TS allGUN

ลำดับตอนที่ #1 : [SF] __xGun หนึ่งในพันล้าน

จงฮุน มือกีต้าร์วง FTIsland 
แขกรับเชิญพิเศษคนแรกของฟิค
*ฟิคแรกคู่แปลกสนองตัณหาไรท์
- - - - - -- - -  - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -  - - - - - - - -- - - -  - - - - - - - - - 

เครื่องบินลงจอด ณ สนามบินกรุงโซล
    รางวัลของชีวิตผมละครับ เป็นโสดมาตั้ง 23 ปี การมาเที่ยวเกาหลีคนเดียวเนี่ยแหละ เผื่อฟลุ๊คจะได้คนเกาหลีไปเป็นเนื้อคู่  คิดเองเออเองแล้วก็จัดการพาตัวเองไปยังที่พักที่จองไว้
    'พรุ่งนี้เจอกันนะกรุงโซล'





เช้านี้การผจญภัยของผมได้เริ่มขึ้น จัดแจงใส่ผ้าพันคอ เสื้อโค้ทหนาๆ ทีปิดหู แหม่...ก็ผมเป็นคนไทยนี่ครับ จะไปทนความเย็นได้สักแค่ไหนกันเชียว และที่ขาดไม่ได้กล้องสำหรับเก็บภาพความทรงจำ

เดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อย ถ่ายภาพโน่นนี่นั่น คนที่นี่เขาข๊าว...ขาวเนอะ เหลือบมองผิวตัวเอง เอิ่ม ช่างมันเถอะครับ หล่อคมเข้มซะอย่าง แคร์ที่ไหน !
'แปะ' อะไรวะ
"เฮ้ยยยย ! อี๋ ไอ้ขี้นกบ้าเอ้ยยย" ทำไมมันซวยแบบนี้ครับ ไอ้นกเกาหลีไม่มีมารยาท มันมาขี้ใส่ไหล่ผม ผมเอามือเขี่ยๆมันออกด้วยความรังเกียจ
"ฮ่าๆๆๆๆ" เสียงหัวเราะอย่างขบขันลอยมากระทบโสตประสาทของผม ผมหันไปมองตามเสียงนั้น ก็พบกับเจ้าของเสียงหัวเราะที่มีผิวขาวจั๊วทั้งดวงตา จมูก ใบหน้า อื้ม..ก็ใช้ได้อ่ะนะ  แต่...การที่มาหัวเราะใส่ผมนี่ช่างไม่มีมายาทจริงๆ
"แหะๆๆ" ผมยิ้มแหย้ๆส่งไปให้เขาแล้วรีบเดินหนีทันที  ทั้งนกทั้งคนเลยสินะ ไม่มีมารยาทจริงๆ



หลังจากที่ผมล้างขี้นกไร้มารยาทออกจากไหล่แล้ว การเดินทางของผมก็ต้องเดินหน้าต่อไป !
ผมมาที่ 'เมียงดง' แหล่งช้อปปิ้งของวัยรุ่นเกาหลี  ก็สยามบ้านเราสินะ คนเยอะได้อีกกก  
เดินชื่นชมหยิบของโน่นนี่นั่นมาลองใส่ เจ้าของร้านเขาคงไม่ด่าผมหรอกนะ ถึงด่าผมก็ฟังไม่ออก Don't care...
"อ้าว...เฮ้ยยยย ! กระเป๋าผมมมมม" อยู่ๆก็มีไอ้โจรเกาหลีที่ไหนไม่รู้มากระชากกระเป๋าผม  ของสำคัญทั้งหมดอยู่ในน้านน 
ผมกำลังจะวิ่งตาม แต่มีพลเมืองดีเกาหลีวิ่งตัดหน้าผมซะก่อน
    เขาเข้าไปฉุดกระชากกระเป๋าผมจากไอ้โจรใจบาป มันโยนกระเป๋าตังให้ และต่อยหน้าพลเมืองดีคนนั้น แต่มันก็เอากระเป๋าใบใหญ่ผมไปอยู่ดี ฮือออ...ชีวิตผมโดนทำร้าย แต่อย่างน้อยก็ได้เงินคืนละวะ ผมรีบวิ่งเข้าไปหาพลเมืองดีคนนั้น
"คุณๆ...เอ่อ.. You You You ok?" จะพูดไทยก็ลืมไปว่านี่เกาหลี จะเกาหลีก็พูดไม่เป็น จะอังกฤษก็ไม่คล่อง ผมช่วยพยุงเขาลุกขึ้น 
"I'm ok" สำเนียงอังกฤษแปร่งๆส่งกลับมา เฮ้ย..นี่มันอีตาเกาหลีไร้มารยาทที่หัวเราะผมนี่ เขายื่นกระเป๋าตังคืนให้ผม
"เอ่อ..Thanks you จริงๆนะครับ" ได้คำอังกฤษคำนี่แหละ อย่างน้อยเขาก็เป็นคนดีที่ช่วยผม ผมรับกระเป๋าตังคืนมา แล้วก้มหัวให้เขาเป็นเชิงขอบคุณ เฮ้อ...ผมคงต้องไปแจ้งตำรวจเรื่องของโดนขโมยสินะ ซวยจริงๆ 
ผมเดินออกมาโดยไม่ทันได้ยินเสียงที่เรียกผมไว้

