คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : - - C h a p t e r 10 - -
- 10 -
ในห้อุอานยอล ที่มี่าหลายน่าำลัลมือแ่ห้อามแปลนที่ไ้ำหนไว้
ุนยอและแบฮยอนำลัุยสรุปส่วนสุท้ายันอยู่ใลาที่ว่าไว้เป็นรับห้อแ ใล้ะไ้เวลาเลิานแล้ว ุนมยอเลยถือโอาสหลัาุยับลู้าเ้ามาทัทายแบฮยอนและูแลวามเรียบร้อยอาน
“ถ้าไ เี๋ยวพี่ลับ่อนแล้วันนะ”
“รับ อ่ะ ผมเลิานเร็วบ้าีว่า”
“เฮ้ยๆ ไม่ไ้ๆ วันนี้ันไม่อนุา ฮ่าๆ”
ุนมยอและแบฮยอนพูเิหยอล้อันไปมาอี สอสามประโย่อนุนมยอะลับไป แบฮยอนและลูทีมยัใ้เวลาอีสอั่วโม่อานั้นทำานามหน้าที่ ที่ไ้รับมอบหมาย แบฮยอนไม่ไ้เป็นนลแรเ่นนอื่น เพียแ่อาทิย์นี้ ัวเาเ้ามาูสรุปานว่าำเนินไปามที่ออแบบเท่านั้น
“ุแบฮยอนรับ ถ้ายัไวันนี้พวผมอัว่อนนะรับ”
“อ่อ...อืม ลับันีีล่ะ”
“ยัไม่ลับหรอรับ?”
“อืม อเวลาสัแปบ เี๋ยวลับแล้วล่ะ”
แบฮยอนยัยืนมอแบบแปลนบนโ๊ะัวสู ลูทีมนอื่นๆ ่าพาันทยอยลับไปนหม เาไม่ไ้ทำานอะไรเพิ่ม เพียแ่นั่้อแผ่นระาษอย่าเหม่อลอยเท่านั้น วามรู้สึเหมือนเป็น่วเวลาสั้นๆ แ่เานั่ิอยู่แบบนั้นเือบั่วโม
“อ่ะ หโมรึ่แล้วหรอเนี่ย แล้วันะนั่ทำอะไรอยู่ในห้อนอื่นเาัน” แบฮยอนพูับัวเอเบาๆ มอสำรวไปรอบๆ ห้อ ไม่มีใรเหลืออยู่แล้ว เาเ็บอใ้อัวเอเรียบร้อยและเินออาห้อไป วันนี้เาับรถมาทำานเพราะที่พัับอนโนี้ไลันพอสมวร
แบฮยอนโยนุแรถให้ลอยสูึ้นเล็น้อย ่อนะปล่อยให้มันล่วมาที่มืออีรั้ เาทำแบบนี้ั้แ่้าวออาลิฟ์นเินเ้าลานอรถ วันนีุ้ยามที่มัะเปิประูหายไป อาะไปเ้าห้อน้ำ หรือิน้าวเย็น ไม่็อาะถึเวลาเปลี่ยนะแล้ว ลานอรถใ้อนโที่มีรถออยู่พอสมวร เพราะเป็นเวลาเลิานที่หลายๆ นะลับมาพัผ่อนไ้แล้ว
เสียฝีเท้าอแบฮยอนั้อไปทั่วลานอรถใ้ิน เาเินมาถึรถ ปลล็อ และยัอทุอย่าไปไว้ในส่วนอที่นั่้านับ ่อนะเินไปอีฝั่
ึ... ึ....
เสียบาอย่าล้ายับฝีเท้าอใรสันั้อท่ามลาวามเียบ แบฮยอนะัไป เาเพียแ่ิว่าะมีใรมาเอารถอย่าที่เาำลัะทำ เินไปที่ฝั่ที่นั่นับ ยัไม่ทันไ้เปิประูรถ ็มีผู้ายเินออมาาเสาฝั่ร้าม แบฮยอนิว่าเาไม่ไ้มอมาที่แบฮยอน ผมปรหน้าทำให้ไม่สามารถรู้ไ้ว่า สายานๆนั้นำลั้อสิ่ใอยู่ แบฮยอนเอียอมอเล็น้อย ่อนะัสินใเปิประูรถ
ฟุบ...ปึ!
