[Boyfriend Short Fiction] All SF

ลำดับตอนที่ #2 : [SF] Rainy Song [Kwang ♥ Young]

Title : Rainy Song

Author : SK-SaKU

Couple : Jo Twins - Kwangmin x Youngmin [Boyfriend]

Rating : PG-13 (ใสกิ๊งงงงง)

Genre : A/U,One Shot

Summary : ”ความสุขเล็กๆที่มาพร้อมสายฝน”

Author ’s note :  ฟิคบอยเฟรนด์เรื่องแรกในชีวิต อาจจะแปลกๆไปบ้าง เพราะไม่ได้เขียนฟิคมานานมากแล้ว เพิ่งรู้จักเด็กๆวงนี้อย่างจริงจังและหลงรักน้องแฝดเกินจะทน

ลงครั้งแรกที่บลอคตัวเองวันที่ 14 มีนาคม 2555
 

 

Before rain

สายลมที่เคยพัดเอื่อยเริ่มทวีความรุนแรงขึ้น ซ้ำยังหอบพาความเย็นเข้ามาในห้องผ่านทางช่องว่างของหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ เด็กหนุ่มขยับลุกจากที่นอน ใช้มือข้างถนัดเลื่อนปิดบานกระจกจนสายลมเย็นไม่สามารถพัดผ่านเข้ามาได้ ก่อนจะหันไปหยิบหนังสือข้างหมอนที่อ่านค้างไว้เมื่อนานแล้วขึ้นมาอ่านรอเวลา

.
.

“กวังมินอา~~~~”  เสียงเรียกของแขกผู้มาเยือนยามวิกาลเหมือนจะไม่ได้รับความสนใจจากเจ้าของห้องเท่าไรนัก โจกวังมินยังคงนอนพิงหมอนแล้วอ่านหนังสือในมือราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งสัมผัสได้ถึงฟูกนุ่มที่ยวบลงเพราะแรงกดทับจากน้ำหนักของคนอีกคน กวังมินจึงยอมละสายตาจากหนังสือแล้วเงยหน้าขึ้นมามอง
 
“มี อะไรยองมิน” กวังมินเอ่ยถามแขกของเขาที่ตอนนี้ปีนขึ้นมานั่งขัดสมาธิกอดหมอนใบโปรดที่ เจ้าตัวหิ้วติดมือมาจากห้องด้วย ดวงตากลมโตใสแจ๋วที่เหมือนกับเขาไม่ผิดเพี้ยนกำลังส่งประกายระยิบระยับมาทางนี้
 
โจยองมินหรือแขกของเขาไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นพี่ชายฝาแฝดที่เกิดก่อนกันเพียงหกนาที และนั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาทำใจเรียกคนตรงหน้าว่าพี่ไม่ลง
แม้ว่าพวกเขาจะเป็นฝาแฝดที่คลานตามกันมาแต่นิสัยของทั้งคู่นั้นต่างกันโดยสิ้นเชิง เรื่องหน้าตาถึงมีจุดต่างนิดหน่อยแต่สำหรับคนทั่วไปก็ยากที่จะแยกออกในแว้บแรกอยู่ดี ตอนนี้ยองมินจึงย้อมสีผมเป็นสีทองอ่อนๆ ส่วนกวังมินปล่อยผมดำธรรมชาติและตัดให้สั้นกว่านิดนึง เพื่อนๆของเขาจึงไม่ต้องคอยเดาว่าคนที่เดินมาหาเป็นแฝดพี่หรือแฝดน้องอีกต่อไป

“ยังไม่นอนอีกเหรอ?” นอกจากจะไม่บอกเหตุผลที่มานั่งทำหน้าน่ารักอยู่บนเตียงเขาแล้วยังยิงคำถาม กลับมาหน้าตาเฉย กวังมินส่งสายตาดุๆให้คนตรงหน้าก่อนจะตอบคำถาม

“ถ้าอ่านนี่จบก็ว่าจะนอนน่ะ” พูดจบก็ก้มหน้าลงไปให้ความสนใจกับหนังสือในมือ นิ่งเงียบอยู่ในโลกของจินตนาการทิ้งให้ยองมินได้แต่นั่งมองอยู่เงียบๆ

ซะที่ไหนล่ะ !!
 


