ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : PART 2 คนแทรกกลาง
PART 2
"ฮยอกแจ ฮยอกแจ"เสียงใครกันนะที่เรียกเค้ามาจากที่ไกลแสนไกล
"ไอ้ลิงโง่!!!!!!!!!!!!!!!!!ตื่นซะที!!!!!!!!!!!!!"ร่างสูงสะดุ้งเฮือก พลางตื่นจากนิทรา ฮยอกแจมองไปรอบด้านอย่างตกใจ ก็เจอเข้ากับดองแฮที่ยืนหงุดหงิดอยู่ครงหน้า และมีฮีชอล ซิวอน และเด็กนักเรียนใหม่ คิม คิบอม
"นายนี่หลับเวลาเรียนไม่ดีเลยนะ"ซิวอนบอกขำๆกับท่างัวเงียของฮยอกแจ ดวงตาหรี่เล็กมองไปรอบๆ
"พักแล้วงั้นเหรอเนี่ย"
"ก็แหงล่ะสิ นายน่ะนอนยาวตั้งแต่คาบแรกเลย ลิงนี่ขี้เซาชะมัด"ดองแฮแว้ดเข้าให้ แต่ก็ไม่จริงจังนัก แล้วทั้ง5คน รวมคิบอมเดินไปที่โรงอาหารด้วยกัน ฮยอกแจเหลือบมองคิบอมอย่างสงสัย
"นี่พี่ฮีชอล เจ้านั่นน่ะ ตามเรามาทำไใเหรอ"ฮยอกแจสะกิดถามฮีชอลพลางมองคิบอมที่เดินอยู่ข้างหน้ากับดองแฮ ดวงตาคู่คมของคิบอมลอบมองดองแฮยิ้มๆชวนให้ฮยอกแจใจไม่ดี
"เจ้านั่นบอกดองแฮว่ายังไม่มีเพื่อน แล้วก็เห็นว่าดองแฮเป็นเพื่อนคนแรกในโรงเรียนเลยขอไปกินข้าวด้วย"ฮีชอลบอกและมองฮยอกแจอย่างรู้ทัน ทำไมเค้าจะไม่รู้ว่าฮยอกแจคิดยังไงกับน้องชายเค้า แค่เห็นสายตาที่จับจ้องมองใบหน้าของดองแฮ ความเอาใจใส่ หรือแม้กระทั่งคำพูดที่เอื้อนเอ่ยออกมาด้วยความห่วงหาอาทรในทุกคำพูด แค่นั้นเค้าก็รู้แล้วว่าฮยอกแจรักดองแฮมากแค่ไหนจะมีก็แต่ไอ้คนที่เรียกคนอื่นว่าลิงโง่เท่านั้นแหละที่ไม่รู้สึกตัว...
"นี่ คิบอมนายก็ดูท่าจะเป็นคนเกาหลีนี่ แล้วทำไมถึงเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนของแคนาดาได้ล่ะ"ดองแฮถามขณะเดินคู่กับคิบอมไปโรงอาหาร
"พ่อกับแม่ฉันเป็นคนเกาหลี ฉันก็เลยไปอยู่แคนาดามาตั้งแต่ยังเล็กน่ะ แต่ก็กลับมาเกาหลีบ้างเหมือนกัน ก็เลยทำให้พูดเกาหลีได้"คิบอมอธิบายที่มาที่ไปของตัวเอง สายตายังไม่ละไปจากใบหน้าเนียนสวยนั้น
"อ่อ"ดองแฮพยักหน้าเข้าใจ
"แต่ฉันชอบเกาหลีนี่มากนะ พอมีทุนฉันก็เลยลองไปสอบก็เลยได้มาอยู่ยาวหน่อย"คิบอมบอกยิ้มเห็นลักยิ้มบุ๋มมีเสน่ห์ ดองแฮมองยิ้มนั้นใบหน้าขาวขึ้นสีระเรื่อ ฮยอกแจที่เดินตามทั้งคู่มองท่าทางของดองแฮด้วยความกลัวภายในใจมันร้องเตือนว่าสัญญาณไม่ดีซะแล้ว
"เฮ้!!!พี่ฮีชอล!!! ซิวอน!!! ดองแฮ!!! ฮยอกแจ!!! แล้ว...!!!! เอ่ นั่นใครอ่ะ"เสียงของซองมินตะโกนเรียกชื่อเพื่อนที่กำลังเดินมา แล้วก็หันไปถามเพื่อนข้างๆว่าคิบอมเป็นใคร
"นี่ คิบอมเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนน่ะ มาจากแคนาดา"ดองแฮแนะนำให้เพื่อนอีก4คนที่นั่งเอ๋อเหรออยู่
"หวัดดี ฉันชื่อคิบอมยินดีที่ได้รู้จักนะ"คิบอมบอกพลางโค้งเล็กน้อย
"คนนี้ซองมินอยู่คนนี้ คยูฮยอนทางนู้น พี่ลีทึก คังอิน ทั้ง4คนเค้า อยู่ห้องB "ดองแฮแนะนำทั้ง 4คนให้คิบอมรู้จัก คิบอมยิ้มให้ทั้ง4คน
"รบกวนด้วยนะ"คิบอมบอก แล้วหันไปยิ้มให้ดองแฮ เพื่อนๆต่างมองหน้ากันแล้วหันไปทางฮยอกแจเป็นตาเดียว ส่วนฮยอกแจตอนนี้ได้แต่ยืนเซ็งอยู่คนเดียว อาหารมื้อกลางวันผ่านไปอย่างฝืดเคืองในความรู้สึกของฮยอกแจต่างจากคิบอมที่รู้สึกว่าอาหารมื้อนี้อร่อยเป็นพิเศษ ดองแฮนั้นนั่งกลางระหว่างคิบอมกับฮยอกแจ ฮยอกแจเหลือบมองดองแฮที่คุยจ้ออยู่กับคิบอมอย่างน้อยใจ แต่จะไปทำอะไรได้ล่ะ ดองแฮอยากจะคุยกับใครเค้าก็ไม่มีสิทธิ์ไปเรียกร้องหรอก ถ้าดองแฮรักใครเค้าก็คงต้องทำใจ ดองแฮคงลืมไปแล้วว่ายังมีเค้านั่งอยู่ข้างๆอีกคน ร่างสูงยืนขึ้นแล้วลุกออกไปทันที เพื่อนๆที่นั่งร่วมโต๊ะต่างแปลกใจ ขนาดลุกมาอย่างนี้ดองแฮยังไม่สนใจเลย ฮยอกแจหันกลับไปมอง แล้วร่างสูงก็พาจิตใจอันห่อเหี่ยวออกมาจากโรงอาหาร
