คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : EP10- จุดอ่อนจากการที่ไว้ใจ ครบ 100%
"มันไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ...ไม่ใช่อย่างที่พวกพี่กำลังเข้าใจ" คริสตัดสินใจเอ่ยบอกกับรุ่นพี่ที่อยู่ในเหตุการณ์ก่อนที่เรื่องจะบานปลายไปมากกว่านี้
ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปากของพวกรุ่นพี่....มีแต่เพียงสายตาที่ยังคงจับจ้องไปยังร่างของคริสและแบคฮยอนในตอนนี้
ร่างสูงโปร่งของคริสยืนลังเลสักพัก....ดวงตาคมเหลือบมองไปยังร่างเล็กที่กอดเข่าร้องไห้ไม่ห่างจากเขานัก......
"แบคฮยอน!! นายมานี่เลย!! เรามีเรื่องต้องคุยกัน" มือหนากระชากร่างของแบคฮยอนให้ลุกขึ้นจากพื้นด้วยความโมโห
คริสเดินตรงออกมาจากบริเวณนั้นด้วยความหงุดหงิดใจและกระชากแขนแบคฮยอน เสียงห้ามปรามของพวกรุ่นพี่ดังอยู่ที่ด้านหลังแต่ก็ไม่อาจทัดทานอารมณ์เกรี้ยวกราดของคริสในตอนนี้ได้.....ในสมองของคริสตอนนี้มีแต่เพียงชานยอลที่กำลังรอเขา และเรื่องของแบคฮยอนที่ควรจะเคลียร์ให้จบในวันนี้
"พี่คริสจะทำอะไรผม" เสียงเล็กของแบคฮยอนเอ่ยถามขณะที่ถูกคริสฉุดกระชากออกมา
"ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก....แค่นี้ฉันก็ขยะแขยงนายจะแย่ละ แบคฮยอน" คริสสะบัดมือออกจากแขนของแบคฮยอนเมื่ออยู่ในสถานที่ปลอดคน
มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของตนออกจากแก้มขาวใส ดวงตาที่มีน้ำตากลับกลายเป็นยิ้มเยาะเมื่อเห็นท่าทางของคริสที่กำลังเครียดเกี่ยวกับตัวเขา ร่างเล็กของแบคฮยอนเดินตรงไปยืนด้านข้างคริส....ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบที่บัดนี้ใบหน้าของเขามีแต่ความกังวลใจ....
"พี่คริสทำให้ผมต้องใช้แผนนี้......เรื่องนี้จะไม่รู้ถึงหูของชานยอลถ้าพี่ขอร้องผม" ปากบางยิ้มเยาะอย่างเป็นต่อ.....แขนเรียวสองข้างยกขึ้นมากอดอกเมื่ออากาศข้างนอกเริ่มหนาวเหน็บ
"แบคฮยอน นายต้องการอะไรกันแน่!!" มือหนากระชากแขนของแบคฮยอนอีกครั้งและเขย่าร่างเล็ก...คริสไม่เข้าใจในสิ่งที่แบคฮยอนคิดและกำลังจะทำ
"ผมต้องการพี่ไง!! ต้องการแค่พี่เท่านั้น!" ดวงตาเล็กฉายแววจริงจังกับคำพูด แบคฮยอนตอบไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงต้องการในตัวคริสมากขนาดนี้....เขาริษยาชานยอลทุกครั้งที่อยู่ใกล้ชิดกับคริส แบคฮยอนต้องการเป็นคนเดียวที่ยืนเคียงข้างคริสแค่คนเดียวเท่านั้น
ร่างเล็กโผเข้าสวมกอดคริสด้วยความเสียใจ.....น้ำตาที่เอ่อล้นของแบคฮยอนค่อยๆไหลลงมาอีกครั้ง......คริสคือคนที่แบคฮยอนแอบมองทุกวันและคือคนที่เขาใฝ่ฝันตั้งแต่แรกเห็น.....เขาไม่รู้จริงๆว่าจะต้องทำอย่างไรให้คริสเหลียวกลับมามองเขาบ้างซักนิดก็ยังดี.....
"แบบนี้หรือเปล่าที่ต้องการ....."
คริสจับร่างเล็กของแบคฮยอนให้ผละจากอ้อมอกเขา มือหนาจับไหล่ทั้งสองข้างของแบคฮยอนที่กำลังสั่นเทาเพราะเสียงสะอื้น.....ใบหน้าคมค่อยๆโน้มลงไปที่ริมฝีปากบางของแบคฮยอนใกล้ขึ้นเรื่อยๆ.....ดวงตาเล็กหลับตาพริ้มรอสัมผัสรสจูบที่หอมละมุนจากคริส.....คริสเปลี่ยนตำแหน่งจากริมฝีปากบางไปที่ข้างหูของแบคฮยอน พร้อมกับกระซิบและจงใจพูดให้แบคฮยอนเข้าใจเขาซักที
"คนที่ฉันจะจูบด้วยความเต็มใจ.......มีแค่ชานยอลคนเดียวเท่านั้น"
ดวงตาที่หลับพริ้มลืมตาขึ้นมาช้าๆด้วยความเจ็บปวด......มือเล็กเหวี่ยงลงตรงใบหน้าของคริสด้วยความโมโหก่อนที่ร่างเล็กจะวิ่งหนีจากบริเวณนั้นไปเหมือนคนที่พ่ายแพ้ คนเย็นชาอย่างคริสที่จะมีความอบอุ่นหอมละมุนให้กับคนที่เขารักเท่านั้น....เขาเป็นผู้ชายที่เย็นชาเหลือเกินในความรู้สึกของแบคฮยอน.....
เวลานี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน......ชานยอลผลอยหลับไปบนเตียงนุ่มในขณะที่มือบางก็ยังคงกำโทรศัพท์ไว้แน่น.....หลายครั้งที่ชานยอลโทรหาคริสแต่ไม่มีผู้รับสาย....
....มือหนาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกง......หน้าจอโทรศัพท์โชว์ Miss call เกือบ 10 สายที่โทรเข้ามา.....ซึ่งทุกสายที่โทรเข้ามาคือเบอร์ของชานยอล
ร่างสูงโปร่งเดินตรงไปยังลานจอดรถพร้อมหยิบกุญแจรีโมทรถเฟอร์รารี่สีแดง....ไม่นานนักรถสปอร์ตคันหรูก็ขับออกไปด้วยความรวดเร็วจากคาราโอเกะย่านอับกูจอง...ระยะทางจากคาราโอเกะมาถึงที่บ้านของชานยอลไม่ไกลกันนัก......
