ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Wonkyu;น้องใหม่อยากรู้ป่ะใคร .. Chapter 1
Chapter 1
“ีวอน ันสสัยนานแล้ว ทำไมนอื่นถึ้อ้อนายแปล ๆ อ่ะ ? ”
ผมถามเา้วยวามสสัย เมื่อผมเห็นนมายืน่อมๆมอๆอยู่ที่ประูาฟ้า ไม่ให้ถามไ้ไล่ะ ็ผมอยู่ับหมอนี่ลอนี่ แล้วมีนมามอลอผม็ทำัวไม่ถูอ่ะิ
“ันเป็นนโปรอฝ่ายปรอน่ะ”หมายวามว่า...หมอนี่เป็นนัเลประำโรเรียนน่ะสิ ายล่ะ! โ ยูฮยอน
“แ่นายไม่้อลัวันหรอนะ ันไม่ทำอะไรนายแน่”เาพูพร้อมับยิ้มให้ผม นั่นมันทำให้ผม้อรีบหลบาเาทันที มอทีไรใหวิว ๆ ทุทีเลย เพราะอะไรนะ เพิ่รู้ัันแท้ ๆ
“อึอัสินะ ถ้านายอึอัมาล่ะ็ ไปหาเพื่อนนใหม่็ไ้นะ แ่อยาให้รู้ไว้นะ ันน่ะ...มีนายเป็นเพื่อนนแร” หา?... ผม..เป็นเพื่อนนแรอเา แสว่าเ้าไม่เยมีเพื่อนเลยั้นหรอ
“ั้น..นาย็ไม่เยมีเพื่อนเลยั้นสิ”
“อืม...”เ้าพูพร้อมับัหน้าเศร้า ๆ
“ันไม่ทิ้นายหรอน่า รู้มั้ย พอนายบอว่าันเป็นเพื่อนนแรอนาย ันน่ะีใมาเลย”
ไม่รู้เพราะอะไรมันทำให้ผม้อพูออไปแบบนั้น แ่อย่าว่าแหละ ผมะไม่ทิ้หมอนี่ไปมีเพื่อนใหม่หรอ หมอนี่น่าสสาระาย ไม่เยมีเพื่อนเลยนิ เหาน่าูน่ะสิ
“...... ิิ ^ ^”หมอนั่นมอหน้าผมแบบ ๆ ่อนพัหนึ่ แล้วยิ้มให้ผม หัวเราะออมาเล็น้อย
“อ่า..หัวเราะอีแล้ว หน้าันมันน่าำรไหนไม่ทราบฮะ !? ”ผมแว้ใส่เา ผม้อหน้าเา และ ..อ๊ะ ! หมอนี่มันหล่อะมัเลย >< และผม็ิอะไร่า ๆ นานา แ่ผมสัเเห็นีวอนทำหน้าุใส่พวที่แอบมอเราอยู่ รู้สึว่าพวนั้นะหนีไป้วยนะ
“นี่นายินยัไอนายน่ะ เลอะปาหมแล้ว”
ผมหลุาวามิเมื่อรู่ ่อนะสะบัหน้าเล็น้อย ีวอน็ัารับหน้าผมเอาไว้และเ็ปาอผม นิ้วอเาปาเลี่ยไปามปาอผม .... วามรู้สึนี้มันอะไรันน่ะ เรา้อาันนานพอสมวร เมื่อ่าน่ารู้ว่าวระผละออาันไ้แล้ว เ้า็ผละออาผม ผม็เหมือนัน เราหันหน้าไปนละทิศนละทา ผมไม่รู้หรอนะว่าีวอนเ้ารู้สึยัไ แ่ที่ผมรู้ือ อนนี้ผมเินมาเลย ผมแอบหันไปมอเาเล็น้อย แ่เา็ันหันมาพร้อมผมอี .... ใเ้นแระมั ให้ายสิ !