"เฮ้อ!!! ฉันพึ่งรู้นะเนี่ยว่าลิงก็ขี้น้อยใจกับเค้าเหมือนกัน"ฮยอกแจลืมตาขึ้นมองต้นเสียงนั้นก็เจอกับดองแฮที่ก้มมองเค้าที่นอนอยู่
"ฉันไม่ได้ขึ้น้อยใจซักหน่อย แค่เบื่อๆก็เลยเดินออกมา"ฮยอกแจบอก ดวงตาจ้องมองใบหน้าของดองแฮ ทำไมนายไม่รู้ซักทีนะ ว่าฉันรักนายมาตั้งนานแล้วน่ะ คนอื่นเค้ายังรู้เลย ว่าฉันโง่!!!!นายมันก็โง่เหมือนกันนั่นแหละ ลี ดองแฮ ฮยอกแจคิดในใจอย่างหงุดหงิดเต็มที
"แล้วไอ้ที่เดินคอตกออกมา แล้วมาแอบนอนอู้นึกน้อยใจคนเดียวอยู่บนดาดฟ้าอย่างนี่น่ะ ไม่เรียกว่าน้อยใจหรือไง"ดองแฮบอก ฮยอกแจถอนหายใจดังเฮือกแล้วลุกขึ้นนั่งเกาหัวแกรกๆ
"ไม่ได้น้อยใจ ฉันแค่เบื่อๆก็เลยมานั่งตรงนี้"ฮยอกแจบอกสีหน้าเบื่อๆดองแฮทิ้งตัวลงนั่งข้างๆฮยอกแจ ลมเย็นพัดผ่านทั้งคู่ไปท่ามกลางความเงียบ
"คิบอมล่ะ ไม่ตามนายมาหรือไง"ฮยอกแจถามพยายามคุมเสียงไม่ให้ประชด แต่น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาก็ยังหงุดหงิดอยู่ดี ดองแฮยิ้มอย่างรู้ทัน
"แหน่ะ เห็นมะ นายน้อยใจ โอ๋ๆ อย่าน้อยใจฉันเลยนะ คิบอมเค้าเป็นนักเรียนใหม่ยังไม่มีเพื่อน แล้วฉันก็เป็นเพื่อนคนแรกของเค้า อย่างอนน้า น้า"ดองแฮง้อฮยอกแจเต็มที่
"ฉันบอกแล้วว่าไม่ได้งอน นายจะคุยกับใคร ชอบใครหรือว่า...รักใครมันเป็นเรื่องของนาย ฉันไปห้ามนายไม่ได้หรอก"ประโยคหลังฮยอกแจบอกซึมๆ แต่ดองแฮไม่ทันได้สังเกตร่างบางกอดฮยอกแจไว้แน่น
"ฉันรักนายจริงๆเลย ลิงโง่ของฉัน!!!"ดองแฮหยิกแก้มอย่างหมั่นเขี้ยว
"นายเก็บคำนั้นไว้ให้คนที่นายรักจริงๆเถอะ อย่ามาพูดพร่ำเพรื่อเลย"
"อะไรกัน นี่นายจริงจังเกินไปม้างงง"ฮยอกแจบอกขำๆที่เห็นฮยอกแจเคร่งขรึมผิดปกติ
"ฉันพูดจริงๆ บางทีคำว่ารักถ้าเราพูดบ่อยมันก็คือคำธรรมดาเท่านั้นแหละ สู้เก็บเอาไว้ในใจ แล้วสื่อออกมาทางการกระทำจะดีกว่า"ฮยอกแจบอกพลางหันไปจ้องหน้าดองแฮอย่างจริงจัง ดวงตาที่มองดองแฮนั้น สื่อถึงความรัก ความห่วงใย หรือแม้กระทั่งมิตรภาพที่เค้าเฝ้าดูแล แต่เหตุใด ทำไมดองแฮถึงไม่เคยรู้เลย
" ทำไมวันนี้นายถึงได้ดูเครียดๆเนี่ย ไม่สบายเหรอ"ดองแฮถามด้วยความเป็นห่วง ร่างบางยังคงมองข้ามความรู้สึกที่เค้าสื่อออกไป มือเรียวเอื้อมมาแตะที่หน้าผากอย่างเป็นห่วงเป็นใย ฮยอกแจไม่เคยเป็นอย่างนี้
"ดองแฮ!"ทั้ง2หันไปตามเสียง ร่างสูงของคิบอมวิ่งขึ้นมาเรียกดองแฮใบหน้าคมยิ้มกว้างด้วยความดีใจ
"ฉันหานายตั้งนานแหน่ะ มาอยู่นี่นี่เอง"คิบอมบอกยิ้มๆ พลางทิ้งตัวลงนั่งข้างดองแฮ ฮยอกแจลอบถอนหายใจ ทำไมเค้าจะดูไม่ออกว่าคิบอมน่ะ ชอบดองแฮดวงตาที่เฝ้ามองดูดองแฮเต็มไปด้วยความชื่นชมและห่วงหาเหมือนกับที่เค้าใช้ดวงตาเฝ้ามองดองแฮมาตลอด...
"ฉันไปก่อนนะดองแฮ"ฮยอกแจลุกขึ้นแล้วเดินไปทันที ก่อนไปก็ยังไม่วายหันกลับไปเหลือบมองดองแฮอีกครั้ง ทำไมนะ ทำไมมันต้องปวดใจมากมายขนาดนี้ด้วยนะ แค่เห็นใครอยู่ข้างดองแฮนั่งที่ตรงนั้นที่ที่เค้าเคยนั่ง รอยยิ้มที่ดองแฮเคยยิ้มให้กับเค้าแต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นของคนอื่น ดองแฮ...ดองแฮกำลังห่างออกไปทุกที ทุกที
"ฮยอกแจ"ดองแฮรู้สึกได้ถึงความผิดปกติในตัวฮยอกแจ เจ้าลิงโง่นั่นต้องงอนเค้าแน่ๆเลย ที่เอาแต่คุยกับคิบอมจนลืมหันไปคุยกับฮยอกแจ สงสัยต้องไปง้อต่อ
"ฉันก็ว่าานายหายไปไหน ฉันตามหาซะทั่วเลย" คิบอมยิ้มกว้างให้ดองแฮ
"ฉันมาง้อฮยอกแจน่ะ"ดองแฮเกาหัวแกรกๆไม่รู้จะเริ่มง้อเจ้าคนขี้งอนตอนไหน
"นายกับฮยอกแจ ปะ เป็นแฟนกันเหรอ" คิบอมถามอย่างลองเชิง อย่าบอกนะว่าเป็นแฟนกันน่ะ แต่ดองแฮกลับส่ายหน้า คิบอมแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก
"ไม่ใช่ แต่มันสำคัญกว่านั้นมากกกกกก"
"หา!!!"
