อันยอง ส่วนตัว^^

ลำดับตอนที่ #3 : คิบอม บอม ยากมากก

 

ใบสมัครนางเอกของคิบอม

[[ FORM FOR AUDITION ]]

ส่วนที่ 1 (เกี่ยวกับข้อมูลตัวละคร)

1. ชื่อ((ขอมีความหมายค่ะ)) ::คิม ฮียู (สนุกสนาน/ร่าเริง/มีช่วงเวลาที่ดี)

2. วันเกิดและอายุ :: 17/03  อายุ 19

3. บุคลิกและรูปร่างลักษณะ :: เป็นหญิงสาวที่ไม่เตี้ยไม่สูงพอดีๆ ดวงหน้ารูปไข่ ริมฝีปากอิ่ม ผิวขาวอมชมพู เธอจะแก้มป่องหน่อยๆ ตาโต ผมยาวและ มีรอยยิ้มที่มีสเน่ทำให้รู้สึกดีเมื่อได้พบเห็น

4. ชั้นปีและหอพัก :: ชั้นปี 5/หอพัก Day Fortress  

5. สัญชาติ / เชื้อชาติ ::เกาหลีแท้ๆ

6. ลักษณะนิสัย (ไม่ต่ำว่า 5 บรรทัดนะคะ) :: ฮียูเป็นคนที่มีความร่าเริง เฮฮา ปาจิงโก๊ะ ออกแนวโก๊ะบางครั้ง สดใส ชอบตื้อ มีความเชื่อมั่น และ ความกระตือรือร้น เกินกว่าที่ใครหลายคนจะคาดคิดได้ ความจริงใจเป็นสิ่งที่เธอมีให้แก่ทุกคนเต็มเปี่ยม เธอเป็นคนสร้างเสียงหัวเราะให้คนรอบข้างได้เสมอ เธอไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา ฮียูคิดเสมอว่าการที่เธอเข้ามาโชซอนได้ต้องไม่ธรรมดาแต่ว่ามันคืออะไร เธอทำเรื่องเล็กให้ใหญ่ได้ สร้างความวุ่นวายประจำงานถนัด อย่าถามว่าทำไมมันจึงเกิดบ่อยครั้งก็นี้มันเป็นตัวเธอ ลอกเลียนแบบไม่ได้ ซน รักเพื่อนมีความเป็นกันเอง อยากรู้อยากเห็นอยากลองไปเรื่อย เธอเป็นพวกเบื่อง่ายเลิกเอากลางคันดื้อๆเห็นเป็นคนขี้เล่นรักสนุก ขนาดไหนแต่เธอก็เป็นคนชอบเรื่องภาษามักจะศึกษาอยู่เป็นประจำเห็นเป็นเรื่องสนุก ถ้าลองได้ชอบอะไรแล้วก็จะไม่เปลี่ยน เธอมักจะจดจำภาษาแปลกๆและจำมันได้ในเวลาอันสั้น เป็นคนมีความมุ่งมั่น เธอเป็นคนพูดมาก เพราะอย่างนี้จึง ไม่ค่อยคิดชอบสร้างเรื่องไว้แต่ไม่ค่อยสนใจว่าอะไรจะตามมา เพราะรู้ว่าจะมีคนคอยตามแก้แน่นอน กลายเป็นเคยตัวไปซะงั้น เธอรู้อะไรควรไม่ควรแต่ก็ไม่ทำ ทำให้คิบอมต้องเหนื่อยหน่อยรายนั้น ไม่ค่อยพูดใช้เวลาส่วนใหญ่ในการคิดเรื่องราวมากมายภายในหัวสมองอันชาญฉลาดนี้ก็เป็นอีกอย่างที่ทำให้ฮียูทั้งหมันไส้ และแอบชื่นชมในตัวคิบอมไม่น้อย แต่ขัดใจชะมัดเวลาเห็นคิบอมเป็นน้ำเเข็งเดินได้  เธอเป็นพวกอารมขึ้นลงเดี๋ยวจะโกรธเดี๋ยวเศร้าและอีกสารพัดเวลาอยู่กับคิบอม คิบอมยังปรับตัวตามแทบไม่ทัน เธอเป็นคนไม่คิดว่าถ้ารอคอยแล้วโอกาสจะมาหา ทุกอย่างต้องไขว่คว้ามันด้วยตัวเอง คนเรามันมีอยู่แค่ชีวิตเดียวต้องเอาให้คุ้มทำทุกสิ่งที่เธออยากจะทำ ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย และคนเราไม่สามารถจะอยู่ได้โดยปราศจากมิตรภาพ เมือ่เธอเห็นใครอยู่คนเดียวเธอก็มักจะอดที่จะเข้าไปคลุกคลี พูดคุยด้วยไม่ได้ซะที เป็นคนที่เข้มแข็ง มักจะไม่แสดงด้านที่อ่อนแอ ออกมาถ้าไม่จำเป็นหรือไม่คนๆนั้นต้องเป็นคนที่เธอพร้อมจะเปิดใจ และเป็นคนที่เธอยอมรับ ทุกคนมีด้านดีและไม่ดีในตัวเองไม่มีใครสมบูรณ์พร้อม ฮียูเชื่อในสัญชาตญาณของตัวเอง ว่ามันแม่นและมักจะถูกที่สำคัญเธอเชื่อมันอยู่เสมอ
7. จุดเด่น ::รอยยิ้ม ความอยากรู้อยากเห็น เสียงหัวเราะ ชอบเดินตามคิบอม(ก่อกวนนั้นเอง) ช่างสังเกตุ

