามนี้เล่นเอาดองแฮที่ซุ่มดูอยู่ถึงกับสะดุ้งรอคอยฟังคำตอบโดยไม่สนใจร่างสูงที่นั่งตรงข้ามแม้แต่น้อย คิบอมถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ
"เปล่าไม่มี"ดองแฮกับเรียวอุคถอนหายใจพรืดอย่างโล่งอก
"แต่...ฉันมีคนที่ชอบ ไม่สิ...รักอยู่แล้ว"ร่างบาง2ร่างแทบตกจากเก้าอี้ แต่ดูท่าร่างที่แอบฟังอยู่จะเป็นฝ่ายตกใจมากกว่า
"งั้นเหรอ"เรียวอุคเอ่ยออกมาอย่างเศร้าซึม
"แต่ก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะปฏิเสธนายนี่ ขอเวลาหน่อยเถอะนะแล้วฉันรับรองว่าฉันจะตอบนาย"ฮยอกแจยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน เรียวอุคมองใบหน้าที่แย้มยิ้มจริงใจ ก็เพราะยิ้มนี้ล่ะที่ทำให้เค้าชอบฮยอกแจ ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มตลอดเวลา แววตาแสนอบอุ่น ท่าทางที่ใจดี เพียงแค่คิดว่าถ้าได้สัมผัสความรู้สึกอย่างนั้นเรียวอุคก็ใจเต้นแรงแล้ว
"ขอบคุณ ฉันจะรอคำตอบของนาย ฉันรอได้เสมอ"เรียวอุคบอก ทั้ง2คนยิ้มให้กัน ดองแฮมองภาพนั้นอย่างไม่สบอารมณ์เป็นที่สุด
"แล้วถึงนายจะยอมคบกับฉัน แค่สมมติน่ะนะ แล้วนายยังจะรักใครคนนั้นอยู่ก็ช่าง ฉันคนนี้จะเป็นคนลบคนๆนั้นออกไปจากความทรงจำนายเอง"เรียวอุคบอกอย่างมาดมั่น ฮยอกแจส่ายหัวน้อยๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น ไม่นานทั้งคู่ก็แยกจากกันตรงหน้าร้าน
"ขอบคุณนะที่รับฟัง"เรียวอุคเอ่ยกับฮยอกแจที่หน้าร้านก่อนจะจาก ฮยอกแจพยักหน้าพลางยิ้มน้อยๆ
"ฉันไปส่งมั้ย"
"ไม่ต้องหรอก ฉันกลับเองได้แต่ขออะไรอย่างได้มั้ย"เรียวอุคเอ่ยเบาๆใบหน้าแดง
"อืมว่ามาสิ"ฮยอกแจรับคำ ร่างเล็กยิ้มน้อยๆดวงตาเรียวจ้องมองใบหน้าคมนั้นอย่างมีความหมายก่อนจะโน้มคอนั้นลงมาและประทับจูบเบาๆแบบรวบรัด ร่างสูงยืนนิ่งอึ้งไปทันที ใบหน้าขาวแดงเหมือนถูกทาด้วยสี เรียวอุคยิ้มเขิน
"แค่นี้ก็พอแล้ว บ๊าย บาย เจอกันพรุ่งนี้นะ"เรียวอุครีบบอกลาแล้วออกวิ่งด้วยความเขินไปทันทีทิ้งให้ร่างสูงยืนนิ่งตะลึงกับเหตุการณ์เมื่อครู่อยู่คนเดียว ไม่ต่างจากร่างบางในร้านที่แทบลมจับถ้าไม่อยู่ต่อหน้าคิบอมเค้าคงล้มลงไปกองกับพื้นแล้ว นี่มันอะไรกัน ดองแฮแทบอยากจะร้องออกมาดังๆ
"กลับบ้านกันเถอะดองแฮ"คิบอมเอ่ยออกมาทำลายอาการตื่นตะลึงของดองแฮ ร่างบางจึงรู้สึกตัว ประสาทจึงกลับมารับรู้อีกครั้งว่าคิบอมนั่งอยู่ด้วย
"ขอโทษนะ คิบอม"
"ไม่เป็นไร"คิบอมบอกยิ้มๆ แค่นี้เค้าไม่ยอมแพ้หรอก ตราบใดที่ทั้งฮยอกแจและดองแฮต่างคนต่างไม่พูดเค้าก็มีสิทธิ์ ดองแฮหันไปมองร่างสูงตรงประตูที่หายไปแล้ว ร่างบางถอนหายใจอย่างเซ็งจัด
