หมายรักษ์, พาฬในพงไพร (YAOI)

(c)                 Chess theme

   

เอื้อนเอ่ยวาจาใดไป มนุษย์ที่ตนเฝ้าฝันก็ไม่อาจได้ยิน 

อยากจะจุมพิตที่ริมฝีปากแดงก่ำนักหนา แต่ทำได้เพียงใช้ลิ้นตวัดเลียหน้าแก้มใส 

"สัตว์อะไรก็มีหัวใจนะลูก" มันพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดนี้ เอาหัวถูไถกับมือของเด็กชาย

มันพูดเสริม "มีหัวใจ และรักเป็น" ดินเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเจ้าสมิงดำอย่างหมายอยู่ๆดีก็เข้ามาออเซาะ 

"อะไรหืม พยายามจะบอกว่าพอเข้าวัยเจริญพันธุ์ นายจะหนีเข้าป่าไปอยู่กินกับลูกและเมีย ทิ้งเราให้หง่อมตายคาบ้านนี้เหรอ"

ดินแกล้งหยอกไปอย่างนั้น แต่เสือดำกับครางฮึ่มอย่างไม่สบอารมณ์ กัดมือเขาเบาๆซ้ำๆไม่ยอมปล่อย 

"ไม่ทิ้งหรอก จะไม่มีวันทิ้งดินให้อยู่คนเดียว จะอยู่กับดินตลอดไป"

พงไพรแห่งนั้นจะเสกสรรค์ให้ปาฎิหารย์บังเกิด 

เจ้าป่าเจ้าเขาเป็นสักขีพยาน ถักร้อยดวงวิญญาน มิมีวันแยกจาก หน่วงรั้ง มิอาจปล่อยวาง เพราะ รักที่มอบให้ 

"หมายคิดถึงดิน" นิ้วมือสากนั้นไล้ไปตามมือของเขา ดวงตาคมจับจ้องใบหน้าของอีกฝ่าย ก่อนจูบที่ขมับ

"อยากจะทำเช่นนี้กับดินบ้าง" "อยากจะทำอะไรอีกหลายๆอย่างร่วมกับดิน" 

"เหมือนฝันไป" มันขยับยิ้ม "เช่นนั้นก็เป็นฝันที่สุขปานอยู่บนสวรรค์"

- พาฬในพงไพร -

กลิ่นสาบสัตว์โชยแรงเสียจนฉุนจมูก มันตีแรงผันผวนจนอากาศบริสุทธิ์ในป่าถูกกลบไปเสียหมด

ดวงตาของมนุษย์ผู้สับสนเบิกกว้าง ป่าที่คอยปกปักษ์ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยม่านหมอก 

เขาพยายามทำใจกล้า บอกให้ตัวเองก้าวไปด้านหน้า 

แต่พวกสัตว์เหล่านั้นที่จับจ้อง ยืนสองเท้า พูดคุยซุบซิบรอบกายทำให้ทำตรงกันข้าม

 ดินเผลอก้าวถอยหลัง กลับเข้าสู่อ้อมอกของคนๆหนึ่งเข้า "ดินไม่ต้องกลัว ป่าจะปกป้องดิน" 

น้ำเสียงทุ้มนุ่มกระซิบข้างหู มือของมนุษย์โอบกอดเขาเอาไว้ 

ได้กลิ่นเสียงสูดลมหายใจเข้า ดินกัดฟันแน่น คนป่าผู้นั้นสูดดมกลิ่นกายเขา..อย่างถวิลหา

ขอบคุณสำหรับการติดตามและกำลังใจค่ะ

เรื่องนี้จบดีในแบบของมันนะคะ เห็นถามมาเยอะ 5555555