คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : - - C h a p t e r 5 - -
- 5 -
ั้นบนสุออนโเมโทร ยัมีเสียพูุยเี่ยวับารแ่ห้อสูทุนี้ ให้ออมาามวาม้อารอเ้าอห้อ ที่รสนิยม หรือรระเพี้ยนๆ ็ไม่ทราบ
“เอ่อ...เมื่อีุ้ปาร์ว่าไนะรับ” ุนมยออเสียมารยาทถวนถามอีสัรอบ
“เรียผมว่าานยอล็ไ้ เรา็น่าะรุนราวราวเียวันนะ อืม ผมอยาไ้ห้อโทนสีเ้ม อยาให้ห้อูเย็นสบาย อ่อ แล้ว็ถ้าผมเอาพวหุ่นฮีโร่มาประับในห้อ้วยะเป็นยัไนะ” านยอลยัอธิบายวามิที่ผสมปนเปันไปหม นุนมยอถึับอ้าปา้านิๆ
“ถ้าุ้อารให้ห้อูเย็นสบาย เราะให้โทนสีฟ้าหรือเียว...”
“ไม่ๆ ผมอบสีำนะ” ่อนะบประโย านยอล็ัึ้นมา
“รับ ั้นให้ธีมห้อเป็นสีำนะีโอ”
“ุว่าเียับโฟาเป็นสีาวีไหม?” านยอลสวนึ้นมาอีรอบ นแบฮยอนถึับเยหน้า้อนรหน้า ไม่ใ่... ‘ไอ้บ้าในฝัน’ นั้นนิ่ะาย ไม่มีทาไร้สิแบบหมอนี้แน่
“ไ้รับ ามทีุ่ราร ในส่วนอเียเราะทำเป็นาไม้อัั้นีสีาว โฟา ุอยาไ้เบาะหนัหรือำมะหยี่ละรับ ถ้าเป็นสีาว ผมแนะนำว่าเป็นหนัะทำวามสะอา่ายว่า”
“อืม...แ่ผมอบสีำนะ” ึ! เสียเส้นวามอทนอแบฮยอนถึับาผึ ุนมยอไ้แ่
หัวเราะแห้ๆ ส่วนีโอยัมีถ้าทีนิ่เย
“ผมะทำมาให้เลือทั้สอแบบละันนะรับ ทั้สีาวและสีำ” ุนมยอยิ้มอบลับไป
“โอ้ ีี แล้วเรื่อรูปปั้นฮีโร่อผมละ ุทำมันออมาเป็นสีำไ้ไหม?” ีโอยิ้มมุมปาเล็น้อย เารู้สึว่า นรหน้าแ่วนประสาทอยู่เท่านั้น เป้าหมายทั้หมอานยอล็ะเป็น สีำ…
“ุานยอลอยาไ้วัสุรูปปั้นแบบไหนรับ พลาสิ ปูน เริ่นหรือว่ามีอะไรเป็นพิเศษที่อยาทำไหมรับ”
“พลาสิ มัน็เบา ถ้าเผลอไปพิ มันอาะล้ม็ไ้ แ่ถ้าปูน มันะหนัไปหรือเปล่านะ หรือว่ารึ่ัวี อืม” านยอลมีท่าทีรุ่นิ มือ้านึออส่วนอี้าับไว้ที่ปลายา หลับา มีสีหน้ารุ่นิ
“พี่ๆ รีบๆ ุยเถอะ ผมะบ้าายแล้ว” แบฮยอนที่ทนไม่ไหว เริ่มหันมาระิบับุนมยอที่อนนี้เาหัวและประสาทะินไม่่าัน
“เออๆ เียบๆ ไป” ุนมยอรับำส่ๆ รอฟัรีเวสาลู้ารหน้าอย่าอทน
“ใ่แล้ว! ้นไม้ ุทำสวนเล็ๆ บริเวระเบียให้ผมหน่อยสิ ผมเยูรายารี่ปุ่นนะ เาัสวนที่ระเบีย บอเลยว่า แหล่มเลย” านยอลนั่ัวรพร้อมีนิ้ว ให้รู้ว่าิอะไรออ และวามิที่เาล่าวออมา ็ทำเอาุนมยอับแบฮยอนถึับาโ อ้าปา้า มีเพียีโอที่ำิอยู่นเียว ไม่สิ บอี้าร์สอน้าหลั็ยืนยิ้มมุมปาไม่่าัน
