เจ้าสาวเชลย

ลำดับตอนที่ #10 : กว่าจะเข้าใจ

ฟ้าใสนั่งเหม่อลอยมองดูท้องฟ้าอยู่แต่สิ่งที่เห็นกลับเป็นภาพตอนที่อยู่ในทะเลทรายกับการิมนึกถึงเรื่องราวตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน มันเป็นความสุข สงบ แต่ในช่วงเวลา 2 – 3 วันนี้ที่กลับมาจากทะเลทรายมันทรมานมันกัดกินตัวเองรู้สึกว่าตัวเองมีอะไรที่ขาดหายไป

นี้ใช่ไหมที่การิมพูดว่าครึ่งหนึ่งของตัวเอง  เมื่อเราหาพบแล้ว  พอเราไม่มีเขาอยู่ใกล้ๆ  เราก็จะไม่สามารถที่จะอยู่ได้อย่างมีความสุข ทั้งๆที่พยายามจะตัดเขาออกจากใจแต่มันยิ่งทำให้ตัวเองเจ็บขึ้น      

ถามตัวเองไม่รู้กี่ครั้งว่าถ้าอนาคตข้างหน้านี้ไม่มีการิมอยู่ด้วยจะเป็นอย่างไรจะทนได้ไหม  คำตอบออกมาก็ทำให้ตัวเองรู้ว่าตัวเองไม่มีความสุขแน่นอน ใช่การิมเขาขอความเชื่อใจแล้วเราจะให้เขาได้ไหมจะเชื่อใจเขาได้ไหม…..

ถามตัวเองไม่รู้กี่ครั้งกี่หนคำตอบก็ออกมาเหมือนเดิม ว่าเชื่อใจเขามั่นใจในตัวเขาไม่ว่าเขาจะเป็นอย่างไรก็เป็นคนที่เราพร้อมจะให้อภัยพร้อมที่เดินจูงมือไปกับเขาในวันข้างหน้าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็จะแก้ปัญหาไปพร้อมกัน

เมื่อคิดได้ดังนั้นก็ยิ้มให้กับตัวเอง 2-3 วันมานี้แม้การิมจะรักษาสัญญาว่าจะไม่โทรมาแต่อาซัสกับอัสซันโทรมาหาฟ้าใสเสมอ…. บอกกับฟ้าใสว่าให้ฟ้าใสรีบๆโทรไปหาเจ้าชายหน่อย

เจ้าชายทำงานหนักมากเรียกว่ายิ่งกว่าเก่าอีกแทบจะไม่ยอมกินไม่ยอมนอนเลยทีเดียวแทบก็ดุ จนแทบไม่ใครจะเข้าใกล้ได้แล้ว อยากให้คุณฟ้าใสช่วยเจ้าชายหน่อย โทรมาให้กำลังใจสักนิดก็ดี ก่อนที่เจ้าชายจะไม่สบาย เมื่อฟ้าใสคิดได้ตอนนี้ก็ยิ้มและคิดว่าจะไปหาเจ้าชายที่วังของเจ้าชาย ก็ลุกขึ้นเพื่อจะไปแต่งตัวแต่ได้ยินเสียงของไซอาดังขึ้น



“ คุณฟ้าใสค่ะ หลบไปก่อนนะค่ะ เจ้าหญิงฟารีดามาค่ะ เดี๋ยวไซอาจะโทรศัพท์ไปหาเจ้าชายการิมให้มาจัดการให้นะค่ะ คุณฟ้าหลบขึ้นข้างบนและล็อคห้องไว้นะค่ะ “ เสียงไซอามีแวววิตก



“ ไม่ต้องหรอก ไซอาเดี๋ยวฟ้าออกไปเจอท่านหญิงเอง “ ฟ้าใสกล่าวตอบเสียงเรียบอย่างไม่นึกกลัวและบอกกับตัวเองว่า

ถ้าจะเดินเคียงข้างกับการิมแล้วจะต้องเจอปัญหาอีกมากมายถ้าคอยแต่จะหนีปัญหาก็คงต้องไม่ยุ่งเกี่ยวกับการิมอีกดังนั้นจึงเดินออกไปหาเจ้าหญิงอย่างสง่างาม



“ อ้อ.....กว่าจะออกมาได้นะต้องให้ต้นห้องไปรายงานก่อน ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้เข้าหา อีกหน่อยคงต้องทำเป็นหนังสือเชิญมั้งถึงจะออกมาได้ “ เสียงของเจ้าหญิงมีน้ำเสียงเสียดสีและดูถูกอย่างเห็นได้ชัด



