ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การลังเลใจ
“ โอ๊ะโอ๋วันนี้กลับเร็วเป็นด้วยแฮะ ”
นี่จะเป็นเสียงใครไปไม่ได้นอกจากพี่ชายของฉันเองล่ะ เขาชื่อซาจิ เป็นพี่ชายที่ฉันปลื้มเอามากๆเลยกับความหล่อของเขา แต่เสียอย่างเดียวก็คือ ปากนี่หัดพูดดีๆกับน้องสาวตัวเองเป็นมั่งมั้ยนะ
“ แล้วผิดเหรอที่กลับเร็วอ่ะ ”
“ อ้าวๆ เดี๋ยวเหาะ กวนนี่หว่า หือ? รันโกะจังมาด้วยเหรอ ”
ใช่แล้วล่ะวันนี้โรงเรียนเลิกเร็วเพราะเปิดเป็นวันแรก รันโกะเลยมาบ้านฉัน
“ ขอรบกวนด้วยนะค่ะ ”
“ ไม่เป็นไรหรอก ตามสบายเลยนะ ”
“ อะแฮ่มๆ นี่พี่ แล้วแม่ไปไหนอ่ะ ไม่อยู่เหรอ ”
ฉันหันมาถามพี่ชายของฉันอีกทีเพราะทุกครั้งที่ฉันกลับมา ฉันจะเห็นแม่อยู่บ้านแต่วันนี้ไม่เห็นเลย
“ ออกไปข้างนอกยังไม่กลับมาเลยอ่ะ จะหาของกินอีกล่ะสิเรา ”
“ รู้อยู่แล้วยังจะมาถามอีก ก็ฉันไม่อยากทำอาหารเองนี่นา ไปกันเถาะรันโกะอยู่ตรงนี้นานๆมันไม่ค่อยจะดี ”
ฉันตอบพี่ชายอย่างกวนๆเพราะเขากวนๆแล้วบอกรันโกะให้ตามฉันไปบนห้อง
“ เอ่อ..อิซึมิ เธอว่ามาโกโตะคุงเขาเป็นคนยังไงเหรอ ”
เอ..เป็นคนยังไงงั้นเหรอ ก็ยังไม่รู้แน่แฮะ
“ ก็ไม่รู้สิ เขาไม่ค่อยพูดสักเท่าไหร่เลย จะว่าค่อนข้างเงียบก็เป็นได้ ”
“ แต่ฉันว่ามาโกโตะคุงเขาน่ารักดีนะ เธอว่ามั้ยล่ะ ทั้งสุภาพ อ่อนโยน เฮ้อออ อิจฉาเธอจริงๆเลยอ่ะ ”
แต่มันก็จริงอยู่หรอก เขาน่ะดูดีมากเลย แต่ทำไมเธอต้องมาอิจฉาฉันด้วยล่ะรันโกะ
“ อืม... คงงั้นมั้ง ”
ฉันตอบเธอไปอย่างห้วนๆ เพราะไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี
“ เฮ้อ..นี่เธอยังไม่ลืมพี่โคกิเขาอีกเหรอ เอาน่า เธอก็รู้ว่าพี่เขาจากเราไปนานแล้ว แถมเราก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาน่ะคิดยังไงกับเราด้วย รักอยู่อย่างนี้มันจะเจ็บเปล่าๆนะ ”
แล้วเธอจะให้ฉันทำไงได้เล่ารันโกะ ก็คนเราอ่ะเห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆ จะให้ลืมมันยากมากเลยนะ
“ ก็ใช่น่ะสิ มันเจ็บ เจ็บมากๆด้วย แต่ฉันไม่อาจลืมเขาได้หรอกฉันรักเขาแล้ว ฉันรักพี่โคกิ ไม่มีใครมาแทนที่พี่โคกิในใจฉันได้หรอก ไม่มีใครมารักษาแผลใจของฉันได้ด้วย ถึงเขาจะตายไปแล้วฉันก็ยังรักเขาอยู่ เธอไม่รู้เหรอ เขาเป็นผู้ชายคนแรกเลยนะที่ฉันชอบในชีวิต เป็นทั้งผู้ชายคนแรกและพี่ชายที่ฉันรักมากๆ ฉัน...ฉันลืมเขาไม่ได้หรอก ฮือ ฮือ ”
ในที่สุดฉันก็ไม่อาจจะเก็บความในใจที่เก็บไว้อยู่คนเดียวได้อีกต่อไปแล้ว ฉันละบายมะนออกมาให้ รันโกะได้รู้
