คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Twenty Five ♡-- Seven --♡
Twenty Five25th
♥ -- Seven -- ♥
Chanyeol Part
ผมรีบุรีุอออาห้อน้ำทันทีที่เมียโทรมาบอว่าะลอลูแล้ว นพวบรราุรูที่เินผ่านมาถึับใเพราะเสื้อผ้าผมไม่่อยะเรียบร้อยนั เนื่อาผมรีบออาห้อน้ำมา ไม่รีบไม่ไ้รับ เมียู่ไม่ให้อึ๊บั้ 3 เือน นี่มันเป็นเรื่อให่ระับาิสำหรับผมเลยนะรับ ยิ่หลัๆมานี่เมียท้อให่แล้วเลยไม่อยาทำอะไรอย่านั้น แ่ถ้าหลัาลอแล้วไม่ไ้ทำ านยอลน้อยไ้แห้เหี่ยวายแน่ๆรับ
“ผ.อ.่ะ ะรีบไปไหนหรอ่ะ”
“ไปโรพยาบาลรับ เมียผมะลอลูน่ะรับ อัวนะรับ”
ผมรีบแยาบรรารูสาวๆทั้หลายที่อบเ้าหาผมทั้ๆที่ผม็มีเมียอยู่แล้ว แ่พวเธอ็ยัะพยายามเ้ามาวุ่นวาย แ่็ทำอะไรไม่ไ้หรอรับ เพราะผมรัเมียผมมา อนที่บอไปเมื่อี้ถึับหน้าเื่อนันเลยทีเียว ่วยไม่ไ้รับ ผม็ัเนอยู่ลอนะว่ารัเมีย พวเธออยาเ้ามาหาเอ็่วยไม่ไ้นะรับ
ผมรีบบึ่รถไปที่โรพยาบาล้วยวามเร็วแส ไม่สนแล้วว่าหมายำหนให้ับรถไ้เร็วเท่าไร อนนี้รีบรับ หมายอะไร็่าแมร่มันเถอะ อนนี้ีวิเมียและลูสำัว่าันเยอะ
เมื่อถึโรพยาบาลผม็รีบวิ่ไปหาห้อลอทันที และพบว่าที่หน้าห้อลอมีไอ้เลย์ แม่และอาม่านั่อยู่ น่าะพึ่มาถึเพราะูยัหอบันอยู่เลย
“อาแบอีพึ่เ้าไป ลื้อามเ้าไปสิ” อาม่าี้ไปยัที่ห้อลอและพยายามูมือผมให้เ้าไป
“เ้าไปหาหนูแบเลยลู ลอทามาหนูแบ็เอาแ่เรียหาแ่ลู แม่บอหมอเอาไว้แล้ว หมอบอให้เ้าไปไ้นะ”
ผมพยัหน้ารับรู้และ่อยๆเปิประูห้อลอเ้าไป ฮยอนอาหันมาเห็นผม เธอึเอาุาวส์มาให้ผมใส่ านั้น็พาผมเ้าไปหาแบฮยอน
แบฮยอนนอนอยู่บนเียปา็ร้อโอโอย โยมีหมอและพยาบาลอยเรียมอุปร์่าๆ ผมึรีบเ้าไปหาแบฮยอน
“เป็นไบ้า” ผมุมมืออแบฮยอนเอาไว้
“เ็บอ่ะ ฮือออ” แบฮยอนร้อไห้น้ำานอแ้มทั้ 2 ้า ผมึ่วยปาน้ำาให้
“ไม่เป็นไรนะ ยอละอยู่้าๆแบเอ” ผมปลอบแบฮยอนโยารูบไปที่หน้าผาเนียนอย่าให้ำลัใและอยุมมืออแบเอาไว้แน่น
