[Fic.suju] Will have only we (SiHan)

ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 - Will have only we

“อ่า...เรียววุคไปไหนมาอ่า พี่ห่วงแทบแย่เลย แล้วทำไมถึงมากลับเยซอง แล้วทำไมถึงประคองกันมาแบบนี้ บอกพี่มานะว่าใครทำอะไรเรียววุค บอกพี่มานะเรียวอุค เยซองบอกพี่มาเดี๋ยวนี้นะ” อีทึกวิ่งเข้ามาหาน้องชายสุดที่รักของเขาที่หายไปที่ไหนมาก็ไม่รู้ พอมาเจอตอนเช้าน้องชายของเขากลับเดินเข้ามากับเยซองแล้วยังเดินประคองอีกต่างหาก อาการหวงน้องเลยพุ่งขึ้นมา

 

                “คือ...ผมขอโทษครับพี่อีทึก ผมผิดไปแล้ว ผมทำผิดไปแล้วครับ ผมขอโทษ” เยซองกล่าวคำขอโทษเสียงค่อย

 

                “นายทำอะไรน้องของฉันเยซอง นายทำอะไร เรียววุคมันทำอะไร”

                อีทึกเดินเข้าไปแยกเรียววุคออกจากตัวของเยซองแล้วหันมาถามน้องตัวเองมองสลับกับหน้าของตัวปัญหาที่มากล่าวคำขอโทษอยู่ตรงหน้าของเขา

 

 เมื่อดงแฮเห็นว่าเหตุการณ์ดูเปลี่ยนไปถึงรีบเข้ามาหาอีทึก เยซองและเรียววุคทันที

 

“เกิดอะไรขึ้นหรอ...เยซอง”ดงแฮถามเยซองด้วยความเป็นหวงเพราะเขารู้ดีว่า อีทึกเป็นคนที่หวงน้องชายมากแล้วยิ่งเยซองเดินมากลับน้องเขาแบบนี้แล้วน้องของเขาหายไปตั้ง 1 คืนเต็มๆ ทำไมพี่ชายที่หวงสุดหวงน้องอย่างอีทึกอารมณ์จะไม่เสีย ไม่มีทาง

 

“คือ...ฉันทำร้ายเรียววุคเข้าแล้วดงแฮ ฉันเลวใช่ไหม ฉันมันเป็นคนที่เลวมากเลยใช่ไหมดงแฮ”เยซองขุกเขาลงจับขากางเกงของเพื่อนรักแล้วระบายอารมณ์ออกมาจนหมด

 

“พี่เยซองไม่ผิดหรอกนะฮะ ถ้าพี่ผิดผมก็ผิดที่ผมรักคนอย่างพี่”เรียววุคเป็นการกระทำของเยซองก็ถึงกลับร้องไห้โหออกมา ‘เป็นเพราะตัวของเราเองด้วยแท้ๆ แล้วทำไมพี่เยซองต้องโทษตัวเองด้วย มันไม่ใช่ความผิดของพี่สักหน่อย’

 

“อะไรนะเรียววุค เรียววุคพูดอะไรนะ” อีทึกตกใจที่ได้ยินคำพูดนี้

 

“ครับพี่ฟังไม่ผิดหรอกครับ ผมกับพี่เยซองอยู่ด้วยกันทั้งคืนเมื่อคืนครับ”เรียววุคก้มหัวตอบอีทึก

 

“แล้วเรียววุคกับเยซองก็.....มันไม่จริงใช่ไหม น้องสุดที่รักของพี่ เจ็บมากไหม”อีทึกใจเสียแต่ก็ห่วงน้องมากกว่าเรื่องนั้นค่อยเคลียกันว่ามันเป็นยังไงแล้วทำไมเยซองต้องขอโทษเขาด้วยทั้งที่น้องของเขาก็เต็มใจมันเกิดอะไรขึ้น

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

               

“เยซองนายเล่ามาว่าเกิดอะไรขึ้นเล่ามาให้หมดเลยนะ” อีทึกนั้งสอบถามคู่กรณีอย่างเต็มที่

 

“ใจเย็นๆสิครับที่รัก” คังอินที่นั้งอยู่ข้างๆโอบไหล่ของอีกทึกเอาไว้เพื่อให้อีทึกใจเย็นขึ้น พวกเขาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรู้แต่ว่าต้นเรื่องคือเยซองกับเรียววุค แค่นั้นเอง

 

“ครับผมจะเล่าให้พี่ฟังให้หมด”เยซองพูดอย่างตั้งใจ

 

“ดี”อีทึกตอบ

 

“พวกเราก็อยากรู้เหมือกันนายเล่ามาให้หมดเลยนะ”ดงแฮพูดขึ้น เพราะตรงนั้นไม่ได้ทีแค่คังอิน อีทึกและเยซองอยู่ แต่มีทั้ง คิบอม ดงแฮ ฮันกยอง ซีวอน อยู่ด้วยที่ไม่อยู่ก็มีแค่เรียววุคเท่านั้นเพราะไม่อยากถามอะไรกับเรียววุคมากนั้น

 

“คือเมื่อวานผมไปบอกรักน้องเรียววุคแต่น้องเรียววุคก็ไม่ตอบรับรักผม ผมเลยไปดื่มเหล้า ผมเมา ผมจำเรื่องราวต่อจากนี้ไม่ได้ ตื่นขึ้นมาก็เจอน้องเรียวอุคนอนอยู่ข้างๆแล้วก็ขยับไม่ได้”

 

