คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : งือออออ~
--คยองซูพาร์ท--
*นายคนนี้วิ่งเร็วไปหนายยยย รู้บ้างไหมว่าคนอย่างฉันกำลังจะตายยยย (เว่อร์ไป)*
”จงอินอ่า~ ไหงเดินหนีมาแบบนี้หล่ะ แฮ่กๆๆๆ” เสียงหายใจผมเองแหละ
“ถ้าเหนื่อยก็ไม่เห็นต้องตามมาเลย ไปคุยกับไอ่ฮุนต่อเส่ะ” เขาอารมณ์เสียหรอเนี่ย
“ได้ไง ฉันเป็นพี่เลี้ยงนายนะ ก็ต้องคุยกับนายสิ”
“แล้วทีเมื่อกี้!! ...ช่างเหอะ” เขาทำเหมือนจะพูดแต่ก็ไม่พูด
“ก็เขาเป็นแขกนิ่ ต้องบริการเขาดีๆหน่อย ฮ่าๆๆ”
“บริการหรอ!!! นายคงชอบงานแบบนี้สินะ ก็ไปเป็นเด็กนั่งดริ้งค์ตามผับไม่ดีกว่าหรอห๊ะ อ้อ!หรือเคยเป็นแล้ว”
“...” ผมอึ้งซะจนไม่รู้จะตอบยังไง น้ำตาผมมันกำลังจะไหล
“ขอโทษที่ทำเกินหน้าที่...” ผมรีบวิ่งออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้คนที่อยู่ตรงหน้าเห็นน้ำตา
...ตอนนี้ผมวิ่งมาถึงห้องของผมเอง ทำไมน้ำตาผมยังไหลไม่หยุดอีกนะ หน้าอายชะมัด แต่ก็นะ คนๆนั้นพูดเกินไป ถึงผมจะจนยังไงผมก็ไม่ยอมทำงานแบบนั้นหรอก ผมก็มีศักดิ์ศรีนะ ทำไมต้องพูดแรงขนาดนั้นด้วย...
“ก็อกๆๆๆ ก็อกๆๆ” เสียงเคาะประตูหนังดังสนั่น
“นี่คุณพี่เลี้ยง!!! ฉันรู้ว่านายอยู่ในนั้น” เสียงข้างนอกเหมือนคนกำลังโมโห
“...”
“เปิดเดี๋ยวนี้นะ เปิดให้ฉันเข้าไป นายจะวิ่งหนีฉันออกมาแบบนี้ไม่ได้นะ” เสียงยังคงชัดเจนด้วยน้ำเสียงเดิม
“...”
“...”
“ฉันขอโทษนายไปแล้วนิ ยังจะเอาอะไรอีกหล่ะ ฮึก” เสียงสะอึกที่ผมกั้นไว้ไม่อยู่ ผมไม่อยากให้ใครมองผมเป็นคนอ่อนแอ...
“โดคยองซู... คือฉัน เอ่อออ”เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
“...”
“โธ่เว้ยย!!! ตึง!” เขาพูดอย่างใส่อารมณ์ ทุบประตู ก่อนที่จะเดินจากไป
...ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มห้าสิบสามนาที ผมกำลังนั่งดูทีวีไปเรื่อยเปื่อย แม้เสียงทีวีจะดังขนาดไหนแต่ก็ไม่อาจดังไปกว่าเสียงของเขาคนนั้น คำพูดเหล่านั้นยังวนเวียนในสมองผมมาหลายชั่วโมง จำเริญจริงๆ วู้ววว...
“ก็อกๆๆ” *ใครมาเนี่ย นี่มันดึกละนะ*
ผมเดินไปเปิดประตู
พอผมเงยหน้าขึ้นดู “คิม จง อิน” ผมกำลังจะปิดประตู *ก็ผมยังไม่อยากเจอเขาตอนนี้ ㅠㅇㅠ*
“โอ้ยยยย” เขาเอามือมาบังประตูไว้ เพื่อไม่ให้มันปิด
“เฮ้ย ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย” ผมรีบปล่อยมือจากประตูแล้วมาจับมือเขาเพื่อดูว่าเขาเจ็บตรงไหน *ก็ผมไม่อยากทำร้ายใคร*
“ไม่เป็นไร ฉันล้อเล่น” เขาสะบัดมือออก แล้วเดินเข้ามาในห้องผมอย่งรวดเร็ว
“ออกไปเดี๋ยวนี้นะ” ผมดึงเสื้อเขาจากด้านหลังไว้ทันที
“อย่าทำเป็นเด็กๆไปหน่อยเลยหน่านะ” เอาจับแขนผมแล้วดึงเข้าไปใกล้ๆตัวเขาพร้อมกับยิ้มหวานให้ผม
“...” ผมยังเงียบ *ทำผิดแล้วยังจะยิ้มหวานได้อยู่นะ สำนึกหน่ะรู้จักมั๊ย*
“รู้! *เฮ่ย ได้ไง* ฉันรู้ว่าฉันทำผิด พอมาคิดดูแล้วคำพูดของฉันมันทำร้ายจิตใจของนายเกินไปจริงๆ ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนโยน
“...”
“และที่ฉันมาที่นี่ ก็เพราะเรื่องนี้แหละ ฉันขอโทษนะ นายคงไม่โกรธฉันหรอกใช่ม้ะ” เขาทำหน้าเหมือนรอฟังคำตอบ
“...” ผมยังเงียบ
“ช่วยพูอะไรหน่อยได้ไหม... คือเรื่องนี้มันทำให้ฉันไม่สบายใจจริงๆ”
“ฉันไม่เป็นไร... นายสบายใจได้” ผมตอบไปแค่นั้น *มาขอโทษเพราะตัวเองไม่สบายใจเนี่ยนะ จำเริญ*
“อื้อออ แล้วนี่นาย...”
