~^EvErYtHiNg FoR YoU^~

ลำดับตอนที่ #1 : PART 1 ฉันจะปกป้องนายเอง

PART 1

บางครั้งสิ่งที่มีค่าหากอยู่ในมือเราอาจไม่เห็นค่า...

แต่หากวันใดที่สิ่งมีค่านั้นได้หายไป...

กลับเพิ่งจะเห็นคุณค่าของสิ่งๆนั้น...

คำว่ารักหากพูดบ่อยๆอาจฟังเป็นคำธรรมดา...

แต่ถ้าวันใดที่คำๆนั้นไม่ถูกเอ่ยออกมาจากปากของใครบางคน...

กลับทำให้เราเหงาและเหน็บหนาวจนถึงขั้วหัวใจ...

ร่างบางของใครบางคนนั่งจ้องมองประตูห้องฉุกเฉินอย่างรอคอย ภายในใจร้อนรุ่มเหมือนใครเอาไฟมาสุ่มอยู่ในทรวงอก ดวงตาสวยที่ใครๆต่างชม กลับเต็มไปด้วยคราบน้ำตา รู้สึกหดหู่ เดียวดาย และเหน็บหนาว เพราะคำว่ารักคำเดียวแท้ๆที่ร่างบางไม่ได้บอกให้กับคนที่นอนรอความตายในห้องนั้นได้รับรู้ เพราะความถือตัวเท่านั้น หากร่างที่อยู่ในห้องนั้นไม่สามารถรับรู้ได้อีกล่ะจะทำเช่นไร และถ้าหากร่างสูงที่คุ้นเคยนั้นไม่อาจตื่นขึ้นมารับรู้ว่าร่างบางรักเค้ามากแค่ไหนล่ะ ร่างบางจะทำเช่นไร


"ดองแฮ!!" ดองแฮหันไปทางเสียงเรียก พี่ฮีชอลนั่นเองแล้วยังมีคนอื่นอีกร่างบางรีบเดินเข้าไปหาร่างสูงเพรียวของฮีชอลที่เดินเข้ามาหา พร้อมกับปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร


"พี่ฮีชอล ฮยอกแจ ฮึก ฮยอกแจ"ฮีชอลลูบหัวน้องรักอย่างปลอบใจ ร่างบางในอ้อมกอดยังสะอึกสะอื้น เพื่อนๆต่างมองด้วยความสงสาร


"หมอมาแล้ว"ซิวอนที่ยืนข้างฮีชอลเอ่ยขึ้น ก่อนที่ใครจะไปถึงตัวหมอดองแฮก็พุ่งตัวออกไปแล้ว


"หมอฮะ ฮยอกแจ คนรักของผมเป็นยังไงบ้าง เค้าไม่เป็นอะไรใช่มั้ยฮะ"ดองแฮถามอย่างคนใจเสีย คำว่าคนรักที่ไม่เคยพูดมาก่อนต่อหน้าฮยอกแจ ทำให้ฮยอกแอบน้อยใจอยู่บ่อยๆ วันนี้แล้วไงที่ฉันจะบอกนายฮยอกแจ ฟื้นขึ้นมาฟังฉันสิ


"คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วล่ะครับแต่หมอยังบอกไม่ได้ว่าเค้าจะตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ เพราะคนไข้อาการหนัก อวัยวะภายในเสียหายมาก คงต้องรอเวลา"คำพูดของคุณหมอทำเอาร่างบางแทบทรุดลงกับพื้น ยังดีที่มีซองมินกับเรียวอุคคอยประคองร่างนั้นเอาไว้