“อโทษ/อโทษ” ผมับเาพูออมาพร้อมัน และเรา็้อหน้าันอีรั้
“ฮ่า ๆ ลันะ ทำไม้อพูพร้อมัน้วย”ผมพูออมา
“นั่นสิ”ีวอนพูพร้อมับ้มหน้า
“..~Just For One Day...” เสียโทรศัพท์อีวอนัึ้นนั่นทำให้ผม้อเียบสัรู่เพื่อให้เาุยโทรศัพท์
:ีวอน่ะ ฟัที่เสพูหน่อยนะ่ะ เสไม่ไ้เป็นอะไรับหมอนั่นนะ่ะ เราแ่ไปเที่ยวันับเพื่อนหลายน อนนั้นเสเมา เสไม่มีสิ เส็เลย..
“็เลยไ้ับหมอนั่น ... ใ่มั้ยล่ะรับ อโทษนะรับ ผมน่ะ ไม่สนใผู้หิที่ทรยศผมหรอนะรับ ุไปหานอื่นที่ยอมรับุไ้มาว่าผมเถอะ อบุสำหรับทุอย่า โีนะรับเสหวัว่าเราไม่้อเอันอี”
:ีวอน่ะ ! เี๋ยวสิ เี๋ยว ! ให้ายสิ !!
“เฮ้อ..” ีวอนถอนหายใ ผมมอเาที่ทำหน้าหน่าย ๆ ผมึเริ่มระเถิบเ้าไปนั่ใล้ ๆ เาเพื่อที่ะปลอบเา
“แฟนนายหรอ” ผมถามเา
“แ่เมื่อ่อนน่ะ ผู้หินนี้นิมันร้ายสุๆเลย”
“นาย...”
“อนนี้น่ะ ันำลัหานมาามออยู่น่ะ แถวนี้ะมีมั้ยนะ”เาพูพร้อมับมอหน้าผม
“นายมอหน้าันแบบนั้นนี่หมายวามว่า...” ยัไม่ทันที่ผมะพูบเา็้อนาผมึ้นให้หน้าผมใล้เา
“ใ่แล้วล่ะ .. ่วยันหน่อยนะ” ไม่นะ ผมยัไม่อยาเสียเวอร์ิ้น... ผมยัไม่พร้อม
“อ๊าาาาาา ! ีวอนนนนนน !!” เสียราอร่าบา้าล่าัึ้นเมื่อ ร่าสู้านบนเริ่มระทำบาอย่า
“อา...ยูฮยอน อบใมานะ อา....~”
“อ๊ะ ีวอน ! หยุ หยุ่อน ! ..ันไม่ไหวแล้ววว !!”ร่าบาร้อห้ามปรามน้านบน อย่าเ็บปว
ีวอนหยุารระทำนั้นแล้วยับัวึ้นมาเพื่อมอบุมพิแสนหวานให้นร่าบา ลีบปาทั้สอเริ่มประบเ้าหาันาูบที่อ่อนโยนเริ่มร้อนแรึ้นเรื่อย ๆ ลิ้นอร่าสูสอแทร้วยวามอ่อนโยนเ้าไปในปาร่าบาเพื่อหยอล้อ ลิ้มรสวามหวานละมุนในปานั้น ร่าบา็หยอลับอย่าไม่พาสีพาสา ยูฮยอนิแผ่นหลัอีวอนแน่น เมื่อลมหายใอทั้สอเริ่ม่อยๆหมไป ีวอนยัไม่เลิรา แ่ยูฮยอนที่ไมุ่้นเยเลยแม้แ่น้อยลับทุบหลัน้านบนเป็นัวบ่บอว่าเ้าเริ่มะหมวามอทนแล้ว ่ำืนนี้เป็นืนที่มีทั้สุและทุ์ สุที่ไ้ปลปล่อย ทุ์ที่เ็บปว ...