8. ชมรม ::ชมรมภาษา

9. สิ่งที่ชอบและสิ่งที่เกลียดหรือไม่ชอบ :: ชอบดวงอาทิตย์ดวงโตโ ต ความอบอุ่นจากแสงแดด ทำให้รู้ว่าชีวิตยังต้องดำเนินไป ยังมีสิ่งดีรอเธออยู่  ชอบกินขนม และของฟรี / ไม่ชอบ  ความกดดันความตึงเครียด  ที่มักทำให้ท้องไส้ฮียูปั่นป่วนได้เสมอ

10. สิ่งที่กลัว :: การพลัดพราก จากตายจาก และ การถูกลืม

11. ประวัติครอบครัว ::เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของครอบครัวหละนะ เป็นความหวังของทางบ้านอยู่อย่างเนืองๆ  เอาเป็นว่าเธอสำคัญกับทางบ้านหละกัน  พ่อแม่เธอก็ไม่ได้ผู้ดีมาจากไหน การที่ลูกสาวเข้าโชซอนได้ถือว่าเป็นเรื่องน่ายินดีทีเดียว พ่อและแม่ของเธอเลี้ยงดู ฮียูมาอย่างดี ด้วยความรัก ออกจะเอาใจด้วย ทำให้บางครั้งฮียูก็นิสัยเสียเหมือนกันในบางเรื่อง เช่นมักก่อเรื่องแล้วพ่อแม่ตามเคลียให้ แต่ใครก็เอ็นดู ฮียู 

12. ประวัติการเรียน ::เรียน เหรอ ก็เพราะมันนี้แหละ เธออยากได้ดีเลยมาเรียน ฮียูมักงงเธอเรียนเท่าคนอื่นแต่ทำไม เธอไม่ได้ความรู้เท่าคนอื่นเขามั้งนะ เฮ้อ ละเหี่ยใจ เธอเป็นคนที่หัวไวนะ แต่ถ้าเนื่องไหนไม่ได้ก็โง่ดักดานเชียว แต่ถ้าเข้ามจไม่อ่านซ้ำยังทำได้ โดยรวมด้านภาษาเธอเก่งมากแต่เรื่องเลขหรืออย่างอื่นถูไถ แต่เธอก็ไม่เคยต้องมานั่งซ่อมแปลกดี ที่เธอผ่านมันมาด้วยดีทุกครั้ง

