[Boyfriend Short Fiction] All SF

ลำดับตอนที่ #4 : [SF] Careless, Take care [Young ♥ Kwang]

Title : Careless, Take care
Author : S K – S a K U
Couple : Jo Twins – Youngmin x Kwangmin [Boyfriend]
Rating : PG-13
Genre : อิงวง
Summary : "บางครั้งอาจดูเหมือนพวกเราห่างเหิน หรือไม่สนิทกันอย่างที่ควรจะเป็น แต่ความจริงแล้ว..."
Author ’s note :  เพิ่งรู้ว่างานน่ารักเขียนยากก็ตอนลงหลุมคู่นี้เลยค่ะ ปกติชอบงานดราม่า เคยเขียนแต่อะไรทำนองนั้น แล้วคิดว่างานน่ารักน่าจะง่ายกว่า แต่ความจริงแล้วมันยากมากที่จะทำให้คนอ่านอินและเผลอยิ้มตาม
งานชิ้นที่สองของคู่น้องแฝดค่ะ ชอบ ไม่ชอบ ยังไงบอกกันได้น้า~ //ถึงจะเคยเขียนงานมาก่อนแต่ก็ไม่เก่งอะไรเลย T T

 

 

 

 

 

 

 

นิยามเด็กแฝดของโจทวินส์

โจ กวังมิน – ชอบกวนประสาทพี่
โจ ยองมิน – ชอบรังแกน้อง

.
.
 

บางครั้งอาจดูเหมือนพวกเราห่างเหิน หรือไม่สนิทกันอย่างที่ควรจะเป็น

ยามสายของวันอาทิตย์ที่อาจเป็นวันหยุดอันแสนสุขของคนทำงานประจำ แต่ไม่ใช่สำหรับศิลปินน้องใหม่อย่างบอยเฟรนด์(ชื่อวง) พวกเขาไม่สามารถเลือกวันหยุดได้เองเหมือนคนทั่วไป หลายครั้งที่เด็กๆต้องออกไปทำงานในวันที่คนอื่นนอนหลับฝันหวานอยู่บนเตียง นุ่มและถ้าหากไม่ได้ทำงานก็ต้องฝึกซ้อมอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่ออนาคตข้างหน้า
แต่เนื่องจากเมื่อวานบอยเฟรนด์มีงานตั้งแต่เช้าจรดเย็นจนทำให้ทุกคนในวงเหนื่อยสลบหมดแรงไปแล้ว หากบริษัทจะเรียกใช้งานอีกก็ดูจะหนักหนาเกินไปสำหรับเด็กหลายคนที่อายุยังไม่ถึงสิบแปดปีเต็ม วันนี้หนุ่มๆทั้งหกคนจึงได้หยุดพิเศษเป็นเวลาหนึ่งวัน
 
โจยองมินเดินออกมาจากห้องตอนคล้อยบ่าย เนื่องจากเมื่อคืนโหมเล่นเกมส์ เน็ท และทำไรเรื่อยเปื่อยจนดึกดื่น ทำให้วันนี้ตื่นสายกว่าจากปกติที่เคยสายอยู่แล้ว(?) หลังจากเดินสะลึมสะลือไปล้างหน้าอาบน้ำเรียกสติให้เต็มตื่น พอสติมาก็เริ่มรู้สึกว่าท้องหิวจึงเดินไปหาของกินในตู้เย็น สองตากลมกวาดหาของที่ตัวเองซื้อมาแช่ไว้ ได้นมหนึ่งกล่องติดมือมา จัดการปิดประตูให้เข้าที่ ก่อนหันหลังกลับสาวเท้ายาวๆตรงไปยังหน้าทีวีที่เพิ่งจะเดินผ่านมาเมื่อครู่ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างหนึ่งนอนกองอยู่กับพื้น เหมือนเมื่อกี๊ที่เดินผ่านจะไม่ทันสังเกตเห็นแฮะ

คนที่นอนกองอยู่ตรงหน้าก็ไม่ใช่ใครอื่นเป็นแฝดน้องของเขาเอง ในสภาพนอนหนุนตุ๊กตาปิกาจูที่คงหอบออกมาเตียงในห้อง มือข้างขวาถือรีโมทคาอยู่ และทีวีกำลังดูโจกวังมิน ไม่ใช่กวังมินนะที่ดูทีวี ยองมินมองภาพตรงหน้าด้วยสีหน้าระอาก่อนจะบ่นออกมา