"ฮยอกแจคือเพื่อนที่สำคัญที่สุดของฉันเลยล่ะ เป็นคนที่รับฉันได้ไม่ว่าฉันจะวีนแตกหรือด่าเค้ายังไง เจ้านั่นไม่เคยปริปากว่าฉันซักคำ กลับยิ้มรับด้วยความเต็มใจ ฉันปล่อยให้เค้างอนฉันไม่ได้หรอก"ดองแฮอธิบาย รอยยิ้มผุดขึ้นบนหน้าสวยนั้นอย่างอดไม่ได้ ฮยอกแจคือคนสำคัญ ยิ่งกว่าคนรักคนไหนๆ มิตรภาพนี่มันยาวนานเกินกว่าที่มันจะมีอะไรมาทำลายได้แล้ว ดองแฮคิดในใจ
"งั้นก็แปลว่านายยังไม่มีแฟนน่ะสิ"คิบอมถามอย่างอยากรู้ แค่ครั้งแรกที่ได้เห็นใบหน้ายิ้มจริงใจนั้น เค้าก็ตกหลุมรักรอยยิ้มนั้นเข้าเต็มเปาซะแล้ว ยิ่งได้คุยได้อยู่ชิดใกล้ก็ยิ่งรู้ว่าคิดไม่ผิด ความรู้สึกชอบมันล้นปรี่แค่เพียงวันแรกเค้ายังเป็นถึงอย่างนี้ แล้วถ้าไปรู้จักลึกเข้าไปล่ะ
"ไม่มีหรอก มันไม่จำเป็นสำหรับฉันหรอก ยุ่งยาก"ดองแฮทำหน้าเหย คิบอมยิ้มอีกครั้งกับใบหน้าน่ารักที่ยิ้มเหยเกนั้น
"ไม่คิดจะมีกับเค้ามั่งหรือไง"คิบอมถามอีกครั้งอย่างจริงจัง
"ฉันไม่คิดจะมีน่ะ แล้วก็ไม่เคยมีซะด้วยสิ"ดองแฮหันไปเจอกับใบหน้าคมที่ยื่นเข้ามาใกล้ ใบหน้าขาวแดงระเรื่อ และพยายามหลบตา
"เหรอ แล้วถ้า..."
"ดองแฮ"เสียงของซองมินเรียกดองแฮดังขึ้น คิบอมถอนหายใจเบาๆ
"ได้เวลาเรียนแล้วนะ ไปเถอะ"ซองมินบอกพลางลากร่างบางของดองแฮให้เดินออกมาห่างจากคิบอม มิใช่ว่ารังเกียจหรอกนะ แต่แค่เห็นท่าทางของฮยอกแจที่ซึมไปถนัดตาเพื่อนอย่างซองมินเองก็อดไม่ได้ที่จะเหม็นขี้หน้าเจ้านักเรียนใหม่ที่ทำตัวติดกับดองแฮ ยิ้มหวานให้กับดองแฮคนเดียวโดยที่กับเพื่อนดองแฮก็แค่ยิ้มตามมารยาทและเพื่อเอาใจดองแฮเท่านั้น
"แล้วฮยอกแจล่ะ นายเห็นเจ้านั่นบ้างมั้ย"ดองแฮถามอย่างห่วงใยเพื่อนคนสำคัญ เจ้าลิงนั่นไม่เคยงอนเค้าซักครั้งเลย หรือถ้าจะโกรธแค่ยิ้มกว้างแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆแล้วโอ๋นิดหน่อยเจ้านั่นก็จะยิ้มออกมาแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมคราวนี้ถึงงอนนานจังล่ะ
"เมื่อกี้สวนกันน่ะ เห็นเดินคอตกลงไปไม่รู้ว่าเป็นอะไร"ดองแฮหน้าเศร้าไปทันทีคงเพราะคิบอมที่ขึ้นมาตามแน่ๆเลย ฮยอกแจก็เลยยิ่งงอนหนักเข้าไปใหญ่ เฮ้อทีนี้จะเอาไงล่ะนี่ ซองมินแอบเหลือบมองดองแฮยิ้มๆ ซองมินเองก็ไม่รู้หรอกว่าดองแฮคิดอย่างไร แต่ก็ใช่ว่าดองแฮจะไม่เห็นว่าฮยอกแจสำคัญดวงตาคู่งามนั้นไม่เคยซักครั้งที่จะไม่มีเจ้าลิงโง่นั่นอยู่ในสายตา ทุกคำพูดอาจด่าอย่างนั้นอย่างนี้ แต่น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาทุกคำกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ต่างจากคำพูดโดยสิ้นเชิง หรือนี่อาจเป็นความรักก็ได้ ความรักที่ข้ามคำว่าเพื่อนไปแล้ว เพียงแต่ดองแฮเองยังไม่รู้ตัว
"ฉันไม่ได้ลืมเจ้านั่นซักหน่อย ทำไมต้องงอนด้วย ง้อก็ไม่ยอมหายงอนอ่าาา ทำไงดีซองมิน"ดองแฮเขย่าร่างเล็กๆของซองมิน คิบอมที่เดินลงบรรไดตามมาทางด้านหลังมองดองแฮด้วยความรู้สึกแปลกๆ แค่เพื่อนไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมต้องแคร์กันขนาดนั้นด้วยเล่า
"นายลองไปง้อดูใหม่สินายก็รู้ว่าฮยอกแจไม่เคยโกรธนายจริงๆจังๆซักครั้ง ฮยอกแจน่ะไม่ว่านายจะทำอะไรก็ยอมรับการตัดสินใจของนายทุกอย่าง"ซองมินบอกเป็นนัยๆ
"ฮยอกแจไม่เคยงอนฉันนานขนาดนี้นี่"ดองแฮบอกเริ่มใจไม่ดี แค่เจ้าลิงนั่นงอนตุบป่องแล้วก็ไม่ยอมอยู่ข้างๆเข้า ทำตัวห่างเหินถึงจะมีคิบอมที่คุยจ้อให้ฟัง เค้าก็ยัง...รู้สึกเหงาแล้ว
"เอาน่า ไปง้อใหม่รับรองว่าคราวนี้หายโกรธแน่ๆ"ซองมินให้กำลังใจ พลางเหลือบมองคิบอมที่เฝ้ามองและฟังอยู่ นายเห็นรึเปล่าคิม คิบอม นายน่ะสำคัญไม่เท่าฮยอกแจหรอก แค่ไม่มีฮยอกแจอยู่ข้างกายดองแฮก็รู้สึกเหงาแล้ว
"อืมๆ "ดองแฮพยักหน้ารับ คิบอมมองอย่างไม่สบายใจ แต่แค่เริ่มต้นวันแรกก็รู้สึกได้เลยว่ามีแต่คนเขม่นใส่ แล้วดูท่าดองแฮเองก็ยังเชื่อคำพูดของเพื่อนทุกคำอีก และอีกข้อที่เค้ากังวลก็คือฮยอกแจเพื่อนที่สนิทกับดองแฮมากที่สุด ดองแฮเองแคร์ความรู้สึกของฮยอกแจมากด้วย...
..............
