ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : PART 3 ความรู้สึกแปลกๆ
PART 3
ติ๊ง ต่อง~
"ไอ้ลิงโง่ฉันโดนทำโทษเลยเห็นมะ ชิ"ดองแฮบ่นกระปอดกระแปดในขนาดที่อุ้มกองกระดาษที่อาจารย์ทำโทษให้ยกไปห้องเอกสาร ฮยอกแจยิ้มน้อยๆ ถึงจะโดนทำโทษก็เถอะแต่อย่างน้อยก็ไม่มีคิบอมคอยตามดองแฮอีก
"เอาน่า ก็เพราะนายไม่ใช่เหรอ ที่จะมาตีกบาลฉันน่ะ"ฮยอกแจบอกพลางยิ้มกว้าง
"มาฉันช่วยถืออีกครึ่งนึง"แล้วฮยอกแจก็แบ่งกองกระดาษที่ดองแฮถือมาถือเอาไว้ ใบหน้าขาวของฮยอกแจเข้าไปใกล้อย่างไม่ตั้งใจ ดองแฮเหลือบมองใบหน้าของเพื่อนที่ยิ้มอยู่ในที กลิ่นน้ำหอมผู้ชายอ่อนๆแตะที่จมูกอย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าขาวเนียนอย่างลูกคุณหนูที่เคยเรียวเล็ก ปากอมชมพูที่มักจะอมยิ้มอยู่เสมอ คิ้วเข้มที่เห็นมาตั้งแต่ยังเด็ก ใบหน้าที่เคยเป็นเพียงเด็กขี้โรคแต่บัดนี้กลับเป็นหนุ่มคมเข้มอาจจะดูไม่หล่อแต่กลับน่ารัก...
"หน้าฉันมีอะไรติดอยู่เหรอ จ้องอยู่ได้"ฮยอกแจถามอย่างสงสัยเพราะโดนจ้องหน้าอยู่นาน เล่นเอาดองแฮสะดุ้งเฮือก ใบหน้าขาวแดงระเรื่อ
"กะ ก็มีคำว่าโง่ตัวเบ่อเร้ออยู่ไงเล่า!!!"ว่าแล้วร่างบางก็รีบเดินนำด้วยกลัวว่าเพื่อนจะเห็นใบหน้าแดงของตัวเอง ฮยอกแจได้แต่อมยิ้มมองตามอย่างขำๆ
"อาจารย์บอกให้ยกขึ้นไปวางบนตู้อ่ะ"ดองแฮที่มาถึงห้องเก็บเอกสารบอกกับฮยอกแจที่เดินตามหลังมา ในห้องเต็มไปด้วยเอกสารมากมาย
"ชิ ห้องเก็บเอกสารรกชะมัดยาก"ดองแฮบ่นกระปอดกระแปด
"รีบๆเก็บเหอะ จะได้กลับบ้าน"ฮยอกแจบอก
"ฉันปีนเอง ขืนนายปีนมีหวังเก้าอี้หัก"ดองแฮแขวะฮยอกแจเข้าให้แล้วชิงกระโดดขึ้นไปบนก้าอี้ฮยอกแจส่ายหน้าน้อยๆ แล้วค่อยส่งเอกสารที่ช่วยกันหอบมาขึ้นไปให้ดองแฮที่คอยรับอยู่
"ส่งมาเร็วๆสิเจ้าโง่"ดองแฮเร่งฮยอกแจ
"เอาเอาไป อ๊ะ! ระวัง!!!!"เก้าอี้เล็กที่ดองแฮเหยียบอยู่ทำท่าจะหักลงมา แต่เก้าอี้ที่โยกเยกก็เอนตามน้ำหนักร่างบางที่อยู่บนเก้าอี้เอนลงมาอย่างน่าหวาดเสียว ร่างสูงของฮยอกแจคว้าร่างนั้นเอาไว้ได้
"ว๊ากกกกก"ดองแฮร้องเสียงดังฝุ่นที่แอบซ่อนอยู่ตามโต๊ะและกองเอกสารฟุ้งกระจายแทบมองอะไรไม่เห็นเลย
"แค่กๆ ดะ ดองแฮเป็นอะไรมั้ย ดองแฮ!"ฮยอกแจร้องเรียกหาดองแฮอย่างเป็นห่วง
"ไอ้ลิงโง่!!!"เสียงของดองแฮดังอยู่ที่ข้างหู ฮยอกแจค่อยๆลืมตาขึ้นมองหาร่างบางนั้น ใบหน้าขาวใสนั้นกลับอยู่ตรงหน้าห่างกันเพียงคืบ ต่างคนต่างนิ่งอึ้งร่างสูงทับอยู่บนร่างเล็กฝุ่นที่ตลบอบอวลค่อยจางหายไป
"เจ็บตรงไหนรึเปล่า"ฮยอกแจถามด้วยความเป็นห่วงตายังจับจ้องที่ใบหน้าของดองแฮไม่เปลี่ยนใจเต้นแรงเลือดภายในร่างกายสูบฉีดไปทั่วไม่ต่างกับอีกฝ่ายที่อยู่ใต้ร่างดองแฮหน้าแดงระเรื่อหัวใจที่เต้นแรงราวกับจะพุ่งออกมาจากภายใน มือหนาของฮยอกแจปัดฝุ่นที่เกาะตามหน้าของดองแฮอย่างเบามือ ดวงตาของทั้ง2จ้องมองกันและกัน ใบหน้าคมก้มลงเรื่อยๆ
"ดองแฮ ฮยอกแจ กะ..."เสียงของซิวอนที่หน้าประตูเรียกขึ้นอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร แล้วใบหน้าของคนที่พึ่งมาก็แดงแจ๋
"ไอ้ลิงโง่!!ลุกนะหนักชะมัด"ดองแฮผลักร่างของฮยอกแจออกเต็มแรงด้วยความเขิน เพื่อนๆอีก 6 คน และแขกไม่ได้รับเชิญอีก 1
"อะ เอ่อ คือ..."ซิวอนที่เห็นเหตุการณ์จะๆ ได้แต่อ้ำอึ้งกับภาพที่เพิ่งเห็นไป ฮีชอลที่อยู่ข้างหลังที่แอบอมยิ้มจึงพูดเอง
"กลับบ้านกันเถอะ พวกนายทำงานเสร็จรึยังล่ะ"ฮีชอลยื่นหน้าเข้ามาถาม
"ไม่ทงไม่ทำแล้ว กลับบ้านดีกว่า"ร่างบางรีบลุกออกวิ่งไปทันทีเพื่อไม่ให้ใครมองเห็นใบหน้าที่ตอนนี้แดงเป็นลูกมะเขือเทศ ฮยอกแจได้แต่มองตามงงๆเพื่อนๆที่เหลือต่างแอบยิ้มน้อยๆส่วนคิบอมได้แต่คิดว่าต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว
"นี่ ฮยอกแจฉันมีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ"คิบอมแอบดึงชายเสื้อของฮยอกแจที่เดินรั้งท้ายกลุ่มเอาไว้
"มีอะไรงั้นเหรอ"ฮยอกแจหยุดเดิน คิบอมจ้องหน้าฮยอกแจจริงจัง
"ขอฉันถามอะไรหน่อยสิ นายชอบดองแฮรึเปล่า"
"หา!!"
