คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER ☆ 1
CHAPTER ☆ 1
หลังจากที่ทงเฮโดนคนตัวเล็กที่พึ่งเจอกันครั้งแรกยึดตักเป็นหมอนไปก็ทำให้ต้องสละเวลาเรียนอันมีค่าในคาบแรกและคาบที่สองไปตามระเบียบ เพราะเจ้าตัวเล่นนอนยาวแบบไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น แถมในสวนแห่งนี้ก็ยังเป็นที่ๆไม่มีใครคิดจะมาตามอยู่แล้ว ทำให้มนุษย์หมอนอย่าง อี ทงเฮจำต้องยอมนั่งอยู่เฉยๆแบบไม่ออกความเห็นใดๆ
“ทงเฮเมื่อเช้ามึงหายไปไหนมาวะ?”
ชายร่างสูงหน้าตาขาวใสที่เวลาใครถามว่าทำไมขาวก็ตอบไปแบบไม่คิดว่าแม่ขาว เฮนรี่ เพื่อนของทงเฮถามอย่างสงสัยเพราะปกติถึงเพื่อนคนนี้จะไม่ค่อยสนใจเรียนมากแต่ก็ไม่บ่อยนักที่จะโดนเรียนไปไหน กลับกัน ดันเข้าซะทุกคาบเรียนคุ้มค่าเทอมที่จ่ายไปทุกบาททุกสตางค์เสียอีก
“เป็นหมอนอยู่นะ”
“หมอนอะไรของมึง”
“ไม่มีอะไรหรอก”
“หยุดเสือกครับมึงอาจารย์เข้าแล้ว”
ซีวอนเพื่อนตัวสูงดีกรีหนุ่มหล่อ แถมบ้านรวยที่สาวๆกรี๊ดกันทั่วบ้านทั่วเมือง แถมมีคนเอาไปลงเพจคูลบอยอยู่บ่อยๆบอกเฮนรี่ยังคงทำหน้างงอยู่จนทงเฮอดจะหัวเราะออกมาไม่ได้ ทั้งๆที่ตัวเองก็แอบฟังจนหูตั้งหางกระดิกขนาดนี้ยังมีหน้ามาบอกคนอื่นอีกนะ
คาบนี้เป็นคาบวิชาคณิตศาสตร์ที่ทงเฮชอบเป็นพิเศษ และปกติก็จะตั้งใจเรียนมากในคาบวิชานี้แต่วันนี้กลับเรียนไม่รู้เรื่องเลยเพราะในหัวมีหน้าไอ้มนุษย์ขี้เซาหน้ามึนลอยไปลอยมาเต็มไปหมด
ตลอดเวลาที่ฮยอกแจมายึดพื้นที่ตักของทงเฮนอนคนร่างหนาก็ไม่ได้ปล่อยไว้เฉยๆ แต่กลับนั่งมองหน้าอีกคนไปเรื่อยๆ
คนตัวเล็กที่นอนขดตัวเอาหัวมาหนุนตักเขาต่างหมอนตาเรียวเล็กที่มองเขามาอย่างง่วงงุนแต่เต็มไปด้วยประกายสดใสเหมือนดาวบนฟากฟ้ายามราตรี จมูกรั้นที่คิดว่าเจ้าตัวคงจะดื้อน่าดู ปากแดงๆที่ทำเป็นเคี้ยวลมเคี้ยวอากาศไปเรื่อย ตัดกับผิวขาวซีดๆเพราะว่านอนตากลมมานาน ตัวเล็กๆของอีกคนที่สงสัยว่าได้กินข้าวบ้างรึป่าว ดูไปดูมาอาจจะคล้ายคนขี้โรค แต่พอมารวมกันที่คนๆนี้มันกลับดู....น่ารักดี
หางตาของทงเฮจะเจอเข้ากับเสื้อคลุมของอีกคน ก่อนจะค่อยๆเอื้อมตัวอย่างช้าๆด้วยความยากลำบากไปหยิบมาเพราะกลัวอีกคนตื่นเอา คลุมเสื้อให้ร่างบางก่อนจะยกมือมาลูบเส้นผมนุ่มอย่างเพลิดเพลินก็มีบ้างที่อีกคนจะขยับตัวเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่ตื่น
แต่พอตื่นขึ้นมานี้สิ ฮยอกแจปรือตามองทงเฮอย่างมึนงงเพราะตัวเองนอนอยู่บนตักของทงเฮก่อนจะยกมือมาขยี้ตาตัวเองเบาๆเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ ทงเฮยิ้มให้คนบนตักนิดหน่อยก่อนที่ฮยอกแจจะยื่นมือมาจับหน้าทงเฮแล้วพยักหน้าให้ครั้งนึง จากนั้นร่างบางก็ลุกขึ้นหยิบของทั้งหมดแล้วหันมาโบกมือลาทงเฮเดินออกไปเลย ปล่อยให้อีกคนนั่งมึนงงจมอยู่มนความคิดของตัวเองอยู่ที่เดิม
“ทง...”