"ฮยอกแจนายยังไม่หายงอนฉันอีกเหรอ"ดองแฮสะกิดร่างสูงที่นั่งข้างๆเบาๆตอนนี้สรรพนามที่ใช้เรียกเปลี่ยนไปแล้ว จะให้เรียกลิงโง่ได้ไงล่ะ ก็ตอนนี้ฮยอกแจโกรธเค้าอยู่นี่
"ฉันบอกว่าเปล่าก็เปล่าสิ"ฮยอกแจบอกอย่างหงุดหงิดไม่ใช่เพราะยังงอนอย่างที่ดองแฮว่า แต่เพราะเจ้าคนที่นั่งจ้องดองแฮจากข้างหลังนั่นต่างหากล่ะ หงุดหงิดชะมัด
"แล้วนายหงุดหงิดอย่างนี้ไม่เรียกว่างอนหรือไงกัน"ดองแฮถามอย่างไม่เข้าใจ
"ฉันบอกนายไปกี่ครั้งแล้วว่าฉันแค่เบื่อๆเท่านั้นเอง"ฮยอกแจส่ายหัวน้อยๆ
"นายมันงี่เง่าฮยอกแจ!!!!ไอ้ลิงโง่!!!ฉันเบื่อที่จะง้อนายแล้วนะ!!!!"ดองแฮบอกอย่างหมดความอดทนร่างบางลุกพรวดขึ้นมาจนเพื่อนทั้งห้องมองรวมทั้งอาจารย์ และผลที่ตามมาก็คือทั้ง 2 โดนไล่ออกไปนอกห้องเรียน คิบอมได้แต่มองตาม ร่างทั้งสองร่างยืนนิ่งเงียบ คนนึงเศร้าซึม อีกคนหงุดหงิดเป็นที่สุด
"นายโกรธฉันจริงๆเหรอฮยอกแจ"ดองแฮถามเสียงเครือที่ผ่านมาไม่มีสักครั้งที่ฮยอกแจจะโกรธงอนหรือรำคาญเค้าสักครั้ง ไม่เคยหงุดหงิดใส่หรือเดินหนีไปอย่างไร้เหตุผล แต่ครั้งนี้กลับไม่เหมือนครั้งก่อนๆ ฮยอกแจไม่แม้แต่จะมองหน้าเลย แค่คิดน้ำตาก็จะไหลแล้ว
"ฉะ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้โกรธ นายก็รู้ว่าฉันไม่เคยโกรธนายจริงๆสักครั้ง"ฮยอกแจเสียงอ่อนลงร่างสูงหันหน้ามาทางดองแฮ
"ไม่โกรธไม่งอนแล้วทำไมถึงไม่มองหน้าฉันล่ะ ทำไมต้องหงุดหงิดใส่ฉัน ทำไม ฮึก...ทำไมถึงไม่คุยกับฉันเล่า"น้ำตาใสๆไหลออกมาจากดวงตา ยิ่งทำให้ฮยอกแจยิ่งตกใจหนัก ร่างสูงจับไหล่ทั้งสองข้างของดองแฮเอาไว้อย่างใจเสีย
"นะ นายอย่าร้องไห้นะ ดองแฮ โอ๋ๆ อย่าร้องนะคนดี"ฮยอกแจดึงร่างบางเข้ามากอดเอาไว้เพื่อปลอบใจ คนอย่างดองแฮเป็นคนเข้มแข็งร้องไห้แทบนับครั้งได้ คนที่ทำให้ดองแฮร้องไห้ได้มีสองประเภท ประเภทแรกเป็นคนที่ทำให้ดองแฮแค้นแทบกระอักเลือด และประเภทที่สองเป็นคนที่สำคัญสำหรับดองแฮมาก
"ไอ้ลิงโง่ไปไกลๆเลยนะ!!!ฉันเกลียดนายแล้วววว"ดองแฮพยายามดิ้นเต็มที่ในอ้อมกอดของฮยอกแจ ชิ!!!ทำไมน้ำตามันไหลไม่ยอมหยุดนะ!!!!
"ขอโทษ ดองแฮ ฉันขอโทษ"ฮยอกแจเอ่ยเบาๆข้างหู แขนหนากอดรัดร่างบางไว้แน่นกลัวว่าร่างบางนี้จะหายไปในพริบตาที่คลายกอด ดองแฮหยุดดิ้นทันทีหลังจากได้ยินคำขอโทษนั้น
"ฉันขอโทษนะ ฉันมันงี่เง่าเอง"ฮยอกแจบอกออกมาเค้าทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นดองแฮร้องไห้ คนที่ทำให้ดองแฮต้องร้องไห้ก็เหมือนกับทำร้ายเค้าเหมือนกัน น้ำตาแต่ละหยดนั้นหมายถึงความเจ็บปวดมหาศาล
"ฮึก ฮึก"ดองแฮกอดตอบอ้อมกอดนั้น รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นนั้น แค่จะต้องนึกว่าฮยอกแจทำเย็นชาใส่ หรือไม่มองหน้าแค่นั้นก็ใจหายแล้ว
"ฉันมันไม่ดี ฉันมันงี่เง่าที่สุดหยุดร้องไห้นะ หยุดร้องเถอะนะ ขอร้อง"ฮยอกแจบอกเสียงเครือไม่แพ้กันอ้อมแขนกระชับแน่นขึ้น
"ฮะ ฮยอกแจฉัน หะ หายใจไม่ออก"ดองแฮเอ่ยออกมาอย่างเขินๆ ฮยอกแจรีบถอยออกมาทันที ใบหน้าขาวแดงขึ้นสีระเรื่อ ดองแฮก็ไม่แพ้กันใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาใบหน้าแดงแจ๋อย่างปิดไม่มิด
"ขะ ขอโทษ"
"หายโกรธหายงอนแล้วใช่มั้ย"ดองแฮถามพลางเดินเข้าไปเขย่าแขนฮยอกแจเบาๆ
"ฉันบอกนายไปล้านรอบแล้วว่าไม่ได้โกรธไม่ได้งอนไม่ได้หงุดหงิด"แต่หึงฮยอกแจคิดในใจ
"จริงๆอ่ะ"
"จริง"
"ไอ้ลิงโง่!!!!แกทำให้ฉันต้องเสียฟอร์มเพราะตามง้อแก!!!แกทำให้ฉันร้องไห้ด้วย!!!!ไอ้ลิงโง่!!!"ดองแฮร้องออกมาเสียงดังลั่นแล้ววิ่งไล่ฮยอกแจที่วิ่งหนี
"มาให้ฉันตีกะบาลซะดีๆ"ดองแฮบอกเสียงเหี้ยมฮยอกแจหัวเราะออกมาเสียงใส ดองแฮแอบยิ้มที่เห็นฮยอกแจกลับเป็นเหมือนเดิม
"พวกเธอยังไม่สำนึกผิดใช่มั้ย!!!!!!!"เสียงอาจารย์ที่เหี้ยมกว่าเป็นหลายเท่า แต่หัวใจทั้งสองดวงกลับไม่ห่อเหี่ยวอย่างเคยกลับยิ้มรับอย่างว่าง่าย...
