คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : HUNTERS 1
“ภาพ !!!!!!!!!!!!! ตื่นได้แล้วนะ ” เสียงปลุกจากพระมารดาทำให้ผมรีบตื่นและลุกเข้าห้องน้ำอย่างไวไม่ทันถึงยี่สิบนาที ผมก็เสร็จทุกอย่างและลงมาบนโต๊ะอาหาร
“ตื่นสายอีกแล้วหรอภาพ “ พ่อที่นั่งจิบกาแฟหันมาถาม
“ครับ พ่อ เฮียไปไหน ?? “ ผมหรือ ภาพวาด หันไปถามพ่อที่ พี่ชายทั้งสองหายไป ไปม.แต่เช้าหรอ
“ รอแกอยู่หน้าบ้านมั่ง ส่วนไอ่สอ มันไปนานละ “ ผมพยักหน้าตอบก่อนจะวิ่งออกมาหาพี่รองที่ยืนเก๊กแม้แต่ในบ้าน = =
“จะยืนเก๊กอีกนานป่ะ ? ภาพมีเรียน “ พี่ชายคนรองหันมา
“ แล้วใครให้มึงตื่นสาย ไปเร็วๆ อีก ชม.กูก็มีเรียน “ เห็นผมตื่นสายแบบนี้ ผมเรียนทันตะแพทย์นะครับ -3- ส่วนเฮียหรือสีชอล์คมันเรียนวิศวะ ส่วนไอ่ดินสอ มันเรียน วิศวะอีกคน = =
รถbmw320d ดำดานจอดที่โรงจอดหน้าคณะผมอย่างสนิท โบกมือ อำลาพี่ชายเรียบร้อยผมตรงดิ่งไปที่โรงอาหารไปหาเพื่อนที่นั่ง
“ เห้ ~ ไอ่ภาพของเรามาแล้วเว่ยย” เสียงไอ่มอร์ฟินดังขึ้นทันทีที่ผมถึงโต๊ะ ผมมาคนสุดท้ายสิ่นะ เพราะทั้งไอ่ ภาม เต้ ไอ่แบล็ค ฟราน อยู่ครบหมดแล้ว
“หุบปากไปสะ ไม่ใช่เพราะดอทกับมึงหรอกูถึงตื่นสาย = = “ ผมตอบก่อนจะแย่งนมไอ่ฟรานมากิน มันก็ไม่ว่าอะไรนอกจาก แกะกินใหม่ บ้านรวยนมหรอ ??
“งิงิ้ มึงงงงงงงงงงง วันนี้พี่มีซอล เค้ามาคนเดียวด้วยละ >.< “ อ่อ มีซอล เพื่อนพี่ผมเองละ หน้าตาน่ารักเหมือนผู้หญิงตัวเล็กๆขาวๆ แต่เสียอย่างหนึ่ง พี่แกด่าลืมบ้าน -.-
“ปกติพี่แกไม่มาคนเดียวไง ?” ภามหันไปถามมัน
“ไม่เว่ย ปกติพี่แกมากับคนชื่อซินไรนั้น แต่วันนี้มาคนเดียว มันเพ้อไม่เลิก” ไอ่แบล็คหันมาแฉเพื่อนตัวเอง
“ไร้สาระว่ะ -3- “ ผมหันไปด่ามัน
“โถ่ววววว มึงอย่านะ กูไปดีกว่าแบล็คลุกอีก 10นาทีจะเริ่มคลาสละ บายโว้ย “ แล้วมันก็ลากไอ่แบล็คออกไป
“ฟรานภาคพิเศษมึงยังเรียนป่ะ ? ” ภามหันไปถามคนข้างๆผมที่เอาแต่กินนม
“ยกคลาสไปภาคมึงหมดละกูเลยต้องเรียนกับมึง “ มันหันมาตอบและกินต่อ ภามพยักหน้า
“ไอ่เต้เงียบเป็นไรสัส ? “ ผมหันไปถาม ไอ่เต้ที่นอนอยู่ข้างๆฟราน มันไม่ตอบและยันตัวขึ้น
“ป่าว “ มันตอบ ผมพยักหน้าตอบ