รถคันหรูค่อยๆเคลื่อนตัวมาจอดสงบนิ่งที่หน้าบ้านของชานยอล.....คริสตัดสินใจดับเครื่องยนต์เพื่อไม่ให้เสียงนั้นไปรบกวนคนในบ้านของชานยอล.....ดวงตาคมสอดส่ายสายตาหาก้อนหินก้อนเล็กๆและเขาจะใช้มันเพื่อปลุกชานยอลอย่างที่เขาเคยทำตอนเด็กๆ....เสียงก้อนหินเล็กๆกระทบกับกระจกห้องนอนดังขึ้นเบาๆ.....แค่เพียงหินก้อนที่ 4 ที่ 5 ชานยอลก็สะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมกับรีบเดินตรงมายังหน้าต่างของห้องนอน....
ใบหน้าคมคายของคริสแย้มยิ้มออกมาด้วยความดีใจเมื่อเห็นคนรักเดินมาเปิดหน้าต่างทั้งๆที่หน้าตายังงัวเงีย.....คริสรีบกวักมือเรียกร่างบางให้ลงมาหาข้างล่างด้วยความคิดถึง.....
"ขอฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน" ชานยอลพูดออกมาเบาๆแบบไม่มีเสียงเพราะกลัวว่าคนในบ้านจะตื่น
"ไม่ต้องเปลี่ยน....ใส่ชุดนอนแบบนี้น่ารักดี" คริสโต้ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม.....จนชานยอลเขินอาย...
มือบางรีบคว้ากระเป๋าสะพายที่เขาเตรียมไว้ตั้งแต่เย็นและเดินลงมาจากห้องนอนด้วยเสียงฝีเท้าที่เบาที่สุด.....ประตูหน้าบ้านถูกเปิดออกช้าๆโดยมีร่างบางของชานยอลค่อยๆย่างก้าวเดินมา...คริสเปิดประตูรถพร้อมกับเอื้อมเข้าไปหยิบผ้าพันคอผืนหนาของเขาที่พาดไว้ตรงเบาะที่นั่งคนขับ.......
มือหนาจับผ้าพันคอเพื่อคล้องลงบนลำคอขาวของชานยอล....คริสกระชับผ้าพันคอผืนนั้นให้หนาขึ้นเพราะอากาศข้างนอกค่อนข้างเย็น....ดวงตากลมโตของชานยอลจับจ้องไปที่ใบหน้าของคริสด้วยความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ......ในชีวิตไม่เคยมีใครพันผ้าพันคอให้เขาเลยสักครั้ง....มือหนาค่อยๆจับไปที่แก้มใสทั้งสองข้างของชานยอลไว้เพื่อให้ความอุ่นก่อนที่จะยิ้มให้กับชานยอลด้วยความอ่อนโยน
"หนาวมากไหม.....รู้สึกอุ่นขึ้นหรือยัง....ฉันขอโทษนะที่มาช้า" คริสเอ่ยพูดกับชานยอลด้วยความรู้สึกผิดในจิตใจ
"แล้วทำไมถึงมาช้า.....ฉันรอนายจนหลับเลยนะอู๋ฟาน" ปากอิ่มยู่เข้าหากันพร้อมด้วยใบหน้ากระเง้ากระงอด
"ไว้จะเล่าให้ฟังนะ ขึ้นรถเถอะ" คริสพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมา.....แต่ในเวลานี้คงไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาอธิบายถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
รถสปอร์ตคันหรูเคลื่อนตัวออกมาจากบริเวณหน้าบ้านชานยอล....ฝ่ามือหนากุมมือของชานยอลมาตลอดทางระหว่างที่เขากำลังขับรถกลับมาที่บ้านของตนเอง คริสกำลังชั่งใจอยู่ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้เขาควรจะเล่าให้ชานยอลฟังก่อนดีหรือไม่.......อย่างน้อยชานยอลก็ควรจะรู้ความจริงจากปากของเขาไม่ใช่รู้มาจากคนอื่น.....
ชานยอลลอบสังเกตใบหน้าของคริสเป็นระยะๆเนื่องจากคริสดูเงียบไปและเหมือนกำลังใช้ความคิดอะไรบางอย่าง.....
"มีอะไรหรือเปล่า .....คิดอะไรอยู่เหรออู๋ฟาน" ดวงตากลมโตเลิกถามคริสด้วยใบหน้าที่ดูใสซื่อบริสุทธิ์
"หืม...ไม่มีนี่" คริสส่ายหน้าช้าๆพร้อมกับรอยยิ้มที่พยายามฝืนให้เป็นปกติที่สุด
ใช้เวลาไม่นานทั้งคริสและชานยอลก็เดินทางมาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ที่เป็นสถานที่พักพิงของคริส....บ้านหลังใหม่ที่คริสเคยพาชานยอลมานอนพักครั้งแรกที่เจอกันที่ผับ.......คริสเดินถือกระเป๋าสะพายเป้ของชานยอลออกมาจากรถและเดินนำชานยอลขึ้นไปที่ห้องนอนห้องใหญ่........ภาพของวันแรกที่ชานยอลตื่นขึ้นมาและพบว่านอนอยู่ในห้องนี้ก็ย้อนกลับมาในความทรงจำอีกครั้ง
"นายน่าจะบอกฉันตั้งแต่วันแรกที่ฉันมานอนบ้านว่านายคืออู๋ฟาน" ชานยอลเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ขณะที่เขาเดินสำรวจห้องนอนของคริส
"บอกวันนั้นแล้วยังไง.....จะได้ไม่ต้องรอจนถึงที่ทะเลเหรอ" ใบหน้าคมยกยิ้ม....คำพูดที่คริสตั้งใจหยอกล้อคนรัก ชานยอลเขินอายจนคว้าหมอนใบเล็กบนโซฟาขว้างใส่ร่างสูง
"ฉันไปอาบน้ำก่อนละกันนะชานยอล....นายนั่งเล่นไปก่อน" คริสหยิบหมอนสี่เหลี่ยมใบเล็กขึ้นมาจากพื้นก่อนจะวางมันลงที่เดิมและพูดกับชานยอลด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ
ชานยอลเดินดูหนังสือในชั้นวางหนังสือของคริสไปเรื่อยเปื่อย........รูปในวัยเด็กและภาพตอนที่เขาเป็นนักกีฬาบาสเกตบอลที่แคนาดา.....เหรียญทองหลายเหรียญและถ้วยรางวัลคือเครื่องการันตีว่าคริสมีความสามารถทางด้านกีฬามากแค่ไหน มือบางลูบไล้ไปตามเหรียญทองที่คริสเคยให้ไว้กับเขา......มันคือเหรียญทองเหรียญแรกในชีวิตของคริสที่มอบให้กับชานยอล....
