Last game (~Yuri~)

บทนำ

 

ครื้นน~เปรี้ยงง~ เสียงท้องฟ้ายามราตรีที่มีพายุโหมกระหน่ำ ทำให้เด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ในคฤหาสน์หลังโตที่ตั้งตะหง่านอยู่ท่ามกลางป่าเขาต้องคุดตัวลงภายใต้ผ้าห่มสีขาวผืนใหญ่ภายในห้องนอนของตน นัยน์ตาสีทองเริ่มมีน้ำใสๆไหลริน ผมยาวสีเดียวกันกับนัยน์ตาปกปิดดวงหน้างดงามตามแบบอย่างคุณหนูผู้มีอันจะกิน ตัวที่สั่นไม่หยุดบ่งบอกได้ว่าเธอกลัวเสียงฟ้าร้องมากมายเพียงใด

"ปาป๊า มาม๊า หนูกลัว" เด็กน้อยพูดเสียงสะอื้น ในใจหวังให้ผู้เป็นพ่อเป็นแม่มากอดปลอบตนโดยไว

ปัง!!!

เสียงที่ผิดแปลกไปจากเสียงฟ้าร้องดังขึ้น ทำให้เด็กสาวตัวน้อยตกใจจนรีบโผล่หัวขึ้นมาจากภายใต้ผ้าห่ม

ปัง!!!

เสียงปืนครั้งที่สองดังขึ้นทำให้เด็กน้อยรู้สึกใจคอไม่ดีทั้งกังวลระคนสงสัย "เกิดอะไรขึ้น"

เธอพยายามรวบรวมความกล้าเดินออกจากห้องไปตามต้นเสียง ความสงสัยและความกังวลทำให้เด็กน้อยลืมความกลัวในเสียงของท้องฟ้ายามบ้้าคลั่ง

(เสียงน่าจะมาจากห้องรับแขกนะ)เด็กน้อยคิดพลางลงจากบันไดเพื่อไปยังจุดมุ่งหมาย

เธอเดินไปเรื่อยๆตามเส้นทางอย่างหวาดกลัว กลัวในเสียงที่ไม่พึงปรารถนา กลัวในสิ่งที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นในครอบครัวที่อบอุ่นของเธอ

แกร๊ก!! ปึง!! เสียงเปิดประตูทำให้เด็กน้อยคลายใจ ยังมีคนอยู่ที่นี่ ปาป๊ากับมาม๊าของเธอยังอยู่ เด็กน้อยไม่รอช้ารีบวิ่งตรงไปยังปลายทางของเสียงทันที แต่แล้วก็ต้องหยุดลงอย่างกระทันหันเมื่อบุคคลตรงหน้ามิใช่ผู้เป็นบิดามารดา หากแต่เป็นเด็กสาวอายุรุ่นราวๆ 10 ปี รุ่นราวคราวเดียวกับเธอ ผมสีดำยาวสยายเข้ากันกับนัยน์ตาสีม่วงเข้ม ดวงหน้าที่งดงามดั่งเจ้าหญิงจากดวงจันทร์หันมาทางเธอ ในมือขวาของเธอมีปืน!!

"เธอ...เป็นใครกัน" สาวนัยน์ตาสีทองถามอย่างหวาดๆ

"ฉันคือไนท์แมร์ ฝันร้ายของเธอยังไงล่ะ" สาวนัยน์ตาสีม่วงตอบกลับมาด้วยเสียงที่ไพเราะเสนาะหูแต่กลับดูเยือกเย็น ก่อนจะหันหลังให้สาวผมทองและเดินออกไปจากคฤหาสน์ท่ามกลางพายุที่ยังโหมกระหน่ำ

เด็กสาวผมทองยาวสลวยยิ่งรู้สึกกังวลมากยิ่งขึ้น คำถามมากมายผุดขึ้นในหัว
(เธอคนนั้นเป็นใครกัน ที่บอกว่าฝันร้ายนี่หมายความว่ายังไง เกิดอะไรขึ้นกับปาปีา มาม๊า)

เธอรีบเปิดประตูห้องรับแขกอย่างร้อนใจ แต่ภาพเบื้ิองหน้าแทบทำให้หัวใจของเด็กสาวหยุดเต้น ผู้เป็นบิดามารดาของเธอนอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้นภายใต้กองเลือดสีแดงฉาน

"ปาป๊า!!! มาม๊า!!!"