คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : - - C h a p t e r 6 - -
- 6 -
ยามบ่ายแ่ๆ ที่เป็นเวลาทำานอพนัานออฟฟิศทั่วไป แม้ระทั่นัเรียน นัศึษา็ยัอยู่ในห้อเรียน ทำให้ห้าสรรพสิน้าื่อัในรุโลเวลานี้ เรียไ้ว่าโล่ว่าทุรั้ แ่ยัมีผู้นบ้าประปราย ร้าน้า่าๆ ยัเปิให้บริารเป็นปิ แบฮยอนเินเ้าไปในร้านายีีเพล เินหาอัลบั้มที่อยาไ้ ่อนที่ะหยุึเหมือนหมวามอทน
“ุไม่มีาร ไม่มีานที่้อไปสะสาหรือไ...รับ” แบฮยอนวาแผ่นเพลไว้บนั้นามเิม ่อนะยมือึ้นอ มอผู้ายที่อยู่อีฝั่ อีนสูนหน้าาวๆ โผล่มาให้เห็น มันัหูัาเาริๆ เลย
“โีมาเลยรับ วันนี้ผมว่า ว่าแ่...ุอบฟัเพลแนวไหนล่ะรับ” านยอลส่ยิ้มลับมาให้ ่อนะเินอ้อมั้นมาหยุอยู่้าแบฮยอน พร้อมหยิบับแผ่นเพลรหน้ามาู แบฮยอนรอาอย่ารำาใ
“บัลลา” แบฮยอนอบไปห้วนๆ ่อนะหยิบแผ่นีีแล้วเินออไปอีฝั่ านยอลอมยิ้ม่อนะเินามอีนไป
“ผมอบแนวฮิปฮอปนะ ผมแร๊พไ้้วยนะ เ่ไหมละ โย่ว” านยอลเินมา้อนหลั ยื่นแนยาวๆ มาหยิบแผ่นเพลที่อยู่สูใล้ๆ ับศรีษะแบฮยอน ลิ่นุ้นเะมูแบฮยอนทันที นเาเผลอสูลมหายใเ้า
‘ุ้นๆ แหะ เยไ้ลิ่นแบบนี้าไหนนะ หอมั’ แบฮยอนอยู่ในห้ววามิ สืบหาลิ่นหอม โยไม่รู้ว่าัวเอ เหมือนอยู่ในอ้อมออานยอลโยปริยาย
านยอลหยิบแผ่นเพลมาพลิๆ ู ็เห็นท่าทีแปลๆ อแบฮยอน เามวิ้วเล็ๆ ทำมูฟุฟิ เหมือนำลัะแปลร่าเป็นสุนัพิสูน์ลิ่น
“ไม่ทราบว่า ุบยอนแบฮยอนเยไ้รับารฝึมลิ่นารมำรวหรอรับ ท่าทาไ้เียว แล้ว...หาลิ่นอะไรรับ มีระเบิหรอ?” านยอลโน้มัวมาา้าหลัเพื่อมอหน้าแบฮยอนที่ำลัทำมูฟุฟิ มันูน่ารันเาอยาะัเ้าไปที่มูแบฮยอนเสียริ
“ห๊ะ? ผมไม่ใ่หมานะ!!! ิ แ่ไ้ลิ่น... อะไรสัอย่า ละ...แล้ว็เอาหน้าอุไปไลๆ ้วย” แบฮยอนไม่พูเปล่า ้ำยัเอามือันาอานยอลให้ห่าออาเา เาใที่หันหน้ามาเอหน้าานยอลใล้นานี้ บริเวหน้าอ็พลันเ้นแรึ้นมา นลัวน้าหลัะไ้ยิน ทำไ้แ่เินเลี่ยไป่ายเินที่เาท์เอร์
านยอลมอ้วยรอยยิ้ม ส่ายหัวเบาๆ ยืนูแผ่นเพลรอแบฮยอน่ายเิน เมื่อเห็นว่าแบฮยอน่ายเสร็แล้ว็รีบออาร้านไป ็ทำให้เาหลุหัวเราะออมาเบาๆ ่อนะเินามออไป แบฮยอนเินไปเรื่อยๆ และหยุอยู่ที่หน้าโรหนั
“ูหนัๆ เรื่ออะไรีนะ”
“เรื่อนี้เลยรับ ผมอยาู” านยอลี้ไปที่โปรแรมหนัที่ำลัะเ้าายในอี 10 นาที้าหน้า แบฮยอนเหล่ามอ เาั้ใะูหนันเียวแล้วะามมาทำไม ่อนะว่าล่าว้วยทาสายา