“ุปาร์รับ ถ้าผมทำให้แล้ว ผมะเย็นสบายสมใุแ่นอน แ่มันะไม่รอนเปสีำอุนะรับ” ในที่สุีโอ็เอ่ยึ้น เมื่อรู้ว่านรหน้าแ่แล้เ้านายับเพื่อนเาเท่านั้น านยอลยิ้มว้าึ้นว่าเิม
“โอเรับ ธีมสีำ ามนั้น อ่า ริสิุบอว่าื่อยอู แล้วทำไมุิมถึเรียว่าีโอล่ะรับ” านยอลหันหน้ามาุยับีโออย่าเ็มัว ปล่อยให้เ้านายและลูน้ออีนนั่เอ๋อ ใบ้ินไปเรียบร้อย
“แ่นบ้าเาั้ให้นะรับ ไม่มีอะไรหรอรับ ะเรียอะไรมัน็หมายถึผมอยู่ี” ีโอยิ้มอบลับ บทสนทนนาน่าะบลรนี้ ทว่า
“ถ้าะเสียมารยาท นบ้านั้น ใรหรอรับ” ีโอยิ้มว้าึ้นอีนิ ่อนะี้ไปทีุ่นมยอที่อนนี้ไม่รู้ว่าสิหลุไปที่ไหนะแล้ว านยอลยิ้มลับพยัหน้าอย่าเ้าใ
“พวุหน้าะหิว นี้็เที่ยรึ่แล้ว ใ้อนโมีร้านอาหารน่าทานอยู่ สนใไหมรับ มื้อนี้ผมเลี้ยเอ” านยอลยับัวนั่พิไปับพนั่อนยาไว้ห้าามวามเยิน มือประสานันที่หน้าั
ถ้าเาเป็นผู้หิ ุนมยอิว่าเาำลัอ่อยัวเอแน่นอน
“อย่าีว่ารับ พวเราไม่ร...”
“นะรับ ผมวนุมามาแล้ววันนี้ ถือว่าเป็นารเลี้ยอบแทนแล้วัน” ไม่มีใรเอ่ยอะไรออมา ุนมยอ็ไม่ล้าปิเสธ ลัว้วยะไปทำลายน้ำใ แ่็ไม่ล้าะรับปา เพราะมันวรเป็นเาไม่ใ่หรือ ที่้อูแลลู้า
“ทุนเียบ ั้นเอาเป็นว่าล ั้นเิ้าล่าเลยรับ” านยอลยืนึ้นเ็มวามสู ยับเสื้อเล็น้อย ทำให้สามนาบริษัท เีไ์ ้อรีบลุาม เพื่อไม่ให้เสียมารยาท
“เฮุน ริส ไป่วยพวเาเ็บอ้วยนะ อนนี้พวเาเป็นแแล้ว” สิ้นเสียเรียบ ริสและ
เฮุน บอี้าร์นสนิท็เ้ามา่วยทั้สามนถืออ พวเาแทบไม่้อถืออะไรเลย้วย้ำ ทั้หนออาห้อ และพบว่าหน้าห้อยัมีายุำใส่สูทแบบเียวับเฮุนและริส ยืนรออยู่อีสี่น
เมื่อมาถึั้นล่า มีโทรศัพท์เ้ามาหาุนมยอ ทำให้เา้อปลีัวออไปุยโทรศัพท์สัรู่
านยอลเป็นนอธัยาศัยี ่วยเาสอนุยลอ แ่แปลที่นอธัยาศัยีเ่นันอย่าแบฮยอนทำเพียแ่ยิ้มบาๆ ราวับไม่อยาะุย้วย ทำให้านนี้ีโอพูมาว่าทั้เือนที่ผ่านมาะอี เพื่อไม่ให้เป็นารเสียมารยาท ทั้สามนสั่อาหารเรียบร้อยแล้ว โยมีานยอลและีโอเป็นนเลือ ไม่นานนั
ุนมยอ็ลับมา
“เอ่อ...ุปาร์รับ ผม้ออโทษ้วยริๆ มีธุระ่วนเ้ามา ผม้ออัว่อน อาะ้ออัวีโอไป้วย ผมอเสียมารยาททิ้แบฮยอนไว้แ่นเียวนะรับ” สิ้นประโยยาวหลัาลับมา
ที่โ๊ะ ุนมยอยัไม่ทันไ้นั่้วย้ำ แ่ยืน้มหน้าราวับเ็ทำวามผิแล้วำลัสารภาพผิ