"นายชอบดองแฮรึเปล่า"คิบอมถามย้ำคำถามเดิม ฮยอกแจได้แต่นิ่งอึ้งไปไม่คิดว่าคิบอมจะถามตรงๆอย่างนี้
"จะบ้าเหรอ ฉะ ฉันจะไปชอบดองแฮได้ไงบ้า"ฮยอกแจปฎิเสธอย่างเขิน
"แน่ใจหรือไง"คิบอมย้ำเพื่อความแน่ใจ ฮยอกแจพยักหน้าด้วยความไม่สบายใจ
"งั้นนายช่วยฉัน...จีบดองแฮหน่อยสิ"
"หา!!!"คำขอนี้ยิ่งทำให้ฮยอกแจตกใจมากยิ่งขึ้นเค้าเนี่ยนะ ทำไมต้องเป็นเค้าด้วยล่ะ
"ฉันเห็นว่ามีแต่นายเท่านั้นที่ช่วยฉันได้ นายสนิทกับดองแฮไม่ใช่เหรอ ฉันน่ะชอบดองแฮมาก มากจนต้องจีบให้ติดจริงๆนะ"คิบอมเขย่าแขนของฮยอกแจอย่างกับเด็กที่อยากได้ของเล่น ฮยอกแจยืนนิ่ง เค้านะเหรอ ทั้งๆทีฉันเองรักดองแฮน่ะเหรอ ฉันต้องยอมเจ็บปวดใจงั้นเหรอ ฉันต้องยอมเห็นนายกับดองแฮรักกันอย่างนั้นเหรอ
"ขึ้นอยู่กับดองแฮ ถ้า...ถ้าดองแฮทำท่าว่าจะชอบนายเหมือนกัน ฉัน...ก็จะช่วย"ฮยอกแจบอกออกไปอย่างฝืนใจและลำบากใจอย่างที่สุด คิบอมยิ้มกว้าง
"ขอบใจนะ"คิบอมบอกออกมาอย่างโล่งอก ความกังวลที่เคยมีเมื่อเห็นสายตาของดองแฮและฮยอกแจที่ต่างมองกันและกัน อย่างน้อยก็มีสิ่งยืนยันแน่นอนว่าฮยอกแจจะไม่มีทางทำอะไรให้ดองแฮหวั่นไหวแน่นอน เพราะฮยอกแจไม่มีทางทำร้ายจิตใจใครแน่นอน
"เฮ้!!จะกลับบ้านมั้ย"ลีทึกเรียกทั้ง2 ร่างสูง2ร่างเดินเข้ากลุ่มต่างความรู้สึก
"บ้านนายอยู่ไหนน่ะคิบอม"ดองแฮหันไปถามคิบอมใบหน้าขาวยังคงแดงอยู่ไม่หาย ดองแฮยังรู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าวไม่กล้าหันไปสบตากับฮยอกแจที่เดินอยู่ข้างๆ ร่างสูงเหลือบมองเล็กน้อยในใจรู้สึกหวาดหวั่น ถ้าหากว่าดองแฮรู้สึกเหมือนกับที่คิบอมเองรู้สึกล่ะ เกิดดองแฮเองก็ชอบคิบอมเหมือนกัน ก็แปลว่าเค้าต้องช่วยคิบอมงั้นสิ คิดแค่นั้นก็รู้สึกร้าวไปทั้งใจแล้ว
"ฉันไปส่งนายก็ได้นะ"คิบอมพูดทีเล่นทีจริง ยิ้มกว้างเผยออกมาอย่างจริงใจ ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าขาว ดองแฮนิ่งเงียบไปทันที
"มะไม่เป็นไรฉันกลับกับฮยอกแจน่ะ"ว่าแล้วดองแฮก็ลากร่างสูงที่ยืนบื้อข้างกายไปทันทีทิ้งเพื่อนและคิบอมไว้เบื้องหลัง
"ไม่ให้คิบอมไปส่งล่ะ"ฮยอกแจหันไปถาม
"ไม่อ่ะ"
"ทำไมล่ะ เค้าก็ดีไม่ใช่เหรอ"ฮยอกแจบอกอย่างหงุดหงิดอีกครั้ง ดวงตาที่สดใสกลับไปเป็นหม่นหมองอีกครั้ง
"ฉันอึดอัดน่ะ ตามจริงๆเลย เฮ้อ!"ดองแฮบอกออกมาพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก คำพูดนั้นทำให้ฮยอกแจหันมามองดองแฮอีกครั้ง เหมือนรอยยิ้มบางจะผุดออกมาจนหุบไม่อยู่
"แล้วเมื่อไหร่จะปล่อยมือฉันซะทีล่ะ"ร่างสูงยกมือที่ถูกกุมอยู่ขึ้นมายิ้มๆ ใบหยน้าขาวแดงอีกครั้งจนถึงหู ร่างบางรีบสะบัดมือทิ้งอย่างแรง
"ชิ ฉันกลับบ้านดีกว่า"ดองแฮบอกแล้วรีบออกเดินทันที ฮยอกแจมองตามอย่างรู้ทัน
"ฉันหวังแค่ว่านายคงจะไม่ชอบคิบอมใช่มั้ย ดองแฮ"ฮยอกแจพึมพำเบาๆดวงตาคมจ้องมองแผ่นหลังของร่างบางอย่างเศร้า ใช่วันนี้ดองแฮอาจไม่รักคิบอมอย่างที่เค้ากังวลใจ แต่วันหน้าล่ะใครจะบอกได้
"ลิงโง่!!!ไม่กลับบ้านหรือไง ชักช้าลิงมันต้องเร็วๆไม่ใช่หรือไงกัน"ดองแฮหันกลับมาเรียกฮยอกแจเสียงดัง ฮยอกแจแย้มยิ้มออกมาร่างสูงก้าวยาวไปจนถึงตัวดองแฮ และเดินเคียงคู่กันไป ฉันจะเดินเคียงข้างนายอย่างนี้ตลอดไป จนกว่านายจะเจอคนที่ดี ถ้าหากว่าวันนั้นมาถึงฉันจะเป็นคนถอยออกมาจากนายเอง ไปจากชีวิตนายแน่นอนดองแฮ...