“กวังมิน…”

“กวังมินนนนน”

“กวังมินอา~~”

ไม่ใช่แค่เสียงที่พยายามร้องเรียกความสนใจ ยังแถมด้วยการกระแซะร่างบางๆเข้ามาเบียดจนคนที่ขยับถอยหนีแทบจะกลืนไปกับผนัง นี่แปลว่ายองมินไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านกับสายตาดุๆที่บอกเป็นนัยว่าเขาต้อง การสมาธิในการอ่านหนังสือ ให้กรุณาอยู่เงียบๆสักพัก หรือว่าไม่เคยคิดจะรับรู้กันแน่ ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่ายองมินต้องการอะไร แต่ไม่อยากตามใจ อยากขัดใจ อยากเอาแต่ใจ อยากแกล้งบ้าง

ทว่า…เหมือนจะไม่สำเร็จอีกแล้ว

 

“โอเค นอนก็นอน”

พูดจบกวังมินก็ลุกขึ้นเอาหนังสือในมือที่เหลือเพียงอีกไม่กี่หน้าก็จะจบเล่มไปไว้บนโต๊ะ ส่วนแขกของเขานั้นจัดการพาตัวเองพร้อมหมอนคู่ใจเข้าไปนอนด้านในเรียบร้อย เหลือที่ว่างอีกด้านไว้ให้เขาพอนอน ได้ข่าวว่านี่ห้องเขา เตียงเขา และเขาก็เป็นเจ้าของห้องนะ เฮ้อ~เอาเหอะ

เขาเคยให้ยองมินนอนด้านนอกแล้วตกดึกเจ้าตัวก็กลิ้งจนตกเตียงซะงั้น และก็ไม่พ้นเขาอีกนั่นแหละที่ต้องคลานตามลงไปเก็บคุณพี่แฝดขึ้นมา

ดังนั้นให้นอนด้านในแบบนี้ละ ดีที่สุดแล้ว

“วันนี้นึกยังไงหอบหมอนมานอนนี่อ้ะ” กวังมินถามขึ้นขณะที่กำลังจัดแจงแบ่งผ้าห่มของตนให้แฝดผู้พี่ พลางกับนึกค่อนขอดในใจว่าทีหมอนหอบมาได้ ทีผ้าห่มไม่ยอมถือมาด้วย มันน่านักเชียว

“ก็..ไม่มีอะไรสักหน่อย”

 

“ไม่กล้านอนคนเดียวก็บอกมาเหอะ ”

“ใครบอกนาย แอร์ที่ห้องมันเสียต่างหาก มันร้อน ชั้นนอนไม่หลับ” อะหือ คำแก้ตัวของโจ ยองมินช่างมีเหตุผลและน่าเชื่อถือมาก นี่มันใช่หน้าร้อนซะที่ไหน แล้วต่อให้แอร์เสียจริงพัดลมก็มี เปิดเอาเซ่~~~~

ใช่แล้วล่ะ … โจ ยองมินโกหกไม่เก่งเอาซะเลย

.
.


เสียงสายลมหวีดหวิวเริ่มดังชัดขึ้นเมื่อพายุฝนที่ก่อตัวช่วงหัวค่ำใกล้จะกระหน่ำลงมา แสงสว่างวาบแสบตาลอดผ่านรอยผ้าม่านเข้ามาเป็นมาให้ใจเสีย ก่อนที่เสียงกัมปนาทกึกก้องของสายฟ้าฟาดจะตามหลังมา

ยองมินยกมือสองข้างปิดหูไว้แน่น แม้จะมืดสนิทแต่กวังมินรู้ดีว่าแฝดพี่ของเขากำลังทำหน้าตายังไง เขารู้ดีว่ายองมินน่ะกลัวเสียงฟ้าผ่าเป็นที่สุด และนั่นแหละคือสาเหตุที่ทำให้เจ้าตัววิ่งแจ้นหอบหมอนประจำกายมานอนกับเขา เรื่องแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรกแต่มันเป็นเหมือนกิจวัตรประจำยามฝนเริ่ม ตั้งเค้าไปเสียแล้ว

ยังไม่ทันที่ยองมินจะหายตกใจกับเสียงดังในครั้งแรก เสียงกึกก้องครั้งที่สองก็ตามลงมาโดยไม่ทันให้ตั้งตัว กวังมินใช้สองแขนรั้งพี่ชายฝาแฝดให้เข้ามาใกล้ มือข้างหนึ่งดึงศริษะเล็กให้ซบลงบนบ่า ลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆเป็นการปลอบขวัญให้คนที่กำลังตกใจ ราวกับต้องการบอกว่า

เขาอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนแล้ว ไม่ต้องกลัว..