“อ้าวพี่ ทิ้ผมไว้นเียวไ้ไ” แบฮยอนถูุนมยอีเ้าที่หัว พร้อมระิบบอว่า ็เาสั่อาหารมาแล้ว ยัไธุระที่ว่า เาับีโอัารไ้อยู่แล้ว แบฮยอนไม่ำเป็น้อไป
“ถ้าุพยอนแบฮยอนไม่สะว เรายเลิอาหารมื้อนี้ไป่อน็ไ้นะรับ” านยอลยัส่ยิ้มให้ับทั้สามเ่นเิม ไม่ไ้โรธเืออะไร ผิที่เาะอี วนไมู่าลเทศะ
“ไม่เป็นไรรับ เพื่อไม่ให้เป็นารเสียน้ำใ ผมอให้แบฮยอนเป็นัวแทนอเราแล้วันนะรับ ผม้ออโทษริๆ ที่ันมีธุระ่วนแทร” ุนมยอพูพร้อม้มหัวให้อีรอบ านยอลลุึ้น บอว่า
ไม่เป็นไร เาเ้าใ ยเลิไ้ เาผิเอ ไม่ไ้ีเรียส
“ผม...อยู่่อน็ไ้รับ ไหนๆ็สั่อาหารแล้ว ผม็หิว้วย...รับ” แบฮยอนไม่สบาใร และ
ยันิ่อยู่ที่เิม านยอลยยิ้มเล็น้อยราวับเป็นเรื่อน่าพอใยิ่ว่าอนที่ีโอรู้ว่าเาแล้เ้านายและเพื่อนร่วมานอีโอเอะอี
ุนมยอและีโออโทษและล่ำรา่อนะาไป านยอลระิบสั่อะไรบาอย่าให้ริสไปทำ ่อนเาะลับมานั่้อหน้าแบฮยอนอีรอบ ยัไม่มีบทสนทนาใๆ แ่สายาสอู่็ยั้อ
ันไม่เลิ ราวับว่า ถ้าใรถอนสายาออ่อน ะถือว่าเมนี้แพ้ทันที
‘วานั้น เหมือนมา ริมฝีปานั้น็เหมือนมา ทั้รูปร่า็ยัใ้อี ใเย็นแบฮยอน ใเย็น มันนละนันนะ’
อาหารบนโ๊ะถูเสิร์ฟมาสอสามอย่า แบฮยอนำไม่ไ้ว่า านยอลสั่อะไรไปบ้า แ่ถ้าำไมผิน่าะหถึเ็อย่าไ้ านยอลพายมือเป็นเิให้เริ่มลมือินไ้
“ุเป็นเ้าภาพ เิั่อนเถอะรับ” แบฮยอนพู้วยเสียเบา ยันั่พิพนัเ้าอี้อยู่
านยอลยิ้มให้่อนะใ้้อมิ้มเอาเป็ย่าใส่านให้แบฮยอน
“เอ่อ...อบุรับ” แบฮยอนว่า่อนะเอื้อมมือมาัเป็ย่าิ้นนั้นเ้าปาไป เาเหลือบามอานยอลเล็น้อย านยอลัแรอทใส่านัวเอ ่อนะัมัน้าวปา เหมือนว่าอาหารมื้อนี้ำลั
ะำเนินไป้วยี ถ้าแบฮยอนไม่สัเเห็นว่า นรหน้า ไม่ไ้ส่อะไรเ้าปาไปอีนอาแรอทสามิ้น
“ุยัไม่ไ้แะอาหารอย่าอื่น นอาแรอทเลย...” แบฮยอนยัพู้วยเสียเบาหวิว
แ่านยอลลับไ้ยินมันัเน แบฮยอนนึโทษัวเอในใ ปิเาเป็นแบบนี้ที่ไหนัน ้อหาเรื่อุย ผูมิรับลู้า สร้าวามน่าไว้ใให้ับัวเอและอ์ร แ่วันนี้เาับหาเสียัวเอไม่เอะแล้ว
“อันที่ริ ่วนี้ผมไม่่อยเริอาหารเท่าไหร่ ยิ่พอูุบยอนแบฮยอนินแล้ว ็อิ่มแทนเลยล่ะรับ” านยอลยิ้มนาเาหรี่เล็ล แ่ลายเป็นแบฮยอนที่นิ่ไปับรอยยิ้มนั้น ไม่พอยัลายเป็น
ไม่ล้าิน่อะอี เาินมูมมามหรืออย่าไรัน
“เอ่อ...ผมเสียมารยาทนุนึไม่อยาอาหาร ั้น้ออ..”
