คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เลือดพุ่ง~
...แสงแดดเช้านี้แรงจนฟาดเข้าที่เบ้าตากลมโตของผม ร่างของผมยังอยู่ในผ้าหนา(ก็นี่มันฤดุหนาวนี่ฟร่ะ)* เดี๋ยวนะ ผมเหมือนลืมอะไรบางอยาง แต่จำไม่ได้แฮ๊ะ ช่างแม่ง* ผมค่อยๆลูกขึ้นนั่งกลางเตียง แล้วเหลือบไปเห็นปฏิทินบนผนังห้องพักโกโลโกโสที่เน้าเป็นดาวดวงใหญ่ว่า “สัมภาษณ์งาน” *ตายห่าล่ะ ผมลืม....* ผมถอดเสื้อผ้าวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วพอๆกับวันที่ตื่นสายไปโรงเรียน...
...ตอนนี้ผมมาอยู่ที่หน้าประตูรั้วบ้านของใครคนหนึ่งซึ่งมันใหญ่หยั่งกะวัง วังจริงๆอะ ผมกดกริ่ง ซักพักมีชายวัยกลางคนในชุดสูท
*เท่ห์ใช้ได้นะ*เดินมาหาแล้วถามผมว่า
“มาสัมภาษณ์งานใช่มั๊ยครับ?”
“ครับ”ผมตอบคำเดียว
“ตามผมมาครับ” *เพ่ดูเข้มไปนะ*
...ที่นี่กว้างมากอะ จากประตูรั้วถึงตัวบ้านคงเกือบโล *เอ้อลืม ผมชื่อโดคยองซู ที่ผมต้องหางานทำอะหรอ ก็เพราะค่าเทอมที่แสนแพงในโรงเรียนดังนั่นไง ครอบครัวผมมีฐานะปานกลางอยู่ในชนบท ผมเข้ามาในเมืองเพื่อเรียนหนังสือ คือผมอยากช่วยพ่อแม่เลยบอกไปว่าจะจ่ายค่าเทอมเอง ตั้งแต่ผมมาเรียนที่นี่ได้สองปีก็ทำให้ผมได้รู้ว่า ไอ่ที่บอกจะจ่ายเองนั่นหน่ะผมคิดผิด ผมเปลี่ยนงานไปเรื่อยๆแหละเพราะผมเบื่อง่าย แต่วันนี้ผมมาสมัครงานในฐานะพี่เลี้ยงเด็ก!*...
...ผมเดินมาถึงตัวบ้าน (ซักทีนะ) เดินไปหน้าห้องห้องหนึ่ง...
“คุณผู้ชายรออยู่ข้างในครับ เชิญครับ โชคดีครับ” เพ่นั่นพูดแล้วยิ้ม
“ขอบคุณครับ”ผมโค้งหัวรับไว้แต่โดยดี
...ผู้ชายแก่ๆนั่งหันหลังอยู่บนโต๊ะทำงาน เขาหันหน้าที่มีรอยยิ้มมาเมื่อได้ยินผมเดินเข้ามา...
“มาแล้วหรอ”
“ครับ”
“เธอรุ่นราวคราวเดียวกับลูกฉันเลยนะ ฉันรับเธอ”
“ครับ... ห๊ะ! ไม่งายไปหรอครับ?”
“หรือจะไม่เอา ฮ่าๆๆๆ”
“เอาครับๆๆๆๆ ขอบคุณครับ”
“แต่เลี้ยงลูกฉันมันไม่ง่ายนะ”
“คร้าบบบ ผมจะทำงานอย่างเต็มที่เลย” *คงไม่ยากหรอก เพราะในข้อมูลเขียนว่าเป็นเด็กเกเร ก็คงเกเรตามภาษาเด็ก แต่ต้องดูแลตลอดเวลา ก็คงไม่อยากหรอกเพราะผมก็มีน้องเหมือนกัน แต่เงินเดือนเยอะมาก มีที่กินที่อยู่ สบายหล่ะกู*
“งั้นเริ่มงานวันนี้เลย”
“คร้าบบบบบ”
...ผมกลับมาที่นี่อีกครั้งหลังจากที่ย้ายของจากมาจากที่พักเก่า ตอนนี้ผมอยู่หน้าห้องอีกห้องหนึ่งของบ้าน แล้วได้ยินเสียงโวยวายมาจากข้างในห้องนั้น...