"ฮยอกแจ ฮยอกแจ"เสียงใครกันนะที่เรียกเค้ามาจากที่ไกลแสนไกล
"ไอ้ลิงโง่!!!!!!!!!!!!!!!!!ตื่นซะที!!!!!!!!!!!!!"ร่างสูงสะดุ้งเฮือก พลางตื่นจากนิทรา ฮยอกแจมองไปรอบด้านอย่างตกใจ ก็เจอเข้ากับดองแฮที่ยืนหงุดหงิดอยู่ครงหน้า และมีฮีชอล ซิวอน และเด็กนักเรียนใหม่ คิม คิบอม
"นายนี่หลับเวลาเรียนไม่ดีเลยนะ"ซิวอนบอกขำๆกับท่างัวเงียของฮยอกแจ ดวงตาหรี่เล็กมองไปรอบๆ
"พักแล้วงั้นเหรอเนี่ย"
"ก็แหงล่ะสิ นายน่ะนอนยาวตั้งแต่คาบแรกเลย ลิงนี่ขี้เซาชะมัด"ดองแฮแว้ดเข้าให้ แต่ก็ไม่จริงจังนัก แล้วทั้ง5คน รวมคิบอมเดินไปที่โรงอาหารด้วยกัน ฮยอกแจเหลือบมองคิบอมอย่างสงสัย
"นี่พี่ฮีชอล เจ้านั่นน่ะ ตามเรามาทำไใเหรอ"ฮยอกแจสะกิดถามฮีชอลพลางมองคิบอมที่เดินอยู่ข้างหน้ากับดองแฮ ดวงตาคู่คมของคิบอมลอบมองดองแฮยิ้มๆชวนให้ฮยอกแจใจไม่ดี
"เจ้านั่นบอกดองแฮว่ายังไม่มีเพื่อน แล้วก็เห็นว่าดองแฮเป็นเพื่อนคนแรกในโรงเรียนเลยขอไปกินข้าวด้วย"ฮีชอลบอกและมองฮยอกแจอย่างรู้ทัน ทำไมเค้าจะไม่รู้ว่าฮยอกแจคิดยังไงกับน้องชายเค้า แค่เห็นสายตาที่จับจ้องมองใบหน้าของดองแฮ ความเอาใจใส่ หรือแม้กระทั่งคำพูดที่เอื้อนเอ่ยออกมาด้วยความห่วงหาอาทรในทุกคำพูด แค่นั้นเค้าก็รู้แล้วว่าฮยอกแจรักดองแฮมากแค่ไหนจะมีก็แต่ไอ้คนที่เรียกคนอื่นว่าลิงโง่เท่านั้นแหละที่ไม่รู้สึกตัว...
"นี่ คิบอมนายก็ดูท่าจะเป็นคนเกาหลีนี่ แล้วทำไมถึงเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนของแคนาดาได้ล่ะ"ดองแฮถามขณะเดินคู่กับคิบอมไปโรงอาหาร
"พ่อกับแม่ฉันเป็นคนเกาหลี ฉันก็เลยไปอยู่แคนาดามาตั้งแต่ยังเล็กน่ะ แต่ก็กลับมาเกาหลีบ้างเหมือนกัน ก็เลยทำให้พูดเกาหลีได้"คิบอมอธิบายที่มาที่ไปของตัวเอง สายตายังไม่ละไปจากใบหน้าเนียนสวยนั้น
"อ่อ"ดองแฮพยักหน้าเข้าใจ
"แต่ฉันชอบเกาหลีนี่มากนะ พอมีทุนฉันก็เลยลองไปสอบก็เลยได้มาอยู่ยาวหน่อย"คิบอมบอกยิ้มเห็นลักยิ้มบุ๋มมีเสน่ห์ ดองแฮมองยิ้มนั้นใบหน้าขาวขึ้นสีระเรื่อ ฮยอกแจที่เดินตามทั้งคู่มองท่าทางของดองแฮด้วยความกลัวภายในใจมันร้องเตือนว่าสัญญาณไม่ดีซะแล้ว
"เฮ้!!!พี่ฮีชอล!!! ซิวอน!!! ดองแฮ!!! ฮยอกแจ!!! แล้ว...!!!! เอ่ นั่นใครอ่ะ"เสียงของซองมินตะโกนเรียกชื่อเพื่อนที่กำลังเดินมา แล้วก็หันไปถามเพื่อนข้างๆว่าคิบอมเป็นใคร
"นี่ คิบอมเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนน่ะ มาจากแคนาดา"ดองแฮแนะนำให้เพื่อนอีก4คนที่นั่งเอ๋อเหรออยู่
"หวัดดี ฉันชื่อคิบอมยินดีที่ได้รู้จักนะ"คิบอมบอกพลางโค้งเล็กน้อย
"คนนี้ซองมินอยู่คนนี้ คยูฮยอนทางนู้น พี่ลีทึก คังอิน ทั้ง4คนเค้า อยู่ห้องB "ดองแฮแนะนำทั้ง 4คนให้คิบอมรู้จัก คิบอมยิ้มให้ทั้ง4คน
"รบกวนด้วยนะ"คิบอมบอก แล้วหันไปยิ้มให้ดองแฮ เพื่อนๆต่างมองหน้ากันแล้วหันไปทางฮยอกแจเป็นตาเดียว ส่วนฮยอกแจตอนนี้ได้แต่ยืนเซ็งอยู่คนเดียว อาหารมื้อกลางวันผ่านไปอย่างฝืดเคืองในความรู้สึกของฮยอกแจต่างจากคิบอมที่รู้สึกว่าอาหารมื้อนี้อร่อยเป็นพิเศษ ดองแฮนั้นนั่งกลางระหว่างคิบอมกับฮยอกแจ ฮยอกแจเหลือบมองดองแฮที่คุยจ้ออยู่กับคิบอมอย่างน้อยใจ แต่จะไปทำอะไรได้ล่ะ ดองแฮอยากจะคุยกับใครเค้าก็ไม่มีสิทธิ์ไปเรียกร้องหรอก ถ้าดองแฮรักใครเค้าก็คงต้องทำใจ ดองแฮคงลืมไปแล้วว่ายังมีเค้านั่งอยู่ข้างๆอีกคน ร่างสูงยืนขึ้นแล้วลุกออกไปทันที เพื่อนๆที่นั่งร่วมโต๊ะต่างแปลกใจ ขนาดลุกมาอย่างนี้ดองแฮยังไม่สนใจเลย ฮยอกแจหันกลับไปมอง แล้วร่างสูงก็พาจิตใจอันห่อเหี่ยวออกมาจากโรงอาหาร
