เจ้าสาวเชลย

ลำดับตอนที่ #9 : สับสนในตัวเอง

ฟ้าใสนั่งซึม เกิดอะไรขึ้นกับตัวเองมันงงไปหมด การิมมีเจ้าของแล้วและที่ผ่านมา การิมมาทำดีกับฟ้าทำไม ทำไมต้องมาทำว่ารัก ทำไมต้องห่วงใย ทำไมต้องอาทร ทำไม....ทำไม.........ทำไม........ แล้วทำไมเราต้องไปสนใจเขา ทำไมใจเราถึงได้เจ็บขนาดนี้ ทำไมเราไม่รู้จักเข็ดสักที ไม่มีใครที่เขาจะห่วงใยเราจริงหรอกไม่รู้จักจำเสียที กี่ครั้งกี่หนแล้วทำไมถึงไม่จำ จะทำให้ตัวเองตายก่อนหรืออย่างไรถึงจะจำ



“ ฟ้าเป็นอะไรไปทำไมเงียบอย่างนี้ พี่ใจไม่ดีเลย เจ็บต้องไหนบอกพี่ซิ ไหนพี่ขอดูหน่อยซิ ดูซิหน้าแดงเป็นแทบเลย ไซอาช่วยเอาผ้าชุบน้ำอุ่นมาประคบให้ฟ้าหน่อยครับ “ แผ่นดินกล่าวด้วยความเป็นห่วง

เห็นน้องสาวนั่งซึมมันน่ากลัวกว่าที่น้องสาวจะร้องไห้หรือแสดงอะไรออกมาอีก เขาอยากให้น้องสาวได้ระบายออกมาไม่อยากให้เก็บกดเอาไว้ข้างใน แต่แววตากับเหม่อลอยจนเขากลัวเหลือเกิน เขาเรียกน้องสาวอยู่นานกว่าที่น้องขอเขาจะหันมามองเขา



“ พี่ดิน ฟ้าอยากกลับบ้าน ฟ้าไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ พี่ไม่ต้องเป็นห่วง ฟ้าแข็งแรงดีแต่แค่มึนๆนิดหนึ่งค่ะ “ ฟ้าใสพยายามหัวเราะ

แต่เสียงที่ออกมามันเหมือนกับหัวเราะเยาะตัวเองมากกว่า พี่ชายมองมาที่ดวงตาของน้องสาวที่มันมีแต่ความเจ็บปวด ดูมันหนักกว่าครั้งที่แล้วเสียอีก



“ ก็ได้จ๊ะ แต่ให้พี่ตรวจดูเราอีกนิดนะว่าแต่จะกลับสภาพนี้นะหรือเหม็นออกเสื้อผ้าก็สกปรก และดูซิขาดด้วยเหมือนขอทานเลย หน้าก็ดูน่าเกลียดดูซิเริ่มบวมแล้วด้วย ไม่เอาหรอกพี่ไม่อยากพากลับแบบนี้เดี๋ยวใครก็มาว่าพี่เอายายบ้าที่ไหนไม่รู้มาบ้าน แล้วพี่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เสียเครดิตพี่หมด พี่นะควงแต่สาวสวยเท่านั้นยะ ถ้าเป็นยายบ้าแบบนี้ไม่เอาหรอก และพี่หิวด้วยเราหาอะไรกินกันก่อนแล้วฟ้าก็อาบน้ำพี่จะไปซื้อเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน แล้วเย็นๆค่อยกลับ “ แผ่นดินพยายามพูดหน้าตายจะได้ให้ฟ้าใสหัวเราะอีกครั้ง