"ฮีชอล ไปบ้านฉันน้านะ"เสียงออดอ้อนดังขึ้นเบื้องหลังร่างสูงบาง
"ไม่เอาหรอก ฉันจะกลับบ้านแล้ว"ฮีชอลบอกปฏิเสธไปแต่ซิวอนก็ยังออดอ้อน
"นี่ ซิวอนนายว่าเรื่องของดองแฮน่ะจะเป็นยังไงบ้าง"ฮีชอลเปลี่ยนเรื่องไปถามซิวอนเรื่องของดองแฮ
"ม่ายรุดิ แต่ที่แน่ๆฮยอกแจน่ะรักดองแฮชัวร์เจ้าเด็กใหม่นั่นก็อีกคน แต่ดองแฮฉันไม่รู้นะ"ซิวอนทำท่าคิดก่อนจะตอบออกมา
"ดองแฮน่ะฉันว่าเค้าชอบฮยอกแจเหมือนกัน แต่เจ้าตัวคงไม่รู้สึกตัวเลย ฉันกลัวว่าดองแฮจะหลงไปกับความรู้สึกชั่ววูบ"ฮีชอลเอ่ยออกมาอย่างหนักใจ กลัวน้องรักจะเข้าใจผิดระหว่างความรู้สึกที่เรียกว่า 'รัก' กับความรู้สึกที่เรียกว่า 'ชอบ'
"ไม่หรอกม้างงง"ซิวอนบอกอย่างไม่เชื่อฮีชอลจึงส่ายหน้า
"ไม่แน่หรอก เรื่องอย่างนี้น่ะ เจ้าคิบอมนั่นก็ใช่ย่อยซะทีไหนกัน ไม่ยอมปล่อยดองแฮหลุดมือหรอก"
"ฉันก็เหมือนกันรับรองไม่ยอมปล่อยฮีชอลหลุดมือแน่นอน"ซิวอนจ้องมองฮีชอลตาเป็นประกาย
"ฉันไปอยู่ในมือนายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน"ฮีชอลบอกหน้าตายแต่ใบหน้าสวยกลับแดงระเรื่อร่างบางหันหน้าหนีอย่างรวดเร็ว
"ไม่เอาน่าอย่าหันหน้าหนีสิ ฮีชอล"ซิวอนเข้ามาอ้อน
"ใครหนีนายกันฉันคุยเรื่องของดองแฮอยู่นะ"ฮีชอลทำเสียงดุแต่ก็แค่ทำเพื่อกลบเกลื่อนเท่านั้นเอง ซิวอนรู้ดี
"แล้วเรื่องของเราล่ะ ถึงนายจะพูดไปก็ใช่ว่าฮยอกแจกับดองแฮจะมารักกันนี่"
"แต่ฉันมีความคิดจะช่วยฮยอกแจแล้ว"ฮีชอลบอกอย่างมุ่งมั่น
"ช่วยยังไง?"ซิวอนถามอย่างสงสัยเป็นที่สุด
"เอาน่าเดี๋ยวก็รู้เองล่ะ อ๊ะ!ถึงบ้านฉันแล้วเข้าบ้านก่อนนะ บาย"ฮีชอลบอกออกมาแล้วรีบบอกลาซิวอนทันทีเพื่อหลีกเลี่ยงการสบตา แต่ซิวอนรู้ตัวจึงคว้าแขนบางนั้นเอาไว้ พลางยิ้มหวาน
"หาทางหนีเชียวเหรอ นายรังเกียจฉันมากเลยรึไงกัน"ซิวอนบอกเสียงเศร้าอย่างที่เคยทำบ่อยๆแต่จริงๆแล้วก็แค่อ้อนให้ฮีชอลใจอ่อนเท่านั้น และมันก็ยังคงใช้ได้อยู่เหมือนเดิม
"เปล่า คะ คือ..."ใบหน้าสวยหวานนั้นแดงระเรื่อ ทำไมนะอยู่ใกล้ๆเจ้าคนขี้อ้อนนี่ทีไรเป็นต้องเขินแล้วก็หลุดฟอร์มอย่างนี้ทุกทีเลย ซิวอนยิ้มน้อยๆ
"ไม่เชื่อ ก็นายน่ะ หลีกเลี่ยงฉันทุกทีเลย ถ้ารังเกียจขนาดนั้นบอกฉันตรงๆก็ได้ฉันจะไม่เข้าใกล้นายอีก"ซิวอนตีหน้าเศร้าใจสุดๆฮีชอลหน้าเสียใครว่ารังเกียจกันเล่า
"ไม่ใช่นะ โธ่เอ๊ย!ก็ฉันอายนี่ แล้วมันก็เจ็บด้วย..."ฮีชอลบอกเสียงเบาลงใบหน้าเนียนขาวแดงแจ๋ยิ่งกว่าเก่า พูดออกมาจนได้เฃิลนะว้อยยย ซิวอนยิ้มกว้างและดึงร่างบางเข้ามาหาตัวมือหนาข้างนึงไล้ไปตามใบหน้าสวยอย่างถนุถนอมรักใคร่
"ไม่เห็นต้องอายเลยก็นายเป็นคนรักของฉันนะ ทุกอย่างที่ทำไปไม่ใช่เพราะทำผ่านไปเท่านั้น แต่ที่ทำไปคือสิ่งที่จะบอกให้รู้ว่าฉันรักนายไม่เคยรักคนอื่น"ซิวอนบอกเสียงอ่อนโยน บ่งบอกถึงความรักที่มีทั้งหมด ความรู้สึกที่มีนี้ไม่เคยเปลี่ยนไปซักวันเดียว และฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่านายคิดอย่างฉันรึเปล่า