“นายรู้มาแค่นี้หรอเยซอง ฉันรู้ว่านายจำได้เล่ามาเดี๋ยวนี้นะ”อีทึกจับคิเสื้อเยซองอย่างเอาเรื่อง อะไรกันแค่น้องเขาไม่ตอบรับรักเนี้ยนะ

 

“ผมเล่าเองครับพี่”

 

“เรียววุค” ทุกคนในกลุ่มหันหน้าไปตามเสียงนั้นที่บอกว่าจะเล่าแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นเรียววุค

 

“ผมเล่าเองครับถ้าพี่อยากรู้ ผมเล่าเอง…คือหลังจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ พอผมรับโทรศัพท์ก็เป็นพี่เยซอง พี่เยซองดูน่าสงสารและพี่เขาก็ดูเมามากๆ ผมรู้สึกผิดที่ผมไม่ยอมบอกพี่เขาว่าจริงๆแล้วผมก็รักพี่เขา แต่ผมกลับไม่บอกเพราะผมไม่อยากให้มิตรภาพของเราหายไป ผมกลัวว่าผมจะต้องเลิกกับพี่เยซองสักวันผมเลยไม่อยากให้อะไรมันเกินเลย ผมเลยตัดสินใจไปหาพี่เยซองครับ แล้วผมก็เจอพี่เขาพี่เขานอนนิ่งอยู่กับโต๊ะ ผมเลยพาพี่เขากลับบ้าน และผมก็ดูแลเขา อยู่ดีๆเขาก็จับมือผมแล้วก็จูบผมแล้วเราก็มีอะไรกัน...แต่ผมเต็มใจนะครับเพราะผมก็รักพี่เขา แต่พอพี่เขาตื่นขึ้นมาพี่เขาก็รู้สึกผิดมากเพราะพี่เขาคิดว่าพี่เขาทำร้ายผม ทั้งที่ผมก็บอกแล้วว่าผมยอมพี่เขาเองแต่เขาก็รู้สึกผิด จนพี่เดินมาเจอนั่นแหละครับ”เรียววุคเล่าทุกอย่างให้อีทึกฟัง

 

“ถ้ารักกันพี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เยซองนายต้องดูแลน้องฉันให้ดีๆนะถ้าน้องฉันเป็นอะไรขึ้นมานายตาย”

 

อีทึกชี้หน้าเยซองอย่างคาดความ 

          ‘น้องสุดที่รักของพี่โตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นแล้วนะ ดูแลตัวเองด้วยเพราะพี่ก็คงดูแลได้เพียงห่างๆรักกันนานๆให้เหมือนคู่ของพี่นะ’

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ในการครองคู่ก็ต้องมีสุข มีเศร้าปนกันไปอยู่ที่ว่าคู่ไหนจะทำให้ชีวิตของของตนเองเป็นอย่างไรแต่อย่างไรก็ตามชีวิตคู่อาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนคาดหวังไว้ก็ได้อย่างเช่นหลายๆคู่

 

“เราเลิกกันเถอะนะ”

 

“ทำไมล่ะคยู ด๊องทำอะไรผิด ทำไมคยูต้องทำอะไร”

 

“เราว่าเรากลับไปเป็นเหมือนเดิมเถอะด๊อง เพราะเราไม่ได้รักด๊องเลย”

 

“อย่าทิ้งด๊องไปนะคยูทิ้งด๊องไปแล้วด๊องจะอยู่อย่างไรคยู”

 

ร่างเล็กทรุดตัวลงกับพื้น น้ำตาไหลลงอาบแก้ม แล้วร่างสูงก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองร่างเล็กอีกเลย

 

“ไม่นะอย่าไปนะ อย่าไป อย่าไปจากด๊องนะ”

 

“ดงแฮ....ดงแฮเป็นอะไรไปครับ...ดงแฮตื่นสิครับ ดงแฮ”คิบอมปลุกดงแฮให้ลุกขึ้นจากผวัง

 

“คิบอม ด๊องฝันอีกแล้ว ด๊งฝันถึงเรื่องนั้นอีกแล้วคิบอม ด๊องยังลืมมันไม่ได้”ดงแฮสวบกอดคิบอม

 

“ไม่เป็นไรนะครับอย่างไรผมก็ไม่ทิ้งด๊องสุดที่รักของผมไปไหนหรอกนะครับ วางใจได้ เชื่อใจผมนะ ผมจะไม่ทำเหมือนคนนั้นเชื่อผมนะครับ”คิบอมปลอบดงแฮอย่างอ่อนโยน

 

“ผมเชื่อคิบอม ผมเชื่อ”

 

“ครับคนดีของผม หลับซะนะครับพรุ่งนี้เราจะได้ไปโรงเรียนกันนะครับ ผมจะกอดดงแฮไว้ทั้งคืนเลยครับ”

 

“ไม่อย่ากอดแค่คืนนี้ คิบอมต้องกอดด๊องตลอดไปนะคิบอมนะ”

 

“ครับผมจะกอดดงแฮเพียงคนเดียวไปจนวันตาย”

-----------------------------------------------
--------------------------------------
--------------------------
-----------------

อ่า ขอโทษนะที่มาต่อให้ช้ามาก
ต้องขอโทษด้วยที่ตอนนี้มันแปลกๆเพราะยังเรียบเรียงไม่ถูก
ตอนนี้พลอยว่ามันไม่ดีเลยอ่า
เฮ้อ...เพราะลืมไปแล้วด้วยว่าตัวเองแต่งถึงไหน
ติชมกันมาได้เลยนะ
แถมตอนนี้ยังไม่มีซีฮันอีกแล้ว
เดี๋ยวมาต่อให้ต่อนะ...
ขอโทษจริงๆนะค่ะ