“ คงไม่ต้องถึงกับทำหนังสือหรอกค่ะ แต่พอดีดิฉันอยู่ในสวนกว่าไซอาจะบอกว่าท่านหญิงมาก็ต้องใช้เวลาบ้างเป็นธรรมดา “ เสียงของฟ้าใสเรียบเย็น



“ นังฟ้า....เธอพูดดีนะให้รู้บ้างว่าใครเป็นใคร ฉันนะมันคนระดับไหนและเธอมันระดับไหนอย่ามาทำตีเสมอ “ เสียงเจ้าหญิงฟารีดาเข้มขึ้น แววตากร้าวกระด้างมองด้วยความเคียงแค้นและชิงชัง



“ ดิฉันก็คนธรรมดาๆ คนหนึ่งที่มาจากต่างแดนไม่รู้หรอกค่ะ ว่าคุณนะระดับไหนแต่รู้ว่าเป็นคนเหมือนกัน เดิน นั่ง นอน หรือแม้แต่เข้าห้องน้ำ ก็ไม่เห็นว่าแตกต่างกันอย่างไรหรือว่าคุณบินได้ หรือว่าไม่ต้องเข้าห้องน้ำ “ ฟ้าใสกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มนิดๆ ( ค่อยเหมือนสาวไทยใจกล้าหน่อย)



“ กรี้ด.......ยัยฟ้าเธอมัน......หน้าด้านพูดออกมาได้อย่างไร .......” เจ้าหญิงฟารีดางง เพราะจำได้ฟ้าใสในวันนั้นไม่ได้เป็นอย่างนี้เห็นหน้าอ่อนๆ ใสๆ ดูๆไปไม่มีพิษสงอะไร ทำไมวันนี้มันถึงได้ปากกล้าขนาดนี้



“ ฟ้าใส พูดจากันดีๆ ก็ได้นะค่ะอย่าได้ทะเลาะกันเลยค่ะ “ ญาดากล่าวออกมาเสียงอ่อน





“ ก็ได้ค่ะ ว่าแต่พวกคุณมีธุระอะไรที่จะมาพูดกับดิฉันค่ะ “ ฟ้าใสหันไปทางญาดาโดยไม่ได้มองไปที่ท่านหญิงเลย



“ ไม่ต้องพูดญาดา เดี๋ยวฉันจัดการเอง เอาละฟ้าใสเรามาพูดกันให้รู้เรื่องเลยดีกว่า ว่าเธอต้องการอะไรที่จะไม่ต้องมายุ่งกับท่านพี่ของฉัน เงิน ข้าวของ หรือเครื่องเพชร ฉันก็จะให้ขออย่างเดียวกลับไปประเทศเธอไปสักทีและไม่ต้องกลับมาที่นี้อีกได้ยินไหม แต่ถ้าเธอไม่เชื่อฉันเธอจะไม่ได้อะไรเลย อย่ามาหาเรื่องกับฉันดีกว่า “ เจ้าหญิงกล่าวด้วยเสียงที่ดุ ดัน



“ โอ๊ย!!! ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีเรื่องอย่างนี้อีกในโลก เงินหรือจะให้ฉันเท่าไร่ค่ะ ค่าตัวของการิมนี้มันเท่าไรค่ะ”



“ โธ่ ....... คิดว่าจะแน่ เธอมันก็แค่...... เอาละฉันจะให้เธอสัก 5 ล้านพอไหม แต่อย่างเธอได้แค่นี้ก็คงจะพอแล้วไม่รู้ว่าชาตินี้ทั้งชาติเธอจะมีโอกาสได้เห็นเงินมากขนาดนี้หรือเปล่า “ เสียงของท่านหญิงดูถูกอย่างแน่ชัด



“ ฮืมม์.....ไม่ค่อยเท่าไร ทำไมค่าตัวของการิมมันถึงได้น้อยขนาดนี้ละ ฉันคิดว่าคุณจะให้ฉันมากกว่านี้อีก “