"นี่ดองแฮ นายกับฮยอกแจสนิทกันมากเลยเนอะ"คิบอมเอ่ยทำลายความเงียบหลังจากออกจากร้านเค้กมา ร่างบางข้างกายเค้าก็นิ่งเงียบราวกับครุ่นคิดเหมือนกับจะช็อคเรื่องเมื่อกี้ไม่หาย
"อืม เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ ฮยอกแจคือคนที่ฉันไว้ใจที่สุด"ดองแฮบอกพร้อมกับยิ้มออกมาดวงตาเมื่อเอ่ยถึงคนๆนั้นมีประกายแห่งความสุขฉายออกมา
"งั้นเหรอ ดีจังฉันก็อยากมีเพื่อนอย่างนี้บ้างจัง"คิบอมบอกยิ้มๆ
"นายก็มีแล้วไง ฉัน ฮยอกแจ พี่ฮีชอล ซิวอน ซองมิน คยูจัง พี่ลีทึก แล้วก็คังอินก็เป็นเพื่อนนายทั้งนั้น"แต่ดูเหมือนบางคนจะไม่ใช่นะ คิบอมคิดในใจ
"อืม ฉันรู้แต่ดูเหมือนเพื่อนนายบางคนจะกีดกันฉันนะ"คิบอมถอนหายใจออกมา
"ใคร?กีดกันเรื่องอะไรงั้นเหรอ"ดองแฮหันไปถามอย่างสงสัย คิบอมแย้มยิ้มออกมา
"ก็เรื่องที่ฉันตามจีบนายไง"
"อ๋อ เรื่องนี้นะเอง หา!!!!!!!!!!!!"ร่างบางสะดุ้งโหยงสุดตัว ดองแฮหันไปมองหน้าคมที่ยิ้มอย่างทองไม่รู้ร้อนทำราวกับการบอกรักเป็นนัยๆนี้เป็นเรื่องธรรมดา
"คือ คือฉัน"ดองแฮหน้าแดงแป้ดอย่างอดไม่ได้ ยิ่งเมื่อดวงหน้าคมยื่นเข้ามามองอย่างรอคำตอบยิ่งเขิน
"ฉันชอบนายจริงๆไม่ได้ล้อเล่น ช่วยเป็นแฟนฉันหน่อยสิ"คิบอมบอกอย่างออดอ้อน
"แต่ฉัน..."
"เอางี้ฉันจะให้เวลานายแล้วกันเหมือนกับคนที่ชื่อเรียวอุคอะไรนั่นให้เวลาฮยอกแจ แต่อย่าเพิ่งปฏิเสธอะไรฉันเลยนะ"คิบอมบอกออกมาอย่างจริงจัง ดองแฮทำท่าครุ่นคิดหนักไม่คิดว่าจะโดนจู่โจมอย่างนี้ ร่างบางพยักหน้าหงึกๆ คิบอมยิ้มอย่างดีใจ
"ถึงบ้านฉันแล้วไปนะ"ดองแฮบอกลาคิบอมก่อนจะรีบวิ่งเข้าบ้านไปทันที คิบอมยิ้มกว้างมองตามร่างบางอย่างดีใจ สำเร็จอย่างน้อยก็ขั้นนึงล่ะนะ
"ฮยอกแจ ฮยอกแจ เป็นอะไรรึเปล่า"เสียงของซองมินเรียกฮยอกแจดังขึ้น เมื่อร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองก็เจอเข้ากับซองมิน ลีทึก และคังอิน
"เป็นอะไรไปน่ะเห็นนั่งซึมคนเดียวอยู่นานแล้วแล้วทำไมไม่มาพร้อมกับดองแฮล่ะ"ลีทึกถามฮยอกแจ
"ไม่ล่ะ คงมีคนไปรับเจ้านั่นแทนผมแล้วล่ะฮะ"ฮยอกแจส่ายหน้าน้อยๆ ยังไม่อยากเจอหน้าดองแฮหรอก เค้ารู้สึกไม่ดีเท่าไหร่หากจะเห็นดองแฮมีคิบอมคลอเคลียอยู่ข้างกาย
"นี่ล่ะน้าาาาา ไม่บอกไปซะทีแล้วเมื่อไหร่จะได้กิน เดี๋ยวก็โดนเจ้าเด็กใหม่คาบไปหรอกฮยอกน้อยๆ"คังอินบอกยิ้มๆ
"ก็เรื่องของเค้าสิ ถ้าดองแฮเต็มใจฉันก็ไม่มีสิทธิ์อะไรไปห้ามหรอก แค่เห็นดองแฮมีความสุขฉันก็มีความสุขที่สุดแล้ว"