ผมไม่รู้หรอว่าหมอทำลอยัไถึทำให้เมียผมที่อนแรนอนร้อไห้นิ่ๆ แหปาโวยวายและทึ้หัวผมนเส้นผมแทบะหลุหมหัวแบบนี้
“ไอ้เหี้ย เพราะมึนเียวเลยทำให้ีวิู้อมาเป็นแบบนี้ รี๊!!” แบฮยอนรีร้อและยุ้มหัวอผมไป้วย
“อ๊า..แบ ยอลเ็บนะ ยอลอโทษ”
“ฮืออ..ถ้ามึยอมใหู้เสียบู็ไม่้อมาเออะไรแบบนี้แล้ว ไอ้บ้า เพราะมึนเียวเลย”
แบฮยอนยั่าผมไปเรื่อยๆและทั้บทั้ิทั้ีลอทำารลอ โอ้ย..ผมะไ้าย่อนะไ้เห็นหน้าลูะแล้วแหละ
“หมอรับ ่วยทำลอเร็วๆหน่อย”
ผมหันไปพูับหมอทั้น้ำา ือโนเมียทำร้ายร่าายอ่ะรับ มัน็้อเ็บนน้ำาึมบ้าเป็นธรรมา ทั้ๆที่แบฮยอนทำารลออยู่ยัมีแรีผมอยู่เลยอ่ะ หมอ่วยทำลอเร็วๆหน่อยสิว่ะ
“อะ..แอ้” เสียอเ็ทารัึ้น ผมึหันไปมอ
“แบๆ ลูเราอเราลอแล้ว เห็นมั้ย ลูอเราลอแล้ว”
“เออ เห็นแล้ว แ่มันยัเหลืออยู่ในท้ออูอีนนะเว้ย ฮือออ”
แบฮยอนว้าผมเ้ามาทึ้หัว่อ ฮือออ..ผมพึ่ะเห็น้อเสียอารมีลูแฝ็วันนี้แหละ ิว่าหัวอผมะเหลือผมอยู่ี่เส้นหลัาเมียทำลอเสร็ หลัานี้ะ้อไปปลูผมใหม่ เมียแมร่ทึ้นเส้นผมะหลุหมหัวล่ะ T^T
End Chanyeol Part
Lay Part
สถานาร์ที่้านนอห้อลอ
ทุนที่อยู่้านนอห้อลอ่าพาันนั่ยุยิไม่หยุเนื่อาื่นเ้นที่ำลัะไ้มีหลาน ทา้านรอบรัวอแบฮยอน็ำลับึ่รถมาหลัาที่ทราบว่าแบฮยอนำลัะลอลู นาูโฮเอยัโารฝึานเพื่อมาเฝ้าเพื่อนที่หน้าห้อลอเลย ส่วนผมเอ็ไม่ไปทำานล่ะเพราะผมเอ็อยาะอยู่เพื่อเอหน้าหลานอ่ะนะ
“ลื้อว่าาานอีะปลอภัยมั้ย” อาม่าถามึ้นมาหลัาที่ไ้ยินเสียโอรวอานยอลเล็ลอออมา เื่อว่าหลัาที่แบฮยอนลอลูเสร็ สภาพอานยอละไม่ไู้ีเหมือนอนที่เ้าไปแน่ๆ
“็้อปลอภัยแหละแม่ แ่สภาพะเละไม่ใ่น้อย” ุนายปาร์อบและมอไปที่ประูห้อลอ
ใ้เวลา่อน้านานพอสมวร นระทั่เสียร้อโอรวอานยอลหายเียบไป ทำให้ทุนแทบะนั่ไม่ิเ้าอี้ทันที เพราะเาๆว่าน่าะลอเสร็แล้ว
พลั่..