ดวงตาสวยจ้องมองร่างที่นอนอยู่บนเตียง น้ำตาร้อนผ่าวเอ่อคลอที่ดวงตาอย่างฝืนเอาไว้ไม่ได้ มือเรียวเอื้อมไปกุมมือของคนบนเตียงนั้น มือที่เย็นเฉียบของฮยอกแจยิ่งทำให้ดองแฮใจหาย ใบหน้าขาวซีดที่ธรรมดาก็ขาวอยู่แล้ว ตอนนี้กลับดูซีดจนน่ากลัว ดวงตาที่เคยจ้องมองดองแฮด้วยความรักและห่วงหาแต่ตอนนี้กลับปิดสนิทราวกับไม่อยากตื่นขึ้นมารับรู้สิ่งใด ปากเรียวที่เคยเป็นสีชมพูและเคยส่งยิ้มจริงใจมาให้กับดองแฮแต่บัดนี้มันกลับกลายเป็นสีซีดและเฉยชาสำหรับดองแฮ


"นายเกลียดฉันแล้วใช่มั้ยฮยอกแจ นายถึงไม่ยอมฟื้นขึ้นมามองหน้าฉัน ไม่ยอมตื่นขึ้นมาฟังคำบอกรักจากฉัน"ดองแฮตัดพ้อกับร่างสูงที่มีสายช่วยหายใจระโยงระยางและมีเพียงกราฟที่วัดอัตราการเต้นของหัวใจกับหน้าอกที่ขึ้นลงอย่างสม่ำเสมอที่บอกว่าฮยอกแจยังมีชีวิตอยู่


"ฟื้นขึ้นมาสิฮยอกแจ ฟื้นขึ้นมามองหน้าฉันมาบอกรักฉันอีกครั้ง คราวนี้ฉันจะบอกรักนายบ้าง บอกรักนายให้เต็มปากจะไม่ให้นายต้องรอคอยอีกต่อไปแล้ว นะ ฟื้นขึ้นมาเถอะ"ดองแฮยกมือของฮยอกแจขึ้นมาแนบที่หน้าอย่างโหยหา ดวงตายังคงจ้องมองที่ใบหน้าของฮยอกแจภาพความหลังพรั่งพรูเข้ามาในความทรงจำของดองแฮ ความทรงจำระหว่างเค้ากับฮยอกแจ...





"ไอ้ลิงโง่!!!!"เสียงตะโกนดังลั่นหน้าบ้านหลังใหญ่ ร่างบางที่ยืนตะโกนอย่างไม่รู้สึกรู้สายืนรออย่างหงุดหงิด ไม่นานก็มีเสียงวิ่งออกมาจากภายในบ้าน ผมสีน้ำตาลอ่อนพริ้วตามแรงของลมที่ปะทะเข้าหน้าจากการวิ่ง


"มาแล้วๆเร่งจัง"ร่างสูงเข่นรถจักรยานสีเทาคันโปรดออกมาด้วยใบหน้าขาวขึ้นสีชมพูระเรื่อเพราะเหนื่อยที่วิ่งออกมาตามทางออกจากบ้าน ร่างบางทำท่าหงุดหงิดราวนางพญา


"นับวันนายจะเริ่มเป็นเหมือนพี่ฮีชอลแล้วนะเนี่ย"ฮยอกแจบ่นเบาๆแต่ก็ได้ยินไปถึงดองแฮ มือเรียวตีเข้าที่แขนของฮยอกแจเต็มแรง ร่างสูงกระโดดโหย่ง


"ตีฉันทำไมเนี่ย เจ็บชะมัด"ฮยอกแจลูบตรงที่โดนตีปอยๆ ดองแฮกอดอกยิ้มกว้าง


"รางวัลไงกล้าว่าฉันกับพี่ฮีชอลก็ต้องโดนอย่างนี้ ไป!ไปได้แล้ว เดี๋ยวก็ไปสายกันพอดี ลิงนี่โง่จริงๆเลย"ดองแฮบอกแล้วกระโดดขึ้นซ้อนท้ายจักรยานของฮยอกแจ ไม่นานจักรยานสีเทาก็ถูกบังคับไปตามทางที่มีจุดหมายคือโรงเรียนมัธยมปลายK ร่างบางยืนขึ้นแขนทั้งสองข้างทิ้งน้ำหนักลงบนไหล่ของฮยอกแจ จึงโดนฮยอกแจโวยเอา


"ดองแฮ!!!เดี๋ยวก็ตกหรอก!!!"