“เด็กหนอเด็ก~” พูดเหมือนลืมไปแล้วว่าตัวเองเกิดก่อนเขาแค่หกนาที ไม่ได้โตกว่าเท่าไรเลย ร่างโปร่งวางกล่องนมที่ได้มาจากตู้เย็นลงบนพื้นแล้วเดินเข้าห้องไป


กลับออกมาอีกครั้งพร้อมผ้าห่มจากเตียงเดียวกับน้องปิกาจูที่กวังมินใช้หนุนต่าง หมอน สองมือจัดการคลี่ผ้าผืนหนาในมือห่มบนตัวน้องชายพลางส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจซ้ำอีกรอบ


“ต้องให้คอยดูแลอยู่เรื่อย ถ้าเป็นหวัดไป ไม่พ้นชั้นอีกที่ต้องโดนคนอื่นๆบ่นน่ะ รู้มั๊ย?”


เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงกับพื้นเอนหลังพิงโซฟา มือข้างหนึ่งคว้ารีโมทมากดย้ายช่องหาอะไรดูเรื่อยเปื่อย ส่วนอีกข้างก็ยกกล่องนมขึ้นกระดกดื่ม


รายการทำอาหาร ขายของ ละครน้ำเน่า ข่าวการเมือง ไม่เห็นมีอะไรน่าดูเลยสักนิด เฮ้อ~


ละสายตาจากทีวีหันไปมองคนที่หลับอยู่ข้างกายอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งที่เป็นฝาแฝดกันแท้ๆแต่ทุกมักพูดว่ากวังมินหล่อกว่ายองมินนิดนึง ไม่ได้อิจฉาน้องหรอกนะ แต่บางทีมันก็หมั่นไส้ที่คุณน้องชอบพูดว่าผมหล่อกว่าให้ได้ยินอยู่ตลอด ช่างมั่นใจในตัวเองจนน่าตีหัวให้ตื่นจากฝันเสียจริง
ไวกว่าความคิดมือข้างถนัดก็จัดการบิดเข้าที่ข้างแก้มของน้องชายด้วยความเอ็นดู(?)ปนหมั่นเขี้ยว ไม่ได้มีเจตนาทำร้ายเลยสักนิด


“โอ๊ย มันเจ็บนะ ยองมิน” เจ้าเด็กสี่มิติที่นอนหลับอยู่แหกปากโวยวายลั่น พร้อมส่งสายตาอาฆาตมาที่ตัวต้นเหตุอย่างเขา


“อ้าว นึกว่าหลับ” ยองมินตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย สำนึกผิดอะไรไม่มีหรอก ก็ไม่ได้มีเจตนาทำร้ายสักหน่อย แค่หมั่นเขี้ยว อีกอย่างบิดแก้มแค่นี้ไม่ถึงกับตายเสียหน่อย


“หลับ ถ้าใครบางคนไม่แกล้งให้ตื่น แล้วก็ย้ายทีวีกลับไปช่องเดิมเลยจะดู”


“ได้ไง นายหลับไปแล้ว ถือว่าหมดสิทธิ์ในรีโมทอย่างสิ้นเชิง”


“แต่ชั้นจำได้ว่าถือไว้แล้วนายต่างหากที่มาแงะออกจากมือไป”


“คนหลับรู้เรื่องด้วย”


“ก็ใครทำชั้นตื่นละ” คนเป็นน้องเถียงไม่ลดละ นอกจากจะหล่อกว่านิดนึงอย่างที่ทุกคนบอก เรื่องต่อปากต่อคำก็เหมือนจะชนะคนพี่อยู่นิดนึงเหมือนกัน


“ช่องนี้ใช่มะ?”  ยองมินถามหลังจากย้ายช่องทีวีคืนให้คุณน้องแฝดบังเกิดเกล้า


 ทำไมจะไม่รู้ละว่า..เจ้าน้องชายคนนี้ชอบดูอะไร


“อืม…” กวังมินตอบสั้นๆ ดวงตากลมโตหันไปให้ความสนใจการ์ตูนในจอแก้วแทนพี่ชายฝาแฝดที่นั่งเถียงกับตน อยู่เมื่อครู่ ทิ้งให้ยองมินอยู่ในสถานะไร้ตัวตนเสียอย่างนั้น