13. ประวัติความรัก ::ความรักของเธอตอนนี้มีแค่ครอบครัว และเพื่อนฝูงเท่านั้นแหละด้วยความที่เป็นคนอย่างนี้จึงมีคนรักเธอเยอะ(รีป่าว)ฮียูคิดว่ามันเป็นสิ่งสวยงาม แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะดิ้นรน

14. ความสามารถพิเศษ ::พูดได้ 5 ภาษา (อังกฤษ/เกาหลี/ญี่ปุ่น/ฝรั่งเศส/)และสุดท้ายใครมันจะไปรู้เธอสื่อสารกับสัตว์ได้ อ๊าก นี้มันสุดยอด(เพี้ยนของจริง คุยได้จริงๆๆ)

15. อิมเมจ พร้อมชื่ออิมเมจ (ขอแบบดูดีนะคะ ไม่ต่ำกว่า 5 รูปค่ะ) :: เอาอย่างที่แนะนำจียอง เน้อ ตอนแรกก็คิดไม่ออกหรอกตัน

ส่วนที่ 2 (เกี่ยวกับตัวผู้สมัคร)

1. ชื่ออะไรเอ่ย -ทิพ

2. อายุเท่าไหร่คะ-16 งุงิ งุงิ

3.ยินดีที่ได้รู้จักน้า สัญญาว่าถ้าติดแล้วไม่ทิ้งกันนะคะ-ไม่ทิ้ง จ้า

ส่วนที่ 3 (คำถาม)

1.หากจู่ๆคุณได้รับคำเชิญจากครูใหญ่ของโรงเรียนให้เข้าไปร่วมงานเลี้ยงน้ำชาส่วนตัวของท่าน คุณจะรู้สึกอย่างไร(( ไม่ต่ำกว่า บรรทัดครึ่งนะคะ))

:: งานเลี้ยงน้ำชา เหรอฮียูคิด แหวะ ไม่เห็นจะอร่อยตรงไหนเลยกินเข้าไปได้ยังไง แต่อย่างเดียวที่เธอชอบคือจะได้ไปกินและกิน ที่สำคัญเพื่อจะมีอะไรสนุกๆให้ทำหนะสิดีกว่ามานั่งในห้องสีเหลี่ยมอย่างนี้ แหม เดี๋ยวเสียน้ำใจครูใหญ่แย่เลย เออ แต่ว่าครูใหญ่หน้าตาเป็นไงคนไหนว่าเคยรู้จักกันด้วยเหรอ ช่างเหอะ เฮ้อ ๆๆ อิ่มอีกมื้อแล้วเรา

2.หากคุณจะต้องทำภารกิจบางอย่างซึ่งนั่นก็คือการตามหานักท่องราตรีผู้ควบคุมกาลเวลาทั้งมวลกับรุ่นพี่และรุ่นน้องทั้งสองหอ คุณคิดว่าคุณรู้สึกอย่างไรและมีเหตุผลอะไรที่คุณเข้าร่วมภารกิจครั้งนี้((ไม่ต่ำว่า 2 บรรทัดนะคะ))

:: นักท่องราตรีเหรอ คุ้นๆคลับคล้ายคลับคราเหมือนได้ยิน ฮียูคิดสักพักก็ร้องอ้อ ทันทีนี้เธอลืมหรือเธอมึนเนี่ย นักท่องราตรีในตำนาน พวกนั้นหนะ ยังมีตัวตนอีกเหรอ พวกเขายังอยู่ใช่มั้ย และทำไมถึงต้องออกตามหาพวกเขาตอนนี้ ถ้าลางสังหรณ์เธอไม่ผิดคงต้องเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นแน่ๆ และมันคงจะใหญ่มากด้วย จะรู้สึกดีใจดีมั้ยที่เขาเลือกเรามามีส่วนร่วม เอาก็เอาครั้งนึงในประวัติศาสตร์เชียวคนอย่างเธอได้มาทำอะไรอย่างนี้  เหตุผลที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ของฮียูก็คือฉันอยากจะทำ และร่วมทำภารกิจที่ยิ่งใหญ่นี้ร่วมกับเพื่อนๆและทุกคน ถึงแม้จะอันตรายแค่ไหนแต่ฮียูก็ภูมิใจในสิ่งที่เธอกำลังจะได้ทำ ไม่ใช่ว่าใครก็จะได้โอกาศนั้น เฮ้อ คงต้องลำบากน่าดู 

