คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [4]:iNtro_Queen's teA + ด้านชมรมราชินี....และน้ำชารสดีหนึ่งถ้วย
ชมรมน้ำชาในโรงเรียน พังๆดูเหมือนจะน่าเบื่อในสายตาใครหลายๆคน....แต่ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าการได้ดื่มด่ำรสชาติความ
หอมหวานของน้ำชาโดยมีผู้ชายน่าตาแลดูหล่อเหลาไม่น้อยนั่งละเลียดชารสชาติละมุนอยู่ข้างๆ เคียงคู่กับขนมหวานนานาชนิดใน
บรรยาศที่แสนวิจิตรตระกาลตาอย่างไม่น่าเชื่อ ความสะดวกสบายและการเอาอกเอาใจราวกับลูกค้าเฉกเช่นดั่งเจ้าหญิงตัวน้อยๆแบบ
นี้....ใครจะไม่อยากลองเข้าไปเยี่ยมชมรมนี้บ้างล่ะ???
<heechul>`
“Afternoon teaนะครับ...”หนุ่มน้อยร่างเล็กจดออเดอร์สีขาวสะอาดโดยมีเหล่าลูกค้าประจำของชมรมน้ำชามองร่างตรง
หน้าด้วยสาวตาปานจะเอาคนตรงหน้าไปกินแทน เห็นแล้วแอบสงสารเล็กๆแฮะ แต่เจ้าตัวยังไม่ลืมจะแจกรอยยิ้มแบบนักบริการให้
ลูกค้าตรงหน้า “ไม่ทราบว่าจะรับของหวานเป็นอะไรดีครับ..ขนมปังกรอบ...คุ๊กกี้ หรือ สโคนพร้อมแยมและเนย”
“ขอโสคนดีกว่านะคะ อ้อ…เอาเฉพาะแยมนะคะ พี่กลัวอ้วน”นางอนงค์ตอบด้วยไปหน้าหวานหยดเยิ้มเหมือนน้ำมัน
พราย...สงสัยเธอไปตกถังร้ำมันพืชมา ทำหน้าซะเยิ้มเชียวนะ “แล้วพอดีน้องจะมากินกับพี่สาวได้รึเปล่าจ๊ะ...”
“พอดีว่าตอนนี้ต้องมีคนคอยเสริฟน้ำชากับของหวานน่ะครับ คนมันไม่พอ...”ใบหน้าหวานตอบกลับด้วยสีท่าที่เหนียม
อายไม่น้อย...แต่เรื่องอะไรที่แม่สาวไฟแรงคนตะกี้เค้าจะยอม...
“พี่สาวให้5เท่าเลยก็แล้วกันนะคะ”พี่สาวคราวแม่ชูเลขห้าขึ้นแล้วโบกไปมา “นะจ๊ะ...” ยัยถนนราดคอนกรีตเอ่ยเสียงดัด
จริต...คล้ายชนีกรีดเสียงเล็กน้อย...
“แต่ว่า....”
“นะจ๊ะ”เธอเริ่มจับมือเล็กๆขึ้นมากุม มือร้านๆพยายามดึงมือให้เข้ามาไกล้ระดับริมฝีปากอันเหี่ยวเฉาคล้าหนังเป็ดเหี่ยวๆของเธอ
“อ่า....”
“สวัสดีครับ ไม่ทราบมีปัญหาอะไรกันครับ....”ผมเอื้อมมือไปแตะไหล่ของเธอเบาๆ “ไม่ทราบว่าเป็นนักเรียนของที่นี่รึ
เปล่าครับ....ถ้าไม่ใช่ก็เข้าไม่ได้นะครับ”ใบหน้าสวยของผมแย้มรอยยิ้มสดสวยปานนางฟ้าที่สุดไปให้
“เป็นศิษย์เก่าน่ะคะ”คุณทวดยิ้มกลับ แลดูคล้ายปอปหิวตับสด “พอจะเข้าได้ไม๊เอ่ย”ผีเปรตไม่ว่าเปล่า หยิบบัตรศิษย์เก่า
ขึ้นมาโชว์ซะด้วย...