"เฮ้อ!!! ฉันพึ่งรู้นะเนี่ยว่าลิงก็ขี้น้อยใจกับเค้าเหมือนกัน"ฮยอกแจลืมตาขึ้นมองต้นเสียงนั้นก็เจอกับดองแฮที่ก้มมองเค้าที่นอนอยู่
"ฉันไม่ได้ขึ้น้อยใจซักหน่อย แค่เบื่อๆก็เลยเดินออกมา"ฮยอกแจบอก ดวงตาจ้องมองใบหน้าของดองแฮ ทำไมนายไม่รู้ซักทีนะ ว่าฉันรักนายมาตั้งนานแล้วน่ะ คนอื่นเค้ายังรู้เลย ว่าฉันโง่!!!!นายมันก็โง่เหมือนกันนั่นแหละ ลี ดองแฮ ฮยอกแจคิดในใจอย่างหงุดหงิดเต็มที
"แล้วไอ้ที่เดินคอตกออกมา แล้วมาแอบนอนอู้นึกน้อยใจคนเดียวอยู่บนดาดฟ้าอย่างนี่น่ะ ไม่เรียกว่าน้อยใจหรือไง"ดองแฮบอก ฮยอกแจถอนหายใจดังเฮือกแล้วลุกขึ้นนั่งเกาหัวแกรกๆ
"ไม่ได้น้อยใจ ฉันแค่เบื่อๆก็เลยมานั่งตรงนี้"ฮยอกแจบอกสีหน้าเบื่อๆดองแฮทิ้งตัวลงนั่งข้างๆฮยอกแจ ลมเย็นพัดผ่านทั้งคู่ไปท่ามกลางความเงียบ
"คิบอมล่ะ ไม่ตามนายมาหรือไง"ฮยอกแจถามพยายามคุมเสียงไม่ให้ประชด แต่น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาก็ยังหงุดหงิดอยู่ดี ดองแฮยิ้มอย่างรู้ทัน
"แหน่ะ เห็นมะ นายน้อยใจ โอ๋ๆ อย่าน้อยใจฉันเลยนะ คิบอมเค้าเป็นนักเรียนใหม่ยังไม่มีเพื่อน แล้วฉันก็เป็นเพื่อนคนแรกของเค้า อย่างอนน้า น้า"ดองแฮง้อฮยอกแจเต็มที่
"ฉันบอกแล้วว่าไม่ได้งอน นายจะคุยกับใคร ชอบใครหรือว่า...รักใครมันเป็นเรื่องของนาย ฉันไปห้ามนายไม่ได้หรอก"ประโยคหลังฮยอกแจบอกซึมๆ แต่ดองแฮไม่ทันได้สังเกตร่างบางกอดฮยอกแจไว้แน่น
"ฉันรักนายจริงๆเลย ลิงโง่ของฉัน!!!"ดองแฮหยิกแก้มอย่างหมั่นเขี้ยว
"นายเก็บคำนั้นไว้ให้คนที่นายรักจริงๆเถอะ อย่ามาพูดพร่ำเพรื่อเลย"
"อะไรกัน นี่นายจริงจังเกินไปม้างงง"ฮยอกแจบอกขำๆที่เห็นฮยอกแจเคร่งขรึมผิดปกติ
"ฉันพูดจริงๆ บางทีคำว่ารักถ้าเราพูดบ่อยมันก็คือคำธรรมดาเท่านั้นแหละ สู้เก็บเอาไว้ในใจ แล้วสื่อออกมาทางการกระทำจะดีกว่า"ฮยอกแจบอกพลางหันไปจ้องหน้าดองแฮอย่างจริงจัง ดวงตาที่มองดองแฮนั้น สื่อถึงความรัก ความห่วงใย หรือแม้กระทั่งมิตรภาพที่เค้าเฝ้าดูแล แต่เหตุใด ทำไมดองแฮถึงไม่เคยรู้เลย
" ทำไมวันนี้นายถึงได้ดูเครียดๆเนี่ย ไม่สบายเหรอ"ดองแฮถามด้วยความเป็นห่วง ร่างบางยังคงมองข้ามความรู้สึกที่เค้าสื่อออกไป มือเรียวเอื้อมมาแตะที่หน้าผากอย่างเป็นห่วงเป็นใย ฮยอกแจไม่เคยเป็นอย่างนี้
"ดองแฮ!"ทั้ง2หันไปตามเสียง ร่างสูงของคิบอมวิ่งขึ้นมาเรียกดองแฮใบหน้าคมยิ้มกว้างด้วยความดีใจ
"ฉันหานายตั้งนานแหน่ะ มาอยู่นี่นี่เอง"คิบอมบอกยิ้มๆ พลางทิ้งตัวลงนั่งข้างดองแฮ ฮยอกแจลอบถอนหายใจ ทำไมเค้าจะดูไม่ออกว่าคิบอมน่ะ ชอบดองแฮดวงตาที่เฝ้ามองดูดองแฮเต็มไปด้วยความชื่นชมและห่วงหาเหมือนกับที่เค้าใช้ดวงตาเฝ้ามองดองแฮมาตลอด...
"ฉันไปก่อนนะดองแฮ"ฮยอกแจลุกขึ้นแล้วเดินไปทันที ก่อนไปก็ยังไม่วายหันกลับไปเหลือบมองดองแฮอีกครั้ง ทำไมนะ ทำไมมันต้องปวดใจมากมายขนาดนี้ด้วยนะ แค่เห็นใครอยู่ข้างดองแฮนั่งที่ตรงนั้นที่ที่เค้าเคยนั่ง รอยยิ้มที่ดองแฮเคยยิ้มให้กับเค้าแต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นของคนอื่น ดองแฮ...ดองแฮกำลังห่างออกไปทุกที ทุกที
"ฮยอกแจ"ดองแฮรู้สึกได้ถึงความผิดปกติในตัวฮยอกแจ เจ้าลิงโง่นั่นต้องงอนเค้าแน่ๆเลย ที่เอาแต่คุยกับคิบอมจนลืมหันไปคุยกับฮยอกแจ สงสัยต้องไปง้อต่อ
"ฉันก็ว่าานายหายไปไหน ฉันตามหาซะทั่วเลย" คิบอมยิ้มกว้างให้ดองแฮ
"ฉันมาง้อฮยอกแจน่ะ"ดองแฮเกาหัวแกรกๆไม่รู้จะเริ่มง้อเจ้าคนขี้งอนตอนไหน
"นายกับฮยอกแจ ปะ เป็นแฟนกันเหรอ" คิบอมถามอย่างลองเชิง อย่าบอกนะว่าเป็นแฟนกันน่ะ แต่ดองแฮกลับส่ายหน้า คิบอมแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก
"ไม่ใช่ แต่มันสำคัญกว่านั้นมากกกกกก"
"หา!!!"