"พูดมากน่าลิงโง่ ฉันไม่ตกหรอก"ดองแฮบอกพลางยิ้มกว้าง แล้วหยิกแก้มขาวนั้นทีนึงทำให้ฮยอกแจเงียบไป ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง ร่างบางยืนรับลม ผมสีดำพริ้วปลิวไสวตามลมรอยยิ้มหวานผุดขึ้นบนใบหน้าด้วยความสุขใจ ความรู้สึกไม่ต่างกับคนที่บังคับรถ รอยยิ้มแห่งความสุขใจเผยออกมาอย่างไม่ปิดบังต่างจากความรู้สึกที่เก็บซ่อนอยู่ภายใน ความรู้สึกที่ไม่อาจจะบอกกับคนข้างหลังนั้นได้ เพราะกลัว...กลัวว่าความรู้สึกที่มีนี้จะทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเค้ากับดองแฮ ฮยอกแจคงทนไม่ได้หากจะต้องอยู่ห่างไกลจากดองแฮ ต้องลดความสัมพันธ์ที่เค้าเฝ้าถนุถนอมด้วยหัวใจมานานนับ10ปี หากเป็นเช่นนั้นเค้าคงอยู่ไม่ได้...


"หวัดดีพี่ฮีชอล!!"ร่างบางสูงบางหันตามเสียงเรียกของน้องชายต่างสายเลือด ร่างบางของอีกฝ่ายวิ่งเข้าไปหา


"ปล่อยฉันนะดองแฮ!!!"ฮีชอลร้องเสียงหลงเมื่อโดนกระโดดขี่คอ


"แหม ก็เค้าคิดถึงพี่ฮีชอลนี่หน่า ปิดเทอมตั้ง2เดือน เค้าคิดถึ้งคิดถึง"ดองฉอบอกอ้อนๆอย่างที่เคยทำเป็นประจำ


"นายก็เจอกับฮยอกแจทุกวันนี่หน่าไม่เหงาหรอก"ซิวอนเอ่ยขึ้น ขณะมองดองแฮตาขวางอย่างหงุดหงิด ร่างสูงเดินมาแทรกกลางพลางดันร่างของดองแฮให้ออกห่างจากฮีชอล


"ก็นั่นแหละ เค้ายิ่งคิดถึงพี่ฮีชอลใหญ่เลย วันๆเจอแต่ไอ้ลิงโง่ ลิงโง่และลิงโง่"ดองแฮหันไปค้อนฮยอกแจวงใหญ่ร่างสูงอีกร่างส่ายหัวน้อยๆกับฉายาที่ดองแฮสรรหามาตั้งให้


"นายจะเรียกชื่อฉันให้มันดีหน่อยไม่ได้หรือไงดองแฮ เรียกฉันว่าลิงโง่มาตั้งแต่อนุบาลแล้วไม่เบื่อบ้างเหรอ"ฮยอกแจพูดถึงเมื่อครั้งสมัยที่เรียนอยู่ชั้นอนุบาลที่ดองแฮเกิดปิ๊งชื่อนี้ขึ้นมา


"เปลี่ยนก็ได้"ดองแฮบอกยิ้มๆ ฮยอกแจยิ้มกว้าง ดีเลยต่อไปจะได้ไม่ต้องโดนเรียกว่าลิงโง่อีก


"ไอ้ลิงเผือก!!! ไอ้ลิงซื่อบื้อ!!! ไอ้ลิงไม่ฉลาด!!! ไอ้... " ดองแฮสาธยายฉายาที่เตรียมเอาไว้ด่าเจ้าเพื่อนที่ยืนหน้าเอ๋อและเหนื่อยหน่ายใจ


