คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER ☆ 4
CHAPTER ☆ 4
“อืออออ” เสียงงึมงำของคนตัวเล็กในอ้อมกอดของอีทงเฮดังขึ้นในยามดึก ก่อนที่เด็กขี้เซาจะลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆแบบมึนๆ เพราะว่าคนที่นอนกอดเขาอยู่ด้านหลังนั้นดันตัวร้อนเป็นไฟขึ้นมาซะเฉยๆ จนคนที่นอนอยู่ในอ้อมกอดรู้สึกได้จึงได้ตื่นขึ้นมา
ฮยอกแจพยายามแงะตัวออกจากแขนล่ำๆของทงเฮก่อนจะเอามือเล็กๆไม่สัมพัสที่หน้าผากอย่างแผ่วเบา เพียงแค่เอามือเข้าไปใกล้ๆก็รู้สึกถึงไอระอุที่ออกจากร่างของอีกคน ที่ดูท่าจะไม่สบายหนักเนื่องจากตากฝนมาก็เป็นได้
ฮยอกแจส่ายหน้าเบาๆก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงพาตัวเองเดินกอดหมอนเดินไปยังห้องที่คนสวยคนนั้น ได้แต่นึกว่ากล่างทงเฮอยู่เล็กน้อย ที่จู่ๆก็ไม่สบายแบบนี้
บ้าจริงๆอุสาบอกให้ใส่เสื้อแล้วก็ไม่ฟัง เป็นไรละ !
ฮยอกแจคิดแต่ก็รู้สึกขอบคุณไม่ได้หากไม่ได้เสื้อของทงเฮเอาไว้คงจะเป็นตัวเขาเองมากกว่าที่ไม่สบาย ฮยอกแจยิ้มออกมานิดๆกับความรู้สึกที่เหมือนมีคนใส่ใจเรามากมายขนาดนี้ ทั้งๆที่รุ้จักกันได้ไม่นานแท้ๆ คนที่เล็กที่ไม่เคยเปิดรับใครเข้ามาในใจนอกจากคยูฮยอนและอีทึกกำลังเปิดรับอีกคนเข้ามาในหัวใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ร่างบางเดินคิดเรื่องราวที่ผ่านมาของตนในช่วงเวลาไม่กี่วันที่ผ่านมา ก่อนจะมาถึงหน้าห้องของหญิงสาวที่ตนตามหาแสงไฟลอดผ่านประตูออกมาแถมยังได้ยินเสียงของโทรทัศน์แผ่วๆบ่งบอกว่าอีกคนคงยังไม่นอนแน่ๆ คนตัวเล็กรวบรวมความกล้าและเคาะประตูห้องของฮานึลก่อนจะกอดหมอนแน่นขึ้นเพราะตัวเองก็ยังคงง่วงนอนอยู่เล็กน้อย แถมยังรู้สึกเหมือนมารบกวนคนอื่นอีกแม้ว่า ฮานึลจะยังไม่นอนก็ตามที
“ทงเฮฉันบอกไม่ให้มาเรียกงะ...” ร่างเพรียวในชุดเดิมตั้งแต่เมื่อเย็นเปิดประตูออกมาก่อนจะบ่นใส่คนตัวเล็กรัวๆเพราะนึกว่าเขาเป็นอี ทงเฮซะอย่างนั้น
“เอ่อ..”
“อ่าว ฮยอกแจนี่นา” ฮานึลที่เห็นฮยอกแจยื่นกอดหมอนตาปรือๆยืนรออยู่หน้าห้องของตนเองร้องทักขึ้นอย่างแปลกใจ
“ครับคือว่า....”
“หืมมีอะไรให้พี่ช่วยหรอคนสวย” ฮานึลถามฮยอกแจแบบสบายๆ
“คือพี่ทงเฮไม่สบายนะครับ”
“โอ๊ย อีกแล้วนะไอ้เด็กคนนี้” หญิงสาวบ่นนก่อนจะถอนหายใจเบาๆฮยอกแจที่ยืนมองอยู่ยิ้มออกมาเบาๆกับความสัมพันธ์ของฮานึลกับทงเฮที่ออกจะดูวุ่นวายสักหน่อยแต่เขากลับมองว่ามันน่ารักดี
“ไปๆๆๆๆ เดี๋ยวฮยอกแจไปเช็ดตัวทงเฮนะ ส่วนพี่จะไปซื้อยามาให้รู้สึกว่ามันจะหมดแล้วละ” ฮานึลบอกก่อนจะยิ้มให้ฮยอกแจแล้วเดินกลับไปหยิบกุญแจรถเตรียมออกไปข้างนอก
------------------ Sleeping boy ----------------
ฮยอกแจที่เดินกลับไปยังห้องของทงเฮเตรียมถ้วยกับผ้าขนหนูออกมาเช็ดตัวคนที่นอนอยู่บนเตียง ฮยอกแจวางของลงบนโต๊ะก่อนจะลงมือเช็ดที่ใบหน้าของอีกคนเบาๆ ใบหน้าหล่อคมจมูกที่สันที่เขาเฝ้ามองมาโดยตลอดตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้
หลายเดือนก่อน
ร่างบางของอีฮยอกแจที่พึ่งย้ายเข้ามาเรียนได้ไม่กี่วัน ตอนนี้กำลังหลงทางกับคยูฮยอนที่หายไปส่งงานของอาจารย์ไดสักพักแล้ว คนตัวเล็กเดินไปเรื่อยๆจนเจอเข้ากับกลุ่มนักเลงกลุ่มหนึ่งที่นักอยู่ข้างสนามฟุตบอล
‘มาคนเดียวหรอคนสวย’
‘ให้พี่ไปส่งมั้ยจ้ะ’
‘อ่าวไม่ตอบหยิ่งหรอเนี้ย’
‘หยิ่งแบบนี้แหละพี่ชอบ ’
ฮยอกแจได้แต่ยืนนิ่งทำตัวไม่ถูกเนื่องจากมันเป็นเวลาเย็นมากแล้วทำให้มีคนอยุ่บริเวณนี้น้อยกว่าปกติ ร่างเล้กเริ่มสั่นมองหาคยูฮยอนก็ไม่เจอคนที่มองหา
‘ขอโทษนะมีอะไรกันรึป่าว’ เสียงทุ่มนุ่มหูดังขึ้นพร้อมๆกับสัมพัสเบาๆจากมือของอีกคนที่ไหล่ทำให้ฮยอกแจหันไปมองผู้ที่มาเยือน
‘อ่าวมากับผัวนี่หว่า’
‘อือ ถ้าไม่มีอะไรก็ขอตัวนะ’ ว่าจบฮยอกแจก็ถูกชายที่มาใหม่พาออกมาจากบริเวณตรงนั้นทันที
‘นี้รีบกลับบ้านซะนะมันอันตราย’ ชายหนุ่มร่างหนาที่มีใบหน้าอันโดดเด่นทำให้ฮยอกแจชะงักกับคนที่ช่วยเขาเอาไว้ความประทับใจก่อตัวขึ้นมาเล็กๆในใจของตัวเขาเอง
‘นี้ฉันไปแล้วนะ’ อี ทงเฮที่เล่นบอลจนมืดค่ำแล้วผ่านมาเจอเหตุการณ์เมื่อครู่เข้าบอกกับฮยอกแจก่อนจะส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
‘ขอบคุณนะ’ ฮยอกแจพูดออกไปเบาๆก่อนที่อีกคนจะยิ้มให้แล้ววิ่งกลับลงไปในสนามเหมือนเดิม พร้อมๆกับคยูฮยอนที่เดินลงมาจากตึกและวิ่งมาหาฮยอกแจทันที
พอนึกย้อนกลับไปก็ได้แต่อมยิ้มกับตัวเอง ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ตนเองมีอีกคนในสายตาถึงใครๆจะมองว่าเขานอนอยู่ตลอดเวลาแต่ก็ใช่ว่าจะไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลยซะที่ไหน ทุกครั้งที่อี ทงเฮ เดินผ่านหรือมีคนพูดถึงฮยอกแจจะได้ยินมันเสมอ รับรู้ความเป้นไปและรู้ว่าคนๆนี้โด่งดังในโรงเรียนมากเพียงใด ไม่ได้หวังให้เขาจำตัวเองได้แม้แต่นิด ได้แต่อยู่ในมุมมืดของตัวเอง
จนถึงวันนั้น..วันที่ตัวฮยอกแจเองก็ไม่รู้ว่าทำไมจึงรั้งอี ทงเฮเอาไว้กับตนเอง ทำไมจึงทำเรื่องบ้าๆอย่างกล้าหาญแบบนั้น แต่หลังจากนั้นชีวิตที่เรียบง่ายของฮยอกแจก็มีมนุษย์หน้าหล่อของอีทงเฮเข้ามาทำให้ปั่นป่วนอยู่เนื่องๆ ไม่น่าเบื่อเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว
ขณะที่คนตัวเล็กคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก็เผลอหน้าแดงขึ้นมาก่อนจะค่อยๆแกะกระดุมของอีทงเฮและ เช็ดอกแกร่งให้เบาๆ
หมับ!!
มือของทงเฮจับที่มือของฮยอกแจทำให้อีกคนที่เช็ดตัวอยู่ถึงกับสะดุ้ง ทงเฮเอามือของฮยอกแจข้างที่ตนจับมาแนบหน้าก่อนจะหลับไปทำให้ฮยอกแจถอนหายใจออกเบาๆ
แค่ละเมอหรือเนี้ย
“แหม๋ ได้ทีแล้วเอาใหญ่เลยนะไอ่น้องคนนี้” ฮานึลที่กลับเข้ามาพร้อมกับยาส่งยาให้กับฮยอกแจแล้วยืนมองน้องชายตัวดีจับมือของเด็กตัวขาวเอาไว้ทำให้ฮยอกแจป้อนยาได้แบทุลักทุเลนิดๆ เห็นแล้วก็ไม่รู้จะสงสารหรือขำดี
“ฮยอกแจพี่รู้นะพี่เราคิดอะไรอยู่”
“...”
“พี่อยากให้ทบทวนความรู้สึกตัวเองดีๆนะ”
“...แล้วก็น้องชายพี่มันโง่นะ ถ้าไม่บอกมันไม่รู้หรอก”
“...”
“เพราะงั้นดูแลปลาโง่ให้พี่ด้วยนะตัวเล็กของพี่ คึ” สรรพนามที่ทำให้ฮยอกแจขมวดคิ้วน้อยๆทำให้อีกคนยิ้มนิดๆส่งกลับมาให้
“ขอบคุณนะครับ”
ฮานึลยิ้มให้ฮยอกแจ ยิ้มสไตล์เดียวกับคนที่นอนอยู่ยิ้มที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นยิ้มแบบเอ็นดู ก่อนจะลูบหัวฮยอกแจเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“พี่ทงเฮนี้ป่วยง่ายเหมือนกันเนาะ”
ผมไม่อยากติดหวัดพี่หรอกนะ !!
------------------ Sleeping boy ----------------
“ฮืมม” ทงเฮลืมตาขึ้นช้าๆเมื่อมีแสงแดดในยามเช้ามากวนใจร่างหนา ทงเฮเลื่อนแขนไปข้างๆหวังจะเจอตัวเล็กที่คิดว่านอนอยู่ข้างๆแต่ก็ต้องแปลกใจเพราะพบเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น
ทงเฮพยายามดันตัวขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียงเอาไว้ก่อนจะขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ที่ร่างกายมันเป็นไปตามที่สั่งการอย่างยากลำบาก อาการหนักหัวเหมือนมีคนเอาหินมาใส่ไว้ในหัวและปวดเมื่อยตามตัว ทำให้ทงเฮรู้ได้ทันทีว่าเขาคงโดนพิษไข้เล่นงานเข้าเสียแล้วคิดได้แค่นั้นร่างหนาพาร่างที่แทบจะไม่มีแรงเดินไปยังห้องน้ำก่อนจะอาบน้ำให้ร่างกายสดชื่นแทนที่จะเช็ดตัวแบบที่ควรจะเป็น
เมื่อจัดการชำระร่างกายเสร็จร่างหนาที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วคิดว่าจะกลับมานอนต่อสักหน่อยก่อนจะลงไปหาอะไรทาน แต่เขาก็พบกับคนที่หายไปจากเตียงอย่างไร้ร่องรอยที่ยามที่เขาตื่นนอน เด็กน้อยที่ว่างข้าวต้มร้อนๆไว้โต๊ะข้างเตียงนอน ก่อนจะยืนเกาหัวงงๆขอเดาว่าเป็นเพราะเขาหายไปจากเตียงละมั้ง ?
“อ่าว พี่ทงเฮ” ฮยอกแจหันไปเจอทงเฮที่ยืนเช็ดผมอยู่หน้าห้องน้ำก่อนจะเกิดความไม่พอใจเล็กๆ ไม่สบายยังจะอาบน้ำอีก ดื้อจริงๆเลย
“ทำไมวันนี้ตื่นเช้าจัง?” ทงเฮยิ้มก่อนจะถามแบบสบายๆก่อนจะนั่งลงที่ปลายเตียง เด็กขี้เซาที่วันนี้ลุกจากเตียงไปตั้งแต่เช้าจึงเดินมาคว้าที่ผ้าขนหนูก่อนจะเช็ดผมให้ทงเฮแทน
“ก็ลุกไปทำข้าวต้มให้นี้ไงเล่า” คนป่วยยิ้มออกมากับเสียงบ่นงุ้งงิ้งของเด็กน้อยที่วันนี้อุสาลุกไปทำข้าวต้มให้เขาแต่เช้าทั้งๆที่ตัวเองปกติแทบจะนอนทั้งวันเลยด้วยซ้ำ
“เวลาไม่สบายห้ามอาบน้ำรู้มั้ย” ฮยอกแจพูดเบาๆก่อนจะชะโงกหน้ามามองทงเฮที่นั่งเงียบไป
“ถ้าไม่สบาย..
แล้วฮยอกแจมาดูแลพี่ก็ไม่อยากหายอะ” พูดไม่พอทงเฮยังหันหน้าไปหาฮยอกแจทำให้ระยะห่างลดลงจนน่าใจหาย
“บ้าแล้ว // ” เด็กตัวเล็กพูดเบาก่อนจะพยายามห้ามรอยยิ้มที่ปรากฎขึ้นมาอย่างยากลำบาก
ทงเฮมองภาพน่ารักอย่างหลงไหลก่อนจะยกยืมขึ้นมาลูบแก้มเนียนใสอย่างแผ่วเบาเรียกอาการหน้าแดงหูแดงของอีกคนได้เป็นอย่างดี ฮยอกแจลุกขึ้นหนีก่อนจะหันไปถือชามข้าวต้มมาให้ทงเฮ
‘’อะ” ยื่นชามข้าวต้มให้ทงเฮที่ตอนนี้นั่งพิงหัวเตียงก่อนจะชี้ถ้วยเล็กๆที่มียาอยู่ไม่กี่เม็ด ก่อนจะพยักหน้าให้เป็นนัยว่ากินข้าวต้มเสร็จแล้ว ทานยาด้วยนะครับวางไว้ให้แล้วนะ
พูดน้อยตามสไตล์เจ้าตัว
ทงเฮคิดก่อนจะรับชามข้าวต้มมาถือไว้ แต่ร่างหนาคงลืมคิดไปว่าปกติแล้วเด้กขี้เซาคนนี้พูดกับคนอื่นวันหนึ่งถึงสิบประโยครึป่าวก็ไม่รู้แถมยังเป็นแบบถามคำตอบคำเสียอีก นอกจากบอกคยูฮยอนกับอีทึกว่าง่วงนอนกับหิวข้าวที่เป็นประโยคเบสิคหนะ เรื่องคุยกับคนที่พึ่งรู้จักกันนี้ลืมไปได้เลย
“ป้อนหน่อยสิ” ทงเฮว่าอย่างอ้อนๆก่อนจะใช้มือที่ไม่ค่อยมีแรงอยู่แบบแอ๊บเป็นทำช้อนจะหล่นหน่อยให้ร่างบางเจ้าของอาหารเช้าเห็นใจ
“..”
ฮยอกแจมองมายังช้อนที่ทงเฮถือก่อนจะส่ายหน้าเบาๆแล้วหยิบมันขึ้นมารับชามข้าวจากทงเฮและตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าเบาๆ เด็กน้อยกะจะยื่นช้อนให้อีกคนส่งมันเข้าปากเองแต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็เจออีทงเฮเด็กโข่งอ้าปากแทบจะเห็นฟันครบทั้งปาก..พี่ทงเฮฟันเกอะ พยาบาลจำเป็นมองอย่างขำๆก่อนจะยอมส่งข้าวต้มในช้อนเข้าปากเด็กตัวโตอย่างอี ทงเฮไปตามระเบียบ
เด็กขี้เซาทำหน้าที่ป้อนข้าวคนป่วยอย่างทงเฮไปเรื่อยๆ ทั้งสองไม่มีใครพูดอะไรออกมา มีแต่เสียงช้อนขูดกับชามแล้วก็เสียงเครื่องปรับอากาศเท่านั้น
“ฮยอก...เอาชามไปเก็บนะ” ร่างบางยื่นแก้วน้ำกับยาให้ทงเฮก่อนจะถือชามข้าวต้มที่หมดเกลี้ยงลงมาเก็บข้างล่าง
ทงเฮมองตามหลังคนตัวเล็กที่เดินออกไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย รสชาติข้าวต้มที่อีกคนทำยังคงติดปากไม่หาย ความรู้สึกมีความสุข อยากปกป้องมันพุ่งขึ้นตรงเข้ามาในใจ ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่ได้เกิดมานานก่อขึ้นช้าๆ
ร่างหนายกมือขึ้นเสยผมก่อนจะสะบัดัวไล่ความคิดบ้าๆที่เกิดขึ้นให้ออกไปจากหัว ก่อนจะยัดยาไม่กี่เม็ดเข้าปากแล้วดื่มน้ำตาม คนป่วยนอนลงกับเตียงที่พึ่งลุกไปได้ไม่นอนก็ต้องมานอนอีก หลับตาลงช้าๆก่อนที่ความง่วงงุนที่เป็นผลจากฤทธิ์ของยาที่กินเข้าไปทำให้หลับไปในที่สุด
ฮยอกแจเปิดประตูเข้ามาอย่างเงียบเชียบเดินเข้าไปเตียงด้านที่ทงเฮหันหน้ามาหา สำรวจหน้าของอีกคนไปเรื่อยๆ มือสวยขยับมาแตะที่หน้าผากเลื่อนลงมาที่แก้มเบาๆ ไอร้อนยังคงอยู่ทำให้ฮยอกแจเดินกลับไปหยิบหมอนรองนั่งจากเก้าอี้ที่โต๊ะมาวางลงพื้นที่ว่างข้างๆเตียงนั่งเฝ้าอีกคนจนเผลอหลับไปเหมือนกัน
ทงเฮที่รู้สึกถึงความอุ่นร้อนที่มือของตนเองฝืนลืมตาขึ้นมาดูก็พบกับเด็กน้อยที่นอนจับมือแล้วเอาหัวซบลงมาเหมือนลูกแมวทำให้ทงเฮส่ายหน้าก่อนจะยิ้มออกมาบางๆแล้วขยับลุกไปช้อนตัวอีกคนมาแนบอกางลงบนเตียงก่อนจะขึ้นไปนอนข้างๆ
“นี้... ฮยอกแจ” ทงเฮหันหน้ามาหาเด็กน้อยที่จมดิ่งอยู่นห้วงนิทรา
“Zzzz” ไร้เสียงตอบรับจากอีกคนทงเฮเอื้อมมือไปเกี่ยผมที่ปิดหน้าออกก่อนจะยิ้ม
วันนี้เขายิ้มบ่อยมากจริงๆ
“หนาวอะขอกอดหน่อยนะ” ว่าจบคนป่วยที่วันนี้ขี้อ้อนกว่าปกติก็คว้าตัวคุณพยาบาลมากอดแนบอกอย่างถือวิสาสะ แบบไม่กลัวคนในอ้อมกอดที่พึ่งหายป่วยหมาดๆจะติดหวัดไปด้วยเลย
------------------ Sleeping boy ----------------
หลังจากที่ทงเฮป่วยทำให้ทั้งสองต้องหยุดเรียนไปหนึ่งวันเต็มเพราะเจ้าของบ้านเล่นนอนกอดอีกคนซะจนไม่เป็นอันได้ทำอะไรกันเลยทั้งวัน วันนี้ฮยอกแจจึงได้ติดรถของฮานึลมาเรียนด้วยเพราะเธอกำลังจะไปข้างนอกพอดี
จริงๆคนเอาแต่ใจจะไม่ยอมปล่อยร่างบางนี้มาเรียนคนเดียวหากมี่เขามาด้วยแถมคยูฮยอนและอีทึกยังไม่อยู่อีกมันน่าหวง แต่จนแล้วจนรอดทงเฮก็โดนหญิงเดียวในบ้านบ่นซะยกใหญ่จนทำให้ฮยอกแจสามารถมาเรียนได้ในที่สุด
“ตัวเล็กเดียวเลิกเรียนพี่มารับนะ”ฮานึลพูดเมื่อมาถึงจุดหมายด้วยความเร็วเนื่องจากบ้านของทงเฮอยู่ไม่ห่างจากโรงเรียนมากนัก
“ไม่เป็นไรครับผมกลับเองก็ได้” ร่างบางส่ายหน้าน้อยๆอย่างเกรงใจ
“ไม่ได้ๆ ทงเฮได้ตามมาหักคอพี่ละซี่ ดุอย่างกับหมาบ้าแนะ” หญิงสาวยกนิ้วชี้ส่ายเบาๆก่อนจะพูดอย่างขำๆ ฮยอกแจมองคนตรงหน้าอย่างชื่นชม ใบหน้าสวยกับแว่นกันแดด ผมสีบลอนด์ที่พึ่งทำมาใหม่กับผิวสีนิดที่เกิดจากการตากแดด ในเสื้อแขนกุดกางเกงยีนส์มันดูดีจริงๆ ห้าวเล้กๆออกจะกวนๆแต่ใส่ใจคนรอบข้างนี้แหละทำให้ฮยอกแจสนิทกับคนๆนี้ได้ไวจนน่าประหลาด
เฮ้อ อยากมีพี่สาวจังน้า
“อ่าเอางั้นก็ได้ครับ”
“ดีมาก! ไปเรียนได้แล้วตั้งใจเรียนะไอ้หนู”
ว่าจบก็ยีหัวฮยอกแจหนึ่งทีก่อนจะยกนิ้วให้ ฮยอกแจก้าวลงจากรถก่อนจะโค้งให้น้อยๆพร้อมกับกล่าวขอบคุณเบาๆ แล้วหันหลังด้านเข้าโรงเรียน
ร่างบางรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองมายังตนเองแต่ก็ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร การที่คนตัวเล็กมาเดินคนเดียวมันถือเป็นเรื่องประหลาด หน้าตาน่ารักที่ทำให้ทุกคนอยากเข้าหาแต่บุคคลิกแปลกๆพร้อมยังมาคยุฮยอนและอีทึกตามดูแลอยู่ตลอดเวลาทำให้หลายๆคนไม่พอใจ แถมระยะนี้ยังมีอีทงเฮ คนโปรดของนักเรียนหญิงไอดอลของนักเรียนชายหลายๆคนมาตามต้อยๆ นิสัยไม่ค่อยพูดไม่สุงสิงกับใครทำให้หลายๆคนมองว่าหยิ่งแล้วยิ่งทำให้หมั่นไส้
ไม่ใช่ว่าฮยอกแจไม่อยากมีเพื่อน
ไม่ใช่ว่าเป็นคนหยิ่ง
แต่เป็นคนกลัวการเข้าหาคนอื่นมากกว่า
รู้ตัวแต่เข้าหาคนอื่นไม่เป็นแต่ก็ไม่มีใครคิดจะเข้าหา
ก็เท่านั้นเอง..
คิดได้เช่นนั้นฮยอกแจจึงเปลี่ยนทิศทางจากห้องเรียไปเป็นสวนที่เจอกับทงเอครั้งแรก มันคงเป็นที่ๆสงบที่สุดในเวลานี้แล้วละมั้ง
-------------------
โฮกกกหายนานมากคิดถึงทุกคนไม่มีอะไรจะแก้ตัวเลยอะงุ้ย .__.
คือเรารู้สึกว่ามันน้อยเลยมาอัพให้เพิ่ม รอหลังคอนเดียวเรามาต่อให้ใบ้คือพี่วอนจะมีบทละ555
จริงๆเราพึ่งสอบเสร็จพน.เข้าค่ายสามวันเสร้จไปคอนต่อคือเหนื่อยอยู่แต่ถ้าวันนี้ไม่ได้อัพจะรู้สักผิดมาก สักนิดก็ยังดีเนอะ TUT
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ .____.//
TBC
ความคิดเห็น