ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 13 - Will have only we
Chapter 13 - Will have only we
กลางพายุหิมะที่โปรยปรายมีผู้ชายตัวสูง ดูมีฐานะวิ่งอยู่ท่ามกลางหิมะเพื่อหาใครบางคนที่เป็นคนที่สำคัญมากที่สุดในชีวิตของเขาอยู่ ‘นายอยู่ที่ไหน ฮันกยองนายอยู่ที่ไหน นายหายไปอยู่ไหนกัน ฉันขอโทษที่ไม่สนใจนาย นายอยู่ที่ไหนกันแน่นะ นายอยู่ไหน’ หน้าหล่อวิ่งหาในทุกๆที่ที่คิดว่าหน้าจันคงจะไปแต่ก็หาไม่เจอ จนที่สุดท้ายที่เขาคิดว่าจะไปก็คือร้านกาแฟที่พวกเขาไปนั่งประจำ หลังจากที่คิดได้หล้าหล่อก็รีบนั่งรถไปเพื่อจะไปที่ร้านกาแฟแต่....
กริ๊งๆๆๆๆๆ............
(คุณชเวซีวอนครับ คุณคิมฮีซอลไม่สบายมากครับ สงสัยยังปรับสภาพอากาศไมได้ครับ)
“พี่ฮีซอลหรอ...กลับไปคอนโดฉันเร็วเข้า”ซีวอนวางโทรศัพท์และ
“ครับ” คนขับรถตอบ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ในร้านกาแฟ...
“ทำไมมันยังไม่มาอีกน่าร้านจะปิดแล้ว”ดงแฮบ่น
“พี่ฮันไม่เป็นไรนะครับ”เรียววุคถามฮันกยอง
“ไม่เป็นไรหรอก นี่ร้านก็จะปิดแล้ว กลับบ้านกันเถอะครับเขาคงไม่มาแล้วล่ะ พรุ่งนี้ผมไม่ไปโรงเรียนนะครับฝากบอกอาจารย์ด้วยว่าผมกลับจีนสักพัก แต่ก็อาจจะไม่มาเรียนที่นี่อีก แล้วได้โปรดอย่าบอกซีวอนนะครับว่าผมกลับไปประเทศจีน ผมขอ ให้เขาหาผมเอง”ฮันกยองหันมาบอกทุกคน
“เอาจริงหรอฮัน พี่ว่าวอนอาจจะมีอะไรก็ได้ถึงมาหาฮันไม่ได้ อย่าไปเลยนะให้อภัยมันสักครั้งหนึ่งเถอะนะฮันเชื่อพี่สิ”อีทึกหันมาคุยกับฮันกยอง
“ผมจะไม่ให้อภัยเขาง่ายๆสักครั้งเพราะถ้าผมให้อภัยเขาง่ายๆครั้งหนึ่งครั้งต่อไปถึงเขาจะทำผิดกับผมแค่ไหนผมก็จะให้อภัยเขาตลอด ผมต้องฝึกทำให้จิตใจผมเข้มแข็งครับ” ฮันกยองตอบอีทึก
“อย่างนั้นก็แล้วแต่ฮันก็แล้วกันนะ”
“ครับ ขอบคุณครับ ผมจะไปพรุ่งนี้นะครับ ผมขอกลับบ้านก่อนนะครับต้องไปเตรียมเก็บกระเป๋า”แล้วฮันกยองก็ลุกขึ้นไปจากร้านกาแฟ
“ซีวอนมันไปไหนนะ ฮันจะไปแล้วมันจะรู้บ้างไหม”ดงแฮบ่น ก็ไหนบอกตามหาฮันอยู่แล้วทำไมถึงคิดที่นี่ไม่ออกหรือว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นจริงๆกันนะ ไม่หรอก....
“ฮัน...อยู่นี่รึป่าว” วิ่งเข้ามาหาหน้าจีน
“ซีวอน...”ทุกคนพูดพร้อมกัน ก็ฮันกยองเพิ่งเดินออกไปเมื่อกี้นี้เองแล้วซีวอนก็เดินเข้ามา ช้าไปเพียงก้าวเดียว ก้าวเดียวเท่านั้นเองซีวอน นายพลาดแล้ว
“ฮันไม่อยู่ที่นี่หรอ เขาไปไหนกันนะ ผมไปนะครับทุกคน”แล้วซีวอนก็วิ่งออกไป
“สงสานจังเลย สงสารซีวอนกับฮันกยองจังเลย”ดงแฮหันไปหาคิบอมแล้วเอาหน้าซุกลงกลางอกกว้างเพื่อย้ำเตือนตนเองว่าต้องแคร์คนที่อยู่กับเรามากที่สุด
“ทำไมหรอครับด๊อง เป็นอะไรไป”คิบอมเอามือลูบหัวของดงแฮอย่างเบามือแล้วเอ่ยถามขึ้น
“มันช้าไปแค่ก้าวเดียวเอง ซีวอนมันมาช้าไปแค่ก้าวเดียวเองจริงๆ”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
เช้าวันใหม่ที่ดูไม่สดใสเหมือนเช่นทุกวันใครบางคนกำลังจำหนี แต่อีกคนก็หา วันนี้เขาต้องไปจากที่นี่แล้วทำไมนะหรอก็เพราะว่าเขาเป็นได้แค่ตัวสำรองจริงๆ เขาไม่ใช่ตัวจริงของรักแรกของเขา
“ขอโทษนะซีวอน แต่ฉันต้องไปจากนายแล้ว นายตามหาฉันเองนะ”
แล้วหน้าจีนก็ขึ้นเครื่องบินไปประเทศจีนโดยที่ไม่มีเพื่อนหรือคนรู้จักตามไปส่งเลยสักคน มีก็แค่พ่อบ้านที่คอยเป็นห่วงว่าจะเป็นอย่างไรบ้างเท่านั้นที่ตามมาส่ง
“แล้วคุณหนูจะกลับมาเมื่อไหร่ครับ”พ่อบ้านชินดงถามกับคุณหนูสุดที่รักของเขา
“จะกลับก็ต่อเมื่อเขาไปหาแล้วขอร้องฉันกลับมาเท่านั้น อย่าบอกเขานะครับชินดงว่าผมกลับประเทศจีน ให้เขาตามหาผมเองถ้าเขาเจอผมผมก็จะอยู่กับเขา แต่ถ้าเขาไม่เจอผมก็อย่าหวังว่าจะได้เจอกัน ผมไปนะครับ”แล้วหน้าจีนก็ลากกระเป๋าเดินทางไปขึ้นเครื่องเพื่อจะเดินทางไปประเทศจีนแต่....
“ฮันนายต้องกลับมาหาพวกเราบ้างนะ นายต้องกลับมานะ สัญญานะฮัน”นั่นเสียงของดงแฮเอง เพื่อนๆของเขามาส่งเขาขึ้นเครื่อง
“อืม....แล้วจะกลับมาหาพวกนายนะ ห้ามลืมฉันล่ะ”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‘ฮันกยองนายอยู่ที่ไหนกันแน่ฉันตามหานายทั้งคืนยังไม่เจอเลยนะ นายไปอยู่ที่ไหนกลับมาหาฉันเถอะนะ ฮันกยอง’
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น