คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หงุดหงิด(จงอินพาร์ท) ft.Sehun
คิดหนักเหมือนกันนะคะกว่าจะแต่งได้ ฮ่าๆๆๆ คือกลัวไม่มีคนอ่าน แต่ก็ขอบคุณที่มาอ่านกันนะคะ ขอบคุณจริงๆ
*คำนับสามที*
........................................................................................................................................
--ผมคิมจงอิน--
...วันนี้มีพี่เลี้ยงคนใหม่มา ทุกทีเวลามีพี่เลี้ยงคนใหม่มาผมจรู้สึกไม่พอใจปานกลางถึงมากที่สุด ผมไม่ชอบให้ใครมาทำกับผมเหมือนผมเป็นเด็ก แต่สำหรับเขาคนนี้มันแปลกกว่าทุกคนที่ผ่านมา ผมทำเขาเลือดออกผม ไม่ชอบเลย *ไม่ได้รู้สึกผิดเท่าไหร่ มันเป็นเพราะผมกลัวเลือดต่างหาก* ตอนนี้เขานั่งข้างๆผมพร้อมกับผ้าเช็ดเลือด ผมต้องชวนเขาคุยซักหน่อยจะได้เบี่ยงเบนความสนใจจากเลือด *ก็ผมไม่ชอบจริงๆนิ ㅠㅅㅠ*
“นี่นายๆๆ” ผมจิ้มตรงแขนเขาหลายที *แขนจะหักมั๊ยวะเนี่ย ตัวเล็กซะ*
“ว่างายยย” เขาหันหน้ามาแบบไร้อารมณ์
“ทำไมถึงมาเป็นพี่เลี้ยงฉันหล่ะ”
“ฉันคิดว่านายเป็นเด็ก...”
“ฉันไม่เด็กแล้วนะเฮ่ย นายลาออกไปก็ได้นะ ก็ดีเหมือนกัน” ผมพูดแล้วทำท่าเฉยเมย
“ไม่มีทางอะ อยู่ที่นี่ก็ดี งานไม่ได้หาง่ายๆนะ
อีกอย่างฉันจะได้มีเพื่อนเพิ่มอีกคนไง ”
“เพื่อนหรอ? นายอายุเท่าไหร่เนี่ย หยั่งกะเด็กน้อย”
“เฮ่ยๆ ฉันอายุเยอะกว่านะ นาย 19 ใช่ม้ะ(เพ่คนเท่ๆนั่นบอกมา) ฉันแก่กว่านายตั้ง 1 ปีแหนะ เรียกฉันพี่ก็ได้นะ” เขายื่นหน้าถลึงตาใส่ผม
“นี่ๆๆ เกินไปละครับคุณ ไปไกลๆเลยนะ แค่ปีเดียวเอง” * ถึงผมจะพูดออกไปแบบนั้นแต่พอเห็นหน้าเขาใกล้ๆก็เหมือนเด็กจริงๆนั่นแหละ เรียกน้องยังได้*
“ใช่แค่ปีเดียวเอง งั้นก็เป็นเพื่อนไง ว่าแต่นาย...ไม่มีไรทำเลยหรอ” เขาทำท่าสงสัย
“เล่นบอลที่สนามไง พรุ่งนี้เจอกัน นายออกไปได้แล้ว” ผมจับเขายืนแล้วผลักไปที่ประตู เขายังคงทำท่างงๆ
“ฉันเล่นไม่เป็นๆนะเฮ่ย”
“เอาหน่า” ผมเอามือลูบหัวเขา *หัวเขาหอมแฮะ* “เตี้ยนะนายเนี่ย ฮ่าๆๆๆ”
“เออออ ไม่เถียงครับคุรเพร่ ฝันเดร เจอกันพรุ่งนี้” เขาทำหน้ากวนๆนะผมรู้สึก
...เช้าวันนี้อากาศสดใส ผมมีนัดเล่นบอลกับเพื่อนที่สวนหลังบ้านของผมเอง และวันนี้ก็พิเศษกว่าทุกครั้งเพราะผมมีเพื่อนเล่นเพิ่มขึ้นอีกคน แต่นี่มันเลยเวลานัด แต่ก็ยังไม่มีใครโผล่หน้ามาให้เห็น...
“เฮ้ยกัมจงงงงงง ฉ้านมาแล้ววววว” ไอ่โอเซฮุนเพื่อนผมเอง เพิ่งโผล่มาหลังจากเลยเวลานัดครึ่งชั่วโมง
“เดี๋ยวนะๆๆ หยุดเรียกฉันกัมจงได้ละ” ผมแอบเคือง *ผมก็ไม่ได้ดำขนาดนั้นป่าววะ*
“โทษคร้าบคุณพี่ มาเล่นกันเลยม้ะ? เร็วๆๆ เครื่องฉันฟิตแล้วเนี่ย”
“ยังเริ่มไม่ได้ เรายังมีแขกอีกคน”
“ใครวะ” มันสงสัย
...ตอนนี้ผมกับไอ่ฮุนอยู่หน้าห้องพี่เลี้ยงของผมเอง ที่ผมมาตามนี่ไม่ใช่อะไรนะ ผมคิดว่าเขาต้องทำงานให้คุ้มค่าจ้างก็เท่านั้น...