“ อ่ะ !! ขอโทษนะอิซึมิ ฉันขอโทษ หยุดร้องได้แล้วน้า ฉันรู้ว่าเธอยังไงๆก็ลืมพี่โคกิไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ งั้นเธอก็คิดซะว่าเขาน่ะไปดีแล้ว เธอแค่เก็บเขาไว้ให้เขาอยู่ในความทรงจำที่ดีที่สุด แล้วเธอก็เก็บความทรงจำของเขาเอาไว้ใจใจเธออย่างนี้ล่ะดีแล้ว ไม่ต้องลืมเขาหรอก เพราะยังไงๆก็ลืมไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ ”
“ อื้อ ฉันรู้ว่าวันยังค่ำยังไงฉันก็ลืมเขาไม่ได้ ฉันจะเก็บเขาไว้ในใจ ”
“ ใช่แล้วล่ะ เธอทำได้อยู่แล้ว ”
“ เออ แล้วเธอถามฉันเรื่องมาโกโตะคุงทำไมเหรอ มีอะไรรึเปล่า ”
ฉันลืมไปซะสนิทเลยว่าก่อนหน้านี่เราคุยเรื่องของมาโกโตะคุงกันอยู่ ( ตอนนี้เปลี่ยนจากเรียกว่า อีตานี่ เป็นมาโกโตะคุงเฉยๆล่ะ )
“ ก็ ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่ถามไปอย่างนั้นแหละ ฉันอยากให้เธอเจอกับคนดีๆสักคนแล้วก็มาอยู่เคียงข้างเธอแค่นี้ฉันก็สบายใจแล้วล่ะ ”
เอ๋...อย่างมาโกโตะน่ะเหรอ
“ อย่างมาโกโตะน่ะเหรอ ”
“ เอ่อ..คือ ก็ฉันคิดว่าเขาเหมาะสมกับเธอดีนี่นา แล้วท่าทางเขาจะชอบเธอด้วยนะ ก็เห็นเล่นนั่งจ้องเธอตาไม่กระพิบเลยอ่ะ ฉันก็เลยลองถามดูว่าเธอคิดยังไง ”
“ หะ!! มาโกโตะอ่ะนะจะมาชอบฉัน ไม่จริงหรอกมั้ง ”
“ ก็ไม่รุสิ แต่ฉันว่าถ้าเธอคิดแบบนั้นแล้วเขาก็คิดแบบเดียวกับเธอ เธอไม่ลองดูหน่อยเหรอ ”
“ เอ่อ..ฉันจะทำได้เหรอ ฉันเพิ่งจะเจอกับเขาวันแรกเองนะ การที่เราจะชอบใครสักคนน่ะ มันต้องใช้เวลา ”
“ มันก็จริงด้วยสินะ แต่เธอลองคิดดูก่อนก็ได้นะ ฉันช่วยเธอได้เสมอล่ะ ”
“ อื้อ ”
“ เอาล่ะ งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ ถ้าดึกกว่านี้มันจะไม่ดีอ่ะ ”
“ จ้า แม่เสือสมิง งั้นเดี๋ยวฉันเดินไปส่งข้างล่างแล้วกันนะ ”
“ อือ ”
“ อ้าว...จะกลับแล้วเหรอรันโกะจัง ไม่อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนเหรอจ๊ะ ”
ตอนนี้แม่กลับมาแล้วทำอาหารไว้เยาะแยะเลยล่ะ
“ ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ ”
“ ไม่เป็นไรหรอกน่ารันโกะจัง วันนี้แม่ทำอาหารไว้เยาะ ไม่มีคนช่วยกิน มีแต่ยัยหมูนั่นกะพี่เอง อยู่ก่อนก็ได้นะ ”
นี่ไม่คิดจะพูดดีๆกับน้องสาวบ้างเลยเหรอไอ้พี่บ้านี่หนิ
“ เอ่อ...งั้นรบกวนด้วยนะค่ะ ”
“ ว๊ายยย!! สี่ทุ่มครึ่งแล้วอ่ะ ฉันโดนแม่ว่าแน่เลยอิซึมิ ฉันจะทำไงดีล่ะ ”
เธอร้องออกมาหลังจากทานอาหารเย็นที่บ้านฉันเสร็จแล้ว
“ ไม่ต้องห่วงแล้วล่ะรันโกะจัง พี่โทรไปบอกทางบ้านให้แล้วล่ะ คืนนี้ก็ข้างที่นี่ก่อนก็แล้วกันนะ ”