“ นี้ไม่ค่อยงก เลยนะเธอ 5 ล้านนี้มันก็มากแล้วนะแต่เอาละฉันจะให้เธอเพิ่มขึ้นอีกหน่อยก็ได้เห็นกับคนไม่เคยมี เพิ่มให้เป็นอีก ล้านคงจะพอ “ เสียงของเจ้าหญิงกระหยิ่มยิ้มอย่างดีใจ แค่นี้เองไม่เห็นจะมีอะไรก็แค่ผู้หญิงหิวเงิน ท่านพี่เห็นมันดีได้อย่างไร พูดจบก็หยิบเช็คขึ้นมา



“ เดี๋ยวก่อน ท่านหญิงฉันยังไม่ได้บอกว่าจะรับเงินนี้ค่ะ ฉันแค่อยากรู้เองว่าคุณจะให้ฉันเท่าไร นี้คุณรู้เปล่าวิธีที่คุณทำนะมันโบราณมาก ฉันนึกว่าคุณจะมีสมองมากกว่านี้ วิธีใช้เงินนะมันหมดสมัยแล้วค่ะ อ้อ...ท่านหญิงค่ะถ้าท่านหญิงเบื่อที่อยู่ที่นี่นะค่ะดิฉันแนะนำให้อย่างไหมค่ะว่าถ้าท่านหญิงไปประเทศไทยท่านหญิงจะต้องดังเป็นพุแตกแน่นอนถ้าท่านหญิงไปเล่นละครไทยน้ำเน่าของเรา มันมีบทที่เหมาะสมกับท่านหญิงมากเลยค่า เล่นเป็นพวกนางร้ายนะค่ะ เหมาะสมมาก “ ฟ้าใสกล่าวน้ำเสียงมีแววสนุกสนานไม่คิดว่าคนอย่างเจ้าหญิงจะมีความคิดตื้นๆขนาดนี้



“ กรี้ด......ยัยฟ้าเธอมัน......ฉันจะฆ่าแก อย่าคิดนะว่าฉันไม่กล้า “

เจ้าหญิงวิ่งมาที่ฟ้าใสและเอื้อมมือจะตบฟ้าใสแต่คราวนี้มันไม่ได้เป็นอย่างวันนั้นเพราะครั้งนั้นฟ้าใสยังไม่ได้ตั้งตัวแต่วันนี้ฟ้าใสเตรียมตัวมาดี ก็คว้ามือของเจ้าหญิงได้ทันและผลักเจ้าหญิงกลับไปอย่างแรง ทำให้เจ้าหญิงซึ่งไม่คิดว่าฟ้าใสจะกล้าทำ เสียหลักและล้มลงไป



“ อย่าดีกว่าเจ้าหญิงฉันลืมบอกไปฉันนะเป็นมวยไทย อ้อ....คุณคงไม่รู้จักมันเป็นศิลปะการต่อสู้อย่างหนึ่งของไทย รับรองถ้าคุณถูกฉันต่อยทีหนึ่ง หน้าสวยๆของคุณไม่ใช่แค่เป็นรอยขึ้นอย่างที่คุณทำกับฉันหรอกแต่อาจจะฟันหักหรือไม่ก็สลบไปเลย อยากลองหรือไม่ ถ้าอยากก็ลุกขึ้นมาคราวนี้คุณจะได้รู้จักฉันเพิ่มขึ้น “

จริงแล้วฟ้าใสไม่เป็นหรอกมวยไทยแค่หลอกเจ้าหญิงเล่น เพราะรู้ว่าคนอย่างเจ้าหญิงคงไม่กล้าเสี่ยงแน่กลัวหน้าจะเสียโฉม แต่ฟ้าใสทำหน้าตาให้น่ากลัวเป็นการขู่ขวัญเล่น



“ เธอ ....... ฝากไว้ก่อนเถอะ ” เจ้าหญิงกล่าวเสียงเข้มและรีบลุกเมื่อเห็นฟ้าใสทำท่าจะเดินมาหาไม่อยากจะเสี่ยงเพราะฟ้าใสวันนี้ไม่เหมือนกับวันนั้นทำให้เจ้าหญิงไม่แน่น.ใจว่าจะเข้าไปยุ่งดีหรือไม่กลับไปตั้งหลักก่อนดีกว่า



” คิดว่าจะแน่น ” ฟ้าใสกล่าว และหันไปเห็นญาดายังยืนอยู่ เลยยิ้มน้อยๆ ญาดายิ้มให้นิดหนึ่ง



