คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : [SF] One Night Story [Young ♥ Kwang]
Title : One Night Story
Author : S K – S a K U
Couple : Jo Twins ft. 2Hyun + JoengWoo - [Boyfriend]
Rating : NC-15 (สิบห้าพอค่ะ ไม่ถึงสิบเจ็ด)
Genre : อิงวง, Fluff
Summary : “เพราะโจกวังมินหล่อเกินไป โจยองมินจึงต้องทำอะไรสักอย่าง”
Author’s note : งานเก่าเมื่อปี 2012(คิดว่าใช่) ที่เอามาลงเพราะเราเขียนตอนต่ออยู่ค่ะ เผื่อบางคนจะได้ย้อนอ่านได้ //จริงๆเราลงบอร์ดกับ exteen ไปนานแล้ว แต่ไม่ได้เอามาแปะที่นี่
“ไม่ได้การ ไม่ได้การละ ไม่ได้การแล้ว” เสียงแฝดพี่ตะโกนขึ้นมาหลังจากนั่งนิ่งเงียบอยู่กับเจ้าไอแพดลูกรักมาพักใหญ่
“เป็นบ้าอะไรของนายยองมิน” แฝดน้องที่นอนเกลือกพื้นทำการบ้านโดยมีตุ๊กตาปิกาจูหนุนอยู่ใต้แขนเอ่ยถามคนที่อยู่ๆก็แหกปากขึ้นมา
“ไม่ๆ” โจยองมินส่ายหน้าไปมารัวเร็วโดยไม่คิดไขข้อสงสัยให้กับคนถาม
“ไม่บ้า ไม่บออะไรของนายห๊ะ โจยองมิน” กวังมินที่เริ่มรำคาญและรับอาการจิตหลุดออกนอกโลกของแฝดพี่ไม่ได้ขึ้นเสียงว่า อาการกลับดาวเนี่ยเป็นเรื่องปกติของเขา แต่ไม่ใช่สำหรับยองมิน นี่แฝดพี่ของเขาไปกินอะไรผิดสำแดงมาอีกล่ะ
“กวังมิน” ร่างโปร่งทิ้งเจ้าเทคโนโลยีสี่เหลี่ยมบางแล้วใต่ลงมาจากเตียงชั้นสองพร้อมกับเดินเข้ามาหาน้องชายฝาแฝด
“อ..อะไร?” กวังมินทำหน้าตาเหรอหราเมื่ออยู่ๆอีกคนก็เดินทำหน้าจริงจังเข้ามาใกล้ แต่ที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือคือประโยคที่อืกฝ่ายพูดออกมาจากปาก
“นายเป็นของชั้นเหอะ!!!”
“ห๊ะ?” โจกวังมินลมจับแทบกลับดาวแม่เมื่อได้ยินคำพูดของคนเป็นพี่ นี่มันคือประโยคบอกเล่า ปฎิเสธ ร้องขอ หรือคำถามวะครับ
“เป็นของชั้นเหอะ” เสียงทุ้มย้ำถัดถ้อยชัดคำ แม่เจ้าโจยองมินต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
“โจยองมิน นายจะบ้าไปแล้วหรือไง? นายพูดอะไรออกมา”
“ไม่ได้บ้า แต่ไม่ไหวแล้ว เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว”
“อย่ามาหื่นใส่ชั้นนะ ไอ้บ้า” กวังมินยกสองมือขึ้นป้องกันตัวจากคนที่กำลังสาวเท้าใกล้เข้ามา นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับคุณแฝดพี่ที่เคารพของเขากันละเนี่ย ห๊ะ?
