[Fic.suju] Will have only we (SiHan)

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 - Will have only we

บรรยากาศในห้องเรียนก็เป็นอย่างทุกวัน นอกจากวันนี้มีสมาชิกเข้าเพิ่มอีกหนึ่งคน แต่ทุกคนในห้องก็ทำตัวปกติอย่างเดิมไม่มีผิด เวลาเรียนผ่านไปอย่างรวดเร็ว ดงแฮ เยซอง และฮันกยอง สนิทกันมากขึ้นผ่านในเวลาไม่กี่ชั่วโมง ยกเว้นเสียแต่มีสายตาของบุคคลที่อยู่ข้างกายของฮันกยองสงผ่านไปยังเพื่อนของตนทั้งสองคนที่ไม่เหมือนก่อน สายตานั้นดุดันเหมือนกับว่านี่มันของๆข้าพวกแกอย่าเข้ามายุ่ง...

 

เมื่อมีเรียน มีเล่น มีคุย ก็ต้องมีหิว มีง่วง เวลาพักกลางวันของนักเรียนทุกๆคนก็มาถึง ดงแฮช่วนฮันกยองไปทานข่าวด้วยกันเพราะจะได้แนะนำเพื่อนในกลุ่มให้รู้จักอีก ซึ่งฮันกยองยินดีที่จะไปแต่โดยดี ทั้งสี่คนเก็บของเข้าใต้โต๊ะเรียนอย่างเรียบร้อยแล้วมุ่งหน้าไปยังโรงอาหารที่รอคอยทุกคนให้มาฝากท้องที่โรงอาหารแห่งนี้

 

ทั้งสี่มานั่งที่โต๊ะยาวกลางโรงอาหารได้ไม่นานก็มีบุคคลลึกลับสามคนปรากฏตัวขึ้น คนหนึ่งเป็นผู้ชายหน้าสวยราวกับผู้หญิงเดินยิ้มเข้ามาจนเห็นลักยิ้มข้างมุมปาก อีกคนเดินโอบไหล่ของชายคนนั้นมายังโต๊ะอาหาร อีกคนหน้านิ่งไม่ยินดีต้อนรับสิ่งในๆในโลกนี้ เมื่อทั้งสามคนเดินมาถึงโต๊ะอาหารที่มีเยซอง ดงแฮ ฮันกยองและซีวอนอยู่ทั้งสามก็ได้นั่งลง

 

“มาแล้วหรอ...”ดงแฮเป็นคนทักบุคคลที่เพิ่งเข้ามายังโต๊ะทานอาหาร

 

“อื้ม...เพิ่งเรียนเสร็จเมื่อกี้นี้เอง”ชายหน้านิ่งพูดขึ้น

 

“แล้วนั่นใครกันหรอครับ น้องดงแฮ...คังอินนั่นใครหรอ หล่อจังเลยนะ”ชายหน้าหวานกล่าวขึ้น แต่กลับถูดสายตาสองสายตาตวัดหน้าอย่างไม่พอใจ คนหนึ่งคือคนที่นั่งโอมไหล่ของเขาอยู่ และอีกคนคือคนที่ตั้งอยู่ตรงข้ามกับเขา ชเวซีวอน

 

“จะแนะนำให้รู้จักนะ นี่คือฮันกยอง เขาเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลฮันมาเฟียใหญ่ของจีน เขาจะมาเป็นหนึ่งในสมาชิกของกลุ่มเรานะครับ”เยซองอธิบายให้ทุกคนฟัง ซึ่งทุกคนก็ตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ

 

“ดีเลย...มีคนหล่อๆเพิ่มขึ้นมาอีกคนหนึ่งแล้ว...”หนุ่มหน้าหวานกล่าวขึ้นอีกครั้ง

 

“ครับ...ขอบคุณครับ...ผมฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”หน้าจีนกล่าวทักทายทุกคนในกลุ่มอย่างนอบน้อมเพราะดูทางทางจะมีคนที่อายุมากกว่าตนอยู่ด้วย