“ คุณฟ้าไม่น่าจะพูดอย่างนั้นนะค่ะ เพราะเจ้าหญิงคงจะแค้นมากและอาจทำอะไรคุณฟ้าอีก ระวังตัวด้วยนะค่ะท่านหญิง ไม่ยอมให้เรื่องมันจบแบบนี้แน่นๆ ท่านอาจจะส่งคนมาทำร้ายคุณได้ “ ญาดากล่าวออกมาด้วยเสียงเรียบๆ แล้วเดินกับไป



“ โอ๊ย!!!!! คุณฟ้าไซอาจะเป็นลม ที่เห็นแววตาของท่านหญิงตอนออกไปมันดูน่ากลัวนะค่ะ คุณญาดาพูดถูกว่าคุณไม่ควรจะทำให้ท่านหญิงเจ็บใจ ท่านหญิงอาจทำร้ายคุณได้นะค่ะ “ ไซอากล่าวด้วยเสียงห่วงใย



“ ฟ้ารู้ค่ะ แต่จะให้ฟ้าทำอย่างไร ท่านหญิงก็คงไม่ชอบฟ้าอยู่ดี หรือจะให้ฟ้ารับข้อเสนอของท่านหญิงละจ๊ะ”



“ โอ๊ย...ไม่ได้หรอกค่ะพอดีท่านการิมก็แย่พอดีแค่นี้ท่านการิมก็แย่แล้วถ้าคุณฟ้ากลับประเทศไทยพอดีท่านการิมขอไซอาต้องตายแน่ได้ข่าวว่าไม่ได้กินไม่ได้นอนเลยค่ะ ไม่รู้คนแถวนี้จะให้กำลังใจบ้างหรือเปล่า “ ไซอากล่าวและเห็นหน้าของฟ้าใสแดงขึ้น และเห็นฟ้าใสเดินไปที่ประตูก็รีบถามว่าฟ้าใสจะไปไหน



“ ก็ฟ้าจะไปดูว่าท่านการิมของไซอาเป็นอย่างไรบ้างนะซิ “ พูดจบก็รีบออกเดินไปเลยปล่อยให้ไซอายิ้มอยู่คนเดียว คุณฟ้านะคุณฟ้าปล่อยให้เราเป็นห่วง พอบทจะไปก็ไปเลย



การิมนั่งทำงานอยู่ที่วังไม่ได้ออกจากห้องทำงานเลยตั้งแต่เช้า อาหารก็ไม่ได้กินเลย พลอยทำให้อาซัสและอัสซันต้องอดไปด้วยนอนก็แทบจะไม่ได้นอนต้องทำงานอย่างหนัก



“ อัสซัน เราว่าเมื่อก่อนก็ทำงานกันหนักแล้วนะ แต่เดี๋ยวนี้หนักกว่าเดิมอีกคิดว่าถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่อีกสักวัน สองวันเรา 3 คนต้องมีใครคนหนึ่งตายก่อนแน่เลย พยักหน้าไปทีเจ้าชายการิมแล้วดูซิหน้าตาดูได้ที่ไหนหนวดเครารุงรังยังกลับโจรห้าร้อย ถ้าคุณฟ้าใสมาเห็นมิต้องใจตายหรือ “ อาซันกล่าวแล้วหันมามองหน้าเจ้าชายอีก



“ นั้นนะซิ ...มีหวังตายแน่นถ้าคุณฟ้าใสไม่มา “อัสซันคุยกับอาซัน โดยไม่ได้สนใจชายหนุ่มอีกคนเลยที่ก้มหน้าก้มตาอ่านแต่เอกสารในมือ



“ นี่ถ้าเจ้า 2 คนไม่มีอะไรจะทำหรือถ้าไม่มีก็ไปไม่ต้องมานั่งบ่นนั่งว่าข้าหรอก ออกไปได้แล้ว ข้าอยากอยู่คนเดียว และเอากาแฟมาให้ด้วย “ การิมตะโกนเสียงลั่น

ทำให้ชายหนุ่ม 2 คนรีบออกไปเพราะไม่อยากมีเรื่องกับการิมตอนนี้เพราะมีหวังพาลอย่างนี้พวกเขาอาจตายได้ แต่เมื่อออกมาก็พบความแปลกใจเพราะเห็นหญิงสาวที่ทำให้เจ้าชายของเขาเหมือนกับคนบ้าเขาทุกที ยืนยิ้มอยู่