"You...You Your passport" ผมถือpassportของผู้ชายคนนั้นไว้ แล้วจะคืนได้ยังไงเนี่ย แต่ผมเชื่อว่ายังไงก็ต้องเจอเขาอีกแน่นอน  แล้วผมจะยิ้มบ้าไรคนเดียวเนี่ย





เดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย นภัทรผู้โชคร้ายหาป้อมตำรวจไม่เจอ ได้แต่เดินเข้าร้านนู้นออกร้านนี้ มีแค่กระเป๋าตัง passportก็หายไป ชีวิตมันอับเฉาจริงโว้ยยยย  แวะร้านหนังสือหน่อยแล้วกัน หาหนังสือพูดภาษาเกาหลีแบบง่ายๆ แล้วทำไมผมไม่เตรียมมาจากเมืองไทยว่ะครับ 

หลังจากจ่ายค่าหนังสือ และกำลังเดินออกจากร้าน
"โอ๊ะ ! " ชนใครอีกว่ะกู 
"อ้าว ! you " ผมมองเขาอย่างตกใจ ก็ดันชนพลเมืองดีคนนั้นที่ช่วยผมไว้น่ะสิ 
"Your passport" เขายื่นpassportพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้ผม
"หะ !! Thanks you Thanks you มากจริงๆ " ผมรับมาและจับมือเขาเขย่าอย่างดีใจ อ่ะ..เขาใจดีเอามาคืนผมแบบนี้ ผมก็ต้องขอบคุณเป็นภาษาเกาหลีซะหน่อย ผมพลิกหน้าหนังสือที่เพิ่งซื้อมาอย่างรวดเร็ว
"ค...คัมซาฮัมนีดา" บอกตรง...อายนะครับ พูดเป็นที่ไหนละ
"แควนชันซึมนีดา(ไม่เป็นไร)" เขาว่าพลางลูบหัวผมเบาๆ เอ่อ..มันพูดอะไรว่ะ ลูบหัวผม ผมไม่ใช่ลูกหมานะเฟ้ย แล้วตูเขินทำไม =////=

ผมรู้สึกว่าไม่อยากปล่อยให้เขาต้องหายไป ผมอยากรู้จักเขามากกว่านี้ ทำไมนะ..ทำไมผมถึงรู้สึกแบบนี้ 
'โครกกกก' เสียงอะไร ผมมองคนตัวเล็กตรงหน้า ที่เอามือกุมท้องตัวเอง แล้วหลบหน้าผมอย่างเขินอาย
"you" ผมเรียกเขา พร้อมกับทำท่าทางเหมือนคนกำลังตักข้าวเข้าปาก  เขาโบกมือปฏิเสธผม หิวขนาดนี้ยังจะมาปฏิเสธอีก
"^___^" ผมยิ้มไม่สนใจและลากคนตรงหน้าพาไปร้านอาหารที่ผมชอบเข้า คนที่ผมลากมด้วย ขัดขืนเบาๆ เรื่องอะไรผมจะปล่อยละ ด้านได้อายอดล่ะครับ งานนี้ !


พอมาถึงร้านอาหารผมก็สั่งอาหารที่คิดว่าเขาพอจะกินได้  พยายามคุยกันระหว่างกินข้าวก็ได้เรื่องว่าเขาเป็นคนไทย ประเทศนี้ผมชอบไปด้วยสิ ชื่อ 'กัน นภัทร' ระหว่างกินข้าวผมก็แอบลอบมองหน้าของเขา ผิวสีน้ำผึ้งเนียนน่าสัมผัส ดวงตาหวานประกอบกับขนตาทียาวเป็นแพร ใครเห็นก็ต้องหลงใหลเป็นธรรมดา ลักยิ้มนั่นอีก ปากเล็กสีแดงน่าสัมผัส
  'เฮ้ย ! ไอ้จงฮุน คิดไรลามกๆว่ะเนี่ย' คิดว่าผมคงจ้องเขานานไปหน่อย เจ้าตัวจึงเงยหน้ามามองผมด้วยความสงสัย
  อย่าทำหน้าแบบนั้นครับ ผมไม่ใช่คนที่มีความอดทนพอ อยากจะดึงคนตรงหน้ามาฟัดซะจริง
  เฮ้ย...ไม่จบไม่สิ้นซะที ความคิดลามกๆเนี่ย ผมไม่ใช่คนลามกนะครับบบบบ !

