คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ภารกิจที่แท้จริง
เข็มวินาทีของนาฬิกาพกกระดิกดัง ติ๊ก.. ติ๊ก.. ติ๊ก.. เป็นจังหวะถี่ แต่สำหรับลิเลียน ดูเหมือนว่าทุกวินาทีที่ผ่านไปจะช้าเสียเหลือเกิน
ในห้องทดลองหมายเลข 209 ที่ สว่างจ้าด้วยแสงไฟสังเคราะห์ เย็น และ เหม็นกลิ่นสารเคมี ห้องทดลองนี้ต่างจากห้องอื่นๆ ในคฤหาสน์ที่ลิเลียนเคยเห็นมา
บนฝาผนัง และเครื่องเรือนไร้การประดับตกแต่งด้วยลวดลายศิลปะต่างๆ ภายในห้องมีอุปกรณ์วิทยาศาสตร์ต่างๆ มากมาย ไม่ว่าจะเป็นแผงเตากลั่น เครื่องแกว่งมวลสาร ชั้นวางหลอดทดลองแก้วรายเรียงเป็นระเบียบ ภายในหลอดมีทั้งของเหลว ของแข็ง ชิ้นเนื้อมากมายวางสลับกันไป
ลิเลียนนั่งสงบนิ่ง ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ณ โต๊ะประชุมกลางห้อง สายตาดำเรียวจ้องมองนาฬิกาพกที่ดัดแปลงเป็นจี้ห้อยคอ ที่สลักสัญลักษณ์ VII ไว้ด้านหลัง หรือนั่นก็คือของประจำตัวเอเจนของเธอ
แม้ใจจะร้อนระอุ เลือดในตัวจะเดือด ไหลเวียนราวกับสายลาวา แต่ลิเลียนยังนั่งนิ่งเย็นเยียบประดุจก้อนน้ำแข็งสลัก ผิดกับเซเรน่าที่เดินขวักไขว่ให้วุ่น วนไปวนมาเหมือนหนูติดจั่น
"ทำมัยพี่เครชช้าจังเนี่ย พี่ฮีล์มก็ด้วย ก็เห็นอยู่บ้านนี่นา" เซเรน่าพูดเปรยขึ้น พลางชะแง้มองลอดช่องกระจกที่เจาะไว้ตรงประตูห้อง
เงียบสนิท ไร้เสียงใดๆ หลังจากเสียงพร่ำบ่นของเซเรน่า "ลิน เธอไม่พูดอะไรบ้างเลยหรอ ทำมัยนั่งนิ่งซะขนาดนั้นละจ๊ะ" เซเรน่าหันมามองลิเลียนพร้อมยิ้มอย่างสดใส
สีหน้าของลิเลียนยังคงเรียบ ตาเรียวเล็กช้อนขึ้นมองเซเรน่าบ่งบอกถึงความประหลาดใจเล็กน้อย "พูดกับเราเหรอ?"
เซเรน่าหัวเราะนิดๆ ก่อนจะเปรยขึ้น "อื้อ ลินยังไม่คุ้นกับการพูดลอยๆ สินะ" ว่าแล้วเซเรน่าก็หันหน้ากลับเข้าไปหาช่องกระจกและมองลอดรูเล็กๆ นั้น
แม้สายตาจะไม่ได้จับจ้องไปยังลิเลียน แต่ปากเธอก็ยังพร่ำพูดต่อไป "บางทีน่ะ เวลาพูดกับใครไม่ต้องมองหน้าก็ได้ บางคนพูดอย่างหนึ่ง แต่หมายความว่าอีกอย่างหนึ่งก็มีถมเถไป บางคนทำเป็นพูดกับคนหนึ่ง แล้วหมายถึงอีกคนหนึ่งก็มีนะ อิอิ"
ลิเลียนไม่ค่อยเข้าใจที่เซเรน่าพูดมาเท่าไหร่นัก แต่เธอก็รับคำพร้อมจดจำมันไว้ "อื้อ" ลิเลียนตอบรับสั้นๆ ยังมีอีกเยอะสินะ ที่เธอจะต้องเรียนรู้
ความเงียบเข้าครอบคลุมห้องอีกครั้ง บัดนี้เวลา 15.00 น. แล้ว ต่างจากเวลานัดชั่วโมงนึง พลันได้ยินเสียงรองเท้าหนังกระทบกับพื้นหินอ่อนมาตามทางเดิน
ด้วยสัญชาติญาณทำให้ลิเลียนรู้ว่า เสียงฝีเท้านั้นเป็นเสียงของผู้ชาย สองคน หัวใจลิเลียนเต้นระริก เครชเชนโด ซานเช่ จะใช่ท่านเครชหรือเปล่านะ! จะได้พบกับเจ้านายนอกลิเบอรินแล้วหรือนี่!