ปากอิ่มแย้มยิ้มด้วยความสุขใจ.......เสียงข้อความเข้าที่โทรศัพท์ของชานยอลคือเสียงที่ปลุกให้ชานยอลตื่นจากภวังค์ในอดีต......ร่างบางเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดข้อความอ่าน.....เบอร์ที่ส่งข้อความมาหาชานยอลไม่คุ้นนัก แต่เขาก็ตัดสินใจที่จะเปิดอ่านมัน
- - คืนนี้ผู้ชายของฉันนอนอยู่ข้างนายหรือเปล่า.....บอกพี่คริสด้วยนะว่าเมื่อครู่เขาร้อนแรงมาก.....อ่อ ฉันฝากนายประคบรอยแดงที่ต้นคอข้างขวาของพี่คริสด้วยนะ นายมันก็แค่คนตายด้านวันยังค่ำ! - - แบคฮยอน
มือบางกดปิดข้อความด้วยหัวใจที่เต้นระรัว......ความรู้สึกทั้งหมดปะปนกัน....ทั้งความกลัว โกรธ เสียใจ และไม่เชื่อในสิ่งที่แบคฮยอนบอกเขา.....ดวงตากลมโตกระพริบถี่ๆเพื่อห้ามความรู้สึกและพยายามช่วยให้ขอบตาที่ร้อนผ่าวผ่อนคลาย...ไม่นานร่างสูงโปร่งของคริสก็เดินออกมาจากห้องน้ำ....คริสสวมชุดนอนด้วยเสื้อเชื๊ตแขนยาวและกางเกงขายาวเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายของเขา....
"ชานยอล....นายง่วงหรือยัง" คริสเอ่ยถามกับชานยอลขณะที่เขากำลังใช้ผ้าขนหนูขยี้เบาๆบนผมสีทองที่อ่อนนุ่มของเขา
"ยัง" ปากอิ่มตอบไปสั้นๆก่อนที่จะรวบรวมความกล้าเดินตรงไปยังร่างสูงโปร่งของคริส
"คืนนี้ยังพอมีแรงไหมอู๋ฟาน.....หรือนายหมดแรงกับใครไปแล้ว" ดวงตากลมโตพยายามเก็บงำความรู้สึก....หัวสมองของชานยอลกำลังสับสนกับเรื่องบางอย่างที่เขาต้องการจะพิสูจน์ความจริง
"นายพูดถึงเรื่องอะไรชานยอล" ร่างสูงเปรยออกมาด้วยความงุนงงพร้อมกับมองไปยังใบหน้าขาวใสของคนรักตรงหน้า....
ไม่มีเสียงตอบจากชานยอล.....มือบางค่อยๆโอบกอดรอบต้นคอของคริส พร้อมกับประกบจูบไปยังริมฝีปากของคริส........ริมฝีปากหนาของคริสจูบชานยอลตอบกลับไปด้วยความประหลาดใจ.....หรือชานยอลกำลังคิดถึงเขามาก....แต่มันก็แปลกใหม่ดีนะ.....มือหนาของคริสบรรจงลูบไล้ไปตามเสื้อตัวบางของชานยอลพร้อมกับจูบสัมผัสไปตามแก้มเนียนใสของคนรัก.....ชานยอลค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของคริสออกเพื่อให้เผยถึงร่องรอยบางอย่างบนตัวเขา.....ริมฝีปากบางไล่จูบไปตามซอกคอแกร่งของคริสที่ข้างขวา....และในที่สุดชานยอลก็ได้เห็นร่องรอยที่เขากำลังตามหาตามคำพูดของแบคฮยอน
หยาดน้ำตาที่ชานยอลพยายามกลั้นไว้ค่อยๆไหลออกมาจากดวงตากลมโตขณะที่คริสกำลังซุกไซร้ที่ต้นคอขาวเนียนของชานยอล....ปากหนาพรมจูบไปตามซอกคอขาวพร้อมกับขบเม้มมันไว้เบาๆ.....จากตำแหน่งซอกคอยาวระหงส์คริสก็เปลี่ยนมาเป็นริมฝีปากบางและจึงสังเกตถึงน้ำตาหยดใสที่ไหลลงมาอาบแก้มของคนรัก......
"นายร้องไห้ทำไมชานยอล" มือหนาจับใบหน้าของชานยอลไว้ด้วยความตกใจกับภาพตรงหน้า
"ฉันไว้ใจใครไม่ได้เลยใช่ไหมอู๋ฟาน.....ทุกคนเหมือนกันหมด" ดวงตากลมโตยังคงมีน้ำตาหลั่งใหลลงมา...พร้อมกับเสียงสะอื้นที่เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ
"ชานยอล....นายเป็นอะไร" นิ้วมือเรียวยาวเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าของชานยอลด้วยความเป็นห่วง
"ทำไมมันต้องเกิดกับฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า......ทำไมอู๋ฟาน"
"ชานยอล.......นาย..." คริสมีสีหน้ากังวลเมื่อคิดถึงเรื่องนั้น
"อู๋ฟาน!! นายไปกับแบคฮยอนมาใช่ไหม! นายไปนอนกับแบคฮยอนมาใช่ไหมอู๋ฟาน!! ตอบฉันสิ ตอบฉัน!" ร่างบางตรงเข้าไปเขย่าแขนคริสและทุบตีเขาด้วยความเสียใจพร้อมเสียงสะอื้นที่ดังออกมาจากปากของชานยอล
"มันไม่ใช่อย่างนั้นนะชานยอล.....ฉันอธิบายได้" คริสกอดชานยอลที่กำลังร้องไห้ไว้ในอ้อมแขนแกร่ง....เด็กน้อยของเขาสะอื้นจนตัวโยนและเริ่มหายใจหอบหนักขึ้น
"อธิบายเหรอ!! รอยแดงที่คอของนายก็คงพออธิบายได้มั้ง......ถึงฉันจะเคยนอนกับนายแค่คนเดียว แต่ฉันก็ไม่โง่ถึงขนาดที่ไม่รู้ว่านั่นคือรอยอะไร!!" ชานยอลผลักคริสออกจากร่างของเขา ร่างบางรีบเดินตรงไปคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าและสะพายมันพร้อมเดินออกไปจากห้องทั้งน้ำตา.....