“ขอบใจนะ..กวังมิน” เสียงอู้อี้ดังมาจากข้างลำคอ กวังมินไม่ได้ตอบกลับไป เพียงแค่กอดกระชับร่างในอ้อมแขนให้แน่นขึ้น เขาไม่ได้รู้สึกไปเองว่ายองมินก็เบียดตัวเข้ามาใกล้ขึ้นเช่นกัน

 

 

ผ่านไปสักพักเสียงสายฟ้าที่เคยกึกก้องก็สงบลง เหลือเพียงเสียงเม็ดฝนที่ตกกระทบหลังคา

“ยองมิน..” กวังมินเอ่ยเรียกพี่ชายฝาแฝด

“ยองมินอา”

ไร้ซึ่งเสียงตอบรับใดๆจากคนข้างกาย มีเพียงลมหายใจสม่ำเสมอที่ถูกระบายออกมา บ่งบอกว่าโจยองมินเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว ปลายนิ้วเรียวจัดการปัดปอยผมสีอ่อนที่ปรกบังใบหน้าที่ละม้ายคล้ายตนราวกับ ภาพสะท้อนในกระจกออกจนเห็นแพขนตาคู่สวย ทั้งที่เป็นฝาแฝดกันแต่คนเกิดก่อนกลับมีขนตายาวเด่นชัด เพราะส่วนนี้กระมังที่ทำให้กวังมินรู้สึกว่ายองมินนั้นดูน่ารักกว่าเขา คิดเพลินจนปลายนิ้วเผลอเลื่อนไปโดนใบหูเล็ก ยองมินขยับหน้าหลบซุกหมอนเมื่อรู้สึกว่าถูกรบกวนการนอน ภาพที่เห็นเรียกรอยยิ้มจากกวังมินได้ไม่ยาก

“ฝันดีนะ ยองมิน”  ริมฝีปากบางก้มลงสัมผัสข้างแก้มแผ่วเบาก่อนจะผละออกมาทอดสายตามองคนที่นอน หลับสนิทอยู่ข้างกายอีกครั้ง ความสุขเล็กๆของกวังมินคือการได้มองใบหน้าที่ละม้ายคล้ายตนใกล้ๆแบบนี้ ไม่ว่าจะยามหลับหรือตื่น ขอเพียงแค่เป็นยองมินมันก็ทำให้เขาเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว


สายฝนยังคงโปรยปรายโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง เสียงหยดน้ำกระทบพื้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอกำลังขับกล่อมให้อีกคนเข้าสู่ห้วงนิทราเช่นกัน
 
.
.

ความจริงแล้วกวังมินไม่ชอบเวลาฝนตกเลยสักนิด
ไม่ชอบอากาศชื้นแฉะชวนให้หดหู่
ไม่ชอบตอนเสียงฝนเปาะแปะกระทบพื้น
ไม่ชอบทุกอย่างที่มาพร้อมฝน

ยกเว้นเพียง …โจยองมิน

คนที่จะต้องเข้ามาขอนอนด้วยทุกครั้งที่ฝนตก แล้วก็มักจะเป็นฝ่ายหลับไปก่อนเจ้าของห้องอย่างเขา
ไม่บ่อยนักที่จะได้ใช้เวลาร่วมกันแล้วเผลอหลับไป
ไม่บ่อยนักที่จะได้นอนมองหน้ายองมินตอนหลับใกล้ๆแบบนี้
ไม่บ่อยนักที่ยองมินคนที่พยายามทำตัวราวกับเกิดก่อนเขาหลายปีจะแสดงความอ่อนแอให้เห็น
แต่ว่าทุกอย่างที่กล่าวมานั้นกวังมินจะได้รับรู้และสัมผัสในยามที่สายฝนโปรยปรายลงมา
 
บางทีเสียงสายฝนกระทบพื้นอาจเป็นบทเพลงที่ไพเราะที่สุดสำหรับกวังมินก็เป็นได้

.

.

Fin