แม้ในใจของลิเลียนจะลิงโลดราวกับกระต่ายขาวที่กระโดดเล่นในทุ่งหญ้า แต่ภายนอกของเธอกลับนิ่ง เย็นสงบไม่แสดงท่าทีใดๆออกมา
ผลั๊วะ!! เสียงประตูห้องทดลองเปิดออกอย่างแรง ลิเลียนหันไปมองทางประตูที่เปิดออก
ไม่ใช่... ไม่ใช่นายท่าน... ลิเลียนเก็บสีหน้าผิดหวังเอาไว้ แต่ผู้ที่มา ก็มิใช่ฮีล์มหรือแอนเทมเช่นกัน แต่กลับเป็นนายทหารร่างสูงใหญ่สองนายที่ยืนตรงเปรี๊ยะ
"คุณเซเรน่า ท่านเครชเชนโดฝากคำสั่งมาถึงท่าน" ทหารสองนายร่างสูงใหญ่ ยื่นซองคำสั่งส่งให้เซเรน่าอย่างนอบน้อม
สีหน้าของเซเรน่าแสดงถึงความวิตกอย่างชัดเจน ลิเลียนรับรู้ได้ทันทีว่า นี่ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
เซเรน่ารับซองคำสั่งจากทหารร่างใหญ่นายนั้นมาเปิดอ่าน ขณะนี้สีหน้าของเธอดูจริงจังอย่างมาก ผิดกับเซเรน่าที่ร่าเริงคนที่ลิเลียนคุ้นเคย 'จริงๆ แล้วก็มีมุมผู้ใหญ่นี่นะ' ลิเลียนอดนึกในใจไม่ได้
เซเรน่าพยักหน้าเล็กๆ กับทหารทั้งสองนาย "ขอบคุณมากค่ะ ช่วยบอกฝ่ายเสบียง กับทหารประตูหลังด้วย ว่าสาวใช้สองคนจะเดินทางออกจากคฤหาสน์เวลา 18.00 น. มุ่งหน้าไปยังพิกัด 145 S, 23 W และจะถึงที่หมายราวๆ หนึ่งวัน ให้ส่งเหยี่ยวข่าวนำไปก่อนด้วย เตรียมม้าให้ด้วยนะคะสองตัว ขอเป็น ดอท คุกกี้ กับ ชาโดวไลท์ นะคะ"
ทหารทั้งสองเอามือแนบอก ทำความเคารพอย่างหนักแน่น ก่อนจะจากไป ลิเลียนเฝ้าสังเกตอากับกริยาของทั้งเซเรน่าที่ดูเอาการเอางานผิดปกติ และทหารที่ดูเคร่งครัด
"เกิดอะไรขึ้นหรอ" ลิเลียนลุกขึ้นเดินมาหาเซเรน่า นัยตานิ่งนั้นมองดิ่งลึกลงไปในดวงตาน้ำตาลใสของเซเรน่า
"เราต้องออกเดินทางภายในสามชั่วโมงนี้ ไปเตรียมตัวนะลิน" เซเรน่าพูดพลางจะเดินออกจากห้องทดลองไป แต่ลิเลียนกลับยืนขวางตัวนิ่งพร้อมนัยน์ตานั้นยังคงเจาะหาความจริงจากเซเรน่าอย่างต่อเนื่อง
"เรน่า เราพูดจริงๆ นะ บอกกับเรามาตรงๆ เถอะ ทุกอย่างมันเรื่องอะไรกัน นาสเตรีย ออกเดินทางในสามชั่วโมง เกิดอะไรขึ้นกับ 'ท่าน'" เซเรน่าหลบตา "เรื่องมันยาวไว้ก่อนได้มั้ย" เธอพยายามเดินหนี แต่ลิเลียนยังคงใช้ร่างที่สูงกว่าเซเรน่าเล็กน้อยกันเอาไว้
"ถ้าอยากให้เราทำงานด้วย ก็คงต้องไว้ใจกันมากกว่านี้ ไม่อย่างนั้น เราคงทำงานด้วยกันไม่ได้" ลิเลียนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เซเรน่ามองนัยน์ตาลิเลียนอย่างวิเคราะห์ก่อนจะตอบ "ได้ งั้นเราไปเก็บของด้วยกัน แล้วเก็บไปเล่าไปนะ" ลิเลียนพยักหน้า ใบหน้ายังปราศจากรอยยิ้ม