“นี่มันสนุกขนาดต้องดูทุกวันเลยเหรอ? ไอ้การ์ตูนเนี่ย?” คนถามเอนหัวลงบนตุ๊กตาปิกาจูที่เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มหนุนอยู่ เมื่อกวังมินรู้สึกถึงแรงน้ำหนักที่กดทับลงมาจึงขยับศีรษะเลื่อนมาอีกฝั่ง เพื่อแบ่งเจ้าตัวนุ่มให้อีกคนได้นอนด้วย


“คนแบบนายไม่เข้าใจหรอก ไปดูหนังโป๊กับพี่ดงฮยอน(?)เหอะ” ช่างเป็นคำตอบที่ขัดกับการกระทำอันน่ารักเมื่อครู่เป็นอย่างยิ่ง แต่โจยองมินขอบอกว่าชิน ไม่กวนประสาทเขาก็ไม่ใช่กวังมินตัวจริงละ


“ถามดีๆ มาย้อนนะ” ว่าพลางขยับพลิกตัวนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาทีวี เพ่งสายตามองเจ้าอนิเมในจอกำลังต่อสู้กันเอฟเฟ็คแสงสีอลังการ แสบตาชะมัด


“จะไม่ย้อนเลย ถ้าไม่ถามแบบนั้น” ตอบโดยที่ยังไม่ละจากภาพในจอแก้ว


“ชริ” ยองมินสบถอย่างขัดใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะไม่อยากต่อล้อต่อเถียงให้เคืองใจกัน จึงเป็นฝ่ายเงียบไป

 
 เพราะเป็นนายเป็นน้องหรอกนะ ชั้นถึงได้ยอม


บทสนทนาของทั้งสองคนจบแค่นั้น คงมีเพียงเสียงทีวีและภาพในจอแก้วที่ยังคงเคลื่อนไหวต่อไป


.
.


“ไหนใครบอกจะดูทีวี” แฝดพี่พูดขึ้นหลังจากที่หันไปพบว่าเจ้าเด็กปากดีนั้นนอนหลับตาพริ้มให้เขาดู แทนทีวีไปเสียแล้ว บ่นไปก็เท่านั้น ยองมินชันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วจัดแจงดึงผ้าที่ร่นลงไปขึ้นมาห่มให้แฝดน้อง นิ้วเรียวควานหาปุ่มบนรีโมทเพื่อกดเบาเสียง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเจ้าตุ๊กตาปิกาจูตัวเดียวกับน้องชายฝาแฝดอีกครั้ง


ต่อให้กวังมินกวนประสาทขนาดไหน เวลานอนหลับก็เหมือนเด็กอยู่ดี เห็นแบบนี้แล้วโกรธไม่ลงหรอก


ถึงจะไม่ค่อยได้แสดงออกต่อหน้าคนอื่นๆ แต่สำหรับยองมินแล้ว กวังมินเป็นมากกว่าครอบครัว และน้องชายที่คลานตามกันมา เป็นคนที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ยังไม่ลืมตาดูโลก เป็นคนที่เขาห่วงใยมากที่สุดและเป็นคนสำคัญสำหรับยองมิน


เด็กสองคนนอนอยู่หน้าทีวีแต่ไม่มีใครให้ความสนใจกับภาพที่เคลื่อนผ่านจอแก้วเลยสักนิด เพราะทั้งคู่กำลังฝันกลางวันกันอยู่


โจกวังมินนอนห่มผ้าหนุนตุ๊กตาปิกาจูโดยมีแฝดผู้พี่ใช้เจ้าตุ๊กตาตัวนั้นต่างหมอนนอนอยู่ข้างกัน 


.
.

แกร๊ก

 

เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมสมาชิกบ อยเฟรนด์สี่คนที่ทยอยเดินเข้ามาที่ทยอยเดินเข้ามาในห้องพักหลังจากหายศรีษะ ไปซะพร้อมๆกันตั้งแต่สาย ทิ้งให้สองแฝดอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง


“สองคนนั้นไปไหน? ทำไมห้องเงียบจัง” ฮยอนซองพูดขึ้นพลางจัดการวางรองเท้าของตนให้เข้าที่

 
“ทีวีเปิดอยู่นี่” มินวูทักขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเบาๆจากหน้าทีวี
 

“ยองมินยังไม่ตื่นมั้ง เห็นเมื่อคืนนอนซะเกือบสว่าง” รูมเมทอย่างจองมินกล่าวบอกทั้งสามคน


“ใครบอก อยู่หน้าทีวีทั้งสองคนต่างหาก”


“โอ้ว ภาพหายาก มินวูไปเอากล้องมาๆ ต้องถ่ายไว้เป็นที่ระลึกก่อนปลุกมาเซอร์ไพร์” ดงฮยอนสั่งน้องเล็ก ซึ่งมินวูก็ทำตามอย่างว่าง่าย


.
.
 