น่ารักจริง ไอ้เด็กลูกแมว
“ทงเฮ!”
ปึก!
“หะ.. ห้ะ?”
“จะแดกมั้ยข้าวอะเหม่ออะไรของมึง”
“เออๆไปดิ”
ทงเฮที่เจอสายตาแปลกๆทั้งของซีวอนและเฮนรี่มองมาแปลกๆตั้งแต่เช้าได้แต่ยิ้มให้แห้งๆแล้วเก็บของลุกตามเพื่อนไปเงียบๆ
ฝ่ายสุดหล่อสองคนที่สงสัยกับทีท่าแปลกๆเดี๋ยวยิ้มเดี่ยวเหม่อของเพื่อนตัวเองก็ได้แต่มองหน้ากัน และคิดว่าไอ้ทงเฮมันคงไปเจออะไรดีๆมาแน่ๆเรื่องแบบนี้ต้องสืบให้ได้ พอเดินพ้นประตูห้องก็ต้องเก๊กเท่โบกไม้โบกมือให้สาวๆตามทางเดินเช็คเรตติ้งไปในตัว สาวๆแถวนั้นหันตามคอแทบหัก
------------------ Sleeping boy -------------------
หลังจากที่ทั้งสามเดินลงจากตึกมายังโรงอาหารขนาดปานกลางของโรงเรียนที่มีจำนวนมากทำให้โต๊ะที่นั่งมีจำนวนค่อนข้างจะจำกัด เลยทำให้นั่งกันไม่พอหลายๆคนที่ซื้ออาหารกลางวันมาเลยยังหาที่นั่งไม่ได้ แต่มันก็ทำให้ทุกคนในโรงเรียนได้สนิทกันมากขึ้นโดยการขอนั่งกับโต๊ะอื่นๆ ใครที่แอบชอบคนอื่นอยู่ก็ใช้โอกาศนี้เข้าใกล้คนที่สนใจไปอีกเท่าตัว
....เหมือนกับตอนนี้
“ทงเฮ!”
ทงเฮหันไปตามเสียงเรียกก็พบกับรุ่นพี่คนหนึ่งที่ตนสนิทด้วย ปาร์คจองซู หรือ อีทึก นั้นเองทงเฮเดินไปหาอีทึกที่กวักมือเรียกให้ไปนั่งด้วยเพราะเพื่อนๆของตัวเองก็โดนสาวๆฉุดกระชากไปนั่งด้วยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“มาๆนั่งด้วยกันดิ” ทงเฮยิ้มขอบคุณให้อีทึกก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“ทึก.... เหมื่อย”
ทงเฮมองไปฝั่งตรงข้ามที่มีหัวกลมๆที่นอนอยู่กับโต๊ะเอาแขนเป็นหมอนไปในท่าทีไม่ค่อยสบายเท่าไหร่นัก ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยกับเสียงคุ้นหูแปลกๆเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน
“เออเดี่ยวคยูฮยอนก็มา”
“หิวด้วย...”