----------------------------
ในห้องนอนกว้างสีครีมขาวที่ประดับประดาไปด้วยเครื่องเรือนไม้สลักเสลาขัดมัน ลิเลียนและเซเรน่า ต่างจัดข้าวของส่วนตัวบนเตียงของตน ซึ่งทั้งสองแทบไม่ต้องจัดอะไรมาก เพราะเสื้อผ้าทั้งหลาย ได้ถูกเลือกออกมาโดยทางแผนกแม่บ้านแล้ว
เซเรน่าทิ้งตัวลงบนหมอนขนเป็ดที่ใหญ่และนุ่ม มองม่านสีขาวบางที่ระโยงรยางค์จากเสาเตียงลงมา "ไม่รู้อีกนานแค่ไหนเนอะ กว่าจะได้กลับมานอนเตียงนุ่มๆ ขนาดนี้"
ลิเลียนสีหน้ายังคงขุ่นมัวอยู่มองเซเรน่าที่ดูกังวล "เราไปกันนานแค่ไหน ไปทำอะไร แล้วเกิดอะไรขึ้นกับท่าน เธอยังไม่ได้เล่าให้เราฟังเลยนะ"
เซเรน่านิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะเล่า "ไม่มีกำหนด ที่เมืองนาสเตรีย มีพลังเวทของดีม่อนเกิดขึ้นอย่างหนาแน่น พี่เครชคาดว่า พิธีกรรมบางอย่างได้เกิดขึ้นแล้วโดยที่ไม่ทันได้ระวังตัว พิธีกรรมครั้งใหญ่ ที่พวกเราไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร พี่เครชเลยให้เรน่าไปหาข่าวที่นั่น นานจนกว่าจะได้ความจริง และลินเอง ก็ต้องไปกับเรน่าด้วย เพื่อกันมีอะไรผิดพลาด ระหว่างการเดินทาง และระหว่างใช้ชีวิตที่นั่น"
ลิเลียนมองเซเรน่าที่ถอนหายใจ คำถามของเธอยังถูกตอบไม่ครบ แต่เธอรู้สึกเสียมารยาทที่จะถามซ้ำอีกเป็นครั้งที่สาม กับเซเรน่าที่กำลังกังวลถึงภาระนี้อย่างหนัก
เซเรน่าหันมามองลิเลียน และดูเหมือนจะเห็นแววตาที่ยังสงสัยในคำถามที่เหลือ เซเรน่าจึงตอบลิเลียนเพิ่มโดยที่ลิเลียนไม่ต้องถามซ้ำ
"ส่วนเรื่องพี่เครชกับพี่ฮีล์ม พวกนั้นต้องประชุมด่วน มีสงครามเกิดขึ้นที่ นอธ ฟอเรน และ มาเดียน หัวเมืองไม่ไกลจากที่นี่นัก พวกเดม่อนอยู่ๆ ก็บุกเข้าเมือง ไม่ดีเลยที่มันเข้ามาใกล้ทางคฤหาสมากขึ้น"
"กลัวคฤหาสน์หลังนี้จะเป็นอะไรไปเหรอ?" ลิเลียนเริ่มเข้าใจสถานการณ์ต่างๆ แต่ก็ยังไม่กระจ่างนัก เธอยังคงต้องการการเรียนรู้อีกมาก ถึงจะวิเคราะห์ และเข้าใจอะไรหลายๆ อย่างอย่างแท้จริง
"เปล่า แต่การกระทำของพวกดีม่อนครั้งนี้ เหมือนการประกาศให้รู้ว่า มันไม่ต้องยำเกรงฝั่งมนุษย์เท่าไหร่แล้ว ไม่เหลือความเกรงใจ และเคารพในอานาเขต พวกเราจะต้านกันได้นานเท่าไหร่ ไม่มีใครรู้ ทำไมจะอยู่ตัวใครตัวมันไม่ได้นะ" เซเรน่าถอนหายใจอีก