"อืม"ฮีชอลพยักหน้าอย่างเข้าใจแขนบางโอบกอดตอบร่างสูง
"มีใครอยู่บ้านรึเปล่าน่ะ"
"ไม่มีพ่อกับแม่ฉันไปต่างจังหวัด อ๊ะ!!!///"ฮีชอลร้องออกมาเสียงหลงเมื่อรู้ตัวว่าหลงกลของซิวอนดวงตาคมเป็นประกายวิบวับ ก่อนจะอุ้มร่างบางขึ้นแล้ววิ่งเข้าบ้าน
"ซิวอนไม่เอาน้าาาาา"ฮีชอลดิ้นเต็มที่แต่ก็ไม่อาจสู้แรงสิงโตของซิวอนได้ ร่างบางถูกจับกดกับเตียงเสื้อนักเรียนถูกปลดกระดุมจนเห็นอกขาวเนียน
"จุ๊ๆ!เสียงดังเดี๋ยวข้างบ้านได้ยินเอานะ"ซิวอนทำท่าจุ๊ปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะก้มลงปิดปากคนใต้ร่างเบาๆ ร่างบางนิ่งไปทันทีกับสัมผัสนั้น ปากอุ่นที่ประกบลงมาอย่างเบาและเชื่องช้า ลิ้นอุ่นของซิวอนถูกผู้เป็นเจ้าของส่งเข้าไปควานหาความหอมหวานภายใน มือหนาปลดเสิ้อของคนใต้ร่างออกเผยให้เห็นไหล่ขาว
"คนลามก///"ฮีชอลหอบอย่างแรงเมื่อซิวอนถอนริมฝีปากออกมาแต่ก็ยังคลอเคลียอยู่ที่ปากเรียวสวย
"อืมใช่ แต่กับนายคนเดียวนะ"ซิวอนบอกเบาๆแฝงด้วยความหมายเสื้อนักเรียนถูกปลดออกโดยเจ้าของ
"ซิวอน..."ดวงหน้าขาวแดงจนถึงหู ตอนนี้ร่างบางปราศจากสิ่งปกปิดร่างกาย ดวงตาสวยปรืออย่างคนเคลิ้ม ซิวอนก้มลงจูบอีกครั้ง
"ฉันรักนาย..."ขาดคำนั้น ร่างสูงของซิวอนก็ดันร่างเข้าหาร่างบางใต้ร่างช้าๆแต่หนักหน่วงใบหน้าสวยเบ้ด้วยความเจ็บปวด แขนบางทั้ง2ข้างโอบรัดรอบคอคนรักเหมือนต้องการบรรเทาอาการเจ็บปวด ซิวอนขยับร่างกายไปมาอย่างช้าๆเพื่อไม่ให้คนรักเจ็บปวด
"อ๊ะ อ๊า!!!!! ซิวอนเจ็บ อ๊า!!!"ฮีชอลร้องออกมาเมื่อร่างสูงเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น เล็บยาวจิกไปบนไหล่ของซิวอน
"ฮีชอล!!! อ๊ะ!!! ฮีชอลของฉัน!!! อ๊ะ!!!!! อ๊ะ!!!!!!"ซิวอนกอดรัดร่างบางแน่นขึ้น เมื่อใกล้ถึงจุดหมาย
"อ๊า!!!!!!!!!!!"เสียงร้องครางออกมาพร้อมกัน ร่างสูงล้มทับร่างบางอย่างเหนื่อยอ่อน ฮีชอลคลายอ้อมแขนที่โอบกอดรัดร่างสูงเหงื่อไหลออกมาท่วมตัว ต่างคนต่างเงียบเพราะความเหนื่อย
"หายเจ็บรึยัง"ซิวอนถามขึ้นหลังจากผ่านไปหลายนาที ร่างสูงดึงร่างของฮีชอลที่อยู่ข้างกายเข้ามากอดเอาไว้ มือหนาลูบเสันผมดำสลวยนั้น รอยยิ้มที่เผยลักยิ้มถูกแย้มออกมา ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าแดงอย่างแสนรัก
"ยัง!!!ทำอะไรรุนแรงชะมัดเลย"ฮีชอลบอกอย่างงอนๆ
"ทำเผื่อฮยอกแจไง"
"ฮยอกแจเกี่ยวไรด้วย"ฮีชอลเงยหน้าถามอย่างสงสัยเต็มที่
"ก็เจ้านั่นไม่มีโอกาสได้ทำอย่างนี้กับดองแฮน่ะสิ ฉันก็เลยทำเผื่อ 555"ซิวอนบอกอย่างเจ้าเล่ห์พลางหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข
"ตาบ้านี่!!!"ฮีชอลทุบเข้าที่อกแกร่งนั้นอย่างไม่จริงจัง แต่ก็ถูกรวบตัวไปกอดเอาไว้แทน
"ทำร้ายร่างกายนี่ อย่างนี้ต้องทำโทษซะให้เข็ด"ซิวอนไซ้ใบหน้าไปที่แก้มเนียนพลางกระซิบข้างหูทั้ง2ต่างหัวเราะให้กันอย่างมีความสุข ผิดกับใครอีกคนที่แสนจะอึดอัดที่ไม่ได้บอกรักคนที่ชอบซะที...