“ ก็ได้ค่ะ ฟ้าก็ไม่อยากให้พี่ดินขายหน้าที่ควรยายบ้าหรอก พอฟ้าได้อาบน้ำกินข้าวและได้เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเราก็ไปเที่ยวกันต่อเลยพรุ่งนี้พี่ดินหยุดหรือเปล่าค่ะ ถ้าหยุดเราก็ไม่กลับอยู่เที่ยวกันอีกวันแล้วกัน เดี๋ยวไซอามาประคบหน้าให้ก็คงสวยเหมือนเดิม แล้วเราเที่ยวด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน มีพี่และฟ้า 2 คน “

แววตาของหล่อนฉายแววเจ็บปวดซึ่งฟ้ารู้ดีว่าพี่ดินของเขาจะช่วยให้ฟ้าเดินต่อไปได้แต่ไม่ให้เขาต้องเดียวดายอย่างแน่นนอน แววตาที่พี่ชายมองมามันทำให้มีพลังเพราะรู้ว่าอย่างไรก็มีพี่อยู่ด้วยตลอดไปไม่ว่าฟ้าจะเป็นอย่างไรก็มีพี่เสมอ



“ ฟ้ารู้ใช่ไหมว่าพี่รักฟ้ามากที่สุด เดี๋ยวพี่มานะจะได้ไปหาชุดให้เราและจะได้สั่งอาหารขึ้นมาด้วย “ มองหน้าน้องสาวคนเดียวของเขาอย่างถ่ายทอดความรักทั้งหมดให้ฟ้าใส



“ ค่ะฟ้ารู้ ฟ้าก็รักพี่ดิน “ น้องสาวกอดพี่ชายแน่น ไซอาเดินมาและให้ฟ้านอนลงและค่อยใช้ฟ้าประคบหน้า



“ เจ็บไหมคนดีของไซอา ไซอาอยากเจ็บแทนจังเลย ท่านหญิงไม่น่าทำอย่างนี้เลย ดีที่เจ้าชายการิมแยกทันถ้าไม่ทันไม่รู้ว่าคนดีของไซอาจะเป็นอย่างไร “ ไซอาพูดไปน้ำตาก็ไหล ฟ้าใสมองมาก็มีรอยยิ้มน้อยๆเกิดขึ้น



“ ไซอา......ฟ้ายังไม่ตายเสียหน่อยพูดเหมือนฟ้าจะตายเลยดูซิยังแข็งแรงอยู่ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก ไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวอาบน้ำแล้วก็ดีขึ้น “ ฟ้าใสพูดด้วยเสียอ่อน แต่ต้องตัวแข็งขึ้นเพราะได้ยินเสียงเปิดประตูและเสียงของ การิมก็ดังขึ้น



“ ฟ้าเป็นอย่างไรบ้าง ผมขอโทษเจ็บมากไหมคนดี “ เสียงของการิมอ่อนโยนและแววตาของเขาก็แสดงความเป็นห่วงและแสดงความเป็นเจ้าของอย่างเด่นชัด

เมื่อมองมาที่ฟ้าใส ไซอาก็ขยับออกไปปล่อยให้ชายหนุ่มและหญิงสาวอยู่กันตามลำพัง เมื่อไซอาเดินออกไปฟ้าใสก็ขยับตัวจะลุกขึ้นการิมก็พยุงให้ฟ้าใสนั่ง



“ ไม่เป็นไรมากเพค่ะ ฝ่าบาทไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวหม่อมฉันก็จะกลับบ้านแล้วพระองค์คงไม่ต้องเดือดร้อนเพราะหม่อมฉันอีก ขอบพระทัยในพระมาหากรุณาธิคุณที่อุตสามีให้กับหม่อมฉันเพค่ะ “

ฟ้าใสกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่แสดงออกถึงความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น การิมมองมาที่ดวงตาของฟ้าใสเห็นมันเรียบเฉย



“ ฟ้า.....ทำไมพูดกับผมอย่างนี้คุณก็รู้ว่าผม....”