ัวอแบฮยอนถูระแทเ้าับัวรถ่อนที่เาะไ้เปิประูรถออ้วย้ำ ผู้ายที่เมื่อี้อยู่ไลออไป แม้ะเป็นระยะทาไม่มา แ่มันเร็ว เร็วเินไปที่เาะมาถึัวแบฮยอนไ้ มือสีาวีมีเล็บยาวแหลมำลับีบอแบฮยอนมันไม่แรพอะทำให้หายใไม่ออ แ่มัน็ทำให้เาหายใไม่สะว
“อึ...ปะ...ปะ....ปล่อย” แบฮยอนพยายามที่ะแะมือน่าลัวออ เาแทบไม่มีแระ้าน ทั้ๆที่อีนใ้มือ้าเียวทั้บีบอแล้วัวเาให้ิับรถ
“อืม... หิว...” ายที่ำลับีบอแบฮยอนเอ่ยออมาเสียเบาหวิว แบฮยอนเริ่มมีสีหน้าที่แย่ลอย่าเห็นไ้ั ทั้พยายามแะมือหนาออ ทั้สะบััวนสุแร แ่็ไม่เป็นผล
“อืม ไม่ไ้ินอะไรมาเป็นอาทิย์แล้ว อืม” แบฮยอนถูึให้เ้าประิัว มืออี้าอนที่ำลัะทำให้เาายับไปที่ผมแล้วึให้ศรีษะเาเอีย มือที่บีบอถูเลื่อนลูบลมาามลำอาว
‘ไอ้บ้านี้ มันิว่าัวเอเป็นผีูเลือหรือยัไ มันำลัะัอเา’ แบฮยอนพยายามิ้น แ่ถูล็ออให้เ้าใล้ึ้นอี พร้อมับเริ่มอ้าปาให้ว้า้าๆ แบฮยอนเห็นผ่านาเาระ แม้ะเห็นไม่ั แ่เา็มโนไปเรียบร้อยแล้วว่ามัน้อเป็นเี้ยวแน่นอน เาหลับาแน่น ลมหายใอุ่นที่ร้นอเริ่มใล้มาึ้น ริมฝีปาเริ่มสัมผัสบนลำอ แบฮยอนออแริ้นเฮือสุท้าย
“อึ..อ๊า” เสียร้ออแบฮยอนัึ้นท่ามลาวามเียบ
มัน้าไป เาถูมันั ใ่ เาิว่าอย่าั้น สัมผัสที่เหมือนอแหลมมลบน้นอแรึ้นนแบฮยอน้อเสียหล
“ิ...” เสียหัวเราะเบาๆ ออมาาน้าหลั ทำให้แบฮยอนเริ่มเอะใ เหมือนถูลายแรันทุอย่า แรัที่อเบาล แบฮยอนสะบััวแรอีรั้เพื่อหันมามอ นที่เพิ่ัอเาไปเมื่อี้ ำลััวสั่นอย่าับเ้าเ้า นี้เลือเามีัาผสมอยู่หรือไนะ แบฮยอนใ้มือแะไปที่ลำอ ่อนะพบว่า ไม่มีเลือสัหย
“...”
“ิ ิ” มือยาวับไปที่ผมรุรัปรหน้า แล้วเสยึ้นเผยให้เห็นใบหน้าทีุ่้นา
“ุ!!!!! ไอ้...!!!!” แบฮยอนาโ อ้าปา้า ยมือี้หน้านที่เล่นอะไรบ้าๆแบบนี้
“ฮ่าๆๆ หน้าุีมาเลยรับ ลัวสินะรับ ฮ่าๆ”
“ย่าห์!! แล้วเล่นบ้าอะไรอนาย!! สนุมาไหมห๊ะ!! เป็นเ็สามวบหรือไถึเล่นอะไรแบบนี้!!”
“ใเย็นสิรับ โธ่”
“ใเย็น? นายมาัอาวบ้านเาให้ใเล่นแบบนี้ ใเย็นหรอ ห๊า!!! ปาร์านยอล!!!” ใ่ปาร์านยอล ไอ้บ้า โริอันับหนึ่ลอาลอแบฮยอน
“อ่า อโทษรับ ือ ผม..”