"พอเถอะ ดองแฮ เรียกฉันว่าลิงโง่อย่างเดิมเถอะ ได้โปรด พลีสสสสส"ฮยอกแจทำหน้าตาวิงวอน ดองแฮจะไม่เรียกชื่อเค้าดีๆเลยซักครั้งรึไงนะ ทุกคำคือคำด่าทั้งนั้น


"เข้าเรียนได้แล้ว วันแรกเลยเดี๋ยวก็สายจนได้หรอก"ซิวอนบอกขณะที่ฮยอกแจยังคงอ้อนดองแฮอยู่ แล้วทั้ง 4ก็ออกเดินขึ้นห้องเรียน ฮีชอลเองแม้จะอายุเยอะกว่าอีก3คนแล้วก็ตาม แต่เพราะฮีชอลต้องทำงานถ่ายแบบตั้งแต่อยู่ม.ต้น ด้วยร่างสูงโปร่ง เรียวหน้าสวยราวกับผู้หญิง และรอยยิ้มที่ทำเอาหลายคนต้องสยบให้ และหนึ่งในนั้นคือซิวอน หนุ่มหล่อรวยที่ใครๆก็หมายปอง แต่เค้ากลับไม่สนใจ สาเหตุนี้เองที่ทำให้ฮีชอลต้องดรอปเรื่องเรียนเอาไว้ก่อน จนดองแฮเลื่อนชั้นมาจนตามทัน ในม.ปลายปีสุดท้ายนี้


"เอา เงียบๆกันหน่อยได้มั้ย"เสียงดุของอาจารย์ที่ปรึกษาดังขึ้น นักเรียนในห้องต่างเงียบลงอย่างว่าง่าย


"ปีนี้ก็ปีสุดท้ายแล้วก็ขอให้นักเรียนตั้งใจกันด้วยล่ะ และวันนี้ห้องเราก็จะมีเพื่อนใหม่เพิ่มอีก1คน เข้ามา"ประโยคหลังอาจารย์หันไปสั่ง คนที่ยืนรอท่าอยู่ที่ประตู ร่างสูงของใครบางคนที่ดองแฮไม่ร้จักเดินเข้ามา ใบหน้าเปื้อนด้วยรอยยิ้มมีเสน่ห์ทั้งต่อเพศตรงข้ามและเพศเดียวกัน เสียงซุบซิบเงียบลงทันทีที่ร่างสูงนั้นยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง ดวงตาคมคู่นั้นมองไปรอบๆอย่างสนใจ ก่อนสายตานั้นจะหยุดที่ดองแฮ


"สวัสดีครับ ผมคิม คิบอมเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากแคนาดาครับ"คิบอมเอ่ยแนะนำตัวสายตาขี้เล่นจ้องมองมายังดองแฮ


"จากนี้ 1 ปี เค้าอยู่กับเราฝากเพื่อนด้วยนะ คิบอมไปนั่งข้างหลังดองแฮกับฮยอกแจก็แล้วกัน ดูแลเค้าด้วยนะดองแฮ"อาจารย์บอกกับดองแฮ 'ทำไมต้องเป็นเราด้วยว่ะ'ดองแฮแอบบ่นในใจ ร่างสูงเดินมาทางดองแฮพลางยิ้มกว้าง ก่อนทิ้งตัวลงนั่งลงข้างหลังของดองแฮ ไม่นานอาจารย์ก็เริ่มสอน


"นี่ๆ"ดองแฮหันไปตามเสียงเรียกจากข้างหลัง คิบอมส่งยิ้มกว้างมาให้กับดองแฮอย่างเปิดเผยและจริงใจ


"นายชื่อดองแฮเหรอ ยินดีที่ได้รู้จัก"คิบอมหมอบเพื่อไม่ให้อาจารย์เห็นว่ากำลังคุยอยู่


"อืม ยินดีเช่นกัน"ดองแฮส่งยิ้มกลับก่อนหันกลับไปเรียนอย่างเก่า ฮยอกแจเหลือบมองคิบอมเล็กน้อย และดูเหมือนคิบอมเองจะรู้สึกได้จึงหันยิ้มให้กับฮยอกแจ ใบหน้าขาวยิ้มตอบแล้วหันกลับจ้องมองกระดานอย่างเดิม แต่ความรู้ที่อาจารย์เฝ้าบรรยายกลับไม่เข้าหัวเค้าแม้แต่น้อย ไม่นานฮยอกแจก็เผลอหลับไป...