คนตรงข้ามที่เห็นเพียงหัวกลมเปลี่ยนท่านอนให้เป็นเงยหน้าเอาแก้มแนบไปกับแขนมือข้างหนึ่งยกมาปาดน้ำลายมุมปากเบาๆ หัวยุ่งๆกับหน้าตามึนๆนั้นทำทงเฮร้องอ่อออกมาในใจ
ไอ้เด็กขี้เซาคนนั้นอีกแล้ว
------------------ Sleeping boy -------------------
ฮยอกแจที่เงยหน้าขึ้นมาขยี้ตาเบาๆก่อนจะขมวดคิ้วมองหน้าทงเฮ สงสัยคงกำลังคิดว่าเหมือนเคยเห็นหน้าเขาที่ไหนละมั้ง ฮยอกแจจ้องหน้าทงเฮสักพักก็พยักหน้าให้ร่างหนาเป็นอันรู้กันว่าสวัสดีก่อนจะฟุบกับแขนลงไปเหมือนเดิม
“ทึก.... หิว ...หิว...หิวง่ะ......”คนตัวเล็กพูดทั้งๆที่หน้ายังอยู่ที่แขนทำให้เป็นเสียงออกมาอู้อี้ๆ แถมยังส่ายหัวไปมาดุ๊กดิ๊กๆ
“เออๆ เดี๋ยวกูไปซื้อข้าวมาให้”
“อื้อ...”
“งั้นพี่ฝากไอ้ฮยอกแจหน่อยนะทงเฮ” อีทึกหันมาพูดกับทงเฮที่นั่งข้างๆก่อนจะลุกไปเหลือเพียงแค่ทงเฮกับฮยอกแจอยู่ที่โต๊ะกันสองคน
ทงเฮเอาแขนมาวางบนโต๊ะก่อนจะเอาหน้ามาวางบนแขนมองคนตรงหน้าที่ยังคงนอนอยู่เหมือนกับครั้งแรกที่เจอกัน
“นี่ฮยอกแจ”
ทงเฮเรียกฮยอกแจก่อนที่ร่างบางจะเงยหน้าขึ้นมาเหมือนเดิม ฮยอกแจสบตากับร่างหนาทำเอาทงเฮใจแกว่งไปแบบที่ไม่ค่อยได้เป็นบ่อยๆ
“?”
“นอนแบบนั้นมันไม่ดีรู้มั้ย” ทงเฮว่าพลางทำหน้าดุๆใส่
“ไม่มีหมอน..นอนไม่ค่อยหลับ...นะ”
“หมอน??”
“อื้อ เหมือนเมื่อเช้าไง”
“หลับสบายมากหรอ?”
ทงเฮทำหน้าแปลกใจไม่นึกว่าคนตรงหน้าจะจำเรื่องเมื่อเช้าได้ จนไม่รู้คิดอะไรอยู่จนได้เผลอปากถามออกไปแบบนั้น ส่วนคำตอบที่ได้กลับมาก็คงเป็นคนตรงหน้าที่พยักหน้างึกๆอยู่ละมั้ง ท่าทางที่ทำให้ทงเฮอดจะพอดีใจไม่ได้
คนอะไรน่ารักเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
“ฮยอกแจหมอน”
แต่ก่อนที่จะได้คุยกันไปมากกว่านี้ก็มีผู้ชายร่างสูงผมสีน้ำตาลเข้มผิวขาวจัดท่าทางเจ้าเล่ห์คนหนึ่งเดินมานั่งข้างฮยอกแจก่อนจะยื่นหมอนมาให้ ฮยอกแจยกหัวขึ้นนิดๆก่อนที่คนๆนั้นจะเอาหมอนมาว่างแทนที่แขนของฮยอกแจที่ยกลงมาข้างตัว
“คยู ขอบคุณนะ”
“นอนไปเถอะ”
จากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย ส่วนคยูฮยอนที่มาใหม่ก็ไม่มีทีท่าจะสนใจคนที่อยู่ตรงข้ามเลยพอคุยกับฮยอกแจเสร็จก็หยิบหูฟังมาใส่ฟังเพลงตัดขาดจากโลกภายนอกไปเลยจนกระทั้งอีทึกเดินกลับมา
“อ่าวคยูมาแล้วหรอ”
“อื้อ”
“นี้ทงเฮนะส่วนนี้คยูน้องชายพี่”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“เหมือนกัน”
หลังจากที่อีทึกแนะนำทั้งสองคนให้ได้รู้จักกันเสร็จก็วางอาหารที่ไปซื้อมาให้คนตัวเล็กกับของตัวเองลงก่อนจะปลุกฮยอกแจขึ้นมาโดยการเขกหัวคนที่นอนอยู่
“ไอ้เด็กนี้ ตื่นมากินข้าวเลยเร็วๆ”
“ทึกอะ...”