“งั้นหรอครับ...งั้นก็ เข้าได้นะครับ...”ผมยิ้มให้เธออีกครั้ง มือเรียวๆของผมดึงมือเหี่ยวๆที่เคยกอบกุมมือของคนบอบบาง
มาไว้ด้านหน้าของผม
“ได้ข่าวว่าคุณอยากมีเพื่อนคุยด้วย....แต่ว่า...”ตาใสกิ๊งของผมแอ๊บแบ๊วน่ารัก แอ๊บเข้าไปลูก แอ๊บไป แอ๊บๆ แล้วอีกัวน่า
หนังยานจะได้ตายใจ “น้องเรียววุดเค้าไม่ว่างน่ะครับ...”นัยน์ตาที่เคยแอ๊บแกล้งหลุบลงต่ำอย่างเคอะเขิน
“พอจะเป็นเพื่อนคุยกับผมได้รึเปล่าเอ่ย?”
วิชามารยาสาขาที่15ของนังมารร้ายคิมฮีซอล...
....ว่าด้วยการแอ๊บแบ๊ว ให้เหยื่อตายใจ
ริมฝีปากกระดาษทรายแย้มยิ้มรับเบาๆตาโปนๆที่เป็นพรรคพวกกับดาวกิ่งก่าถลนมองกลับมา
“ได้สิคะ สุดหล่อ...อ้อนแบบนี้พี่สาวให้10เท่าเลยเอา”
“ขอบคุณครับ....คุณเป็นผู้หญิงที่สวยจริงๆในสายตาของผม..”รอยยิ้มผมถูกฉีกให้นังปีศาจบ้าผู้ชายตรงหน้าอีกครั้ง
แต่ช่วยไม่ได้...ถ้าไม่มีใครบ้าผู้ชายแล้วชมรมน้ำชาจะอยู่ยังไงล่ะ???
...เอาเถอะ...เพื่อเงิน....
นักแสดงคนสวยคนนี้ทำได้!!!
....แม้ว่าผมต้องทนคลื่นเหียนอาเจียนปานจะลงแดงก็ตาม....อยากอ้วก= =”” คลื่นเหียน จะอาเจียน
อยากจับมันไปส่งที่อุสเบกิสถานซะจริงๆ= =
“อุ้ย...น้องนี่ละก็...”ยัยแก่บ้านบึ้มกระทำดัดจริตแล้วตีแขนผมเบาอย่างน่าเข้าไปตบเตะต่อยตี.... อีกัวน่าตากแห้งเอ้ย
=__=!!!ถ้าไม่ถือว่าเป็นลูกค้าแกตายไปนานแล้วน่ะนะ!!!
“ผมว่าเราไปคุยกันสองคนทีมุมนู้นดีกว้านะครับ....”
“ดีนะคะ...ลับสายตาดี...พี่ชอบบบบบ”ยัยป้านั่นเน้นคำสุดท้ายจนเผลอคิ้วแทบจะกระตุก...ลับสายตาอะไร เออใช่...ดีๆ
เดียวแม่ฆ่าหมกศพตรงมุมอับลับสายตาเลยนิ={}=^^^^^!”£$%^&*(!!!!`
“เรียววุค เดี๋ยวเอาชงAfternoon teaใส่ถ้วยลายกุหลาบไปเสิร์ฟที่โต๊ะนั้นด้วยแล้วกัน...”ผมหันไปพูดกับน้องชาที่มองผม
อย่างอึ้งๆ... ก่อนปล่อยรังสีฆ่าฟัน“เดี๋ยวน้ำชาหมดสภาพไว คุณสุภาพสตรีท่านนี้จะไม่ลิ้มรสน้ำชารสดี...รสดีจริงๆ....”