“เปล่าๆ ุไม่ไ้เป็น้นเหุนะ ผมหมายถึว่า แ่เห็นุินอิ่ม ผม็อิ่มแล้วรับ ไม่ไ้หมายวามว่า ุทำอะไรผินะ ุพยอนแบฮยอน” านยอลัแบฮยอนทีู่ท่าแล้วำลัรู้สึผิอยู่แน่ๆ
“ถ้ายัไ รบวนุเรียผมว่า แบฮยอนหรือแบ็ไ้ ุไม่ำเป็น้อเรียื่อเ็มๆแบบนั้น็ไ้รับ” มันน่าอายนะเฟร้ย!! แบฮยอนไ้แ่ิในประโยสุท้าย ไม่ไ้พูไป
“รับ ุพยอนแบฮยอน” หมอนี้มันวนประสาท นั้นือ้อสรุปอแบฮยอน เามอ
านยอล้วยสายาไม่พอใเล็น้อย แ่านยอลลับำเาะั้น นี้เห็นันเป็นัวลรึไ
“ุะำอะไรนัหนา” แบฮยอนเริ่มึ้นเสียมาึ้น นี้เาเป็นอะไรไป รู้สึหุหิ วบุมอารม์ัวเอไม่ไ้ แล้วไอ้บริเวหน้าอที่มันูเ้นเร็วๆ นี้อะไรัน ันวรไปหาหมอไหม อาะเป็น
โรหัวใ็ไ้
“อโทษ้วยรับ ที่เสียมารยาทหัวเราะุแบบนี้ ็ุูน่ารัี...” แร๊ เพียแ่ประโยนั้น ทำเอา้อมหลุามืออแบฮยอนลระทบับานนเิเสีย านยอลยัยิ้ม ยิ้มที่เหมือนะทำให้เาละลายหายไป่อหน้า ทั้สอนยัสบาัน ไม่มีใรพูอะไร
รื รื รื... รื รื รื... โทรศัพท์อแบฮยอนบนโ๊ะสั่นนทำให้สายาทั้สอ
ถอนออาัน านยอลยมือเป็นสัาว่าอนุาให้เารับโทรศัพท์ไ้
“ว่าไพี่” แบฮยอนรอเสียเบาลไปามสาย
‘เสียเบาเียว ลัวใรไ้ยินวะ ยัิน้าวอยู่เปล่า เอาเป็นว่า ันอโทษทีออมา่อน
บยอนอ่ะิ ไปัะแมว้าบ้าน ัน็เลย้อออมา่อน’ พอไ้ยินธุระอุนมยอเท่านั้นแหละ อารม์ที่ึ้นๆ ลๆ อแบฮยอนถึับระเบิออมาทันที
“บยอน!!! เพราะบยอนั้นหรอ ไอ้พี่บ้า!” แบฮยอนเผลอึ้นเสียใส่ปลายสาย ทำให้านยอลที่ำลัยไวน์ึ้นื่มถึับะั และมอเาอย่า ๆ นทำให้แบฮยอน ้อ้มหัวอโทษ และลุออาที่นั่ไปุยโทรศัพท์้านอ
‘เออๆ ็บอว่าอโทษไ นะๆ เพื่อเป็นารไถโทษ วันนี้แิน้าวเสร็แล้วลับบ้านไ้เลย
ไม่หัเิน แถมแไ้ิน้าวเที่ยฟรี้วยนะเว้ย’ ุนมยอพยายามเลี่ยล่อมให้แบฮยอนลาราโทษเาไป่อน
“เหอะ มัน็้อแบบนั้นแหละ! ี วันนี้ผมะไปเที่ยวให้สบายใเลย นบ้าอะไร ทิ้ลูน้อ
เพราะหมาเนี่ยนะ ไอ้บ้า” แบฮยอนยัเสียัไม่ลละ นรอบ้า็มอ้วยหวาๆ