"ฮยอกแจคือเพื่อนที่สำคัญที่สุดของฉันเลยล่ะ เป็นคนที่รับฉันได้ไม่ว่าฉันจะวีนแตกหรือด่าเค้ายังไง เจ้านั่นไม่เคยปริปากว่าฉันซักคำ กลับยิ้มรับด้วยความเต็มใจ ฉันปล่อยให้เค้างอนฉันไม่ได้หรอก"ดองแฮอธิบาย รอยยิ้มผุดขึ้นบนหน้าสวยนั้นอย่างอดไม่ได้ ฮยอกแจคือคนสำคัญ ยิ่งกว่าคนรักคนไหนๆ มิตรภาพนี่มันยาวนานเกินกว่าที่มันจะมีอะไรมาทำลายได้แล้ว ดองแฮคิดในใจ
"งั้นก็แปลว่านายยังไม่มีแฟนน่ะสิ"คิบอมถามอย่างอยากรู้ แค่ครั้งแรกที่ได้เห็นใบหน้ายิ้มจริงใจนั้น เค้าก็ตกหลุมรักรอยยิ้มนั้นเข้าเต็มเปาซะแล้ว ยิ่งได้คุยได้อยู่ชิดใกล้ก็ยิ่งรู้ว่าคิดไม่ผิด ความรู้สึกชอบมันล้นปรี่แค่เพียงวันแรกเค้ายังเป็นถึงอย่างนี้ แล้วถ้าไปรู้จักลึกเข้าไปล่ะ
"ไม่มีหรอก มันไม่จำเป็นสำหรับฉันหรอก ยุ่งยาก"ดองแฮทำหน้าเหย คิบอมยิ้มอีกครั้งกับใบหน้าน่ารักที่ยิ้มเหยเกนั้น
"ไม่คิดจะมีกับเค้ามั่งหรือไง"คิบอมถามอีกครั้งอย่างจริงจัง
"ฉันไม่คิดจะมีน่ะ แล้วก็ไม่เคยมีซะด้วยสิ"ดองแฮหันไปเจอกับใบหน้าคมที่ยื่นเข้ามาใกล้ ใบหน้าขาวแดงระเรื่อ และพยายามหลบตา
"เหรอ แล้วถ้า..."
"ดองแฮ"เสียงของซองมินเรียกดองแฮดังขึ้น คิบอมถอนหายใจเบาๆ
"ได้เวลาเรียนแล้วนะ ไปเถอะ"ซองมินบอกพลางลากร่างบางของดองแฮให้เดินออกมาห่างจากคิบอม มิใช่ว่ารังเกียจหรอกนะ แต่แค่เห็นท่าทางของฮยอกแจที่ซึมไปถนัดตาเพื่อนอย่างซองมินเองก็อดไม่ได้ที่จะเหม็นขี้หน้าเจ้านักเรียนใหม่ที่ทำตัวติดกับดองแฮ ยิ้มหวานให้กับดองแฮคนเดียวโดยที่กับเพื่อนดองแฮก็แค่ยิ้มตามมารยาทและเพื่อเอาใจดองแฮเท่านั้น
"แล้วฮยอกแจล่ะ นายเห็นเจ้านั่นบ้างมั้ย"ดองแฮถามอย่างห่วงใยเพื่อนคนสำคัญ เจ้าลิงนั่นไม่เคยงอนเค้าซักครั้งเลย หรือถ้าจะโกรธแค่ยิ้มกว้างแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆแล้วโอ๋นิดหน่อยเจ้านั่นก็จะยิ้มออกมาแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมคราวนี้ถึงงอนนานจังล่ะ
"เมื่อกี้สวนกันน่ะ เห็นเดินคอตกลงไปไม่รู้ว่าเป็นอะไร"ดองแฮหน้าเศร้าไปทันทีคงเพราะคิบอมที่ขึ้นมาตามแน่ๆเลย ฮยอกแจก็เลยยิ่งงอนหนักเข้าไปใหญ่ เฮ้อทีนี้จะเอาไงล่ะนี่ ซองมินแอบเหลือบมองดองแฮยิ้มๆ ซองมินเองก็ไม่รู้หรอกว่าดองแฮคิดอย่างไร แต่ก็ใช่ว่าดองแฮจะไม่เห็นว่าฮยอกแจสำคัญดวงตาคู่งามนั้นไม่เคยซักครั้งที่จะไม่มีเจ้าลิงโง่นั่นอยู่ในสายตา ทุกคำพูดอาจด่าอย่างนั้นอย่างนี้ แต่น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาทุกคำกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ต่างจากคำพูดโดยสิ้นเชิง หรือนี่อาจเป็นความรักก็ได้ ความรักที่ข้ามคำว่าเพื่อนไปแล้ว เพียงแต่ดองแฮเองยังไม่รู้ตัว
"ฉันไม่ได้ลืมเจ้านั่นซักหน่อย ทำไมต้องงอนด้วย ง้อก็ไม่ยอมหายงอนอ่าาา ทำไงดีซองมิน"ดองแฮเขย่าร่างเล็กๆของซองมิน คิบอมที่เดินลงบรรไดตามมาทางด้านหลังมองดองแฮด้วยความรู้สึกแปลกๆ แค่เพื่อนไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมต้องแคร์กันขนาดนั้นด้วยเล่า
"นายลองไปง้อดูใหม่สินายก็รู้ว่าฮยอกแจไม่เคยโกรธนายจริงๆจังๆซักครั้ง ฮยอกแจน่ะไม่ว่านายจะทำอะไรก็ยอมรับการตัดสินใจของนายทุกอย่าง"ซองมินบอกเป็นนัยๆ
"ฮยอกแจไม่เคยงอนฉันนานขนาดนี้นี่"ดองแฮบอกเริ่มใจไม่ดี แค่เจ้าลิงนั่นงอนตุบป่องแล้วก็ไม่ยอมอยู่ข้างๆเข้า ทำตัวห่างเหินถึงจะมีคิบอมที่คุยจ้อให้ฟัง เค้าก็ยัง...รู้สึกเหงาแล้ว
"เอาน่า ไปง้อใหม่รับรองว่าคราวนี้หายโกรธแน่ๆ"ซองมินให้กำลังใจ พลางเหลือบมองคิบอมที่เฝ้ามองและฟังอยู่ นายเห็นรึเปล่าคิม คิบอม นายน่ะสำคัญไม่เท่าฮยอกแจหรอก แค่ไม่มีฮยอกแจอยู่ข้างกายดองแฮก็รู้สึกเหงาแล้ว
"อืมๆ "ดองแฮพยักหน้ารับ คิบอมมองอย่างไม่สบายใจ แต่แค่เริ่มต้นวันแรกก็รู้สึกได้เลยว่ามีแต่คนเขม่นใส่ แล้วดูท่าดองแฮเองก็ยังเชื่อคำพูดของเพื่อนทุกคำอีก และอีกข้อที่เค้ากังวลก็คือฮยอกแจเพื่อนที่สนิทกับดองแฮมากที่สุด ดองแฮเองแคร์ความรู้สึกของฮยอกแจมากด้วย...
..............