เรียววุคมองหน้าผมอย่าเก้ๆกังๆแล้วหยิบถ้วยน้ำชาอังกฤษยี่ห้อดังภายใต้แก้วสีขาวนวล
....ไอ้เด็กไม่ทันโลกเอ้ย....
อยากให้ชั้นติดUBCให้หรอไง เอ๋อไม่ทันโลกอยู่นั่นแหละ=___=”
ชั้นไม่ได้บอกว่าแบบนั้น...ไอ้เจ้าซื่อ...ใครพามันไปโรงฝึกสุนัขมาเนี่ย...ซื่อ(บื้อ)สัตย์เชียว
“พี่บอกแล้วว่าต้องน้ำชารสดี...”เสียงจิกๆพยายามส่งไปถึงโสตประสาท “เท่านั้น..”
“หา.....”แล้วมันก็เอ๋อรับประทานอีกครั้ง....
“....พี่หมายความว่าให้ใส่น้ำตาลสูตรเศษของร้านลงไปด้วย...ที่อยู่ในซองสีเขียวอ่อนหน่อยๆ อ้อ ใช่…อยู่ในตู้ชั้นล่าง
น่ะ”ผมพยายามอธิบายให้สมองที่แสนจะใสซื่อ(บื้อ)ได้รับรู้บ้าง “ซัก3ซ้อนพูน...แบบพิเศษ เพื่อคนพิเศษ...ใช่มั๊ยครับ....”
ท้ายประโยคฮีซอลหันไปพูดกับผีกระสือที่ยืนทำหน้าเหมือนเพิ่งกลืนคอห่านลงไปอย่างยินดี
....เออ....ยิ้มให้มากๆนะยะ....
เดี๋ยวก็ได้กินน้ำชา “รสดี” ของเราแน่ๆยัยอสุรกาย
เพื่อคนพิเศษ...สุดๆ ใช่มั๊ยยัยหนังเหี่ยว
“จ๊ะ”กระหังข้างๆตอบ
ยัยนรกแตกเอ้ย....
----------------------
<Ryowook>
ผมก้มลงมองซองเขียวๆที่พี่ฮีซอลเรียกว่า “น้ำตาลสูตรพิเศษ”ที่กำลังนอนบนในมือของผมอย่างไม่เชื่อสายตา...
พี่ฮีซอลครับ...ใส่เจ้านี่ลงไปแล้วมันจะดีหรอ...
คุณน้ำตาลสูตรพิเศษ ที่มีชื่อว่า...
“รสดี”
ผงปรุงแต่งอาหารรสหมูสับ เพื่อความอร่อยให้กับทุกจานของคุณ...
คู่ครัว...รสดี...
แต่พี่เค้าบอกว่าใส่ลงไปแล้ว จะได้ “น้ำชารสดี”
...แต่คงไม่ได้หมายถึงเป็นน้ำชา ที่มีส่วนผสมของ “รสดี”ใช่มั๊ยครับ??
หรือว่าพี่ฮีซอลจะพบกับน้ำชาสูตรใหม่...ที่มีส่วนผสมอันกล้ำกลืนระหว่างน้ำชายอดฮิต กับผงปรุงแต่งอาหารอย่างรสดีอย่างไม่น่าเชื่อ
ขึ้นมา
เพื่อ “ลูกค้ารายพิเศษ”
แต่ถึงอย่างไรเสีย....ผมก็ขอไม่ชิมน้ำชา “รสดี”แก้วนี้อย่างสิ้นเชิง
....เพราะเมื่อใส่ “น้ำตาลสูตรพิเศษ”ลงไปสามช้อน
มันก็หลายเป็น
“น้ำชารสดี”จริงๆ
“พี่ฮีซอลคิดได้ไงนะถึงคิดจะทำน้ำชาสูตรใหม่แบบนี้...น้ำชารสดี=_=”ผมบ่นพึมพำระหว่างเดินยกน้ำชารสดีภายในชาม
กระเบื้องสีนวลลงลายดอกไม้สีอ่อน โดยเครื่องเคียงเป็นขนมปังสโคนหอมกรุ่นอยู่ข้างๆ และยังไม่ลืมส่วนผสมสำคัญแบบหลักของชา
อังกฤษ นั่นคือ น้ำตาลที่ให้ไว้เติมเอง กับนมสดไร้ไขมันชั้นดีที่พี่อีทึกอุส่าห์เลือกมาเองกับมือ
“มาแล้วครับ...”ผมวางแก้วกระเบื้องลงบนโต๊ะน้อยๆแล้วโค้งเบาๆ พลางเงยหน้ามองภาพตรงหน้าระหว่าพี่สาวคนเมื่อกี้
กับพี่ฮีซอล....
