คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : วันนั้น...หน้าหนาว
ขอโทษที่ลงช้ามว๊ากกกกนะคะ
จะไม่ทำอีกแว้วววว ㅠㅅㅠ
ขอบคุณที่ยังติดตามนะคะ ขอบคุณจริงๆ
.......................................................................................................................................................
-- ผมคิมจงอิน –-
...หน้าหนาว,หิมะ,นอนซุกผ้าห่มพร้อมความขี้เกียจนี่เป็นของคู่กันจริงๆ อยากจะนอนทั้งวันไปเลย แต่จู่ๆ เสียงประตูห้องผมเปิดขึ้น... *นรก -.-*
“ไม่เอา มันเช้าเกินไปๆๆ ออกไปนะ!”
“คุณหนูฮะ คุณผู้ชายเดินทางไปอังกฤษแล้วนะฮะ” มนุษย์ตนหนึ่งพูดขึ้น
“อือออ~~” ผมตอบลูกน้องพ่ออย่างงัวเงีย
“ครับ” กำลังเดินไป
“ห๊ะ! อย่าเพิ่งไป” ผมตะโกน
“ครับ” เขาหยุดเดิน
“ไปแล้วจริงๆดิ” ผมทำเสียงตื่นเต้น
“ครับ” เขาตอบคำเดิม
“งั้นจองที่พักที่สกีรีสอร์ทให้ผมด้วยนะ” เสียงผมตื่นเต้นขึ้นไปอีก
“กี่ห้องครับ”
“2”
“ไปกับคุณเซฮุนหรอครับ”
“อย่าถามให้มากนักหน่ะ วันนี้เลยนะ”
“ครับ” ตอบแล้วเดินจากไป
*หึๆๆ มันต้องสนุกมากแน่ๆคุณพี่เลี้ยง*
...หลังจากอาบน้ำแต่งตัวและเก็บของ ผมวิ่งอย่างรวดเร็วแล้วไปหยุดตรงหน้าห้องห้องหนึ่ง...
ก๊อกๆๆๆๆ ผมเคาะประตูอย่างรุนแรงเหมือนเคย ประตูเปิดออกทันที
“ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้” เขาทำหน้ารำคาญใส่ผมเบาๆ *ทำได้แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ*
“อาบน้ำยัง?” ผมถามเสียงเรียบ
“เรียบร้อยแล้ว ว่าแต่นายนี่ก็ตื่นเช้า...” เขาพูดไม่ทันจบผมก็กระชากตัวออกจากห้อง
“งั้นก็ไปกันเลย”
“ห๊ะ! เดี๋ยวๆๆ ไปไหน”
...เดินมาถึงโรงจอดรถ ผมโยนเขาขึ้นรถแล้วปิดประตูเสียงดัง...
“นี่บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าจะไปไหน”
“อย่าพูดมากหน่า น่ารำคาญรู้ตัวมั๊ยเนี่ย คาดเข็มขัดด้วยหล่ะ”
“ถ้านายรำคาญ งั้นฉันไม่ไปนะ บาย” เขาทำท่าจะเปิดประตู
“ไม่ได้” ผมเอื้อมไปดึงเข็มขัดมาคาดให้เขา
“เอ้า นายนี่มัน” เขาทำเสียงโมโห *ตลกดีนะ ผมชอบ*
...นั่งรถอยู่นาน คุณพี่เลี้ยงถามคำถามเดิมๆไม่มีหยุด ในรถไม่เงียบแม้แต่สักวินาที...
จ๊อก~~ เสียงหนึ่งโผล่มาอย่างกระทันหัน
“น่าเกียจที่สุด” คำพูดจากใจ
“ก็ฉันห้ามไม่ทัน นายก็น่าจะเข้าใจกันมั่งนะ ตื่นตั้งแต่เช้า ยังไม่ได้...” ผมเอามือข้างหนึ่งปิดปากคนข้างๆ
เอี๊ยดดดด
“เดี๋ยวฉันมา”
“อื้ออ” เขาพยักหน้าแล้วทำตาโต *สงสัยตกใจตอนเบรก*
“อ๊ะ ของนาย” ผมยื่นบะหมี่ให้เขา
“นายรู้ได้ไงว่าคนหล่อๆอย่างฉันเขาชอบกินรสนี้กัน” เขาทำตาโตอีกที
“เพราะฉันก็ชอบไง”
“ชิส์ นายนี่มันอวยยตัวเองไม่เบา”
“ไม่เท่านายหรอก รีบทานจะได้ไปต่อ”
“ไปไหนอะ บอกฉันหน่อยยย ไม่ได้เอาฉันไปขายใช่มั๊ย บอกมาๆๆ” คำถามเดิมๆเริ่มกลับมา*-.-*
...บึ๊นนนน ผมเหยียบคันเร่งด้วยความรำคาญ....
“เฮ้ยๆๆๆๆ ใจเย็น” เขาทำหน้าตื่น
“หึ”
“ฉันจะเงียบ ฉันสัญญา” เขาเอามือปิดปาก แล้วยกมืออีกข้างทำท่าสาบานอะไรแบบนั้น
“ฉันรอคำนี้มานานมากนายรู้มั๊ย” ผมลดความเร็วลงทันที
*คนอะไรบ่นยิ่งกว่าแม่อีกนะเนี่ย น่ารำคาญจริงๆ (นี่ผมพูดคำว่ารำคาญไปกี่รอบแล้วเนี่ย)*
...........................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น