เอื้อนเอ่ยวาจาใดไป มนุษย์ที่ตนเฝ้าฝันก็ไม่อาจได้ยิน
อยากจะจุมพิตที่ริมฝีปากแดงก่ำนักหนา แต่ทำได้เพียงใช้ลิ้นตวัดเลียหน้าแก้มใส
"สัตว์อะไรก็มีหัวใจนะลูก" มันพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดนี้ เอาหัวถูไถกับมือของเด็กชาย
มันพูดเสริม "มีหัวใจ และรักเป็น" ดินเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเจ้าสมิงดำอย่างหมายอยู่ๆดีก็เข้ามาออเซาะ
"อะไรหืม พยายามจะบอกว่าพอเข้าวัยเจริญพันธุ์ นายจะหนีเข้าป่าไปอยู่กินกับลูกและเมีย ทิ้งเราให้หง่อมตายคาบ้านนี้เหรอ"
ดินแกล้งหยอกไปอย่างนั้น แต่เสือดำกับครางฮึ่มอย่างไม่สบอารมณ์ กัดมือเขาเบาๆซ้ำๆไม่ยอมปล่อย
"ไม่ทิ้งหรอก จะไม่มีวันทิ้งดินให้อยู่คนเดียว จะอยู่กับดินตลอดไป"
พงไพรแห่งนั้นจะเสกสรรค์ให้ปาฎิหารย์บังเกิด
เจ้าป่าเจ้าเขาเป็นสักขีพยาน ถักร้อยดวงวิญญาน มิมีวันแยกจาก หน่วงรั้ง มิอาจปล่อยวาง เพราะ รักที่มอบให้
"หมายคิดถึงดิน" นิ้วมือสากนั้นไล้ไปตามมือของเขา ดวงตาคมจับจ้องใบหน้าของอีกฝ่าย ก่อนจูบที่ขมับ
"อยากจะทำเช่นนี้กับดินบ้าง" "อยากจะทำอะไรอีกหลายๆอย่างร่วมกับดิน"
"เหมือนฝันไป" มันขยับยิ้ม "เช่นนั้นก็เป็นฝันที่สุขปานอยู่บนสวรรค์"
- พาฬในพงไพร -
กลิ่นสาบสัตว์โชยแรงเสียจนฉุนจมูก มันตีแรงผันผวนจนอากาศบริสุทธิ์ในป่าถูกกลบไปเสียหมด
ดวงตาของมนุษย์ผู้สับสนเบิกกว้าง ป่าที่คอยปกปักษ์ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยม่านหมอก
เขาพยายามทำใจกล้า บอกให้ตัวเองก้าวไปด้านหน้า
แต่พวกสัตว์เหล่านั้นที่จับจ้อง ยืนสองเท้า พูดคุยซุบซิบรอบกายทำให้ทำตรงกันข้าม
ดินเผลอก้าวถอยหลัง กลับเข้าสู่อ้อมอกของคนๆหนึ่งเข้า "ดินไม่ต้องกลัว ป่าจะปกป้องดิน"
น้ำเสียงทุ้มนุ่มกระซิบข้างหู มือของมนุษย์โอบกอดเขาเอาไว้
ได้กลิ่นเสียงสูดลมหายใจเข้า ดินกัดฟันแน่น คนป่าผู้นั้นสูดดมกลิ่นกายเขา..อย่างถวิลหา
ขอบคุณสำหรับการติดตามและกำลังใจค่ะ
เรื่องนี้จบดีในแบบของมันนะคะ เห็นถามมาเยอะ 5555555
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น