"ปาร์คชานยอล! อย่าไป ฉันขอร้อง.....ชานยอล ...... 8 ปีของฉันมันทำให้นายเชื่อใจฉันไม่ได้ใช่ไหม!" คริสตะโกนไล่หลังชานยอลและรีบวิ่งตามร่างบางออกมาที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่
คริสวิ่งตามชานยอลออกไปไม่ห่าง.....แต่แล้วร่างบางก็รีบโบกรถแท๊กซี่ที่หน้าบ้านของคริสและเดินตรงขึ้นรถ โดยไม่สนใจร่างสูงโปร่งที่กำลังเร่งฝีเท้าตามเขามาด้วยความรีบร้อน.....
"จะให้ผมจอดไหมครับคุณ" โชว์เฟอร์เอ่ยถามกับชานยอลเมื่อเขามองไปที่กระจกหลังและเห็นร่างของคริสที่วิ่งตามชานยอลมาล้มลงที่พื้นคอนกรีต.....ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งด้วยความเสียใจที่ยังไม่ได้อธิบายความจริงกับคนรัก
"ไม่ต้องฮะ....." ชานยอลออกคำสั่งกับคนขับและเหลือบมองไปทางด้านหลัง......ร่างสูงโปร่งของคริสล้มลงนั่งที่พื้นถนนด้วยความรู้สึกเจ็บปวดใจไม่แพ้ชานยอล..... มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาของตนเองออกจากใบหน้าและเบือนหน้าหนีภาพของคริสที่เขาเห็นเมื่อครู่........ทำไมเขาจึงรู้สึกเจ็บปวดใจเจียนตายขนาดนี้....ทั้งๆที่ชานยอลเองก็ผ่านเรื่องราวแบบนี้กับจื่อเทามาแล้ว....หรือเป็นเพราะว่าความรู้สึกที่ชานยอลมีต่ออู๋ฟานและจื่อเทาไม่เหมือนกัน....
END 60% --------------
40% ----------------------
มือบางกดโทรศัพท์ในมือหลายครั้งแต่ปลายสายก็เป็นเพียงระบบฝากข้อความ..........ในเวลานี้ชานยอลไม่มีใครเป็นที่พึ่งนอกจากคยองซูเพื่อนรักของเขา......ดวงตากลมโตยังคงมีน้ำตาคลอหน่วงอยู่ตลอดเวลา....ภาพที่อี้ฟานมีร่องรอยแห่งความสุขระหว่างเขาและแบคฮยอนย้อนกลับมาอีกครั้ง....แก้มใสเปรอะเปื้อนน้ำตาแห่งความเสียใจ....ชานยอลยกหลังมือขึ้นมาปาดมันออกซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่คงลบภาพความทรงจำแห่งความเจ็บปวดออกไปไม่ได้......
หลังจากที่คริสวิ่งกลับเข้าไปในตัวบ้านอย่างรวดเร็วเพื่อหยิบกุญแจรถยนต์.....เขาก็รีบสตาร์ทขับตามชานยอลออกไป......หัวสมองมึนตึบ ความรู้สึกในใจเจ็บหน่วง.....น้ำตาของคนรักต้องมาหลั่งรินเพราะเขา...คริสไม่รู้ตัวเลยว่าตอนที่เขาไม่ได้สติ แบคฮยอนได้ฝากร่องรอยบางอย่างไว้บนต้นคอของเขา.....มือหนาขยี้ผมสีทองด้วยความหงุดหงิดพร้อมกับตบพวงมาลัยระบายอารมณ์ด้วยความโมโหเมื่อรถติดตรงบริเวณสี่แยกไฟแดง.....
ที่หน้าบ้านหลังเล็กปิดไฟมืด....ชานยอลหยิบธนบัตรจ่ายค่ารถให้กับแท๊กซี่ที่เขาโดยสารมาก่อนที่ร่างบางจะลงมายืนมองไปยังห้องนอนของคยองซู.....ชานยอลตัดสินใจเสียมารยาทกดกริ่งหน้าบ้าน....แม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลามืดมากแล้วแต่ปกติคยองซูเป็นคนที่เข้านอนดึกมาก ไฟในห้องไม่น่าจะปิดในเวลาอย่างนี้.....
ไม่นานนักคนรับใช้ในบ้านก็เดินออกมาดูแขกที่มาเยือน.....
"อ่าว คุณชานยอล....มาซะดึกเชียวค่ะ ......คุณคยองซูไม่อยู่นะคะ เธอไปธุระกับคุณพ่อคุณแม่ที่นอกเมืองเมื่อเย็นนี้ น่าจะกลับเย็นๆพรุ่งนี้เลย"
"อ่า....งั้นไม่เป็นไรฮะ"
.... ชานยอลโค้งศรีษะก่อนที่จะเดินออกมาด้วยความผิดหวัง....ชานยอลรู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนตัวคนเดียวในโลก...ตอนนี้คงไม่มีใครเป็นที่พึ่งให้กับเขาได้แล้ว....ถ้าจะกลับบ้านในเวลานี้คนที่บ้านต้องถามว่าเขาหายไปไหนมาในสภาพชุดนอนแบบนี้....ร่างบางเดินมาตามทางเรื่อยๆด้วยหัวใจที่เศร้าหมอง....ชานยอลโบกแท๊กซี่อีกครั้งโดยบอกจุดหมายปลายทางเป็นที่แห่งหนึ่ง.....ที่ที่เขาสามารถอยู่ได้ทั้งคืนเพื่อรอจนกว่าจะเช้า.....
.
.
.
.
.
.
.
รถสปอร์ตคันหรูขับวนเวียนไปมาด้วยความร้อนรนใจ.......คริสขับวนหารถที่คล้ายกับรถแท๊กซี่คันนั้น....รวมถึงสถานที่ต่างๆที่ชานยอลน่าจะไปแต่ทุกอย่างก็ว่างเปล่า ไม่เจอแม้กระทั่งเงาของคนที่เขารัก....มือหนากดโทรศัพท์หาคยองซูหลายครั้งแต่ก็เข้าสู่ระบบฝากข้อความทุกครั้ง....ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจโทรหาจงอินเพื่อนรักเพื่อสอบถามถึงคยองซู...
"แกอยู่กับคยองซูหรือเปล่า" เสียงร้อนรนของคริสกรอกไปตามสาย
"ไม่อยู่เว้ย....คยองซูไปธุระกับที่บ้าน....โทรมาทำไมดึกดื่นวะ" น้ำเสียงงัวเงียของจงอินเอ่ยตอบเพื่อนรัก
"แล้วชานยอลจะไปที่ไหน" ....... คริสพูดเปรยออกไป ไม่ใช่ประโยคที่เขาจะบอกจงอินแต่เขากำลังพูดกับตนเอง....