ติ๊ง ต่อง~
"ไอ้ลิงโง่ฉันโดนทำโทษเลยเห็นมะ ชิ"ดองแฮบ่นกระปอดกระแปดในขนาดที่อุ้มกองกระดาษที่อาจารย์ทำโทษให้ยกไปห้องเอกสาร ฮยอกแจยิ้มน้อยๆ ถึงจะโดนทำโทษก็เถอะแต่อย่างน้อยก็ไม่มีคิบอมคอยตามดองแฮอีก
"เอาน่า ก็เพราะนายไม่ใช่เหรอ ที่จะมาตีกบาลฉันน่ะ"ฮยอกแจบอกพลางยิ้มกว้าง
"มาฉันช่วยถืออีกครึ่งนึง"แล้วฮยอกแจก็แบ่งกองกระดาษที่ดองแฮถือมาถือเอาไว้ ใบหน้าขาวของฮยอกแจเข้าไปใกล้อย่างไม่ตั้งใจ ดองแฮเหลือบมองใบหน้าของเพื่อนที่ยิ้มอยู่ในที กลิ่นน้ำหอมผู้ชายอ่อนๆแตะที่จมูกอย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าขาวเนียนอย่างลูกคุณหนูที่เคยเรียวเล็ก ปากอมชมพูที่มักจะอมยิ้มอยู่เสมอ คิ้วเข้มที่เห็นมาตั้งแต่ยังเด็ก ใบหน้าที่เคยเป็นเพียงเด็กขี้โรคแต่บัดนี้กลับเป็นหนุ่มคมเข้มอาจจะดูไม่หล่อแต่กลับน่ารัก...
"หน้าฉันมีอะไรติดอยู่เหรอ จ้องอยู่ได้"ฮยอกแจถามอย่างสงสัยเพราะโดนจ้องหน้าอยู่นาน เล่นเอาดองแฮสะดุ้งเฮือก ใบหน้าขาวแดงระเรื่อ
"กะ ก็มีคำว่าโง่ตัวเบ่อเร้ออยู่ไงเล่า!!!"ว่าแล้วร่างบางก็รีบเดินนำด้วยกลัวว่าเพื่อนจะเห็นใบหน้าแดงของตัวเอง ฮยอกแจได้แต่อมยิ้มมองตามอย่างขำๆ
"อาจารย์บอกให้ยกขึ้นไปวางบนตู้อ่ะ"ดองแฮที่มาถึงห้องเก็บเอกสารบอกกับฮยอกแจที่เดินตามหลังมา ในห้องเต็มไปด้วยเอกสารมากมาย
"ชิ ห้องเก็บเอกสารรกชะมัดยาก"ดองแฮบ่นกระปอดกระแปด
"รีบๆเก็บเหอะ จะได้กลับบ้าน"ฮยอกแจบอก
"ฉันปีนเอง ขืนนายปีนมีหวังเก้าอี้หัก"ดองแฮแขวะฮยอกแจเข้าให้แล้วชิงกระโดดขึ้นไปบนก้าอี้ฮยอกแจส่ายหน้าน้อยๆ แล้วค่อยส่งเอกสารที่ช่วยกันหอบมาขึ้นไปให้ดองแฮที่คอยรับอยู่
"ส่งมาเร็วๆสิเจ้าโง่"ดองแฮเร่งฮยอกแจ
"เอาเอาไป อ๊ะ! ระวัง!!!!"เก้าอี้เล็กที่ดองแฮเหยียบอยู่ทำท่าจะหักลงมา แต่เก้าอี้ที่โยกเยกก็เอนตามน้ำหนักร่างบางที่อยู่บนเก้าอี้เอนลงมาอย่างน่าหวาดเสียว ร่างสูงของฮยอกแจคว้าร่างนั้นเอาไว้ได้
"ว๊ากกกกก"ดองแฮร้องเสียงดังฝุ่นที่แอบซ่อนอยู่ตามโต๊ะและกองเอกสารฟุ้งกระจายแทบมองอะไรไม่เห็นเลย
"แค่กๆ ดะ ดองแฮเป็นอะไรมั้ย ดองแฮ!"ฮยอกแจร้องเรียกหาดองแฮอย่างเป็นห่วง
"ไอ้ลิงโง่!!!"เสียงของดองแฮดังอยู่ที่ข้างหู ฮยอกแจค่อยๆลืมตาขึ้นมองหาร่างบางนั้น ใบหน้าขาวใสนั้นกลับอยู่ตรงหน้าห่างกันเพียงคืบ ต่างคนต่างนิ่งอึ้งร่างสูงทับอยู่บนร่างเล็กฝุ่นที่ตลบอบอวลค่อยจางหายไป
"เจ็บตรงไหนรึเปล่า"ฮยอกแจถามด้วยความเป็นห่วงตายังจับจ้องที่ใบหน้าของดองแฮไม่เปลี่ยนใจเต้นแรงเลือดภายในร่างกายสูบฉีดไปทั่วไม่ต่างกับอีกฝ่ายที่อยู่ใต้ร่างดองแฮหน้าแดงระเรื่อหัวใจที่เต้นแรงราวกับจะพุ่งออกมาจากภายใน มือหนาของฮยอกแจปัดฝุ่นที่เกาะตามหน้าของดองแฮอย่างเบามือ ดวงตาของทั้ง2จ้องมองกันและกัน ใบหน้าคมก้มลงเรื่อยๆ
"ดองแฮ ฮยอกแจ กะ..."เสียงของซิวอนที่หน้าประตูเรียกขึ้นอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร แล้วใบหน้าของคนที่พึ่งมาก็แดงแจ๋
"ไอ้ลิงโง่!!ลุกนะหนักชะมัด"ดองแฮผลักร่างของฮยอกแจออกเต็มแรงด้วยความเขิน เพื่อนๆอีก 6 คน และแขกไม่ได้รับเชิญอีก 1
"อะ เอ่อ คือ..."ซิวอนที่เห็นเหตุการณ์จะๆ ได้แต่อ้ำอึ้งกับภาพที่เพิ่งเห็นไป ฮีชอลที่อยู่ข้างหลังที่แอบอมยิ้มจึงพูดเอง
"กลับบ้านกันเถอะ พวกนายทำงานเสร็จรึยังล่ะ"ฮีชอลยื่นหน้าเข้ามาถาม
"ไม่ทงไม่ทำแล้ว กลับบ้านดีกว่า"ร่างบางรีบลุกออกวิ่งไปทันทีเพื่อไม่ให้ใครมองเห็นใบหน้าที่ตอนนี้แดงเป็นลูกมะเขือเทศ ฮยอกแจได้แต่มองตามงงๆเพื่อนๆที่เหลือต่างแอบยิ้มน้อยๆส่วนคิบอมได้แต่คิดว่าต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว
"นี่ ฮยอกแจฉันมีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ"คิบอมแอบดึงชายเสื้อของฮยอกแจที่เดินรั้งท้ายกลุ่มเอาไว้
"มีอะไรงั้นเหรอ"ฮยอกแจหยุดเดิน คิบอมจ้องหน้าฮยอกแจจริงจัง
"ขอฉันถามอะไรหน่อยสิ นายชอบดองแฮรึเปล่า"
"หา!!"