ผู้หญิงเดี๋ยวนี้เค้าไวไฟกันดีจังเลยเนอะ?
...ภาพตรงหน้าเป็นภาพระหว่างพี่สาวกับฮีซอลที่นั่งเบียดกันจนคุณพี่สาวจะขึ้นไปนั่งตักพี่เค้าอยู่ร่อมร่อ...น่าแปลกที่ครั้ง
นี้พี่ฮีซอลไม่ว่าอะไร แถมยิ้มตามแบบฉบับของเค้าได้อย่างปกติ
...แปลกจัง..ไปถูกใจอะไรมานะ...หรือว่าถูกหวยรางวัลสองตัวท้ายมา...?
แต่เอ....พี่ฮีซอลไม่เล่นหวยนี่หว่า...
...แปลกจัง..
“เอ้าเรียววุค” เสียงนุ่มของพี่ชายทำหน้าผมหลุดออกจากภวังค์ได้เล็กน้อย
“ทำไมไม่รีบเสริฟล่ะ เดี๋ยวน้ำชาเค้าเสียของหมด”
“ครับๆ”ผมรับคำเล็กน้อยก่อนจะวางชามสโคนใบเล็กลงไป ก่อนจะเหลืบไปเห็นสายตาที่ดูชั่วร้ายในดวงตานิลของพี่ชาย
ตัวดี ก่อนที่มันจะหลุบหายไปเช่นเดิม
“งั้นผมขอตัวนะครับ”
“อืมๆ ตามสบายเลย ถ้ามีปัญหาเรียกพี่ได้ตลอดน่ะ..”พี่ฮีซอลยิ้มแล้วโบกมือขับไสผมเล็กน้อย ....ไล่กันนี่นา...=3=”`
“เอ้า...ชั้นไม่ได้ไล่นายซะหน่อย ทำมาเป็นงอนไปได้” คนสวยเอ่ยราวกับรู้ทัน...ทำไมไม่เป็นแม่หมอเลยซะนะพี่เนี่ย`=_=`
พระเจ้ารู้ อับดุลรู้ เย่ส์_!!`
“พี่ไม่ใช่อับดุลนะ จะได้รู้ไปหมดทุกอย่าง”พี่ฮีซอลตอบขึ้นมาทนควัน ...เอ้า พี่ไม่รู้แล้วรู้ได้ง่าผมคิดอะไรอยู่ ไม่ใช่ก็ใกล้
เคียงกับอับดุลล่ะนะ
“พี่แค่อยากมีเวลาส่วนตัวกับคุณพี่สาวคนสวยอีกซักพักแค่นั้นเอง”คนสวยเฉลยความคิดอย่างง่ายๆ
แต่คนอย่างพี่ฮีซอลเนี่ยนะอยากอยู่กับลูกค้า2ต่อ2 ...
...อืม...
...แต่ไม่เป็นอะไรหรอกมั้งนะ
สงสัยอารมณ์เค้าแปรรวน เพราะประจำเดือนมาไม่ปกติ ...