เพียเสี้ยวนาที ุหมอที่ทำลอ็เปิประูออมา ทุนึรีบรูไปหาุหมอทันที
“เ็ปลอภัยทั้ 2 นเลยรับ อนนีุ้แม่สลบไปแล้ว เี๋ยวหมอะให้พยาบาลย้ายเ้าห้อพัให้นะรับ ส่วนเ็แฝอนนี้หมอให้พยาบาลเอาไปไว้ทีู่้อบแล้ว ถ้าอยาเห็นให้พยาบาลพาไปนะรับ อัวรับ” ุหมอพูบ็รีบแยัวออไปเพราะยัมีานอื่นๆรออยู่
“อ้าว..แล้วานยอลล่ะ” ผมพูึ้นมาเมื่อไม่เห็นานยอลเินออมา
“ูอยู่นี้”
านยอลเินโัโเออมา โยที่ผมเผ้าฟูไปหม ามเนื้อามัว็มีทั้รอยบรอยิรอยีเ็มไปหม นี่มันไปให้ำลัใเมียลอลูหรือว่าไปรบในสรามโลมาันแน่ว่ะ
“ทุนอยาไปูหน้าหลานันมั้ย่ะ เี๋ยวฮยอนอาะพาไป่ะ” ฮยอนอาที่เินามหลัานยอลมาเอ่ยึ้น ทุนึพุ่วามสนใไปที่ฮยอนอาันหม
“อยาสิ พาอั้วไปหน่อยนะ”
อาม่ารีบให้ฮยอนอาพาไปทันที พวเราึเินามฮยอนอาไป โยที่ผมับูโฮประอานยอลให้มันไปูหน้าลูอมัน้วย เนื่อาอนอยู่ในห้อลอ เมียมันเอาแ่บีมัน มันเลยเห็นหน้าลูไม่ั
“เ็ๆอยู่ทานั้น่ะอาม่า อาม่าเห็นัมั้ย่ะ”
ฮยอนอาพามานถึห้อเ็อ่อนที่มีู้อบเ็เ็มไปหม และสอในนั้น็มีหลานแฝอระูลปาร์นอนอยู่้วย ทำให้ผมับไอ้โฮที่ประอานยอลมา ปล่อยานยอลออทันทีและเอาหน้าไปแนบับระัน
“อั้วเห็นล่ะ น่ารัน่าัเหมือนพ่อแม่ไม่มีผิ”
อาม่าเอามือลูบระไปมาเหมือน้อารที่ะลูบหัวอเ็ทั้สอ ึ่พ่อแม่อานยอล็ทำอย่านั้นเหมือนัน รวมถึไอ้โฮ้วย อนนี้มันียิ้มหน้าละบานอย่าับเป็นนไปลอเอั้นแหละ ผมเอ็ยืนูเยๆ แ่เ็แมร่น่ารัริๆอ่ะแหละ
“ลูพ่อ”
านยอล่อยๆเินเ้ามาและเอื้อมมือไปแะที่ระ สัพัน้ำามัน็ไหลออมา ะื้นันที่ไ้เห็นหน้าลูล่ะมั้ ็มันอ่ะทั้รัทั้เห่อลูอมันะาย ไม่แปลถ้ามันะปลื้มในานี้
“ไหนหลานอยู่ไหน อูหน่อยๆ” พ่อแม่อแบฮยอนที่มาทีหลัวิ่หน้าาื่นมาทันทีและรีบเ้ามาแทรที่หน้าระ
“นั่นรับ” ูโฮี้เ็ทั้สอให้พ่อและแม่อแบฮยอนู
“ายแล้ว น่ารัน่าััเลย” แม่อแบฮยอนยิ้มนแ้มปริและี้ให้พ่ออแบฮยอนู้วย
“ว่าแ่อาม่าั้ื่อหลานว่าอะไรหรอรับ”
พ่ออแบฮยอนหันไปถามอาม่า ึ่ผมเอ็รู้ๆมาว่าพวมันยอมให้อาม่าั้ื่อีนให้ลูนแร ส่วนลูอีนพวมันะเป็นนั้ื่อเาหลีันเอ เออ..ีนะ เป็นแฝันแ่ื่อัน่าันนละประเทศเลย ลูมันโมาสสัยอ่ะว่าทำไมพ่อแม่ั้ื่อมันแบบนี้
“หลานนแรออั้วื่อ..”
“....?”
“ื่อ..ลู่หาน”
“ลู่หาน?” พวเราทั้หมทวนื่อึ้นมาพร้อมๆัน
“ใ่”
“ทำไมถึื่อว่าลู่หานล่ะรับ มีวามหมายว่าอะไรหรอ” ูโฮยื่นหน้าเ้าไปถาม้วยวามอยารู้
“อั้วเอ็ำไม่ไ้เหมือนัน”
“อ้าว..”