ผมก็เขินเป็นนะครับ กินข้าวแล้วมีคนมาจ้องหน้าแบบนี้เนี่ย คนตรงหน้าใช่จะขี้เหร่นี่ครับ ถ้าบอกว่าเป็นไอดอลเกาหลีผมก็เชื่อนะ หน้าตาดีซะขนาดนั้น  จ้องแบบนี้กินผมเข้าไปเลยไหมครับ ผมเขินตัวจะแตกอยู่แล้วเนี่ย ก็เลยเงยหน้าไปมองหน้าเขาอย่างงงๆ เหมือนเขาจะสะดุ้งนิดหน่อย และก้มลงไปกินอาหารตรงหน้าของตัวเองบ้าง


มื้อนี้จงฮุนคนหล่อขอเลี้ยงครับ แม้ว่าคุณคนสวยตรงหน้า แหม่...คำนี้ก็เหมาะกับเขาดีนี่ครับ จะพยายามช่วยผมจ่ายก็ตาม
เรื่องอะไรล่ะ ผมต้องทำคะแนนนี่  แล้วผมก็ลากเขามาทีแม่น้ำฮัน ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาใกล้ค่ำแล้ว มันช่างโรแมนติกจริงๆนะครับ

 
 

คนข้างๆผมดูตื่นตาตื่นใจ หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปอย่างสนุกสนาน ผมก็ได้แต่ยิ้มมองภาพรอยยิ้มนั้น แล้วหยิบกล้องของตัวเองขึ้นมาถ่ายรูปเขาอีกที 
"จงฮุน...Take a photo with me" เขาเดินเข้ามา หันกล้องเข้ามาเพื่อถ่ายรูปคู่เขากับผม ผมหันไปมองคนข้างๆที่กำลังยิ้มให้กล้องอย่างมีความสุข เป็นจังหวะที่เขากดชัตเตอร์พอดี
พอเขาดูรูปที่เพิ่งถ่าย ดูเหมือนเขาจะหน้าแดงด้วยละ ก็ผมจงใจให้ภาพออกมาเป็นแบบนั้นนิ




งานเลี้ยงก็ต้องมีวันเลิกรา ผมไม่อยากจะให้เขาเดินไปจากผมจริงๆนะ แต่ทำไงได้ละ เราเพิ่งเจอกันนี่ 
เรากำลังร่ำลากันหน้าโรงแรมที่เขาพักอยู่ 
"Thanks you for everything...จงฮุน" เขายิ้มหวานให้ผม ผมยิ้มตอบให้เขา ผมอยากให้เจ้าของรอยยิ้มนี้ อยู่ข้างๆผมไปทั้งชีวิตจริงๆ
"แควนชันนาโย(ไม่เป็นไร)" น้ำเสียงผมคงจะดูเศร้าๆสินะ ผมโบกมือลาเขา เขาก็โบกมือลาผม


ผมเห็นสายตาเศร้าๆของจงฮุนผมก็หดหู่เหมือนกันนะ ถึงเราจะเจอกันแค่วันเดียว แต่มันทำให้ผมรู้สึกดีกับเขาได้มากมาย
ผมก็ไม่อยากจากเขาไปเหมือนกัน แต่ทำไงได้ล่ะ 
เมื่อเราร่ำรากันเสร็จ ขณะที่เราต่างหันหลังให้กัน จงฮุนคงกำลังเดินจากไปสินะ ผมหันกลับไปมอง ใช่.. เขากำลังเดินไป 
เฮ้อ...เอาไงดีนภัทร !

ผมค่อยๆเดินออกมา จงฮุน...แกจะปล่อยให้เป็นแบบนี้หรอว่ะ ผมหันไปมองร่างเล็กที่กำลังจะเดินเข้าโรงแรมไป


จะปล่อยให้เป็นแบบนี้เหรอว่ะ จะทิ้งความสัมพันธ์ให้จบไปแบบนี้งั้นเหรอ !
เราทั้งคู่หันมาสบตากันพอดี ผมยิ้มให้เขา เขาก็ยิ้มให้ผม 
ผมวิ่งกลับไปหาเขาแล้วให้โปสการ์ดเขาหนึ่งใบ  เขามองงงๆ ผมยิ้มให้เขาก่อนจะรีบวิ่งเข้าโรงแรมไป

คนตัวเล็กวิ่งเอาโปสการ์ดมาให้ผม  บอกตรงๆผมรู้สึกดีใจมาก ก่อนจะพลิกไปอีกด้านหนึ่ง เจอข้อความว่า
'Line ID : Gunnapat'
ผมยิ้มให้กับโปสการ์ดใบนั้น  ทำไมผมรู้สึกมีความสุขแบบนี้นะ
แน่นอน...ผมจะเริ่มสานต่อความสัมพันธ์นี้เอง



__________________________________________________________________
เป็นไงกันม้างงงง ! ฟิคกากๆของไรท์เตอร์กากๆ
ติชมกันได้น้า  ถ้ามีคนสนใจ จะมาแต่งต่อ และจะพยายามพัฒนาฝีมือขึ้นเรื่อยๆ

อาจจะรู้สึกไม่ค่อยโรแมนติกเท่าไหร่
ฟิคยาวไปไหม จะทำให้เบื่อรึเปล่า

แสดงความคิดเห็นบ้างตามสะดวกจ้า