"นายชอบดองแฮรึเปล่า"คิบอมถามย้ำคำถามเดิม ฮยอกแจได้แต่นิ่งอึ้งไปไม่คิดว่าคิบอมจะถามตรงๆอย่างนี้
"จะบ้าเหรอ ฉะ ฉันจะไปชอบดองแฮได้ไงบ้า"ฮยอกแจปฎิเสธอย่างเขิน
"แน่ใจหรือไง"คิบอมย้ำเพื่อความแน่ใจ ฮยอกแจพยักหน้าด้วยความไม่สบายใจ
"งั้นนายช่วยฉัน...จีบดองแฮหน่อยสิ"
"หา!!!"คำขอนี้ยิ่งทำให้ฮยอกแจตกใจมากยิ่งขึ้นเค้าเนี่ยนะ ทำไมต้องเป็นเค้าด้วยล่ะ
"ฉันเห็นว่ามีแต่นายเท่านั้นที่ช่วยฉันได้ นายสนิทกับดองแฮไม่ใช่เหรอ ฉันน่ะชอบดองแฮมาก มากจนต้องจีบให้ติดจริงๆนะ"คิบอมเขย่าแขนของฮยอกแจอย่างกับเด็กที่อยากได้ของเล่น ฮยอกแจยืนนิ่ง เค้านะเหรอ ทั้งๆทีฉันเองรักดองแฮน่ะเหรอ ฉันต้องยอมเจ็บปวดใจงั้นเหรอ ฉันต้องยอมเห็นนายกับดองแฮรักกันอย่างนั้นเหรอ
"ขึ้นอยู่กับดองแฮ ถ้า...ถ้าดองแฮทำท่าว่าจะชอบนายเหมือนกัน ฉัน...ก็จะช่วย"ฮยอกแจบอกออกไปอย่างฝืนใจและลำบากใจอย่างที่สุด คิบอมยิ้มกว้าง
"ขอบใจนะ"คิบอมบอกออกมาอย่างโล่งอก ความกังวลที่เคยมีเมื่อเห็นสายตาของดองแฮและฮยอกแจที่ต่างมองกันและกัน อย่างน้อยก็มีสิ่งยืนยันแน่นอนว่าฮยอกแจจะไม่มีทางทำอะไรให้ดองแฮหวั่นไหวแน่นอน เพราะฮยอกแจไม่มีทางทำร้ายจิตใจใครแน่นอน
"เฮ้!!จะกลับบ้านมั้ย"ลีทึกเรียกทั้ง2 ร่างสูง2ร่างเดินเข้ากลุ่มต่างความรู้สึก
"บ้านนายอยู่ไหนน่ะคิบอม"ดองแฮหันไปถามคิบอมใบหน้าขาวยังคงแดงอยู่ไม่หาย ดองแฮยังรู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าวไม่กล้าหันไปสบตากับฮยอกแจที่เดินอยู่ข้างๆ ร่างสูงเหลือบมองเล็กน้อยในใจรู้สึกหวาดหวั่น ถ้าหากว่าดองแฮรู้สึกเหมือนกับที่คิบอมเองรู้สึกล่ะ เกิดดองแฮเองก็ชอบคิบอมเหมือนกัน ก็แปลว่าเค้าต้องช่วยคิบอมงั้นสิ คิดแค่นั้นก็รู้สึกร้าวไปทั้งใจแล้ว
"ฉันไปส่งนายก็ได้นะ"คิบอมพูดทีเล่นทีจริง ยิ้มกว้างเผยออกมาอย่างจริงใจ ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าขาว ดองแฮนิ่งเงียบไปทันที
"มะไม่เป็นไรฉันกลับกับฮยอกแจน่ะ"ว่าแล้วดองแฮก็ลากร่างสูงที่ยืนบื้อข้างกายไปทันทีทิ้งเพื่อนและคิบอมไว้เบื้องหลัง
"ไม่ให้คิบอมไปส่งล่ะ"ฮยอกแจหันไปถาม
"ไม่อ่ะ"
"ทำไมล่ะ เค้าก็ดีไม่ใช่เหรอ"ฮยอกแจบอกอย่างหงุดหงิดอีกครั้ง ดวงตาที่สดใสกลับไปเป็นหม่นหมองอีกครั้ง
"ฉันอึดอัดน่ะ ตามจริงๆเลย เฮ้อ!"ดองแฮบอกออกมาพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก คำพูดนั้นทำให้ฮยอกแจหันมามองดองแฮอีกครั้ง เหมือนรอยยิ้มบางจะผุดออกมาจนหุบไม่อยู่
"แล้วเมื่อไหร่จะปล่อยมือฉันซะทีล่ะ"ร่างสูงยกมือที่ถูกกุมอยู่ขึ้นมายิ้มๆ ใบหยน้าขาวแดงอีกครั้งจนถึงหู ร่างบางรีบสะบัดมือทิ้งอย่างแรง
"ชิ ฉันกลับบ้านดีกว่า"ดองแฮบอกแล้วรีบออกเดินทันที ฮยอกแจมองตามอย่างรู้ทัน
"ฉันหวังแค่ว่านายคงจะไม่ชอบคิบอมใช่มั้ย ดองแฮ"ฮยอกแจพึมพำเบาๆดวงตาคมจ้องมองแผ่นหลังของร่างบางอย่างเศร้า ใช่วันนี้ดองแฮอาจไม่รักคิบอมอย่างที่เค้ากังวลใจ แต่วันหน้าล่ะใครจะบอกได้
"ลิงโง่!!!ไม่กลับบ้านหรือไง ชักช้าลิงมันต้องเร็วๆไม่ใช่หรือไงกัน"ดองแฮหันกลับมาเรียกฮยอกแจเสียงดัง ฮยอกแจแย้มยิ้มออกมาร่างสูงก้าวยาวไปจนถึงตัวดองแฮ และเดินเคียงคู่กันไป ฉันจะเดินเคียงข้างนายอย่างนี้ตลอดไป จนกว่านายจะเจอคนที่ดี ถ้าหากว่าวันนั้นมาถึงฉันจะเป็นคนถอยออกมาจากนายเอง ไปจากชีวิตนายแน่นอนดองแฮ...