คริสกดวางโทรศัพท์โดยไม่บอกลาเพื่อน....จงอินวางสายไปด้วยความงุนงง แต่ความง่วงทำให้เขาล้มตัวลงนอนอีกครั้งโดยไม่ได้โทรกลับไปหาคริสอีกครั้ง....
ในผับย่านคังนัมที่หรูหราสถานที่เดิมที่อู๋ฟานเจอกับชานยอลครั้งแรกในคืนที่เขาเมา.....มีร่างบางของใครคนหนึ่งสะพายกระเป๋าเป้สวมชุดนอนยืนอยู่ตรงทางเข้าประตู.....ทั้งการ์ดและรปภ.ได้กักตัวของชานยอลไว้โดยที่ไม่ให้เขาเข้าไปในนั้นเนื่องจากการแต่งกายของเขาที่ไม่สุภาพ ทั้ง 3 ยืนโต้เถียงกัน....สายตาของคนในบริเวณนั้นเหลือบมามองตามเสียงพร้อมกับซุบซิบนินทาการแต่งกายของชานยอล.....
"ผมมีเงินจ่าย!!จะดูเครดิทการ์ดผมไหม!!" ชานยอลสบถออกไปด้วยความโมโห...แต่ก็ไม่เป็นผล...
ดวงตาคมของใครคนหนึ่งจับจ้องไปยังร่างบางที่คุ้นเคยนั้นหลังจากได้ยินเสียงของชานยอล.....ร่างสูงโปร่งแบบนักกีฬาเดินตรงเข้ามาทางด้านหลังพร้อมกับโอบเอวบางของชานยอลไว้และดึงเขาเข้ามากอดหลวมๆ.....
"เขามากับผม.....ทีนี้จะให้เขาเข้าไปได้หรือยัง" บุคคลที่สามพูดพลางโชว์บัตร VIP Card ของผับนี้ให้รปภ.ข้างหน้าดู....ทั้งรปภ.และการ์ดต่างโค้งศรีษะนอบน้อมและขอโทษขอโพยก่อนที่จะปล่อยให้ชานยอลเข้าไป....
ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่โอบกอดเขาอยู่คือจื่อเทา อดีตคนรักที่ทำให้เขาเจ็บปวด......ชานยอลไม่ได้ดื้อดึงกับสัมผัสนั้นเนื่องจากตอนนี้เขาคงต้องพึ่งให้เทาพาเขาเข้าไปที่นี่ก่อน....ร่างบางเดินตามเทาไปอย่างว่าง่าย....ก่อนที่จะหย่อนกายลงนั่งที่โซฟาตัวใหญ่....
"ทำไมใส่ชุดนอนมาเที่ยว....เปลี่ยนสไตล์แล้วเหรอชานยอล" เทาเอ่ยถามพร้อมกับยกยิ้ม
....ไม่มีเสียงตอบจากชานยอล...มีเพียงแววตาของคนที่กำลังเศร้าใจฉายออกมาจากดวงตากลมโตคู่นั้น......จื่อเทารู้จักชานยอลดี แม้จะไม่หลายปีอย่างคริสแต่เขาก็รู้สึกได้ว่าตอนนี้ชานยอลคงกำลังทุกข์ใจกับเรื่องราวบางอย่าง.....
"นายมาคนเดียวเหรอจื่อเทา" ... ริมฝีปากบางเอ่ยถามอดีตคนรักด้วยความสงสัย....
คืนนี้จื่อเทาออกมาหาความสำราญใจแค่เพียงคนเดียว.....หากมีใครที่สนใจจะวันไนท์แสตนด์ (ความสัมพันธ์แบบคืนเดียวจบ) กับเขา เขาก็ไม่รังเกียจ.....ผิดกับชานยอลที่ไม่ได้ออกมาหาความสำราญใจ แต่มาที่นี่เพื่อระบายความทุกข์ใจต่างหาก.....
...มือบางคว้าแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ตรงหน้าขึ้นมาจิบครั้งเดียวหมดก่อนที่จะใช้หลังมือปาดเช็ดปากเมื่อเครื่องดื่มเลอะริมฝีปากบางของเขา ดวงตาคมของจื่อเทาเหลือบมองใบหน้าของชานยอลที่กำลังใช้เหล้าเพื่อปลดปล่อยความทุกข์....แก้วที่สองถูกกระดกลงลำคอของชานยอลอีกครั้ง........สายตาของจื่อเทาบ่งบอกถึงความเป็นห่วง....แม้จื่อเทาจะเป็นคนเจ้าชู้...แต่คนที่จื่อเทามีความรู้สึกดีๆด้วยรวมถึงคนที่เขายกย่องให้เป็นคนรักก็มีเพียงชานยอล...มือหนาคว้าแก้วที่ชานยอลกำลังถืออยู่พร้อมกับเตือนเขา
"ทำไมต้องกินเหล้าหนักขนาดนั้น....มีปัญหาอะไรหรือเปล่า"
"อย่ามายุ่งกับฉันน่ะ" ชานยอลคว้าแก้วเครื่องดื่มในมือของเทากลับมาอีกครั้งด้วยท่าทีฉุนเฉียว...
"มีปัญหากับคริสเหรอ............" คำถามที่ทำให้ชานยอลต้องหยุดชะงักขณะที่รินเครื่องดื่มลงไปที่แก้วบางใสนั้นอีกครั้ง...
"แบคฮยอนใช่มั้ย.....คนอย่างแบคฮยอนถ้าอยากได้อะไรเขาจะทำทุกวิถีทาง" เทายกเครื่องดื่มของตนขึ้นจิบบ้างก่อนที่จะเหลือบมองคนรักเก่าที่นั่งหน้าเศร้าอยู่ข้างๆ
"ที่ฉันไม่เข้าไปยุ่งเรื่องระหว่างนายกับคริส....เพราะฉันรู้สึกผิด....ในเมื่อนายไม่เลือกฉัน....ฉันก็หวังว่านายจะมีความสุขดีกับคริส" เทาเอ่ยความรู้สึกที่แท้จริงในใจของเขา....เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างชานยอลและคริสเขารับรู้มาตลอด....เขายินดีจะปล่อยวางถ้าชานยอลเจอคนที่ดีกว่าเขา
วันเวลาผ่านไปสักพัก......เมื่อแอลกอฮอล์เริ่มทำปฎิกิริยาในร่างกายของคนก็ทำให้ชานยอลกล้าพูดระบายความในใจของเขาออกมาบ้าง....