“ไม่ได้หื่น แต่ชั้นทนไม่ไหวแล้ว… ไอ้ข้อความว่ายองมินสวย ยองมินน่ารัก ยองมินของกวังมิน ชั้นรับไม่ได้” คำตอบที่แฝดพี่ร่ายยาวออกมาทำเอากวังมินอ้าปากค้าง อย่าบอกนะว่าโจยองมินไปนั่งอ่านคอมเมนต์ในแฟนคาเฟ่แล้วเกิดอาการของขึ้น แถมไอ้เหตุผลที่ว่ามาเนี่ยก็ปัญญาอ่อนมากครับ กวังมินไม่อยากพูด
“นี่..นายรังเกียจชั้นมากขนาดนั้นเลยเหรอยอง?” แฝดน้องถามขึ้น ถ้ายองมินไม่ชอบคำว่ายองมินของกวังมิน แปลว่ายองมินรังเกียจเขาถึงขนาดแค่ชื่อก็ไม่อยากให้เขียนคู่กัน คิดแล้วมันน่าน้อยใจเหมือนกันนะ
“ชั้นจะเกลียดนายได้ยังไงกวัง แต่ชั้นไม่ชอบไอ้คู่จิ้นของเราว่ะ ชั้นรับไม่ได้” เจ้าของเรือนผมสีอ่อนพูดด้วยท่าทีหงุดหงิด ต้องให้พูดกี่ทีถึงจะเข้าใจกันว่า โจยองมินเป็นพี่ โจยองมินแมน ถึงจะหน้าสวยกว่าคุณแฝดน้อง แต่โจยองมินแมนนะครับพี่น้อง
“ทำไม? แล้วมันไม่ดียังไง?” กวังมินยังคงไม่เข้าใจ ไม่เกลียด แต่รับไม่ได้ แล้วจะให้ตีความหมายว่ายังไงกัน
“ชั้นรับไม่ได้ เพราะชั้นจะรุก” นั่นคือสิ่งที่อยู่ในหัวทุยๆของแฝดพี่ยามนี้
“ชั้นไม่รับเว้ย~” กวังมินเถียงกลับทันควัน ไอ้ที่เครียดของขึ้น หงุดหงิดอารมณ์ไม่ดี เพราะไม่ชอบกวังยอง แต่จะเอายองกวังสินะ ให้ตายโจกวังมินก็ไม่ยอมเหมือนกัน
“กวัง นายเป็นน้องนะ” แฝดพี่พยายามใช้เหตุผล(ที่ฟังไม่ค่อยขึ้นและไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกันสักนิด)กับน้องชายฝาแฝด
“แล้วมันเกี่ยวกันตรงไหน? เรืองแบบนี้วัดกันที่ความเป็นพี่น้องหรือไง ถ้าจะบอกว่าประสบการณ์ชีวิตนายก็อายุเท่าชั้นแหละ” แฝดน้องเถียงกลับ
“แต่ชั้นเป็นพี่นายนะกวัง”
“พี่ เพ่อ บ้าอะไร ไอ้หกนาทีนั่น ชั้นไม่เคยนับ”
“นายไม่รักชั้นแล้วหรือกวัง?” ในเมื่อไม้แข็งไม่ได้ผลมันก็งัดไม้อ่อนมาร้องขอ ยังไงวันนี้โลกต้องได้รู้ว่ามันยองกวัง ไม่ใช่กวังยอง เพราะโจยองมินจะไม่ทนกับคำว่าสวย หรือคำว่ายองมินของกวังมินแล้ว มันต้องบอกว่ากวังของยองสิ เขาเป็นพี่นะ เขาต้องแมนกว่าสิ
“รักแต่ไม่รับเหมือนกัน” อีกฝ่ายตอบกลับไปตรงๆ
“ไม่รู้ละโจกวังมิน นายต้องเป็นของชั้น” แฝดพี่ย่างสามขุมตรงเข้ามาหาอีกฝ่ายที่นั่งอยู่บนพื้นหมายจะกดคามือ(ฮา~)
“ถ้าจะถึงขั้นนั้นนายต่างหากที่ต้องยอมชั้น จำไว้ด้วยว่าชั้นหล่อกว่านาย” กวังมินเถียงพลางถอยหลังหนีอีกฝ่าย ให้ตายเหอะโจยองมินน่ะบ้าพลังจะตาย แถมอยากได้อะไรก็ต้องเอาให้ได้ ปกติกวังมินก็ยอมๆเพราะไม่อยากทะเลาะให้ปวดหัว แต่เรื่องนี้ใครยอมก็บ้าแล้ว
“หล่อแล้วเด็กน้อยนี่นะ” ยองมินว่าแล้วปรายสายตามองเจ้าตุ๊กตาปิกาจูที่ขยายอนาเขตจากเตียงชั้นบนของแฝดน้องล้นมาบนพื้นห้อง และบางทีก็ลามไปนอกห้องด้วย เด็กผู้ชายสิบเจ็ดที่ไหนเขาเล่นของแบบนี้กัน มันต้องดูหนังโป๊สิ(?)
