คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF] คนละภพ 2
“คุณโตโน่ อาหารเสร็จหรือยัง ฉันหิวแล้วนะ” เออ หิวก็เรียก ง่วงก็เรียก ปวดขี้จะเรียกไหมเนี่ย
“เสร็จแล้วขอรับคุณนภัทร ผมขอประทานโทษที่ปล่อยให้คุณต้องรอนาน” ผมพูดประชดใส่
“ดีมากนายโตโน่ ถ้าฉันกลับไปได้ ฉันจะบอกคุณแม่ให้เบี้ยกับนาย” เออ เอาเข้าไป ผมส่ายหัวอย่างระอา ก่อนก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป
ในแต่ละวันของผม จะได้ยินเสียงเจื้อยแจ่วของบุรุษตาหวานนั้น ทั้งเช้า สาย บ่าย เย็น ไม่เว้นแม้กระทั่งตอนเข้าห้องน้ำ
‘คุณโตโน่ ไอ้ที่นิ้วเลื่อนๆแล้วหน้าจอขยับๆนี่อะไรน่ะ’
‘Ipad’
‘ไอ้เหลี่ยมๆ ปุ่มเยอะๆอันนี้อ่ะคุณโตโน่’
‘โน้ตบุ๊ค’
‘คุณโตโน่ ไอ้นี่ใช้ยังไงอ่ะ’
‘คุณโตโน่’
‘คุณโตโน่’
‘คุณโตโน่’
‘คุณโตโน่’
“อ๊ากกกก ! ทำไมมันวุ่นวายแบบนี้” นี่ผมไม่ได้โวยวายใส่เขานะ ผมมาตะโกนในห้องแบบไม่ให้เขารู้ ตั้งหาก
“เอ่อ...คุณนภัทร คือผมจะออกไปซื้อของข้างนอกแปบนึงนะ” ผมตะโกนขึ้นในบ้าน เงียบ...ไร้เสียงตอบรับ
.”คุณนภัทร” ห้องน้ำไม่มี
“คุณนภัทร”ห้องครัวไม่มี
“คุณนภัทร”ห้องนอนไม่มี
“นภัทร” ผมเริ่มกระวนกระวายใจ หายไปไหนของเขานะ เหลือบไปมองประตูก็เห็นว่าเปิดอยู่
“ออกไปข้างนอกทำไมว่ะเนี่ย” ผมสบถก่อนจะรีบวิ่งออกไปตามหา
หายไปไหนของเขาว่ะเนี่ย ผมมองซ้ายมองขวา วิ่งวนรอบหมู่บ้านเข้าซอยหนึ่งออกซอยสอง ก็ยังหาไม่เจอ ผมจะเป็นบ้าแล้วเนี่ย แล้วผมก็มาหยุดที่สวนหลังหมู่บ้าน
“อย่างนั้นหรือครับ คุณนี่ตลกจริงๆนะครับ” ผมได้ยินเสียงที่คุ้นเคย และภาพที่ผมเห็น คือ เขากำลังนั่งคุยอย่างสนุกสนานกับผู้ชายอีกคน เห็นแล้ว.....’หงุดหงิด’ ก็ไม่รู้ว่าหงุดหงิดทำไม รู้แค่ว่า หงุดหงิด โว้ยย !
“คุณนภัทร” ผมกระชากร่างเล็กที่กำลังนั่งคุยขึ้นมา
“อ่ะ!”
“กลับบ้าน” ผมลากเขากลับบ้านแบบไม่พูดไม่จา นภัทรก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินตาผมมา จนถึงหน้าบ้าน
“นี่ฉันเจ็บนะ” เขาสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของผม เราทั้งคู่จ้องหน้ากันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
“จะออกไปข้างนอกทำไมไม่บอกกันก่อนห่ะ” ผมเริ่มพูดอย่างหัวเสีย
“ถ้าบอกจะได้ออกไหมล่ะ”
“ถ้าออกไปแล้วเกิดอันตรายขึ้นมาจะว่ายังไง”
“ไปแค่นี้จะเกิดอะไรห่ะ แค่สวนหลังหมู่บ้านเอง”
“แล้วทำไมที่พูดต้องเถียงด้วยล่ะ”
“แล้วจะมาใส่อารมณ์ทำไมล่ะ”
“ทำไมต้องทำให้ฉันต้องลำบากด้วย..อ่ะ” ผมว่าผมต้องหลุดปากอะไรไปแล้วล่ะ นภัทรนิ่งไป
“ลำบากมากใช่ไหม ฉันต้องขอโทษด้วยทำให้นายต้องลำบาก ต่อไปฉันจะไม่อยู่ให้นายลำบากใจอีกแล้วล่ะ” ดวงตาหวานมีน้ำตาเอ่อ ร่างเล็กตรงหน้าตั้งท่าจะวิ่งหนี แต่ผมจับแขนเขาไว้ ก่อนจะกระชากร่างเล็กมาจูบ ด้วยอารมณ์ที่โมโห เลยกลายเป็นจูบที่รุนแรง นภัทรผลักร่างผมออก ก่อนจะสวนหมัดหนักๆเข้าที่หน้าผม
“ต่อไปนายจะไม่ลำบากเพราะฉันอีกแล้วล่ะ” พอพูดจบ เขาก็วิ่งหนีผมไป
“นภัทร” ผมวิ่งตามเขาไป
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ฟิคกากๆของไรท์เตอร์กากๆ
เป็นไงกันบ้าง กากไปไหม อย่าเตะเก๊าน้า ><
ความคิดเห็น