"ฮยอกแจนายยังไม่หายงอนฉันอีกเหรอ"ดองแฮสะกิดร่างสูงที่นั่งข้างๆเบาๆตอนนี้สรรพนามที่ใช้เรียกเปลี่ยนไปแล้ว จะให้เรียกลิงโง่ได้ไงล่ะ ก็ตอนนี้ฮยอกแจโกรธเค้าอยู่นี่
"ฉันบอกว่าเปล่าก็เปล่าสิ"ฮยอกแจบอกอย่างหงุดหงิดไม่ใช่เพราะยังงอนอย่างที่ดองแฮว่า แต่เพราะเจ้าคนที่นั่งจ้องดองแฮจากข้างหลังนั่นต่างหากล่ะ หงุดหงิดชะมัด
"แล้วนายหงุดหงิดอย่างนี้ไม่เรียกว่างอนหรือไงกัน"ดองแฮถามอย่างไม่เข้าใจ
"ฉันบอกนายไปกี่ครั้งแล้วว่าฉันแค่เบื่อๆเท่านั้นเอง"ฮยอกแจส่ายหัวน้อยๆ
"นายมันงี่เง่าฮยอกแจ!!!!ไอ้ลิงโง่!!!ฉันเบื่อที่จะง้อนายแล้วนะ!!!!"ดองแฮบอกอย่างหมดความอดทนร่างบางลุกพรวดขึ้นมาจนเพื่อนทั้งห้องมองรวมทั้งอาจารย์ และผลที่ตามมาก็คือทั้ง 2 โดนไล่ออกไปนอกห้องเรียน คิบอมได้แต่มองตาม ร่างทั้งสองร่างยืนนิ่งเงียบ คนนึงเศร้าซึม อีกคนหงุดหงิดเป็นที่สุด
"นายโกรธฉันจริงๆเหรอฮยอกแจ"ดองแฮถามเสียงเครือที่ผ่านมาไม่มีสักครั้งที่ฮยอกแจจะโกรธงอนหรือรำคาญเค้าสักครั้ง ไม่เคยหงุดหงิดใส่หรือเดินหนีไปอย่างไร้เหตุผล แต่ครั้งนี้กลับไม่เหมือนครั้งก่อนๆ ฮยอกแจไม่แม้แต่จะมองหน้าเลย แค่คิดน้ำตาก็จะไหลแล้ว
"ฉะ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้โกรธ นายก็รู้ว่าฉันไม่เคยโกรธนายจริงๆสักครั้ง"ฮยอกแจเสียงอ่อนลงร่างสูงหันหน้ามาทางดองแฮ
"ไม่โกรธไม่งอนแล้วทำไมถึงไม่มองหน้าฉันล่ะ ทำไมต้องหงุดหงิดใส่ฉัน ทำไม ฮึก...ทำไมถึงไม่คุยกับฉันเล่า"น้ำตาใสๆไหลออกมาจากดวงตา ยิ่งทำให้ฮยอกแจยิ่งตกใจหนัก ร่างสูงจับไหล่ทั้งสองข้างของดองแฮเอาไว้อย่างใจเสีย
"นะ นายอย่าร้องไห้นะ ดองแฮ โอ๋ๆ อย่าร้องนะคนดี"ฮยอกแจดึงร่างบางเข้ามากอดเอาไว้เพื่อปลอบใจ คนอย่างดองแฮเป็นคนเข้มแข็งร้องไห้แทบนับครั้งได้ คนที่ทำให้ดองแฮร้องไห้ได้มีสองประเภท ประเภทแรกเป็นคนที่ทำให้ดองแฮแค้นแทบกระอักเลือด และประเภทที่สองเป็นคนที่สำคัญสำหรับดองแฮมาก
"ไอ้ลิงโง่ไปไกลๆเลยนะ!!!ฉันเกลียดนายแล้วววว"ดองแฮพยายามดิ้นเต็มที่ในอ้อมกอดของฮยอกแจ ชิ!!!ทำไมน้ำตามันไหลไม่ยอมหยุดนะ!!!!
"ขอโทษ ดองแฮ ฉันขอโทษ"ฮยอกแจเอ่ยเบาๆข้างหู แขนหนากอดรัดร่างบางไว้แน่นกลัวว่าร่างบางนี้จะหายไปในพริบตาที่คลายกอด ดองแฮหยุดดิ้นทันทีหลังจากได้ยินคำขอโทษนั้น
"ฉันขอโทษนะ ฉันมันงี่เง่าเอง"ฮยอกแจบอกออกมาเค้าทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นดองแฮร้องไห้ คนที่ทำให้ดองแฮต้องร้องไห้ก็เหมือนกับทำร้ายเค้าเหมือนกัน น้ำตาแต่ละหยดนั้นหมายถึงความเจ็บปวดมหาศาล
"ฮึก ฮึก"ดองแฮกอดตอบอ้อมกอดนั้น รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นนั้น แค่จะต้องนึกว่าฮยอกแจทำเย็นชาใส่ หรือไม่มองหน้าแค่นั้นก็ใจหายแล้ว
"ฉันมันไม่ดี ฉันมันงี่เง่าที่สุดหยุดร้องไห้นะ หยุดร้องเถอะนะ ขอร้อง"ฮยอกแจบอกเสียงเครือไม่แพ้กันอ้อมแขนกระชับแน่นขึ้น
"ฮะ ฮยอกแจฉัน หะ หายใจไม่ออก"ดองแฮเอ่ยออกมาอย่างเขินๆ ฮยอกแจรีบถอยออกมาทันที ใบหน้าขาวแดงขึ้นสีระเรื่อ ดองแฮก็ไม่แพ้กันใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาใบหน้าแดงแจ๋อย่างปิดไม่มิด
"ขะ ขอโทษ"
"หายโกรธหายงอนแล้วใช่มั้ย"ดองแฮถามพลางเดินเข้าไปเขย่าแขนฮยอกแจเบาๆ
"ฉันบอกนายไปล้านรอบแล้วว่าไม่ได้โกรธไม่ได้งอนไม่ได้หงุดหงิด"แต่หึงฮยอกแจคิดในใจ
"จริงๆอ่ะ"
"จริง"
"ไอ้ลิงโง่!!!!แกทำให้ฉันต้องเสียฟอร์มเพราะตามง้อแก!!!แกทำให้ฉันร้องไห้ด้วย!!!!ไอ้ลิงโง่!!!"ดองแฮร้องออกมาเสียงดังลั่นแล้ววิ่งไล่ฮยอกแจที่วิ่งหนี
"มาให้ฉันตีกะบาลซะดีๆ"ดองแฮบอกเสียงเหี้ยมฮยอกแจหัวเราะออกมาเสียงใส ดองแฮแอบยิ้มที่เห็นฮยอกแจกลับเป็นเหมือนเดิม
"พวกเธอยังไม่สำนึกผิดใช่มั้ย!!!!!!!"เสียงอาจารย์ที่เหี้ยมกว่าเป็นหลายเท่า แต่หัวใจทั้งสองดวงกลับไม่ห่อเหี่ยวอย่างเคยกลับยิ้มรับอย่างว่าง่าย...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น