ก๊อกๆๆๆๆๆๆ ผมเคาะประตูอย่างเต็มแรง
“เฮ่ย เดี๋ยวประตูก็พังหรอก เบาๆก็ได้ม้ะ”
“เสร็จแล้วๆๆๆ จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ” เสียงตะโกนดังมาจากในห้อง
...ซักพักประตูห้องก็เปิด...
“ทำไม...” ผมกำลังจะอ้าปากตำหนิคนตัวเล็กข้างหน้า
“เดี๋ยวๆๆๆ ฉันขอโทษ แบตหมด มือถือเลยไม่ปลุก” เขายกมือไหว้พร้อมทำหน้าเศร้า *อย่างกะลูกแมวหิวนม*
“กัมจงงงงงง ใครง่ะ น่ารักจัง~” ไอ่ฮุนพูดพร้อมกับเอามือจิ้มแก้มพี่เลี้ยงผม
“นายเป็นครายยยยยย” เขาพูดพร้อมปัดมือไอ่ฮุนออก
“สมน้ำหน้า มานี่เลย” ผมพูดพร้อมดึงเขามาไว้ข้างหลัง “พี่เลี้ยงคนใหม่ของฉันเว่ย”
“แล้วทำไมแกต้องหวงด้วยวะ” ไอ่ฮุนทำหน้างง *ผมก็งง*
“ก็ฉันจ้างเขา เขาก็ต้องเป็นของฉันไง แค่นั้นแหละ” ผมรีบปล่อยมือ
“เดี๋ยวนะ นี่พูดนายพูดเรื่องไรกันเนี่ย ของฉันของนายอยู่นั่นแหละ วู้วว” เขาพูดด้วยท่าทางเย็นชา “แล้ววันนี้จะได้เล่นกันม้ะ ไอ่บอลเนี๊ยะ” เขาเดินนำหน้าพวกผมไป
“เล่นคร๊าบบบ” ไอ่ฮุนรีบเดินตาม
“ฮึ่ยยย เล่นสิ” ผมเดินตาม...
...หลังจากที่เล่นบอลเสร็จก็ทำให้ผมรู้ว่า พี่เลี้ยงกับอลไม่ใช่ของคู่กัน เขาโดนกระแทกเบ้าหน้า และเบ้าตาอยู่หลายครั้ง แต่ยังดีที่ไม่ถึงกับเลือดตกยางออก แต่คนที่หน้าหมั่นไส้คือไอ่ฮุน เพราะมันเอาแต่ประจบพี่เลี้ยงของผมเหมือนกับรู้จักกันมาหลายปี มันทำให้ผมหงุดหงิด เพราะผมโดนทิ้งให้พูดคนเดียว...
“นี่พี่เลี้ยงครั้งหน้านาย...” ผมกำลังพูด
“คยองซูอ่า~~ คราวหลังไว้เรามาเล่นด้วยกันอีกนะ” มันพูดแทรก -*-
“ได้ดิ แต่พวกนายอย่าเล็งให้บอลโดนหัวฉันบ่อยนักสิ ฉันก็เจ็บเหมือนกันนะ”
“สมควรโดนแล้วหล่ะ ก็นาย....” ผมกำลังพูด
“ได้ไง ฉันไม่เคยเลยนะ กัมจงคนเดียวเลยที่เตะโดนนายอะ” มันพูดแทรก -*-
“นั่นสินะ” เขาพูด แล้วหันหน้ามาหาผมเหมือนจะเอาผิด
“เอออออ!!! ใช่สิ ก็ฉันมันก็เป็นแบบนี้แหละ โถ่เว้ยย!!!” ผมพูดพร้อมโยนขวดน้ำในมือ แล้วเดินออกมาจากตรงนั้น *โมโหชะมัด*
“อ่าวเฮ้ย ไหงเป็นงี้หล่ะ เมื่อกี้ยังดีอยู่เลยนะ”
“นั่นสินะ”
“คยองซูอ่า~ ที่บ้านโทรตามผมแล้วหล่ะ ฝากไอ่กัมจงด้วยนะ แล้วเจอกันครับ” ไอ่ฮุนบอกลาเสียงกระดี้กระด้า *กลับซะได้ก็ดี*
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะ มันเป็นหน้าที่พี่เลี้ยงอย่างฉันอยู่แล้วหล่ะ ไว้เจอกันนะเซฮุน”
...ซักพัก....
“คิมจงอิน” เขาเรียกและวิ่งตามผม แต่ไม่สนใจหรอก...
“จงอินอ่า~~~~~ อย่าเพิ่งปายยยยยยย ” เขาทำเสียงอ้อน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เดี๋ยวนะ ผมหยุดเดินทำไมเนี่ย!
วันนี้มันน่าหงุดหงิดชะมัด ให้มันได้ยังงี้สิ!!!!!
............................................................................................................................
ติดตามกันต่อด้วยน๊าาาา แล้วจะรีบแต่งนะคะ คอมเม้นด้วยจะดีใจมากค่ะ เพราะจะได้ปรับปรุง :-)
ความคิดเห็น