"ไอ้เด็กขี้โรค!!! 5555แกมันน่ารังเกียจ"เสียงหัวเราะของเกผู้ชายตัวใหญ่ดังก้องทั่วสนามเด็กเล่นสาธารณะ มีเด็กอีก2-3คนยืนคอยเป็นลูกไล่หัวเราะสนับสนุน ร่างเล็กๆของเด็กชายขดตัวแอบอยู่ในท่อเล็กๆอย่างหวาดกลัว ร่างเล็กสั่นสะท้าน


"ฮึก ฮึก ปล่อยฉันไปเถอะ"เสียงเล็กสั่นน้อยๆพลางขอร้อง


"หยุดดี๋ยวนี้นะ ไอ้พวกขี้ขลาด นายจะทำอะไรฮยอกแจน่ะ"เสียงแว้ดของร่างเล็กดังขึ้น


"ว้าว!!!วันนี้ลี ดองแฮก็มาช่วยนายเอาไว้อีกแล้วนะ อึนฮยอกแจท่าทางพวกนายจะรักกันมากนะ"เจ้าเด็กอ้วนข้างๆเจ้าตัวใหญ่บอกเยาะๆ ร่างเล็กของดองแฮเดินตรงดิ่งเข้าไปแล้วเตะขาเจ้าอ้วนนั่นเต็มแรง


"ถ้าพวกนายมาแกล้งฮยอกแจอีกฉันจะฟ้องพ่อกับแม่พวกนาย"ดองแฮขู่เพราะพ่อแม่ของดองแฮเป็นเจ้านายของพ่อแม่เจ้าพวกนี้ กลุ่มคนเกเรจึงได้แต่...


"ฝากไว้ก่อนเถอะ ไป"



"ออกมาได้แล้ว"ร่างเล็กของดองแฮมุดตามเข้าไปในท่อเพื่อเรียกร่างขาวซีดที่นั่งสั่นด้วยความกลัว ฮยอกแจตัวน้อยเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะโผเข้ากอดดองแฮเอาไว้แน่น


"นายปล่อยให้เจ้าพวกนั้นแกล้งได้ยังไงกันฮยอกแจ สู้มันสิ"ดองแฮกำหมัดแล้วเหวี่ยงไปมาให้เพื่อนดูขณะเดินกลับบ้านในยามเย็น ฮยอกแจได้แต่ส่ายหน้าแหยๆ


"ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก ฉันมันอ่อนแอ"ฮยอกแจโทษตัวเอง ดองแฮจ้องมองเพื่อนอย่างสงสาร อาจเป็นเพราะฮยอกแจถูกเลี้ยงมาอย่างคุณหนู มีแต่คนคอยดูแลและเอาใจใส่ หรือเพราะฮยอกแจไม่ค่อยสบาย ร่างกายก็อ่อนแอ จนทำให้เจ้าพวกเกเรนั่นแกล้งเอาอยู่เสมอๆ ฮยอกแจเองไม่เคยปริปากบอกใครเลยแม้แต่น้อย


"งั้นไม่เป็นไรฮยอกแจฉันจะปกป้องนายเอง"เจ้าตัวเล็กเอ่ยออกมาอย่างมาดมั่น ฮยอกแจหันไปมองดองแฮเพราะคำพูดนั้น ก็ได้เห็นรอยยิ้มพิมพ์ใจที่ส่งมาให้ด้วยความจริงใจ รอยยิ้มนั้นทำเอาฮยอกแจตัวน้อยถึงกับหน้าแดง