“ปล่อยนะยอง” แฝดน้องร้องลั่นเมื่อสองมือเล็กถูกกดลงแนบผนังห้องที่แผ่นหลังของเขาพิงอยู่ สภาพหล่อแหลมแบบนี้มันชวนหวาดเสียวจริงๆ
“ไม่ ยอมชั้นดีๆเหอะกวัง เรื่องจะได้จบๆ” ยองมินยังคงดื้อรั้น ใบหน้าที่แทบจะไม่ต่างกันยื่นเข้ามาหาอีกฝ่ายจนแทบชิด เหลือระยะห่างเพียงลมหายใจกั้น ก่อนที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายจะได้ทาบทับลงมา กวังมินอาศัยจังหวะที่อีกคนเผลอสลัดจากมือที่ยึดอิสรภาพเขาไว้ แล้วลุกขึ้นวิ่งหนีไปอีกทาง
“ใครจะบ้ายอมกัน”
“โจกวังมิน ยอมเป็นของขั้นซะดีๆเหอะ” แฝดพี่ที่ตั้งสติได้ ออกแรงวิ่งไล่ตามเหยื่อที่หลุดมือไป เพราะห้องนอนของพวกเขาไม่ได้กว้างมากมาย โจยองมินจึงถึงตัวอีกฝ่ายได้ไม่ยากนัก และเมื่อประชิดตัวอีกคนได้แฝดพี่ก็จัดการผลักร่างนั้นให้ล้มลงบนเตียงแล้วขึ้นคร่อมทันที
“ไม่” คนเสียเปรียบพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่มีหรือที่ยองมินจะยอมปล่อยอีกฝ่ายหลุดมือเป็นครั้งที่สอง จากประสบการณ์(ในหนังที่เคยดู?)จะสยบอีกคนให้ได้มันต้องเริ่มจากจูบให้เคลิ้ม สเต็ปเติมยื่นหน้าเข้าไปหมายจะชิมริมฝีปากอิ่มที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า
แต่สัมผัสนุ่มที่ได้รับกลับเป็นจากเจ้าตุ๊กตาโปเกมอนสีเหลืองตัวเล็กที่กวังมินคว้ามาบังหน้าไว้ ตอนนี้กลายเป็นว่าโจยองมินจูบปิกาจูไปเต็มแรง
“โอ๊ย” ยองมินร้องเสียงหลงเมื่อถูกหมอนปิกาจูตัวโตฟาดเข้าที่หัว เขาไม่เคยนึกเกลียดไอ้ตุ๊กตาบ้านี่เท่าวันนี้เลย วันที่มันกองเกลื่อนรอบตัวน้องชายฝาแฝดแล้วถูกใช้มาเป็นอาวุธในการต่อสู้ครั้งแล้วครั้งเล่า
“อ้ากกกกกกกกกก” คราวนี้เป็นเสียงแฝดน้องที่กรีดร้องออกมาเมื่อแฝดพี่คว้าอดีตอาวุธประจำกายของกวังมินมากดลงบนหน้าแฝดน้องหน้าเต็มแรง ในเมื่อวิธีนุ่มนวลไม่ได้ผล มันก็ต้องทำให้หมดแรงแล้วค่อยขืนใจ(?)ละกัน จะกดแฝดน้องมันเหนื่อยใช่น้อย
.