ฮยอกแจยู่หน้าใส่อีทึกก่อนจะเริ่มทานอาหารตรงหน้าของตัวเองทันทีด้วยความหิว ทงเฮที่ไม่หิวเลยไม่ได้ซื้ออะไรมาทานตอนกลางวันเพราะกะจะไปแย่งขนมเพื่อนกันในห้องก็นั่งมองอีกคนไปเรื่อยๆ
คยูฮยอนที่นั่งอยู่ข้างๆฮยอกแจถึงกับคิ้วกระตุก ปกติไม่ค่อยจะมีคนกล้าจ้องคนตัวเล็กออกหน้าออกตาขนาดนี้เพราะมีตนเองอยู่ใกล้ๆแต่เจ้านี้มันไม่ได้รับรู้ถึงสายตาทิ่มแทงของอีกคนเลยสักนิด
อีทึกมองเหตุการตรงหน้าขำๆ เจ้าเด็กพวกนี้นิ่นะฮยอกแจก็นั่งกินข้าวต่อไปแบบไม่รู้ตัวเลยสักนิด ทงเฮก็นั่งมองอีกคนซะเปิดเผย ทำเอาเจ้าคยูมันหงุดหงิดจนได้
“เอ้าๆ ฮยอกแจกินเปื้อนอีกแล้ว” อีทึกว่าแล้วปาทิชชูใส่หน้าฮยอกแจ คนที่โดนปาใส่ก็ไม่ได้สนใจจะหยิบขึ้นมาเช็ดเท่าไหร่ ทงเฮที่หวังดีเลยหยิบมาเช็ดมุมปากให้เบาๆ
“ขอบคุณ” ฮยอกแจบอกก่อนจะกินต่อ แต่คยูฮยอนนี้สิคิ้วกระตุกยิกๆๆๆ สันชาตญานคนหวงเพื่อนพุ่งปรี๊ด
ไอ้นี้ ชอบเพื่อนกูแน่ -_________________,-
“ไปซื้อน้ำนะมีใครฝากซื้อมั้ย?” ทงเฮลุกขึ้นก่อนจะถามทุกคนแต่ก็ไม่มีใครว่าอะไรจึงเดินออกไปซื้อน้ำที่อยู่อีกด้าน
Rrrrrrrrrrrrrrrrrr
“ครับม๊า” จู่ๆโทรศัพท์ของอีทึกก็ดังขึ้น
/กลับมาบ้านด่วนเลยนะแก/
“อะไรอะม๊าไม่ไปได้ป้ะ”
/ไม่กลับก็ได้ก็ไม่ต้องเอานะ เขาจะแบ่งมรดกอากงกัน/
“เอาดิม๊าาาาา”
/เออนั้นแหละ เรียกน้องกลับมาด้วยนะให้เร็วที่สุดเลยอาทิตย์นี้ได้ยิ่งดี/
“เดี๋ยวม๊า! แล้วฮยอกแ...”
ติ๊ด
“ทึกม๊ามีไร” คยูฮยอนถามทันทีหลังจากที่อีทึกวางสายด้วยท่าทางหัวเสีย
มาทงทึกอะไรกันวะ เด็กพวกนี้!
“ม๊าเรียกกลับจีนด่วนจะแบ่งมรดก”
“ได้ไง! แล้วฮยอกแจจะอยู่กับใคร”
“นั้นแหละปัญหา” อีทึกทำหน้าเครียดเพราะฮยอกแจพึ่งย้ายมาจากจีนพร้อมคยูฮยอนทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อน แถมเจ้าตัวยังไม่สนใจจะเป็นเพื่อนกับใคร ชอบทำให้คยูฮยอนกับอีทึกเป็นห่วงบ่อยๆ
“อยู่คนเดียวได้” ฮยอกแจหันมาบอกอีทึก
“ไม่ได้!!”