‘เออๆ ไปเลยๆ ันอนุา วันนี้ันให้แ’ ุนมยอและแบฮยอนุยันอีสอสามประโย่อนะัสายไป
แบฮยอนหัวเสียไม่น้อย แ่็ไม่ไ้ถึับโรธเืออะไร แ่อยาระบายอารม์ แ่นั่ิน้าวัน ทำไมเหมือนเาเป็นใบ้ ไม่ไ้พูอะไรเลยนะ ็ไม่ไ้พูนะสิ แบฮยอนหันหลัลับเ้าร้านอีรอบ เฮุนและริสหายแล้ว เหลือเพียานยอลที่นั่โทรศัพท์อยู่ นี้เาไม่ินอะไรเลยหรอเนี่ย
“ุะไม่ินอะไรริๆ สินะรับ” แบฮยอนพูึ้น ะที่ำลันั่ัวลบนเ้าอี้ฝั่ร้าม
านยอล
“รับ... ุ... อิ่มแล้วั้นหรอ?” านยอลถามลับ เพราะเห็นแบฮยอนรวบ้อนับ้อมเ้า้วยัน อาหาร็พร่อไปเยอะแล้วสำหรับินนเียว แบฮยอนยน้ำื่ม่อนะวาล
“รับ ไหนๆ ุ็ไม่ไ้แะอะไรเลย ผมว่า ผม่ายเอีว่า” แ่ไม่ทันะไ้ทำอะไร ริสที่โผล่มาาไหนไม่รู้ หยิบบัรเริาานยอลรไปเ็บินะแล้ว
“ผมบอว่าเลี้ย...็ือเลี้ยนะรับ ุพยอนแบฮยอน” านยอลยิ้มเล็น้อย สนุในารเรียื่อยาวๆ อแบฮยอนะเหลือเิน
“เ้าใแล้ว ามสบายรับ ุปาร์านยอลเลยรับ” แบฮยอนเลียนแบบ้วยารเรียื่อเ็มบ้า านยอลเพียแ่หัวเราะเบาๆ วายัระยับราวับเรื่อรหน้าสนุนัหนา ไม่นานริส็นำบัรเริมาืนเรียบร้อย
“ั้น ผมอัว่อนนะรับ อาทิย์หน้า พีุ่นับีโอะนำร่าสเ็มาให้นะรับ” แบฮยอนลุึ้น โ้่อนะบอลาพร้อมนัหมายในอาทิย์หน้า
“เอ๋...แล้วุไม่มา้วยหรอรับ” านยอลถาม ทำิ้วมวเป็นปม มันไม่ไู้เรียแ่ลายเป็นน่าเอ็นูะมาว่า
“แล้วแ่พีุ่นรับ ผมลาล่ะรับ” แบฮยอนเินออทันที เารู้ว่ามัน่อน้าเสียมารยาท และเา็รู้อีเ่นัน ว่าานยอลไม่ถือสาอะไร อนนี้ยิ้มเป็นอยู่อย่าเียว แบฮยอนออมา้านอ เินไปามฟุบาท โทรศัพท์ในมือไปพลา วันนี้เาะไปไหนีนะ ว่าทั้ที
ปริ๊น... ปริ๊นๆ... เสียแรรถา้าัว ทำให้แบฮยอนเยหน้าาโทรศัพท์เรื่อบา
านยอลอยู่ในำแหน่นับ ออี้สีำลับำลัเลื่อนามเาอย่า้าๆ
“ให้ผมไปส่ไหมรับ... ุพยอนแบฮยอน”
.
.
.
say : สุสัน์วันเิานยอลลล ไม่มีสเปเียลวันเิ แ่เป็น ลมาให้อ่านยาวๆันไปเลยยย แล้วเอันอนหน้านะะ ^^
ความคิดเห็น