“ เหรอค่ะ...ขอคุณค่ะ ”
นี่จะเป็นเสียงใครไปไม่ได้นอกจากพี่ชายของฉันเองล่ะ เขาชื่อซาจิ เป็นพี่ชายที่ฉันปลื้มเอามากๆเลยกับความหล่อของเขา แต่เสียอย่างเดียวก็คือ ปากนี่หัดพูดดีๆกับน้องสาวตัวเองเป็นมั่งมั้ยนะ
“ แล้วผิดเหรอที่กลับเร็วอ่ะ ”
“ อ้าวๆ เดี๋ยวเหาะ กวนนี่หว่า หือ? รันโกะจังมาด้วยเหรอ ”
ใช่แล้วล่ะวันนี้โรงเรียนเลิกเร็วเพราะเปิดเป็นวันแรก รันโกะเลยมาบ้านฉัน
“ ขอรบกวนด้วยนะค่ะ ”
“ ไม่เป็นไรหรอก ตามสบายเลยนะ ”
“ อะแฮ่มๆ นี่พี่ แล้วแม่ไปไหนอ่ะ ไม่อยู่เหรอ ”
ฉันหันมาถามพี่ชายของฉันอีกทีเพราะทุกครั้งที่ฉันกลับมา ฉันจะเห็นแม่อยู่บ้านแต่วันนี้ไม่เห็นเลย
“ ออกไปข้างนอกยังไม่กลับมาเลยอ่ะ จะหาของกินอีกล่ะสิเรา ”
“ รู้อยู่แล้วยังจะมาถามอีก ก็ฉันไม่อยากทำอาหารเองนี่นา ไปกันเถาะรันโกะอยู่ตรงนี้นานๆมันไม่ค่อยจะดี ”
ฉันตอบพี่ชายอย่างกวนๆเพราะเขากวนๆแล้วบอกรันโกะให้ตามฉันไปบนห้อง
“ เอ่อ..อิซึมิ เธอว่ามาโกโตะคุงเขาเป็นคนยังไงเหรอ ”
เอ..เป็นคนยังไงงั้นเหรอ ก็ยังไม่รู้แน่แฮะ
“ ก็ไม่รู้สิ เขาไม่ค่อยพูดสักเท่าไหร่เลย จะว่าค่อนข้างเงียบก็เป็นได้ ”
“ แต่ฉันว่ามาโกโตะคุงเขาน่ารักดีนะ เธอว่ามั้ยล่ะ ทั้งสุภาพ อ่อนโยน เฮ้อออ อิจฉาเธอจริงๆเลยอ่ะ ”
แต่มันก็จริงอยู่หรอก เขาน่ะดูดีมากเลย แต่ทำไมเธอต้องมาอิจฉาฉันด้วยล่ะรันโกะ
“ อืม... คงงั้นมั้ง ”
ฉันตอบเธอไปอย่างห้วนๆ เพราะไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี
“ เฮ้อ..นี่เธอยังไม่ลืมพี่โคกิเขาอีกเหรอ เอาน่า เธอก็รู้ว่าพี่เขาจากเราไปนานแล้ว แถมเราก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาน่ะคิดยังไงกับเราด้วย รักอยู่อย่างนี้มันจะเจ็บเปล่าๆนะ ”
แล้วเธอจะให้ฉันทำไงได้เล่ารันโกะ ก็คนเราอ่ะเห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆ จะให้ลืมมันยากมากเลยนะ
“ ก็ใช่น่ะสิ มันเจ็บ เจ็บมากๆด้วย แต่ฉันไม่อาจลืมเขาได้หรอกฉันรักเขาแล้ว ฉันรักพี่โคกิ ไม่มีใครมาแทนที่พี่โคกิในใจฉันได้หรอก ไม่มีใครมารักษาแผลใจของฉันได้ด้วย ถึงเขาจะตายไปแล้วฉันก็ยังรักเขาอยู่ เธอไม่รู้เหรอ เขาเป็นผู้ชายคนแรกเลยนะที่ฉันชอบในชีวิต เป็นทั้งผู้ชายคนแรกและพี่ชายที่ฉันรักมากๆ ฉัน...ฉันลืมเขาไม่ได้หรอก ฮือ ฮือ ”
ในที่สุดฉันก็ไม่อาจจะเก็บความในใจที่เก็บไว้อยู่คนเดียวได้อีกต่อไปแล้ว ฉันละบายมะนออกมาให้ รันโกะได้รู้