คยูฮยอนกับอีทึกแทบจะตะโกนออกมาเป็นเสียงเดียวกัน จะให้อยู่คนเดียวไม่ได้แน่นอน พ่อกับแม่ฮยอกแจก็ฝากมาซะดิบดีจะมาทิ้งลูกเขาไว้คนเดียวคงดูไม่ดีนักระหว่างที่อีทึกคิดหนักก็หันเจอทงเฮที่กลับมาจากร้านน้ำพอดี
ใช่สิ....
ไอ้ทงเฮไง....
“ทงเฮรรรรรรรรรรรรรร”
“....?” ทงเฮหันมามองอีทึกที่ทำหน้าประหนึ่งปวดขี้แล้วขี้ออกคือดีใจขนาดนั้นเลยนะกรุณานึกภาพตาม
“คือพี่ฝากฮยอกแจไปอยู่บ้านแกได้ปะ”
“ห๊ะะะ!”
ฝากไอ้เด็กขี้เซามาอยู่ที่บ้านหรอจะว่าไปมันก็ไดอยู่หรอกนะแต่ถ้าจะให้โดนแอคแทควันละหลายๆรอบนี้ก็ตายได้เหมือนกันนะครับเพ้
“เฮ้ยได้ไง!” คยูฮยอนที่โรคหวงเพื่อนเกินเหตุกำเริบโวยวายใหญ่
“ไม่งั้นมึงก็อยู่นี้ไม่ต้องเอานะมรดกอะ”
“…”
“นะทงเฮพี่ฝากหน่อยได้มั้ยพี่ขอ ม๊าพี่เรียกกลับบ้านด่วน” เมื่อคยูฮยอนไม่มีปัญหาแล้วอีทึกก็กลับมาทำตาใสปิ๊งๆใส่ทงเฮเหมือนเดิม
คือ
น่าเกรียดว่ะพี่ทึก....=_________=
“นะทงเฮรรรรรรรรร เห็นใจพี่เถอะนะ”
“ครับก็ได้ๆ”
ทงเฮตัดสินใจรับคำขอร้องของอีทึก เพราะไหนๆก็ไหนๆแล้วช่วยพี่เขาหน่อยแล้วได้อาหารตามาฟรีๆมันก็ดีไม่ใช่รึไง อีกอย่างที่บ้านเขาก็มีคนอยู่แกหลายคนเพิ่มมาอีกคนก็คงไม่เป็นไร
“ขอบคุณมากไอ้น้องเดี่ยวพี่ซื้อของมาฝาก”
นุ้งทึกส์ดีใจ ทึกส์จะได้ตังแล้ว TTTTTTTTTTTTT
“ไม่มีปัญหาใช่มั้ยฮยอกแจ?”
“อื้ออยู่ได้”
ฮยอกแจที่นั่งดูดน้ำสตรอเบอร์รี่ตอบพร้อมกับพยักหน้างึกๆตามสไตล์เดิมของเจ้าตัว ซึ่งขาดว่ากินข้าวเสร็จก็คงจะนอนต่ออีกเหมือนเดิมนั้นแหละ
“ดีมากกกก เดี๋ยวพี่โทรให้คนเอาของใช้ไปไว้บ้านทงเฮเลยนะตอนเย็นก็กลับพร้อมไอ้ทงเฮเลยนะ พี่จะไปจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบิน พี่ไปเรียนแล้วนะเว้ยบายยยย”
------------------ Sleeping boy -------------------
หลังจากที่อีทึกทิ้งภาระที่น่ารักไว้กับทงเฮวันนี้เลยต้องงดเตะบอลก็เดอะแก๊งไปตามสเต็ป แล้วพาตัวเองมายืนรออยู่หน้าห้องคนตัวเล็กเพื่อรอรับกลับบ้านแบบตอนนี้ แหม๋ก้รับปากแล้วก็คงต้องดูแลให้ดีนิดนึงแหละน่า