“นายออกไปได้ละ ฉันกำลังนอน”
“สามทุ่มเนี่ยนะ นี่นายตัวเล็กแล้วยังเป็นเด็กอนามัยอีกหรอเนี่ย แถมยังเปิดทีวีตอนนอนด้วยเนี่ยนะ แปลกดีแฮะ”
“อื้ออ” *ทำไมนายพูดมากจังวะ*
“ฉันรู้นะว่านายยังโกรธฉัน แต่ตอนนั้นฉันกำลังโมโหเลยพูดไปแบบนั้น” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอีกครั้ง
“โอ่ยยยย ฉันขอพูดอะไรหน่อยนะ นายมันปากเสีย นิสัยเสีย พูดไม่คิด ไอ่คนดำ ไอ่คน... ฮึ่ยยย ขอต่อยทีหนึ่ง” ผมพูดออกมาซะหมดเปลือก
“เอาเลยสิ หลายทีก็ได้นะ ฉันทนได้ถ้ามันจะทำให้นายสบายใจ เอาเลยๆ” เขาหันหน้ามาหาผม ยืนกอดอกหลับตานิ่ง
“....ไม่หล่ะ” ผมกำลังง้างหมัด แต่ก็สุดท้ายก็ลดมือลง
“เอ้า เอาเลยๆๆ ฉันไม่ว่าหรอก”
“ได้ไงหล่ะ ฉันมันก็แค่ลูกจ้าง เฮ้อออ” ผมถอนหายใน ลดตัวลงนั่งบนโซฟา
เขาลดตัวลงมานั่งข้างๆ แล้วหันหน้ามาทางผม
“ชกฉันเลย เอาเลยสิ ตรงนี้ ตรงนี้ ตรงไหนก็ได้อะ” เขาจับมือผมทั้งสองข้าง แล้วเอามือผมไปทุบตรงนั้นที ตรงนี้ที
“ปล่อยเหอะ ฉันไม่มีสิทธิ์โกรธนายด้วยซ้ำ”
“ไม่ปล่อยหรอก จนกว่านายจะหายโกรธฉันจริงๆ”
“ก็บอกว่าไม่เป็นไรไงเล่า นายนี่มัน...” ผมตกใจพูดไม่ออกเมื่อเขายื่นหน้ามาใกล้ *มันใกล้เกินไปแล้ว*
“งั้นยิ้มก่อนสิ แบบนี้ไง...” เขายิ้มให้ผมดู
“น่าเกลียดจะตาย ปล่อยมือหน่า” ผมบ่น
“ได้ไง ยิ้มก่อนๆๆ แบบนี้” เขายิ้ม
“ฮี่~” ผมยิ้ม “ปล่อยได้ละ”และหุบยิ้มทันที
“โอเคๆๆๆ นายนี่มันเหมือนเด็กจริงๆ ให้ทำอะไรก็ทำซะน่ารักไปหมด ฮ่าๆๆๆ” เขาเอามือมายีผมของผม
”อ่าดีนะ ลืมไปรึเปล่าว่าฉันแก่กว่านายนะ คิม จง อิน” *-.-*
“ไหนตกลงว่าเป็นเพื่อนกันไง เล่นแค่นี้ก็ไม่ได้ รึนายอยากแก่?”
“ได้คร้าบบ ยีหัวผมตามสบายเลยคร้าบคุณเพื่อน” *ผมไม่อยากแก่*
“ไม่เอาแล่ววว นายหัวเหม็น”
“ได้ไง ฉันเพิ่งสระเองนะ ฟุดฟิดๆ” ผมพยายามสูดกลิ่นผมตัวเอง
“ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นหน่า นายนี่ตลกดีนะ” เขาเอามือมายีหัวผมอีกครั้ง
“...” *-.,-*
“กลิ่นไรเนี่ย แอปเปิ้ลหรอ น่ากินชะมัด ”
“ห๊ะ!!! จะกินผมฉันหรอ?”
“...”
“ออกไปจากห้องฉันเลยไอ่ปีศาจกินผม” ผมผลักเขาไปที่ประตู
“เฮ้ย เดี๋ยวสิๆๆ นายนี่แรงเยอะเหมือนกันนะเนี่ย”
“ออกไปเลยนะๆๆ ไปๆๆๆๆ” เขาอยู่นอกห้องผมจนได้
“เดี๋ยว!” ผมกำลังจะปิดประตู
“หือออ” ผมชะงัก
“ตกลงเราดีกันแล้วนะ” เขาถาม
“อื้อ! ตึง!” ผมตอบพร้อมกับปิดประตูอย่างรวดเร็ว
...ผมกำลังยืนพิงประตู ใจเต้นเร็ว เหงื่อไหลพราก แต่...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
นี่มันหน้าหนาวนะ เกินอะไรขึ้นกับผมเนี่ยยย
สงสัยผมจะไม่สบายหล่ะมั้ง
ขอโทษที่ลงช้านะคะ ไม่ว่างจริงๆๆ
แฟนพันธุ์แท้คนนั้นอะ กลับมาได้รึเปล่า~~
ทุกวิวสำคัญกับข้าจริงๆ ㅠㅇㅠ
คอมเม้นได้เลยนะ ด่าก็ได้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น