...เอ...ให้กินเบลโลบ้างท่าจะดี
“ครับๆ”ผมตอบรับง่ายๆแล้วเดินออกมา โดยมีข้อสงสัยเล็กๆที่จุดประกายอยู่ภายในตัวของผมราวกับผีพุ่งใต้...
น้ำชานั่นจะกินได้หรอ....
แต่นั่นก็เหมือนกันว่าผมได้คำตอบในไม่กี่นาทีต่อมา....พร้อมกับเสียงอันเยียบเย็นของนางพญาที่คืนร่างกลับมาดังเดิมที่ลอยมาตามสายลม
//อ๊อก//
//ทำไมพี่สาวไม่กินล่ะครับ...นั่นน้ำชา รสดี ขอร้านเราเชียวนะครับ//
//อึก...แต่ว่าพี่คิดว่ามัน...//
//หรือพี่คิดจะปฏิเสธความรักที่ผมอุส่าห์ทุ่มเทลงไปในน้ำชาทุกถ้วยของร้าน..//
//...อึก...//
//กินต่อ...ซะนะครับ...เสียดายของ....//
“ฮ่ะๆๆ สงสารยัยทวดคนนั้นแย่เลยเนอะ”เสียงหัวเราะสดใสทำให้ผมอดหันหลังไปมองไม่ได้ ก่อนจะเผลอหลุดยิ้มออก
มาน้อยๆ “เล่นกับใครไม่เล่น เล่นดับนางพญาแห่งปาร์ตี้น้ำชาซะได้”
“อ้าวพี่ดงแฮ...พี่อินฮยองกลับไปแล้วหรอครับ?”ผมถามถึงลูกค้าขาประจำที่มักมาจองตัวเป็นลูกค้าของดงแฮ เธอเป็นคน
ที่มีเสน่ห์ทีเดียว และยังนิสัยดี เป็นที่ชื่นชอบของชายหนุ่มหน้าตาดีหลายคน แต่กลับมาคลอเคลียแต่พี่ดงเฮอย่างน่าประหลาดใจ
“อืม รายนั้นเค้ากลับไปแล้วน่ะ”คนน่ารักตอบแล้วยืนพิงเค้าท์เตอร์ด้วยท่าทางสบายๆคลายปวดเมื่อย “คนเรียนเก่งก็
แบบนี้แหละ เป็นที่รักน่าดูเลยนี่”
“แล้วพี่ไม่คิดจะรักเค้าหรอ”ผมถามพี่ดงแฮแบบแปลกใจ ก็ดงเฮโดนตื้อซะขนาดนั้น บัตรคิวของดงเฮมากกว่า80%ถูกจอง
ด้วยน้ำมือของอินฮยอง
“ไม่หรอก”ดงแฮตอบยิ้มๆแล้วหยิบชองชาดาร์จีลิ่ง ขึ้นมา แล้วเทใส่แก้วเนื้ออ่อน ก่อนจะเอ่ยประโยคคลาสสิกเวลาที่เลิกกับแฟน
“เธอมันดีเกินไป....หึๆๆ”
คนน่ารักตอบแล้วหัวเราะ แล้วยื่นถ้วยชาให้คนข้างๆ
“เอาไปใส่น้ำร้อนมาด้วย ขอเครื่องเคียงเป็นชิฟฟ่อนแล้วก็มะนาวผ่าซีกนะ”
“อืม..เลือกได้ดีนะครับ ชาดาร์จีลิ่งหอมกลิ่นดอกไม้อ่อนๆที่มีรสชาติคล้ายกับเหล้าองุ่นหน่อยๆ เติมความหอมด้วย
มะนาวผ่าซีก แกล้มกับขนมชิฟฟ่อนที่กินกับชาได้แทบทุกประเภท…”ผมเอ่ยชมรสนิยมคนตรงหน้าน้อยๆ ที่เริ่มได้ใจลอยเป็นบอลติด
ปีกใหญ่
“แต่…..จ่ายมาครับ6,580วอน ลดให้แล้ว คิดส่วนลด10%”ผมรับแก้วชามาแล้วแบมือกว้าง=,.= หน้าที่ที่ดีของลูกฮะ ทำ
ตามคำสั่งของแม่ เก็บเงินๆๆๆเงินเท่านั้น ที่จะพาเราครองโลก=[]=!!!