“ คุณฟ้าใส โอ๊ย......นางฟ้าของผมมาแล้ว “ อาซันกล่าวด้วยเสียงร่างเริง



“ อะไรคุณอาซัน นางฟ้าที่ไหนกัน....” ฟ้าใสหัวเราะเบาๆ



“ ก็คุณ......มีคุณคนเดียวตอนนี้ที่พวกผมอยากเจอที่สุดโดยเฉพาะคนในห้องไม่อย่างนั้นมีหวังคุณฟ้าต้องไปเยี่ยมพวกผมที่โรงพยาบาลแน่น “ อาซันทำเสียงให้น่าสงสาร



“ คุณอาซันหรือใครเป็นอะไรค่ะ ไม่สบายหรือเปล่า “ ฟ้าใสทำเสียงตกใจ



“ เปล่าครับตอนนี้แต่ถ้าคุณมาช้าผมกับอัสซันหรือไม่ก็คนในห้องต้องไปโรงพยาบาลแน่นเพราะทำงานหนักเกินไปแถมกินก็ไม่ให้กินแล้วดูซิ ปานนี้พวกผมยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้าแล้วเวลานี้ก็ 5 โมงเย็นเข้าไปแล้ว กินแต่กาแฟจนหน้าผมเหมือนกาแฟหรือยัง “ อาซันกล่าวเสียงเบา



“ โอ๊ย.....ยังไม่ได้กินอะไรกันอีกหรือค่ะ ฟ้าว่าคุณ 2 คนไปหาอะไรทานก่อนนะค่ะ และสั่งไปให้คนข้างในด้วยนะค่ะ เดี๋ยวฟ้าจะเอาเข้าไปเองก็ได้ค่ะ ฟ้ารอตรงนี้นะค่ะ “ ฟ้าใสกล่าว

ชายหนุ่มทั้งสองคนรีบโทรศัพท์บอกให้แม่บ้านรีบเอาอาหารมาให้ท่านการิม สักพักแม่บ้านก็นำอาหารมาให้และเขา2คนก็ลาไปทานอาหารกันสองคน



ฟ้าใสสูดอากาศเข้าปอดแรงๆ แล้วเคาะประตู เสียงชายหนุ่มตะโกนออกมาเสียงเขียว



“ เข้ามาแค่ให้ไปเอากาแฟ แค่นี้ไปเป็นชาติเลยนะมัวแต่ไปทำอะไรอยู่ “ การิมพูดแต่ไม่เงยหน้าขึ้นมามอง ฟ้าใสก็เลยยกอาหารไปวางตรงหน้าโต๊ะชายหนุ่ม ชายหนุ่มได้กลิ่นอาหารก็ตะคอกออกมา



“ เราสั่งกาแฟไม่ใช่อาหารทำไมสั่งแค่นี้ไม่รู้เรื่องหรือ ออกไป……” เสียงชายหนุ่มตะคอกจนฟ้าใสตกใจ



“ ทำไมต้องตะคอกกันด้วย ถ้าไม่อยากทานก็บอกกันดีๆก็ได้ “ ฟ้าใสพูดเสียงเบาและทำท่าจะเดินออกไป

การิมได้ยินเสียงพูดของฟ้าใสก็รีบเงยหน้าขึ้นมา พอเห็นว่าเป็นใครก็ตกใจ ทำอะไรไม่ถูก เมื่อฟ้าใสหันหลังให้และจะเดินออกไป ก็รีบลุกขึ้นและคว้าร่างบางของหญิงสาวทันทีและกอดแน่นไม่ยอมปล่อยเมื่อฟ้าใสพยายามดิ้น



“ ปล่อยฟ้านะ เมื่อกี้บอกให้ฟ้าไปไม่ใช่หรือมากอดเขาไว้ทำไม “ ฟ้าใสทำเสียงงอนใส่



“ โธ่ ....... ผมนึกว่าเป็นเจ้า 2 คนนั้น ผมเบื่อหน้า2 คนนั้นจะตาย ไม่ใช่ฟ้าสักหน่อย ผมนะคิดถึงฟ้าจะแย่ เรื่องอะไรจะปล่อย จะกอดไว้อย่างนี้และกอดตลอดไปเลยไม่ปล่อยให้ไปไหนแล้วไม่รู้หรือว่าผมแย่ขนาดไหน กินก็กินไม่ลงนอนก็นอนไม่หลับ ไม่รู้ว่าคุณจะเป็นอย่างผมหรือเปล่า “ การิมกล่าวเสียงอ้อน จนหญิงสาวอดยิ้มไม่ได้