.
“แฮ่ก..ก”
“เมื่อไรนายจะเลิกสักที ชั้นไม่ไหวแล้วนะ”
“นายก็อย่าท่ามากได้ไหมล่ะ”
“อ..โอ๊ย ยองชั้นเจ็บ เอาออกไปได้ไหม”
“ถ้าไม่อยากเจ็บนายก็ขยับสิ”
“อือ..อ”
“นายขึ้นไปข้างบนเลย”
“อา..ไม่เอา ไม่ไหวแล้ว”
“อย่าจับตรงนั้นสิ..อือ”
“อย่าทำเหมือนไม่เคยน่า”
คำพูดชวนสยิวของสองพี่น้องฝาแฝดที่ดังเล็ดลอดออกมาจากห้องเรียกให้บรรดาพี่ๆและน้องเล็กที่อยู่ด้านนอกต้องเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ ความจริงมันเริ่มจากที่ยองมินตะโกนลั่นบอกให้กวังมินเป็นของตน ตามด้วยเสียงอึกทึกครึกโครมข้าวของล้มตึงและเสียงหอบหายใจ จนมาจบที่ประโยคชวนคิดลึกเมื่อครู่
สรุปนี่มันยองกวัง หรือ กวังยอง เฮ้ย!!! //ข้างนอกอยากรู้ =[]=
“นี่ แน่ใจนะว่าไอ้เด็กแฝดมันทำการบ้านกันอยู่?” เสียงพี่ใหญ่ของวงที่เป็นหัวหน้าขบวนการตั้งป้อมแอบฟังหน้าประตูห้อง(ของเด็กแฝดและจองมิน)เอ่ยถามขึ้นเมื่อเสียงพูดคุยของสองพี่น้องในห้องนั้นเงียบลง
“การบ้านอะใช่ แต่ไม่ใช่ที่ไว้ส่งครูหรอก” เป็นพี่รองชิมฮยอนซองที่เอ่ยขึ้นมา
“ท่าทางคืนนี้การบ้านจะไม่เสร็จง่ายๆด้วยละ มินวู พี่ไม่มีที่นอนแล้ว คืนนี้ขอพี่นอนด้วยนะ” ลีจองมินที่นั่งถัดจากพี่ๆตัวโตเอ่ยบอกน้องหน้าหนูโนมินวูที่นั่งอยู่ติดกัน
แต่มินวูไม่ได้ตอบคำถามนั้น เป็นดงฮยอนที่เอ่ยขัดขึ้นมาอย่างไม่พอใจ
“ได้ไง?”
“พี่สองคนก็นอนนอกห้องไปไง ผมกะมินวูไม่ออกมากวนหรอก เพราะเราก็การบ้านต้องทำด้วยกันเหมือนกัน” คุณหนูจองตอบพี่ใหญ่พร้อมกับสายตามีความหมายให้กับคนข้างกาย
“ใครจะทำกับพี่กัน” น้องหน้าหนูตอบทั้งหน้าแดงแจ๋ ปฏิกิริยาซื่อตรงเสียจริง
“แน่ใจนะว่าจะทนฟังไอ้คู่นั้นไปแบบนี้อะ มินวู” จองมินสอมกอดร่างเล็กแล้วทำเสียงอ้อน ต้องฟังไอ้สองพี่น้องฝาแฝดไล่ปล้ำจนไปถึงไหนต่อไหนอยู่สองนานนี่ ลีจองมินก็ชักอยากนอนกอดคนข้างๆให้หายอยากเหมือนกันนะ ระยะหลังมาเนี่ยมีงานเกือบทุกวัน วันไหนไม่มีงานก็ต้องซ้อมแล้วก็ซ้อม กลับถึงห้องพักก็หมดแรงสลบคาเตียง ไม่เคยได้มีเวลาสวีทกับคนรักเลย
