[Fic.suju] Will have only we (SiHan)

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 - Will have only we

 

ห้องนอนอันแสนสงบของผู้ชายหนึ่งคนที่เรียกได้ว่าไม่อำนาจไม่แพ้ใคร แต่ต้องแพ้ไอ้คนเอาแต่ใจตัวเองอย่างชเว ซีวอนได้ ทำไมมันถึงมีอิทธิพลอย่างนี้นะ

 

“สวัสดีครับคุณชายฮัน”เสียงคุ้นหูดังขึ้นมาจากหน้าประตูห้องนอน

 

“นี่นาย...เอาเสื้อผ้าฉันมา”ฮันกยองวิ่งไปยังหน้าประตูทันที

 

“ไม่ต้องรีบวิ่งขนาดนั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวอะไรมันหลุดแล้วจะอายเอานะครับ...ฮันนี่” ซีวอนพูดเตื่อนเชิงหยอก (จะลงมันจะเตือนหรือว่ามันจะแซว งงกับมันเหมือนกัน)

 

“นี่นาย...เอาเสื้อผ้าฉันคืนมานะ” ฮันกยองหยุดตรงหน้าของซีวอนแล้วยืนชี้หน้าอย่างเอาเรื่อง

 

“ก็ไปเอาที่คอนโดของผมเองสิครับฮันนี่” ซีวอนพูดเสียงหวาน

 

“หยุดเรียนฉันว่าฮันนี่สักทีเถอะขอร้องละ...มันเลี้ยน ชื่อก็มีเรียนไม่เรียก” ไอ้บ้านี่เรียกไม่อายปาก ไม่เขินบ้างหรือไงนะ

 

“ครับคุณฮันกยอง”ซีวอนเสียงเข้มขึ้นทันที

 

“แล้วจะเอาเสื้อผ้ามาให้ฉันสักทีได้ไหม เดี๋ยวฉันไปโรงเรียนสาย ถ้าฉันไปสายฉันจะเอาเรื่องนายให้ถึงที่สุดเลย” ฮันกยองชี้หน้าซีวอน

 

ซีวอนไม่ได้พูดอะไรโต้กลับแต่กลับเดินออกไปจากห้องของฮันกยองแทน มันจะทำอะไรของมันนะ ไอ้ซีวอนบ้า ไอ้คนโรคจิต มาเล่นขนไปหมดเลยได้ยังไง อย่างนี้ต้องไปแจ้งตำรวจข้อหาบุกรุก ไม่ได้สิ ถ้าไปแจ้งป๋าคงต้องแย่แน่ๆ แล้วจะต้องไปอยู่บ้านมันจริงๆหรอ ไม่นะ...ไม่

หลังจากที่ฮันกยองรึพึงรำพันกับตัวเองได้ไม่นานซีวอนก็เดินขึ้นมาพร้อมกับชุดนักเรียนของฮันกยองที่สะอาด และเรียบร้อย

 

“นี่เสื้อนาย...รีบใส่ซะ แต่ไม่ดีกว่าเดี๋ยวฉันใส่ให้ ยูซอนไปมัดฮันกยองไว้ แล้วออกไปข้างนอกกันให้หมด”เมื่อซีวอนพูดเสร็จเรียบร้อยผู้ที่เรียกตนเองว่าเป็นคนที่รับใช้เจ้านายก็รีบไปมัดตัวของฮันกยองไว้กับหัวเตียง ตอนนี้ฮันกยองอยู่ในสภาพที่เหลือแต่กางเกงตัวน้อยๆปกปิดส่วนที่สำคัญของตนเองเท่านั้น มือทั้งสองข้างถูกมัดให้ตัดกับหัวเตียง ขาก็ถูกมัดเอาไว้กับปลายเตียง จนไม่สามารถขยับร่างกายหนีไปไหนได้เลย

 

หน้าหล่อถือเสื้อของหน้าจีนเอาไว้และเดินเข้าไปหาหน้าจีนเหมือนกับว่าเจอขนมหวานที่ตนเองชื่นชอบตั้งอยู่ตรงหน้า หน้าหล่อทำท่าเหมือนจะตระคุปเหยื่อได้ในทุกๆเมื่อ เมื่อมีโอกาส หน้าหล่อเดินมาหยุดที่ปลายเตียง แล้วหน้าหล่อก็ค่อยๆก้าวขาทีละข้างขึ้นบนเตียงของหน้าจีน หน้าจีนสะดุ้งเพราะตัวของหน้าหล่อคลานขึ้นมาบนตัวของหน้าจีนและคลายขึ้นมาเรื่อยๆ มันทำให้หน้าจีนหลับตาสนิทเพราะกลัวว่าหน้าหล่อจะทำมิดีมอร้ายกับตน หน้าหล่อค่อยๆสอดมืออันนุ่มๆ เข้าไปด้านหลังของหน้าจีนอย่าเบามือ