“ผมบอกว่าไม่เอาแล้วไงพ่อ! พี่เลี้ยงบ้าบออะไร ผมโตแล้วนนะ”
“แต่นิสัยแกมันยังไม่โต หาเรื่องชกต่อยชาวบ้านไปทั่ว” *ชกต่อยหรอวะ เลวร้ายว่ะ*
“ก็พวกมันหาเรื่องผมก่อน...”
“ไม่รู้หล่ะ ฉันจ้างเขามาแล้ว ทำตัวดีๆละกัน ฉันไม่อยากหาคนใหม่แล้ว”
“เดี๋ยวพ่อ...”
...คุณลุงที่รับผมทำงานเดินออกมาจากห้องนั้น ยิ้มให้ผมแล้วบอกว่า “ฝากด้วยนะ” ผมยิ้มรับ...
“ได้! ผมจะทำตัวดีๆกับเขาเลย” *แต่ทำไมมันฟังดูไม่ดีเลยฟร่ะ*
*เดี๋ยวนะ นี่มันหน้าห้องของคนที่ผมต้องเลี้ยงหรอ จำเริญ...*
...ผมเดินเข้าไป ทันใดนั้นหมอนทั้งดุ่นลอยมาชนหัวผมอย่างแรง แล้วผมก็ทรุดลงในทันใด หัวผมก็ดันไปชนขอบโต๊ะ บอกได้คำเดียว จำเริญ...
“เฮ้ยยยย! โทษๆๆๆ นายตัวเล็กเป็นไรมั๊ย?” *สบายดี พ่องงง มึงโยนมันใส่กูนิ*
“ซัมบาย...”ผมตอบพร้อมทำหน้าประชดประชัน
...เขาคนนั้น ตัวสูง ดำนิดๆ รีบพยุงตัวผมขึ้นนั่งบนโซฟาข้างๆตัวเขา...
“ฉันนึกว่าพ่อจ้างคนตัวใหญ่ๆเหมือนคราวที่แล้วซะอีก โทษทีนะ”
“เฮ่ย ฉันก็ตัวใหญ่นะ” ผมตอบแบบหน้านิ่งๆ
“ฮ่าๆๆๆ ก็ได้ๆ ฉันคิมจงอินนะ”
“หวัดดี ฉันโดคยองซู ฉันนึกว่านายจะตัวเล็กกว่านี้ซะอีก”
“ฉันไม่เล็กนะ” *เป็นคำตอบที่ดี จำเริญ*
“ไม่เล็กเลย ใหญ่มาก -.,-“ *ผมหมายถึงร่างกายเขาหน่ะ*
“เฮ้ยย เลือดกำเดามาได้ไงวะ นายคิดไรอยู่เนี่ย”
“เดี๋ยวๆๆๆ ไม่ได้คิด หัวโขกไง เมื่อกี้ จำได้?ๆ”
“เออว่ะ ลืม เอ้านี่ เช็ดซะ ฉันไม่ชอบเลือด”
“อะนี่” ผมเช็ดเลือดแล้วเอาให้เขาดู ยื่นไปใกล้ๆ
เขาหลบหน้าหลบตาพร้อมปัดมือผม ผมว่าเขากลัวจริงๆ “ฮ่าๆๆๆ”
“หยุดเดี่ยวนี้นะ” เขาแย่งผ้าแล้วเอามันมาปิดจมูกผมอย่างแรงราวกับจมูกจะหลุดออกจากใบหน้า
“เฮ้ยย เบาๆหน่อย กลัวขนาดนั้นเลยหรอ”
“เออดิ”
“เดี๋ยวๆ ลงไปจากตัวฉันก่อน ตัวเล็กจังเล๊ยยย” ผมประชดประชัน แล้วแย่งผ้ามาเช็ดเลือดเอง
“โทษที...” *ผมแอบเห็นเขาหน้าแดงนะ สงสัยกลัวเลือดขั้นวิกฤต ฮ่าๆๆๆ*
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
*ผมว่าเขาก็ดูอ่อนโยนดีนิ :-) *
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
คอมเม้นท์ได้เลยนะคะ จะได้ปรับปรุง
:-)
ความคิดเห็น