“ไปฟราน เพื่อนที่คณะโทรตามละวันนี้อ.ดุลย์สสอนแทนอ.พิวัฒ” ภามพูดเสร็จก่อนจะลุกเดินนำ
“ไปนะเตี้ย เจอกัน” มันลูบหัวก่อนจะเดินออกไป กูไม่เตี้ยพวกมึงสูงกันเอง
เหลือมกับเต้เพราะเรียนคณะเดียวกัน
“ป่ะภาพ กูจะไปม่อคน ลุกเร็ว” มันลากผมออกมาตรงหอสมุดของม. ม่อใคร ส่องใคร -..-
“มึงพากูมาดูใคร” ผมหันไปถามมัน มันค่อนข้างสูงก็185อ่านะ ส่วนผม 177 เอง -.-
“ป่าว กูหลอกมึง 55555555555555555555” เท้ามือไวกว่าสมอง ผมกระโดดถีบอย่างไม่คิดชีวิต
“กูเหนื่อยสัส !! จะกลับคณะละ” ผมสะบัดแล้วเดินออกมา ไอ่เวรรแล้วพากูมาทำไม = =
“เห้ยๆ ทำเป็นงอลไปได้” มันเอาแขนมาพาดบ่าผม ผมละหน่ายเพื่อน ผมไม่ได้สนใจมัน จนเลิกคลาสจบ
“ไอ่ภามรออยู่ใต้คณะ” มันหันมาบอกผมก่อนจะแย่งกระเป๋าไปถือเอง สบายกูงิงิ
“เห้ อ.ดุลย์สั่งโปรเจคกูอีกแล้วว T^T” มาถึงก็คร่ำครวญใส่ผม
“ฟรานละมึง ” เต้ถามก่อนภามชี้มือไปทางโรงหาร มันเดินนำผมสองคนไป ภามยังคงคร่ำครวญบอกตลอดทาง เรื่องโปรเจค คือมันเพิ่งเคลียไปอาทิตย์ที่แล้ว แล้วยังมาเจออาทิตย์นี้ตายกับตาย -.-
“อ่าว แบล็ค ฟินละมึง ?” ผมหันไปถามฟรานที่นอนอยู่ มันส่ายหน้า คงอาการเดียวกับไอ่ภามที่นั่งโฮอยู่กับไอ่เต้
“กูมาแล้ว มา แล้ววว” เสสียงมอร์ฟินดังทำให้คนอื่นมอง ไอ่เวร - - แบล็คที่เดินตามได้แต่ละอายใจ -.-
“สงสารแบล็คเหอะ มันอาย เลิกทำเป้นจุดเด่นได้ละ” ไอ่เต้หันมาบอกก่อนจะนั่งฟังไอ่ภามโฮอีกรอบ
“เห้ยๆ ฟินพี่มีซอลเว่ย” แบล็คสะกิดมัน พวกผมหันขวับ อืม จริงๆ มาครบเซ็ทเลย ซิน ชอล์ค มีซอล แจกัน
พวกมันเดินมาหยุดตรงโต๊ะพวกผมพอดี ชอล์คเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนนจะหันไปทางอื่น
“พี่คนสวยย มาหาผมหรอ *0* ” ไอ่ฟินมึง... ยังไม่เจอของดี
“คนสวยบ้านพ่อมึงสิ่ กูผู้ชายเลิกตื้อกูเหอะ ” มีซอลหันมาด่า “พอดีโต๊ะมันเต็มเลยจะมานั่งด้วยคงไม่ว่าอะไรพี่รหัสหรอกนะฟราน ?” พี่ซินถามขึ้น
“ไม่กล้าว่าหรอก นั่งๆไป ไม่ใช่ของผมสะหน่อย - -“มันตอบหน้าตายก่อนจะสะกิดผม
“อะไรของมึง “ มันส่ายหน้าแทนคำตอบ อะไรไอ่ควายนี้ = =
จากตอนแรกก็จุดเด่น ตอนนี้โคตรพ่อจุดเด่น ทำไมหรอครับ = = ก็เพราะ เดือนคณะวิศวะ ปี3 กับปี 2 อยู่ที่นี่ เดือนทันจะอีก เดือนนิติก็อยู่ แม้แต้สถาปัตยอย่างพี่มีซอลกับพี่แจกันยังอยู่ กูละหน่ายยย จากหกคนตอนนี้กลายเป็น 10คน มันเต็มโต๊ะแค่ไหนละครับ