"ฮีชอล ไปบ้านฉันน้านะ"เสียงออดอ้อนดังขึ้นเบื้องหลังร่างสูงบาง
"ไม่เอาหรอก ฉันจะกลับบ้านแล้ว"ฮีชอลบอกปฏิเสธไปแต่ซิวอนก็ยังออดอ้อน
"นี่ ซิวอนนายว่าเรื่องของดองแฮน่ะจะเป็นยังไงบ้าง"ฮีชอลเปลี่ยนเรื่องไปถามซิวอนเรื่องของดองแฮ
"ม่ายรุดิ แต่ที่แน่ๆฮยอกแจน่ะรักดองแฮชัวร์เจ้าเด็กใหม่นั่นก็อีกคน แต่ดองแฮฉันไม่รู้นะ"ซิวอนทำท่าคิดก่อนจะตอบออกมา
"ดองแฮน่ะฉันว่าเค้าชอบฮยอกแจเหมือนกัน แต่เจ้าตัวคงไม่รู้สึกตัวเลย ฉันกลัวว่าดองแฮจะหลงไปกับความรู้สึกชั่ววูบ"ฮีชอลเอ่ยออกมาอย่างหนักใจ กลัวน้องรักจะเข้าใจผิดระหว่างความรู้สึกที่เรียกว่า 'รัก' กับความรู้สึกที่เรียกว่า 'ชอบ'
"ไม่หรอกม้างงง"ซิวอนบอกอย่างไม่เชื่อฮีชอลจึงส่ายหน้า
"ไม่แน่หรอก เรื่องอย่างนี้น่ะ เจ้าคิบอมนั่นก็ใช่ย่อยซะทีไหนกัน ไม่ยอมปล่อยดองแฮหลุดมือหรอก"
"ฉันก็เหมือนกันรับรองไม่ยอมปล่อยฮีชอลหลุดมือแน่นอน"ซิวอนจ้องมองฮีชอลตาเป็นประกาย
"ฉันไปอยู่ในมือนายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน"ฮีชอลบอกหน้าตายแต่ใบหน้าสวยกลับแดงระเรื่อร่างบางหันหน้าหนีอย่างรวดเร็ว
"ไม่เอาน่าอย่าหันหน้าหนีสิ ฮีชอล"ซิวอนเข้ามาอ้อน
"ใครหนีนายกันฉันคุยเรื่องของดองแฮอยู่นะ"ฮีชอลทำเสียงดุแต่ก็แค่ทำเพื่อกลบเกลื่อนเท่านั้นเอง ซิวอนรู้ดี
"แล้วเรื่องของเราล่ะ ถึงนายจะพูดไปก็ใช่ว่าฮยอกแจกับดองแฮจะมารักกันนี่"
"แต่ฉันมีความคิดจะช่วยฮยอกแจแล้ว"ฮีชอลบอกอย่างมุ่งมั่น
"ช่วยยังไง?"ซิวอนถามอย่างสงสัยเป็นที่สุด
"เอาน่าเดี๋ยวก็รู้เองล่ะ อ๊ะ!ถึงบ้านฉันแล้วเข้าบ้านก่อนนะ บาย"ฮีชอลบอกออกมาแล้วรีบบอกลาซิวอนทันทีเพื่อหลีกเลี่ยงการสบตา แต่ซิวอนรู้ตัวจึงคว้าแขนบางนั้นเอาไว้ พลางยิ้มหวาน
"หาทางหนีเชียวเหรอ นายรังเกียจฉันมากเลยรึไงกัน"ซิวอนบอกเสียงเศร้าอย่างที่เคยทำบ่อยๆแต่จริงๆแล้วก็แค่อ้อนให้ฮีชอลใจอ่อนเท่านั้น และมันก็ยังคงใช้ได้อยู่เหมือนเดิม
"เปล่า คะ คือ..."ใบหน้าสวยหวานนั้นแดงระเรื่อ ทำไมนะอยู่ใกล้ๆเจ้าคนขี้อ้อนนี่ทีไรเป็นต้องเขินแล้วก็หลุดฟอร์มอย่างนี้ทุกทีเลย ซิวอนยิ้มน้อยๆ
"ไม่เชื่อ ก็นายน่ะ หลีกเลี่ยงฉันทุกทีเลย ถ้ารังเกียจขนาดนั้นบอกฉันตรงๆก็ได้ฉันจะไม่เข้าใกล้นายอีก"ซิวอนตีหน้าเศร้าใจสุดๆฮีชอลหน้าเสียใครว่ารังเกียจกันเล่า
"ไม่ใช่นะ โธ่เอ๊ย!ก็ฉันอายนี่ แล้วมันก็เจ็บด้วย..."ฮีชอลบอกเสียงเบาลงใบหน้าเนียนขาวแดงแจ๋ยิ่งกว่าเก่า พูดออกมาจนได้เฃิลนะว้อยยย ซิวอนยิ้มกว้างและดึงร่างบางเข้ามาหาตัวมือหนาข้างนึงไล้ไปตามใบหน้าสวยอย่างถนุถนอมรักใคร่
"ไม่เห็นต้องอายเลยก็นายเป็นคนรักของฉันนะ ทุกอย่างที่ทำไปไม่ใช่เพราะทำผ่านไปเท่านั้น แต่ที่ทำไปคือสิ่งที่จะบอกให้รู้ว่าฉันรักนายไม่เคยรักคนอื่น"ซิวอนบอกเสียงอ่อนโยน บ่งบอกถึงความรักที่มีทั้งหมด ความรู้สึกที่มีนี้ไม่เคยเปลี่ยนไปซักวันเดียว และฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่านายคิดอย่างฉันรึเปล่า