พี่ดงเฮยิ้มแล้วตีมือที่ยื่นออกไปเบาๆ
“แปะจ๊ะ”
เอ้า...พวกบางระจันนี่นา=_=”(ชักดาบ)
//โป๊ก!!//``เสียงการกระทบกันระหว่างวัตถุสองวัตถุดังขึ้นอย่างน่าตกใจ
“โอ๊ย!!!พี่อีทึก ทำอะไรของพี่เนี่ย....อูย....”ดงเฮลูบหัวตัวป้อยๆ พลางทำหน้าเหยเกราวกับโดนใครมาขยี้หัวใจให้แตก
สลายเป็นเสี่ยงๆซะอย่างนั้น “ถ้าผมโง่ขึ้นมา แล้วใครจะรบผิดชอบล่ะครับ”ไม่ว่าเปล่า ยังเอามือขึ้นมาปาดน้ำตาที่แกล้งทำให้เล็ดออก
มาหน่อยๆซะด้วย
โอเวอร์แอ๊คจริงพี่ฉัน...=__=
“นายมันโง่อยู่แล้ว เพราะฉะนั้น จึงไม่มีใครต้องรับผิดชอบ”นางฟ้าคนสวยปรนะจำชมรมพูดแล้วกอดอกเบาๆ โอ้....เก่ง
แปะๆๆๆ “ค่าน้ำชา ต่อให้เป็นพนักงานก็ต้องจ่าย เข้าใจไหม?”
“พี่ถึกอ่ะ!!งกไปได้ เค็มยิ่งกว่าเกลือไอโอดีนอีก!!!=___=;”
อีทึกได้ฟังคำพูดแล้วเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ ดูเหมือนปีกนางฟ้าจะเริ้มแปรเปลี่ยนเป็นสีดำซะอย่างนั้น
“ถึกงั้นรึ??เจ้าจงรับไปซะเถอะ!!!นางฟ้าถล่มเวหา!!!”นางฟ้าตะโกนขึ้นแล้วกระโดดขึ้นไปฟาดหัวทันที
“อะไรนะ!!!ข้ายอมไม่ได้ ข้าจักแก้แค้นให้พ่อข้า!!!”ดงเฮผู้ซึ่งโดนมือเรียวฟาดไปกลางกระหม่อมลุกฮือคล้ายผู้ก่อการร้าย
สามจังหวัดชายแดนภายใต้ ก่อนจะตะโกนซื่อท่าไม้ตายที่พึ่งคิดได้
“คลื่นวารีทลายหุบผา!!!ปลาน้อยสลาตัน!!!”
“อั๊ก....พลังวรยุธของศัตรูช่างแกร่งกล้ายิ่งนัก ข้าจักยอมแพ้ไม่ได้”จองซูที่โดนลูกถีบครีบปลาปาดเลือดออกจากปากคล้าย
หนังกำลังภายใน พร้อมกับสายตาที่มีไฟลุกโชติช่วงดั่งสายตาของหนุ่มประชากรชาวจีนในMv KnokOut!
“เจ้าจงเตรียมตัวรับท่าไม้ตายนี้ ทุ่มไปกับท่าไม้ตายกระบวนท่าที่15 วิรุณกระหน่ำแทง ข้าวของแพงผมไม่หวั่น!!!”
“อ็อก!!!”คนหน้าหวานลอยละลิ่วปลิวไปพร้อมกับฝ่ามือจี้จุดออรหันต์ของนางฟ้าตัวร้าย
“โอ้!!!”ผมกับซองมินผู้มาใหม่มองหนังกำลังภายในที่กำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด
ไม่ใช้เชือก!!!