“ไอ่กัน ! เอาน้องรหัสมึงออกจากกูเดียวนี้นะ” พี่มีซอลเริ่มโวยวาย
“อะไรกันพี่ ” มอร์ฟินไม่ได้สนใจคำของมีซอลแม้แต้นิดเดียว
“เอ่าน่าซอล ปล่อยๆมันไปเหอะ “ โห เฮียผมสวดยอด แต่ว่าอีกคนไปไหนละเนี่ย = =
“เอ่อ เดี๋ยวกูมานะ แบล็คไปกับกูหน่อย ” ภามรีบลุกออกจากโต๊ะ เป็นไร ผมพลาดอะไรไปหรอ -.- ผมหันไปหาฟรานกับเต้ มันก็ได้แต่ส่ายหน้าให้
“ไอ่ชอล์คมึงทำไรให้มันโกรธอีก ?” พี่ซินถาม
“กูป่าว “ มันตอบ ทำอ ไร สองคนนี้ยังไง
“เดี๋ยวๆ เฮียซิน อะไร ไอ่ภามจะรู้จักเฮียชอล์คได้ไง? “ ผมหันไปถามเฮียซินที่นอนหน้าตาย
“ก็เฮียภาพมันชอบภามนะสิ่ แล้วก็นะ..อุ๊บ ! “ พี่มีซอลกำลังเผยความลับออกมาให้ผมฟังแต่ไม่ทันจบแจกันก็ปิดปาก
“ ซอลนายพูดเยอะไปแล้วนะ เงียบๆปาก มอร์ฟินจัดการดิ่ “
“พี่มีซอลล รับรักผมเหอะนะ T^T “ มอร์ฟินยังคงอิดโอย
“ไอ่เด็กเปรต ไปตายไป “ อื้มเจ็บ แต่มไม่ได้สนใจเรื่องนั้น ผมนั่งจ้องไอ่เฮียเวร กูไม่ได้สนใจแปป จะแดกเพื่อนกู
“ไปคุยกันข้างนอก” ผมบอกและลุกออกมา โดยที่มันตามมา ใต้ต้นไม้
“เฮียมีไรจะบอกภาพมั๊ย ?” ผมยืนมองคนที่มีสถานะเป็นพี่ชาย
“คือเอ่อ... ภาพ กูไม่ได้ตั้งใจนะแต่แบบ โอ้ยยย ! ” มันกำกึกเหมือนจะพูดแต่พูดไม่ออก
“ภาพไม่ชอบคนโกหก เฮียก็รู้ดี”
“ฟังนะภาพ คือคืนที่ผับกูเมามาก กูไม่รู้ว่าทำไม กูรู้อีกทีกูอยู่ในห้องกับมัน แล้วกูต้องรับผิดชอบ แต่มันขอให้กูจีบมันให้ติดแล้วอาทิตย์กูไปเที่ยวแล้วมันมาเห็น มันเลยโกรธไม่ยอมพูดกับกูมาหลายวัน “ผมยืนฟังพี่ชายตนเองอธิบาย เอิ่ม พี่กูมีซัมติ่งกับเพื่อนกู
“กูจะไม่โกรธมึง ง้อมันให้เสีย ถ้าเพื่อนกูร้องไห้ กูฆ่ามึง “ ผมพูดและเดินออกมา น้องเล็กก็งี้ละ พี่ยอม ยกเว้นคนโต -.-
“ไอ่เต้ไปไหนละ” ผมหันไปถามฟราน
“ไปธุระ มึงหมดคลาสแล้วนิ่ กลับบ้านพร้อมกูเลยละกัน ” มันหันมามอง มึงรู้ได้ไง ส่วนมอร์ฟินหน้านิ่เป้นรอยฝ่ามือโดยพี่มีซอล
“ไอ่เด็กปากไม่ส้นกลิ่นน้ำนม กลับไปกินนมแม่ไป !!!” ผมบอกแล้วพี่แกแรงที่สุดเลย รักสุดๆ -.-
FAN PART