“ไม่้อพู หุบปา!!!” แบฮยอนผลัานยอลให้ถอยห่าออไป ยมือึ้นออมอหน้าู่รี านยอลเพียแ่ยิ้มว้าเ่นเิม เาสะบัและแะเล็บปลอมที่ิอยู่ออ ึวิผมที่ำยาวรุรัออาศรีษะ ่อนสะบัผมให้ืนทรอีรั้
‘เห๊อะ!! แหม ลทุนริ๊! ทั้เล็บปลอม ทั้วิปลอม’ แบฮยอนยืนมอ้วยสายาอาา้อานยอลไม่วาา ส่วนานยอลยัยิ้มหวานเ่นเิมไม่เปลี่ยน
“ประสาท!” แบฮยอนพูแ่นั้น่อนะหมุนัวไปเปิประูรถ
“อ่ะ” ร้อนให้านยอลรีบเินมาปิประูรถไว้อีรอบ พร้อมส่ยิ้มหวานืนมาให้
“ถอยไป ผมะลับบ้าน”
“...”
“...”
“...”
“็บอแล้วให้ถอยไ!!” แบฮยอนึ้นเสียัอีรอบ
“...” ไร้ึ่ารอบรับาปาร์านยอล มีเพียรอยยิ้มที่ยับ่บอให้รู้ว่าเายัไม่ายหรือหายไป แบฮยอน้มหน้าถอนหายใ ่อนที่ะเยหน้าึ้นมออีรั้
“้อ าร อะไร” แบฮยอนเน้นัทุถ้อยำ
“...”
“พูสิ ถ้าไม่พู็หลีไปไ้แล้ว ผมเป็นเพื่อนเล่นุหรือไ!” แบฮยอนอยาะปารอเท้าใส่นรหน้าะริ มันะยิ้มอะไรนัหนา
“็ุ...”
“ใ่! ผมสั่ใหุ้หุบปา แ่ถ้าผมถาม ุวระสำนึไ้ว่า วรอบ” ว่าแล้วเียว มัน้อมามุนี้ เหอะ นีู้ละรมาไปรึไ
“รับ ุถามว่าอะไรนะรับ?” านยอลเอียอถามพร้อมรอยยิ้มเ่นเิม แบฮยอนถอนหายใหนัๆ เป็นรอบที่สอ เปลี่ยนาารออเป็นยืนเท้าเอว พีุ่นมยออาะเสียลู้ารายให่แล้วล่ะ เพราะเาำลัะัหมัเ้าหน้านบ้ารหน้าัวเอ
“ผมะลับบ้าน ุมาว้าผมทำไม ้อารอะไร?”
“เปล่ารับ ผมไม่ไ้้อารอะไร” านยอลอบเร็วสวนลับมา
“เอ้า ถามไม่อยาไ้อะไร ุมาปิประูรถผมทำไม?”
“็แ่ อยาเอุนิรับ..”
“...”
“ผมเห็นว่าุยัไม่ลับ ็เลย... นึอยาแล้ อยาเห็นเวลาุใ ุะทำหน้าแบบไหน”
“...”
“็...ผมิถึุนิรับ ุพยอนแบฮยอน” แบฮยอนแทบะลืมอารม์ุ่นมัวเมื่อรู่ไปะหม ไม่รู้อะไรทำให้อารม์เาเปลี่ยนไปนานี้ ารที่มีนบอว่า อยาเอ บอว่า ิถึ มันทำให้เรารู้สึี นแทบอยาะยิ้มว้าแบบนี้เลยหรอ
“ะ...็ เอแล้ว หะ...ให้ผมลับบ้านไ้หรือยั” แบฮยอนที่้อาับานยอลมาลอเวลาลับเบนสายาหนี ทำไมเารู้สึอายแบบนี้นะ
“ยัไม่หายิถึเลยนะรับ ะลับแล้วหรอรับ”
“....”
“ุพยอนแบฮยอนรับ”
“ย่าห์!!! เลิเรียื่อเ็มๆสัทีะไ้ไหม”
“รับ” แล้วทัู้่็เียบไป แล้วทั่วทั้ลานอรถ็ลับมาเียบสัอีรั้ านยอลยั้อไปที่แบฮยอนพร้อมรอยยิ้ม ส่วนแบฮยอนนั้นอนนี้เหมือนเาไม่รู้ว่าัวเอวระวาสายาไว้ที่รไหน านยอละ้ออะไรเานั ไม่อายบ้าหรือไที่พูมา
“เอ่อ... มันึแล้วผมวระลับไ้แล้ว หลีทา้วย” ในที่สุ็เป็นแบฮยอนที่ทำลายวามเียบอีรั้
“แ่...”