“ไปๆ เข้าห้องไปเลย แล้วอย่าออกมาตอนกลางดึกละ” ฮยอนซองโบกมือไล่คู่รักเด็กแคระให้เข้าไปในห้อง เสียสละห้องนอนให้เด็กๆไป แล้วออกมานอนกอดดงฮยอนนอกห้องมันก็ดีเหมือนกัน สถานที่ไม่จำเป็นสักหน่อย นานๆจะได้มีโอกาสสวีทกันสักที
“เฮ้ย ฮยอนซอง” ลีดเดอร์ของวงเอ่ยท้วงเมื่อน้องรองไปตกปากรับคำจะนอนข้างนอกเสียอย่างนั้น ไอ้นอนนอกห้องดงฮยอนไม่ได้กลัวหรอก แต่ที่กลัวน่ะคือการอยู่สองต่อสองกับเจ้าเด็กแก่แดดอย่างชิมฮยอนซองต่างหาก
“พี่ก็ต้องช่วยผมการบ้านเหมือนกัน ในเมื่อไอ้แฝดนั่นมันทำให้ผมอยากนอนกอดพี่ขึ้นมา”
“ไหงเป็นงั้นล่ะ” นั่นไงละ ประสบการณ์คนแก่ผิดที่ไหน ชิมฮยอนซองกะชิมเขาเสียแล้ว เรื่องมันเกิดจากไอ้เด็กแฝดตระกูลโจแต่ทำไมคิมดงฮยอนที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยต้องโดนกินด้วยละ
.
.
เตียงนอนชั้นล่างที่ไม่เคยใช้งานถูกยึดครองด้วยสองร่างของพี่น้องฝาแฝดที่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา เมื่อรู้สึกถึงแสงแดดที่ส่องเข้ามารบกวนการนอน ร่างบางจึงขยับพลิกตัวหลบไปอีกทาง แต่สัมผัสที่ไม่คุ้นเคยทำให้เจ้าของเรือนผมสีเข้มจำต้องเปิดเปลือกตามอง
“เฮ้ย!” โจกวังอุทานสุดเสียงเมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับพี่ชายฝาแฝด ในสภาพหล่อแหลมสุดๆ เพราะหน้าของเขาซบอยู่กับแผ่นอกเปลือยเปล่าของคนเป็นพี่ แถมตัวเขาเองก็ไม่ได้ใส่เสื้อเช่นกัน
“หนวกหูน่ากวัง” แฝดพี่บ่นอุบอิบโดยไม่คิดแม้แต่จะเปิดเปลือกตาขึ้นมอง แถมสองแขนนั้นก็โฮบกอดเขาแน่นจนขยับตัวไปไหนไม่ได้
“โจยองมินตื่นเดี๋ยวนี้นะ” กวังมินพยายามเรียกอีกฝ่าย
“อีกสิบนาที วันนี้ไม่มีงาน ชั้นจำได้นะ” คนขี้เซายังคงขอต่อรองไปเรื่อย วันหยุดทั้งทีทำไมต้องรีบตื่นด้วย เมื่อคืนก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว เพราะใช้พลังงานไปมากโขในการไล่จับไอ้เด็กที่กำลังร้องโวยวายอยู่ข้างตัว
“โจยองมิน ตื่นนนนนนน”