“ ก็ฝ่าบาทเป็นเจ้าชาย หม่อมฉันพูดอะไรผิดหรือเพค่ะถ้าพูดผิดหรือทำอะไรไม่ดีก็ขอประทานอภัยด้วยเพค่ะหม่อมฉันพูดราชาศัพท์ไม่ค่อยเป็น “ ฟ้าใสตอบด้วยเสียงเรียบ การิมจับที่ต้นแขนของฟ้าใสแน่นขึ้น



“ ฟ้าคุณอย่าพูดอย่างนี้ ใช่ผมผิดที่ไม่ได้บอกคุณเรื่องนี้แต่ผมก็ไม่เคยโกหกคุณนะ สิ่งที่ผมทำนะมันเป็นความจริงทุกอย่างที่มันเกิดมันมาจากหัวใจของผมและผมก็ไม่เคยทำอย่างนี้กับใครนอกจากคุณ “

การิมมองมาที่ดวงตาของฟ้าใส ด้วยแววตาที่เข้มแข็ง มุ่งมั่น และมีความจริงใจ เขามองเห็นแววตาของฟ้าใสเริ่มมีความสับสนและวุ่นวายและมีแววน้อยใจเสียใจ



“ หม่อมฉันก็ไม่ว่าอะไรฝ่าบาทนี้เพค่ะ หม่อมฉันมีแต่ความรู้สึกซาบซึ้งในพระมาหากรุณาธิคุณของฝ่าบาทมาก”



“ หยุดเดี๋ยวนี้นะฟ้า “ เสียงการิมเข้มและเขย่าแขนฟ้าใสอย่างแรง จนฟ้าใสทำหน้านิ่ว รู้สึกเจ็บที่การิมบีบแขน



“ ปล่อยหม่อมฉันนะ หม่อมฉันเจ็บนะเพค่ะ “ เสียงฟ้าใสเริ่มสั่นเครือ



“ เจ็บหรือ ไม่น่าเจ็บเลยเพราะคนที่เจ็บคือผมฟ้าไม่เข้าใจหรืออย่าทำอย่างนี้กับเรา “



“ หม่อมฉันทำอะไรให้พระองค์เจ็บมีแต่พระองค์ที่เป็นคนทำ “ ฟ้าใสเริ่มดิ้นแต่ก็ไม่สามารถขยับได้เลยเพราะการิมบีบแน่น เมื่อทำอะไรไม่ได้น้ำตาที่พยายามข่มไม่ให้มันไหลมันก็พังทลายลงมาไม่ขาดสาย การิมเริ่มรู้สึกตัวก็กอดฟ้าใสแน่น



“ ฟ้าผมขอโทษ ผมผิดเองทั้งหมด ผมทำให้คุณเจ็บผมมันไม่ดีแต่ฟ้าต้องไม่โกรธผมนะจำได้ไหมคุณบอกว่าจะไม่โกรธผมนะคุณรับปากแล้วนะ “การิมกอดฟ้าใสแน่น

แล้วค่อยขยับเมื่อฟ้าใสเริ่มตัวอ่อนและเลิกดิ้น การิมมองมาที่ใบหน้าของหญิงสาวที่บวมและมีแต่น้ำตา ก็ค่อยๆใช้มือเช็คน้ำตาเบาๆให้กับหญิงสาว มองเข้าไปที่ดวงตาหญิงสาว ให้ฟ้าใสเห็นความจริงใจของเขา แล้วค่อยๆใช้ริมฝีปากช่วยซับน้ำตาให้หญิงสาวแล้วขยับมาที่ริมฝีปากจูบแบบอ่อนโยนให้หญิงสาวค่อยรับรู้ความรู้สึกของเขา ตอนแรกฟ้าใสตัวแข็งขึ้นต่อมาก็ค่อยตัวอ่อนลงและคลายความเสียใจลง เมื่อการิมเงยหน้าขึ้นมองฟ้าใสซึ่งหน้าตาตอนนี้เริ่มมีสีเลือดขึ้นมาบ้าง หญิงสาวก้มหน้างุด การิมกอดหญิงสาวอีกครั้ง