“อะไรอี หลีไปไ้แล้ว”
“ยัไม่หายิถึเลยนะรับ อีอย่านี้เพิ่ะหนึ่ทุ่มเอนะรับ”
“...” ทั้ๆที่เาอุส่าเลี่ยะพูถึประโยน่าอายนั้น ไอ้โริ็ยัพูมันออมาน่าาเย
แบฮยอนที่ใบหน้าเริ่มมีสีแระเรื่อ แ่ที่ัที่สุะเป็นใบหูอเา ที่มันแไปทั้ใบหู นทำให้
านยอลอำไมไ้
“ละ...แล้ว้อทำไ”
“อืม...ให้ผมิรถไป้วยนะรับ”
“ิรถไป้วย? ไปไหน?”
“ไป... ห้อุไรับ” านยอลอบทีเล่นทีริ ยิ้มว้าที่สุเท่าที่เาะยิ้มไ้ ส่วนแบฮยอนที่อนแรมีสีหน้าลับไปเป็นปิ ลับลายเป็นยิ่หน้าแหนัเ้าไปอี
“ไอ้โริ!!!!”
“ผมโริยัไันรับ แ่อไปห้อแ่เนี่ยอ่ะนะ?”
“เออ!! โริ”
“ผมแ่อยาไปเยี่ยมบ้า เอ๊ะ? นีุ้ิอะไรไม่ีสินะรับ”
“บะ...บ้า ิไร ไม่ไ้ิ อะไรทั้นั้น มะ...ไม่ให้ไป!!” านยอลยัหยอล้อให้แบฮยอนหน้าแนเป็นมะเือเทศสุไปะแล้ว
“ฮ่าๆ โอเรับ ไม่ไป็ไม่ไป แ่แ่ิรถไปลหน้าอนโุ็พอรับ” านยอลยิ้มบาๆ เาอยาเ้าไปหยิแ้มแบฮยอนะริ
“ถ้าผมปิเสธ”
“วันนี้ผมะปีนเ้าห้อุ”
“!!!!” แบฮยอนาเบิว้า้อไปที่านยอล ไม่ใ่โรธ ไม่ไ้รู้สึเินอาย แ่มันเป็นวามสสัย
“ุ ยอมรับแล้วใ่ไหม ว่าุือนที่เ้าห้อผมโยพลาร”
“รับ ยอมรับแ่โยี และเพียแุ่ให้ผมิรถไป้วย ผมะอบทุำถาม ทุอย่าทีุ่สสัยเลยรับ ุพยอนแบฮยอน”
ในรถสีาวมุอแบฮยอน แปลไปนิหน่อยที่แบฮยอนไม่ไ้นั่ในที่อนับ แ่เป็น
านยอลที่ลายมาเป็นนับแทน รถที่แล่นผ่านึมามาย แสไฟ้าทาึวามสนใให้แบฮยอนมอมันอย่าเหม่อลอย ทั้ที่ในหัวเามีำถามเ็มไปหม พอเอาเ้าริ็ไม่รู้ว่าวระเริ่มที่รไหน
“ุมีำถามไหมรับ” านยอลที่เห็นว่าแบฮยอนะไม่รู้ว่าะเริ่มารไหนีเป็นนเอ่ยนำให้
“อืม”
“...” แบฮยอนหันหน้าาวิวนอหน้า่าเป็นมือบนััวเอ านยอลเหลือบมอเล็น้อย ่อนะั้ใับรถ่อไป
“ุ...ผม... ที่ห้อผมทำไม...วันแร” ำถามแรที่ไม่แน่ใว่าเป็นำถามรึเปล่าถูถามออมา เิวามเียบไปั่วะ แม้ไม่ใ่เวลานาน แ่สำหรับแบฮยอน ัวเา่อน้าลุ้นไปับมัน
“ริๆ แล้ว ผมเห็นุ่อนหน้านี้ะอีนะรับ ผมเอุบ่อย ุไม่รู้”
“แล้วทำไมไม่เามาทัแบบปิทั่วไปล่ะ ุเป็นผีรึไ”
“ฮ่าๆ ไม่ใ่หรอรับ เวลาเราเอัน มันไม่ใ่ว่าผมะว่าไปทั ผมเป็นผู้บริหาร็้อยุ่เป็นธรรมานะรับ”
“ทีอนนี้ ท่านผู้บริหารยัมาับรถเล่นไ้เลยนะรับ” แบฮยอนเหลือบสายาไปมอ้อน
านยอลเล็น้อย านยอลหัวเราะเสียเบาในลำอ ็ริ อนนี้เาำลัโานเลี้ยอยู่
“รับ อนนี้ผมโานเลี้ยสำัอยู่ ุรู้หรือเปล่า”
“ว่าไนะ! โานเลี้ยสำั มาแล้ผมเนี่ยนะ?”