ยองมิน~~~~~~~~~~


กวังมิน~~~~~~~~~~
 

เสียงประสานอันทรงพลังของเพื่อนและพี่ ทั้งสี่ทำเอาสองแฝดที่นอนฝันหวานอยู่หน้าทีวีสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกันใน ทันที แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรเสียงของคนที่สี่ก็ช่วยกันประสานซ้ำอีกครั้ง
 

“สุขสันต์วันเกิดดดดดดด”


“เย่~” จองมินแอบมีลูกคู่ทิ้งท้ายเพิ่มมีสีสัน สมกับตำแหน่งพ่อหนุ่มอารมณ์ดีเวอร์ๆของวง


“โหย~ พี่เล่นเอาตกใจหมด” ยองมินว่าอย่างไม่จริงจังนัก


“เซอร์ไพร์ไง ก็ต้องตกใจอยู่แล้ว ฮ่า ฮ่า” ดงฮยอนหัวเราะร่าให้กับแผนการที่อุตส่าห์ซุ่มคิดกับน้องๆอีกสามคนตั้งแต่เมื่อคืน


“แต่พวกเราเกิดพรุ่งนี้นะฮะ” คราวนี้เป็นกวังมินที่เอ่ยขัดขึ้นมาทำลายบรรยากาศซะอย่างนั้น หมอนี่จะตรงไปไหน เรื่องแค่นี้ก็หยวนไม่ได้


“ฉลองให้ล่วงหน้าเพราะเย็นนี้นายสองคนจะกลับบ้านนิ” ฮยอนซองกล่าวบอก เหมือนเด็กๆจะลืมไปว่าตัวเองจะได้กลับบ้านเย็นนี้


“อา..ลืมไปเลย” สองแฝดอุทานออกมาแทบจะพร้อมกัน เรื่องสำคัญขนาดนี้กลับลืมไปได้ยังไงกันนะ


“เอ้าๆ เป่าเค้กเหอะ” มินวูเร่งยิกๆ เพราะยืนถือเค้กรอจนเทียนจะมอดแล้ว ถ้ายังจะยืนคุยกันแบบนี้ต่อไปละก็เขาจะเก็บเจ้าเค้กในมือนี่ไปกินเองแล้วนะ


ได้ยินดังนั้นสองแฝดจึงก้มลงอธิษฐานในใจเงียบๆ

 

ขอให้ พวกเรา พบเจอแต่สิ่งดีๆจากนี้และตลอดไป

 

 

ยองมินรู้มั๊ย ถึงชั้นจะชอบพูดจากวนประสาทหาหรือเรื่องชวนทะเลาะ แต่นายก็เป็นคนที่ขาดไม่ได้
และเป็นคนที่อยากอยู่ด้วยกันตลอดไป

 

 
.


หลังจากแสงเทียนดับลงเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทันที


“เสร็จแล้วมันก็ต้อง~~~” ไม่ต้องให้พูดจบก็เป็นอันรู้กันว่าต้องทำอะไร หกมือจากสามคนที่เหลือทั้งหยิบ ทั้งปาด และจัดการป้ายเจ้าครีมบนขนมเค้กที่ตกแต่งมาอย่างดีเสียจนเละเทะก่อนจะช่วย กันละเลงบนหน้าเด็กแฝดทั้งสอง


“เฮ้ย ไม่เอาๆ” ยองมินทำได้แค่เพียงห้ามกับยกมือขึ้นบังเ แต่เมื่ออีกคนหนึ่งดึงมือออก อีกคนหนึ่งวิ่งมาป้าย ทำงานกันเป็นทีมขนาดนี้โจยองมินไม่เละอย่างไงไหว


“ปีนึงมีหนเดียวเอง เลอะๆไปเหอะ” ดงฮยอนว่าก่อนจะจัดการโปะครีมในมือซ้ำลงไปบนหน้าของยองมิน ก็เขานั้นทั้งรักและเอ็นดูน้องมากกว่าใคร ขอชุดใหญ่ๆละกัน ฮ่า ฮ่า


“บอกว่าอย่าไงเล่า อ๊ากกกกกกกกกกกก” ด้านกวังมินพยายามวิ่งหลบ แต่ก็ไม่ไวเท่าฮยอนซองกับจองมิน คู่นี้ก็ทำงานกันเป็นทีมไม่แพ้ลีดเดอร์กับน้องเล็ก ฮยอนซองจับมือกวังมิน ส่วนจองมินเป็นคนละเลงครีม พอกวังมินเลิกขัดขืน ฮยอนซองจึงฉวยโอกาสผสมโรงป้าย สุดท้ายโจกวังมินก็เละไม่เป็นท่าไม่ต่างจากแฝดผู้พี่


“ฮ่า ฮ่า” เสียงแห่งความสุขของเด็กๆวันนี้ดังลั่นกว่าทุกวันจนน่ากลัวว่าห้องข้างๆจะลุกมาด่าเอาได้


.
.
 