ไม่ใช้ปลิง!!!(ใช้แต่ลิง)
ไม่ใช้ตัวแสดงแทน!!!
“พี่อีทึกนี่เก่งไปเลยแฮะ ใช้ท่าไม้ตายยากๆแบบนั้นได้ด้วย”ซองมินนั่งเท้าคางจากเค้าเตอร์ดูการแข่งขันประลงยุทธ์สาขา
ชิงแชมป์โลกอย่าใจจดจ่อ โดยมีชื่อท่า/โบตั๋นถวายแหวน หนุมานชิดซ้ายเลยเพ่!/ของดงเฮเป็นซาว์นประกอบ “โชคดีนะเนี่ย ที่ลูกค้า
กลับหมดแล้ว”
“นั่นสินะครับ” ผมหันไปยิ้มให้กับซองมิน ก่อนจะนึกขึ้นได้ถึงเรื่องเมื่อเช้าแล้วเอ่ยถาม“เห็นว่าซองมินจะไปเข้าห้องน้ำไม่
ใช่หรอครับ ทำไปไมนานจัง..” เพราะเธอไปนานนับชั่วโมง... นึกว่าโดนดูดไปกับหลุมดำที่อยู่บนฝาชักโครกไปซะแล้ว=,.=
“อ๋อ!!ใช่”ซองมินหันมาพูดกับผมโดยลืมเรื่องการประลองน่าสนุกตรงหน้าไปเสียสนิท “เผอิญว่านะ เมื่อเช้า...ชั้นไปห้อง
น้ำมา...แล้วพอกลับมาเสร็จแล้วก็เจอเข้ากับชมรมใหม่ที่ใช้ห้องนันทนาการเป็นที่ตั้งชมรมน่ะ”
“อ้าว...แล้วทำไมหรอครับ...ก็นี่เปิดเทอมใหม่ก็ต้องมีชมรมใหม่เข้ามาเป็นธรรมดา..”ผมเอ่ยถามอย่าไม่เข้าใจอีกครั้ง
และสงสัยว่าทำไมซองมินต้องทำหน้าเครียดแบบนั้นด้วย .. แค่ชมรมใหม่ มีอะไรแปลกขนาดนั้นเชียว ถ้าบอกว่ามีไดโนเสาร์เข้าไปอยู่
ในห้องนันทนาการก็ว่าไปอย่างนะ
“ก็จะไม่ให้ชั้นตกใจได้ไงเล่า ก็ชมรมนั้นมันเป็นชมรมKing’s chessนะ” ร่างเล็กอธิบายอีกครั้ง พร้อมกับมีชื่อท่าของพี่อี
ทึก/หมื่นพันราตรี พี่นี้ไม่หวั่นอยู่แล้วล่ะน้องเอ๋ย/เป็นเสียงประกอบอีกครั้ง แต่คราวนี้กรอบรูปดอกไม้ที่ห้อยอยู่ได้ร่วงหล่นลงมาด้วย
“แต่คำว่าchessมันก็แปลว่าหมากรุกนี่ครับ..ไปอยู่ในห้องนัททนาการก็ไม่เห็นจะแปลก?”
มันก็ถูกแล้วนี่นา....แล้วทำไมล่ะ...
/โป๊ก!!/`
“อูย....”ผมลูบหัวตัวเองพี่ซึ่งได้รับการกระทบกระเทือนมามาดๆอย่างปวดใจ “ทำอะไรครับพี่ซองมิน”
กระต่ายหันมามองผมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงขาดๆ
“ก็ ฟัง ชั้น ให้ จบ ก่อน ซี่ อย่า มา ขัด”
เหยอ....กระต่ายสติหลุดครับพี่น้อง
…สายตาดุๆที่จ้องมานั้นไม่ได้ช่วยอะไรได้ดีขึ้นเลย นอกจากคำว่าเงียบซะดีกว่าโยมเอ๋ย
“ครับๆ”สดุดี..
