[Fic.suju] Will have only we (SiHan)

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 - Will have only we

คนเรามักจะบอกว่าเวลาไม่เคยรอใคร แล้วมันก็อาจจะเป็นความจริงถึงจริงที่สุดก็ได้ เพราะเรียนไม่เท่าไหร่ก็ถึงเวลาเลิกเรียนซะแล้วสิ ทำไมเวลามันถึงเร็วอย่างนี้ ทำไมถึงบอกกันว่าเวลามีความสุขแล้วเวลาจะเดินเร็ว แต่เราหลับมันไมมันเร็วกว่า เหมือนยังไม่ได้หลับเลยสักนิด

 

เสียงเตือนหมดเวลาเรียนของวันนี้มาถึงแล้วและเสียงนั้นก็ทำให้ฮันกยองที่ตกอยู่ในห้วงนิทราตื่นขึ้นมาได้ดั่งเวลาบอกว่าถึงเทียงคืนแล้วชินเดอเรลาจะต้องกลับบ้านไม่อย่างนั้นเวทมนจะหายไป แต่สำหรับฮันกยองแล้วมันเป็นอะไรที่ไม่อยากมาถึงเพราะจะต้องเจอกับหน้าของเพื่อนๆในกลุ่มใหม่ แล้วยังจะต้องไปอยู่คอนโดเดียวกับไอ้ตาซีวอนจอมหื่นนั่นอีก คิดแล้วมันเขินจริงๆ

 

“ตื่นได้แล้วฮันกลับบ้านกันเถอะ ไอ้วอนตื่นๆ โถ่หลับกันเป็นตาย เมื่อคืนไปทำไรกันมาป่าวเนี้ยถึงหลับกันขนาดนี้เนี้ย ถ้าไปตื่นจะไปแล้วนะ จะไปหาน้องเรียวแล้ว..ไม่รอแล้วนะเว้ย!!!...”เยซองปลุกเพื่อนของตนที่นอนหลับเป็นตายอยู่ข้างหน้า

 

“อื้ม...”ฮันกยองและซีวอนค่อยๆลืมตาขึ้นมาขนตาเป็นแพรค่อยๆขยับอย่างช้าๆ แล้วทั้งสองก็ต้องตกใจเมื่อใบหน้าของเขาอยู่ห่างกันไม่กี่เซ็น(แทบจะจูบกันเลยก็ว่าได้)ลมหายใจที่อับอุ่นผ่านเข้ามายังใบหน้าทั้งสอง ฮันกยองลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเก็บของทั้งหมดเพื่อที่จะเตรียมตัวกลับบ้าน

 

เมื่อทั้งสองคนเก็บของเสร็จก็ออกเดินทางออกจากห้องเรียนเพื่อที่จะไปพบปะพูดคุยกับเพื่อนๆก่อนที่จะกลับบ้าน เพื่อนในกลุ่มทุกคนค่อยๆทยอยกันเข้ามาแต่กลับมีอีกร่างหนึ่งที่เพิ่งมาใหม่เดินเข้ามาด้วย ใบหน้าที่อ่อนหวานไม่แพ้ใบหน้าของลีทึกนั่นทำให้เยซองไม่หลบสายตาแถมยังมองจนตาไม่กระพริบ ฮันกยองก็ถึงกลับตลึงในความหน้ารักของใบหน้านั้น แต่มีอีกสายตาที่คอยมองฮันกยองตลอดเวลาและคิดโกรธเคืองอยู่ในใจแต่ไม่แสดงอาการใดๆออกมาเพราะกลัวว่าตัวเองจะดูไม่ดี เลยจะต้องวางมาดตลอดเวลาซึ่งแตกต่างจากเยซองเพราะเมื่อเยซองเห็นหน้าหวานๆ ตัวเล็กๆเดินมากลับลีทึกก็รีบวิ่งเข้าไปหา เข้าไปช่วยถือกระเป๋าเลยทันที และเมื่อเพื่อนในกลุ่มที่เหลือเดินเข้ามาถึงลีทึกก็แนะนำน้องชายของตนเองให้ฮันกยองรู้จัก

 

“ฮันนี่น้องพี่เองนะชื่อเรียววุค เรียวนี่ฮันกยองเพื่อนใหม่พี่จ๊ะ”เมื่อลีทึกแนะนำเสร็จเรียววุคก็โค้งตัวเล็กน้อยและกล่าวทักทายเพื่อนในกลุ่มคนใหม่ของพี่ชาย

 

“ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่ฮันกยอง”

 

“เช่นกับครับน้อยงเรียววุค น่ารักจังเลยนะครับ”ฮันกยองกล่าวชมเรียววุค

 