 

“ผมจะแนะนำให้ฮันรู้จักเพื่อนคนอื่นเองนะครับ คนที่คือคิมยองอุนแต่เรียกว่าคังอินก็ได้นะครับส่วนคนที่นั่งข้างๆชื่อจองจูครับเรียกลีทึกหรือทึกกี้ก็ได้ครับ อีกคนเออ...คิมคิบอมครับ”ดงแฮแนะนำเพื่อนๆในกลุ่มอีกสมคนให้ฮันกยองรู้จัก

 

“เออ...พี่ทึกครับ...เจอเรียววุคบ้างมั้ยครับ”เยซองถามลีทึกอย่างให้ความสนใจและต้องการคำตอบอย่างเร็วที่สุด

 

“พี่ยังไม่เจอแล้วล่ะ...ตอนเย็นคงเจอล่ะนะ มีอะไรกับน้องชายพี่หรอเยซอง”ลีทึกถามเยซองทั้งๆที่รู้อยู่แกใจว่าเยซองชอบน้องชายสุดที่รักของเขาอยู่

 

“ไม่มีอะไรครับพี่”เยซองตอบปัด

 

“แล้วฮันกยองพักอยู่ที่ไหนละจ๊ะ”ลีทึกเอ่ยถามฮันกยอง

 

“นี่พี่ทึกอย่าหว่านเสน่ห์มากสิครับ ผมหึงพี่นะ พี่เป็นแฟนผมนะ”คังอินบอกกับลีทึก

 

“พี่เป็นแค่แฟนหรอ...”ลีทึกถามคังอินกลับพร้อมกับทำหน้าเศร้าอย่างเห็นได้ชัด ก็ในเมื่อเขามอบทั้งกายและใจให้กับคังอินแล้วยังบอกว่าเขาเป็นแค่แฟนหรอ เขาอยู่แค่ในฐานะแฟนของคังอินเองหรอ เขามีค่าเพียงแฟนเท่านั้นหรอ

 

“ไม่หรอกครับพี่เป็นมากกว่านั้น ก็ในเมื่อพี่เป็นภรรยาของผมนี่ครับ และจะอยู่ในตำแหน่งนี้ตลอดไปชั่วชีวิตของผม อีกเพียงไม่นานพี่กับผมก็จะอยู่ด้วยกันตลอดไป”คังอินโอบกอดลีทึกอย่างอ่อนโยน แต่ก็ต้องผละออกจากกันเพราะมีสายตาของเพื่อนๆที่กำลังส่งความอิจฉาผ่านมาให้อยู่

 

“แล้วอยู่ที่ไหนหรอฮันกยอง”คังอินถามต่อแก้เขิน

 

“ผอมอยู่ที่...”ฮันกยองกำลังจะบอกว่าตนเองอยู่ที่บ้าน แต่กลับโดนขัดไว้

 

“อยู่ที่คอนโดฉันเองแหละ”ซีวอนตอบแทนฮันกยอง ซึ่งคำตอบนั้นทำให้ฮันกยองหันมามองหน้าของซีวอนอย่างกับจะกิน

 

“หา.......”ทุกคนที่อยู่บนโต๊ะอาหารอุทานขึ้นมาพร้อมกัน

 

“อย่างนั้นก็แปลว่า...ฮันกับซีวอนเป็น...”ก่อนที่ดงแฮจะพูดจบก็โดนฮันกยองขัดเอาไว้ก่อน

 

“คือเราเป็นเพื่อนกันมาก่อนครับ ผมก็เลยไม่อยู่บ้านเขา ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย”ฮันกยองปฏิเสธโดยทันที

 

“แล้วทำไมต้องร้อนตัวด้วยละฮัน...นั่นแน่มีอะไรแน่ๆเลย”ลีทึกยกยิ้มล้อเลียน นั่นทำให้ฮันกยองถึงกลับหน้าขึ้นสีได้เลยทีเดียว เพราะเหตุการณ์เมื่อเช้ามันยังทำให้เขาคิดอยู่ มันวนเวียนอยู่ในหัว หรือว่าเข้าจะหลงรักไอ้หน้าหื่นบ้ากาม นิสัยเสียอย่างซีวอนเข้าแล้วนะ ไม่นะฮันกยองนายเป็นผู้ชาย...