“ ปล่อยฟ้าก่อนค่ะ เดี๋ยวก็ล้มหรอก ฟ้าไม่ไปไหนหรอกค่ะ ไปนั่งตรงโซฟาตรงนั้นก่อนนะค่ะ เห็นอาซันบอกว่าคุณยังไม่ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้า ไม่หิวหรือค่ะ มาเดี๋ยวฟ้าไปเอามาให้ทาน “ ฟ้าใสกล่าวเสียงเบา

การิมได้แต่ฮึดฮัด..และยอมปล่อยฟ้าใสและตัวเองก็เดินไปนั่งโซฟาก่อน เขาเห็นหญิงสาวเดินไปหยิบอาหารมาให้แล้ววางลงบนโต๊ะหน้าโซฟาและยิ้มให้เขา แต่พอฟ้าใสจะไปนั่งโซฟาอีกตัวเขาก็ดึงให้ฟ้าใสนั่งลงข้างๆ ฟ้าใสก็ยอมโดยดี



“ กินอะไรหน่อยนะค่ะ “ ฟ้าใสบอกแต่การิมส่ายหน้า



“ ทำไมค่ะ ไม่หิวหรือ “



“ หิวครับ แต่ไม่อยากกินเอง.......ป้อนหน่อยนะถ้าไม่ป้อนก็ไม่กินปล่อยให้ตายไปเลย ” ทำน้ำเสียงเศร้าสุดชีวิต



ฟ้าใสมองหน้าคนหน้าเศร้าแต่ตาเป็นประกาย ดูแล้วจะสงสารดีหรือเปล่าเพราะหน้าตาซูบซีด.……..



“ ก็ได้ค่ะ แต่ต้องทานให้หมดนะ “ หญิงสาวหยิบซุบขึ้นมาแล้วค่อยๆ ป้อนคนขี้อ้อน

คนให้ป้อนตาเป็นประกายยิ้มรับอย่างเป็นสุข จนคนป้อนอดที่จะค้อนให้ไม่ได้แต่ก็ป้อนต่อไปจนกินอาหารหมด คนขี้อ้อนก็เริ่มลวดลายใหม่ทันที



“ โอ๊ย.....อิ่มจังเลย ชักง่วงนอนแล้วละ ขอนอนพักแป๊บหนึ่งนะ “ พูดจบก็ลงนอนตักของหญิงสาวทันทีและกอดขาของหญิงสาวแน่นไม่ยอมให้หญิงสาวขยับตัว



“ สบายขึ้นเยอะเลย....” พูดแล้วหลับตาลงอย่ามีความสุข หน้าตาเคร่งเครียดที่มีอยู่ก่อนหน้าหายไปจนหมด หญิงสาวได้แต่ถอนใจ



“ ถอนใจทำไมครับ เหนื่อยหรือ “ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมามองหน้าและจับมือของหญิงสาวขึ้นวางไว้บนอกตัวเองและลูบมือของฟ้าใสเล่น



“ ไม่หรอกค่ะ แต่เบื่อคนเจ้าเล่ห์ กินแล้วนอนระวังจะเป็นงูนะค่ะ ตอนที่ฟ้ายังเด็กพี่ดินชอบแกล้งฟ้าบ่อยๆ “



“ ฟ้าช่วยนวดให้หน่อยซิ ผมเหนื่อยจังเลย “ พูดจบก็จับมือฟ้าใสมานวดที่ขมับแล้วก็หลับตา



“ ฟ้านวดไม่เป็นนะค่ะ เดี๋ยวไปกดถูกจุดอะไรที่สำคัญ เดี๋ยวก็เป็นตายกันพอดี ใช้คนอื่นดีกว่านะค่ะ “



“ นวดไปเถอะ ถ้าจะตายก็ให้มันรู้ไป และของแบบนี้ไปใช้คนอื่นได้หรือ.....มันต้องเป็นคนที่พิเศษจริงๆซิ….. มันถึงจะหายเหนื่อยไม่เข้าใจหรือ “ การิมบ่นอุบอิบ



“ ก็ได้แต่ถ้านวดแล้วแทนที่จะหายแต่กลับเจ็บหนักห้ามมาว่าฟ้านะ “ หญิงสาวนวดให้การิมอย่าเบามือ สักพักชายหนุ่มก็นอนหลับไปด้วยความสุข ปล่อยให้หญิงสาวนั่งเมื่อยแทน หญิงสาวได้แต่ถอนใจยาว