“อั้วรู้แ่ว่าอั้วูหนัแล้วพระเอื่อลู่หานหล่อี อั้วเลยเอามาั้ื่อหลาน หลานะไ้หล่อๆ ฮี่ๆ”
อาม่าหัวเราะอย่ามีวามสุและให้ฮยอนอาพาเินทัวร์รอบโรพยาบาล ส่วนผมับไอ้โฮ็พาันยืนเาหัวแรๆเพราะยัมึนับื่อหลานที่ไ้รับรู้
“แล้วานยอลล่ะลู ั้ื่อลูอีนว่าอะไร” แม่อานยอลเินเ้ามาหาานยอลที่ยัพูพึมพำๆับื่ออลู่หานอยู่
“ที่ผมลับแบฮยอนไว้..”
“....”
“เราั้ื่อลูอีนว่า..เฮุนรับ”
End Lay Part
ผมนอนหลับสลบสไลไปไม่รู้ว่านานเท่าไหร่หลัาที่ลอลูเสร็ ทันทีที่ลืมาึ้นมาผม็ถามหาลูแฝอัวเอทันที
“ลูล่ะ” ผมเอ่ยถามานยอลที่เฝ้าผมอยู่้าๆเีย
“อยู่ห้อเ็อ่อน ินน้ำสัหน่อยมั้ย”
“อืม”
ผมพยัหน้ารับ านยอลึหาน้ำมาให้ ผมมอไปรอบๆห้อพั พบว่าไม่มีใรเลยที่อยู่ในห้อนอาานยอลนเียว
“นอื่นๆเ้าไปไหนันหรอ”
“หืม? ไปูลูอเราันน่ะ ทุนเห่อันมาเลยนะ” านยอลเินมาพร้อมับแ้วน้ำและประอหลอให้ผมูไ้ถนัๆ
“ลูแ็แรีใ่มั้ย” ผมถามในระหว่าที่านยอลำลัปรับเียให้ผมนั่ไ้ถนัๆ
“อืม”
“ูอยาเอลูอ่ะ พาไปหน่อยไ้มั้ย” ผมทำหน้าอ้อนๆใส่านยอล
“ไปไม่ไ้หรอ หมอไม่อนุา ว่าแ่ไม่เ็บแผลหรอ” านยอลนั่ล้าๆผมบนเียและยื่นมือเ้ามาโอบประอเบาๆ
“็ถ้าไม่ยับ็ไม่เ็บ แ่ถ้ายับอ่ะ็ะเ็บ”
ผมพูออไปามวามริ ืออนแรที่นอนเยๆอ่ะ ไม่รู้สึเ็บหรอ แ่พอานยอลมาปรับเียให้ผมึยับเล็น้อยมัน็เลยรู้สึเ็บแปลบๆแล่นึ้นมา และพออนนี้อยู่เยๆ็ไม่เ็บแล้ว
“ั้นหรอ แ่หมอบอให้ยับบ้านะ ไม่ั้นแผละไม่หาย” านยอลพูและูบที่หน้าผาผมเบาๆ
“แู่เ็บนะ”
“็นั่นแหละ อทนหน่อย ถ้าไม่ยับเลยะเ็บมาว่านี้นะ”
“ริหรอ” ผมเยหน้ามอานยอลหน่อยๆ
“อืม หมอบอว่าอาะเย็บแผลใหม่ ถ้ามึไม่ยับัวเลย”
“่ะ” ผมทำหน้ายู่และบลที่ไหล่อานยอล
“เอ่อ..ลั้ื่อลูว่าอะไรหรอ” ผมถามึ้นมาเมื่อนึึ้นมาไ้ เพราะ่อนหน้านี้เรา็ิื่อลูไว้หลายื่ออยู่เหมือนัน ผมเลยอยารู้ว่าานยอลเลือื่อไหนไปั้ให้ลู
“็ามที่เราลันนั่นแหละ”
“ื่อไหนอ่ะ เราลันั้หลายื่อนะ”
“เฮุนไ”
“อ่อ แล้วลูอีนอ่ะ อาม่าั้ื่อว่าอะไร”
“ลู่หาน”
“ลู่หาน? แปลว่าอะไรว่ะ”
“ไม่รู้ อาม่าบอำไม่ไ้ รู้แ่ว่าื่อเียวับพระเอหนัหล่อๆ”
“ั้นหรอ แล้วนี่มึไม่ไปูลูหรอ” านยอล้มหน้าลมาสบาผมหลัาที่ผมถามออไป
“็ถ้าูไปแล้วใระเฝ้ามึล่ะ หืม?” านยอลเอาหน้าผาอมันมาิับหน้าผาอผม
“ปล่อยไว้็ไ้หนิ อนแรู็ยัไม่ฟื้นสัหน่อย”
“ไม่เอาหรอ เี๋ยวเมียหาย เมียยิ่สวยๆอยู่ ุ๊บ..”