 

“อ่า...มันเย็นอ่า...เร็วๆเข้าสิ”หน้าจีนลั่นวาจาออกมา

 

“เดี๋ยวสิ...มันติด...ยกตัวขึ้นหน่อยสิ”หน้าหล่อตอบหน้าจีน

 

“อย่างนั้นก็แก้มัดผมสิ เดี๋ยวผมทำเองก็ได้”หน้าจีนทำหน้าอ้อนวอนอย่างสุดๆเพราะขณะนี้ความต้องการๆได้ถึงขีนจำกัดแล้ว

 

“ไม่เอา...จะทำต่อเดี๋ยวนี้แหละ ไม่แกล้งและ”หน้าหล่อสอดมือเข้าไปจนสุด แล้วเอามืออีกข้างมาจับเสื้อที่สอดเข้าไปไว้เขาแก้มัดแขนทีละข้างของหน้าจีนแล้วใส่แขนเข้าไปในเสื้อ

 

“อ่า...มือนายเย็นจังเลย ทำไมมันเย็นอย่างนั้น”

 

“ก็ฉันขี้หนาวนี่ โดนแอร์แป๊ปเดียวมือก็เย็นอย่างกับศพแล้ว”

 

“แล้วกางเกงฉันละ จะให้ใส่กางเกงในตัวเดียวไปโรงเรียนหรือไงกันห๊ะ” หน้าจีนถามหน้าหล่อทุ้งๆที่ตนเองยังถูกมัดอยู่สี่มุม และไอ้ผู้ชายตรงหน้ามันอาจจะทำอะไรก็ได้กับเขา

 

“โอเค อยู่ตรงตู้นั่น แขวนเอาไว้ให้แล้ว เดินไปหยิบเองก็แล้วกัน เดี๋ยวแก้มัดให้ ขี้เกียจเล่นและ เตรียมไปโรงเรียนดีกว่า เร็วๆนะครับสุดที่รักของผม ฮันนี่จัง”

 

หลังจากที่หน้าหล่อพูดจบหน้าหล่อก็ค่อยๆแก้มัดที่มัดตัวของหน้าจีนเอาไว้ออก แล้วก็เดินออกไปจากห้องทิ้งให้หน้าจีนอยู่ในห้องคนเดียว และมีแค่เสื้อนักเรียนกับกางเกงในคลุมร่างกายอยู่เพียงเท่านั้นเอง หน้าจีนค่อยๆเดินไปใส่กางเกง และเตรียมอุปกรณ์การเรียนเพื่อจะไปโรงเรียน แต่เสียงของคนบางคนก็ดังขึ้นอีกรอบ

 

“นี่นายจะช้าไปถึงเมื่อไหร่ ทำอะไรอืดอาดจริง เซ็งจริงๆเลย โรงเรียนจะเข้าแล้วนะ เดี๋ยวก็ไปทัน ทำตัวยังกับผู้หญิงไปได้” นั่นเสียงมันดังมาจากหน้าประตู มันเดินเข้ามาประชิดตัวของหน้าจีนอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าที่ผ่าต้นไม้

 

“นายนั่นแหละเหมือนผู้หญิง บ่นๆๆๆๆๆ ผู้ชายที่ไหนเขาบ่นอย่างนายละครับ คุณชเว ซีวอน”

 

“นี่นายฉันเมะนะเว้ย ไม่ใช่เคะ นายนั่นแหละจะต้องเป็นเคะ นายจะต้องเหมือนผู้หญิงค่อยดู” ซีวอนพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ ทำไมล่ะก็ในเมื่อฉันเป็นเมะไม่ใช่เคะสักหน่อย ยังไงฉันก็จะต้องเป็นเมะตลอดกาล

 

“ครับ ผมจะค่อยดูนะครับคุณเมะ ห้า...ห้า...ห้า”