“ ฟ้า....ผมไม่รู้จะเริ่มพูดอย่างไรกับคุณดี แต่สิ่งที่ผมทำมาทั้งหมดมันเกิดจากความจริงใจของผม ผมไม่เคยโกหกคุณผมอยากให้คุณเชื่อใจผม ผมไม่อยากทำให้คุณเจ็บ คุณจำไว้คุณเจ็บผมเจ็บกว่า “   การิมกอดหญิงสาวแน่น



“ การิม...ฟ้าขอโทษ.....ฟ้างงและสับสนมากขอเวลาให้ฟ้าปรับตัวหน่อยได้ไหม การิมกลับไปก่อนนะค่ะ “ ฟ้าใสกล่าวเสียงอ่อน มองหน้าการิมแววตามีความสับสน



“ ฟ้า..... นานแค่ไหน “ การิมถอนหายใจกล่าวเสียงแหบ



“ ฟ้าก็ไม่รู้ การิมไม่ต้องติดต่อมานะ ฟ้าขอเวลาสักพักแล้วฟ้าจะติดต่อมาเอง ” ฟ้ากล่าวเสียงเครือ ก้มหน้าลงและกอดการิมไว้แน่น ฟ้าอยากจะให้เวลาตัวเองและการิมเพื่อจะได้รู้ใจตัวเองมากกว่านี้



“ ฟ้า...ให้ผมโทรหาได้ไหม แค่โทรอย่างเดียวก็ได้จนกว่าคุณจะไว้ใจผมอีกครั้ง “



“ การิมค่ะ อย่างพึ่งโทรมาเลยเดียวฟ้าโทรไปหาเองเมื่อถึงเวลา “



“ แต่......ก็ได้ผมจะให้เวลาคุณสักพักแต่อย่านานนักนะฟ้า ส่วนเรื่องของเจ้าหญิงฟารีดาผมกับเขาไม่มีอะไรกันนอกจากผมคิดกับเขาแค่น้องคุณต้องเชื่อผมนะ “ การิมกล่าวเสียงหนักแน่นกอดฟ้าใสแน่นอยากจะถ่ายทอดความเข้มแข็งไปให้ฟ้าใส



“ ค่ะ ฟ้าเชื่อคุณแต่ตอนนี้ฟ้าไม่อยากคิดอะไร “ ฟ้าใสกล่าวและขยับตัวให้การิมปล่อยตัวเองแล้วค่อยลุกขึ้นหันมายิ้มให้การิมอย่างอ่อนโยน



“ กลับได้แล้วค่ะการิม แล้วฟ้าจะติดต่อไปนะค่ะ “ ฟ้าใสกล่าว



“ ผม....ก็ได้ฟ้าแล้วผมจะกลับมาใหม่เมื่อคุณพร้อม “ สีหน้าของการิมสลดลงกล่าวเสียงอ่อนและเดินออกไป เมื่อการิมออกไปแล้วฟ้าใสนั่งลงร้องไห้อย่างหนักแต่แล้วก็รู้สึกว่ามีมือหนึ่งดึงร่างขึ้นและกอดแน่น



“ ฟ้า...ไม่ร้องแล้วนะคนดี พี่ว่าฟ้าทำในสิ่งที่ดีแล้ว เราต้องรู้ก่อนว่าต้องการอะไร เพราะถ้าฟ้าตัดสินใจได้ว่าฟ้าต้องการอะไรแล้วฟ้าจะเข้มแข็งขึ้นและมีแรงแก้ไขปัญหาต่างๆที่จะมีเข้ามาอีกมาก “ แผ่นดินกอดน้องสาวแน่น