‘็ไปูิ ใรอยาูับนาย’ แล้วอยู่ีี านยอล็หัวเราะออมา นแบฮยอนิว่าเา้อบ้าไปแล้วแน่ๆ แบฮยอนไม่สนใ ูโปรแรมหนัเรื่ออื่น่อไปเรื่อยๆ
านยอลเินออไปหลัาที่บอว่าะูเรื่อนั้น เรื่ออะไรัน Whiplash? เา็มัวแ่ยุ่ับาน นไม่รู้ว่าอนนี้เรื่อไหนน่าสนใัเท่าไหร่ ่อนะไ้ัสินใอะไร ็มีระาษสีาวเล็ๆ ยื่นมา้าหน้า
“หนัะายแล้วนะรับ ินป๊อบอร์นไหมรับ ะไ้ไปื้อ่อนเ้าโร”
“ใระูับุ ูเรื่ออะไร็ยัไม่รู้เลย บ้ารึเปล่า” แบฮยอนแสสีหน้าไม่พอใ เมื่อหันมา็พบับานยอลที่ถือั๋วหนัสอใบเรียบร้อยแล้ว ใรบอันว่าเาอยาะูหนัเรื่อไหน แล้ว็ไม่ไ้อยาูับนรหน้า้วย เหมือนะบัับเาลายๆ อย่าั้นแหละ
“็...ไม่อยาูหรอรับ... อืม...ไม่เป็นไรรับ... อุส่าื้อมา... เฮ้อ...ผมูนเียว็ไ้...” านยอล้มหน้ามอั๋วในมืออย่ารู้สึผิ ิ้วเาลู่ล ถ้ามีหูและหา เห็นไ้ัว่าผิหวัที่แบฮยอนไม่ยอมูเป็นเพื่อนเา
อึ...รู้สึผิ นั้นือสิ่ที่แบฮยอนิ ถอนหายใออมาอย่าหนั มอามานยอลที่เินอไปที่พนัานรวั๋ว
“แล้วแะรู้สึผิไปทำไม แบฮยอน โอ๊ย ะบ้าาย” แบฮยอนถอนหายใอีรอบ่อนะสาวเท้า้าวไปให้ทันานยอล พร้อมทั้ึั๋วสอใบในมือออมา และลายเป็นนเินนำไปที่พนัานรวั๋ว ยื่นให้เสร็สรรพ เ็เลที่นั่และเินนำเ้าไป
านยอลที่เห็นันั้น็อไม่ไ้ที่ะยิ้มว้านเือบะเห็นฟันรบสามสิบสอี่ เาเินามมาอย่าไม่รีบร้อน นแบฮยอน้อหันมาเท้าเอวรอเร่ให้เาามมา านยอลส่ยิ้มให้พนัานรวั๋ว่อนเามา้าใน
‘เหอะ! มีแยิ้มให้าวบ้านเา้วย ิว่าัวเอหน้าาีรึไ เป็นไออลสินะ!’ แบฮยอนิหุหิุ่น่านไปเอนเียว ไม่สนใะรออี่อไปและเินเ้าโรไปหาที่นั่เรียบร้อย านยอลเห็นท่าที
ที่ไม่พอใอแบฮยอน ยิ่ยิ้มว้าเหมือนนบ้าเ้าไปให่
บนรถออี้สีำที่ำลัเลื่อนัวไปามถนนในเมือหลวอย่าโลยาม่ำืน รถบนถนนยัวิ่สวนันอยู่มา สีสันาสอ้าทาทำให้แบฮยอนที่นั่อยู่ในรถปล่อยใไปับแสสียาม่ำืน ใเาเ้นระรัวอยู่เลย ะไม่ให้เ้นไ้ไ หนัมันเสียลอมันส์ะนานั้น ยัอินอยู่ไม่หาย านยอลลอบมอน้าัวบ่อยรั้ บารั้ที่ับรถอยู่ ็รู้สึไ้เหมือนันนะว่าน้าัวเา็แอบมอลับมาบ้า
รถหรูอหน้าอนโเรียบร้อย ่อนที่านยอละไ้พูอะไร เา็สัเเห็นว่าน้าๆ หลับไป่อนที่ะมาถึไม่นาน ี้เาเหมือนันนะเนี่ย านยอลไม่มีทีท่าว่าะปลุแบฮยอนเลยสัที อให้เาไ้แอบมออีนยามหลับ่ออีสัหน่อย ่อเวลาให้เา ในแบบที่เาอบ...