“อะไรของนายนี่กวัง” ยองมินจำใจต้องเปิดเปลือกตาขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่ออีกฝ่ายใช้เสียงทั้งหมดที่มีกรอกเข้าที่หู เล่นเอาแสบแก้วหูไปหมด เสียงต่ำๆกวนๆของโจกวังมินน่ะธรรมดาซะที่ไหน
“ถ้าจะนอนต่อกรุณากลับไปที่เตียงตัวเองนู่น” แฝดน้องพยักพเยิดไปทางเตียงของอีกฝ่ายที่ถูกทิ้งร้างตั้งแต่เมื่อคืน เพราะเจ้าของดันมานอนขลุกอยู่บนเตียงชั้นล่างกับแฝดน้อง
“ทำไม? กลัวอดใจไม่ไหวเปลี่ยนใจมาเป็นของชั้นหรือ’ไงกัน” โจยองมินลุกขึ้นนั่งแล้วส่งยิ้มกวนๆให้คนเป็นน้อง สายตาเจ้าเล่ห์มองร่างเปลือยเปล่า(ท่อนบน)ของอีกฝ่ายอย่างมีความหมาย
“ไม่” กวังมินตอบแล้วหันหน้าไปทางอื่น จะให้มานั่งมองอีกคนเปลือยท่อนบน บอกตรงๆเขาก็ไม่ชิน เห็นอาการแบบนั้นของแฝดน้องยองมินยิ่งได้ใจ อาศัยจังหวะที่อีกคนไม่ทันระวังตัวกดสองมือเล็กราบลงกับเตียงแล้วกระโดดขึ้นคร่อม
“ลองดูสักครั้งแล้วนายจะติดใจน่า~” แฝดพี่กระซิบข้างหู แล้วฉวยโอกาสเข้าช่วงชิงกลีบปากอิ่ม แต่อีกฝ่ายไวพอจึงหันหน้าหลบทัน กลายเป็นว่าตอนนี้หน้าของโจยองมินไปอยู่บนซอกคอของแฝดน้องแทน สถานการณ์ตอนนี้ยองมินยังถือว่าได้เปรียบ ไม่ได้จูบปาก แต่ซอกคอขาวๆนี่ก็ไม่เลว
“ม..ไม่..ยอง” กวังมินร้องห้าม เมื่อการหลบเลี่ยงเมื่อครู่กลายเป็นทำให้อีกคนได้หาเศษหาเลยกับต้นคอระหงและลาดไหล่เนียน สัมผัสจากอีกฝ่ายเรียกให้เลือดในกายสูบฉีดจนหน้าแดงไปหมด ไหนจะลมหายใจร้อนๆที่รินรดอยู่กับซอกคอนั่นอีก
ไม่…มันต้องไม่ใช่ยองกวัง อ๊า~
“เอ่อ..ขอโทษที่เข้ามากวน คือพี่จะมาตามไปกินข้าว แต่ถ้ายังไม่อยากกินก็ ต..ตามสบายนะ วันนี้วันหยุด อย่าเสียงดังแล้วกัน พี่ไม่อยากของขึ้นอีกรอบ”
เสียงบุคคลที่สามร่ายยาวเมื่อเปิดประตูห้องเข้ามาเจอภาพติดเรท ฉ. ของสองพี่น้องฝาแฝด ภาพที่เห็นคือแฝดพี่กำลังคร่อมและรุ่มร่ามอยู่กับซอกคอของแฝดน้อง โดยที่สองร่างนั้นเปลือยเปล่า โชคดีมีผ้าห่มปิดท่อนล่างอยู่ ถ้ามันเปิดหมดฮยอนซองคงลมจบแน่ (ฮา)
กรี๊ดดด นี่มันยองกวัง (เสียงกรีดร้องในใจของชิมฮยอนซอง)
ร่างสูงรีบหันหลังแล้วปิดประตูห้องเต็มแรง
ปัง!!!