3. ฉากที่อยากให้มีในนิยายเรื่องนี้ค่ะ ((จะเป็นฉากรักระหว่างคุณกับคู่ , ตอนจบ , ฉากบู๊ ฯลฯ ตามสบายเลยค่ะ))

:: เป็นฉากที่ฮียูและคิบอมเจอกันครั้งแรก สมัยยังเด็กอยู่ (อิ อิ อิ )
โชซอนเป็นโรงเรียนที่คนส่วนใหญ่ในเกาหลีปรารถนาที่จะเข้ามาสัมผัสและเล่าเรียนจากที่นี้ แน่นอนคนที่เข้าที่นี้ได้แต่ละคนต้องไม่ธรรมดา และคำคำนี้แหละ ก็สามารถบ่งบอกความเป็นโชซอนได้เป็นอย่างดี คุณหละมีอะไรพิเศษ ใช่เธอมีอะไรพิเศษถึงได้เข้ามาที่นี้ ฮียูคิด 
"แต่ช่างเหอะ ในเมื่อมาอยู่แล้วฉันจะใช้ชีวิตที่นี้ให้คุ้มเลย"ฮียูตัดสินใจเดินชมรอบๆ ซึ่งเธอคิดผิดอย่างแรงที่นี้มันไม่ได้เดินวันเดียวหมดหรอกนะ โธ่ ฮียูเอ๋ย
"น้องคะ น้อง น้องอยู่ปราสาทไหนหนะ"รุ่นพี่สาวคนนึงเดินมาทางฮียูพลางมองสำรวจฮียูสักพักจึงยิ้มออกมา
"น้องเป็นชาวเดย์แน่ๆ เลยใช่มั้ย ดีเลย อย่าไปที่พักสายหละ พี่ไปก่อนนะ ระวังหลงหละ บาย"รุ่นพี่เข้ามาทักฮียูและก็จากไป
"อะไรของพี่เขานะ เออ กี่โมงแล้วเนี่ย"นี้มันก็ใกล้เย็นเเล้วนี้นา แล้ว เดย์ฟรอเร็ตอยูไหนเนี่ย รู้งี้น่าจะตั้งใจฟังพี่เข้าซะหน่อย ฮียูเดินหาทางไปที่พักเรื่อยแต่ก็ไม่พบ คนก็เยอะจะไปถามใครเขาดีเนี่ย มีปากไว้ทำไมกันนะ เมื่อคิดได้เธอเลยตัดสินใจที่จะถามใช่ เอาใครดี อ้อ คนนั้นไงเป็นท่าทางจะเป็นมิตร ไม่น่าจะหยิ่ง(มั้ง) ฮียุตัดสินใจเดินตรงไปยังชายหนุ่มที่แลดูเงียบๆคนนั้น

"ขอโทษนะ ฉันไม่รู้ว่าทางไปหอชาวเดย์ไปทางไหน นายช่วยบอกหน่อยได้มั้ย" ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองฮียูด้วยแวว ตาเฉยๆ ประมาณว่าฉันรู้จักกับเธอด้วยเหรอ
"................."  
"อ้าว นายไม่รู้เหรอไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ฉันชื่อ คิม ฮียูนะ แล้วนายหละ"ฮียูยื่นมือออกไปพร้อมกับแนะนำ ตัวให้กับชายหนุ่มที่เพิ่งเจอกันเพียงครั้งแรก พร้อมกับยิ้มแฉ่งให้เขาเห็นฟันครบสามสิบสองซี่
แต่ชายหนุ่มก็ยังคงไม่สนใจเธอเท่าไร แต่ฮียูก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน

"ฉันชื่อฮียูเป็นชาวเดย์ ยินดีที่ได้รู้จัก"ฮียูยังคงพล่ามต่อไป ชายหนุ่มจึงเงยหน้าขึ้นมามองฮียูเพราะคิดว่าถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างยัยนี้คงไม่หยุด เขามองอย่างรำคาญแต่ก็ตอบมันออกมา

" ฉันชื่อ คิบอม และที่สำคัญฉันไม่คิดจะเป็นเพื่อนกับชาวเดย์หรอกนะ"คิบอมลุกขึ้น ก่อนจะเตรียมตัวจะเดินหนีฮียูทันที

"ทำไมหละ นายเป็นไนท์แล้วมันยังไงหละ ทำไมจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้"

"เดย์ ฟรอเร็ตอยู่ตรงนั้น เดินตามทางนี้ไปเรื่อยๆ"คิบอมบอกกับฮียูและเดินจากไปประจวบเหมาะกับมีคนจากชาวเดย์เดินผ่านมาพอดีและได้ยินบทสนทนาเมื่อสักครู่เข้า

"สวัสดี ฉันเป็นชาวเดย์เหมือนกัน เธอจะไปกับฉันก็ได้นะ"เด็กสาวที่เข้ามาใหม่น่าจะอายุเท่ากับฮียูเข้ามาทัก

"อ้อ ดีเลย ไม่ต้องง้อ ตานั่นก็ได้"

"ตานั่น "เธอคนนั้นมองไปทางคิบอม

"คนนั้นหนะ หรือ คิบอมใช่มั้ย เขาก็เป็นอย่างนี้แหละ อย่าว่าแต่ชาวเดย์เลย แม้แต่ชาวไนต์ด้วยกันเขายังไม่ค่อยมีเพื่อนเลย ก็ดูสิเย็นชา พูดน้อย น่ากลัวซะขนาดนั้นเสียดายเนอะทั้งๆที่มีสาวๆชอบเขาเยอะซะขนาดนั้น พูดนับคำได้เลยหละ คิบอมหนะ"

"ดูเหมือนว่าจะดังนะ คิบอมหนะ"

"ใช่สิ อย่าไปยุ่งกับเขาเลยใครจะกล้าฝ่าดงน้ำแข็งนั้น ได้แข็งตายกันพอดี อยุ่ห่างๆดีกว่าไปกันเถอะ"หญิงสาวคนนั้นก็ลากฮียุไป แต่ตาเธอก็ยังจ้องไปยังทางที่คิบอมเดินไป คิบอมเหรอน่าสนใจจังนะ เป็นเพื่อนกับฉันดีกว่า

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ฮียุก็เริ่มเข้าไปวุ่นวายในชีวิตคิบอมมากขึ้น
เลิกเรียน พักเที่ยง ฮียุเธอมีเพื่อนอย่างรวดเร็วโดยไม่น่าเชื่อ

"ฮียูไปกินข้าวกันมั้ย"เพื่อนสาวถามเธอ

"ไม่หละ ฉันรอคนอยู่พวกเธอไปก่อนเลยนะ " อยู่ไหนน้า เธอมองหาคนๆนึง ไม่นานนักเป้าหมายก็ออกมาให้เห็น นั้นไง คนนั้นแหละ