“แล้วพอชั้นเห็นชมรมนั่นน่ะนะ ชั้นก็รู้ทันทีเลย”ซองมินเว้นพักหายใจ “เพราะการตกแต่งชมรมแบบนั้น..ไม่ผิดแน่..”
เอ่อ...แล้วผมจะรู้เรื่องไม๊ครับนี่...
...แต่ก่อนจะได้สอดถามกระไรขึ้นมาอีก กระต่ายก็เริ่มพูดต่อ
“เพราะชมรมนั้น มันต้องเป็น......
//////เฟี้ยวววววว///
ร่างของฮยอคแจลอยละลิ่วผ่านหน้าเราทั้งสอง...
...สงสัยเดินเก็บถ้วยแล้วโดนลูกหลงจาการประลองเอากระมัง...
ผมคิดได้ดังนั้นเลยหวังจะช่วยพยุงฮยอคแจขึ้นจากซองมินที่โดนไก่ทับตายอนาจชวนพาดหัวข่าว
แต่ทันใดนั้น...เสียงแปลกประหลาดที่เกิดนอกเหนือการประลองยุทธ์ก็ดังขึ้นพร้อมกับท่าไม้ตายที่พุ่งออกมากับพัดสีแดงสด..
“อั่ก!!”
“อร๊ากกกกก!!!”
“พัดนางพญาสดับครวญ!!!!!!!”
นางพญายืนจังก้าอยู่ท่ากลางควันที่ตลบอบอวน และกลิ่นไอที่เกิดจากการประลอง โดยมีนักรบสองคนกองอยู่ใต้แทบเท้า
ของเธอ สภาพรอบรายนั้นระเนระนาด...ผมคิดว่าพี่ต้องพ่นไฟในหนึ่งสองนาทีนี่แน่ ...เพราะรูปดอกไม้ที่พี่นั้นอุส่าห์เลือกมานั้นลงไป
กองที่พื้นเสียแล้ว...ผมถึงลากฮยอคแจและซองมินที่มึนๆอยู่ให้อยู่ระยะนอกการทำลายล้าง....
...แต่ทว่า...
เธอกลับทำในสิ่งที่พวกเราต่างแปลใจ..
..เพราะพี่นั้นไม่โวยเรื่องสภาพรอบตัว
แต่กลับชูกระดาษแผ่นเล็กๆสีดำขึ้นมาแทน
“ไอ้ชมรมไหนที่มันกล้าทำแบบนี้กับชมรมเรา!!!!!!”
พระราชาจะปกครองราชินี
From*King’s chess
“ใครมันจะกล้ามาปกครองพวกเรา!!!”
พี่ฮีซอลพูดเอ่ยพลางปล่อยคลื่นรังสีก็อตชิลล่าออกมาก..
กล้าจริงๆนะเนี่ย???....
อดกลัวแทนไม่ได้จริงๆ....เหอๆๆ
พี่ฮีซอลพูดเอ่ยพลางปล่อยคลื่นรังสีก็อตชิลล่าออกมาก..
กล้าจริงๆนะเนี่ย???....
คนแต่งบ่นกั๊บ
เอิ้กๆ ตอนแรกๆ แบบไม่ค่อยจะรั่ว..
เพราะท่านพี่นั้นแต่งมาแฟงไปด้วยกลิ่นบ้าน้ำชา...หุๆๆๆ
เรื่องนี้อ่านแล้วอย่าคิดมากนะค๊า เหอๆ
....เรื่องนี้มีคนแต่งสองคน บางทีดูแปลกๆไปบ้างก็อย่าพึ่งสงสัยกันนะเคิ๊บ...
โฮ๊ะๆๆ
สโคนนั่นคือ...ขนมปังชนิดหนึ่งจ้า^@^
ความคิดเห็น