รื รื เสียโทรศัพท์สั่นมาาระเป๋าาเอแบฮยอน ทำให้เารู้สึัวรีบล้วเอาโทรศัพท์ออมารับ
“อืออ รับๆ” แบฮยอนรอเสียัวเียลไปามสาย พร้อมันัวึ้นร มอไปรอบๆ และ
เห็นว่าเป็นอนโอเาเอ
“รับพี่...เ้าใแล้วรับ...รับ สวัสีรับ” แบฮยอนยี้าเบาๆ พร้อมวาสายไป และ
หันหน้าไปหาานยอล ที่เลิิ้วึ้นเหมือนถามว่า มีอะไร
“ถึนานยั แล้วทำไมไม่ปลุผม” แบฮยอนเ็บอเพื่อเรียมัวะล
“เพิ่ถึับ ำลัะปลุ โทรศัพท์ุ็สั่นะ่อน” านยอลว่า่อนะ่วยหยิบถุีีให้แบฮยอน
“อืม... ั้น็ อบุมารับ ที่อุส่าแวะมาส่ ับรถีีนะรับ” แบฮยอนเปิประูรถ พร้อม้าวลไป ่อนที่ะไ้ปิประู านยอล็ะโนมาาในรถ
“ฝันีนะรับ... ุพยอนแบฮยอน” พร้อมรอยยิ้มว้าที่ทำให้ใเาระุวูบเหมือนอนูหนัไม่มีผิ
“อะ...เอ่อ...เออ....ฝันี” ปั! หลัประโยฝันีเบาๆอแบฮยอน็ามมา้วยเสียปิประูรถเสียั นานยอลาโใ พร้อมับหัวเราะให้ับท่าทีนที่เพิ่ลารถเาไป
“แบฮยอนๆ แะเินทำไม บ้าไปแล้ว นั้นผู้าย ผู้าย ท่อไว้” ผู้ายหรอ แยัูบับผู้ายแปลหน้าในฝันเลย ไอ้แบเอ้ย หลัาเาำลัะถึหน้าลิฟท์ แบฮยอน็ถึับหยุึ เหมือนมีอะไรบาอย่าพุ่เ้ามาในหัวเาเ็มไปหม เารีบหันหลัแล้ววิ่ลับมาที่เิม ที่านยอลมาส่เ้าเมื่อี้ แ่วาเปล่า านยอลับรถออไปไลแล้ว
“รู้ไ้ไ...” แบฮยอน โน้มัวล ใ้มือันไว้ที่เ่า มีแรหอบเบาๆ าารวิ่ระยะทาสั้นๆ เมื่อี้
“รู้ไ้ไว่าันอยู่ที่นี้...”
“นายรู้ไ้ไ ในเมื่อันหลับไป แล้วไม่ไ้บอ้วย้ำว่าพัที่ไหน นายรู้ไ้ไ ปาร์านยอล”
แบฮยอนยืนเ็มวามสู มอไปทิศทาที่ิว่าานยอลน่าะเพิ่ออไป เหม่อมอออไปอย่าไรุ้หมาย
.
.
.
say : เย่ๆ มา่อแล้วนะะ ^^ ฝาทุนิามไป้วยันนะะ
ความคิดเห็น