"ทำไมต้องเป็นแบคฮยอน......" ปากบางพร่ำพูดกับตัวเองลอยๆ.....แก้วเครื่องดื่มถูกยกขึ้นจิบอีกครั้งพร้อมกับดวงตากลมโตที่เริ่มมีน้ำตามาคลอหน่วง
" 8 ปีของอู๋ฟานกับฉัน.....สุดท้ายต้องมาพ่ายแพ้กับแบคฮยอนงั้นเหรอ" น้ำตาหยดใสเริ่มรินไหลลงมาอีกครั้งหลังจากเขานึกถึงเรื่องราวในอดีต
" 8 ปี .....อู๋ฟาน นายหมายถึง.....??" สีหน้าของเทางุนงงกับคำพูดของชานยอล
"คริสกับอู๋ฟานคือคนเดียวกัน.....ฉันรู้จักกับเขามานานแล้ว...." มือบางยกขึ้นเช็ดน้ำตาหยดใสออกจากใบหน้าด้วยดวงตาที่เหม่อลอย
จื่อเทาใช้ความคิดกับคำพูดของชานยอล....แม้เขาจะไม่รู้จักคริสดีแต่ 8 ปีระหว่างคริสกับชานยอลคงมีเรื่องราวต่างๆมากมายที่เกิดขึ้นกับเขาทั้งสอง.....ส่วนแบคฮยอนจื่อเทารู้จักคนๆนี้ดี.....แม้จื่อเทาจะไม่มั่นใจว่าคริสจะมีสัมพันธ์กับแบคฮยอนจริงหรือไม่....แต่วันนั้นที่อาคารเรียน ทั้ง 4 คนเผชิญหน้ากันโดยที่คริสก็อยู่ในเหตุการณ์และวิ่งตามออกไปกับชานยอล
"ชานยอล......เรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด...ฉันขอโทษนะ......ฉันไม่หวังว่านายจะอภัยให้ฉัน....ฉันรู้ว่าฉันผิด.....แต่หากนายไม่มีใคร....ฉันอยากให้นายรู้ไว้ว่ายังมีฉัน......ในฐานะเพื่อนก็ยังดี" มือหนาเอื้อมไปกุมมือของชานยอลที่กำลังสั่นระริกด้วยความเสียใจ.....
ดวงตากลมที่มีน้ำตาจับจ้องไปยังใบหน้าของจื่อเทา....แม้ชานยอลจะไม่ได้รักจื่อเทาแล้ว....แต่ความรู้สึกดีๆที่ผ่านมาก็ช่วยให้เขาอบอุ่นใจได้บ้าง....มือหนาเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าของชานยอลออกไปช้าๆ....หัวใจที่บอบบางของชานยอล ในตอนนี้เขาต้องการแค่ใครซักคนที่ปลอบโยนให้เขารู้สึกดีขึ้น....ร่างบางโผเข้ากอดเทาร้องไห้สะอึกสะอื้น....แผ่นหลังบางหอบเบาๆเนื่องจากการร่ำไห้....
"จื่อเทา.....ฉันรักเขา.....ฉันรักเขามาก.....ฉันขอโทษที่ฉันไม่ได้รักนายอย่างอู๋ฟาน...ฉันขอโทษ" มือหนาลูบไปตามแผ่นหลังของชานยอลเด็กน้อยที่กำลังสะอึกสะอื้น แม้คำพูดของชานยอลจะทำให้คนฟังอย่างเขารู้สึกเจ็บปวดนิดๆแต่จื่อเทาก็เข้าใจดีว่าเรื่องที่เขาทำต่อชานยอลมันยากเกินรับได้....และมันก็มากมายหลายครั้งที่เขาทรยศต่อชานยอล
"อือ...ไม่เป็นไร.....ฉันว่าจะทวงนายคืนจากคริส.....แต่ในเมื่อตุ๊กตาที่แสนสวยของฉันไม่อยากกลับมาหาเจ้าของเดิม...ฉันก็จะไม่ฝืนใจใคร" จื่อเทาโอบกอดร่างของชานยอลไว้อย่างนั้นพร้อมกับซุกใบหน้าลงตรงไหล่ของชานยอล...กลิ่นหอมละมุนจากชานยอลที่เขาเคยได้สัมผัส....แม้จะไม่เคยมีอะไรกันแต่การได้กอด ได้หอม ได้สัมผัสริมฝีปากบางนั้นก็ทำให้เขาลืมชานยอลไม่ลง....
จื่อเทาผละออกจากอ้อมกอดของชานยอล....มือหนาถอดเสื้อคลุมสวมใส่ให้กับชานยอลเมื่อเสื้อนอนตัวบางอาจจะให้ความอบอุ่นแก่เขาไม่ได้......เทาเอ่ยปากจะไปส่งชานยอลที่บ้าน แต่ชานยอลยังยืนยันว่าเขาจะอยู่ที่ผับนี้ยันเช้าและจะเดินทางกลับบ้านเอง.......จื่อเทาจึงชวนชานยอลไปนอนค้างที่บ้านเขา....เทารู้ดีว่าชานยอลยังคงไม่ไว้ใจในตัวเขาและยิ่งในสถานการณ์แบบนี้.....
"ฉันไม่ปล้ำนายหรอกน่ะ ถ้าฉันจะทำ คงทำไปนานแล้วทั้งๆที่มีโอกาสหลายครั้ง"
ประโยคนี้คือประโยคที่ทำให้ชานยอลใจอ่อนยอมไปนอนค้างที่บ้านของจื่อเทาโดยดี........
ร่างสูงโปร่งยังคงเดินกระวนกระวายในห้องนอนทั้งคืนจนเกือบรุ่งเช้า......โทรศัพท์มือถือมีเบอร์ที่ถูกกดโทรออกเป็นร้อยครั้ง....เบอร์มือถือของชานยอลปิดเครื่อง.....ความทุกข์ใจทำให้คริสนอนไม่หลับทั้งคืน.....มีเพียงแก้วกาแฟบนโต๊ะที่ถูกดื่มจนหมดวางเรียงกันหลายแก้วเป็นเพื่อนเขาเท่านั้นในค่ำคืนนี้....
"เมื่อคืนหลับสบายไหม" จื่อเทาเอ่ยถามชานยอลเมื่อถึงเวลารุ่งเช้า
เมื่อคืนนี้ชานยอลนอนในห้องคนเดียวโดยที่จื่อเทายังคงรักษาสัญญา....แม้เขาจะเป็นเพล์บอยแต่เขาก็ไม่ชอบฝืนใจใคร....การมีอะไรกันโดยที่อีกฝ่ายไม่ยินยอมไม่เคยอยู่ในหัวสมองของจื่อเทา
"อือ....แต่นอนไม่ค่อยหลับหรอก" ดวงตากลมโตยังคงมีร่องรอยบอบช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก
"เชื่อใจฉันนะชานยอล.....เรื่องนี้ฉันจะช่วยนายพิสูจน์เอง.......ฉันไม่ได้จะช่วยคริส.....แต่ฉันต้องการจะพิสูจน์อะไรบางอย่างเท่านั้นว่าเขารักนายจริงหรือเปล่า" ดวงตาคมแฝงความนัยน์....จื่อเทานึกถึงแผนการที่จะพิสูจน์เรื่องระหว่างคริสและแบคฮยอนให้ได้...