านยอลยิ้มอย่าเ้าเล่ห์และูบที่ปาผมเบาๆ ทำเอาผมหน้าร้อน่าไปทั่วทั้ใบหน้า ่า..ไม่น่าเปิประเ็นถามมันเลย ลายเป็นว่าผมโนมันเล่นานะั้น ว๊า..เิน มาสมาสวยอะไรเล่า แถวบ้านเรียว่าหล่อเว้ย!
“บ้าน่า..ปล่อยเลย ูะนอน่อแล้ว”
ผมผละออามันและีไปที่มันเบาๆ ือีแรไม่ไ้อ่ะ มันสะเทือนไปถึแผล เลยไ้แ่ีมันไปแบบเหยาะแยะ านยอลหัวเราะออมาน้อยๆและแล้รวบผมไปอและรัวุ๊บมาหลายที
ุ๊บ!ุ๊บ!ุ๊บ!
“านยอลลลล”
“ว่าไรับเมีย”
“ปล่อยเลยนะ”
“ไม่ปล่อยหรอ ฮาๆๆ”
ุ๊บ!
“อะแฮ่มๆ” เสียระแอ่มที่หน้าประูห้อัึ้นมาั านยอลึยอมผละออและหันไปมอ
“ผมไม่ไ้อยาะมาันะรับ แ่พอีปวี้ ออนุาเ้าห้อน้ำสัหน่อยนะรับ อย่าพึ่ฟีทเอร์ริ่ัน ใเย็นๆ ผมะรีบี้ให้เร็วที่สุและะรีบออไปให้เร็วที่สุนะรับ”
แทฮยอ น้อายอผมเป็นนที่เ้ามาและมัน็อเออนุาเสร็สรรพ และมัน็รีบเ้าห้อน้ำไปี้ามที่มันบอทันที านยอลหัวเราะออมาหน่อยๆ ผมึผลัมันออไป มัน็ยอมลุไปและปรับเียให้ผมนอนีๆ
“อให้ส้วมายไปเลย ไอ้น้อบ้า”
“ไปแ่น้อทำไม หรือว่าอยาะฟีทเอร์ริ่ริๆ”
“ริ่บ้านป้ามึเ่ะ! ูเ็บแผลอยู่นะเว้ย ยัะมาิอะไรลามอี”
“อ่อ..นี่ถ้าไม่เ็บแผลนี่ะให้ทำริๆใ่มั้ย”
“ไม่เว้ย! หุบปาไปเลยะนอนแล้ว”
ผมึผ้าห่มให้ึ้นมาลุมโป ือที่ผมแ่น้อาย็เพราะว่ามันหาว่าผมะฟีทเอร์ริ่ันไ ทั้ๆที่ผมพึ่ะลอและยัเ็บแผลอยู่ป่ะว่ะ ใระมาทำอะไรแบบนั้นันเลยเล่า! แ่ถ้าไม่เ็บ็ะยอมริๆนั่นแหละ ไม่ไ้ทำแบบนั้นนานแล้วอ่ะ รู้สึอยาอยู่เหมือนัน >___<
“ฝันีนะ..ที่รัอยอล”
เย็นวันนั้นหลัาที่หมอรู้ว่าผมฟื้นแล้ว็มารวอาารูนิหน่อยและพาลูแฝมาหาผม้วย อนแรผม็ลัวนะว่าผมอาะแยหน้าาอลูายทั้ 2 ไม่ไ้ แ่พอเห็นริๆ ผมลับแยไ้ว่าลูนไหนลู่หาน ลูนไหนือเฮุน สายสัมพันธ์อวามเป็นแม่ละมั้ ทำให้ผมแยหน้าลูน้อยออไ้แบบไม่สลับัวันเลย