ฟังภาพมันมากก็อย่าสติบ้าไปกับมันนะครับ ผมกำลังเดินมาที่ลานจอดรถกับภาพ มันตัวเล็กกว่าผมเยอะ ใบหน้านิ่งๆกำลังมองดอกไม้ ที่ทางเดิน ไม่มีเรียนแล้วมันสบายแบบนี้จริงๆ วันนี้ผมกับมันจะไปที่บ้านมัน
“ฟราน มึงรู้เรื่องภามมั๊ย” มันหันมาถามผมทั้งๆที่ตายังหลับ
“รู้ แต่มันขอไม่ให้บอกมึง” จริงๆผมรู้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ภามขอไม่ให้บอกภาพกลัวภาพจะกังวลคิดมาก จนฆ่าพี่ชายตนเอง
“มึงเลยเลือกจะปิดกับกูสิ่นะ นี้คงเป็นเรื่องแรกที่มึงปิดบังกับกู” มันหันมามองหน้าผม
“อื้ม สัญญา จะเป็นเรื่องแรกและเรื่องสุดท้าย” ภาพพยักหน้าก่อนจะหันหลังให้ผม กูไม่ได้อยากโกหกมึงเลย กูขอโทษ
ไม่นานรถผมก็จอดสนิทที่โรงจอดรถบ้านมัน ผมหันไปมองร่างเล็กที่หลับอยู่อย่างไม่รู้เรื่อง ใบหน้านิ่งราวกำลังดูดให้ผมมอง เลื่อนหน้าลงไป กูเป็นอะไร
มือหนาเขย่าร่างเล็กที่นอนพริ้มๆอยู่
“ภาพมึงไม่ตื่นกูปล้ำนะ” เพียงแค่นั้นมันตื่นมามองผมตาแทบจะทะลุออกมากินหัวผมละ
“ไอ่ควาย ถึงแล้วไมไม่บอกกู” มันหันมาถามก่อนจะเดินลงจากรถและเข้าไปในบ้าน
“กูปลุกแล้ว แต่มึงไม่ตื่นเองนะเตี้ย”
“ไอ่สัส หายหัวกันไปไหนทั้งบ้าน “
“บ้านมึงกูจะรู้ป่ะ เฮียดินไม่อยู่หรอ” ร่างสูงถามถึงพี่ชายคนโตของบ้าน
“ป๊าบอกมันออกบ้านแต่เช้า กูยังไม่เห็นเลย ” มันตอบส่งๆก่อนนะนั่งลงที่หน้าทีวี
“นี่ฟราน มึงคิดยังไงเรื่องงภามกับเฮีย” ภาพวาดหันมาถาม ร่างสูงที่กึ่งนั่งกึ่งนอนลืมตาก่อนจะหันมาตอบ
“เรื่องของหัวใจ เราไม่เกี่ยว ”
“แต่ภามมันเพื่อนกู กูรู้นิสัยชอล์คดี กูกลัวมันจะทำภามเสียใจ” มันว่า
“มึงคิดมาก พี่มึงโตแล้วเลิกติดสะ ยังไงภามมันก็รู้ว่าตัวมันกำลังทำอะไร ” ผมตอบก่อนจะผลักหัวมัน
“นี่ฟรานถ้ามึงมีแฟน มึงจะลืมกูป่าว” ผมเลิกคิ้วมองมันที่นอนอยู่ใกล้ๆ
“กูไม่มีวันลืมมึงหรอก ” ผมตอบก่อนนจะหลับตา กูง่วงอย่ากวนกูพอ
“”ฟรานๆตื่นๆ ไอ่เหี้ยฟราน !!!!!!!!!!” เสียงไอ่ภาพทำให้ผมตื่น ไอ่ควายนิ่เดี๋ยวกูจับจูบ
“อะไร ” ร่างสูงหันไปถามไอ่คนข้างๆที่มาปลุก
“ภาพ !! ทำไมพูดไม่เพราะเลยห้ะ ไอ่ลูกคนนี้ !!!” ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเสียงใคร
“โถ่แม่ !! ใครลูกแม่กันแน่ห้ะ ”
Talk
เพิ่งเปิดเรื่องจ้า
ความคิดเห็น