กวังมินอาศัยจังหวะที่อีกคนกำลังตกใจเด้งตัวลุกขึ้นจากท่าอันหล่อแหลมและติดเรท
ขอบคุณพระเจ้าชิมฮยอนซองที่เข้ามาได้ถูกจังหวะ แม้จะถูกเข้าใจผิด(ไปถึงไหนต่อไหน)ก็ดีกว่าถูกกินละนะ
ความจริงแล้วเขาสองคนน่ะ ปากยังไม่ได้แตะกันด้วยซ้ำ เพราะเมื่อคืนมัวแต่ไล่ฟัดกันจนหมดแรงสลบไปก่อน
ย้อนกลับไปเมื่อคืน
“แฮ่ก..ก” เสียงหอบหายใจดังขึ้นหลังจากที่สองพี่น้องวิ่งเล่นไล่จับกันมานานกว่าชั่วโมง โดยไม่มีใครยอมใคร ผลัดกันกด ผลัดกันถีบอีกฝ่ายเพื่อเอาตัวรอด จนตอนนี้มีสภาพไม่ต่างจากหมาโดนฟัด เสื้อนอนของแต่ละคนถูกถอดออกเหวี่ยงกองพื้นด้วยฝีมือของอีกฝ่าย สรุปแล้วสองพี่น้องตระกูลโจอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบนและนอนหมดแรงเป็นหมาหอบ
“เมื่อไรนายจะเลิกสักที ชั้นไม่ไหวแล้วนะ” แฝดน้องเอ่ยถามทั้งที่ยังนอนหอบหายใจ ถึงห้องจะไม่กว้างแต่เล่นวิ่งกันไปไล่กันมากว่าชั่วโมงเนี่ยกินพลังงานไปเท่าไรไม่รู้
“นายก็อย่าท่ามากได้ไหมล่ะ” อีกคนตอบกลับพร้อมกับพลิกร่างกลิ้งมาทับแฝดน้องที่นอนอยู่ข้างๆกัน
“อ..โอ๊ย ยองชั้นเจ็บ เอาออกไปได้ไหม” กวังมินท้วงเมื่อแขนข้างนึงถูกร่างของแฝดพี่ทับมาเต็มแรง
“ถ้าไม่อยากเจ็บนายก็ขยับสิ” แฝดพี่พูดขึ้น หมดสภาพขนาดนี้จะให้ขยับไปไหนล่ะ ถ้าไล่จับแฝดน้องกดมันจะเหนื่อยขนาดนี้… ไว้วันหลังแล้วกัน ตอนนี้ตาจะปิดแล้ว ง่วงก็ง่วง แรงก็ไม่มี
“อือ..อ” กวังมินครางงึมงำแล้วพลิกตัวหันไปอีกทางก่อนจะเอ่ยปากสั่งแฝดพี่ให้ลุกไปจากเตียง “นายขึ้นไปข้างบนเลย”
“อา..ไม่เอา ไม่ไหวแล้ว” แค่จะลุกไปเก็บเสื้อมาใส่ยังไม่อยากทำ แล้วจะสั่งให้ปีนบันไดขึ้นไปนอนบนเตียงตัวเองนี่นะ ฝันไปเหอะ
“อย่าจับตรงนั้นสิ..อือ” กวังมินบ่นเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมลุกออกไปแถมยังเอามือพาดมาที่เอวเขาอีก
“อย่าทำเหมือนไม่เคยน่า” อีกฝ่ายตอบกลับแล้วใช้มืออีกข้างควานคว้าผ้าห่มของกวังมินที่เจ้าตัวลากลงมาจากเตียงตอนทำการบ้านขึ้นมาห่มร่างของเขาและน้องชายฝาแฝด แอร์ก็เปิดซะหนาว แล้วต้องมานอนถอดเสื้อนอนมันใช่ที่ไหน ครั้นจะลุกไปเก็บไอ้ซากที่กองเกลื่อนอยู่ก็แทบไม่แรง คิดอะไรไม่ออกก็นอนกอดแฝดน้องใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันไปนี่ละ ตอนนี้อีกฝ่ายก็ไม่มีแรงขัดขืนเหมือนกัน จึงยอมนอนนิ่งๆให้กอดแต่โดยดี
.
.