พยาบาลสอนให้ผมป้อนนมแบบวเพราะผมให้นมาเ้าไม่ไ้ โยมีานยอลอยเรียนรู้้วย เพราะมันอาะ้อ่วยผมเลี้ยลู และแน่นอนว่านอื่นๆ็้อเรียนรู้เอาไว้้วย เผื่อผม้อาระให้่วยผมเลี้ยลู้วย
“น่ารััเลยหลานน้า มามะ..น้าออุ้มหน่อยนะ”
ูโฮเ้ามาประออุ้มลู่หานที่ผมพึ่ป้อนนมเสร็ออไปอุ้มเล่น ส่วนเฮุน านยอลเป็นนป้อนนมให้ ทั้ห้อแทบะผลัันอุ้มไปอุ้มมา ผมลัวเหลือเินว่าลูผมะเามือายะ่อน เล่นอุ้มไม่ปล่อยันแบบนี้ -___-
“เห้ย..แบบว่าน่ารัอ่ะ เห็นแล้วอยามีบ้าั” ูโฮหอมแ้มลู่หานไปฟอให่และยิ้มนแ้มปริ
“หาผัวให้ไ้่อนเถอะมึ” เสียเลย์สวนึ้นมาทำให้ทั้ห้อหัวเราะิัามทันที
“สั!”
“รุาพูาเพราะๆ่อหน้าลูผม้วยรับ”
านยอลเอ่ยออมาเสียเ้ม ูโฮึแอบทำปามุบมิบ ือไอ้ยอลมันลัวลูะำสิ่ที่ไม่ีไปน่ะ มันเลยัสินใพูเพราะๆเพื่อให้ลูำแ่สิ่ีๆ ผม็อยาะัมันนะว่าะอะไรนัหนา แ่่ามันเถอะ เอาามที่มันสบายใเลย
“รับ ุานยอล ผมะพูเพราะๆ่อหน้าอหลานรับ”
“ีมาๆ”
เมื่อานยอลป้อนนมเฮุนเสร็แล้ว็อุ้มมาหาผมที่เีย ผมลูบที่แ้มป่ออลูน้อยอย่าเบามือและยิ้มออมา น่ารัริๆเลย ลูใรเนี้ย หน้าาีเหมือนแม่ไม่มีผิ อิอิ
“แบรัลูมั้ยรับ” ู่ๆานยอล็พูึ้นมาโยระิบที่้าหูผมเบาๆ
“รัสิ”
“แล้วรัพ่ออลูมั้ยรับ”
“อะ..เอ่อ” ผมหลุบา่ำ้วยวามเิน ือแมร่มาถามอะไรแบบนี้เนี้ย
“ทำไมไม่อบ ไม่รัหรอ” านยอลทำเสียเหมือนน้อยใหน่อยๆ ผมึรีบสวนลับไปทันที
“รัสิ”
“ยอล็รัแบนะรับ” านยอลพูและแอบหอมแ้มผมเบาๆ โอ้ย..เินว่ะสั มาบอรัูอะไรในนี้เนี้ย บ้า -////-
ูเหมือนว่าหลัานี้ระูลปาร์ะไ้มีหลานเพิ่มอีแน่ๆเลยรับ
To Be Continue....
โย่วๆๆ รู้ื่อหลานแล้วนะ๊ะ เย้เฮท! 5555
เราออภัยนที่ิบฮุนฮาน้วย
เรา็อบฮุนฮานนะ แ่เราอยาแ่ริสฮุน
555555555555
านแบหวานมั้ย หวานยั 555
หลัานี้อาะมีลูเพิ่มอี
ว๊า เิน แ่เอเินเอ -///-
อยาอ่าน่อเร็วๆ็เม้น์ันเยอะๆนะ
แล้วะมา่อให้ รัทุน ุ๊บบบ
ิแท็ #ฟิเบเพส
ความคิดเห็น