"พระเอกจริงนะ คอยดูเถอะโดนแย่งชัวร์"ซองมินประชดประชัน
"ไอ้ลิงโง่!!!!!ทำไมไม่ไปรับฉัน"ดองแฮที่หัวกระเซิงตะโกนเรียกฮยอกแจอย่างหงุดหงิดเต็มที่มีคิบอมยืนอยู่ข้างๆ ตามเป็นเงาเชียวนะ เพื่อนๆต่างคิดในใจเหมือนกัน
"ก็เห็นว่านายมีคนไปรับฉันก็เลยไม่ไป"ฮยอกแจตอบหน้าซื่อๆ
"ชิ ไอ้หน้าลิงแกโกหก" ดองแฮบอกหงุดหงิดเต็มที่
"เอาเหอะๆพวกเราไปเรียนกันเถอะ พี่ฮีชอลกับซิวอนไปรอก่อนแล้ว"ซองมินบอกพลางลากฮยอกแจให้เดิน
"อ้าว!แล้วคยูล่ะซองมิน"ดองแฮถามอย่างสงสัย
"คยูจังไม่สบายน่ะเลยนอนซมที่บ้าน"ซองมินบอกก่อนลากแขนฮยอกแจให้เดิน ดองแฮมองอย่างเอะใจ
"นายนี่ยังไงกันฮยอกแจ จะยอมลงให้ไอ้หมอนั่นคาบดองแฮไปรึยังไงกัน"ซองมินถามเบาๆพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้อย่างสงสัย ฮยอกแจมองหน้าซองมินก่อนจะถอนหายใจ
"บอกแล้วไงขึ้นอยู่กับดองแฮ" ฮยอกแจบอก
"เอาหูมานี่มาฉันมีแผน"ซองมินบอกมือเรียวดึงคนที่สูงกว่าลงมาก่อนจะกระซิบข้างหู ดองแฮชะงักกับภาพนั้น 'ใกล้ตัวนี้แหละ'ประโยคที่ฮยอกแจเคยพูดไว้เมื่อเค้าถามว่าคนที่ฮยอกแจรักเป็นใคร รึว่า คนๆนั้นคือ ซองมิน
"บ้าน่า!!!"ฮยอกแจเขกกะโหลกที่คลุมด้วยผมสีผมเข้มนั้นอย่างไม่จริงจัง ใบหน้าขาวแดงแป้ดด้วยอาการเก้อเขิน ส่วนซองมินก็ยิ้มกว้างอย่างเปิดเผย ดองแฮมองทั้งสองที่หยอกกันไปมาอย่างหงุดหงิดและโกรธเคือง
"คนที่นายบอกว่าชอบน่ะ ใคร?บอกฉันมานะ"ร่างบางจ้องมองเพื่อนผ่านกระจกห้องน้ำ ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยอกเหนื่อยใจเป็นที่สุดตลอดคาบเช้าดองแฮไม่ยอมคุยกับเค้าเลย แถมยังย้ายไปนั่งข้างๆคิบอมอีก จะให้ฉันบอกนายหรือไงว่าฉันรักนาย จะให้ฉันยอมทำลายความสัมพันธ์นี้อย่างนั้นหรือไง
"อะไรอีกเล่าฉันบอกไปจะได้อะไร"ฮยอกแจหันมาสบตา
"ฉันอยากรู้เท่านั้น บอกฉันไม่ได้หรือไง"ดองแฮกอดอกและจ้องมองอย่างจริงจัง
"อยากรู้ไปทำไมล่ะ"ฮยอกแจเอ่ยถามและจ้องกลับ ดองแฮอึกอักไป
"กะ ก็ ฉันไม่อยากให้นายหักหลังเพื่อนน่ะสิ ที่นายกำลังทำอยู่น่ะมันเรียกว่าหักหลังเพื่อนนะฮยอกแจ"ดองแฮบอกอีกครั้ง ฮยอกแจยืนนิ่งกำลังงงอยู่ว่าเรื่องอะไร
"อะไรใครฉันเนี่ยนะหักหลังเพื่อนไหนลองพูดมาสิว่าฉันหักหลังใคร ลี ดองแฮ"
"ก็นาย...นายต้องเลิกชอบคนที่นายกำลังชอบอยู่ฉันรู้แล้วว่านายชอบใคร"
"หา!!!นะนายรู้แล้วงั้นเหรอ"ฮยอกแจร้องออกมาอย่างตกใจ
"ใช่ และมันก็ผิด ผิดมากด้วย"
"งั้นเหรอมันผิดมากขนาดนั้นเหรอ"ฮยอกแจซึมไป
"..."