“อา..เลอะ ไปหมดเลย”  กวังมินบ่นพึมพำขณะกำลังพยายามเช็ดครีมอันเป็นผลงานศิลปะสุดสร้าง สรรค์(?)ของพี่น้องร่วมวงออกจากหน้า แต่เหมือนยิ่งป้ายมันก็ยิ่งเลอะติดมือเหนียวเหนอะหนะไปหมด ชวนให้หงุดหงิดขึ้นไปอีก อยากรู้นักว่าใครกันเป็นคนต้นคิดธรรมเนียมการเอาเค้กมาโบกเจ้าของวันเกิดแบบนี้ ถ้าทำได้นะจะนั่งไทม์แมชชีนย้อนเวลาเพื่อเอาเจ้าครีมเค้กที่เกรอะอยู่เต็มหน้าไปป้ายคนคนนั้นให้หายแค้น

 
“อยู่ นิ่งๆ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกหลังจากทนฟังบทสวดบ่นของอีกฝ่ายมาสักพักพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนแทบชิด แล้วใช้นิ้วมือข้างถนัดบรรจงกวาดเจ้าครีมเค้กสีขาวที่เปรอะอยู่บนโครงหน้า ได้รูปของน้องชายออกอย่างเบามือ กวังมินยืนนิ่งปล่อยให้อีกคนช่วยจัดการหน้าของตนโดยไม่ขัดขืน จนกระทั่งยองมินปาดครีมที่ติดข้างแก้มส่งเข้าปากไป


“ของอร่อยซะด้วย แทนที่จะให้กิน เอามาป้ายหน้าเล่นกันซะงั้น พวกพี่ๆนี่น้า~~” เจ้าคนผมทองว่าหลังจากกวาดปลายลิ้นชิมรสหวานของครีมนุ่มไปคำหนึ่ง


“…” โจกวังมินยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมโดยไม่มีบทพูด ราวกลับลืมไปแล้วว่าการเปล่งเสียงออกมานั้นทำยังไง


“อ้ะ เสร็จแล้ว เอานี่ล้างหน้าอีกทีก็สะอาดแล้ว” ยองมินว่าพลางส่งโฟมล้างหน้าของตัวเองให้อีกฝ่าย ก่อนจะสาวเท้ายาวๆเดินออกจากห้องน้ำไป ทิ้งให้โจกวังมินยืนล่องลอยอยู่หน้ากระจกและยังไม่ทันจะได้สติคืนเสียงฝีเท้าของพี่ชายฝาแฝดก็กลับมาหยุดตรงหน้าอีกครั้งพร้อมผ้าขนหนูในมือ


“เอ้า เช็ดซะ”


“ย..ยองมิน…”


“หือ? หน้าชั้นยังมีเค้กติดอยู่เหรอ?” คนถูกเรียกทำหน้าตาเหรอหรา อยู่ๆก็ถูกอีกคนเรียกด้วยน้ำเสียงแบบนั้นมันผิดปกติวิสัยของกวังมินนี่นา


“ข..ขอบใจนะ” กวังมินพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่ยองมินได้ยินชัดเจน


 

 

“เรื่องแค่นี้ เอง ก็นายเป็นน้อง ชั้นก็ต้องดูแลสิ เด็กบ้า” เสียงทุ้มกล่าวตอบพร้อมรอยยิ้ม อ่อนโยนแบบที่ไม่เคยมีใครเคยสัมผัสยกเว้นแค่โจกวังมินคนเดียวเท่านั้น

 

.
.
.



Fin
 

 

 

 

 

อนึ่งคำว่า “ชั้น” และ “เค้า” ในประโยคส่วนที่เป็นคำพูดตั้งใจเขียนเพื่อการออกเสียงเท่านั้น
ที่ถูกต้องเขียนว่า “ฉัน” กับ “เขา” ค่ะ