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

“อันยองนักเรียนทุกคน” อาจารย์กล่าวสวัสดีกับนักเรียนในห้องเรียนทุกคน เมื่ออาจารย์กลัวจบนักเรียนทุกคนในห้องก็กล่าวทักทายอาจารย์ตามมารยาท หลังจากที่นักเรียนทำความเคารพเสร็จอาจารย์ก็เริ่มพูดต่อ

 

“วันนี้เป็นวันเปิดเทอมใหม่วันแรกของภาคเรียนนะจ๊ะ ยินดีที่ได้รู้จักนักเรียนทุกคนนะค่ะ อาจารย์จะมาเป็นครูประจำชั้นของนักเรียนทุกคน มีปัญญาอะไรมาปรึกษาได้เสมอนะ แล้ววันนี้เราก็มีเพื่อนนักเรียนใหม่มาเข้าเรียนด้วยนะจ๊ะ เข้ามาสิฮันกยอง”เมื่ออาจารย์พูดจบ หนุ่มร่างสูง ขาวหน้าออกจีนนิดๆก็เดินเข้ามาในห้องเรียน โค้งตัวทำความเคารพอาจารย์และเพื่อนๆในห้อง

 

“อันยองครับ ผมฮันกยองครับ ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนๆทุกคนนะครับ ผมมาจากประเทศจีนครับ ยังไงผมก็ฝากเนื้อฝากตัวกับทุกๆคนด้วยนะครับ”

 

“ฮันกยองไปนั่งที่ตรงนั้นนะจ๊ะข้างๆผู้ชายหน้าหล่อๆคนนั้นนะ เห็นไหมๆ”อาจารย์ชี้ที่นั่งให้กับฮันกยอง เมื่อหน้าจีนมองตามมือที่อาจารย์ได้ชี้ให้ดูก็ต้องถึงกลับตกใจเมื่อภาพที่เห็นนั่นมันคือ ชเวซีวอนคนที่ไม่อยากเจอที่สุดในโลก เชื่อแล้วละว่ายิ่งเกลียดก็ยิ่งเจอ

 

“เชิญเลยครับฮันนี่ของผม มานั่งข้างๆผมมา”หน้าหล่อลุกขึ้นผายมือข้างซ้ายออกไปยังเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ โต๊ะที่ตนเองใช้เป็นที่นั่งเรียนอยู่

 

“เออ...ครับ”ฮันกยองรับคำแล้วเดินเข้าไปนั่งริมหน้าต่างซึ่งมีซีวอนนั่งอยู่ข้างนอกตัวของเขาขยับไม่ได้เลย เพราะอีกฝั่งเห็นหน้าต่างของห้องเรียน อีกฝั่งเป็นบุคคลที่ไม่อยากเจอมากที่สุดในโลก

 

เราจะทำอย่างไรดีล่ะฮันกยอง นายนี่มันโชคร้ายจริงๆ อยู่โรงเรียนเดียวกันไม่เท่าไหร่หรอกแต่ดันมาอยู๋ห้องเดียวกันด้วยนี่สิน่าอึดอัดชะมัด แถมยังอายเรื่องเมื่อเช้าอีกที่ใส่กางเกงชั้นในตัวเดียวให้ไอ้คนหื่นบ้ากามโรคจิตนี่เห็น หน้าขายหน้าชะมัดเลย

 

“งั้นอาจารย์ฝากฮันกยองด้วยนะจ๊ะ ชเวซีวอนช่วยดูแลฮัยกยองด้วยละ ภาษาเกาหลีเขาก็ยังไม่ค่อยแข็งช่วยสอนๆเขาด้วยนะจ๊ะ เพราะมีแค่เรากับลีดงแฮเท่านั้นที่พูดภาษาจีนได้ ส่วนฮันกยองมีอะไรไม่เข้าใจก็ถามชเวซีวอนหรือลีดงแฮที่อยู่ข้างหลังก็ได้นะจ๊ะ”

 

“ครับอาจารย์ผมจะดูแลฮันกยองอย่างดียุ่งไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอมเลยครับ”ซีวอนกล่าวอย่างอารมณ์ดีจนทุกคนในห้องแปลกใจเพราะปกติซีวอนจะเป็นคนที่เงียบขรึมพอสมควรไม่เคยร่าเริงออกนอกหน้าขนาดนี้ แถมยังจะต้องวางมาดอยู่ตลอดเวลา ซีวอนเปลี่ยนไปจริงๆ แม้แต่ดงแฮและเยซองที่เป็นเพื่อนยังไม่รู้เลยว่าทำไมซีวอนถึงมีความสุขขนาดนี้ เพราะได้เพื่อนเพิ่มหรอ...มันไม่น่าจะใช่เหตุผมนั้นแน่ แต่ที่ทุกคนรู้อย่างดีที่ซีวอนเป็นแบบนี้ก็เพราะฮันกยองแน่นอน....