"..."แล้วทั้งสองก็เงียบไป ฮยอกแจมองดองแฮอย่างเศร้าใจฉันผิกมากงั้นเหรอที่รักนายดองแฮ
"แล้วซองมินรู้หรือยัง"ดองแฮเอ่ยทำลายความเงียบ
"เรื่อง..."
"ก็เรื่องที่นายรักซองมินไงเล่า"ดองแฮแหวใส่ ร่างสูงจ้องหน้าดองแฮนิ่งแล้วรอยยิ้มกว้างอบอุ่นก็ผุดขึ้นบนใบหน้าขาวก่อนเสียงหัวเราะจะค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆอย่างอดไม่ได้
"นายบอกว่าฉันชอบซองมินงั้นเหรอ 555 ก๊ากกกกกกกกกก"ฮยอกแจหัวเราะงอหายจนแทบลงไปนอนคลุกกับพื้นห้องน้ำ ใบหน้าขาวของดองแฮแดงระเรื่อ
"อ้าว!แล้วนายไม่ได้ชอบซองมินหรือไง"ดองแฮหน้าเหรอหรา
"บ้าหรือไงฉันจะไปชอบไอ้ฟักทองได้ยังไงกันบ้าหรือไง 555"ฮยอกแจยังหัวเราะไม่หาย
"แล้วเรียวอุคล่ะ"ดองแฮลากเรียวอุคเข้ามาเอี่ยวด้วยอีกคน ทำให้ฮยอกแจที่หัวเราะอย่างขำสุดสะดุดดังเอี๋ยด
"ก็ไม่มีอะไรนี่"ฮยอกแจทำเป็นไม่รู้เรื่อง
"ก็เค้าบอกชอบนายไม่ใช่หรือไง"ดองแฮถามออกไปแล้วก็ต้องปิดปากตัวเองเอาไว้
"นายรู้ได้ยังไง"
"เปล่า...ก็ฉันแค่ไปกินเค้กกับคิบอม แล้ว...แล้วบังเอิญไปได้ยินเข้า"มันอาจจะน่าดีใจกว่านี้ที่ดองแฮแอบไปฟังเรื่องที่เค้ากับเรียวอุคพูดกันแล้วออกอาการหงุดหงิด แต่มันไม่ใช่ตอนนี้ที่ดองแฮพูดถึงคิบอม
"แล้วนายคิดว่าไงล่ะ ฉันควรจะตอบว่ายังไงดี"ฮยอกแจเอ่ยถาม
"เอ้า!!!มันก็เรื่องของนายสิ เกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ"ดองแฮบอกปัดแล้วจะเดินหนีออกจากห้องน้ำไปแต่ฮยอกแจรวบแขนดองแฮและดึงเข้าหาตัว จนร่างทั้งสองร่างแนบชิดกัน
"ถ้านายบอกให้ฉันคบฉันก็จะคบแต่ถ้านายบอกให้ฉันปฎิเสธฉันก็จะทำตาม"ฮยอกแจบอกอย่างจริงจังและจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวยนั้นอย่างสื่อความหมาย ดองแฮหน้าแดงระเรื่อไม่กล้าแม้แต่จะสบตา
"นายจะบ้าหรือไง หัวใจนายนะจะให้ฉันตัดสินใจได้ไงเล่า"ดองแฮพยายามหลุดจากการเกาะกุมนั้นไม่ใช่เพราะรังเกียจ แต่เพราะกลัวอีกฝ่ายรู้ว่าตอนนี้เค้าใจเต้นแรง
"บอกมาสิให้ตอบตกลงหรือปฎิเสธ"
"มันไม่เกี่ยวกับฉันนะ!!!ฮยอกแจนายจะรักชอบใครก็เรื่องของนาย!!!อย่าเอาฉันเข้าไปยุ่งด้วย ปล่อยนะ!!!"ดองแฮบอกและสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุม ฮยอกแจได้แต่มองตามร่างบางที่วิ่งออกไปอย่างเจ็บปวดใจ มือหนาทาบตรงที่หัวใจแผ่วเบาราวกับว่ามันกำลังจะแตกออกจากกัน
"นี่ใช่มั้ยคำตอบของนายดองแฮ..."
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น