“ อ่ะ !! ขอโทษนะอิซึมิ ฉันขอโทษ หยุดร้องได้แล้วน้า ฉันรู้ว่าเธอยังไงๆก็ลืมพี่โคกิไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ งั้นเธอก็คิดซะว่าเขาน่ะไปดีแล้ว เธอแค่เก็บเขาไว้ให้เขาอยู่ในความทรงจำที่ดีที่สุด แล้วเธอก็เก็บความทรงจำของเขาเอาไว้ใจใจเธออย่างนี้ล่ะดีแล้ว ไม่ต้องลืมเขาหรอก เพราะยังไงๆก็ลืมไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ ”
“ อื้อ ฉันรู้ว่าวันยังค่ำยังไงฉันก็ลืมเขาไม่ได้ ฉันจะเก็บเขาไว้ในใจ ”
“ ใช่แล้วล่ะ เธอทำได้อยู่แล้ว ”
“ เออ แล้วเธอถามฉันเรื่องมาโกโตะคุงทำไมเหรอ มีอะไรรึเปล่า ”
ฉันลืมไปซะสนิทเลยว่าก่อนหน้านี่เราคุยเรื่องของมาโกโตะคุงกันอยู่ ( ตอนนี้เปลี่ยนจากเรียกว่า อีตานี่ เป็นมาโกโตะคุงเฉยๆล่ะ )
“ ก็ ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่ถามไปอย่างนั้นแหละ ฉันอยากให้เธอเจอกับคนดีๆสักคนแล้วก็มาอยู่เคียงข้างเธอแค่นี้ฉันก็สบายใจแล้วล่ะ ”
เอ๋...อย่างมาโกโตะน่ะเหรอ
“ อย่างมาโกโตะน่ะเหรอ ”
“ เอ่อ..คือ ก็ฉันคิดว่าเขาเหมาะสมกับเธอดีนี่นา แล้วท่าทางเขาจะชอบเธอด้วยนะ ก็เห็นเล่นนั่งจ้องเธอตาไม่กระพิบเลยอ่ะ ฉันก็เลยลองถามดูว่าเธอคิดยังไง ”
“ หะ!! มาโกโตะอ่ะนะจะมาชอบฉัน ไม่จริงหรอกมั้ง ”
“ ก็ไม่รุสิ แต่ฉันว่าถ้าเธอคิดแบบนั้นแล้วเขาก็คิดแบบเดียวกับเธอ เธอไม่ลองดูหน่อยเหรอ ”
“ เอ่อ..ฉันจะทำได้เหรอ ฉันเพิ่งจะเจอกับเขาวันแรกเองนะ การที่เราจะชอบใครสักคนน่ะ มันต้องใช้เวลา ”
“ มันก็จริงด้วยสินะ แต่เธอลองคิดดูก่อนก็ได้นะ ฉันช่วยเธอได้เสมอล่ะ ”
“ อื้อ ”
“ เอาล่ะ งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ ถ้าดึกกว่านี้มันจะไม่ดีอ่ะ ”
“ จ้า แม่เสือสมิง งั้นเดี๋ยวฉันเดินไปส่งข้างล่างแล้วกันนะ ”
“ อือ ”
“ อ้าว...จะกลับแล้วเหรอรันโกะจัง ไม่อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนเหรอจ๊ะ ”
ตอนนี้แม่กลับมาแล้วทำอาหารไว้เยาะแยะเลยล่ะ
“ ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ ”
“ ไม่เป็นไรหรอกน่ารันโกะจัง วันนี้แม่ทำอาหารไว้เยาะ ไม่มีคนช่วยกิน มีแต่ยัยหมูนั่นกะพี่เอง อยู่ก่อนก็ได้นะ ”
นี่ไม่คิดจะพูดดีๆกับน้องสาวบ้างเลยเหรอไอ้พี่บ้านี่หนิ
“ เอ่อ...งั้นรบกวนด้วยนะค่ะ ”
“ ว๊ายยย!! สี่ทุ่มครึ่งแล้วอ่ะ ฉันโดนแม่ว่าแน่เลยอิซึมิ ฉันจะทำไงดีล่ะ ”
เธอร้องออกมาหลังจากทานอาหารเย็นที่บ้านฉันเสร็จแล้ว
“ ไม่ต้องห่วงแล้วล่ะรันโกะจัง พี่โทรไปบอกทางบ้านให้แล้วล่ะ คืนนี้ก็ข้างที่นี่ก่อนก็แล้วกันนะ ”
“ เหรอค่ะ...ขอคุณค่ะ ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น