 

เมื่อซีวอนรับปากอาจารย์ประจำชั้นอาจารย์ก็ขอตัวออกจากห้องเรียนไปเพราะชั่วโมงโฮมรูมได้หมดลงแล้ว เมื่ออาจารย์ออกไปนักเรียนทุกคนในห้องก็ต่างให้ความสนใจกับเพื่อนใหม่และบุคลิกที่เปลี่ยนไปของซีวอนเมื่อมีฮันกยองผ่านเข้ามาในชีวิต

 

“อันยองฮันกยองเราชื่อลีดงแฮนะ ยินดีที่ได้รู้จักๆ”หนุ่มหน้าอ่อนหวานกล่าวทำความรู้จักและยกยิ้มอันแสนหวานให้กลับฮันกยอง ยิ้มนั้นช่างเป็นยิ้มที่หวานเสียนี่กระไร มันหวานจับใจมาก

 

“ครับ...ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับคุณลีดงแฮ”ฮันกยองก้มหัวรับตามมารยาทของคนที่ต้องทำกันเพื่อความเคารพ

 

“เรียกเราว่างด๊องก็ได้นะ ไม่ต้องเรียกเต็มหรอมันยาวเราลำคาย ไม่ก็เรียกว่าดงแฮก็ได้”

 

“ครับดงแฮ”ฮันกยองรับคำเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักแต่กลับดูเป็นมิตรมาก

 

“นี่เยซองนายจะเงียบอีกนานไหม ให้ตายเถอะ เงียบอยู่นั่น...ไม่พูดอย่างนี้ชาตินี้น้องเรียววุคก็ไม่รับรักแกหรอกว่ะ”ดงแฮแซวเพื่อนที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ ที่นั่งอย่างกับกระดูกไร้วิญญาณ

 

“เฮ้ย...ตลกมากไปแล้วละนะด๊อง นายมากเกินไปแล้ว...น้องเรียวจะต้องรักข้าเว้ย...เออ...ขอโทษที่เสยมารยาทนะครับฮันกยอง ผมชื่อ คิมจงอุน เรียกผมว่าเยซองก็ได้นะครับ ยินดีที่ได้รู้จัก ด๊องกับผมเป็นเพื่อนของซีวอนนะครับ ซีวอนมันเป็นคนบ้าๆบอๆอย่างไปสนใจมันเลยนะครับฮันกยอง แล้วถึงผมจะพูดจีนไม่ได้แต่มีอะไรก็มาปรึกษาผมได้นะครับ เดี๋ยวผมจะให้ด๊องแปลให้....แล้ว…”หนุ่มหน้าตี๋พูดฉากใหญ่ บทจะพูดก็พูดซะเอาไม่อยู่บทจะไม่พูดก็นิ่งซะอย่างกับพี่ตายซาก แต่ก่อนที่จะพูดอะไรยาวไปกว่านี้ก็ได้โดนหยุดได้ด้วยซีวอนนั่นเอง

 

“เงียบได้แล้วไอ้เย ลำคาญว่ะ พูดมากจิงๆเลย แล้วใครบ้ากันห๊ะ...แกแหละบ้าวันๆนั่งเพ้อแต่น้องเรียว น้องเรียวทั้งวันน่าเบื่อจริง”

 

ฮันกยองยิ้มกับการกระทำของเพื่อนทั้งสามคนที่เพิ่งรู้จัก ความจริงซีวอนอาจจะไม่ได้เลวอย่างที่เราคิดก็ได้แต่ว่าจะบอกว่าไม่มีเพื่อนก็คงไม่ได้เพราะดูท่าทางจะสนิทสนมกันเอามากและและคงเป็นเพื่อนที่ดีอีกด้วย

 

โชคดีจังเลยที่เราได้มาเจอกับคนพวกนี้....แต่อาจจะโชคร้ายที่ได้มาเจอกับชเวซีวอน