"นายไม่สบายเหรอ"ดองแฮถามอย่างตกใจที่เห็นเพื่อนหน้าแดง จึงเข้าไปกอดเพื่อนเอาไว้เพื่อให้ความอบอุ่น ยิ่งทำให้หน้าขาวแดงยิ่งขึ้น


"ปล่อยเถอะน่า"ฮยอกแจพยายามดิ้นออกมาจากอ้อมกอบอุ่นนั้น


"เอ จะว่าไปแล้วนายนี่ก็หน้าเหมือนลิงนะ"ดองแฮบอกพลางจ้องหน้า ฮยอกแจหน้าเหวอทันที


"ใช่แล้ว นายคือ ฮยอกแจ ลิงโง่ 5555 ลิงโง่"ดองแฮร้องลั่นที่คิดฉายาให้เพื่อนได้ทั้งที่ฉายานั้นไม่เป็นที่พึงประสวค์ของเพื่อนอย่างฮยอกแจเท่าไหร่


"ฉันไม่ใช่ลิงโง่นะ!!!!"ฮยอกแจค้านหัวชนฝา แต่ดองแฮไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ร่างเล็กวิ่งนำไปก่อน


"ลิงโง่ อึน ฮยอกแจเป็นลิงโง่555"ดองแฮวิ่งไปตามทางกลับบ้านพร้อมกับตะโกนฉายานั้นดังลั่น มีฮยอกแจวิ่งตาม...



"เฮ้!!!ฮยอกแจ วันนี้ไม่เอาข้าวกล่องหมีน้อยมากินอีกหรือไง 555"ฮยอกแจวางกระเป๋านักเรียนไว้บนโต๊ะ และนั่งลงไม่สนใจเสียงรบกวนของเจ้าเด็กเกเรคนเดิม


"ว่าแต่นายเถอะ ได้ยินแม่นายมาบ่นให้แม่ฉันฟังนะว่า นายฉี่รดที่นอน"ดองแฮที่เดินตามเข้าตอกกลับไปจนเจ้าเด็กเกเรทั้งหลายหน้าหง่อยไปทันที มีเพียงเจ้าตัวใหญ่ที่มองดองแฮอย่างแค้นใจ ร่างเล็กของดองแฮวางกระเป๋าแล้วนั่งลงข้างๆฮยอกแจ


"มาเช้าดีนะ ลิงโง่ ฮิฮิ"ดองแฮบอกล้อๆ จึงโดนฮยอกแจชกที่แขนเบาๆหน้าเล็กนิ่วเล็กน้อยอย่างไม่จริงจัง ใบหน้าขาวแดงระเรื่อ เด็กร่างใหญ่มองมาที่ทั้ง2อย่างแค้นใจ




เลิกเรียน


"ฮยอกแจเดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำนะ เดี๋ยวมา"ดองแฮบอกก่อนออกวิ่งที่ห้องน้ำซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องเรียนเท่าไหร่


"โอะ โอ่ ดูซิว่าเราเจอใคร ลี ดองแฮลูกของเจ้านายแม่ฉันล่ะ"ร่างเล็กชะงักกึก


"หลับไปซักหน่อยดีกว่ามั้ย"ไม่ทันที่ดองแฮตัวน้อยจะได้โต้เถียงอะไร รอบด้านก็มืดไปทันที



"ดองแฮทำไมไปนานจังนะ"ฮยอกแจนั่งยองๆรอมานานจนทนไม่ไหวจนต้องเดินไปตามด้วยความเป็นห่วง เมื่อไปถึงห้องน้ำกลับไม่มีใครอยู่ แต่สายตาก็ไปเจอกับกระดาษแผ่นหนึ่งที่แปะอยู่ที่ประตูห้องน้ำ


'ไอ้ขี้ขลาด ถ้าอยากเจอเพื่อนก็ไปที่ห้องเก็บของหลังโรงเรียน'