"อืม"ฮีชอลพยักหน้าอย่างเข้าใจแขนบางโอบกอดตอบร่างสูง
"มีใครอยู่บ้านรึเปล่าน่ะ"
"ไม่มีพ่อกับแม่ฉันไปต่างจังหวัด อ๊ะ!!!///"ฮีชอลร้องออกมาเสียงหลงเมื่อรู้ตัวว่าหลงกลของซิวอนดวงตาคมเป็นประกายวิบวับ ก่อนจะอุ้มร่างบางขึ้นแล้ววิ่งเข้าบ้าน
"ซิวอนไม่เอาน้าาาาา"ฮีชอลดิ้นเต็มที่แต่ก็ไม่อาจสู้แรงสิงโตของซิวอนได้ ร่างบางถูกจับกดกับเตียงเสื้อนักเรียนถูกปลดกระดุมจนเห็นอกขาวเนียน
"จุ๊ๆ!เสียงดังเดี๋ยวข้างบ้านได้ยินเอานะ"ซิวอนทำท่าจุ๊ปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะก้มลงปิดปากคนใต้ร่างเบาๆ ร่างบางนิ่งไปทันทีกับสัมผัสนั้น ปากอุ่นที่ประกบลงมาอย่างเบาและเชื่องช้า ลิ้นอุ่นของซิวอนถูกผู้เป็นเจ้าของส่งเข้าไปควานหาความหอมหวานภายใน มือหนาปลดเสิ้อของคนใต้ร่างออกเผยให้เห็นไหล่ขาว
"คนลามก///"ฮีชอลหอบอย่างแรงเมื่อซิวอนถอนริมฝีปากออกมาแต่ก็ยังคลอเคลียอยู่ที่ปากเรียวสวย
"อืมใช่ แต่กับนายคนเดียวนะ"ซิวอนบอกเบาๆแฝงด้วยความหมายเสื้อนักเรียนถูกปลดออกโดยเจ้าของ
"ซิวอน..."ดวงหน้าขาวแดงจนถึงหู ตอนนี้ร่างบางปราศจากสิ่งปกปิดร่างกาย ดวงตาสวยปรืออย่างคนเคลิ้ม ซิวอนก้มลงจูบอีกครั้ง
"ฉันรักนาย..."ขาดคำนั้น ร่างสูงของซิวอนก็ดันร่างเข้าหาร่างบางใต้ร่างช้าๆแต่หนักหน่วงใบหน้าสวยเบ้ด้วยความเจ็บปวด แขนบางทั้ง2ข้างโอบรัดรอบคอคนรักเหมือนต้องการบรรเทาอาการเจ็บปวด ซิวอนขยับร่างกายไปมาอย่างช้าๆเพื่อไม่ให้คนรักเจ็บปวด
"อ๊ะ อ๊า!!!!! ซิวอนเจ็บ อ๊า!!!"ฮีชอลร้องออกมาเมื่อร่างสูงเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น เล็บยาวจิกไปบนไหล่ของซิวอน
"ฮีชอล!!! อ๊ะ!!! ฮีชอลของฉัน!!! อ๊ะ!!!!! อ๊ะ!!!!!!"ซิวอนกอดรัดร่างบางแน่นขึ้น เมื่อใกล้ถึงจุดหมาย
"อ๊า!!!!!!!!!!!"เสียงร้องครางออกมาพร้อมกัน ร่างสูงล้มทับร่างบางอย่างเหนื่อยอ่อน ฮีชอลคลายอ้อมแขนที่โอบกอดรัดร่างสูงเหงื่อไหลออกมาท่วมตัว ต่างคนต่างเงียบเพราะความเหนื่อย
"หายเจ็บรึยัง"ซิวอนถามขึ้นหลังจากผ่านไปหลายนาที ร่างสูงดึงร่างของฮีชอลที่อยู่ข้างกายเข้ามากอดเอาไว้ มือหนาลูบเสันผมดำสลวยนั้น รอยยิ้มที่เผยลักยิ้มถูกแย้มออกมา ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าแดงอย่างแสนรัก
"ยัง!!!ทำอะไรรุนแรงชะมัดเลย"ฮีชอลบอกอย่างงอนๆ
"ทำเผื่อฮยอกแจไง"
"ฮยอกแจเกี่ยวไรด้วย"ฮีชอลเงยหน้าถามอย่างสงสัยเต็มที่
"ก็เจ้านั่นไม่มีโอกาสได้ทำอย่างนี้กับดองแฮน่ะสิ ฉันก็เลยทำเผื่อ 555"ซิวอนบอกอย่างเจ้าเล่ห์พลางหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข
"ตาบ้านี่!!!"ฮีชอลทุบเข้าที่อกแกร่งนั้นอย่างไม่จริงจัง แต่ก็ถูกรวบตัวไปกอดเอาไว้แทน
"ทำร้ายร่างกายนี่ อย่างนี้ต้องทำโทษซะให้เข็ด"ซิวอนไซ้ใบหน้าไปที่แก้มเนียนพลางกระซิบข้างหูทั้ง2ต่างหัวเราะให้กันอย่างมีความสุข ผิดกับใครอีกคนที่แสนจะอึดอัดที่ไม่ได้บอกรักคนที่ชอบซะที...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น