"ถ้าเขารู้จักนายมา 8 ปี เขาจะไม่ปล่อยนายไป.....แต่ถ้าเขายอมจากไปง่ายๆ....นั่นคือเขาปันใจให้แบคฮยอนแล้ว" ความรู้สึกของเทาบ่งบอกว่าถ้าคริสรักชานยอลมาได้ 8 ปีและทนรอให้เขากับชานยอลเลิกกันได้....ผู้ชายคนนี้ต้องไม่ยอมจากคนที่เขารักไปง่ายๆแน่......เกมส์นี้น่าจะสนุกถ้าฉันจะเป็นคนตั้งกติกาขึ้นมา.....
และแล้วเช้าวันจันทร์ก็มาถึง....ที่มหาวิทยาลัยวันนี้มีเสียงร่ำลือถึงคริสและแบคฮยอน....ข่าวลือต่างๆออกมาจากกลุ่มของนักกีฬาบาสที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้น จาก 1 คนเป็น 2 คนจนข่าวลือแพร่สะพัดออกไปอย่างห้ามไม่ได้...คงมีแต่แบคฮยอนเท่านั้นที่ยินดีกับข่าวลือที่ไม่เป็นความจริงนั้น....ส่วนคนที่มีสีหน้าเคร่งเครียดก็คงไม่พ้นคริส นักกีฬาบาสสุดฮอทของมหาลัย......
ร่างสูงโปร่งของคริสกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังห้องเรียนของชานยอล....มือหนายกขึ้นดูนาฬิกาข้อมือด้วยความเร่งรีบ.... เขาติดต่อชานยอลไม่ได้มา 2 วันแล้วรวมถึงวันนี้ด้วย.....สายของเขาถูกปฎิเสธทุกครั้งที่โทรเข้าไปที่เครื่องของชานยอล วันนี้คริสตั้งใจจะมาอธิบายความจริงต่างๆที่เกิดขึ้นในร้านคาราโอเกะวันนั้น....
"เห็นปาร์คชานยอลไหมครับ" ใบหน้าหล่อคมคายของคริสเอ่ยถามกับนศ.หญิงในห้องเรียน....แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือชานยอลออกไปจากห้องได้สักพักแล้ว....
ร่างสูงวิ่งตรงไปยังด้านหลังของมหาลัย....สนามกีฬาขนาดเล็กสถานที่ที่คริสและชานยอลชอบไปนั่งเล่นที่ม้านั่งด้วยกัน.......คริสยิ้มออกมาด้วยความดีใจเมื่อเห็นชานยอลกำลังเดินมาทางเขาไกลๆ....ร่างสูงเตรียมวิ่งตรงไปข้างหน้าแต่ก็มีมือบางมาดึงร่างของเขาไว้
"พี่คริส.....พี่จะไปไหนฮะ....วันนี้พี่ปล่อยให้ผมผจญกับข่าวลืออยู่คนเดียว....พี่จะไม่รับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเองเลยเหรอ" เสียงเจื้อยแจ้วของแบคฮยอนยังคงเอ่ยไม่หยุดพร้อมใบหน้าบึ้งตึง
"ข่าวลือที่ไม่เป็นความจริง....คนที่รู้ดีคือนายไม่ใช่เหรอ" คริสแกะมือของแบคฮยอนออกจากการเกาะกุมแขนแกร่งของเขา
"ไม่เป็นความจริงงั้นเหรอ!!.......อย่างน้อยรอยแดงที่ต้นคอของพี่ก็เป็นเครื่องพิสูจน์ได้นะว่าพี่ไปมีอะไรกับผมมา" ใบหน้าเล็กยิ้มร้ายออกมาด้วยความสะใจพร้อมปรายตาไปมองยังร่างของชานยอลที่กำลังเดินตรงเข้ามาเรื่อยๆ
"ฝีมือของนายทั้งหมดใช่ไหม แบคฮยอน!!" มือหนากระชากข้อมือของแบคฮยอนอย่างแรงพร้อมฉุดกระชากร่างเล็กให้เดินไปพร้อมกับเขาเพื่อจะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ชานยอลฟัง
"ชานยอลลล.......มารอฉันนานแล้วสิ" เสียงจื่อเทาตะโกนไล่หลังชานยอลมาพร้อมกับวิ่งไปหาร่างบางพร้อมกับโอบเอวของชานยอลไว้หลวมๆ
ชานยอลมีท่าทางกระอักกระอ่วนเล็กน้อยแต่ก็ต้องจำยอมเฉยเมยต่อการกระทำของจื่อเทาเพื่อการพิสูจน์หาความจริงตามความต้องการของจื่อเทา.....คริสจับจ้องไปที่มือหนาที่กำลังโอบเอวบางของชานยอล....ส่วนดวงตากลมโตของชานยอลก็จับจ้องไปที่มือแกร่งของคริสที่จับข้อมือของแบคฮยอนไว้..... ทั้ง 4 คนยืนเผชิญหน้ากันด้วยบรรยากาศที่ดูอึดอัด....
"ปาร์คชานยอล....เรามีเรื่องต้องคุยกัน" คริสปล่อยมือจากแบคฮยอนและคว้าข้อมือของชานยอลไว้ด้วยอารมณ์คุกรุ่น....ทั้งร่างกายของชานยอลเป็นของเขา...จื่อเทาไม่มีสิทธิมาแตะต้อง
จื่อเทายกยิ้มเมื่อคริสเริ่มเข้าทางเขา.....เขาเอื้อมมือไปคว้าแขนของชานยอลไว้อีกข้างพร้อมใบหน้าที่ดุดัน.....
"คริส!!......ถ้านายดูแลชานยอลไม่ดี ฉันก็จะทวงชานยอลของฉันคืน!!......ข่าวลือระหว่างนายกับแบคฮยอนคงพิสูจน์ได้แล้วว่านายทำให้ชานยอลเสียใจแค่ไหน.....เพราะฉะนั้น ปล่อยชานยอลไปซะ!!"
