ครั้งแรกที่เจอกัน เราคิดในในใจว่าคนบ้าอะไรชื่อ ‘เว่ย’
ชื่ออย่างกับพวกนักเลงหัวไม้ แต่คิดๆไปพ่อกับแม่แกอาจจะเห็นแววหนวดเฟิ้มตาดำเป็นหมีแพนด้าของแกตั้งแต่เด็กก็เลยตั้งชื่อให้สอดคล้องกับหน้าเหมือนโจรป่าของแกในอนาคต
ไม่ใช่แค่หน้าตาของแกนะที่เหมือนโจรป่า ร่างแกก็ใหญ่อย่างกับคิงคอง ตัวก็สูง ร่างโตแถมยังเป็นกล้ามไปหมด เออ แกมันจัดอยู่ในหมวดผู้ชายบ้าพลัง บ้าขนาดไหนน่ะเหรอ
ก็บ้าขนาดที่จะมาปลุกเราทุกเช้าตั้งแต่หกโมงให้มาออกวิ่ง (ทั้งที่เราโคตรเกลียดการตื่นเช้า)
ชอบมาถอดเสื้อ เบ่งกล้ามให้ดู ช่วงแรกๆมันก็น่าดูอยู่หรอก
แต่นานๆไปก็นะ…รำคาญสุดๆ
ชอบบ่นให้เรากินอะไรเฮลตี้ๆซะบ้าง แต่พอตอนนั้นเราซื้อผักสลัดกลับมากินบ้าน แกดันออกไปกินหมูกระทะกับเพื่อนซะนี่
เออ…เว่ยเป็นผู้ชายกวนตีน
เป็นผู้ชายประเภทที่เราโคตรเกลียดและอยากหนี มันชอบเล่นไม่รู้เวลาและตอนง้อก็จะมากระหนุงกระหนิงบอกขอโทษซ้ำไปซ้ำมาหน้าตาเฉย เป็นผู้ชายสูบบุหรี่ ดื่มเหล้า จัดหนักจัดเต็ม สายภาระของเพื่อนฝูงเพราะกินเหล้าเป็นน้ำและอ้วกออกมาเป็นสึนามิ แล้วนั่นอีก…ตรงข้างเตียงนั่นก็เสื้อผ้าของมัน กองมาเป็นชาติ ตามนิสัยผู้ชายซกมก ไม่มีใส่เมื่อไหร่ค่อยซัก
พูดๆไปแล้ว แฟนเรามันมีอะไรดีบ้างเนี่ย
_______________________________________________________________________________________
เราลูบใบหน้าของตัวเองที่ก้มลงมองพื้น ไม่รู้ว่ามีอะไรน่ามอง
จะเป็นเจ้ามดตัวเล็กๆที่ไต่ขึ้นเท้าเราอยู่ก็ไม่ใช่…เราสะบัดเท้าที่วันนี้ใส่ส้นสูงสีดำเบาๆ
“เฮ้ย หลิน เสียใจด้วยนะ” สายตาของเราเบนจากรองเท้าที่ตัวเองใส่อยู่มามองคนพูด นั่นเพื่อนเราตอนมหาลัยเองล่ะ เป็นหนึ่งคนในวงเหล้าที่เรากับเว่ยชอบไปก๊งด้วยกัน รู้สึกว่าจะชื่อ…อะไรสักอย่าง จำไม่ได้แฮะ หรือว่าไม่ได้สนใจจะจำก็ไม่รู้
“สู้ๆนะ เข้มแข็งเอาไว้” เพื่อนคนนั้นทิ้งคำพูดเอาไว้ก่อนจากไป เราเงยหน้าขึ้นมองฟ้า ท้องฟ้าสีฟ้าครามที่ตอนนี้มีควันลากผ่าน มันคละคลุ้งและผสมกันจนเราได้แต่เหม่อมองฟ้า
_______________________________________________________________________________________
“มองไม่เห็นวานิลลาสกายของแกเลยว่ะเว่ย” เสียงพึมพำของเราแหบแห้ง นี่เป็นคำแรกที่เราพูดออกมาจากปากในวันนี้
วันก่อนๆเรามัวแต่ร้องไห้ ตะโกน สะอึกสะอื้น เหมือนชีวิตจะพัง งานการก็ทำแทบไม่ได้เรื่อง นอนก็นอนไม่ค่อยจะหลับ เอาแต่นั่งมองฟ้า หัวสมองเหมือนถูกกดพอสและเล่นกลับไปในที่เดิมๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เว่ยมันชอบกวนตีนเรา…ตอนที่เราเครียดจากงาน แม้เราจะโกรธและรำคาญมันบ่อยๆแต่เอาจริงว่ามันก็ทำให้เราหายเครียด
เว่ยชอบเรียกให้เราไปวิ่งด้วยกัน…เพราะเรากำลังมีปัญหาเรื่องสุขภาพ เออ เราโคตรอ้วน ติดอยู่ในโรคซึมเศร้าด้วย เรามักจะคิดว่าเราไม่ดีพอ เรามันห่วยแตก และทุกๆครั้งมันจะคอยอยู่ตรงนั้น ข้างๆเราและผลักดันให้เราเดินไปพร้อมๆกับมัน
เว่ยเลิกสูบบุหรี่ไปตั้งแต่จบมหาลัย แต่ทุกครั้งที่เราไปยืนตรงระเบียง
สูบบุหรี่มวนแล้วมวนเล่า
จมอยู่ในความคิดของตัวเองที่แทบผลักเราลงจากจุดที่เรายืนอยู่ มันจะยืนอยู่ข้างๆ
สูบบุหรี่เป็นเพื่อนและชวนเราคุยสัพเพเหระ ไม่ให้เรายอมแพ้กับตัวเอง
เออ มันเป็นพ่อบุญทุ่มด้วย มันชอบซื้อเสื้อผ้าให้เราใส่ แต่พอเราอ้วน เรามันรับความจริงไม่ได้ ยิ่งเห็นเสื้อผ้าไซต์ตัวเองก็ยิ่งหงุดหงิด
มันก็เลยไปหันไปซื้อรองเท้าให้เราแทน ซื้อมาให้เป็นสิบๆคู่ พอเราบอกว่าใส่ไปก็ไม่ได้รู้สึกสวย
มันก็บอกว่า ไม่ได้ให้เพราะอยากให้เรารู้สึก แต่อยากให้ เพราะมันรู้สึก
'รู้สึกอะไร รู้สึกอยากเสียเงิน?'
