- การกลายเป็นซากศพเดินได้ดันเป็นจุดเริ่มต้นจริงๆของชีวิตฉันค่ะ -

"รู้ไหม ถึงแม้ว่าฉันจะตายไปแล้ว แต่ฉันกลับรู้สึกว่าฉันพึ่งได้ใช้ชีวิต"

"มันเหมือนกับการที่ฉันรีเซ็ทชีวิตตัวเอง เป็นฉันในมุมที่แตกต่างออกไป"

"ฉันไม่ได้ออกไปร้องเพลงหาเงินเจือจุนชีวิต ฉันไม่หมกตัวอยู่แต่ในห้องจมปลักอยู่ในความโดดเดี่ยวอันน่าเศร้า"

"ฉันกลายเป็นซากศพเดินได้...ที่ครวญหาชีวิต"

- การกลายเป็นซากศพเดินได้ดันเป็นจุดเริ่มต้นจริงๆของชีวิตฉันค่ะ  -

เมืองของพวกคุณที่เต็มไปด้วยแสงไฟ  

สำหรับพวกเรามันเป็นเพียง เมืองสีเทา 

อาหารรสชาติเยี่ยมที่พวกคุณละเลียดกินอย่างเอร็ดอร่อย 

สำหรับพวกเรา รสชาติไม่ต่างจากของเน่าเสีย ดีแต่จะเป็นพิษกับร่างกาย 

ส่วนตัวของพวกคุณ ที่หัวใจกำลังส่งเสียงน่ารำคาญนั่น   

หัวใจของพวกเรา กำลังเน่า อยู่ภายในกายศพนี้น่ะ  

แหงล่ะ ก็พวกเราเป็นผู้ติดเชื้อ โรค 'ลืมตาย' นี่ 

หญิงสาวใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงตอนใต้ 

สถานที่ของชนชั้นแรงงาน ยากไร้  

วันหนึ่งเธอถูกพวกร่างเย็นกัดเข้า  

ในระหว่างที่เจียนตาย ชายหนุ่มจากตึกตรงข้ามเจอเธอเข้า 

เธอเห็นเขาออกจากห้องยามอาทิตย์ตกดิน และกลับมาตอนรุ่งสางทุกครั้ง  

แม้จะรับรู้ถึงตัวตนของเขา แต่ไม่เคยนึกทัก เป็นเพียงคนแปลกหน้าที่อยู่ในสายตา 

เธอไม่รู้ว่าเขาทำงานอะไร เขาเป็นคนแบบไหน และจะทำอย่างไรกับสถานการณ์ตรงหน้า  

หลังจากคืนนั้น เธอได้รับรู้ 

ว่าชายหนุ่มทำอาชีพ 'แหล่งเลือด' ให้กับพวกร่างเย็น 

"ในตอนที่หัวใจยังเต้นอยู่"

"ฉันหวาดกลัวนัก ที่จะอยู่อย่างเดียวดาย"

"ยามที่หัวใจไร้การเคลื่อนไหว"

"ที่หวาดกลัวยิ่งกว่า  คือการไม่มีตัวตน หรือ ความรู้สึก ทั้งสุข เศร้า หรือ กลัว" 

คุยกับนักเขียน. 

นิยายเรื่องนี้เขียนเพื่อสนองนี้ดตัวเองล้วนๆค่ะ  

อารมณ์เรื่องนี้อยากจะให้หม่นๆ เหงาๆ สื่อความรู้สึก และให้ข้อคิด  

จะมีตัวละครหลายตัว หลายมุมมอง แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น 

แต่ส่วนใหญ่ก็จะวกวนอยู่กับในเรื่องของ 'ชีวิต' ค่ะ  

ทั้งคำว่าชีวิต ทั้งความหมายของมัน รวมถึงตัวเราที่เป็นเจ้าของชีวิต  

แต่เอาความจริงเรารู้ค่ามันจริงๆเหรอ เราให้ความสำคัญกับมันแค่ไหน แล้วอะไรคือชีวิตที่คุ้มค่ากันแน่ 

เป็นคำถามที่ทำให้เราขบคิด 

และหวังว่าเรื่องนี้จะให้มุมมองหนึ่งในเรื่องนี้ได้ 

ขอบคุณสำหรับการติดตามและทุกกำลังใจ 

ขอฝากเรื่อง ระหว่างเส้นขนาน ไว้ด้วยค่ะ (:

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r