ฮยอกแจใจหายวาบ ความกลัวแล่นขึ้นมาจับใจ ไม่กล้าแม้แต่จะย่างกรายเข้าไปช่วยดองแฮ กลัวว่าจะโดนแกล้ง กลัวว่าจะโดนทำร้าย แต่...ดองแฮ


'งั้นไม่เป็นไรฮยอกแจฉันจะปกป้องนายเอง'คำพูดของดองแฮเมื่อวานนี้ ใช่แล้ว ในเมื่อดองแฮเอ่ยปากว่าจะปกป้องเค้า แล้วทำไมเค้าจะปกป้องดองแฮบ้างไม่ได้ล่ะ ใช่แล้ว ฉันต้องปกป้องดองแฮ!


ร่างเล็กของฮยอกแจวิ่งไปตามทางที่ตรงไปยังห้องเก็บของหลังโรงเรียน ไม่นานฮยอกแจก็มาถึง ร่างเล็กขาสั่นด้วยความกลัว แต่เค้าจะหนีไม่ได้ ดองแฮ ถ้าดองแฮไม่กลับไปด้วย


"โอ๊ะ โอ่ ไอ้ขี้ขลาดมาด้วยล่ะ ฉันนึกว่าจะกลัวหัวหดจนฉี่ราด"เด็กหัวโจกหัวเราะกับเพื่อน


"ปะ ปล่อยดองแฮนะ!!!"ฮยอกแจบอกอย่างโมโห กลัวก็กลัวแต่จะให้ทำยังไงเมื่อมาแล้วก็ถอยไม่ได้


"ได้ แต่นายต้องฝ่าพวกฉันไปให้ได้ซะก่อน"เด็กผอมแห้งข้างๆบอก ฮยอกแจได้แต่กลืนน้ำลาย เด็กอีก3-4คนตรงมาที่ฮยอกแจ ไม่นานฮยอกแจก็อยู่าในวงล้อม ร่างเล็กๆถูกร่างที่ใหญ่กว่าทำร้ายอย่างไม่ปรานี


"555 เพื่อนนายทำให้ฉันขายหน้า ฉันลงกับมันไม่ได้ฉันก็จะลงกับแก 555"เสียงหัวเราะเยาะดังก้อง ฮยอกแจได้แต่เอามือปัดป้อง แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย แล้วพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างเล็กกระจ้อยของเพื่อนที่ถูกวางอยู่ไม่ใกล้ดวงตาเรียวปิดเหมือนไม่รับรู้สิ่งใด ใช่ เรามาเพื่อช่วยดองแฮ จะปล่อยให้เป็นอย่างนี้ไม่ได้ ต้องช่วย!!!


"ย้าาาาาาาา ถอยไป!!!! ดองแฮ!!!!"ฮยอกแจลุกฮึดขึ้นมาพร้อมกับเหวี่ยงแขนไปทั่ว ทั้งเตะทั้งต่อยอย่างเอาไปเอาตายจนเด็กที่เข้ามารุมฮยอกแจวิ่งหนีกันไปหมด ฮยอกแจหอบแฮ่กๆด้วยความเหนื่อย ร่างเล็กถลอกปอกเปิก ฮยอกแจพาตัวเองไปหาร่างของดองแฮที่นั่งพิงต้นไม้อยู่




"ดองแฮ"เสียงเรียกเพื่อนเบาๆดังขึ้น ดวงตาเรียวเล็กที่ปิดสนิทค่อยๆเปิดขึ้น


"อือ"ดองแฮลืมตาขึ้นหรี่มองร่างที่อยู่ตรงหน้า


"ฉันปกป้องนายได้แล้วดองแฮ ปกป้องได้แล้ว"ฮยอกแจบอกแล้วยิ้มน้อยๆอย่างภูมิใจ ดองแฮมองร่างเพื่อนตัวน้อยที่สะบักสะบอมอย่างตกใจ ก่อนที่ฮยอกแจจะหมดสติไป...