“ยูฮยอนื่นไ้แล้ว” ีวอนปลุผมที่ำลัหลับ ผมื่น และมอหน้านปลุ .. ีวอน.... พอผมเห็นหน้าเามันทำให้ผมนึถึเรื่อเมื่อืน นึแล้ว็อยาะร้อไห้ เมื่อืนมันเ็บปวมาเลย
“อืม...” ผมลุึ้นมา้วยร่าายที่ว่าเปล่าไร้ึ่ผ้าผ่อนที่ใ้ำบัร่าาย มีเพียแ่ผ้าห่มหนา ๆ เท่านั้นที่บัเอาไว้ ีวอนที่เพิ่ออมาาห้อน้ำยื่นผ้าเ็ัวให้ผม ผมรับมาแ่เายัไม่ปล่อยมันและยั้อหน้าผมอี
“เมื่อืนน่ะ ันอโทษนะ”
“่ามันเหอะ อย่าน้อยัน็ทำให้นายไม่เศร้าล่ะนะ”ผมพูพร้อมับึผ้าเ็ัวมา และประอสัารอัวเอที่หมแรเินไป เพียแ่ลุึ้นยืน ผม็้อล้มลไปอีรั้ แ่ีที่มีวีวอนรับรอผมไว้ทัน
“นายเป็นอะไรหรือป่าว”ีวอนถามผม้วยน้ำเสียทีู่เป็นห่วผม
“ันไม่เป็นไร..ฮึ..ฮึ”น้ำาอผมไหลออมาอย่าห้ามไม่หยุ ผมเ็บ เ็บเหลือเิน
“่อย ๆ เินไปนะ”ีวอนพูพร้อมับประอผมไปนถึห้อน้ำ
“ันะไปส่นาย”
“แ่ว่า...”
“ไม่มีแ่”
ีที่เป็นวันหยุไม่ั้นผมแย่แน่ ๆ
“ยูฮยอน !! เมื่อวานไปไหนมา พี่เป็นห่วแทบแย่”พอผมมาถึบ้าน พี่อารา็ะอใส่ผมทันทีเลย ห่วอะไรันนัันหนา
“ไปบ้านเพื่อนมา ทำานอยู่”ผมอ้าเหุผมที่มันไม่ริเลยสันิ ระไปพูามวามริันเล่า
“ทำไมไม่โทรมาบอ่อน!!”
“แบหม”
“ทำไมไม่ยืมโทรศัพท์เพื่อนล่ะ !”
“เินโทรศัพท์เพื่อนหม” ผมหาร้อยแปเหุผลมาอ้า
“ไอ้บ้านี่ !!”พี่อาราระาแนอผม
“โอ้ยยย !! พี่ ! ผมเ็บ ! ”
“แ่นี้เ็บเหรอ ! ทำไมัวเป็นรอยแ แบบนี้ล่ะ !” วยแล้ว !
“บันไ”ผมสะบัมือพี่อาราออ
พี่อารามอหน้าผมแบบับผิ ผมทำผิมานัหรือไแ่ไปนอนบ้านเพื่อนเท่านั้นเอ
“แม่ไปไหน”ผมถามพี่แล้ววาามอไปรอบบ้าน
“ทำาน”
“อืม”ผมเินึ้นห้อนอนอัวเอทันที
พี่อาราอบับผิผมอยู่เรื่อย ผมเบื่อมา ผม็โแล้วไม่ใ่เ็ ๆ พี่อาราบ้า !!
--------- ไรเอร์ Mode ---------
เปิมา Chapter แร็ Nc แล้วเนอะ -., -
ถูใมั้ย ถ้าอยาไ้แรว่านี้็เม้นเยอะ ๆ เนอะ
ใล้เปิเทอมแล้วอ่ะ
รีบอ่านรีบเม้น ะไ้รีบอัพ่อนเปิเทอมเนอะ
บาย ๆ ๆ ๆ ๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น