“ขอบคุณครับ...”เรียววุคเกาหัวแก้เขิน แต่หารู้ไม่ว่ามีสองสายตาที่มองมาด้วยความโกรธแค้น สายตาหนึ่งคงจะไม่พ้นเยซองเพราะเรียววุคเป็นคนที่เขารักสุดหัวใจเพื่อนก็ไม่อาจจะยกให้ได้เด็ดขาด อีกสายตากนึ่งจะพ้นใครไปได้นอกจากซีวอนที่พยายามไม่แสดงอาการใดๆออกมาแต่ก็ต้องทำมันออกมาจนได้

 

“ฮัน..กลับบ้านเดี๋ยวนี้”ซีวอนสั่งฮันกยอง

 

“ทำไมล่ะ...ก็ผมยังอยากคุยกับเพื่อนๆอยู่เลย”ฮันกยองอยากคุยกับเพื่อนๆจริงๆ

 

“ไม่...กลับกับผมเดี๋ยวนี้”ซีวอนกระชากฮันกยองไปยังลานจอดรถอย่างรวดเร็วจนไม่สามารถบอกลาเพื่อนๆได้เลยสักคน ได้แต่ก้มหัวเพื่อนเป็นการบอกลา

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

เมื่อหน้าหล่อลากหน้าจีนมากยังที่จอดรถก็ได้ผลัดร่างของหน้าจีนเข้าไปในรถ แล้วสั่งให้คนขับรถขับรถไปยังคอนโดอย่างวดเร็วซึ่งเพียงไม่กี่นาทีก็ไปถึงยังคอนโด เมื่อถึงคอนโดหน้าหล่อได้ลากหน้าจีนขึ้นไปบนห้องแล้วโยนข้าวของไว้บนโซฟาแต่อีกมือก็กระชากหน้าจีนไปยังห้องนอนและโยนหน้าจีนไปบนเตียงนุ่ม  หน้าจีนไม่ได้ตั้งตัวจึงลงไปนอนกับเตียงเมื่อหน้าหล่อได้โอกาสจึงจับแขนสองแขนเอาไว้แล้วมัดกับหัวเตียงอย่างรวดเร็วส่วนขาที่ไม่อยู่สุดก็ถึงมัดตรึงเอาไว้

 

“นี่นายคิดจะทำอะไรปล่อยเดี๋ยวนี้นะซีวอน นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”หน้าจีนกลัวจนตัวสั่นเพราะซีวอนที่เขาเคยรู้จักได้หายไปหมดแล้วซีวอนที่เคยกวนประสาทที่เคยแลกงเขานั้นได้หายไปแล้ว หายไปอย่างไร้ร่องรอย

 

“ทำไมนายต้องไปชมเรียววุคด้วย ทำไมนายต้องมองเขาด้วยสายตาแบบนั้น แล้วทำไมนายไม่เอาสายตาหน้าชื่นชมแบบนั้นมามองฉันบ้างละฮันกยอง”หน้าหล่อระบายอารมณ์ไปกลับคำพูด ทีกับเขาหน้าจีนกลับมองสายสายตาที่รังเกียจมันเพราะอะไรกันแล้วทำไมเขาถึงรู้สึกโกรธ ทำไม่ต้องรู้สึกโกรธหน้าจีนที่ถูกมัดตรึงอยู่ตรงหน้าด้วย ทำไมต้องรู้สึกหวง ทำไมกันหรือว่าเขาจะตกหลุมรักหน้าจีนเข้าให้แล้ว ทั้งที่ตอนแรกอยากจะแกล้ง แต่กลับกลายเป็นรัก

 

“ก็นายทำตัวแบบนี้แล้วจะไม่ฉันรังเกียจนายได้อย่างไร นายมันคนไม่มีหัวใจ ชอบบังคับคนอื่น วางอำนาจไปทั่วคิดว่ามีอำนาจอยู่ในมือแล้วจะบังคับฉันได้หรอ นายรู้ไหมว่าเวลาฉันอยู่ใกล้นายมีความสุขขนาดไหน ที่มองเรียววุคแบบนั้น ที่เอ่ยชมไปมันเป็นความจริงใจที่เหมือนกับพี่ชายบอกน้องชายเพียงเท่านั้นเอง แต่สำหรับนายมันคนละอย่างกัน”นายกำลังจะบอกอะไรฉันกันแน่ฮันกยองนายกำลังจะบอกอะไรนายกำลังจะบอกว่านายรักฉันอย่างนั้นใช่ไหม นายคิดเหมือนฉันใช่ไหม

 

“นายกำลังจะบอกอะไรฮันกยอง นายต้องการจะบอกอะไร”หน้าหล่อถามหน้าจีนด้วยความสงสัยกลัวใจตัวเอง กลัวว่าจะทำให้คนที่อยู่ตรงหน้าเจ็บ กลัวว่าคนตรงหน้าจะเป็นเหมือนตนเองอย่างในอดีต