“อ่าวทงเฮมารอใคร” แอมเบอณ์สาวห่าวที่ชอบไปเตะบอลก็ทงเฮอยู่บ่อยๆถามเมื่อเห็นคนที่คุ้นเคยนั่งรออยู่หน้าห้องของตน
“ฮยอกแจน่ะ”
“อ่ออออ อี ฮยอกแจ เข้าไปปลุกสิหลับอยู่ในห้องแหละ”
ทงเฮขอบคุณแอมเบอร์ที่โบกมือลาให้ก่อนจะเดินิเข้าไปในห้องที่แทบจะไม่มีคนเหลืออยู่แล้ว ไปยังโต๊ะที่มีคนตัวเล็กนอนอยู่เหมือนเดิมนึกถึงคำที่อีทึกโทรมาฝากไว้ก่อนเลิกเรียนแล้วก็ไม่แปลกใจที่คนตรงหน้านอนเยอะขนาดนี้
‘ฮยอกแจนะเป็นเด็กน่ารักน่าเอ็นดูพี่อยู่ข้างบ้านมันมาตั้งแต่เด็กพี่รู้ดีถึงนอนมากไปหน่อยเลยออกจะมึนๆไปนิด แต่ถ้าตื่นเต็มตาพี่รับรองได้ว่าน่ารักจริงๆ ดูแลไม่ยากหรอกปลุกมากินข้าวไปโรงเรียนให้ทันก็พอ แล้วก็...ฮยอกแจเด็กว่าแกปีนึงนะ รายนั้นเห็นนอนเยอะแบบนี้นะฉลาดเป็นกรด ไม่ต้องอ่านหนังสือยังทำข้อสอบได้เลย’
...ก็นั้นแหละเหตุผล
ทงนั่งที่เก้าอี้ตรงหน้าฮยอกแจก่อนจะหันตัวกลับมามองฮยอกแจที่นอนอยู่บนโต๊ะก่อนะจะลูบหัวเบาๆตามวิธีปลุกที่พี่ทึกบอกมา
“ฮยอกแจ... ฮยอกแจครับ ตื่นเร็วกลับบ้านกัน”
“...”
“ฮยอกแจ”
“อื้อออ ตื่นแล้วๆ..” คนตัวเล็กงัวเงียตื่นขึ้นมาก่อนจะหาวนิดๆ ลุกขึ้นยกมือบิดขี้เกียจซะจนทงเฮเห็นเอวขาวๆของอีกคน
ไอ่สึด โคดน่ารักเลย TwwwwwwwwwwwwT
ไม่ได้ดิทงเฮมึงต้องเก็บอาการนิดนึง *เก็ก*
“กลับบ้านกันป้ะ”
ทงเฮบอกก่อนจะเดินออกมาจากห้อง สักพักก็รู้สึกถึงแรงดึงที่ชายเสื้อของตนเองที่ด้านหลังจากคนตัวเล็กที่เดินตามมาแบบมึนๆก็ได้แต่อมยิ้มขึ้นมานิดๆ
จะผิดมั้ยถ้าตอนนี้รู้สึกว่ามีความสุขนิดๆแฮะ
------------------ Sleeping boy -------------------
หลังจากที่ทั้งสองคนขึ้นรถประจำทางกลับมาที่บ้านของทงเฮแล้วก็พบว่าประตูบ้านไม่ได้ล็อคเมื่อเปิดเข้าไปทงเฮก็พบกับคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจอกันวันนี้
“ทงเฮฮฮฮฮฮฮฮ คิดถึงอะมากอดทีดิ๊” หญิงสาวในชุดอยู่บ้านสบายๆเดินเข้ามากอดคอน้องชายอย่างสนิทสนม
“ทำไมพี่ฮานึลกลับบ้านวันนี้เนี้ย”
“ทำไม? ฉันกลับบ้านไม่ได้รึไงห้ะ?”