“็ไม่ไ้เอุนานแล้วนิ ผม็ะ...”
“ะ...เี๋ยว เอ่อ...” แบฮยอนพยายามะหยุไม่ให้านยอลพูำว่า ิถึ ออมา โอเ เารู้สึี แ่เา็อายเป็นเหมือนันนะ มันแปลไหมที่มีผู้ายมาบอว่า ิถึ ิถึเนี่ย
“รับ?”
“แล้วทำไมุถึเ้าไปในห้อผมล่ะ”
“อ่อ ผม็เ้าไปทุวันั้แ่ผมเอุวันแรแหละรับ แ่วันนั้น ุันสะุ้ื่น”
“ุนี้มันริๆเลย” แบฮยอนส่ายหน้าเล็น้อย เท้าแนับที่พัแนรประู หันหน้าออไปูวิวนอหน้า่าอีรอบ พิาราับำอบอานยอล
“แล้วุเ้าไปไ้ยัไ” ำถามที่ทำเอาทั้ันรถลับสู่วามเียบอีรั้ รอบนี้ใ้เวลานานว่าำอบะถูเอ่ยออมา
“ผมเ่รับ”
“ย่าห์!!!” แบฮยอนหันมาร้อใส่านยอลทันที หลัาำอบแลูะไม่ถูใเาเท่าไหร่
านยอลหัวเราะเสียัออมา เมื่อหันไปเห็นหน้าอแบฮยอน เามวิ้วแน่นเป็นปม ริมฝีปาบาเบะออเล็น้อย าลมเล็แลูะุมาว่าปิ แ่มัน็ูน่ารัมาว่าะน่าลัวะอี
“ผม...ระโึ้นไปรับ”
“...”
“...”
“นี้...ุเห็นว่าผมโ่หรือไ”
“เปล่านะรับ มันเป็นวามสามารถอผม อพวเรา”
“หมายวามว่าไ พวเรา?” านยอลเียบไปอีรอบ สายามอไปบนถนนที่ยัเ็มไป้วยรถรามามาย แบฮยอนหันหน้าไปสำรวโรหน้า้าน้าอานยอลระหว่ารอำอบ ใบหน้าที่รับเ้าันเป็นอย่าี ไม่ว่าะาลมโ มูโ่เ้ารูปับริมฝีปา แบฮยอนสำรวไปทั่วใบหน้า ็ยัไม่มีทีท่า ว่าเาไ้ำอบานรหน้า
“ว่ายัไล่ะ ุปาร์านยอล”
“รับ ผมเป็น... แวมไพร์” สิ้นเสียเย็นอานยอล รถถูอนิ่สนิทหน้าอนโอแบฮยอน านยอล่อยๆ หันหน้ามาสบาเ้าับแบฮยอน วาลมโู่นั้น ่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแเลือ
านยอลเยียยิ้มออ เผยอปาอ้าเล็น้อย ทำให้แบฮยอนไ้เห็นัเ็มสอา เี้ยวมแหลมที่่อยๆ ยาวออมามาว่าฟันี่อื่น ำอบมันัเนนทำให้บรรยาาศในรถเย็นเียบ แบฮยอนที่ยัไม่ทันไถ่ถามวามริ ็ไ้หลัานมา่อนะอี เาลืนน้ำลายลออย่ายาลำบานัหนนี้
“ผม...หิวัเลยรับ ุพยอนแบฮยอน”
.
.
.
Say : สวัสีปปีใหม่นะะทุน อให้เป็นปีที่ีอทุๆน และ EXO ้วยเนอะ ^^
(ปล.1 อบุสำหรับอมเม้นท์้วยนะ่ะ T^T)
(ปล.2 ว่าะไ้อัพ อม้าไปสามรอบแหน่ะ T^T)
@SQWEEZ
ความคิดเห็น