"แล้วกองกำลังอื่นๆ ตระกูลอื่นๆ ฝั่งมนุษย์ล่ะ? ไปไหนหมด" ลิเลียนถามอย่างสงสัย เรน่าส่ายหน้า "ถึงจะมี แต่ไม่มีทางเพียงพอหรอก ในเมื่อเรามีศักยภาพสูงสุด ก็ต้องตกอยู่ในฐานะผู้นำอย่างช่วยไม่ได้ ถ้าเกิดมาในคฤหาสน์ซานเช่ ก็ต้องรับภาระนี้ไปแหละนะ" เซเรน่าพูดจบหันไปมองลิเลียนที่นั่งฟังสีหน้าเรียบ
"ไม่ใช่ความผิดลินหรอก ที่ต้องมาเจอเรื่องแรงๆ แบบนี้ เรน่าเข้าร่วมสงครามนี้ตอนอายุ 14 เหมือนลิน ถ้าเรน่าเลือกได้ เรน่าจะไม่อยากรับรู้ รับฟัง ปัญหาต่างๆ ทางกองทัพ เชื่อฟังท่านแม่ ใช้ชีวิตแบบเด็กธรรมดา และถ้าเรน่าเลือกได้ เรน่าก็อยากให้ลินเดินทางกับเรน่า และดูแลเรน่า แบบเด็กสาวธรรมดาที่รักพี่สาวก็แค่นั้น เรน่าอยากให้ลินเป็นน้องสาว ที่เข้าอกเข้าใจกัน เล่นกันแบบเด็กๆ เท่านั้นเอง..."
เซเรน่าพรั่งพรูความในใจทั้งหมดออกมาเหมือนสายน้ำไหล ความค่องใจของลิเลียนทุกอย่างหมดไป ทำไมเซเรน่าถึงไม่ยอมบอกเรื่องราวในกองทัพกับเธอ
ลิเลียนลุกขึ้นจากเตียงเงียบๆ เดินไปหาเซเรน่าที่นอนมองเพดานใบหน้าครุ่นคิดและเหม่อลอยเพราะความกังวลกับสถานการณ์อันย่ำแย่ กับค่ำคืนที่ต้องใช้ชีวิตท่ามกลางหมู่ดีม่อนที่ไม่รู้จะหันมาทำร้ายเธอเมื่อไหร่
ลิเลียนพอจะเข้าใจความรู้สึกที่ต้องรับภาระหนักหน่วงของเซเรน่า ความผูกพันบางอย่างเกิดขึ้นข้างในลึกๆ ของเธอ ร่างผอมแต่แกร่งของลิเลียนก้มลงกอดร่างเล็กบางที่นิ่มนวลแบบคุณหนูของเซเรน่า พลางกระซิบเบาๆ "เราถูกสร้างมาให้แกร่ง ไม่ต้องห่วงเรา... แต่เราจะปกป้องเรน่าให้ดียิ่งกว่าน้องสาวคนหนึ่งจะทำได้"
เซเรน่าลุกขึ้นกอดลิเลียนกลับพลางยิ้มออกมาจากใจจริง "ลงไปข้างล่างกันเถอะ เรามีเวลาไม่มากนะ"
ลิเลียนมองยิ้มนั้นอย่างพอใจแล้วยิ้มกลับ เธอรู้ว่านี่เป็นยิ้มแรกที่เซเรน่าเผยให้แบบไร้สิ่งต่างๆ เคลือบไว้ "อย่าปิดอะไรกับเราเลยนะ เพื่อนกัน พี่น้องกัน เค้าไม่ปิดบังกันหรอก" เซเรน่าหัวเราะราวเด็กน้อย "จ๊ะ"
ทั้งสองชูนิ้วขึ้นเกี่ยวก้อยกันทำสัญญาแบบเด็กผู้หญิงทั่วไป ลิเลียนรู้สึกปิติชื่นบานเต็มหัวใจ ก่อนที่เธอจะหัวเราะออกมาจากใจเป็นครั้งแรกในโลกแห่งความจริงแห่งนี้
----------------------