คำพูดที่เกรี้ยวกราดของเทาทำให้ชานยอลตกใจ....ดวงตากลมโตมองใบหน้าของคริสกับจื่อเทาสลับกันไปมา.....ทั้งสองกำลังจับจ้องกันอย่างเอาเป็นเอาตาย...คริสขบกรามแน่นด้วยความโมโห....พร้อมกำข้อมือของชานยอลไว้.... 8 ปีของเขากับชานยอลไม่มีทางที่จะจบลงเพราะความเข้าใจผิดเรื่องของเขากับแบคฮยอนเด็ดขาด....
ภาพตรงหน้าของแบคฮยอนทำให้ความริษยาของแบคฮยอนพลุ่งพล่านมากขึ้น......มือบางทั้งสองข้างของชานยอลถูกผู้ชายที่ได้ชื่อว่าหล่อเหลาดั่งเทพบุตรฉุดรั้งไว้คนละฝั่ง.....ใบหน้าหวานใสของชานยอลบ่งบอกแต่ความเจ็บปวดทั้งจากจิตใจและร่างกาย....ตอนนี้ชานยอลทำได้แต่เงียบและหวังแต่เพียงว่าเหตุการณ์จะไม่รุนแรงไปมากกว่านี้เท่านั้น
"ฉันกับแบคฮยอนไม่เคยมีอะไรกัน!!.....คืนนั้นฉันถูกวางยา" ......คริสพูดออกไปเสียงดังด้วยความโมโห....
"แล้วรอยแดงนั่นฉันก็....."
"พี่คริส!!........พี่จะไม่รับผิดชอบผมเหรอ!!.......คืนนั้นพี่เมาแล้วเราก็มีความสุขกันในห้องรับรองที่คาราโอเกะ" แบคฮยอนตะโกนออกไปเพื่อทักท้วง.....ใบหน้าเล็กพยายามเว้าวอนและเล่นละครให้ถึงบทบาทที่เขาวางแผนไว้
"พี่ทั้งกอดผม จูบผม....พร่ำเพ้อ ครวญครางถึงแต่ชื่อของผมแม้พี่จะเมาก็ตาม พี่ต้องให้ผมบอกไหมว่าพี่มีรอยสักตรงไหนบ้าง!!"
"แบคฮยอน!!....." คริสตะคอกใส่แบคฮยอนด้วยอารมณ์ที่เกรี้ยวกราด
"พอซะที หยุดซะที!! พวกนายเห็นฉันเป็นตัวอะไร หยุดทำร้ายจิตใจฉันซะที" ชานยอลสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของคริส ร่างบางกำลังยืนสั่นด้วยความเสียใจ....น้ำตาก็พาลจะไหลออกมาอีกครั้งเมื่อได้ยินสิ่งที่แบคฮยอนกำลังพูด
จื่อเทาดึงร่างบางของชานยอลมายืนข้างๆเขาก่อนที่จะโอบร่างนั้นไว้พร้อมกับลูบศรีษะปลอบให้ชานยอลหยุดร้องไห้......ร่างบางยืนนิ่งให้ให้จื่อเทาโอบกอดอยู่อย่างนั้น....คริสจ้องมองทั้งสองด้วยความเจ็บปวดและแรงโทสะที่พลุ่งพล่าน
"นายไปเคลียร์ตัวเองกับแบคฮยอนก่อนดีกว่านะคริส" เทาต่อว่าคริสด้วยสายตาพร้อมกับคำพูดเรียบๆ
"ปล่อยมือจากชานยอลซะ......" คริสออกคำสั่งกับจื่อเทาด้วยความโมโหและแววตาจริงจัง
จื่อเทายังคงไม่สนใจคำพูดของคริสแต่ยิ่งกระชับอ้อมกอดที่เอวบางของชานยอลให้แน่นขึ้นอีกพร้อมกับยกยิ้มมุมปากด้วยความสะใจ
"ฉันบอกให้ปล่อยไง!!" คริสออกคำสั่งกับจื่อเทาอีกครั้งโดยที่คนตรงหน้าก็ไม่สนใจต่อคำพูดของคริส
"ไม่ปล่อยใช่ไหม!!" ร่างสูงโปร่งตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อของจื่อเทาก่อนที่จะเหวี่ยงเขาลงไปที่พื้นสนาม.....คริสคร่อมไปบนร่างของจื่อเทาและง้างหมัดชกไปที่ใบหน้าของเทาหลายครั้งด้วยความโมโห
ทั้งสองชกต่อยและต่อสู้กันโดยที่แบคฮยอนยืนดูด้วยความตกตะลึง......มีแต่เพียงชานยอลที่ตรงเข้าห้ามและผลักร่างของคริสออกจากจื่อเทาด้วยความเป็นห่วง...คริสเสียหลักล้มลง....ความเจ็บปวดที่ใบหน้าและร่างกายคงไม่เท่ากับจิตใจของคริส ร่างสูงโปร่งของคริสยันตัวลุกขึ้นและยืนดูจื่อเทาที่มีชานยอลค่อยๆประคองร่างของเขาให้ลุกขึ้น.....ดวงตาคมฉายแววเสียใจลึกๆกับภาพตรงหน้า....คนที่ชานยอลจะต้องช่วยประคองขึ้นมาต้องเป็นเขาไม่ใช่หรือ....
" 8 ปีของเราจะจบลงตรงนี้ใช่ไหมชานยอล" น้ำเสียงตัดพ้อด้วยความเสียใจของคริสเรียกความสนใจจากชานยอลให้หันกลับมามองเขา
" 8 ปีที่ฉันแอบรักนายมาตลอด....จะจบลงแบบนี้ใช่ไหม" มือหนายกขึ้นปาดเลือดสีแดงสดออกจากมุมปากและค่อยๆเดินห่างออกไปจากบริเวณสนามกีฬา......ชานยอลยืนนิ่งกับคำพูดของคริส....น้ำตาไหลรินเป็นสายจากถ้อยคำนั้น...ร่างเล็กของแบคฮยอนวิ่งตามคริสไปไม่ห่างด้วยความเป็นห่วง.....
บรรยากาศในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับโศกนาฎกรรมของความรัก.....คน 4 คนกับวังวนของความรัก ความลุ่มหลง.....ทางออกที่มีเหลือน้อยเต็มทีหากไม่มีใครที่ยอมเสียสละความรักของตน...................
END EP10 --------------------------------------------------------------------------------------------------
Writer Talk :: ฝากติชมคอมเม้นท์ในนี้หรือติดแทค #อาการแอบรัก ในทวิตได้นะคะ เราจะตามอ่าน :)
ความคิดเห็น