 

“ไม่มีอะไรจริงๆครับ เราเป็นเพื่อนกันเฉยๆ”

 

“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่...แล้วทำไมต้องทำหน้าแดงด้วยละ”ลีทึกเห็นว่าหน้าของฮันกยองขึ้นสีเลยถามกลับ

 

“ปะ..เปล่าครับ...อากาศมันร้อนนะครับ...”นั่นแก้ตัวไปได้อีกนะฮันนายคิดหรือไงว่าจะไม่รู้ว่านายกำลังอายอยู่ เสร็จฉันละฮันนี่น้อยของฉัน

 

“ก็บอกเขาไปสิครับที่รักว่าเราเป็นอะไรกัน อย่าไปปิดเขาเลยเขินจนหน้าแดงแล้วเนี้ย ฮันไม่กล้าบอกผมบอกเองก็ไดครับว่าเราเป็นแฟนกัน”ซีวอนไม่พูดป่าวแถมยังเอามือไปจับแก้มที่นุ่มของฮันกยองอีก มีหรือที่ฮุนกยองจะไม่รู้สึกอะไร ใจของเขาเต้นระรัว เต้นจนแทบจะหายใจเพราะเหมือนหัวใจจะวายเพียงแค่สัมผัสเล็กน้อยของหน้าหล่อที่นั่งอยู่ข้างๆ

 

“จริงหรอฮัน...”เยซองถามเพื่อความแน่ใจ เพื่อให้แน่ใจว่าซีวอนไม่ได้โกหก

 

“ไม่นะครับผมไม่ได้เป็นอะไรกับเขาจริงๆ”ฮันกยองปฏิเสธอีกครั้ง

 

“ฮันเขาเขินน่ะ...ใครจะไปกล้าบอกว่ะ...ไม่ใชพี่ทึกกับคังอินสักหน่อย ถ้าไม่เชื่อนายก็ลองนึกดูว่านายเคยไปที่คอนโดฉันหรือเปล่า ฉันเคยพาใครเขาไปในห้องฉันไหม ถ้าที่บ้านว่าไปอย่า แต่ที่คอนโดที่ฉันทั้งรักทั้งหวง ฉันจะยอมให้ใครเข้าไปง่ายๆหรอ”ซีวอนให้เพื่อนลองคิดดู แต่มันก็เป็นความจริงเพราะนอกจากคนที่เขารักที่สุดที่ทิ้งเขาไปแล้วนั้นก็มีเพียงแค่ฮันกยองเท่านั้นที่ได้เข้าไปขนาดเพื่อนสนิทยังไม่เคยได้ไปเหยียบที่คอนโดของเขาเลยสักครั้งเดียว

 

“นั่นสินะ...เพราะนอกจากฮีซอลแล้วก็ไม่มีใครเข้าไปในคอนโดของแกเลย”ดงแฮพูดขึ้นมา

 

คำพูดแค่นั้นทำให้ฮันกยองเริ่มคิดเข้าข้างตนเองว่าซีวอนคงมีใจให้บ้าง แต่อีกใจก็มันเป็นเพียงแค่อุบายในการกลั่นแกล้งเขาเท่านั้นเองซีวอนคงไม่ได้ใจตรงกับเขาหรอก เพราะคนที่ชื่อฮีซอลนั่นคงจะเป็นคนที่ซีวอนรักหมดหัวใจ

 

นายคงจะไม่คิดอะไรกับฉันใช่ไหม....ซีวอน

--------------------------------