ด้านล่างของคฤหาสน์ ลิเลียนกับเซเรน่าแบกห่อผ้าเล็กๆ สำหรับเดินทางส่วนตัวมาคนละห่อ ลิเลียนมองเซเรน่าที่สลัดคราบชุดสีหวานราวคุณหนูมาแต่งชุดผ้าดิบสีน้ำตาลราวสาวใช้ที่พร้อมจะเดินทาง ฮูดเล็กๆ ที่คลุมผมหยักศกอยู่ปิดลงมาถึงหน้าผาก แอบแง้มให้เห็นดวงตา และริมฝีปากเพียงเล็กน้อย
เซเรน่าก็มองที่ลิเลียนเช่นกัน แม้ลิเลียนจะแต่งตัวเป็นสาวใช้แบบเธอ แต่ลิเลียนก็ยังดูสง่า และปราดเปรียว เธอดูเหมือนนักผจญไพรมากกว่ามาดสาวใช้แบบที่เซเรน่าเป็นอยู่ตอนนี้
"ลิเลียน ไม่ต้องทำอกผายไหล่ผึ่งตลอดเวลาก็ได้ ทำให้ดูเหมือนคนสู้ใครไม่ได้หน่อยสิ" เซเรน่าแนะนำลิเลียน
"เปล่าทำ ยังไงเหรอ?" ลิเลียนถามอย่างสงสัย เซเรน่าพินิจพิเคราะห์ลิเลียนซักนิดแล้ววิจารณ์
"อย่ามองข้างหน้าไกลมาก มองหน้าเท้าตัวเองก็พอ ก้มหน้าหน่อย อย่างนั้นๆ ห่อไหล่นิดหนึ่ง ดูพินอบพิเทาหน่อย นั่นแหละๆ" เซเรน่าพยายามจัดท่าให้ลิเลียน เธอมองลิเลียนที่ผ่านการจัดท่าแล้วอย่างถี่ถ้วน
นัยน์ตาเรียวดำที่หลุบลงต่ำ ร่างกายที่ละทิ้งความเกร็งอย่างเป็นธรรมชาติ ผิวที่ขาวผุดราวน้ำนม ทำให้ลิเลียนดูประหนึ่งแม่พระมากกว่านักฆ่า แต่ท่าทางเหล่านี้อยู่ได้ไม่ถึงสามวินาที
"พอรึยัง" ลิเลียนยืนตรงมองหน้าเชิดดังเก่า "เท่าทำท่าแบบนี้ พอดีตายกันทั้งคู่ก่อนเพราะหมาป่า หรือหมีแน่นอน ไม่ต้องถึงเดม่อนหรอก" ลิเลียนบนกระปอดกระแปด
"จ๊ะ" เซเรน่ารู้ดีว่าลิเลียนไม่ใช่คนอัธยาศัยดีนัก แต่เธอก็รู้ว่าที่ลิเลียนพูดมานั้น เป็นเชิงราวล้อเล่น เซเรน่าจึงยิ้มและหัวเราะได้อย่างเป็นธรรมชาติ และอย่างที่คาด ลิเลียนก็หัวเราะกลับ
ทั้งสองเดินทางออกไปหลังคฤหาสและขึ้นม้าที่เหล่าทหารเตรียมไว้ให้ คุกกี้ดอทสำหรับเซเรน่า และชาโดว์ไลท์สำหรับลิเลียน
ประตูหลังปราสาทได้เปิดออก ม้าทั้งสองมุ่งหน้าออกสู่ทะเลดอกหญ้าสีทองจากแสงสะท้อนของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน ทุกอย่างถูกแสงย้อมจนเป็นสีเหลืองไปทั่ว ลมเย็นพัดดอกหญ้าลู่ราวกับจะเป็นการโบกมืออำลา
ลิเลียนมองท้องฟ้าสีเหลืองด้วยความตื่นเต้น ก้าวแรกสู่โลกกว้างที่เธอไม่เคยพบมาก่อน และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นท้องฟ้า นอกจากโลกลิเบอริน และความฝันสีเลือดที่มีแต่ห้วงฟ้าสีแดง
เธอหันกลับไปมองปราสาทสีขาว ที่บัดนี้เป็นสีเหลืองทองอร่ามจากแสงตะวันพลางนึกในใจ 'เมื่อไหร่จะได้กลับมานะ'
ความคิดเห็น