ถึงแม้ว่าเขารู้แล้วว่าน้องสาวของเขารักเจ้าชายการิมและเจ้าชายก็รักน้องสาวเขาแต่ความแตกต่างกันมากขนาดนี้น้องสาวของเขาต้องมีปัญหาอีกมากมายไม่ว่าจะเป็นเรื่องฐานะของน้องสาวเขากับเจ้าชาย ไหนจะเรื่องคนรอบข้างและไหนจะเรื่องเจ้าหญิงฟารีดาอีก แค่คิดเขาก็ปวดหัวแล้วแต่เขารู้ว่าฟ้าจะผ่านปัญหาได้



“ พี่ดินตอนนี้ฟ้าไม่รู้ว่าจะทำอะไร “ เสียงของน้องเขาแหบพร่า



“ ไม่ต้องทำอะไรหรอกให้เวลามันช่วยเราเอง “ แผ่นดินกล่าว





ทางด้านเจ้าหญิงฟารีดาซึ่งมีแต่ความโกรธแค้นเมื่อมามากถึงที่พักก็ให้ญาดาไปหาข้อมูลเกี่ยวกับฟ้าใสมาให้หมด และคิดว่าจะจัดการฟ้าใสอย่างไรดี



“ ญาดาเรื่องที่ให้ไปสืบมาได้หรือยัง “ เจ้าหญิงฟารีดาถามอย่างโมโห ผ่านมา 2 – 3 วันแล้วที่เขาพยายามติดต่อท่านการิมแต่พอติดต่อเข้าไปก็ได้รับบอกว่าเจ้าชายไม่ว่างบ้างไม่อยู่บ้าง เจ็บใจนักคงจะคอยปล่อยแม่นั่นอยู่นะซิคอยดูนะฉันจะทำให้แกอยู่ไม่สุขแน่นฟ้าใส



“ ได้แล้วค่ะ “ ญาดาเอาเอกสารไปให้เจ้าหญิงดู



“ กรี้ด..............นี่มันอยู่บ้านท่านพี่หรือ มันเข้าไปอยู่ได้อย่างไรแล้วท่านพี่อยู่กับมันด้วยหรือเปล่า “



“ ไม่ได้อยู่เพค่ะ ท่านชายอยู่ที่วังไม่ได้อยู่กับคุณฟ้าใส “



“ แกไม่ต้องเรียกมันว่าคุณ ดีมันไม่ได้อยู่กับท่านพี่ เตรียมรถออกได้แล้วญาดาเราจะไปหามันที่บ้าน“ เจ้าหญิงขัดขึ้นมาเสียงดัง ญาดาหน้าเสีย



“ ท่านหญิงแต่ถ้าเจ้าชายรู้ ท่านหญิงจะเดือดร้อนนะเพค่ะ “ ญาดากล่าวเสียงสั่น



“ ก็ไม่ต้องให้ท่านพี่รู้ซิ ไปตอนนี้ท่านพี่ไม่ได้อยู่ด้วยสักหน่อย เราก็ไม่คุยกับมันดีๆ และให้เงินมันไปเท่านี้มันก็ไม่ยุ่งกับท่านพี่แล้ว แต่ถ้ามันยังไม่เลิกมันจะต้องเจ็บตัวบ้าง หรือไม่ก็รู้ไปเลยว่ามันจะมาสู้กับฉันได้ “ ฟารีดากล่าวด้วยความมั่นใจในตัวเอง



“ แต่ท่านหญิง....ญาดาว่าให้ญาดาไปคนเดียวดีกว่านะค่ะ เดี๋ยวญาดาไปพูดกับเขาให้ “ ญาดากล่าวเสียงอ่อน



“ ไม่ฉันจะไปเอง ให้มันเห็นว่ามันไม่คู่ควรกับท่านพี่มันต้องดูตัวเองว่ามันเป็นใครและต้องสู้กับใคร “ ฟารีดากล่าวแล้วรีบเดินออกไปตะโกนให้เอารถออกโดยไม่สนใจคำขัดค้านของญาดา