เวลาล่วงเลยไปจนคล้อยบ่าย ประตูห้องนอนของสองพี่น้องฝาแฝด(และจองมินที่ระเห็จไปนอนห้องชาวบ้าน)ก็เปิดออก พร้อมร่างโปร่งของแฝดพี่ที่เดินสะลึมสะลืมออกมาจากข้างใน
“แหม~แฝดพี่ตื่นซะบ่าย เมื่อคืนดึกสินะ” เสียงหัวหน้าวงคนหล่อกล่าวทักเชิงมีความหมายเมื่ออีกฝ่ายเดินผ่าน
“อือ..ก็แทบไม่ได้นอนอ้ะ” ยองมินตอบแบบขอไปทีพร้อมทั้งพาร่างที่สติไม่เต็มตื่นไปหยุดยืนหน้าห้องน้ำ
“กี่รอบล่ะ” คราวนี้เป็นเสียงของพี่รองที่นั่งอยู่ข้างกัน ยองมินคงไม่ทันสังเกตว่าวันนี้สองคนนี้นั่งซะติดกันจนแทบจะกลายเป็นคนคนเดียวแล้ว
“ไม่รู้..ไม่ได้นับ” ร่างโปร่งตีความหมายของคำถามว่า วิ่งไล่จับกันไปกี่รอบ เพราะคิดว่าพวกพี่ๆคงได้ยินเสียงอึกทึกตอนที่เขากับกวังมินวิ่งไล่ฟัดกันแน่ๆ(ก็มันดังขนาดนั้น) ไล่กันจนเหนื่อยหอบแบบนั้นใครจะไปมีอารมณ์นับว่ากี่รอบเหอะ บางทียองมินก็ไม่เข้าใจว่าจะอยากรู้ไปทำไมกัน //เหมือนเจ้าตัวจะลืมเรื่องที่ฮยอนซองเข้าไปเจอฉากเข้าด้ายเข้าเข็มมาเมื่อเช้าไปแล้ว
ยองมินสะบัดหัวสองสามทีแล้วเปิดประตูเข้าห้องน้ำไป ไม่นานนักร่างบางของแฝดน้องก็เดินออกมาจากห้องบ้าง
“แหม~แฝดน้องพี่ชายนายนี่แรงดีจริงๆนะ” ฮยอนซองไม่พลาดโอกาสที่จะแซวเมื่อน้องเดินผ่านหน้าไป
“บ้าพลังอีกต่างหาก ผมระบมไปหมดทั้งตัวเลยนี่ เฮ้อ..” กวังมินตอบตามความจริง ก็ยองมินน่ะมือหนักเป็นบ้า พอเขาขึ้นคร่อมอีกฝ่ายได้ก็ทั้งฟาดทั้งถีบจนตกเตียงจนหงายหลังกระแทกพื้นไปไม่รู้กี่รอบ นี่ไม่นับที่โดนหมอนฟาดไหล่และอื่นๆอีกนะ เขาน่ะแค่ดิ้นไม่ก็เอาหมอนฟาดไม่ได้ลงไม้ลงมือกับอีกคนขนาดนี้สักหน่อย นี่กะจะกดหรือฆ่ากันก็ไม่รู้
และหลังจากที่แยกกันด้วยฝีมือ(พระเจ้า)ฮยอนซอง(ของกวังมิน)เมื่อเช้าทั้งคู่ก็สลบคาเตียงต่อไปอีกหลายชั่วโมง ในสภาพไม่ได้ใส่เสื้อแบบเดิมนั่นแหละ
“อย่างที่ผมบอกไหมล่ะพี่ ดังนั้นเราไม่ควรแพ้เด็กนะ” ฮยอนซองหันมาส่งสายตามีความหมายให้พี่ใหญ่ข้างตัว เล่นเอาดงฮยอนหน้าขึ้นสีเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่เขา..กับฮยอนซอง
“ฮยอนซอง!!” ผู้อาวุโสขึ้นเสียงดุ ไอ้เด็กตัวโตนี่ก็หื่นแข่งกับสองพี่น้องแฝดไปได้
ว่าแต่จองมินกับมินวูน่ะ ยังไม่ออกจากห้องตั้งแต่เมื่อคืนเลยนะ นี่กะจะไม่ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันเลยหรือไง
พอได้วันพักเนี่ย จัดเต็มกันทุกคู่เลยนะ
.
.
Fin
ความคิดเห็น