'รู้สึกว่าไม่อยากเสียเธอไป อยากทำอะไรให้ก่อนที่จะสายไป' ตอนนั้นเราตีความหมายคำพูดเว่ยผิด
ที่เราใส่อยู่ตอนนี้ก็เป็นอีกหนึ่งคู่ที่เว่ยซื้อให้
_______________________________________________________________________________________
พอโรคซึมเศร้าของเราเริ่มดีขึ้น เราก็เริ่มใส่ใจและหันมารักษาดูแลสุขภาพตัวเองมากขึ้น เรากินผักทั้งวันทั้งคืนแม้ปากจะโคตรอยากกินเนื้อ เว่ยมันก็ใช้ชีวิตวนเวียนอยู่ใกล้ๆเราตลอดแหละ จำได้แล้ว…ตอนที่มันออกไปกินหมูกระทะกับเพื่อน มันก็ชวนเราไปด้วย พอเราถามกลับว่าเคยอยากให้ผอมไม่ใช่เหรอไง มันดันตอบกลับมา
“ไม่ได้อยากให้ผอม แต่อยากให้อยู่ด้วยกันนานๆ”
ทำไม เราไม่คิดก่อนหน้านี้นะ ว่าแฟนเรา เว่ย…มันเป็นผู้ชายที่ดีขนาดไหน
ทำไมเราสนใจแต่ตัวเอง จนลืมว่ามันที่ปลอบใจและอยู่เคียงข้างเราเหมือนเสาหลักที่เราจะพิงมันเมื่อไหร่ก็ได้
มันไม่ได้แข็งแรงอย่างที่มันแสดง เว่ยป่วยขั้นสุดท้าย แต่มันไม่พูดบอกเราสักคำ มันแค่ทำตัวเหมือนเดิม
อยู่ข้างเรา หัวเราะไปกับเรา ปลอบเราในตอนที่เราอ่อนแอ และใช้ชีวิตสร้างความทรงจำอันมีค่ากับเรา จนลมสุดท้ายในชีวิต
นานเท่าไหร่เมื่อรู้ที่สายตาของเราเริ่มปรับโฟกัสไม่ได้ น้ำตาของเราเริ่มไหลออกจากดวงตาที่ยังบวมเป่งจากการร้องไห้ เราได้แต่ยืนจ้องมองฟ้าครามผสมเทา สะอื้นออกมา เมื่อความรักที่เราและเว่ยประคองไว้ ตอนนี้ ฝั่งหนึ่งที่ประคองได้จากไปและไม่มีทางหวนกลับมาอีกแล้ว
เราไม่จำเป็นต้องตื่นตอนเช้า บ่นมันให้เมื่อยปากทุกเช้าเรื่องซักผ้า หรือคอยตามเช็ดอ้วกของมันตรงระเบียง
แต่เอาจริงๆนะ…เราไม่อยากให้มันหายไป มันเหมือนเราขาดสิ่งๆหนึ่งในชีวิตไป และเราไม่ชิน
แต่คนเราก็ต้องยอมรับความจริง เรารู้… ว่าไม่มีอะไรที่จะอยู่กับคนเราตลอดไป ไม่ว่าใคร หรือความรู้สึกไหน ทุกอย่าง จะถูกเวลาคัดกรองออกไปจากชีวิต และสิ่งที่เราทำได้ เพียงแต่ยิ้มรับและเดินหน้าต่อไป ตักตวงความทรงจำนั้นติดตัวเราไปด้วยหากมันมีค่าเพียงพอ
เราคิดว่าเรื่องราวของเว่ย จะอยู่ติดตัวเราไป และนึกถึงทุกครั้งตอนที่เห็น วานิลลาสกายของมัน
จวบจนตอนที่เรากลายเป็นท้องฟ้าสีเทา
จนกว่าเราจะได้พบกันอีกครั้ง บนท้องฟ้าหลากสี ไม่ว่าจะเป็นสีคราม สีวานิลลา หรือสีเทา
“รักเว้ย”
“ไม่ได้บอกแกหรอก บอกตัวเอง” เพราะมันคงจะเป็นสิ่งที่แกอยากให้เราคิด
แล้วเจอกันนะเว่ย … (:
