คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER ☆ 3 (100%)
CHAPTER ☆ 3
ตึก ตึก ตึก
เสียงรองเท้ากระทบกับพื้น อี ทงเฮที่ตัดสินใจโดนเรียนในคาบนี้ ก้าวขาอย่างไม่เร่งรีบนักลงจากตึกไปยังโรงยิมข้างๆแทนที่จะไปนั่งเรียนในห้อง
ระหว่างทางร่างหนาที่เป็นที่รู้จักก็ได้แต่ส่งยิ้มนิดๆ ให้กับสาวๆที่มาทักตนเองอย่างเป็นกันเอง ด้วยระยะห่างจากตึกของทงเฮและโรงยิมไม่มากนัก ทำให้ใช้เวลาไม่นานนักในการมาถึงโยมยิมที่มีคนตัวเล็กโดดเรียนแอบอยู่ในนี้
แอ๊ดดดดดดด
พอเดินมาถึงทงเฮเปิดประตูโรงยิมของโรงเรียนออกเบาๆ เสียงของประตูทำให้รู้ได้ว่าควรได้รับการใส่น้ำมันสักหน่อย ภายในโรงยิมซึ่งเป็นของชมรมว่ายน้ำของโรงเรียนที่ตอนนี้ออกนอกสถานที่ไปเก็บตัวเตรียมแข่งกีฬากันอยู่ต่างจังหวัดที่ให้ไม่มีใครคิดจะเข้ามาในนี้เลย
ทงเฮกวาดลายตาหาเด็กน้อยที่มีความคิดแปลกประหลาดในการหาที่หลบจากสายตาคนอื่นในสถานที่ๆใครๆมักไม่สนใจและคิดไม่ถึงอยู่เสมอ โรงเรียนมัธยมแห่งนี้สนับสนุนทั้งเรื่องวิชาการและกีฬา ไม่แปลกที่โรงยิมแห่งนี้จะมีสิ่งของอำนวยความสะดวกครบครัน ไม่ว่าจะห้องน้ำ เก้าอี้ชายหาดให้นั่งพัก ล็อคเกอร์เก็บของ และอื่นๆอีกมากมาย
ว่าแล้วคนที่อุสาโดดเรียนมาก็หันไปเจอกับก้อนกลมๆขดอยู่บนเก้าอี้ชายหาดข้างๆสระ จึงก้าวเข้าไปหาเด็กตัวน้อย ฮยอกแจนอนในท่าที่ไม่ค่อยสบายนัก เพราะพอทงเฮก้าวไปนั่งอยู่ที่พื้นข้างๆแล้วเอามือไปปัดผมให้เข้าทีเข้าทางอีกคนก็คว้ามืออุ่นเอาไว้เสียก่อน
“...เฮ....งืมๆ....มาได้ไงอะ....” ฮยอกแจพูดแบบงึมงำๆ ก่อนจะใช่มืออีกข้างปิดปากก่อนจะหาวนิดๆอย่างน่าเอ็นดู
“มาตามเด็กหนีเรียน” ทงเฮว่าอย่างเอ็นดูก่อนจะลูบหัวอีกคนที่นั่งอยู่ในเข้าที่เข้าทางเสียก่อน
“ง่า.... แล้วพี่ทงเฮไม่มีเรียนหรอ ?” ฮยอกแจเอียงคอถามสติเริ่มกลับเข้าสู่ร่าง โดยไม่รู้ว่าคำว่าพี่ที่ออกจากปากของตนในแบบที่สติครบถ้วนสมบูรณ์ทำให้อีทงเฮอยากจะยิ้มออกมากว้างๆมากแค่ไหน
“มี แต่กลัวเด็กดื้อเหงาเรื่องเรียนนะเอาไว้ที่หลังแล้วกันเนอะ” ทงเฮบอกก่อนจะยิ้มให้ฮยอกแจ เด็กน้อยก้มหน้าลงต่ำซ่อนใบหน้าที่ขึ้นสีแดงนิดๆอย่างน่ารัก แต่ไม่อาจจะรอดพ้นสายตาของอีกคนไปได้
น่ารักจริงๆเลยนะ เด็กดื้อ
“จะนอนต่อมั้ยครับ?” ทงเฮถามฮยอกแจร่างบางพยักหน้านิดๆก่อนจะชี้ไปยังโต๊ะวางของไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่ๆตนเองนอนอยู่นัก
“อือ เอาหมอนให้หน่อยนะ” ฮยอกแจบอกก่อนจะหาวอีกรอบน้ำตาซึมออกมานิดๆ แต่ก็เป็นภาพที่ทงเฮมองว่าน่ารักอยู่ดูนั้นแหละนะ ว่าแล้วพี่ทงเฮคนแสนดีก็เดินไปหยิบหมอนมาให้อีกคนตามคำบัญชาของหัวหน้ากองรบอีฮยอกแจที่เอาความน่ารักมาเตรียมทำลายล้างเขาแบบนี้
“อะ” ทงเฮเดินมายื่นหมอนให้อีกคน ฮยอกแจจัดหมอนให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะล้มตัวลงนอนใหม่ และเข้าสู่นิทราไปอน่างรวดเร็ว ทงเฮที่นั่งมองทุกอิริยาบทของคนขี้เซายิ้มๆออกมานิดๆก่อนจะโน้มตัวลงมาจูบแผ่วๆที่หน้าผากของอีกคนและผละออกมาจากกลิ่นยาสระผมหอมๆอย่างอ้อยอิ่ง
“ฝันดีครับเด็กดื้อ”
------------------ Sleeping boy -----------------
หลังจากส่งเด็กดื้อเข้านอนยามบ่ายไปเรียบร้อย พี่เลี้ยงเด็กชั่วคราวก่อนย้ายตัวเองมานั่งอยู่ขอบสระน้ำจุ่มขาลงไปตีเล่นในน้ำเบาๆเพื่อไม่ให้รบกวนคนที่หลับสบายอยู่ ทงเฮนั่งอยู่เงียบๆแบบนี้มาสักพักแล้วตั้งแต่ฮยอกแจหลับไปในหัวคิดทบทวนความรู้สึกแปลกๆที่ไม่เคยเป็นมาก่อนจนมาเจอกับเด็กคนนี้
ชอบหรือไม่ชอบ ?
ถ้าหากชอบเขาก็คงจะปล่อยไว้ไม่ได้
ถ้าคนอื่นยังมองอี ฮยอกแจของเขาแบบนี้
ไม่อยากให้ใครเห็นอีกมุมหนึ่งของเด็กคนนี้แบบนี้เขาเห็น
แบบนี้เรียกหวงหรือป่าว ?
หรือเพียงแค่ทำหน้าที่กันแน่ ?
ไม่เข้าใจเลยสักนิดเดียว
ขณะที่ร่างหนาจมอยู่ในความคิดของตนเองจนไม่ได้สังเกตสิ่งรอบข้าง ร่างบางที่พึ่งตื่นจากฝันหวานอีกครั้งเดินแบบมึนมึนมาหยุดอยู่ข้างหลังของอีทงเฮ
พรึบ
ทงเฮแถบสะดุ้งเพื่อรู้สึกที่น้ำหนักออกอะไรแบบอย่างอยู่ที่หลังตัวเองพร้อมๆกับมือเล็กๆที่จับปลายเสื้อของเขาเอาไว้ ฮยอกแจนั่งเอาหน้าพิงหลังของทงเฮเอาไว้เหมือนต้องการที่พักพิง
“ทงเฮ....” ร่างบางของคนหน้าหลังเรียกก่อนจะเอาหน้าถูๆกับหลังของทงเฮนิดๆอย่างอ้อนๆ
“หืม? ว่าไงครับ?” ทงเฮถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่นเหมือนพูดกับเด็กตัวเล็กๆอะไรแบบนั้น
“ฮยอก... หิวงะ”
เด็กน้อยเริ่มงอแงแล้วสินะ
ทงเฮระบายยิ้มออกมานิดก่อนจะจะเอนหัวไปข้างหลังให้ชนกับหัวกลมๆของฮยอกแจที่พิงอยู่กับหลังของตนเอง
“หิวมากมั้ยครับ”
“มากๆเลย” ฮยอกแจถูหน้าขึ้นลงกับหลังของทงเฮเบาๆอย่างน่ารักจนทงเฮอดกลางไม่ได้
“แต่พี่ยังไม่หิวเลยทำไงดี”
ทงเฮหันหลังกลับไปทำให้ฮยอกแจที่พิงอยู่ต้องผละออกมาแบบไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก ทงเฮมองอีกคนที่หัวยุ่งเหยิงตามแบบฉบับคนน่ารักที่พึ่งตื่นนอนจึงดูไม่น่าเกรียดแถมยังค่อยไปทางน่ารักอีกต่างหาก
“แต่ฮยอกหิวนี่!”
คนเอาแต่ใจขมวดคิ้วก่อนจะยกแขนกอดอกแล้วยู่ปากเสียน่ารัก นี้เจ้าตัวจะรู้ไหมเนี้ยว่าทำแบบนี้มันไม่ใช่วิถีคนแมนเลยสักนิด ทงเฮตีหน้าเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ว่าฮยอกแจหงุดหงิด จะยิ้มก็ยิ้มไม่ได้กับความท่าทีที่อีกคนแสดงออกและคำพูดที่ดูเป็นกันเองมากขึ้นแบบนี้
“แล้วจะให้พี่ทำยังไงครับ หืม? โรงเรียนกับปิดแล้วแถมโรงเรียนก็ยังไม่เลิกเลยนะเด็กดื้อ” ทงเฮเอ่ยขึ้นก่อนจะยีหัวฮยอกแจเล่นเสียจนยุ่งเหยิงเหมือนรังนกยิ่งกว่าเก่า เมื่อได้ยินเช่นนั้นเด็กขี้เซาก็ยู่หน้าเข้าไปใหญ่แม้จะรู้ว่าอีกไม่นานก็จะเลิกเรียนแล้วก็เถอะ
“ไม่รู้” ฮยอกแจก้มหน้าลงต่ำก่อนจะเบนหน้าไปทางอื่น แล้วพูดด้วยเสียงหงอยลง
“เอางี้ดีมั้ยครับ”
“ ’---‘? ”
“เล่นเกมกันแก้เบื่อไงครับ”
ร่างหนาบอกก่อนจะส่งยิ้มบางๆไปให้ฮยอกแจ จนร่างเล็กหน้าขึ้นสีนิดๆเนื่องจากรอบยิ้มของทงเฮในระยะประชิดแบบนี้ ซึ่งอาการน่ารักก็อยู่ในสายตาของชายหนุ่มอีกคนเสมอ
“เกมนี้เล่นไม่ยากหรอก เบสิคๆเลยถ้าฮยอกแจชนะพี่เลี้ยงขนมทั้งอาทิตย์เลยดีมั้ย”
“ดี!”
แค่ได้ยินว่าจะมีคนเลี้ยงขนมไปอีกทั้งอาทิตย์เดกน้อยก็ตาลุกวาวทันที เหมือนกันเด็กเล็กๆเจอขนมหวานยังไงยังงั้นเลย
“เกมที่พี่จะให้เล่นคือ
จ้องตาครับ”
“ฮืม จ้องตาหรอ?” ฮยอกแจขมวดคิ้วนิดๆไม่นึกว่าอีกคนจะเอาเกมแบบนี้มาเล่นในเวลาแบบนี้ และสถานนี้แบบนี้เนี้ยนะ
พิลึกคน
“ใช่แล้ว เล่นง่ายๆใครกระพริบตาก่อน หลบตาก่อนก็แพ้แค่นั้นเอง”
“เกมอื่นไม่ได้หรอ...”
ฮยอกแจถามอีกคน ไม่ใช่ว่าเล่นไม่ได้แต่ฮยอกแจไม่อยากจะจ้องตากับคนๆนี้นานๆ ทงเฮไม่เหมือนกับคนอื่นๆที่เคยเข้ามาทำความรู้จักกับเขา ไม่ได้ว่าหวังผลประโยชน์ หรือมองแค่หน้าตาภายนอกของเขา ฮยอกแจเดาใจอีกทงเฮไม่ออกจริงๆ
อีกอย่าง.. กลัว ... กลัวใจตัวเองว่าหากอีกคนจับสังเกตได้ว่าอะไรในใจนี้กำลังเปลี่ยนไปฮยอกแจยังไม่พร้อมจะยอมรับมันตอนนี้สักเท่าไหร่
“เกมนี้แหละ ขนมฟรีหนึ่งอาทิตย์เชียวนะ” ทงเฮยิ้มก่อนจะทำท่านับเลขหนึ่งถึงเจ็ด
“..”
“หนึ่ง ...สอง...สาม .......เจ็ด โอ้โหเจ็ดวันเจ็ดร้านเลยนะ ”
ข้อเสนอที่ฮยอกแจเองก็ยากจะตัดสินใจ เนื่องจากตัวเองก็พึ่งมาอยู่ที่นี้ได้ไม่นานแถมไม่ค่อยมีเพื่อนอีกทำให้ไปสามารถไปไหนมาไหนคนเดี่ยวได้โดยที่คยูฮยอนและอีทึกไม่ได้ด้วย แถมสองคนนั้นก็ไม่ได้ว่างมากวนเขาตลอดเวลา อีกอย่างถ้าทั้งหมดที่ว่ามากทงเฮพาอีกคนไปจริงๆละก็จะประหยัดค่าขนมไปได้อีกมากโขเลยที่เดียว ดีไม่ดีอาจจะมากพอเก็บไปซื้อขนมร้านดังๆมาลองทานดูอีกก็ได้นีน่า...
“ว่าไงครับคนเก่ง สนใจข้อเสนอของพี่รึป่าวครับ ?”
ทงเฮยิ้มอย่างผู้ชนะในใจแน่นอนอยู่แล้วว่าข้อเสนอทั้งหมดที่ว่ามานี้เขาทำจริงแน่ๆ และเขาก็คิดว่าฮยอกแจคงจะไม่ปฏิเศษด้วย คิดไปคิดมามันก็เป็นกำไรทั้งสองฝ่าย เด็กนอยของเขาได้กินได้เที่ยวแบบที่ไม่เสียค่าใช้จ่าย ส่วนตัวเขาเองก็จะได้นั่งมองอีกคนกินขนมด้วยท่าทางเด็กๆ และมีคนไปเที่ยวด้วยอีกเจ็ดวันเลทีเดียว...
คิดๆไปจริงๆมันก็คุ้มกับการลงทุนนะ
“ก็ได้แต่พี่ทงเฮห้ามผิดสัญญานะ”
“แน่นอนอยู่แล้วครับ” เป็นไปตามคาด หลังจากที่ฮยอกแจลังเลอยู่นานก็ตามตกลงกับข้อเสนอแสนหวานที่ล่อตาล่อใจเสียเหลือเกิน
“หนึ่ง สอง สาม เริ่ม!”
สิ้นเสียงของทงเฮทั้งคู่ก็จ้องตาของอีกฝ่ายทันที่ ฮยอกแจที่จ้องตาทงเฮแบบกล้าๆกลัวๆในตอนแรกราวกับถูกดูดเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลที่มีเสน่ห์คู่นั้น นัยตาของทงเฮสวยราวกับทะเลตะวันออกยามค่ำคืนอบอุ่น และโดดเดี่ยว
ฝ่ายทงเฮก็จ้องตาของฮญอกแจอย่างไม่ลดละ ตาของฮยอกแจมีประกายวับวิบเหมือนกับดวงดาวฟ้าฟากฟ้าใหญ่ สดใสและดื้อรั้น มีเรื่องราวมากมายที่ถูกบอกเล่าผ่านทางสายตาของเด็กตัวน้อย แต่ทงเฮไม่อาจจะมองความรู้สึกของฮยอกแจออกได้เลย เหมือนมีอะไรบางอย่าง มาบดบัง เหมือนมีเมฆยาวค่ำคืนมาบดบังแสงจากดาวดวงน้อยของเขาอยู่
ทั้งคู่จ้องตากันไปสักพักฝ่ายฮยอกแจที่ดูจะเป็นฝ่ายแพ้ๆแน่ๆ แก้มขาวเนียนขึ้นสีแดงอ่อนๆอย่างหน้ารักทำให้ทงเฮอดขำไม่ได้ เห็นแล้วมันน่าแกล้งนักจริง คิดได้เช่นนั้น ทงเฮจึงใช่โอกาศที่ฮยอกแจเผลอชกริมฝีปากลงไปยังริมฝีปากได้อยู่ของอีกคนเบาๆจูบเบาๆไม่มีการรุกล้ำใดๆ ก่อนจะผละออกมา
ฮยอกแจที่พึ่งได้สติถึงกับหน้าแดงแปร๊ดไปถึงหูอย่างหน้าเอ็นดูทำให้ทงเฮหลุดหัวเราะออกมา คนตัวเล็กยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่ ไม่เคยเห็นอีทงเฮหัวเราะเต็มเสียงขนาดนี้เลยให้ตายสิ
“พี่ทงเฮไอ้พี่บ้านี้!!”
ตู้ม!
“อะไรกันฮยอกแจเขินพี่หรอเนี้ย” ทงเฮที่ลืมตัวไปว่านั่งอยู่ริมสระน้ำถูก ฮญอกแจพลักตกน้ำไปอย่างไม่ออมแรงน้ำสาดกระเด็นขึ้นมาบนขอบนิดๆ ทำให้โดนคนที่นั่งหน้าแดงอยู่เล็กน้อย
“ไม่ต้องมาพูดเลย!”
ฮยอกแจว่าก่อนจะลุกขึ้นยืนเพื่อไปยังที่นอนที่ตนจากมาแต่กลับโดนทงเฮยั้งเอวเอาไว้ตกลงมาในน้ำทั้งคู่ ทำเอาเปียกปอนกันไปหมด
“แค่กๆๆ” ฮยอกแจที่โดนดึงลงมากระทันหันสำลักนี้นิดๆก่อนที่ทงเฮจะช่วยลูบหลังให้อย่างเป็นห่วง
“ใจเย็นๆ”
“ไม่ต้องมาพูด” ฮยอกแจที่สภาพเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำทำหน้ามุ่ยใส่ทงเฮก่อนจะหันไปอีกทางหนึ่งทันที
“โกรธพี่หรอ”
“….”
“ฮยอกแจ”
“….”
“พี่ขอโทษนะ” ทงเฮที่เริ่มรู้ตัวว่าตนเองโดนโกรธเข้าเต็มๆเลยถึงกับต้องรีบขอโทษ เขาไม่น่าเล่นอะไรแบบนี้เลยสินะ ไม่คิดว่าฮยอกแจจะโกรธแบบนี้ ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้เลยด้วยซ้ำ หากรู้ว่าอีกคนจะโกรธเขาจะไม่ทำแบบนี้เลย
“ไม่ให้อภัย”
“แล้วทำยังไงฮยอกแจถึงจะยกโทษให้พี่ละครับ ?” ทงเฮถาม
“สัญญาว่าจะทำ ?”
“ทุกอย่างเลยครับ” ทงเฮตอบตอนนี้เขาทำได้ทุกอย่างขอแค่ฮยอกแจหายโกรธก็พอแล้วละ
“พาไปกินขนมสองอาทิตย์”
ทงเฮมองหน้าเด็กเจ้าเล่ห์เมื่อรู้ว่าตัวเองโดนแกล้งบ้างแล้ว หลอกให้เขาเลี้ยงขนมถึงสองอาทิตย์เชี่ยวหรือ มันน่าจับมาตีก้นเสียให้เข็ดใครสอนให้เจ้าวางแผนแบบนี้กัน
“เด็กตัวร้าย”
“ไม่ใช่สักหน่อย อีกอย่างสัญญาแล้วด้วย!” ฮยอกแจอมยิ้มเมื่อแผนการของตัวเองสำเร็จ
“พาไปแน่นอนครับ เลี้ยงตลอดชีวิตยังได้เลย” ทงเฮว่าก่อนจะส่งยิ้มไปให้เด็กตัวน้อยของเขา
“บ้า!”
///////////////////////////////////
------------------ Sleeping boy -----------------
เปาะแปะ เปาะแปะ ซ่าาา
หยดน้ำฝนที่ตกลงมาจากฟ้ากระทบลงที่ไหล่ของทงเฮและฮยอกแจก่อนจะตามมาอีกมากมาย น่าแปลกที่จู่ๆฝนก็ดันตกลงมาได้ทั้งๆที่เมื่อตอนกลางวันก็ไม่มีทีท่าว่าจะตก
ทั้งคู่วิ่งเค้าไปหลบที่ป้ายรถเมย์อย่างเร่งรีบด้วยความที่ฝนตกหนักมากขึ้นแถมมีลมพัดแรงอีก ไฟข้างถนนที่ให้แสงสว่างในยามค่ำคืนแบบนี้กระพริบเล็กน้อย ทงเฮที่โดนเพื่อนเรียกให้ไปช่วยเล่นฟุตบอลแข่งกับอีกโรงเรียนเพราะเพื่อนในทีมดันท้องเสียกระทันหัน ทำให้ทงเฮต้องพาฮยอกแจไปนั่งรอเขาเล่นฟุตบอลอยู่ข้างสนามจนมืดค่ำ แถมเหมือนยังไปเป็นเป้าสายตาให้คนอื่นๆอีกต่างหาก
ก็ปรกติอี ฮยอกแจได้ออกมาในที่ๆคนเยอะๆแบบนี้ที่ไหนกันละ หายากกว่าเมมเบอร์ซุปเหนี่ยที่สติดีเสียอีกเพราะอย่างนั้นการแข่งครั้งนี้จึงมีคนมาชมมากเป็นพิเศษ ส่วนผลการแข่งหนะหรือแน่นอนว่าเมื่อได้ผู้เล่นอย่างอี ทงเฮแล้วมันก็ชนะได้แบบใสๆเลยละ
ในยามนี้ที่ป้ายรถเมย์ไม่มีคนมากนักเนื่องจากมันก็ได้เวลาค่ำมากแล้ว จึงเหลือเพียงฮยอกแจกับทงเฮและอีกไม่กี่คนเท่านั้น ฮยอกแจที่อยู่นั่งอยู่ข้างๆทงเฮนั้นเริ่มตัวสั่นเพราะอากาศที่หนาวเย็นแถมเมื่อกลางวันยังตกน้ำโครมใหญ่ที่โรงยิมดีที่ทงเฮมีเสื้อยู่หายตัวในล็อกเกอร์จึงสามารถนำมาเปลี่ยนได้
ทงเฮที่เห็นฮยอกแจตัวสั่นจึงถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกและนำไปคลุมไหล่ให้เด็กหน้ามึนแทน เพราะสำหรับทงเฮแล้วแค่นี้ไม่หนักหนา ตีบอลกลางสายฝนก็ทำมาแล้วแค่นี้ไม่สะดุ้งสะเทือนหรอก
“ใส่เถอะ” ทงเฮบอกฮยอกแจที่หันมามองตนเองอย่างงงๆแถมเตรียมจะดึงเสื้อของเขาออกมาคืนให้อีกต่างหาก
“พี่ทงเฮใส่เถอะ” ฮยอกแจบอกพร้อมกับปากสั่นนิดๆ ใช่แล้วความจริงฮยอกแจมีเสื้อคลุมอยู่แล้วหนึ่งตัวแถมมีตัวที่ทงเฮเอาไปให้อีกเป็นสอง ทำให้ฮยอกแจนึกเกรงใจคนตรงหน้าอยู่มากเลยทีเดียว
ทงเฮส่ายหน้าก่อนจะหยิบเสื้อตัวนั้นมาใส่ให้ฮยอกแจด้วยตนเอง เขารู้สึกเหมือนจับเด็กน้อยแสนดื้อดึงใส่เสื้อกันหนาวก่อนออกไปเล่นนอกบ้านในฤดูหนาวอย่างไรอย่างงั้น ดูสิตัวก็เล็กนิดเดียว แถมยังดูเป็นคนป่วยง่ายอีกต่างหาก ถ้าโดนลมพัดมากๆตากฝนเยอะๆคงไม่สบายแน่ๆไม่ต้องรอให้หมอหรือใครมาคอนเฟิร์ม
“อย่าดื้อสิ”
“....” ฮยอกแจยู่ปากเล็กๆเพราะโดนขัดใจก่อนจะยอมใส่เสื้อไปตามระเบียบ
เวลาผ่านไปเรื่อยๆทั้งสองคนก็ยังคมนั่งข้างๆกันโดยที่มือยังคงประสานก็อยู่เหมือนเดิม ฝนก็เริ่มเบาลงแมเวลาก็เริ่มดึกขึ้นอีกต่างหาก ทงเฮหันไปมองฮยอกแจที่บัดนี้หลับหัวพิงอยู่ไหล่ของเขาและเหมือนจะหนาวมากอีกด้วย
ทงเฮตัดสินใจลุกขึ้นก่อนจะช้อนตัวอีกคนขึ้นมาในอ้อมอก ฮยอกแจขยับตัวขยุกขยิกเล็กน้อยในอ้อมกอดของทงเฮเหมือนจะตื่นนอน เพราะมีคนมารบกวนเวลาอันแสนหวานของเจ้าตัว
“นอนต่อเถอะ” ทงเฮก้มลงกระซิบที่หูของคนในอ้อมแขน ก่อนที่ฮยอกแจจะสงบเหมือนเดิม
ทงเฮกระชับคนในอ้อมกอดให้มั่นคงก่อนจะออกเดินฝ่าสายฝนที่ตกปรอยๆไปตามทางโดดพยายามเอาตัวบังไม่ให้ฝนโดดคนตัวเล็กหรือให้โดนน้อยที่สุด เพราะกลัวว่าอีกคนจะไม่สบายไปจนสุดทาง
เมื่อถึงบ้านทงเฮจึงไปเคาะประตูห้องนอนของพี่สาว ฮานึลเปิดประตูออกมาด้วยสภาพใส่แว่นหน้าเตอะหัวยุ่งๆในชุดเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นออกมาเปลี่ยนชุดให้ฮยอกแจเพราะกลัวอีกคนจะไม่สบายแต่เขาก็ไม่กล้าเปลี่ยนให้ด้วยตนเองเลยคิดว่าให้พี่สาวช่วยน่าจะดีที่สุด
ทงเฮที่ลงมาเตรียมยากับน้ำอยู่ข้างล่าง ได้เดินสำรวจแล้วล็อกประตูหน้าต่างอีกครั้งก่อนจะเอายาลดไข้ยัดลงไปในลำคอและดื่มน้ำตามกันเอาไว้ และถือยาและแก้วน้ำขึ้นไปข้างบนให้คนตัวเล็กที่นอนอยู่
ก๊อกๆ
ทงเฮเคาะประตูก่อนจะเปิดเข้าไปในห้องของตัวเองตอนนี้ฮยอกแจเปลี่ยนเป็นชุดนอนเรียบร้อยแล้วโดยความช่วยเหลือของพี่สาวตัวดีของเขานั้นเอง ฮานึลกำลังเช็ดตัวให้ฮยอกแจอยู่ใกล้ๆเมื่อหันมาเจอทงเฮก็หยิบยาในมือของทงเฮไปและ ประคองก่อนจะเรียกร่างบางที่กึ่งหลับกึ่งตื่นขึ้นมากินยาและนอนต่อ
ฮานึลเก็บของหยิบผ้าเช็ดตัวและชามที่ใส่น้ำที่นำมาเช็ดตัวให้ฮยอกแจก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่งข้างเตียง ลืบหัวฮยอกแจที่นอนอยู่อย่างเอ็นดูและเห็นมาสบตากับทงเฮอีกครั้ง
“เอาจริงๆนะทงเฮ”
“แกควรจะมาดูแลเจ้าเด็กนี้เหมือนในฟิคสิ เฮ้อ ฉันรู้ว่าแกทำไม่ได้หรอกเลยต้องพึ่งฉันนี้ไงจริงๆเลยน้า” หญิงสาวพูดอย่างขบขันก่อนจะยิ้มออกมาให้ทงเฮ
“โตๆกันแล้วอย่าหนีใจตัวเองละไอ้น้อง พี่ไปละ ตอนดึกๆก็ดูกันเอาเองไม่ต้องมาเคะห้องนะเว้ย”
“ขอบคุณนะ”
“เออๆ แค่นี้เองเปลี่ยนคำขอบคุณเป็นข้าวอร่อยๆดีกว่านะ ฝันดี” ฮานึลบอกก่อนจะเดินมาลูบหัวน้องชายเบาๆเหมือนที่ชอบทำตอนเด็กๆก่อนจะเดินออกจากห้องไปและไม่ลืมที่จะปิดประตูให้อีกต่างหาก
ทงเฮเดินไปปิดไฟก่อนจะนอนลงข้างๆกับฮยอกแจและดึงเอาอีกคนมากอดไว้แนบอกและเอาหน้าผากของตัวเองสัมพัสอีกอีกคนเบาๆ ความใกล้ชิดทำให้ทงเฮรู้สึกได้ถึงไอร้อนๆที่ออกมาจากหน้าผากของอีกคน
“ฝันดีนะครับ”
ทงเฮพูดก่อบคนตัวเล็กเบาๆทั้งๆที่อีกคนไม่มีทางได้ยินก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น และเข้าสู่นิทราเนื่องจากความเหน็ดเหนื่อยที่สะสมมาทั้งวัน
หวังว่าพรุ่งนี้ตื่นมาคงไม่เป็นหวัดหรอกนะไอ้เด็กดื้อ!
------------------ Sleeping boy ----------------
แงงงงง มาแล้วววว เค้าขอโทษษษษษษ ขอโทษๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่ได้ตั้งใจจะหายนานจริงๆนะแต่งานมันลากเลือดเรามากเจงๆ TT
ขอบคุณสำหรับคนที่ยังรอเรื่องนี้นะคะ สัญญาว่าไม่ทั้งแน่นอนนนนนน อาจจะมาที่ละนิดๆนะ ;;--;;
อีกอย่างคือไรต์อีกสองอาทิตย์สอบมิดเทอม นะคิดว่าหลังจากนั้นงานน่าจะน้องลงจะพยายามมาอัพนะคะ
สามารถแท็ก #ซลปบ แล้วก็พูดคุยจิกด่าทวงฟิคได้หมดที่ @haeeunpim ยกเว้นเรื่องตังคุยได้หมดครัช
TBC
ความคิดเห็น