“ตาโง่เอ้ย...พูดถึงขนาดนั้นยังไม่รู้อีก...”ใบหน้าของฮันกยองเริ่มที่จะขึ้นสีเพราะอาการเขินอยากพูดว่าตนเองได้รักเขาเข้าแล้วแต่ก็ไม่กล้าพอที่จะพูดมันออกไป

 

“นายกำลังจะบอกว่านายคิดเหมือนฉันหรอฮันกยอง”คำพูดนั้นมันทำให้ฮันกยองใจเต้นระรัว นายคิดแบบเดียวกับฉันหรอซีวอน

 

“นะ...นายคิดอะไรละ”

 

“ก็ฉัน...ฉัน....ฉัน”

 

“ฉันอยู่นั่นแหละจะรู้ไหมละวันนี้”ฮันกยองลุ้นจนกลัวโก่งลุ้นว่าคำพูดของซีวอนจะเหมือนท่ตนเองคิดหรือป่าว

 

“ก็ฉันรักนายเข้าแล้ว”ซีวอนพูดจบก็หันหลังหนีด้วยอาการเขินที่ทวีคูณ

 

“ฉันก็รักนายซีวอน แต่ตอนนี้ฉันเจ็บ ปล่อยก่อนได้ไหม”ฮันกยองเจ็บทั้งแขนและขาที่ถูกซีวอนมันตรึงเอาไว้กับเตียงข้อมือเริ่มมีสีแดงด้วยเชือกที่มัดมันแน่นมากจนไม่สามารถขยับกายไปไหนได้ ซีวอนเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็รีบหันมาแก้มัดเชือกออกแล้วรีบเข้าโอบกอดหน้าจีน

 

“ปล่อยได้แล้วหายใจไม่ออก ออกไปน่าซีวอน”หน้าจีนพูดด้วยความเขินอาย

 

“ไม่เอาอ่ะ...อยากอดเอาไว้อย่างนี้ ขออีกหน่อยไม่ได้หรอ”

 

“อ่า...ร้อนอยากอาบน้ำ ผมขอไปอาบน้ำก่อนนะครับนะ...”ฮันกยองพยายามหาทางออกจากอ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่นและรุ่นแรงนี้

 

“ผมอาบให้ดีกว่านะ...”หน้าหล่ออ้อนหน้าจีน มันทำให้ใบหน้าของหน้าจีนยิ่งแดงระเรื่อมากขึ้น จะเพราะอะไรละถ้าไม่ใช่เพราะอีตาหื่นไม่เลือกที่อย่างซีวอน

 

“ไม่ดีกว่ามันไม่สะดวกอ่ะ...ผมอาบเองดีกว่านะ”ฮันกยองพยายามหาทางออกเพื่อให้รอดพ้นจากชายหน้าหื่นตรงหน้า ไม่น่าไปบอกเลยว่ารักมัน...

 

“ไม่ก็ไม่...แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนถ้าไม่ให้ผมอาบน้ำให้...”หน้าหล่อไม่พูดป่าวแถมยังส่งสายตาเจ้าเล่ห์ มันช่างไม่น่าไว้ว่างใจจริงๆสายตาแบบนั้นมันน่ากลัว

 

“แลกเปลี่ยนอะไร”

“แลกรับอะไรดีนะ...”ซีวอนยกยิ้มอันน่าสะพรึงกลัว

 

“บอกมาสิถ้าทำให้ได้ก็จะทำให้”ฮันกยองบอกปัด แต่มันทำให้ซีวอนได้ใจ

 

“ทำได้สิ เรื่องไม่ยากอยู่เฉยๆผ่อนคลายๆพอ”ไอ้นี่เริ่มส่อ มันต้องการอะไร

 

“มันอะไรกันแน่....ต้องการอะไร”

 

“ผมต้องการทั้งตัวและหัวใจของคุณจะได้ไหมครับ...คุณฮันกยอง”คำพูดเพียงไม่กี่คำของซีวอนมันทำให้หัวใจของฮันกยองเต้นไม่เป็นจังหวะ หน้าก็เริ่มขึ้นสีด้วยความเขินอาย

 

“ถ้าอย่างนั้นขอไปอายน้ำก่อนได้ไหม”ฮันกยองพูดออกมาเบามากจนเสียงแทบจะหายไปกับสายลม

 

“จริงๆนะ อนุญาตผมแล้วนะ ผมรักฮันที่สุดเลยครับ”ซีวอนเข้ากอดฮันกยองอย่างดีอกดีใจ

 

ยังไงมันก็ต้องเป็นของนายอยู่แล้วซีวอน...