"คิบอม"ฮียุตะโกนเสียงดังจนคนรอบข้างหันมามองและหันกลับไปเช่นเดิม ฮียูวิ่งไปยังคิบอม ทันทีที่เขาเห็นเธอก็แทบจะเดินหนีทันที
"จะไปไหนไปกินข้าวกัน " ฮียุเดินมาอยู่ข้างๆคิบอม
"เธอก็ไปกินของเธอสิ"ฮียูส่ายหัวไม่เอาไปด้วยกันนะ และด้วยความดื้อดึงที่มีมากมายบวกกับทนสายตาคนรอบข้างนานไม่ไหวคิบอมเลยถูกลากมาโรงอาหารด้วยจนได้
"ให้มันได้อย่างนี้สิ พวกเดย์นี้วุ่นวายจริง"คิบอมสบถออกมา แต่เขาก็นั่งกินข้าวกับเธอโดยดี
"เอาน่า แต่ก็สนุกใช่ม้ามีเพื่อนหนะ ต่อไปนายต้องมากินข้าวกับฉันทุกวันนะ" ฮียูพูดแกมบังคับนั้นแหละนะ เฮ้อ วันแรกก็ไปได้ดี ลากมาได้ก็ดีแล้วเธอคิด เป็นเพราะอย่างนี้สินะ ถึงไม่มีใครอยากจะเข้าใกล้นายเลยสักคน
"ว้าว อร่อยจังเลย ซู้ด "เสียงกินก๋วยเตี๋ยว คิบอมมองอย่างอึ้งๆ ยัยนี่กินไม่ห่วงภาพพจน์เลยจริงๆ
"แค่ก ๆๆๆ น้ำๆๆๆ"ว่าแล้ว ว่าต้องติดคอ 
"อะ น้ำ"คิบอมยื่นน้ำไปให้ฮียุก่อนจะลูบหลังให้เบาๆเป็นการช่วย
"ขอบใจ

"วันหลังก็อย่าตะกละ อีกหละ" เขาลุกไปทันทีโดยที่ยังไม่ทันแตะอาหารด้วยซ้ำ

"เฮ้อ ไปซะหละ ไม่เป็นไรฉันไม่ยอมเลิกความตั้งใจหรอก

จากวันนั้นอีกเช่นเคยฮียูก็มักจะเข้าไปวนเวียนใกล้ๆคิบอมถึงแม้คนอื่นจะบอกว่าไม่มีทาง อย่าพยายามเลย เหนื่อยป่าวๆ กับบางคนก็บอกว่าไนต์บ้างหละเดย์บ้างหละ หมอนั้นไม่น่าคบบ้างหละแต่ฮียูก็ยังอยากจะคบ
คิบอมเป็นเพื่อนอยู่ดีนั้นแหละ  เธอมักจะลากเขาไปไหนด้วยแม้คิบอมจะไม่เต็มใจเธอรู้ แต่อยู่ด้วยกันถึงคนละหอก็เถอะ เธอชอบจะคุยเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นให้คิบอมฟัง และเหมือนเธอจะคล้ายคนบ้าเข้าไปทุกวันก็ตามเวลาที่เธออยู่กับเขาเพราะเขาฟังอย่างเดียว และอะไรอีกหลายอย่างที่เธอนับว่าเขาเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดสำหรับเธอแม้ว่าคิบอมอาจจะไม่คิดเช่นนั้นก็ตามแม้ว่าจะอยู่คนละหอก็เถอะ แต่เขาได้กลายเป็นคนที่เธอไว้ใจไปซะแล้ว คิบอมเองก็เช่นกัน ถึงเขาจะรำคาญฮียูแต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่า ฮียูก็กลายมาเป็นอีกคนที่ถือว่าสำคัญสำหรับเขาเช่นกัน ก็คนมันเจอหน้ากันทุกวันนี้นา ทั้งสองก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกันมากจนคนรอบข้างแปลกใจ แต่ใครจะไปรู้หละว่าพวกเขาได้ทำอะไรร่วมกันมาบ้าง ใช่ไม่มีใครรู้และพวกเขาก็ตอบไม่ได้ถึงข้อนี้ที่ว่า ทำไมวันนั้นเธอถึง เข้าไปทักคิบอมทั้งที่มีคนเป็นร้อยและเพราะอะไรเธอถึงอยากจะเป็นเพื่อนกับคนๆนี้ แต่ก็ไม่สำคัญเท่ากับตอนนี้ เธอได้กลายเป็นเพื่อนเขาแล้ว เส้นใยบางๆได้ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆแต่ทุกวันวันละหน่อย

................................................

คำถามง่ายๆมากๆนะคะ ขอแค่ตั้งใจตอบ ตอบดูดีโดนใจธันก็ให้แล้วล่ะค่ะ

ง่ายมากจะธันแต่ตอบได้ย๊าก ยาก  เฮ้อ ไม่เสียใจและได้ส่งอย่าลืมอ่านนะจ้ะ