ทงเฮมองพี่สาวของตนเองที่ออกไปทำงานไม่กลับบ้านมาหลายเดือนอย่างแปลกใจร้อยวันพันปีไม่เห็นกลับบ้านแล้วทำไมดันมาคิดถึงบ้านเอาวันนี้
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร”
“ถ้าฉันไม่กลับมาจะรู้มั้ยว่าแกพาสาวมาบ้าน”
“สาวที่ไหนพี่ ฮยอกแจน้องข้างบ้านพี่ทึกอะพี่เขาฝากให้มาอยู่ด้วย”
“อ่าวเร๊อะไหนมาดูหน้าชัดหน่อย ทงเฮแกไปเตรียมห้องไป” หญิงสาวชะโงกหน้ามาดูคนตัวเล็กที่หลบอยู่ข้างหลังทงเฮอย่างสนอกสนใจ
“ก็ได้ๆ ฮยอกแจนี้พี่สาวฉันชื่อฮานึลอยู่ด้วยกันไปก่อนนะ”
“อื้อ”
ทงเฮจำใจปล่อยพี่สาวตัวดีไว้กับฮยอกแจเพียงลำพังก่อนจะเดินขึ้นไปทางชั้นบนบ้านเพื่อเตรียมห้องให้กับฮยอกแจที่บ้านของทงเฮปกติอาศัยกันห้าคนพี่สาวที่ไม่ค่อยกลับบ้านหนึ่งน้องชายหนึ่งพ่อกับแม่รวมกันเป็นห้าคนพอดี
แต่ตอนนี้พ่อกับแม่ของทงเฮไปทำงานที่ต่างประเทศอีกนานคงจะกลับ ทงเฮเลยกะว่าจะให้ฮยอกแจพักห้องนี้ไปก่อนแต่มันดันเกิดเหตุที่คาดไม่ถึงตามมานี่สิ
ห้องล็อค?
ร่างหนาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ร้อยวันพันปีไม่เคยล็อคมาล็อคอะไรกันวันนี้ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าแล้วทงเฮก็ตะโกนลงไปหาฮานึลที่อยู่ข้างล่าง
“พี่! ห้องพ่อกับแม่ล็อค!”
“แกก็ไปเปิดห้องไอ้จุนพีดิวันนี้มันไปค้างบ้านเพื่อน”
“เออๆ” ทงเฮเดินไปถึงหน้าห้องที่อยู่ตรงกับบันใดพอดีแต่พอหนุมลูกบิประตูก็รู้เลยว่าห้องนี้ก็ล็อคอีกเช่นเดียวกัน
“ห้องไอ่พีก็ล็อค”
ทงเฮเดินลงมาข้างล่างก่อนจะนั่งลงข้างๆพี่ของตนเองซึ่งอีกข้างก็เป็นฮยอกแจที่นั่งอยู่ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะสดชื่นขึ้นมาอีกนิดละมั้ง ดูไม่มึนเหมือนปกติเลย
“ไม่เห็นจะยากเลยก็ให้น้องน่ารักนอนกับแกสิ” ฮานึลบอกกับทงเฮง่ายๆก่อนจะหยิบขนมเข้าปากแถมยังใจดีส่งไปให้ฮยอกแจได้กินด้วยอีกตั้งหาก
“อ่าวได้ไง”
“แกจะเอาไงห้ะไอ้ทงให้ไปนอนกับฉันเอามั้ย? แกก็รู้นะว่าฉันชอบเล่นตุ๊กตา คึคึคึคึคึ”
ฮานึลหันมากระซิบกับทงเฮเบาๆก่อนจะหัวเราะ ทำเอาทงเฮส่ายหัวแทบหลุด ก็พี่สาวเขานะเป็นพวกชอบพวกนิยมของน่ารักๆเห็นไม่ได้จัดมาแต่งตัวให้ซะหมดเลย เป็นนิสัยที่แก้ไม่หายจริงๆ
สงสัยวันนี้ทงเฮต้องได้ทำตัวเป็นหมอนอีกแล้วสินะ
------------------ Sleeping boy -------------------
ลากมาจนจบได้ไงอะแบบอ๊ากกจบแล้วหนึ่งตอน
มันสั้นไปรึป่าวคือ คิดว่ามันแปลกๆอะไม่ทำให้ผิดหวังกันใช่มั้ย T T
พยายามแต่งให้อึนน่าฟัดแก้มมาก อึนน่ารักกกกก T//////T
คือเราเปิดเทอมวันที่15คงไม่ได้อัพบ่อยๆแล้วนะแต่จะพยายามมาอัพ
ปล.ยังไม่ได้ดูคำผิดนะ
สำหรับบางคนที่ไม่ได้อ่านในคอมหรือไม่สะดวกเม้นติดแท็กในทวิต #ซลปบ กันได้นะคะ
ความคิดเห็น